กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้
| กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ | |
|---|---|
| ภูมิภาค: | เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ |
| การจําแนก ทางภาษาศาสตร์: | ขร้า-ไท |
| ภาษาดั้งเดิม: | ไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม (ไทดั้งเดิม) |
| กลุ่มย่อย: |
|
| กลอตโตลอก: | sout3184[1] |
 การกระจายของกลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ | |
กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ (อังกฤษ: Southwestern Tai languages) เป็นกลุ่มภาษาไทในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กลุ่มภาษานี้มีภาษาไทย ภาษาลาว ภาษาไทยถิ่นเหนือ และภาษาไทใหญ่เป็นต้น
สาขาย่อย[แก้]
ภาษาไทยถิ่นใต้ (ปักษ์ใต้) มักจัดให้เป็นภาษาที่มีความหลากหลายมากที่สุด ดูเหมือนว่าภาษานี้จะยังคงสะท้อนการพัฒนาวรรณยุกต์ในตอนต้นซึ่งถูกบดบังในภาษาอื่น (ภาคกลาง - ตะวันออก) ภาษาที่สร้างใหม่มีชื่อว่า ภาษาไทดั้งเดิม ซึ่งถือเป็นบรรพบุรุษของภาษากลุ่มไททั้งหมด
รายการข้างล่างมาจากข้อมูลของ Ethnologue[2]
- ไทยถิ่นใต้ (ปักษ์ใต้) (ไทย)
- สาขาย่อยเชียงแสน (10)
- สาขาย่อยลาว–ผู้ไท (4)
- สาขาย่อยไทตะวันตกเฉียงเหนือ (ตระกูลภาษาฉาน) (9)
Ethnologue ได้รวมภาษาบางส่วนเข้าในสาขาย่อยตะวันตกเฉียงใต้ แต่ไม่จัดว่าอยู่ในกลุ่มใดจากรายการข้างบน เช่น ภาษาไทหย่า (จีน), ภาษาปูโก (ลาว), ภาษาปาซี้ (จีน), ภาษาไททัญ (เวียดนาม), ภาษาไทใต้คง (ลาว), ภาษาหงจินไต่ (จีน), ภาษายอง (ไทย) นอกจากนี้ Ethnologue ยังรวมบางภาษาเข้าในภาษาไทโดยไม่มีการจำแนกประเภทเพิ่มเติม เช่น ภาษากวน (ลาว), ภาษาไตโด (เวียดนาม), ภาษาไทปาว (ลาว) และภาษาคัง (ลาว) ตามหลักภูมิศาสตร์ ภาษาเหล่านี้น่าจะอยู่ในกลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้[3]
Ethnologue ยังรวมภาษาตั่ยซาปา (ซาปา) ของเวียดนามด้วย แต่ Pittayaporn ไม่รวมภาษานี้เข้าในกลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้แต่จัดให้เป็นภาษาที่มีความใกล้ชิดที่สุดนอกกลุ่มภาษานี้ ส่วน Pittayaporn รวมภาษาโย้ยเข้าไป ซึ่งทาง Ethnologue จัดให้เป็นกลุ่มภาษาไทเหนือ[3]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, บ.ก. (2013). "Southwestern Tai". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
- ↑ "Southwestern". Ethnologue (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-06-29.
- ↑ 3.0 3.1 Lewis, M. Paul (2009), Ethnologue: Languages of the World (16 ed.), SIL International