แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง
 | บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
| แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง * | |
|---|---|
 แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก | |
 แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง | |
| พิกัด | 17°24′21.0″N 103°14′33.6″E / 17.405833°N 103.242667°Eพิกัดภูมิศาสตร์: 17°24′21.0″N 103°14′33.6″E / 17.405833°N 103.242667°E |
| ประเทศ |  ไทย |
| ภูมิภาค ** | เอเชียและแปซิฟิก |
| ประเภท | มรดกทางวัฒนธรรม |
| เกณฑ์พิจารณา | (iii) |
| อ้างอิง | 575 |
| ประวัติการขึ้นทะเบียน | |
| ขึ้นทะเบียน | 2535 (คณะกรรมการสมัยที่ 16) |
| * ชื่อตามที่ได้จดทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก | |
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของ |
||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ประวัติศาสตร์ไทย | ||||||||||||||||||||||||||||||
 | ||||||||||||||||||||||||||||||
| ยุคก่อนประวัติศาสตร์ | ||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||
| อาณาจักรมอญ-เขมร | ||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||
| อาณาจักรของคนไท | ||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||
| หลังกรุงศรีอยุธยา | ||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||
| ประวัติศาสตร์รายภูมิภาค | ||||||||||||||||||||||||||||||
| แบ่งตามหัวข้อ | ||||||||||||||||||||||||||||||
 สถานีย่อยประเทศไทย | ||||||||||||||||||||||||||||||
แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง[1] เป็นแหล่งโบราณคดีสำคัญแห่งหนึ่ง อยู่ที่ตำบลบ้านเชียง (ในเขตเทศบาลตำบลบ้านเชียง) อำเภอหนองหาน จังหวัดอุดรธานี ที่ทำให้รับรู้ถึงการดำรงชีวิตในสมัยก่อนประวัติศาสตร์ย้อนหลังไปกว่า 5,000 ปี
ร่องรอยของมนุษย์ในสมัยดังกล่าว แสดงให้เห็นถึงวัฒนธรรมที่มีพัฒนาการแล้วในหลาย ๆ ด้าน โดยเฉพาะด้านความรู้ความสามารถหรือภูมิปัญญา อันเป็นเครื่องมือสำหรับช่วยให้ผู้คนเหล่านั้นสามารถดำรงชีวิตและสร้างสังคม-วัฒนธรรมของมนุษย์ได้สืบเนื่องต่อกันมาเป็นระยะเวลายาวนาน วัฒนธรรมบ้านเชียงได้ครอบคลุมถึงแหล่งโบราณคดีในภาคตะวันออกเฉียงเหนืออีกกว่าร้อยแห่ง ซึ่งเป็นบริเวณพื้นที่ที่มีมนุษย์อยู่อาศัยหนาแน่นมาตั้งแต่หลายพันปีแล้ว ด้วยเหตุนี้องค์การยูเนสโกจึงได้ยอมรับขึ้นบัญชีแหล่งวัฒนธรรมบ้านเชียงไว้เป็นแห่งหนึ่งในบรรดามรดกโลก
เครื่องมือและอุปกรณ์ยุคโบราณ[แก้]
ศิลปะเครื่องปั้นดินเผา[แก้]
ศิลปะเครื่องปั้นดินเผาของบ้านเชียงนั้น สามารถแบ่งออกได้เป็น 3 ยุค ได้แก่
- ภาชนะดินเผาสมัยต้น อายุ 5,600–3,000 ปี มีลายเชือกทาบ ซึ่งคาดกันว่าเป็นปอกัญชา ทั้งยังมีลายขูดขีด และมีการเขียนสีบ่า โดยพบวางคู่กับโครงกระดูก บางใบใช้บรรจุศพเด็ก และยังมีประเพณีการฝังศพ โดยการฝังสิ่งของเครื่องใช้ลงไปเช่น ขวาน ใบหอก เป็นต้น
- ภาชนะดินเผาสมัยกลาง อายุ 3,000–2,300 ปี สมัยนี้เป็นสมัยที่เริ่มมีการขีดทาสีแดง
- ภาชนะดินเผาสมัยปลาย อายุ 2,300–1,800 ปี เป็นยุคที่มีลวดลายที่สวยงามที่สุด ลวดลายพิสดาร สะท้อนให้เห็นถึงสภาพสังคมที่สงบสุข ก่อนที่จะกลายมาเป็นการเคลือบน้ำโคลนสีแดงขัดมัน
สำริด[แก้]
ชาวบ้านเชียงโบราณนิยมทำเครื่องมือเครื่องใช้และเครื่องประดับจากสำริดในระยะแรก ก่อนที่จะได้รู้จักใช้การใช้เหล็ก ชาวพอลินีเซียมีหลักฐานว่านิยมใช้สำริดเช่นกัน เช่นใช้ทำเป็นกลองมโหระทึก
แหล่งมรดกโลก[แก้]
แหล่งโบราณคดีบ้านเชียงได้จดทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลกเมื่อปี พ.ศ. 2535 ในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกสมัยสามัญครั้งที่ 16 ที่เมืองแซนตาเฟ รัฐนิวเม็กซิโก สหรัฐ โดยผ่านข้อกำหนดและหลักเกณฑ์ในการพิจารณาให้เป็นแหล่งมรดกโลก ดังนี้
- เป็นสิ่งที่ยืนยันถึงหลักฐานของวัฒนธรรมหรืออารยธรรมที่ปรากฏให้เห็นอยู่ในปัจจุบันหรือว่าที่สาบสูญไปแล้ว
ระเบียงภาพ[แก้]
แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง
ภาชนะดินเผาบ้านเชียง
แผ่นจารึกแหล่งมรดกโลกในแหล่งโบราณคดีบ้านเชียง
อ้างอิง[แก้]
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
 |
คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ: วัฒนธรรมบ้านเชียง |
| |||||||||||||||||||||
บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประวัติศาสตร์