ข้ามไปเนื้อหา

ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาในประเทศไทย"

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ
← การแก้ไขก่อนหน้าการแก้ไขถัดไป →
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
เห็นภาพข้อความวิกิ
ไม่มีความย่อการแก้ไข
ป้ายระบุ: แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขด้วยแอปสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่
บรรทัด 1: บรรทัด 1:
{{ต้องการอ้างอิง}}
'''ภาษาในประเทศไทย''' มีผู้พูดหลาย[[ภาษา]]ด้วยกัน โดยมีภาษาหลักคือ[[ภาษาไทย]]มาตรฐาน นอกจากนั้นยังมี[[ภาษาถิ่น]]ย่อย และภาษาอื่น ๆ อีกหลาย[[ตระกูลภาษา]] โดยรวม มีผู้ใช้ภาษาราว 74 ภาษาในประเทศไทย

สำหรับภาษาตระกูลไทนั้น ยังมีภาษาถิ่นย่อยหลัก ได้แก่ ภาษาไทยภาคกลาง [[ภาษาไทยถิ่นใต้]] [[ภาษาไทยโคราช]] [[ไทยอีสาน]] และภาษาไทยภาคเหนือ หรือภาษาไทยล้านนา ([[คำเมือง]]) ขณะเดียวกันก็มี[[ภาษาจีน]]อีกหลายถิ่นย่อย เช่น [[สำเนียงแต้จิ๋ว|จีนแต้จิ๋ว]] [[ภาษาจีน|จีนกลาง]] จีนแคะ [[ภาษาจีนกวางตุ้ง]]

== ภาษาที่พูดในประเทศไทย แยกตามตระกูลภาษา ==
== ภาษาที่พูดในประเทศไทย แยกตามตระกูลภาษา ==
# [[ตระกูลภาษาไท-กะได]] : 90 % หรือ 55,000,000 คน
# [[ตระกูลภาษาไท-กะได]] : 90 % หรือ 55,000,000 คน

รุ่นแก้ไขเมื่อ 14:17, 29 ธันวาคม 2559

ภาษาที่พูดในประเทศไทย แยกตามตระกูลภาษา

  1. ตระกูลภาษาไท-กะได : 90 % หรือ 55,000,000 คน
  2. ตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก : 3% หรือ 2,000,000 คน
  3. ตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน : 2% หรือ 1,009,500 คน
  4. ภาษาตระกูลทิเบต-พม่า : 1% หรือ 533,500 คน
  5. ภาษาม้ง-เมี่ยน : 0.2% หรือ 100,000 คน

ภาษาจาก 5 ตระกูลภาษาที่ได้รับการยอมรับจากรัฐบาลไทย[1]

ไท-กะได ออสโตรเอเชียติก จีน-ทิเบต ออสโตรนีเชียน ม้ง-เมี่ยน
กะเลิง กะซอง อุก๊อง มลายูปัตตานี ม้ง
ไทยถิ่นเหนือ กูย กะเหรี่ยง มอแกน/มอแกลน เมี่ยน
ไทดำ ขมุ คะฉิ่น อูรักลาโว้ย
ญ้อ เขมรถิ่นไทย จีน
เขิน ชอง จีนฮ่อ
ไทยมาตรฐาน สะโอจ บีซู
ไทยโคราช มานิ พม่า
ตากใบ ซำเร ล่าหู่
ไทเลย โซ่ ลีซอ
ไทลื้อ โส้ อ่าข่า
ไทหย่า ญัฮกุ้ร อึมปี้
ไทใหญ่ เยอ
ไทยถิ่นใต้ บรู
ผู้ไท ปลัง
พวน ปะหล่อง
ยอง มอญ
โย้ย มัลร-ปรัย
ลาวครั่ง มลาบรี
ลาวแง้ว ละเม็ต
ลาวตี้ ละว้า
ลาวเวียง ว้า
ลาวหล่ม เวียดนาม
ไทยถิ่นอีสาน
แสก

ภาษาเรียงตามจำนวนผู้ใช้ภาษา

ตารางต่อไปนี้แสดงให้เห็นถึงภาษาราชการของไทยและภาษาอื่น ๆ ที่มีผู้ใช้มากกว่า 400,000 คน ที่รัฐบาลไทยรายงานต่ออนุสัญญาระหว่างประเทศว่าด้วยการขจัดการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติในทุกรูปแบบ (International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination) เมื่อปี 2554[1] ที่ส่วนใหญ่จะใช้แผนที่ภาษาศาสตร์ชาติพันธุ์ (Ethnolinguistic) ของประเทศไทย[2]

จากการสำรวจสำมะโนครัวประชากรเมื่อปี พ.ศ. 2543 พบว่าสี่ภาษาที่มีผู้ใช้มากที่สุดมาจากตระกูลภาษาไท-กะไดอันได้แก่ ภาษาไทยมาตรฐาน ภาษาไทยถิ่นอีสาน ภาษาไทยถิ่นเหนือ และภาษาไทยถิ่นใต้ และไม่มีตัวเลือกสำหรับภาษาของกลุ่มชาติพันธุ์อื่น ๆ แม้แต่ภาษาลาวก็ยังถูกจัดให้เป็นไทย[3] นอกจากนี้การแสดงออกทางเชื้อชาติของชาติพันธุ์ว่าเป็นลาวถือเป็นสิ่งต้องห้าม และชนกลุ่มนี้ได้ถือสัญชาติไทยมาราวร้อยปีแล้ว[4][5] สาเหตุก็เป็นเพราะสยามอ้างสิทธิ์เหนือดินแดนทางภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่มีวัฒนธรรมร่วมกับลาว เนื่องจากสงครามระหว่างสยามกับฝรั่งเศสในปี 2429 ที่คุกคามเอาดินแดนลาวซึ่งเป็นประเทศราชของสยามไปเป็นอาณานิคม หลังจากนั้นสยามจึงมีการสร้างเอกลักษณ์เป็นรัฐชาติสมัยใหม่โดยการเปลี่ยนคนเชื้อสายลาวในไทยให้เป็นคนไทยตามแนวคิดมหาอาณาจักรไทย (Greater Thai Empire) อย่างน้อยก็ช่วงปี 2445[6]

ประชากรไทยที่มีอายุตั้งแต่ 5 ขวบขึ้นไปแบ่งตามภาษา (สถิติของสหประชาชาติ 2543)[7]
ภาษา ตระกูลภาษา จำนวนผู้ใช้
ไทย ไท-กะได 52,325,037
เขมร ออสโตรเอเชียติก 1,291,024
มาเลย์ ออสโตรนีเซียน 1,202,911
กะเหรี่ยง จีน-ทิเบต 317,968
จีน จีน-ทิเบต 231,350
ม้ง ม้ง-เมี่ยน 112,686
ล่าหู่ จีน-ทิเบต 70,058
พม่า จีน-ทิเบต 67,061
อาข่า จีน-ทิเบต 54,241
อังกฤษ อินโด-ยูโรเปียน 48,202
ไต ไท-กะได 44,004
ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น 38,565
ละว้า ออสโตรเอเชียติก 31,583
ลีซอ จีน-ทิเบต 25,037
เวียดนาม ออสโตรเอเชียติก 24,476
เย้า ม้ง-เมี่ยน 21,238
ขมุ ออสโตรเอเชียติก 6,246
อินเดีย อินโด-ยูโรเปียน 5,598
จีนฮ่อ จีน-ทิเบต 3,247
ถิ่น ออสโตรเอเชียติก 2,317
อื่น ๆ 33,481
ไม่ทราบ 325,134
รวม: 56,281,538

อ้างอิง

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination; Reports submitted by States parties under article 9 of the Convention: Thailand (PDF) (ภาษาEnglish with appended Thai government translation). United Nations Committee on the Elimination of Racial Discrimination. 28 July 2011. สืบค้นเมื่อ 8 October 2016.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  2. ↑ Ethnolinguistic Maps of Thailand (PDF) (ภาษาThai). Office of the National Culture Commission. 2004. สืบค้นเมื่อ 8 October 2016.{{cite book}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  3. ↑ Luangthongkum, Theraphan. (2007). The Position of Non-Thai Languages in Thailand. In Lee Hock Guan & L. Suryadinata (Eds.), Language, nation and development in Southeast Asia (pp. 181-194). Singapore: ISEAS Publishing.
  4. ↑ Breazeale, Kennon. (1975). The integration of the Lao states. PhD. dissertation, Oxford University.
  5. ↑ Grabowsky, Volker. (1996). The Thai census of 1904: Translation and analysis. In Journal of the Siam Society, 84(1): 49-85.
  6. ↑ Streckfuss, D. (1993). The mixed colonial legacy in Siam: Origins of Thai racialist thought, 1890-1910. In L. J. Sears (Ed.), Autonomous histories, particular truths: Essays in honor of John R. W. Smail (pp.123-154). Madison, Wisconsin: University of Wisconsin-Madison.
  7. ↑ Population by language, sex and urban/rural residence, UNSD Demographic Statistics, United Nations Statistics Division, UNdata, last update 5 July 2013.

แหล่งข้อมูลอื่น

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ภาษาในประเทศไทย&oldid=6779716"