ภาษากฺ๋อง

ภาษากฺ๋อง
พาซ๋า กฺ๋อง
ออกเสียง	/pʰasǎ gɔ̌ŋ/ [pʰaː³³ˈsaː²⁴¹ ˈɡɔŋː²⁴¹]
ประเทศที่มีการพูด	ไทย
ภูมิภาค	จังหวัดสุพรรณบุรี, จังหวัดอุทัยธานี
ชาติพันธุ์	500 คน (2543?)
จำนวนผู้พูด	80 คน  (2543, เดวิด แบรดลีย์)
ตระกูลภาษา	จีน-ทิเบต โลโล-พม่า? (ยังไม่จัดกลุ่ม) ภาษากฺ๋อง
ระบบการเขียน	อักษรไทย
สถานภาพทางการ
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน	ไทย
รหัสภาษา
ISO 639-3	ugo

ภาษากฺ๋อง (กฺ๋อง: พาซ๋า กฺ๋อง) เป็นภาษาใกล้สูญภาษาหนึ่งในกลุ่มภาษาทิเบต-พม่าของตระกูลภาษาจีน-ทิเบต เป็นภาษาที่แสดงลักษณะของภาษาในกลุ่มทิเบต-พม่าอย่างเด่นชัด กล่าวคือ มีหน่วยเสียงวรรณยุกต์ มีพยัญชนะท้ายน้อย ความสั้น-ยาวของเสียงสระไม่ส่งผลต่อความหมายของคำ และมีการเรียงประโยคแบบประธาน-กรรม-กริยา

ผู้พูดภาษากฺ๋องเป็นกลุ่มชาติพันธุ์กฺ๋อง จากการสำรวจของนักภาษาศาสตร์เดวิด แบรดลีย์ พบผู้พูดภาษานี้ในประเทศไทยราว 80 คนใน พ.ศ. 2543 อาศัยอยู่ในหมู่ที่ 4 บ้านวังควาย ตำบลวังยาว และหมู่ที่ 10 บ้านกกเชียง ตำบลห้วยขมิ้น อำเภอด่านช้าง จังหวัดสุพรรณบุรี และหมู่ที่ 3 บ้านละว้า ตำบลทองหลาง อำเภอห้วยคต จังหวัดอุทัยธานี ไม่พบผู้พูดในประเทศพม่า ปัจจุบันเริ่มมีผู้พูดภาษากฺ๋องน้อยลง โดยเด็ก ๆ ชาวกฺ๋องหันไปพูดภาษาไทยและภาษาลาว (ลาวครั่ง)

สัทวิทยา

พยัญชนะ

หน่วยเสียงพยัญชนะภาษากฺ๋องถิ่นกกเชียง จังหวัดสุพรรณบุรี

ลักษณะการออกเสียง			ตำแหน่งเกิดเสียง
			ริมฝีปาก	ปุ่มเหงือก	เพดานแข็ง	เพดานอ่อน	เส้นเสียง
เสียงนาสิก			m	n	ɲ	ŋ
เสียงหยุด	ก้อง		b	d		ɡ
	ไม่ก้อง	ไม่พ่นลม	p	t	c	k	ʔ
		พ่นลม	pʰ	tʰ	cʰ	kʰ
เสียงเสียดแทรก			f	s		x	h
เสียงข้างลิ้น				l
เสียงเปิด			w		j

• หน่วยเสียงที่เป็นได้ทั้งพยัญชนะต้นและพยัญชนะท้ายมี 3 หน่วยเสียง ได้แก่ /ŋ/, /k/ และ /ʔ/
• หน่วยเสียงพยัญชนะควบมี 4 หน่วยเสียง ได้แก่ /pʰl/, /kl/, /kʰl/ และ /bl/ เกิดในตำแหน่งต้นพยางค์เท่านั้น อย่างไรก็ตาม ผู้พูดรุ่นใหม่ไม่นิยมออกเสียง /pʰl/ และ /bl/ เป็นพยัญชนะควบ โดยจะออกเสียงเฉพาะพยัญชนะตัวแรก
• หน่วยเสียง /ŋ/ เมื่ออยู่ในตำแหน่งท้ายพยางค์และปรากฏหน้าการหยุด ออกเสียงเป็น [ŋː]
• หน่วยเสียง /c/ ออกเสียงเป็น [t͡ɕ]
• หน่วยเสียง /pʰ/ มีหน่วยเสียงย่อย 2 หน่วยเสียง ได้แก่ [pʰ] และ [f] ซึ่งมีการแปรอิสระ เช่น [pʰe~fe] 'ไม้ (ไผ่)' ส่วนหน่วยเสียง /cʰ/ มีหน่วยเสียงย่อย 2 หน่วยเสียง ได้แก่ [t͡ɕʰ] และ [s] ซึ่งมีการแปรอิสระเช่นกัน เช่น [t͡ɕʰǒŋ~sǒŋ] 'กิ้งก่า' ทั้งนี้ ผู้พูดรุ่นใหม่นิยมออกเสียง /pʰ/ และ /cʰ/ เป็น [f] และ [s] ตามลำดับ แต่ยังไม่เป็นทั้งระบบ
• หน่วยเสียง /x/ พบเฉพาะในกลุ่มผู้พูดสูงอายุ โดยพบตัวอย่างเพียงสองคำ คือ /xǎʔ/ 'เข็ม' และ /xǎŋ/ 'ต่อ'

สระ

สระเดี่ยว

หน่วยเสียงสระเดี่ยวภาษากฺ๋องถิ่นกกเชียง จังหวัดสุพรรณบุรี

ระดับลิ้น	ตำแหน่งลิ้น
	หน้า	กลาง	หลัง
สูง	i	ɨ                ʉ	u
กึ่งสูง			ʊ
กลาง	e          ø	ə	o
กึ่งต่ำ		ʌ
ต่ำ	ɛ             œ	a	ɔ

• ความสั้นยาวของเสียงสระไม่ทำให้ความหมายของคำเปลี่ยนแปลง แต่เสียงสระในพยางค์เปิดมักยาวกว่าเสียงสระในพยางค์ปิด และเสียงสระที่มี /ŋ/ เป็นพยัญชนะท้าย (ยกเว้น /e/) อาจออกเสียงยาวหรือสั้นก็ได้ในคำบางคำ
• หน่วยเสียง /e/ มีหน่วยเสียงย่อย 2 หน่วยเสียง ได้แก่ [e] และ [ɪ] โดยหน่วยเสียงย่อย [e] ปรากฏในพยางค์ที่มีพยัญชนะท้าย เช่น [kěŋ] 'ตัวเอง' ส่วนหน่วยเสียงย่อย [ɪ] ปรากฏในพยางค์ที่ไม่มีพยัญชนะท้าย เช่น [t͡ɕɪ] 'ม้าม'

สระประสม

ภาษากฺ๋องถิ่นกกเชียงมีหน่วยเสียงสระประสม 3 หน่วยเสียง ได้แก่ /ia/, /ɨa/ และ /uɔ/ หน่วยเสียง /ia/ และ /ɨa/ ออกเสียงเป็น [iɑː] และ [ɨɑː] ตามลำดับ

วรรณยุกต์

ภาษากฺ๋องถิ่นกกเชียงมีหน่วยเสียงวรรณยุกต์ 4 หน่วยเสียง ได้แก่

• หน่วยเสียงกลางระดับ (mid tone)
• หน่วยเสียงวรรณยุกต์ต่ำ-ตก (low-falling tone) ซึ่งอาจเปลี่ยนเสียงเป็นวรรณยุกต์กลาง-ตก-ขึ้นหรือวรรณยุกต์สูง-ตกในประโยคปฏิเสธ
• หน่วยเสียงวรรณยุกต์สูง-ตก (high-falling tone)
• หน่วยเสียงวรรณยุกต์กลาง-ตก-ขึ้น (mid falling-rising tone) มีหน่วยเสียงย่อย 2 หน่วยเสียง ได้แก่ เสียงต่ำ-ขึ้น ปรากฏเมื่อพยัญชนะท้ายเป็นเสียงหยุด และเสียงกลาง-ตก-ขึ้น ปรากฏเมื่อพยัญชนะท้ายเป็นเสียงอื่นที่ไม่ใช่เสียงหยุด

ระบบการเขียน

ตัวเขียนภาษากฺ๋องอักษรไทยตามที่คณะกรรมการจัดทำระบบเขียนภาษาท้องถิ่นของกลุ่มชาติพันธุ์ด้วยอักษรไทย สำนักงานราชบัณฑิตยสภา ได้กำหนดไว้ มีดังนี้

พยัญชนะ อักษรไทย เสียง ตัวอย่างคำ ความหมาย ก /k/ กง ตะกร้า วุ๋ก หนู กฺ /ɡ/ กฺอง ม้า ค /kʰ/ ค๋ง นกยูง ฆ /x/ ฆ๋ะ เข็ม ง /ŋ/ งอ ห้า ดุ๋งทุง ลำห้วย จ /c/ จี๋ เก้ง ช /cʰ/ ช๋ง กิ้งก่า ซ /s/ เซีย ล้าง ญ /ɲ/ ญา เบ็ดตกปลา ด /d/ เดือ เสือ ต /t/ ต๋อง ข้อง ท /tʰ/ ท๋อง ตุ่น น /n/ นั๋ง ตั๊กแตน บ /b/ บ๋ก ครก ป /p/ ปาเท้ง รองเท้า พ /pʰ/ พู หม้อ ฟ /f/ เฟ๋ เกวียน ม /m/ มึ๋ก วัว ย /j/ ยึ๋ง บ้าน ล /l/ เล๋าะ นิ้ว ว /w/ วั๋ง หมี อ /ʔ/ (เมื่อเป็นพยัญชนะต้น) อ๋า กวาง ไม่มีรูป /ʔ/ (เมื่อเป็นพยัญชนะท้าย) เค๋าะ นก ฮ /h/ ฮิ๋ง ทองคำ พยัญชนะไม่เปลี่ยนรูปเมื่อผันวรรณยุกต์

สระ อักษรไทย เสียง ตัวอย่างคำ ความหมาย –ะ /a/ (เมื่อมีพยัญชนะท้ายเป็น /ʔ/) ฆ๋ะ เข็ม –ั /a/ (เมื่อมีพยัญชนะท้ายเป็น /k/, /ŋ/) วั๋ง หมี –า /a/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย) อ๋า กวาง –ิ /i/ (เมื่อมีพยัญชนะท้าย) นิง แทรก –ี /i/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย) จี๋ เก้ง –ึ /ɨ/ มึ๋ก วัว –ือํ /ʉ/ คือํ หมา –ุ /u/ (เมื่อมีพยัญชนะท้าย) วุ๋ก หนู –ู /u/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย) ลาบู้ ผีเสื้อ เ–ะ /e/ (เมื่อมีพยัญชนะท้าย) เดะ มา กาเว็ง เที่ยว เก๋ก ขวัญ เ– /e/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย) เจ ม้าม เํ– /ø/ เํยง เสื้อ แ–ะ /ɛ/ (เมื่อมีพยัญชนะท้าย) แม๋ะ แม่ แล็งแท๋ะ หอยขม อาแค่ง อะไร แ– /ɛ/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย) แซ สิบ แํ–ะ/แํ– /œ/ แํฮ๋ะ รัก เ–อะ/เ–ิ /ə/ (เมื่อมีพยัญชนะท้าย) เซิ่ก สีดำ เ–อ /ə/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย) เกอ เพื่อน เํ–ิ /ʌ/ (เมื่อมีพยัญชนะท้ายเป็น /k/, /ŋ/) เํดิ๋ก สะอึก โ–ะ /o/ (เมื่อมีพยัญชนะท้ายเป็น /ʔ/) โว๋ะ ไก่ โ–ะ (ลดรูป) /o/ (เมื่อมีพยัญชนะท้ายเป็น /k/, /ŋ/) บ๋ก ครก โ– /o/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย) โอ คน โ–ะํ /ʊ/ โพ๋ะํ หมู เ–าะ /ɔ/ (เมื่อมีพยัญชนะท้ายเป็น /ʔ/) เล๋าะ นิ้ว –อ /ɔ/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย หรือเมื่อมีพยัญชนะท้ายเป็น /k/, /ŋ/) ม่อ ทา, เมา กฺ่อง แสบ เ–ีย /ia/ เคลี่ย อร่อย เ–ือ /ɨa/ เคื๋อง ตัวต่อ –ัว /uɔ/ (เมื่อไม่มีพยัญชนะท้าย) ซัว กิน –ว– /uɔ/ (เมื่อมีพยัญชนะท้าย) คูดวง หมวก เสียงสระที่ไม่มีพยัญชนะท้ายมักจะยาวกว่าเสียงสระที่มีพยัญชนะท้าย จึงใช้รูปสระยาวแทนเสียงสระประเภทแรก เช่น พีดา, จี๋, เกอ และใช้รูปสระสั้นแทนเสียงสระประเภทหลัง เช่น วั๋ง, นิง, ฆ๋ะ ยกเว้นเสียงสระ /ɔ/ หากไม่มีพยัญชนะท้ายเป็น /ʔ/ ให้ใช้รูปสระ –อ เสมอ เช่น งอ, พาลอง, ต๋อง

วรรณยุกต์ อักษรไทย เสียง ตัวอย่างคำ ความหมาย ไม่มีรูป หน่วยเสียงกลางระดับ ออง เทียน พีดา กระต่าย –่ หน่วยเสียงต่ำ-ตก บ่า ตี งุ่ง นั่ง –้ หน่วยเสียงสูง-ตก กฺ้อง สูง คูเอ้าะ แกง –๋ หน่วยเสียงกลาง-ตก-ขึ้น เอิ๋ก ไม้ ยึ๋ง บ้าน

ไวยากรณ์

โครงสร้างประโยคเป็นแบบประธาน-กรรม-กริยา คำขยายอยู่หน้ากริยา แต่อยู่หลังคำนาม คำบุพบทอยู่หลังคำนาม

อ้างอิง

• Daniel Nettle and Suzanne Romaine. (2000). Vanishing Voices: The Extinction of the World's Languages. Oxford: Oxford University Press, p. 10.
• Thawornpat, Mayuree. (2006). Gong: An endangered language of Thailand. Doctoral dissertation, Mahidol University.
• มยุรี ถาวรพัฒน์. (2540). สารานุกรมกลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศไทย : ก๊อง (อุก๊อง). กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล.

อ่านเพิ่ม

• Bradley, David. (1993). Body Parts Questionnaire (Ugong). (unpublished ms. contributed to STEDT).
• Bradley, David (1989). "The disappearance of the Ugong in Thailand". Investigating Obsolescence. pp. 33–40. doi:10.1017/CBO9780511620997.006. ISBN 9780521324052.
• Bradley, David (1989). Dying to be Thai: Ugong in western Thailand. La Trobe Working Papers in Linguistics 2:19-28
• Kerr, A. F. G. (1927). "Two 'Lawā' vocabularies: the Lawā of the Baw Lūang plateau; Lawā of Kanburi Province." Journal of the Siam Society 21: 53-63.
• Rujjanavet, Pusit. (1986). The Phonology of Ugong in Uthaithani Province. M.A. Thesis in Linguistics, Faculty of Graduate Studies, Mahidol University.
• Thawornpat, Mayuree (2007). "Gong phonological characteristics". Mon-Khmer Studies. 37: 197–216.