โอยเอี๋ยน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
โอยเอี๋ยน (เว่ย์ เหยี่ยน)
衛演
ขุนนางมหาดเล็ก (侍中 ชื่อจง)
ดำรงตำแหน่ง
ค.ศ. 237 (237) – ค.ศ. 238 (238)
กษัตริย์กองซุนเอี๋ยน (รัฐเอียน)
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิดไม่ทราบ
เสียชีวิตไม่ทราบ
อาชีพขุนนาง

โอยเอี๋ยน มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า เว่ย์ เหยี่ยน (จีน: 衛演; พินอิน: Wèi Yǎn) เป็นขุนนางใต้บังคับบัญชาของกองซุนเอี๋ยนในรัฐวุยก๊กในยุคสามก๊กของจีน มีตำแหน่งเป็นขุนนางมหาดเล็ก (侍中 ชื่อจง) ของกองซุนเอี๋ยนที่เป็นเอียนอ๋อง (燕王 เยียนหวาง)

ประวัติ[แก้]

ในปี ค.ศ. 237 กองซุนเอี๋ยนก่อกบฏต่อวุยก๊กในเมืองเลียวตั๋ง (遼東侯 เหลียวตงจฺวิ้น) สถาปนาตนเป็นเอียนอ๋องและประกาศใช้ชื่อศักราชว่าเช่าฮั่น (紹漢) ตั้งให้โอยเอี๋ยนเป็นขุนนางมหาดเล็ก (侍中 ชื่อจง)

ในปี ค.ศ. 238 ราชสำนักวุยก๊กมอบหมายให้สุมาอี้นำทัพไปปราบกองซุนเอี๋ยน กองซุนเอี๋ยนพ่ายแพ้จึงส่งอองเกี๋ยนผู้เป็นอัครมหาเสนาบดี (相国 เซียงกั๋ว) ของรัฐเอียนและลิวฮูผู้เป็นขุนนางที่ปรึกษา (御史大夫 ยฺวี่ฉื่อต้าฟู) ให้ไปเจรจาขอสงบศึก สุมาอี้สั่งประหารชีวิตอองเกี๋ยนและลิวฮู กองซุนเอี๋ยนจึงส่งโอยเอี๋ยนไปเจรจาอีก โดยเสนอให้กำหนดวันที่จะส่งมอบตัวประกันไปยังราชสำนักวุยก๊ก สุมาอี้จึงตอบโอยเอี๋ยนว่า "หลักสำคัญของการทหารมีอยู่ 5 ประการ ถ้าสู้ได้ก็สู้ ถ้าสู้ไม่ได้ก็ป้องกัน ถ้าป้องกันไม่ได้ก็หนี อีกสองหนทางคือยอมจำนนและยอมตาย กองซุนเอี๋ยนไม่คิดจะมัดตัวเองมามอบตัว นี่แสดงว่าต้องการจะไปตาย ไม่จำเป็นต้องส่งตัวประกันมาหรอก!"[1][2]

ในนิยายสามก๊ก[แก้]

ในนวนิยายอิงประวัติศาสตร์เรื่องสามก๊กในศตวรรษที่ 14 กองซุนเอี๋ยนส่งโอยเอี๋ยนไปที่ค่ายวุยก๊ก โอยเอี๋ยนคุกเข่าเข้าไปหมอบในกระโจมของสุมาอี้แล้วแจ้งว่า "ขอท่านเสนาบดีกลาโหม (太尉 ไท่เว่ย์) โปรดระงับความโกรธ จะขอส่งตัวกองซุนสิวบุตรนายเราไปเป็นตัวประกันเสียก่อน หลังจากนั้นนายเราจึงจะมัดตนเองออกมาคำนับ" สุมาอี้ตอบว่า "หลักสำคัญของการทหารมีอยู่ 5 ประการ ถ้าสู้ได้ก็สู้ ถ้าสู้ไม่ได้ก็ป้องกัน ถ้าป้องกันไม่ได้ก็หนี ถ้าหนีไม่ได้ก็ยอมจำนน ถ้ายอมจำนนไม่ได้ก็ตายเสีย เหตุใดต้องส่งบุตรชายมาเป็นตัวประกันด้วย!" โอยเอี๋ยนก็กุมศีรษะตัวเองหนีกลับไปแจ้งกองซุนเอี๋ยน[3]

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. (文懿復遣侍中衞演乞剋日送任。帝謂演曰:「軍事大要有五,能戰當戰,不能戰當守,不能守當走,餘二事惟有降與死耳。汝不肯面縛,此為決就死也,不須送任。」) จิ้นชู เล่มที่ 1
  2. (淵復遣侍中衛演乞剋日送任,懿謂演曰:「軍事大要有五:能戰當戰,不能戰當守,不能守當走;餘二事,但有降與死耳。汝不肯面縛,此為決就死也,不須送任!」) จือจื้อทงเจี้ยน เล่มที่ 74.
  3. สามก๊ก ตอนที่ 106.

บรรณานุกรม[แก้]