ประวัติศาสตร์ไทยช่วงต้น
ประวัติศาสตร์ไทย | |
---|---|
![]() | |
ยุคก่อนประวัติศาสตร์ | |
ประวัติศาสตร์ช่วงต้น | |
การเข้ามาอยู่อาศัย | |
แนวคิดถิ่นกำเนิดชนชาติไท | |
บ้านเชียง (ประมาณ 2500 ปีก่อน พ.ศ.) | |
บ้านเก่า (ประมาณ 2000 ปีก่อน พ.ศ.) | |
อาณาจักรมอญ-เขมร | |
ฟูนาน (611–1093) | |
ทวารวดี (พุทธศตวรรษที่ 12–16) | |
ละโว้ (พุทธศตวรรษที่ 12–1630) | |
เขมร (1345–1974) | |
หริภุญชัย (พุทธศตวรรษที่ 13–1835) | |
ตามพรลิงค์ (พุทธศตวรรษที่ 13–14) | |
อาณาจักรของคนไท | |
ลพบุรี (1648–1931) | |
กรุงสุโขทัย (1781–1981) | |
สุพรรณภูมิ (พุทธศตวรรษที่ 18–1952) | |
พะเยา (1637–1881) | |
ล้านนา (1835–2101) | |
น่าน (พุทธศตวรรษที่ 18–1992) | |
นครศรีธรรมราช (พุทธศตวรรษที่ 18–2325) | |
กรุงศรีอยุธยา | |
กรุงศรีอยุธยา (1893–2310) | |
ประเทศราชเชียงใหม่ (2101–2317) | |
นครศรีธรรมราช (พุทธศตวรรษที่ 18–2325) | |
กรุงธนบุรี | |
กรุงธนบุรี (2310–2325) | |
เชียงใหม่ (2317–2437) | |
กรุงรัตนโกสินทร์ | |
กรุงรัตนโกสินทร์ (2325–2475)
| |
ประเทศสยาม | |
ประเทศสยาม (2475–2516)
| |
ประเทศสยาม (2516–2544)
| |
ประเทศไทย | |
ประเทศไทย (2544–ปัจจุบัน)
| |
ประวัติศาสตร์รายภูมิภาค | |
ประวัติศาสตร์แบ่งตามหัวข้อ | |
| |
ความรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไทยช่วงต้น เริ่มต้นที่แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง แม้อายุที่แน่นอนนั้นยังเป็นที่ถกเถียงกัน ทว่าคนส่วนใหญ่เชื่อว่าน่าอยู่ก่อน 3600 ปีก่อนคริสต์ศักราช ผู้อาศัยได้พัฒนาเครื่องมือสัมฤทธิ์ รวมไปถึงปลูกข้าวซึ่งเป็นตัวกระตุ้นสำหรับโครงสร้างทางสังคมและการเมือง
ต่อมาอารยธรรมมลายู มอญ และเขมร ได้แผ่ขยายเข้ามาในภูมิภาคก่อนการครอบครองของคนไทย โดยอารยธรรมที่มีความโดดเด่นได้แก่ อาณาจักรศรีวิชัยในทางใต้ อาณาจักรทวารวดีในภาคกลางของประเทศไทย และจักรวรรดิขแมร์ที่ตั้งอยู่ ณ เมืองพระนคร
ชาวไทยเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มชาติพันธุ์ขนาดใหญ่ที่มีชื่อว่า กลุ่มชาติพันธุ์ไท-กะได โดยเป็นกลุ่มที่ประกอบด้วย ชาวลาว ชาวไทใหญ่จากภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศพม่า ชาวจ้วงจากกว่างซีในประเทศจีน รวมไปถึงชาวโท้และชาวนุงจากภาคเหนือของประเทศเวียดนาม การอพยพจากตอนใต้ของประเทศจีนมายังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เกิดขึ้นในช่วงสหัสวรรษแรกของคริสต์ศักราช โดยมีความเป็นไปได้ว่าผ่านทางตอนเหนือของประเทศลาว
ในคริสต์สหัสวรรษที่ 1 ชาวไท-กะไดได้อาศัยอยู่เป็นกลุ่มเล็ก ๆ ที่เรียกว่า เมือง โดยได้อิทธิพลจากวัฒนธรรมโดยรอบที่มีการพัฒนา เช่น วัฒนธรรมเขมรจากทางตะวันออก และวัฒนธรรมฮินดูของอินเดียจากทางตะวันตก ชาวไท-กะไดส่วนใหญ่หันไปยึดถือรูปแบบหนึ่งในศาสนาฮินดู และยังคงปรากฏร่องรอยให้เห็นอยู่ในศาสนปฏิบัติของชาวไทยในปัจจุบัน ระหว่าง คริสต์ศตวรรษที่ 6 ถึง 9 พุทธศาสนาถูกนำเข้ามาสู่ดินแดนของชาวไท อาจจะผ่านทางประเทศพม่า และกลายเป็นศาสนาหลัก นิกายเถรวาทซึ่งนับถือในประเทศไทยถูกเผยแผ่โดยคณะสงฆ์จากประเทศศรีลังกา ในศตวรรษที่ 13
พงศาวดารเหนือ คือบันทึกประวัติศาสตร์ในช่วงเวลานี้ โดยแม้ไม่ทราบแน่ชัดว่าเริ่มบันทึกเมื่อไหร่ เนื้อหาคาดการณ์ว่าอยู่ในช่วง ค.ศ. 500 จนถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 11 ฉบับล่าสุดนั้นอยู่ในช่วงต้นรัตนโกสินทร์
อ้างอิง[แก้]
- Charles Higham. Prehistoric Thailand. ISBN 974-8225-30-5