โลบะ
 | |
| ชื่ออื่น | โงเฮียง |
|---|---|
| มื้อ | อาหารว่าง |
| แหล่งกำเนิด | ประเทศจีน |
| ภูมิภาค | ฮกเกี้ยน |
| อุณหภูมิเสิร์ฟ | ร้อน |
| ส่วนผสมหลัก | เนื้อหมูต้มกับเครื่องพะโล้ แล้วนำมาทอด |
| |
[[b:Special:Search/ตำราอาหาร: โลบะ
โลบะ(จีน:滷肉) คืออาหารพื้นเมืองของจังหวัดภูเก็ต มีจุดกำเนิดจากมณฑลฮกเกี้ยน สามารถพบเห็นได้ในสิงคโปร์และมาเลเซีย มีอีกชื่อเรียกว่าหง่อเฮียง(จีน:五香) บางทีเรียกรวมกันว่าหง่อเฮียงโลบะ(จีน:五香滷肉) นิยมทานเป็นของว่าง ปรุงจากส่วนประกอบหลัก คือ เนื้อหมู โดยมีหัวหมู และเครื่องในหมู ต้มด้วยเครื่องพะโล้ ก่อนนำไปลวกด้วยน้ำผสมซีอิ๊วดำจนพอสุก แล้วจึงทอดด้วยน้ำมันจนผิวด้านนอกกรอบ แต่เนื้อในยังคงความนุ่มของเนื้อไว้
โลบะกินกับน้ำจิ้มรสหวานอมเปรี้ยวทำจากมะขามเปียกเคี่ยวกับน้ำตาลใส่พริกป่น นิยมรับประทานคู่กับเต้าหู้ทอด หรือ เต่ากั้ว(จีน:豆乾) และ เต่ากั้วจี่(จีน:豆乾糋) ซึ่งเป็นเต้าหู้ก้อนผ่าสามเหลี่ยมยัดไส้กุ้งแห้ง ก่อนนำไปทอดและ เหจี๋(จีน:蝦糋) กุ้งทอดผสมถั่วหงอกและเกี้ยน (จีน:繭)
เกี้ยน[แก้]
เกี้ยน (จีน:繭) เรียกย่อยมาจาก บะเกียน(จีน:肉繭) ซึ่งเป็นชื่อเรียกเฉพาะของอาหารชนิดหนึ่งของฮกเกี้ยน ปรุงจากหมูสับกับไส้อื่นๆกุ้ง,ปู,มันแกวและผงพะโล้(จีน:五香粉） ห่อด้วยฟองเต้าหู้หรือร่างแหหมูให้เป็นเส้นคล้ายจ๊อ นำไปนึ่งให้สุกแล้วจึงทอดหรือชุบแป้งทอด
ที่มา[แก้]
เกี้ยน มีจุดกำเนิดมาจากเมืองเจียงจิวหรือจางโจว(จีน:漳州）ในมณฑลฮกเกี้ยนช่วงสมัยราชวงศ์ซ่ง นิยมทำเป็นเครื่องเส้นไหว้ในเทศกาลต่างๆและนิยมทำรับประทานในงานมงคลและอวมงคล ต่อมาเกี้ยนได้ติดตามผู้อพยพชาวฮกเกี้ยนจากเมืองเจียงจิว เผยสู่ไต้หวัน,สิงคโปร์,มาเลเซีย,ไทย
ชื่อเรียกอื่นๆ[แก้]
- จังหวัดภูเก็ตนิยมเรียกว่า เกี้ยน(จีน:繭,kián) กร่อนมาจาก บะเกียน(จีน:肉繭,bah-kián)
- ไต้หวัน เรียกว่า เกกึ้ง หรือ กวยกึ้ง(จีน:雞卷,ke-kńg/kue-kńg) ส่วนในภาคใต้ของไต้หวันนิยมเรียก บะเกียนอ่า(จีน:肉繭仔,bah-kián-á)หรือ เกี้ยนอา(จีน:繭仔, kián-á) บางส่วนเรียกว่า บะกึ้ง(จีน:肉卷,bah-kńg)
- มณฑลฮกเกี้ยนในเมืองจังโจวเรียกว่า บะกุย(จีน:肉卷,bah-kuínn) ส่วนเมืองเฉวียนโจวเรียก กวยกึ่ง(จีน:雞卷,kue-kńg) ส่วนในเมืองเซี่ยเหมินเรียก งอเฮียง(จีน:五香,ngóo-hiang) หรือ หง่อเฮียงกึ้ง(จีน:五香卷,ngóo-hiang-kńg)
- สิงคโปร์และมาเลเซีย มีเรียกทั้ง งอเฮียง(จีน:五香,ngóo-hiang),หง่อเฮียงกึ้ง(จีน:五香卷,ngóo-hiang-kńg) และ บะเกียน(จีน:肉繭,bah-kián)
อ้างอิง[แก้]
- สุทัศน์ ศุกลรัตนเมธีและอติพจน์ ศรีสุคนธ์. หรอยอย่างแรง. กทม: ตู้กับข้าว 2557.
- 呂增娣，《臺北老味道》，台北畫刊，2006年（民95年）10月號