ซุนโจย

ซุนโจย (สฺวิน ซฺวี่)
ซุนโจย (สฺวิน ซฺวี่)
	荀勗 / 荀勖
หัวหน้าสำนักราชเลขาธิการ; (尚書令 ช่างชูลิ่ง)
	ดำรงตำแหน่ง; ป. คริสต์ทศวรรษ 280 – ค.ศ. 289
กษัตริย์	สุมาเอี๋ยน
ที่ปรึกษาผู้ใหญ่ราชสำนัก; (光祿大夫 กวางลู่ต้าฟู)
	ดำรงตำแหน่ง; ?–?
กษัตริย์	สุมาเอี๋ยน
นักเขียนผู้ใหญ่ (著作 จู้จั้ว)
	ดำรงตำแหน่ง; ค.ศ. 266–?
กษัตริย์	สุมาเอี๋ยน
ขุนนางมหาดเล็ก (侍中 ชื่อจง)
	ดำรงตำแหน่ง; ค.ศ. 266–?
กษัตริย์	สุมาเอี๋ยน
	ดำรงตำแหน่ง; ค.ศ. 264–266
กษัตริย์	โจฮวน
ผู้กำกับสำนักราชเลขาธิการราชวัง; (中書監 จงชูเจียน)
	ดำรงตำแหน่ง; 266–?
กษัตริย์	สุมาเอี๋ยน
เจ้าพนักงานหอจดหมายเหตุ; (記室 จี้ชื่อ)
	ดำรงตำแหน่ง; ?–?
กษัตริย์	โจมอ / โจฮวน
ผู้พิพากษาในสังกัดเสนาบดีตุลาการ; (廷尉正 ถิงเว่ย์เจิ้ง)
	ดำรงตำแหน่ง; ?–?
กษัตริย์	โจมอ / โจฮวน
ผู้ช่วยทหารมหาดเล้ก; (從事中郎 ฉงชื่อจงหลาง)
	ดำรงตำแหน่ง; ?–?
กษัตริย์	โจฮอง / โจมอ
นายอำเภออานหยาง (安陽令 อานหยางลิ่ง)
	ดำรงตำแหน่ง; ?–?
กษัตริย์	โจฮอง / โจมอ
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด	ไม่ทราบ
เสียชีวิต	ธันวาคม ค.ศ. 289
บุตร	สฺวิน จี๋; สฺวิน ฟาน; สฺวิน จู่; บุตรชายไม่ปรากฏชื่ออีก 2 คนและบุตรสาวไม่ปรากฏชื่อ 1 คน;
บุพการี	สฺวิน ซี (บิดา); หลานลุงหรือหลานน้าของจงฮิว (มารดา);
ญาติ	จงฮิว (พี่ชายหรือน้องชายของตา); ดูตระกูลซุนแห่งเองฉวน;
อาชีพ	นักดนตรี, จิตรกร, ขุนนาง, นักเขียน
ชื่อรอง	กงเจิง (公曾)
สมัญญานาม	เฉิงโหว (成侯)

ซุนโจย^[1] (ป. ค.ศ. 221 – 289)^[2] มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า สฺวิน ซฺวี่ (จีน: 荀勗 หรือ 荀勖; พินอิน: Xún Xù) ชื่อรอง กงเจิง (จีน: 公曾; พินอิน: Gōngzēng) เป็นนักดนตรี จิตรกร ขุนนาง และนักเขียนชาวจีนผู้มีชีวิตในช่วงปลายยุคสามก๊กและต้นยุคราชวงศ์จิ้นของจีน ซุนโจยเกิดในตระกูลซุน (荀 สฺวิน) ที่ทรงอิทธิพล เป็นเหลนชายของซุนซอง และเป็นญาติห่าง ๆ ฝ่ายมารดาของครอบครัวของจงฮิว (ซุนโจยเป็นหลานตาของพี่ชายหรือน้องชายของจงฮิว) ซุนโจยรับราชการในรัฐวุยก๊กในช่วงปลายยุคสามก๊กก่อนจะได้รับราชการกับราชวงศ์จิ้น^[3]^[4]

ดูเพิ่ม

หมายเหตุ

↑ แม้ว่าปีเกิดของซุนโจยไม่มีการบันทึกไว้ ในบทชีวประวัติของซุนโจยระบุว่าซุนโอยได้รับการเลี้ยงดูจากจงฮิว และจงฮิวยังมีชีวิตอยู่เมื่อซุนโจยอายุประมาณ 10 ปี (ตามการนับอายุแบบเอเชียตะวันออก) เนื่องจากจงฮิวเสียขีวิตในปี ค.ศ. 230 ปีเกิดของซุนโจยจึงควรอยู่ในปี ค.ศ. 221 หรือก่อนหน้านั้น
↑ ทั้งบทพระราชประวัติสุมาเอี๋ยนในจิ้นชูและในจือจื้อทงเจี้ยนเล่มที่ 82 ระบุว่าซุนโจยเสียชีวิตในวันปิ่งเฉิน (丙辰) ของเดือน 11 ในศักราชไท่คาง (太康) ปีที่ 10 อย่างไรก็ตาม ไม่มีวันปิ่งเฉินในเดือนนั้น ช่วงเดือนนั้นเทียบได้กับช่วงเวลาระหว่างวันที่ 30 พฤศจิกายนถึง 28 ธันวาคม ค.ศ. 289 ในปฏิทินจูเลียน

อ้างอิง

↑ ("ขณะนั้นฝ่ายซุนโจยจึงว่า อันเมืองเสฉวนทุกวันนี้ พระเจ้าเล่าเสี้ยนมีใจหลงรักผู้หญิงแลเสพย์สุรามิได้ขาด เชื่อถือถ้อยคำอ้ายฮุยโฮซึ่งเปนขันทีคนหนึ่ง บัดนี้ขุนนางซึ่งมีสติปัญญาในเมืองเสฉวนนั้นมีความน้อยใจต่างคนต่างเอาตัวออกหาก ซึ่งเกียงอุยมาตั้งค่ายอยู่ตำบลหลงเสก็หวังจะให้พ้นอันตราย ขอท่านจงเร่งให้ยกทหารไปตีเอาเมืองเสฉวนเถิดเห็นจะได้โดยง่าย สุมาเจียวก็ดีใจหัวเราะแล้วจึงว่า ซึ่งท่านคิดเราก็เห็นชอบด้วย อันน้ำใจเราคิดจะไปตีเอาเมืองเสฉวนช้านานอยู่แล้ว แลบัดนี้ท่านจะเห็นผู้ใดเปนแม่ทัพคุมทหารไปตีเมืองเสฉวนได้ ซุนโจยจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นเตงงายประกอบด้วยความคิดมาก ขอท่านจงตั้งเตงงายเปนปลัดทัพ ตั้งจงโฮยให้เปนแม่ทัพยกไป เห็นจะตีเมืองเสฉวนได้") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๕". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ November 5, 2024.
↑ Goodman, Howard L.; Lien, Y. Edmund (April 2009). "A Third Century AD Chinese System of Di-Flute Temperament: Matching Ancient Pitch-Standards and Confronting Modal Practice". The Galpin Society Journal. Galpin Society. 62: 3–24. JSTOR 20753625.
↑ (太康十年卒，詔贈司徒，賜東園秘器、朝服一具、錢五十萬、布百匹。遣兼御史持節護喪，諡曰成。) จิ้นชู เล่มที่ 39.
↑ (十一月，丙辰，尚書令濟北成侯荀勗卒。) จือจื้อทงเจี้ยน เล่มที่ 82.

บรรณานุกรม

ฝาน เสฺวียนหลิง (648). จิ้นชู.
ซือหม่า กวาง (1084). จือจื้อทงเจี้ยน.

[1] แม้ว่าปีเกิดของซุนโจยไม่มีการบันทึกไว้ ในบทชีวประวัติของซุนโจยระบุว่าซุนโอยได้รับการเลี้ยงดูจากจงฮิว และจงฮิวยังมีชีวิตอยู่เมื่อซุนโจยอายุประมาณ 10 ปี (ตามการนับอายุแบบเอเชียตะวันออก) เนื่องจากจงฮิวเสียขีวิตในปี ค.ศ. 230 ปีเกิดของซุนโจยจึงควรอยู่ในปี ค.ศ. 221 หรือก่อนหน้านั้น

[2] ทั้งบทพระราชประวัติสุมาเอี๋ยนในจิ้นชูและในจือจื้อทงเจี้ยนเล่มที่ 82 ระบุว่าซุนโจยเสียชีวิตในวันปิ่งเฉิน (丙辰) ของเดือน 11 ในศักราชไท่คาง (太康) ปีที่ 10 อย่างไรก็ตาม ไม่มีวันปิ่งเฉินในเดือนนั้น ช่วงเดือนนั้นเทียบได้กับช่วงเวลาระหว่างวันที่ 30 พฤศจิกายนถึง 28 ธันวาคม ค.ศ. 289 ในปฏิทินจูเลียน

[3] ("ขณะนั้นฝ่ายซุนโจยจึงว่า อันเมืองเสฉวนทุกวันนี้ พระเจ้าเล่าเสี้ยนมีใจหลงรักผู้หญิงแลเสพย์สุรามิได้ขาด เชื่อถือถ้อยคำอ้ายฮุยโฮซึ่งเปนขันทีคนหนึ่ง บัดนี้ขุนนางซึ่งมีสติปัญญาในเมืองเสฉวนนั้นมีความน้อยใจต่างคนต่างเอาตัวออกหาก ซึ่งเกียงอุยมาตั้งค่ายอยู่ตำบลหลงเสก็หวังจะให้พ้นอันตราย ขอท่านจงเร่งให้ยกทหารไปตีเอาเมืองเสฉวนเถิดเห็นจะได้โดยง่าย สุมาเจียวก็ดีใจหัวเราะแล้วจึงว่า ซึ่งท่านคิดเราก็เห็นชอบด้วย อันน้ำใจเราคิดจะไปตีเอาเมืองเสฉวนช้านานอยู่แล้ว แลบัดนี้ท่านจะเห็นผู้ใดเปนแม่ทัพคุมทหารไปตีเมืองเสฉวนได้ ซุนโจยจึงว่า ข้าพเจ้าเห็นเตงงายประกอบด้วยความคิดมาก ขอท่านจงตั้งเตงงายเปนปลัดทัพ ตั้งจงโฮยให้เปนแม่ทัพยกไป เห็นจะตีเมืองเสฉวนได้") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๕". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ November 5, 2024.

[4] Goodman, Howard L.; Lien, Y. Edmund (April 2009). "A Third Century AD Chinese System of Di-Flute Temperament: Matching Ancient Pitch-Standards and Confronting Modal Practice". The Galpin Society Journal. Galpin Society. 62: 3–24. JSTOR 20753625.

[JS_death-5] (太康十年卒，詔贈司徒，賜東園秘器、朝服一具、錢五十萬、布百匹。遣兼御史持節護喪，諡曰成。) จิ้นชู เล่มที่ 39.

[ZZTJ_death-6] (十一月，丙辰，尚書令濟北成侯荀勗卒。) จือจื้อทงเจี้ยน เล่มที่ 82.

[a]

[b]

[1]

[2]

[3]

[4]

ด ค ก บุคคลสำคัญในวุยก๊ก
จักรพรรดิ	โจผี โจยอย โจฮอง โจมอ โจฮวน
จักรพรรดินี	เปียนซี เอียนซี กุยฮุย มอซือ กวยทายเฮา จักรพรรดินีเจิน เตียวฮองเฮา จักรพรรดินีหวาง จักรพรรดินีเปี้ยน (โจมอ) จักรพรรดินีเปี้ยน (โจฮวน)
องค์ชายและราชนิกูลชาย	โจเจียง โจสิด โจฮู เฉา ก้ง เฉา ก้าน เฉา กุ่น เฉา จฺวิ้น เฉา จฺวี้ เฉา เจี้ยน เฉา เปียว เฉา เม่า (อ๋องแห่งเล่อหลิง) เฉา ยง เฉา สฺวิน เฉา เสีย เฉา เหยี่ยน เฉา หรุย เฉา หลิน (อ๋องแห่งตองไฮ) เฉา หลิน (อ๋องแห่งไพก๊ก) เฉา หลี่ เฉา ฮุย
เจ้าหญิงและราชนิกูลหญิง	โจเฮา เฉา เซี่ยน เฉา หฺวา หลิว ม่าน เจ้าหญิงตงเซียง เจ้าหญิงอานหยาง
ผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน	โจซอง สุมาอี้ สุมาสู สุมาเจียว สุมาเอี๋ยน
ขุนนางฝ่ายพลเรือน	กงซุน หฺว่าง กว่าน หนิง กาเซี่ยง กาอุ้น โกหยิว งอก๋ง งีสง จงฮิว จูจ้าน เจียวเจ้ โจง่าน โจจุ้น ชาง ฉือ ซุนจู ซุนโจย ตังเจี๋ยว ตังสิม ตันกุ๋น ตู้ จี เตงปิด เตงเหยียง เตียวกี๋ เตียวต๋อง เตียวบ้อ เตียวอิบ บู๊ขิวเตี้ยน ปิดห้วน เป้า ซฺวิน เปาต้าน ลิเตียน ลิฮอง เล่าเซียว เล่าหัว เลียงกี๋ หลีซิน หวนแก หันค่าย หุยสิว อองก๋วน อองเก๋ง อองซก อองซิม อองลอง อองเหงียบ อุยก๋วน เอียวจ๋ง ฮวนกาย ฮวนห้อม ฮัวหิม ฮูสวน เฮ่งเสียง แฮหัวหุย แฮหัวฮุย แฮหัวโฮ แฮเฮาเหียน โฮอั๋น
ขุนนางฝ่ายทหาร	กองซุนเอี๋ยน กัว ซิว กากุ๋ย กุยห้วย กุอั๋น คันห่อง เคาทู เค้าอิ๋น งักจิ้น งักหลิม งุยเป๋ง จงป้า จงโฮย จวนตวน จวนเต๊ก จิวท่าย จีนล่ง จูกัดสู จูกัดเอี๋ยน จูเหลง เจียวปั้น เจียวอี้ โจจิ๋น โจเจียง โจเป๋า โจหยิน โจหอง โจหุ้น โจอี้ โจฮิว ซินต๋ำ ซินเป ซินหงี ซิหลง ซุนเล้ เซงจุย เซงเจ ต๋องจู ตันเกี๋ยน ต้านท่าย เตงงาย เตาอี้ เตียวคับ เตียวเต๊ก เตียวเลี้ยว เตียวอี้ เตียวฮอ ไต้เหลง บังเต๊ก เบ้งตัด บุนขิม บุนเพ่ง บุนเอ๋ง บุนเฮา บู๊ขิวเขียม ปีเอียว ลิหิม สุมาปอง สุมาเล่าจี๋ สุเมา หมันทอง หวาง หลิง อองกี๋ อองซอง อองสง อ้าวจุ๋น อิกิ๋ม อินต้ายบก อินเล้ อุยก๋วน เอียวเก๋า เอียวฉิว ฮั่นจ๋ง เฮ็กเจียว เฮาหุน แฮหัวซง แฮหัวตุ้น แฮหัวป๋า แฮหัวหลิม
สตรีที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ	กัว หฺวาย จาง ชางผู จาง ชุนหฺวา เจ้าหญิงฉางชาน ชุยชื่อ ซัวเอี๋ยม ซินเหียนเอ๋ง เซี่ยโหว ฮุย ผาง เอ๋อ เว่ย์ ฮฺวาฉุน สฺวิน ฉ่าย สฺวี อี้ หวาง ยฺเหวียนจี หยาง เยี่ยน หวาง อี้ หยาง ฮุย-ยฺหวี แฮฮัวเหลง
บุคคลที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ	กวนลอ กองซุนสิว แก่หวน เจ็ดปราชญ์แห่งป่าไผ่ โจวุนซก ปีเอี๋ยน ปู้ตู้เกิน ม้ากิ้น ลิวฮู ลุนติด ห่อปี อองเกี๋ยน เอียวจอ โอยเอี๋ยน เฮ่งเพา