ข้ามไปเนื้อหา

สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

แก้ไขลิงก์
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก อาเซียน)
สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
  • อังกฤษ:Association of South East Asian Nations
    พม่า:အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံများအသင်း
    aashaetaungaarsh ninenganmyarr aahpwal
    ฟิลิปปินส์:Samahán ng mga Bansâ sa Timog Silangang Asya[1]
    อินโดนีเซีย:Perhimpunan Bangsa-Bangsa Asia Tenggara[2]
    เขมร:សមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍
    สมาคมประชาชาติอาสุีอาคเนย์
    ลาว:ສະມາຄົມປະຊາຊາດແຫ່ງອາຊີຕະເວັນອອກສຽງໃຕ້
    สะมาคมปะซาซาดแห่งอาซีตะวันออกเสียงใต้
    มลายู:Persatuan Negara-negara Asia Tenggara[3]
    จีน:亞細安組織
    東南亞國家聯盟
    東南亞國家協會
    Yàxì'ān zǔzhī
    Dōngnányà guójiā liánméng
    Dōngnányà guójiā xiéhuì
    โปรตุเกส:Associação das Nações do Sudeste Asiático
    ทมิฬ:தென்கிழக்காசிய நாடுகளின் கூட்டமைப்பு
    Teṉkiḻakkāciya nāṭukaḷiṉ kūṭṭamaippu
    เตตุน:Asosiasaun Nasoins Sudeste Aziátiku[4]
    เวียดนาม:Hiệp hội các quốc gia Đông Nam Á
    協會各國家東南亞    [5]
ธงชาติ สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อังกฤษ:Association of South East Asian Nationsพม่า:အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံများအသင်းaashaetaungaarsh ninenganmyarr aahpwalฟิลิปปินส์:Samahán ng mga Bansâ sa Timog Silangang Asyaอินโดนีเซีย:Perhimpunan Bangsa-Bangsa Asia Tenggaraเขมร:សមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍สมาคมประชาชาติอาสุีอาคเนย์ลาว:ສະມາຄົມປະຊາຊາດແຫ່ງອາຊີຕະເວັນອອກສຽງໃຕ້สะมาคมปะซาซาดแห่งอาซีตะวันออกเสียงใต้มลายู:Persatuan Negara-negara Asia Tenggaraจีน:亞細安組織東南亞國家聯盟東南亞國家協會Yàxì'ān zǔzhīDōngnányà guójiā liánméngDōngnányà guójiā xiéhuìโปรตุเกส:Associação das Nações do Sudeste Asiáticoทมิฬ:தென்கிழக்காசிய நாடுகளின் கூட்டமைப்புTeṉkiḻakkāciya nāṭukaḷiṉ kūṭṭamaippuเตตุน:Asosiasaun Nasoins Sudeste Aziátikuเวียดนาม:Hiệp hội các quốc gia Đông Nam Á協會各國家東南亞
ธง
ตราของ สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อังกฤษ:Association of South East Asian Nationsพม่า:အရှေ့တောင်အာရှနိုင်ငံများအသင်းaashaetaungaarsh ninenganmyarr aahpwalฟิลิปปินส์:Samahán ng mga Bansâ sa Timog Silangang Asyaอินโดนีเซีย:Perhimpunan Bangsa-Bangsa Asia Tenggaraเขมร:សមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍สมาคมประชาชาติอาสุีอาคเนย์ลาว:ສະມາຄົມປະຊາຊາດແຫ່ງອາຊີຕະເວັນອອກສຽງໃຕ້สะมาคมปะซาซาดแห่งอาซีตะวันออกเสียงใต้มลายู:Persatuan Negara-negara Asia Tenggaraจีน:亞細安組織東南亞國家聯盟東南亞國家協會Yàxì'ān zǔzhīDōngnányà guójiā liánméngDōngnányà guójiā xiéhuìโปรตุเกส:Associação das Nações do Sudeste Asiáticoทมิฬ:தென்கிழக்காசிய நாடுகளின் கூட்டமைப்புTeṉkiḻakkāciya nāṭukaḷiṉ kūṭṭamaippuเตตุน:Asosiasaun Nasoins Sudeste Aziátikuเวียดนาม:Hiệp hội các quốc gia Đông Nam Á協會各國家東南亞
ตรา
คำขวัญ: "One Vision, One Identity, One Community"
(หนึ่งวิสัยทัศน์ หนึ่งเอกลักษณ์ หนึ่งประชาคม)[16]
ประเทศสมาชิกอยู่ในสีเขียวเข้ม
ประเทศสมาชิกอยู่ในสีเขียวเข้ม
สำนักงานใหญ่[17]จาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย[a]
6°14′20″S 106°47′57″E / 6.23889°S 106.79917°E / -6.23889; 106.79917
เมืองใหญ่สุดจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย
ภาษาทางการอังกฤษ[18]
ภาษาราชการ
ของประเทศสมาชิก
ประเภทองค์การระดับภูมิภาค
สมาชิก
ผู้นำ
ประเทศกัมพูชา เกา กึมฮวน
• ประธานอาเซียน
 มาเลเซีย
ก่อตั้ง
8 สิงหาคม พ.ศ. 2510
16 ธันวาคม พ.ศ. 2551
• รับสมาชิกล่าสุด
26 ตุลาคม พ.ศ. 2568
พื้นที่
• รวม
4,522,518[19] ตารางกิโลเมตร (1,746,154 ตารางไมล์)
ประชากร
• 2023 ประมาณ
683,290,000[20]
144 ต่อตารางกิโลเมตร (373.0 ต่อตารางไมล์)
จีดีพี (อำนาจซื้อ) 2025 (ประมาณ)
• รวม
เพิ่มขึ้น 13.022 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ[20]
เพิ่มขึ้น 19,028 ดอลลาร์สหรัฐ[20]
จีดีพี (ราคาตลาด) 2025 (ประมาณ)
• รวม
เพิ่มขึ้น 4.249 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ[20]
เพิ่มขึ้น 6,209 ดอลลาร์สหรัฐ[20]
เอชดีไอ (2023)เพิ่มขึ้น 0.745[c]
สูง
เขตเวลาUTC+06:30 ถึง +09:00
เว็บไซต์
asean.org แก้ไขสิ่งนี้ที่วิกิสนเทศ
ก่อนหน้า
สมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (อังกฤษ: Association of South East Asian Nations) หรือ อาเซียน (ASEAN) เป็นองค์การทางภูมิรัฐศาสตร์และเศรษฐกิจในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีประเทศสมาชิกทั้งหมด 11 ประเทศ ได้แก่ กัมพูชา ติมอร์-เลสเต ไทย บรูไน พม่า ฟิลิปปินส์ มาเลเซีย ลาว เวียดนาม สิงคโปร์ และอินโดนีเซีย อาเซียนมีพื้นที่ราว 4,479,210 ตารางกิโลเมตร มีประชากรราว 625 ล้านคน[21] ในปี พ.ศ. 2553 จีดีพีของประเทศสมาชิกรวมกันคิดเป็นมูลค่าราว 1.8 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ[22] คิดเป็นลำดับที่ 9 ของโลกเรียงตามจีดีพี อาเซียนมีภาษาอังกฤษเป็นภาษาทางการ[23]

อาเซียนมีจุดเริ่มต้นจากสมาคมอาสา ซึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2504 โดยไทย มาเลเซีย และฟิลิปปินส์ ต่อมาในปี พ.ศ. 2510 ได้มีการลงนามใน ปฏิญญากรุงเทพฯ อาเซียนได้ถือกำเนิดขึ้นโดยมีรัฐสมาชิกเริ่มต้น 5 ประเทศ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อความร่วมมือในการเพิ่มอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจ การพัฒนาสังคม วัฒนธรรมในกลุ่มประเทศสมาชิก และการธำรงรักษาสันติภาพและความมั่นคงในภูมิภาค และเปิดโอกาสให้คลายข้อพิพาทระหว่างประเทศสมาชิกอย่างสันติ[24] หลังจาก พ.ศ. 2527 เป็นต้นมา อาเซียนมีรัฐสมาชิกเพิ่มขึ้นจนมี 11 ประเทศในปัจจุบัน กฎบัตรอาเซียนได้มีการลงนามเมื่อเดือนธันวาคม พ.ศ. 2551 ซึ่งทำให้อาเซียนมีสถานะคล้ายกับสหภาพยุโรปมากยิ่งขึ้น

เขตการค้าเสรีอาเซียนได้เริ่มประกาศใช้ตั้งแต่ต้นปี พ.ศ. 2553 และกำลังก้าวสู่ความเป็นประชาคมอาเซียน ซึ่งจะประกอบด้วยสามด้าน คือ ประชาคมอาเซียนด้านการเมืองและความมั่นคง ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน และประชาคมสังคมและวัฒนธรรมอาเซียน ในปี พ.ศ. 2558[25]

ประวัติ

สมาคมอาสาและปฏิญญากรุงเทพ

  ประเทศสมาชิกอาเซียน
  ผู้สังเกตการณ์อาเซียน
  ประเทศที่ขอสมัครเข้าเป็นสมาชิกอาเซียน
    อาเซียนบวกสาม
      การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก
             การประชุมอาเซียนว่าด้วยความร่วมมือด้านการเมืองและความมั่นคงในภูมิภาคเอเชีย-แปซิฟิก (ASEAN Regional Forum)

สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีจุดเริ่มต้นนับตั้งแต่เดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2504 โดยประเทศไทย ประเทศมาเลเซีย และประเทศฟิลิปปินส์ได้ร่วมกันจัดตั้ง สมาคมอาสา (ASA, Association of South East Asia) ขึ้นเพื่อการร่วมมือกันทาง เศรษฐกิจ สังคมและวัฒนธรรม แต่ดำเนินการได้เพียง 2 ปี ก็ต้องหยุดชะงักลง เนื่องจากความผกผันทางการเมืองระหว่างอินโดนีเซียและมาเลเซีย จนเมื่อทั้งสองประเทศฟื้นฟูความสัมพันธ์ระหว่างกัน จึงได้มีการแสวงหาลู่ทางจัดตั้งองค์การความร่วมมือทางเศรษฐกิจขึ้นในภูมิภาค "สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้" และถนัด คอมันตร์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศของไทยสมัยรัฐบาลจอมพลถนอม กิตติขจร โดยมีการลงนาม "ปฏิญญากรุงเทพ" ที่พระราชวังสราญรมย์ เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม พ.ศ. 2510

รัฐสมาชิก

แผนที่รัฐสมาชิกสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

รัฐสมาชิก

a map
การขยายตัวของอาเซียนตั้งแต่ ค.ศ. 1967-1999
  รัฐสมาชิก
  รัฐสังเกตการณ์: ประเทศปาปัวนิวกินี
  รัฐที่มีโอกาสได้รับสถานะสังเกตการณ์: ประเทศบังกลาเทศและประเทศฟีจี

รัฐสมาชิกสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้:

ประเทศ วันที่เข้า[26]
ประเทศบรูไน บรูไน 7 ม.ค. 1984
ประเทศกัมพูชา กัมพูชา 30 เม.ย. 1999
ประเทศอินโดนีเซีย อินโดนีเซีย 8 ส.ค. 1967
ประเทศลาว ลาว 23 ก.ค. 1997
ประเทศมาเลเซีย มาเลเซีย 8 ส.ค. 1967
ประเทศพม่า พม่า 23 ก.ค. 1997
ประเทศฟิลิปปินส์ ฟิลิปปินส์ 8 ส.ค. 1967
ประเทศสิงคโปร์ สิงคโปร์ 8 ส.ค. 1967
ประเทศไทย ไทย 8 ส.ค. 1967
ประเทศติมอร์-เลสเต ติมอร์-เลสเต 26 ต.ค. 2025
ประเทศเวียดนาม เวียดนาม 28 ก.ค. 1995

รัฐสังเกตการณ์

ปัจจุบันมีประเทศที่ขอเข้าเป็นสมาชิกอาเซียน 2 ประเทศ คือ ปาปัวนิวกินี[27][28] และบังกลาเทศ[29][30]

มีประเทศเดียวที่แสวงหาสถานะรัฐสังเกตการณ์ในอาเซียนเท่านั้น

ประเทศศรีลังกาพยายามเข้าร่วมอาเซียนอย่างเป็นทางการ แต่ต่อมาถูกยกเลิก

การขยายตัว

ในปี พ.ศ. 2519 ปาปัวนิวกินีได้รับสถานะผู้สังเกตการณ์[34] และตลอดช่วงพุทธทศวรรษ 2510 กลุ่มประเทศสมาชิกได้มีการจัดตั้งโครงการความร่วมมือทางเศรษฐกิจอย่างจริงจัง หลังจากผลของการประชุมที่จังหวัดบาหลี ในปี พ.ศ. 2519 แต่ว่าความร่วมมือดังกล่าวได้รับผลกระทบกระเทือนอย่างหนักในช่วงพุทธทศวรรษ 2520 ก่อนจะได้รับการฟื้นฟูเมื่อปี พ.ศ. 2534 เนื่องจากไทยเสนอให้มีการจัดตั้งเขตการค้าเสรีขึ้น ต่อมา บรูไนได้เข้าร่วมเป็นสมาชิกเป็นประเทศที่หก เมื่อวันที่ 8 มกราคม พ.ศ. 2527 หลังบรูไนประกาศเอกราชเมื่อวันที่ 1 มกราคม เพียงสัปดาห์เดียว[35]

ภูมิศาสตร์

ในปัจจุบัน สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประกอบด้วยประเทศสมาชิกจำนวน 10 ประเทศ คิดเป็นพื้นที่ประมาณ 4.5 ล้านตารางกิโลเมตร และมีประชากรประมาณ 560 ล้านคน (ข้อมูลในปี พ.ศ. 2549) [24] ยอดเขาที่สูงสุดในภูมิภาค คือ ยอดเขาคากาโบราซีในพม่า ซึ่งมีความสูง 5,881 เมตร และมีอาณาเขตติดต่อกับจีน อินเดีย บังกลาเทศ

ภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีสภาพภูมิอากาศแบบร้อนชื้น อุณหภูมิอยู่ระหว่าง 27-36 °C[36] พืชพรรณธรรมชาติเป็นป่าฝนเขตร้อน ซึ่งมีขนาดใหญ่เป็นอันดับที่สองของโลก ป่าดงดิบ ป่าเบญจพรรณ ป่าสน ป่าหาดทรายชายทะเล ป่าไม้ปลูก มีพืชเศรษฐกิจที่สำคัญ คือ ข้าว ข้าวโพด มันสำปะหลัง สับปะรด ยางพารา ปาล์มน้ำมัน และพริกไทย[37]

วัตถุประสงค์

จากสนธิสัญญาไมตรีและความร่วมมือในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้มีการสรุปแนวทางของสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไว้จำนวนหกข้อ ดังนี้[38]

  1. ให้ความเคารพแก่เอกราช อำนาจอธิปไตย ความเท่าเทียม บูรณภาพแห่งดินแดนและเอกลักษณ์ของชาติสมาชิกทั้งหมด
  2. รัฐสมาชิกแต่ละรัฐมีสิทธิที่จะปลอดจากการแทรกแซงจากภายนอก การรุกรานดินแดนและการบังคับขู่เข็ญ
  3. จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกิจการภายในของรัฐสมาชิกอื่น ๆ
  4. ยอมรับในความแตกต่างระหว่างกัน หรือแก้ปัญหาระหว่างกันอย่างสันติ
  5. ประณามหรือไม่ยอมรับการคุกคามหรือการใช้กำลัง
  6. ให้ความร่วมมือระหว่างกันอย่างมีประสิทธิภาพ

การเมือง

ประธานอาเซียน

กฎบัตรอาเซียน ข้อ 31 ระบุว่า ตำแหน่งประธานอาเซียนจะเวียนกันทุกปีตามลำดับพยัญชนะภาษาอังกฤษของชื่อรัฐสมาชิก รัฐสมาชิกที่เป็นประธานจะเป็นประธานการประชุมสุดยอดอาเซียนและการประชุมสุดยอดที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ สภาประสานงานอาเซียน สภาประชาคมอาเซียนสามสภา องค์กรระดับรัฐมนตรีอาเซียนเฉพาะสาขาและข้าราชการอาวุโส และคณะกรรมาธิการผู้แทนถาวร

สำนักเลขาธิการ

ทำเนียบเลขาธิการอาเซียน ที่ประเทศอินโดนีเซีย

สำนักเลขาธิการอาเซียนก่อตั้งขึ้นโดยรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของอาเซียนเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2519 ในตอนนั้นตั้งอยู่ที่กระทรวงการต่างประเทศของอินโดนีเซีย สำนักเลขาธิการอาเซียนแห่งปัจจุบันตั้งอยู่ที่ 70A Jalan Sisingamangaraja กรุงจาการ์ตา ซึ่งซูฮาร์โต ประธานาธิบดีอินโดนีเซียขณะนั้น ก่อตั้งในปี 2524

หน้าที่หลักของสำนักเลขาธิการอาเซียนคือเพิ่มประสิทธิภาพการประสานงานขององค์กรอาเซียน และให้การนำโครงการและกิจกรรมของอาเซียนไปปฏิบัติมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น[39]

เลขาธิการ

เลขาธิการอาเซียนได้รับแต่งตั้งโดยการประชุมสุดยอดอาเซียนเป็นระยะเวลาดำรงตำแหน่งห้าปี สมัยเดียว โดยเลือกมาจากผู้มีสัญชาติรัฐสมาชิกอาเซียนตามลำดับพยัญชนะภาษาอังกฤษ

เลขาธิการอาเซียนคนปัจจุบัน คือ เกา กึมฮวน ชาวกัมพูชา ซึ่งดำรงตำแหน่งระหว่างปี พ.ศ. 2566–2570

ผู้นำคนปัจจุบันในอาเซียน

ประชาคมเศรษฐกิจ

ชาติสมาชิกอาเซียนตาม
ดัชนีการพัฒนามนุษย์[40]: 22–24 
ประเทศ HDI (2022)
 สิงคโปร์ 0.939 สูงมาก
 บรูไน 0.829 สูงมาก
 มาเลเซีย 0.803 สูงมาก
 ไทย 0.800 สูงมาก
 อาเซียน 0.725 สูง
 อินโดนีเซีย 0.705 สูง
 เวียดนาม 0.703 สูง
 ฟิลิปปินส์ 0.699 ปานกลาง
 ลาว 0.607 ปานกลาง
 กัมพูชา 0.593 ปานกลาง
 พม่า 0.585 ปานกลาง

กลุ่มอาเซียนได้ให้ความสำคัญกับความร่วมมือในภูมิภาค อันประกอบด้วย "หลักสามประการ" ของความมั่นคง สังคมวัฒนธรรมและการรวมตัวทางเศรษฐกิจ[24] การรวมกลุ่มกันในภูมิภาคได้ทำให้การรวมตัวทางเศรษฐกิจดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งคาดว่าจะประสบความสำเร็จในการก่อตั้งประชาคมเศษฐกิจอาเซียนภายในปี พ.ศ. 2558[41] ประชาคมเศรษฐกิจดังกล่าวจะมีประชากรรวมกัน 560 ล้านคน และมูลค่าการค้ากว่า 1.4 ล้านล้านดอลลาร์สหรัฐ[24]

เขตการค้าเสรี

รากฐานของการก่อตั้งประชาคมเศรษฐกิจอาเซียนเริ่มต้นมาจากเขตการค้าเสรีอาเซียน[41] ซึ่งเป็นการลดอัตราภาษีศุลกากรเพื่อให้สินค้าภายในอาเซียนเกิดการหมุนเวียน เขตการค้าเสรีอาเซียนเป็นข้อตกลงโดยสมาชิกกลุ่มอาเซียนซึ่งกังวลต่อผลิตภัณฑ์หัตถกรรมท้องถิ่นของตน ได้รับการลงนามในสิงคโปร์เมื่อวันที่ 28 มกราคม 2535 ประกอบไปด้วยประเทศสมาชิก 10 ประเทศ คือ บรูไน อินโดนีเซีย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ไทย เวียดนาม (เข้าร่วมในปี 2538) ลาว พม่า (เข้าร่วมในปี 2540) และกัมพูชา (เข้าร่วมในปี 2542)[42][43]

เขตการลงทุนร่วม

เขตการลงทุนร่วมมีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมการลงทุนหมุนเวียนภายในอาเซียน ซึ่งประกอบด้วยหลักการดังต่อไปนี้:[44]

  • เปิดให้อุตสาหกรรมทุกรูปแบบเกิดการลงทุนและลดขั้นตอนตามกำหนดการ
  • ทำสัญญากับผู้ลงทุนในกลุ่มอาเซียนที่เขามาลงทุนในทันที
  • กำจัดการกีดขวางทางการลงทุน
  • ปรับปรุงกระบวนการและระเบียบการลงทุนให้เกิดความคล่องตัว
  • สร้างความโปร่งใส
  • ดำเนินการตามมาตรการอำนวยความสะดวกในการลงทุน

ประโยชน์ที่คาดว่าจะได้รับจากเขตการลงทุนร่วมจะเป็นการกำจัดการกีดกันในกิจการเกษตรกรรม การประมง การป่าไม้และการทำเหมืองแร่ ซึ่งคาดว่าจะสำเร็จภายในปี พ.ศ. 2553 สำหรับประเทศสมาชิกกลุ่มอาเซียนเป็นส่วนใหญ่ และคาดว่าจะสำเร็จในปี พ.ศ. 2558 สำหรับประเทศกัมพูชา ลาว พม่าและเวียดนาม[44]

การแลกเปลี่ยนบริการ

สมาชิก 16 ประเทศของ RCEP

ข้อตกลงการวางกรอบเรื่องการแลกเปลี่ยนบริการเริ่มต้นขึ้นในการประชุมสุดยอดอาเซียนที่กรุงเทพมหานครในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2548[45] ภายใต้กรอบข้อตกลงดังกล่าว รัฐสมาชิกของกลุ่มอาเซียนจะสามารถประสบความสำเร็จในการเจรจาอย่างเสรีในด้านการแลกเปลี่ยนบริการ โดยมีเป้าหมายเพื่อที่จะสนับสนุนให้มีการแลกเปลี่ยนระหว่างกันมากขึ้น ผลของการเจรจาการแลกเปลี่ยนบริการซึ่งได้เริ่มดำเนินการตามหมายกำหนดการเป็นรายเฉพาะจะถูกรวมเข้ากับกรอบข้อตกลง ซึ่งหมายกำหนดการดังกล่าวมักจะเกี่ยวข้องกับกลุ่มการแลกเปลี่ยนบริการ ในปัจจุบัน พบว่ามีกลุ่มการแลกเปลี่ยนบริการจำนวนเจ็ดกลุ่มภายใต้กรอบข้อตกลงดังกล่าว[46]

ตลาดการบินเดียว

แนวคิดเรื่องตลาดการบินเดียวเป็นความคิดเห็นที่เสนอโดยกลุ่มงานขนส่งทางอากาศอาเซียน ได้รับการสนับสนุนในการประชุมการขนส่งอย่างเป็นทางการของอาเซียน และได้รับการอนุมัติโดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคมนาคมของรัฐสมาชิก ซึ่งจะนำไปสู่การจัดระเบียบน่านฟ้าเปิดในภูมิภาคภายในปี พ.ศ. 2558[47] โดยตลาดการบินเดียวมีวัตถุประสงค์เพื่อเปิดการคมนาคมทางอากาศระหว่างรัฐสมาชิกเป็นไปอย่างเสรี ซึ่งสร้างประโยชน์ให้กับกลุ่มอาเซียนจากการเติบโตของการเดินทางทางอากาศในปัจจุบัน และยังเป็นการเพิ่มการท่องเที่ยว การค้า การลงทุนและการบริการให้กับรัฐสมาชิกทั้งหมด[47][48] เริ่มตั้งแต่วันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2551 ข้อจำกัดเสรีภาพทางอากาศที่สามและที่สี่ระหว่างเมืองหลวงของรัฐสมาชิกสำหรับบริการสายการบินจะถูกยกเลิก[49] ในขณะที่หลังจากวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2552 จะมีเสรีภาพบริการการบินในภูมิภาค[47][48] และภายในวันที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2554 จะมีการเปิดเสรีเสรีภาพทางอากาศข้อที่ห้าระหว่างเมืองหลวงทั้งหมด[50]

ข้อตกลงการค้าเสรีกับประเทศนอกกลุ่มอาเซียน

อาเซียนได้เปิดการค้าเสรีกับประเทศภายนอกหลายประเทศ ทั้งจีน เกาหลีใต้ ญี่ปุ่น ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ และล่าสุด อินเดีย[51] ข้อตกลงการค้าเสรีกับประเทศจีนได้สร้างเขตการค้าเสรีจีน-อาเซียน ในปัจจุบัน อาเซียนนั้นกำลังเจรจากับสหภาพยุโรปในการที่จะทำการค้าเสรีด้วยกัน[52] ผลดีของข้อตกลงนั้น คือการเปิดโอกาสการค้าของอาเซียน ให้มีศักยภาพและขยายตัวมากขึ้น รวมไปถึงการลงทุนจากต่างชาติด้วย[53] ไต้หวันยังแสดงความสนใจที่จะทำข้อตกลงกับอาเซียน แต่ได้รับการคัดค้านทางการทูตจากประเทศจีน[54]

ความร่วมมือด้านสิ่งแวดล้อม

เมื่อก้าวเข้าสู่คริสต์ศตวรรษที่ 21 ประเด็นปัญหาเริ่มมีความเกี่ยวข้องกับปัญหาทางด้านสิ่งแวดล้อมมากขึ้น โดยกลุ่มประเทศสมาชิกได้เริ่มเจรจากันถึงข้อตกลงด้านสิ่งแวดล้อม รวมไปถึง การลงนามในความตกลงอาเซียนว่าด้วยมลพิษจากหมอกควันข้ามแดน ในปี พ.ศ. 2545 ในความพยายามที่จะจำกัดขอบเขตของมลภาวะฟ้าหลัวในเขตพื้นที่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้[55] แต่ทว่าในพื้นที่ก็ยังเกิดปัญหาฟ้าหลัวในประเทศมาเลเซีย ในปี พ.ศ. 2548 และปัญหาฟ้าหลัวในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในปี พ.ศ. 2549 ส่วนสนธิสัญญาฉบับอื่นที่ได้รับการลงนามโดยสมาชิกอาเซียนได้แก่ ปฏิญญาเซบูว่าด้วยความมั่นคงทางพลังงานเอเชียตะวันออก[56] เครือข่ายกำกับดูแลสัตว์ป่าอาเซียนในปี พ.ศ. 2549[57] และ หุ้นส่วนเอเชีย-แปซิฟิกว่าด้วยการพัฒนาความสะอาดและสภาพอากาศ ซึ่งเป็นการตอบสนองต่อปรากฏการณ์โลกร้อน และผลกระทบทางด้านลบต่อการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ ใน พ.ศ. 2550 ปฏิญญาเซบูว่าด้วยความมั่นคงทางพลังงานเอเชียตะวันออก ซึ่งลงนามในกลุ่มอาเซียน ร่วมกับจีน ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ อินเดีย ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ ซึ่งเป็นการสร้างความมั่นคงทางพลังงานด้วยการหาพลังงานทางเลือกเพื่อใช้ทดแทนเชื้อเพลิงซากดึกดำบรรพ์

ความร่วมมือทางวัฒนธรรม

ความร่วมมือทางวัฒนธรรมนั้น มีจุดประสงค์เพื่อที่จะช่วยสร้างภาพรวมในด้านต่าง ๆให้ดีขึ้น โดยการให้การสนับสนุน ทั้งการกีฬา การศึกษา และกิจกรรมอื่น ๆ ซึ่งได้แก่ความร่วมมือต่าง ๆ ดังนี้

รางวัลซีไรต์

ได้จัดตั้งขึ้นตั้งแต่ พ.ศ. 2522 เพื่อมอบรางวัลแก่นักประพันธ์หรือนักเขียนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่ได้สร้างผลงานที่ดีมีชื่อเสียง ที่ประสบความสำเร็จในช่วงชีวิตของนักเขียนนั้น ๆ ผลงานนั้นเป็นผลงานเขียนทุกประเภท ทั้งวรรณกรรมต่าง ๆ เรื่องสั้น กลอน รวมไปถึงผลงานทางศาสนา ซึ่งจะมีการจัดงานที่กรุงเทพมหานคร โดยมีเชื้อพระวงศ์ของราชวงศ์ไทยเป็นผู้พระราชทานรางวัล

การศึกษา

สถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูงแห่งอาเซียน เป็นองค์การเอกชนที่จัดตั้งขึ้น ในปี พ.ศ. 2499 เพื่อที่จะพัฒนาระดับการศึกษาในระดับที่สูงขึ้น ทั้งสถาบันการศึกษาระดับสูง การสอน การบริการสาธารณะที่ดีได้มาตรฐานที่สูงขึ้น โดยสอดคล้องไปกับวัฒนธรรมและพื้นที่นั้น ๆ

อุทยานมรดก

ได้จัดตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2527 และเริ่มใหม่อีกรอบในปี พ.ศ. 2547 เป็นการรวมรายชื่อของอุทยานแห่งชาติทั้งหมดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยมีจุดประสงค์ที่จะอนุรักษ์ทรัพยากรทางธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมป่าไม้ ปัจจุบันมีรวมทั้งหมด 35 แห่ง

การประชุม

การประชุมสุดยอดอาเซียน

ป้ายประกาศในกรุงจาการ์ตาต้อนรับผู้เข้าร่วมประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งที่ 18

ประเทศสมาชิกกลุ่มอาเซียนได้จัดการประชุมขึ้น เรียกว่า การประชุมสุดยอดอาเซียน ซึ่งหัวหน้ารัฐบาลแต่ละประเทศสมาชิกจะมาอภิปรายและแก้ไขประเด็นปัญหาที่เกิดขึ้นในพื้นที่ รวมไปถึงการจัดการประชุมร่วมกับประเทศนอกกลุ่มสมาชิกเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ

การประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งแรกจัดขึ้นที่จังหวัดบาหลี ประเทศอินโดนีเซีย ในปี พ.ศ. 2519 จากผลของการประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งที่สาม ณ กรุงมะนิลา ในปี พ.ศ. 2530 สรุปว่าผู้นำประเทศสมาชิกกลุ่มอาเซียนควรจะจัดการประชุมขึ้นทุกห้าปี[58] อย่างไรก็ตาม ผลของการประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งต่อมาที่ประเทศสิงคโปร์ ในปี พ.ศ. 2535 ได้เสนอให้จัดการประชุมให้บ่อยขึ้น และได้ข้อสรุปว่าจะมีการจัดการประชุมสุดยอดขึ้นทุกสามปีแทน[58] ต่อมา ในปี พ.ศ. 2544 ผู้นำสมาชิกประเทศกลุ่มอาเซียนได้เสนอให้จัดการประชุมขึ้นทุกปีเพื่อแก้ไขประเด็นปัญหาด่วนที่ส่งผลกระทบในพื้นที่ ประเทศสมาชิกจะได้รับเลือกให้เป็นเจ้าภาพจัดการประชุมสุดยอดขึ้นเรียงตามตัวอักษร ยกเว้นประเทศพม่า ซึ่งถูกยกเลิกการเป็นเจ้าภาพการประชุมในปี พ.ศ. 2549 เนื่องจากปัญหาทางด้านสิทธิมนุษยชน ซึ่งมีแรงกดดันจากสหรัฐอเมริกาและสหภาพยุโรปมาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2547[59]

การประชุมอาเซียนอย่างเป็นทางการมีกำหนดการสามวัน ดังนี้

  • ผู้นำของรัฐสมาชิกจะจัดการประชุมภายใน
  • ผู้นำของรัฐสมาชิกจะหารือร่วมกันกับรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศในที่ประชุมกลุ่มอาเซียน
  • การประชุมที่เรียกว่า "อาเซียนบวกสาม" ผู้นำรัฐสมาชิกจะประชุมร่วมกับผู้นำสาธารณรัฐประชาชนจีน ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้ โดยจัดขึ้นพร้อมกับการประชุมสุดยอดอาเซียน
  • การประชุมที่เรียกว่า "อาเซียน-เซอร์" ผู้นำรัฐสมาชิกจะประชุมร่วมกับผู้นำออสเตรเลียและนิวซีแลนด์
การประชุมสุดยอดอาเซียนอย่างเป็นทางการ
ครั้งที่วันที่ประเทศสถานที่จัดการประชุมผู้นำการเป็นเจ้าภาพ
123-24 กุมภาพันธ์ 2519 อินโดนีเซียบาหลีประธานาธิบดี ซูฮาร์โต
24-5 สิงหาคม 2520 มาเลเซียกัวลาลัมเปอร์นายกรัฐมนตรี ฮุซเซน อนน์
314-15 ธันวาคม 2530 ฟิลิปปินส์มะนิลาประธานาธิบดี คอราซอน อากีโน
427-29 มกราคม 2535 สิงคโปร์สิงคโปร์นายกรัฐมนตรี โก๊ะ จ๊กตง
514-15 ธันวาคม 2538 ไทยกรุงเทพมหานครนายกรัฐมนตรี บรรหาร ศิลปอาชา
615-16 ธันวาคม 2541 เวียดนามฮานอยนายกรัฐมนตรี ฟาน วัน ขาย
75-6 พฤศจิกายน 2544 บรูไนบันดาร์เซอรีเบอกาวันสุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์
84-5 พฤศจิกายน 2545 กัมพูชาพนมเปญนายกรัฐมนตรี ฮุน เซน
97-8 ตุลาคม 2546 อินโดนีเซียบาหลีประธานาธิบดี เมกาวาตี ซูการ์โนปูตรี
1029-30 พฤศจิกายน 2547 ลาวเวียงจันทน์นายกรัฐมนตรี บุนยัง วอละจิด
1112-14 ธันวาคม 2548 มาเลเซียกัวลาลัมเปอร์นายกรัฐมนตรี อับดุลละฮ์ อะฮ์มัด บาดาวี
1211-14 มกราคม 25501 ฟิลิปปินส์2มันดาเวประธานาธิบดี กลอเรีย มาคาปากัล-อาร์โรโย
1318-22 พฤศจิกายน 2550 สิงคโปร์สิงคโปร์นายกรัฐมนตรี หลี เสี่ยนหลง
14327 กุมภาพันธ์ - 1 มีนาคม 2552 ไทยชะอำและหัวหินนายกรัฐมนตรี อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ
10–11 เมษายน 2552พัทยา
1523-25 ตุลาคม 2552ชะอำและหัวหิน
168-9 เมษายน 2553 เวียดนามฮานอยนายกรัฐมนตรี เหงียน เติ๊น สุง
1728-31 ตุลาคม 2553
187-8 พฤษภาคม 2554 อินโดนีเซีย4จาการ์ตาประธานาธิบดี ซูซีโล บัมบัง ยูโดโยโน
1914-19 พฤศจิกายน 2554บาหลี
203-4 เมษายน 2555 กัมพูชาพนมเปญนายกรัฐมนตรี ฮุน เซน
2117–20 พฤศจิกายน 2555
2224–25 เมษายน 2556 บรูไนบันดาร์เซอรีเบอกาวันสุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์
239–10 ตุลาคม 2556
2410–11 พฤษภาคม 2557 พม่าเนปยีดอประธานาธิบดี เต้นเซน
2510–12 พฤศจิกายน 2557[60]
2626‒27 เมษายน 2558 มาเลเซียกัวลาลัมเปอร์และลังกาวีนายกรัฐมนตรี นาจิบ ราซัก
2718–22 พฤศจิกายน 2558กัวลาลัมเปอร์
286–8 กันยายน 2559 ลาวเวียงจันทน์นายกรัฐมนตรี ทองลุน สีสุลิด
29
3026-27 เมษายน 2560 ฟิลิปปินส์ปาไซในมหานครมะนิลาประธานาธิบดี โรดรีโก ดูแตร์เต
3110-14 พฤศจิกายน 2560
3225-28 เมษายน 2561 สิงคโปร์สิงคโปร์นายกรัฐมนตรี หลี เสี่ยนหลง
3311–15 พฤศจิกายน 2561
3420–23 มิถุนายน 2562[61] ไทยกรุงเทพมหานครนายกรัฐมนตรี ประยุทธ์ จันทร์โอชา
3531 ตุลาคม–4 พฤศจิกายน 2562[62]กรุงเทพมหานคร, นนทบุรี[63][64]
3626 มิถุนายน 2563 เวียดนามฮานอย (เป็นสถานที่ของประธาน)5นายกรัฐมนตรี เหงียน ซวน ฟุก
3711–15 พฤศจิกายน 2563
38626–28 ตุลาคม 2564 บรูไนบันดาร์เซอรีเบอกาวัน (เป็นสถานที่ของประธาน)5สุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์
396
40610–13 พฤศจิกายน 2565 กัมพูชาพนมเปญนายกรัฐมนตรี ฮุน เซน
416
4269–11 พฤษภาคม 2566 อินโดนีเซียลาบูอันบาโจประธานาธิบดี โจโก วีโดโด
4365–7 กันยายน 2566จาการ์ตา
4466–11 ตุลาคม 2024 ลาวเวียงจันทน์นายกรัฐมนตรี สอนไซ สีพันดอน
456
4626–27 พฤษภาคม 2568 มาเลเซียกัวลาลัมเปอร์นายกรัฐมนตรี อันวาร์ อิบราฮิม
4726–28 ตุลาคม 2568
4872569 ฟิลิปปินส์ประธานาธิบดี บองบอง มาร์กอส
497
1 กำหนดเดิมระหว่างวันที่ 10-14 ธันวาคม 2549 แต่เลื่อนออกไปเนื่องจากพายุไต้ฝุ่นเซเนียง
2 เป็นเจ้าภาพจัดการประชุมครั้งนี้เนื่องจากพม่าถอนตัวเนื่องจากแรงกดดันจากสหรัฐอเมริกาและสหภาพยุโรป
3 การประชุมสุดยอดครั้งนี้ประกอบด้วยสองช่วง
ช่วงแรกถูกเลื่อนจากวันที่ 12-17 ธันวาคม 2551 เนื่องจากวิกฤตการณ์การเมืองไทย
ช่วงที่สองถูกยกเลิกในวันที่ 11 เมษายน เนื่องจากมีผู้ประท้วงเข้าไปในสถานที่จัดการประชุม
4 อินโดนีเซียเป็นเจ้าภาพในปี 2554 โดยแลกปีกับบรูไน เนื่องจากเป็นเจ้าภาพจัดการประชุมสุดยอดเอเปคในปี 2556 (พร้อมกับความเป็นไปได้ในการเป็นเจ้าภาพจัดการประชุมสุดยอดกลุ่ม 20 ในปี 2556 ซึ่งท้ายที่สุดแล้วตกเป็นของรัสเซีย)
5 การประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งที่ 36 ถึง 39 จัดการประชุมทางไกลผ่านวีดิทัศน์ เนื่องจากการระบาดทั่วของโควิด-19 และจัดขึ้นโดยประเทศสมาชิกที่กำหนดให้จัดการประชุมสุดยอดครั้งแรก[65]
6 พม่าเลือกที่จะไม่เข้าร่วมการประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งที่ 38 ถึง 43 หลังจากที่ผู้นำกองทัพถูกห้ามไม่ให้เข้าร่วมหลังจากการรัฐประหารและการประท้วงในพม่าในปี 2564 มีการส่งคำเชิญให้พม่าส่ง "ตัวแทนที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเมือง" แต่เลือกที่จะไม่ส่ง[66][67][68] สำหรับการประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งที่ 44 และ 45 พม่าเลือกที่จะส่งปลัดกระทรวงการต่างประเทศเข้าร่วม แม้ว่าผู้นำทางทหารจะถูกห้ามไม่ให้เข้าร่วมการประชุมก็ตาม[69]
7 พม่าไม่รับหน้าที่เป็นเจ้าภาพจัดการประชุมสุดยอดอาเซียนครั้งที่ 48 และ 49 ส่วนฟิลิปปินส์ ซึ่งเดิมมีกำหนดเป็นเจ้าภาพในปี 2569 ได้ตอบรับการเป็นเจ้าภาพแล้ว

การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก

ประเทศผู้เข้าร่วมประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก:
  อาเซียน
  อาเซียนบวกสาม
  สมาชิกเพิ่มเติม
  ผู้สังเกตการณ์

การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออกเป็นการจัดการประชุมทั่วเอเชียซึ่งจัดขึ้นทุกปีโดยผู้นำเอเชียตะวันออก 16 ประเทศ หัวข้อการประชุมนั้นเกี่ยวกับการค้า พลังงานและความมั่นคง และการประชุมสุดยอดดังกล่าวยังมีบทบาทในการสร้างประชาคมภูมิภาค

ประเทศผู้เข้าร่วมประชุมประกอบด้วย ชาติอาเซียน 10 ประเทศร่วมกับจีน ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ อินเดีย ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ ซึ่งมีประชากรรวมกันเกือบครึ่งหนึ่งของโลก เมื่อเดือนตุลาคม พ.ศ. 2553 รัสเซียและสหรัฐอมริกาได้รับเชิญเข้าร่วมเป็นสมาชิกเต็มตัวอย่างเป็นทางการ ประธานาธิบดีของทั้งสองประเทศเข้าร่วมการประชุมสุดยอดใน พ.ศ. 2554

การประชุมสุดยอดครั้งแรกจัดขึ้นในกัวลาลัมเปอร์เมื่อวันที่ 14 ธันวาคม พ.ศ. 2548 และการประชุมครั้งต่อ ๆ มาถูกจัดขึ้นหลังการประชุมสุดยอดผู้นำอาเซียนประจำปี

การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออกอย่างเป็นทางการ
ครั้งที่ วันที่ ประเทศ ที่จัดงาน หัวหน้างาน หมายเหตุ
1 14 ธันวาคม ค.ศ. 2005  มาเลเซีย กัวลาลัมเปอร์ นายกรัฐมนตรี อับดุลละฮ์ อะฮ์มัด บาดาวี ประธานาธิบดีรัสเซียได้รับเชิญเข้าประชุม
2 15 มกราคม ค.ศ. 2007  ฟิลิปปินส์ มันดาเว ประธานาธิบดี กลอเรีย มาคาปากัล-อาร์โรโย ย้ายจากวันที่ 13 ธันวาคม ค.ศ. 2006
มีการลงนามปฏิญญาเซบูว่าด้วยความมั่นคงทางพลังงานเอเชียตะวันออก
3 21 พฤศจิกายน ค.ศ. 2007  สิงคโปร์ สิงคโปร์ นายกรัฐมนตรี ลี เซียนลุง ปฏิญญาสิงคโปร์ว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ พลังงานและสิ่งแวดล้อม[70]
ข้อตกลงว่าด้วยการก่อตั้งสถาบันวิจัยทางเศรษฐกิจอาเซียนและเอเชียตะวันออก
4 25 ตุลาคม ค.ศ. 2009  ไทย ชะอำและหัวหิน นายกรัฐมนตรี อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ วันที่และสถานที่ประชุมมีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้ง โดยมีการประกาศในช่วงปลายตุลาคม ค.ศ. 2008 ว่าย้ายที่จัดการประชุมสุดยอดจากกรุงเทพไปเชียงใหม่ เนื่องจากความขัดแย้งทางการเมืองในกรุงเทพ
5 30 ตุลาคม ค.ศ. 2010  เวียดนาม ฮานอย ประธานาธิบดี เหงียน มิญ เจี๊ยต เชิญสหรัฐและรัสเซียเข้าร่วมการประชุม
6 18–19 พฤศจิกายน ค.ศ. 2011  อินโดนีเซีย บาหลี ประธานาธิบดี ซูซีโล บัมบัง ยูโดโยโน เชิญสหรัฐและรัสเซียเข้าร่วมการประชุม
7 19–20 พฤศจิกายน ค.ศ. 2012  กัมพูชา พนมเปญ นายกรัฐมนตรี ฮุน เซน ความตึงเครียดในข้อพิพาทดินแดนในทะเลจีนใต้และทะเลจีนตะวันออกบดบังความก้าวหน้าในการทำข้อตกลงทางการค้าและเศรษฐกิจระหว่างสมาชิกในการประชุม[71]
8 9–10 ตุลาคม ค.ศ. 2013  บรูไน บันดาร์เซอรีเบอกาวัน สุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์
9 12–13 พฤศจิกายน ค.ศ. 2014  พม่า เนปยีดอ ประธานาธิบดี เต้นเซน
10 21–22 พฤศจิกายน ค.ศ. 2015  มาเลเซีย กัวลาลัมเปอร์ นายกรัฐมนตรี นาจิบ ราซัก
11 6–8 กันยายน ค.ศ. 2016  ลาว เวียงจันทน์ นายกรัฐมนตรี ทองลุน สีสุลิด
12 13–14 พฤศจิกายน ค.ศ. 2017  ฟิลิปปินส์ ปาไซ ประธานาธิบดี โรดรีโก ดูแตร์เต นายกรัฐมนตรีแคนาดาเข้าร่วมประชุม
13 14–15 พฤศจิกายน ค.ศ. 2018  สิงคโปร์ สิงคโปร์ นายกรัฐมนตรี ลี เซียนลุง ประธานาธิบดีรัสเซีย วลาดีมีร์ ปูติน เข้าร่วมประชุม[72]
14 4 พฤศจิกายน ค.ศ. 2019  ไทย กรุงเทพ นายกรัฐมนตรี ประยุทธ์ จันทร์โอชา
15 14 พฤศจิกายน ค.ศ. 2020  เวียดนาม ฮานอย (ในฐานะสถานที่จัดงาน) นายกรัฐมนตรี เหงียน ซวน ฟุก จัดออนไลน์เพราะโรคระบาดโควิด-19[73]
16 26–27 ตุลาคม ค.ศ. 2021  บรูไน บันดาร์เซอรีเบอกาวัน (ในฐานะสถานที่จัดงาน) สุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์ จัดออนไลน์เพราะโรคระบาดโควิด-19
17 ค.ศ. 2022  กัมพูชา พนมเปญ นายกรัฐมนตรี ฮุน เซน

การประชุมเชื่อมสัมพันธไมตรี

การประชุมเชื่อมสัมพันธไมตรีเป็นการประชุมระหว่างประเทศเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างชาติอาเซียน ถูกจัดตั้งขึ้นเนื่องในวาระครบรอบการก่อตั้งความสัมพันธ์ทางการทูต ประเทศนอกกลุ่มอาเซียนจะเป็นผู้เชิญชวนผู้นำชาติอาเซียนเพื่อประชุมเชื่อมสัมพันธไมตรีและความร่วมมือในอนาคต

ที่ประชุมกลุ่มอาเซียน

ที่ประชุมกลุ่มอาเซียนเป็นการประชุมหลายฝ่ายอย่างเป็นทางการในภาคพื้นแปซิฟิก ในเดือนกรกฎาคม 2550 ที่ประชุมดังกล่าวประกอบด้วย ประเทศสมาชิก 27 ประเทศ; ออสเตรเลีย บังกลาเทศ แคนาดา สาธารณรัฐประชาชนจีน สหภาพยุโรป อินเดีย ญี่ปุ่น เกาหลีเหนือ เกาหลีใต้ มองโกเลีย นิวซีแลนด์ ปากีสถาน ปาปัวนิวกินี รัสเซีย ติมอร์-เลสเต สหรัฐ และศรีลังกา จุดประสงค์ของที่ประชุมเพื่อการปรึกษาหารือ นำเสนอความไว้วางใจและธำรงความสัมพันธ์ทางการทูตในกลุ่มสมาชิก ที่ประชุมกลุ่มอาเซียนจัดการประชุมครั้งแรกในปี 2537[74][75]

การประชุมอื่น

นอกเหนือจากการประชุมที่กล่าวมาข้างต้น อาเซียนยังได้มีการจัดการประชุมอื่นขึ้นอีก[76] ประกอบด้วย การประชุมรัฐมนตรีอาเซียนประจำปี[77] รวมไปถึงคณะกรรมการย่อย อย่างเช่น ศูนย์พัฒนาการประมงแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การประชุมดังกล่าวมักจะมีหัวข้อการประชุมที่เฉพาะเจาะจง อย่างเช่น ความมั่นคงระหว่างประเทศ[76] สิ่งแวดล้อม[76][78] ซึ่งผู้ที่เข้าร่วมประชุมจะเป็นรัฐมนตรีแทนที่จะเป็นหัวหน้าคณะรัฐบาลทั้งหมด

การประชุมอาเซียนบวกสาม

ในขณะที่สาธารณรัฐประชาชนจีน ผลักดันให้จัดตั้งเขตการค้าเสรีจีน-อาเซียน เกาหลีใต้ก็ได้ผลักดันให้มีการจัดตั้งเขตการค้าเสรีเอเชียตะวันออก ด้วยการผนึกสาธารณรัฐประชาชนจีน ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้เข้ากับกลุ่มประเทศอาเซียนที่เรียกชื่อว่า "อาเซียนบวกสาม" (APT) แต่สาธารณรัฐประชาชนจีน เดินหน้าจัดตั้งเขตการค้าเสรีจีน-อาเซียน โดยกีดกันญี่ปุ่นและเกาหลีใต้ด้วยความจงใจ แม้ว่าตามข้อตกลงในการจัดซื้อเขตการค้าเสรีจีน-อาเซียน จะมีแผนที่จะผนวกเกาหลีใต้และญี่ปุ่นเข้ามาในภายหลังเพื่อเป็นอาเซียนบวกสาม แต่มิได้กำหนดเงื่อนเวลาอันแน่นอน อันทำให้เขตการค้าเสรีอาเซียนบวกสาม

การประชุมผู้นำเอเชีย-ยุโรป

การประชุมผู้นำเอเชีย-ยุโรปเป็นกระบวนการประชุมอย่างไม่เป็นทางการ มีขึ้นครั้งแรกในปี 2538 เพื่อเป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศในยุโรปและเอเชีย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สมาชิกของสหภาพยุโรปและอาเซียน[79] โดยกลุ่มอาเซียนจะส่งเลขาธิการอาเซียนเป็นผู้แทนเข้าร่วมประชุมร่วมกับผู้แทนอีก 45 คน และได้รับแต่งตั้งให้เป็นคณะผู้บริหารของมูลนิธิเอเชีย-ยุโรป ซึ่งเป็นองค์การความร่วมมือกันทางด้านสังคมและวัฒนธรรมระหว่างเอเชียกับยุโรป

การประชุมอาเซียน-รัสเซีย

เป็นการประชุมประจำปีระหว่างผู้นำของประเทศกลุ่มอาเซียนร่วมกับประธานาธิบดีของสหพันธรัฐรัสเซีย

การประชุมทางทหารของอาเซียน

การประชุมทางทหารของอาเซียน ประกอบไปด้วยหลายส่วน ประกอบไปด้วย ผู้บัญชาการทหารสูงสุด ผู้บัญชาการทหารบก ผู้บัญชาการทหารเรือ และผู้บัญชาการทหารอากาศ รวมไปถึงกิจกรรมทางทหารอื่น ๆ ภายในกองทัพของกลุ่มประเทศอาเซียน

หมายเหตุ

  1. ↑ ที่อยู่: เลขที่ 70A ถนนสิสิงคามังคราช เขตเคบาโยรัน บารู เมืองการปกครอง จาการ์ตาใต้[80]
  2. ↑ ประเทศข้ามทวีปในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และโอเชียเนีย
  3. ↑ การคำนวณเป็นค่าประมาณโดยเฉลี่ย ดัชนีการพัฒนามนุษย์เป็นข้อมูลของสำนักงานโครงการพัฒนาแห่งสหประชาชาติของประเทศสมาชิก

อ้างอิง

  1. ↑ "Ang Saligang Batas ng ASEAN" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาฟิลิปปินส์). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  2. ↑ "Piagam Perhimpunan Bangsa-Bangsa Asia Tenggara" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาอินโดนีเซีย). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 December 2017. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  3. ↑ "Piagam Persatuan Negara Asia Tenggara" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษามาเลย์). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  4. ↑ "Timor-Leste halo preparasaun hotu-hotu hodi tama ba ASEAN". Governu Timor-Leste (ภาษาTetum). Díli: Governu Timor-Leste. 2016-03-21. สืบค้นเมื่อ 2025-10-25.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  5. ↑ "Hiến chương của Hiệp hội các Quốc gia Đông Nam Á" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาเวียดนาม). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  6. "Ang Saligang Batas ng ASEAN" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาฟิลิปปินส์). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  7. "Piagam Perhimpunan Bangsa-Bangsa Asia Tenggara" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาอินโดนีเซีย). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 December 2017. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  8. "Piagam Persatuan Negara Asia Tenggara" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษามาเลย์). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  9. "Timor-Leste halo preparasaun hotu-hotu hodi tama ba ASEAN". Governu Timor-Leste (ภาษาTetum). Díli: Governu Timor-Leste. 2016-03-21. สืบค้นเมื่อ 2025-10-25.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  10. "Hiến chương của Hiệp hội các Quốc gia Đông Nam Á" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาเวียดนาม). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  11. "Ang Saligang Batas ng ASEAN" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาฟิลิปปินส์). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  12. "Piagam Perhimpunan Bangsa-Bangsa Asia Tenggara" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาอินโดนีเซีย). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 15 December 2017. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  13. "Piagam Persatuan Negara Asia Tenggara" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษามาเลย์). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  14. "Timor-Leste halo preparasaun hotu-hotu hodi tama ba ASEAN". Governu Timor-Leste (ภาษาTetum). Díli: Governu Timor-Leste. 2016-03-21. สืบค้นเมื่อ 2025-10-25.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  15. "Hiến chương của Hiệp hội các Quốc gia Đông Nam Á" [The ASEAN Charter] (PDF) (ภาษาเวียดนาม). Association of Southeast Asian Nations. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2018. สืบค้นเมื่อ 10 January 2018.
  16. ↑ "ASEAN Motto". ASEAN.org. ASEAN. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 March 2015. สืบค้นเมื่อ 9 May 2015.
  17. ↑ "ASEAN Secretariat renamed as ASEAN Headquarters to strengthen regional diplomacy". Gutzy Asia. 2023-09-07. สืบค้นเมื่อ 2023-09-10.
  18. ↑ ASEAN Charter (PDF). Association of Southeast Asian Nations. p. 29. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 9 November 2015. สืบค้นเมื่อ 29 October 2015. Article 34. The working language of ASEAN is English.
  19. ↑ "Selected Basic ASEAN Indicators" (PDF). ASEAN.organisation. ASEANstats. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 4 September 2015. สืบค้นเมื่อ 9 May 2015.
  20. 1 2 3 4 5 "Report for Selected Countries and Subjects". IMF. สืบค้นเมื่อ 2023-04-13.
  21. ↑ "Selected basic ASEAN indicators" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 20 May 2012. สืบค้นเมื่อ 5 September 2010.
  22. ↑ EC.Europa.eu เก็บถาวร 2010-04-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, European Union Relations with ASEAN. Retrieved 29 October 2010.
  23. ↑ Termsak Chalermpalanupap. "ASEAN-10: Meeting the Challenges". Aseansec.org. ASEAN Secretariat. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 November 2011. สืบค้นเมื่อ 27 June 2008.
  24. 1 2 3 4 "ASEAN - Overview" (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 November 2012.
  25. ↑ เคาต์ดาวน์สู่ ประชาคมอาเซียน. (8 สิงหาคม 2553). โพสต์ทูเดย์. สืบค้น 05-09-2010.
  26. ↑ "ASEAN Member States". asean.org. สืบค้นเมื่อ 2025-10-26.
  27. ↑ "Papua New Guinea asks RP support for Asean membership bid". GMA News and Public Affairs. 30 March 2009. สืบค้นเมื่อ 26 January 2013.
  28. ↑ Somare seeks PGMA's support for PNG's ASEAN membership bid เก็บถาวร 6 มีนาคม 2010 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Retrieved 8 July 2009
  29. 1 2 "Ultimate goal is to join ASEAN as a full member". The Financial Express (ภาษาอังกฤษ). 2025-04-05. สืบค้นเมื่อ 2025-07-12.
  30. ↑ "Will Bangladesh join Asean? Maritime arbitration wins favour Dhaka". South China Morning Post (ภาษาอังกฤษ). 2024-09-05. สืบค้นเมื่อ 2025-07-17.
  31. ↑ "Fiji's Foreign Policy White Paper" (PDF). Ministry of Foreign Affairs of the Republic of Fiji.
  32. ↑ Suryanarayan, V. (2022-10-18). "The myth and reality of ASEAN unity". The New Indian Express (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-05-13.
  33. ↑ De Silva, Mervyn (1981). "Sri Lanka: ASEAN Operation". India Today. สืบค้นเมื่อ 2024-05-13 – โดยทาง Sri Lanka Guardian.
  34. ↑ "ASEAN secretariat". ASEAN. 23 July 1999. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 July 2012. สืบค้นเมื่อ 2009-01-12.
  35. ↑ "Background Note:Brunei Darussalam/Profile:/Foreign Relations". United States State Department. สืบค้นเมื่อ 2007-03-06.
  36. ↑ "Asean Tourism" (ภาษาอังกฤษ).
  37. ↑ "Agriculture in ASEAN". Netherlandsworldwide.nl (ภาษาอังกฤษ).
  38. ↑ ASEAN at About.com:Geography เก็บถาวร 2009-07-14 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (อังกฤษ)
  39. ↑ About ASEAN Secretariat ASEAN Secretariat. สืบค้น 13 เมษายน 2557.
  40. ↑ Global 2022 Human Development Report Overview - English. New York: United Nations Development Programme (UNDP). 2020. pp. 22–24. สืบค้นเมื่อ 20 May 2021.
  41. 1 2 Sim, Edmund "Introduction to the ASEAN Economic Community", http://www.asil.org/aseanevent/Sim_Intro_to_ASEAN.pdf เก็บถาวร 2012-02-18 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  42. ↑ "Agreement on the Common Effective Preferential Tariff Scheme for the ASEAN Free Trade Area, Singapore, 28 January 1992". Aseansec.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 October 2012. สืบค้นเมื่อ 2008-12-21.
  43. ↑ "Overview - Trade". Aseansec.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-05-12. สืบค้นเมื่อ 2008-12-21.
  44. 1 2 "Highlights of the ASEAN Comprehensive Investment Agreement (ACIA)". Aseansec.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-12-05. สืบค้นเมื่อ 2008-12-21.
  45. ↑ "ASEAN Framework Agreement on Services (1995)". Aseansec.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 October 2012. สืบค้นเมื่อ 21 December 2008.
  46. ↑ "Overview - Services". Aseansec.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2011. สืบค้นเมื่อ 21 December 2008.
  47. 1 2 3 "Asean Single Aviation Market". The Straits Times. 2 February 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-12-09. สืบค้นเมื่อ 26 September 2008.
  48. 1 2 "Singaporean PM urges ASEAN to liberalise aviation". chinaview.cn. Xinhua News Agency. 1 November 2007. สืบค้นเมื่อ 26 September 2008.
  49. ↑ Kaur, Karamjit (25 September 2008). "Tiger offers 50,000 free seats". The Straits Times. สืบค้นเมื่อ 26 September 2008.
  50. ↑ "Three quarters of a million more seats and counting- KL-Singapore benefits from liberalisation". Centre for Asia Pacific Aviation. 28 September 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-04-05. สืบค้นเมื่อ 26 September 2008.
  51. ↑ "Welcome to Singapore FTA Network". Fta.gov.sg. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-12-09. สืบค้นเมื่อ 21 December 2008.
  52. ↑ "Welcome to Singapore FTA Network". Fta.gov.sg. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-05-01. สืบค้นเมื่อ 21 December 2008.
  53. ↑ "การเติบโตทางการค้าระหว่างไทยกับอาเซียน กับแนวโน้มของ AFTA". ห้องสมุดธนาคารไทยพาณิชย์. 31 March 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 August 2009.
  54. ↑ "Taipei Times - archives". Taipeitimes.com. สืบค้นเมื่อ 21 December 2008.
  55. ↑ "ASEAN Cooperation on Environment". ASEAN Secretariat. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 November 2012. สืบค้นเมื่อ 12 October 2006.
  56. ↑ East Asian leaders to promote biofuel เก็บถาวร 2011-04-29 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Philippine Daily Inquirer, 13 March 2007.
  57. ↑ "ASEAN Statement on Launching of the ASEAN Wildlife Law Enforcement Network (ASEAN-WEN)". ASEAN. 1 December 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 May 2012. สืบค้นเมื่อ 2009-01-12.
  58. 1 2 ASEAN Structure เก็บถาวร 2007-12-17 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, ASEAN Primer
  59. ↑ Denis Hew (2005). Roadmap to an Asean Economic Community. Institute of Southeast Asian Studies. ISBN 981-230-347-2.
  60. ↑ "Chairman's Statement of the 25th ASEAN Summit". Asean.org. 17 November 2014. สืบค้นเมื่อ 21 June 2023.
  61. ↑ "รายละเอียดการประชุม 34th ASEAN Summit". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-05-27. สืบค้นเมื่อ 2019-05-27.
  62. ↑ "รายละเอียดการประชุม 35th ASEAN Summit and Related Summits". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-05-27. สืบค้นเมื่อ 2019-05-27.
  63. ↑ กำหนดการสื่อมวลชน การประชุมสุดยอดอาเซียน ครั้งที่ 35 และการประชุมสุดยอดที่เกี่ยวข้อง เก็บถาวร 2020-07-28 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน ระหว่างวันที่ 31 ตุลาคม – 4 พฤศจิกายน 2562 ณ กรุงเทพฯ และนนทบุรี
  64. ↑ "ประเทศไทยเป็นเจ้าภาพประชุมสุดยอดอาเซียน ครั้งที่ 35". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-11-01. สืบค้นเมื่อ 2019-11-01.
  65. ↑ Aguilar, Krissy (June 25, 2020). "Duterte, Asean leaders to tackle COVID-19 recovery in first online summit". Philippine Daily Inquirer. สืบค้นเมื่อ June 25, 2020.
  66. ↑ "ASEAN summit begins without Myanmar after top general barred". Al Jazeera. October 26, 2021. สืบค้นเมื่อ November 3, 2021.
  67. ↑ "Southeast Asia leaders struggle with Myanmar crisis at summit". Al Jazeera. November 11, 2022. สืบค้นเมื่อ January 18, 2023.
  68. ↑ Widakuswara, Patsy (September 6, 2023). "Myanmar's Seat Empty as VP Harris Speaks to ASEAN Leaders". Voice of America. สืบค้นเมื่อ January 4, 2024.
  69. ↑ "ASEAN calls for peace in Myanmar as junta official joins summit". Kyodo News. October 9, 2024. สืบค้นเมื่อ November 1, 2024.
  70. ↑ Singapore Declaration on Climate Change, Energy and the Environment เก็บถาวร 13 พฤษภาคม 2012 ที่ Library of Congress Web Archives
  71. ↑ Branigan, Tania (20 พฤศจิกายน 2012). "Obama urges Asian leaders to step back from territorial disputes". The Guardian. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2017. สืบค้นเมื่อ 7 พฤษภาคม 2018.
  72. ↑ "Singapore to host 13th East Asia Summit in November". Connected to India. 23 March 2018. สืบค้นเมื่อ 23 March 2018.
  73. ↑ "Ha Noi Declaration on the 15th Anniversary of the East Asia Summit". Association of Southeast Asian Nations. November 15, 2020. สืบค้นเมื่อ November 19, 2020.
  74. ↑ About Us เก็บถาวร 2013-07-25 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, ASEAN Regional Forum official website เก็บถาวร 2013-07-25 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Retrieved 12 June 2006
  75. ↑ Official Website of Australian Department of Foreign Affairs and Trade เก็บถาวร 2008-08-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Retrieved 3 August 2008
  76. 1 2 3 "ASEAN Calendar of Meetings and Events November 2006". ASEAN Secretariat. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 August 2010. สืบค้นเมื่อ 13 March 2007.
  77. ↑ "ASEAN Ministerial Meetings". ASEAN Secretariat. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 November 2012. สืบค้นเมื่อ 13 March 2007.
  78. ↑ "Malaysians have had enough of haze woes". The Malaysian Bar. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 December 2007. สืบค้นเมื่อ 2007-03-13.
  79. ↑ Lay Hwee Yeo (2003). Asia and Europe: the development and different dimensions of ASEM. Routledge (UK). ISBN 0-415-30697-3.
  80. "ASEAN Centres & Facilities". ASEAN. Association of Southeast Asian Nations. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 September 2015. สืบค้นเมื่อ 16 September 2015.

อ่านเพิ่ม

แหล่งข้อมูลอื่น

องค์กร

การประชุมสุดยอดอาเซียน
องค์กรอาเซียน

เว็บไซต์ที่เกี่ยวข้องกับอาเซียน

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้&oldid=12646796"