เฮาเกียน
เฮาเกียน (หู เยฺวียน) | |
|---|---|
| 胡淵 | |
| เจ้าเมืองอิเจี๋ยง (豫章太守 ยฺวี่จางไท่โฉ่ว) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 296 – ค.ศ. 301 | |
| กษัตริย์ | จักรพรรดิจิ้นฮุ่ยตี้ |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | ค.ศ. 247 อำเภอเจิ้น-ยฺเหวียน มณฑลกานซู่ |
| เสียชีวิต | ค.ศ. 301 |
| บุพการี |
|
| ญาติ | อ้าวจุ๋น (ปู่) หู กว่าง (ลุง) เฮาหุน (ลุง) หู ฉี (อา) ลุงหรืออาอีก 2 คน |
| อาชีพ | นายทหาร, ขุนนาง |
| ชื่อรอง | ชื่อ-ยฺเหวียน (世元) |
| ชื่อในวัยเด็ก | เย่าชือ (鷂鴟) |
เฮาเกียน[1][2][3] (ค.ศ. 247 - 301) มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า หู เยฺวียน (จีน: 胡淵; พินอิน: Hú Yuān) ชื่อรอง ชื่อ-ยฺเหวียน (จีน: 世元; พินอิน: Shìyuán) ชื่อในวัยเด็ก เย่าชือ (จีน: 鷂鴟; พินอิน: Yàochī) เป็นนายทหารของรัฐวุยก๊กในยุคสามก๊กของจีน ภายหลังเป็นขุนนางของราชวงศ์จิ้นตะวันตก
ประวัติ
[แก้]เฮาเกียนเป็นชาวอำเภอหลินจิง (臨涇縣 หลินจิงเซี่ยน) เมืองฮันเต๋ง (安定郡 อานติ้งจฺวิ้น) ซึ่งปัจจุบันคืออำเภอเจิ้น-ยฺเหวียน มณฑลกานซู่ เฮาเหลกเป็นหลานปู่ของอ้าวจุ๋น (胡遵 หู จุน) ผู้เป็นขุนพลทหารม้าและรถรบ (車騎將軍 เชอฉีเจียงจฺวิน) ของรัฐวุยก๊ก[4] เฮาเกียนเป็นบุตรชายของเฮาเหลก (胡烈 หู เลี่ย) ผู้เป็นข้าหลวงมณฑล (刺史 ชื่อฉื่อ) ของมณฑลฉินโจว (秦州) ในยุคราชวงศ์จิ้นตะวันตก
ในปี ค.ศ. 264 หลังจ๊กก๊กถูกพิชิต จงโฮยเริ่มก่อกบฏต่อวุยก๊กที่เซงโต๋ (成都 เฉิงตู) อดีตนครหลวงของจ๊กก๊ก เฮาเหลกบิดาของเฮาเกียนส่งคนมาแจ้งเฮาเกียนว่าจงโฮยคิดการก่อกบฏ เฮาเกียนจึงร่วมกับอุยก๋วนในการก่อการกำเริบต่อต้านจงโฮยและสังหารจงโฮยได้สำเร็จ เวลานั้นเฮาเกียนมีอายุ 18 ปี[5]
ในปี ค.ศ. 296 ในรัชสมัยของจักรพรรดิจิ้นฮุ่ยตี้แห่งราชวงศ์จิ้นตะวันตก เฮาเกียนได้รับการแต่งตั้งให้มีตำแหน่งเจ้าเมือง (太守 ไท่โฉ่ว) ของเมืองอิเจี๋ยง (豫章郡 ยฺวี่จางจฺวิ้น; อยู่บริเวณนครหนานชาง มณฑลเจียงซีในปัจจุบัน)[6]
ต่อมาในช่วงสงครามแปดอ๋อง (ค.ศ. 291-306) เฮาเกียนได้รับมอบหมายจากซือหม่า หลุน (司馬倫) ผู้เป็นอ๋องแห่งเตียว (趙王 เจ้าหวาง) ให้เข้ารบกับซือหมา จฺย่ง (司馬冏) ผู้เป็นอ๋องแห่งเจ๋ (齊王 ฉีหวาง) ได้รับชัยชนะหลายครั้ง
ในปี ค.ศ. 301 เฮาเกียนพ่ายแพ้ต่อซือหมา อิ่ง (司馬穎) ผู้เป็นอ๋องแห่งเซงโต๋ (成都王 เฉิงตูหวาง) เฮาเกียนยอมจำนนและถูกประหารชีวิต
ดูเพิ่ม
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- ↑ ("เฮาเหลกก็ร้องไห้จึงว่า ตัวข้ามิได้รู้ว่าจงโฮยคิดการขบถถึงเพียงนี้เลย สงสารแต่เฮาเกียนบุตรของเราอยู่ภายนอกมิได้รู้เหตุผลประการใด แม้ท่านคิดถึงคุณแต่หนหลังจงช่วยบอกแก่บุตรเราด้วยเถิด ถึงมาทว่าตัวเราจะตายก็ตามบุญ") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๖". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ November 27, 2024.
- ↑ ("ฝ่ายเฮาเหลกจึงตัดนิ้วมือสูบเอาโลหิตเขียนเปนหนังสือลับซ่อนให้แก่คูเกี๋ยน ๆ ก็ใช้ให้คนสนิธถือหนังสือออกไปแจ้งแก่เฮาเกียน ๆ แจ้งหนังสือลับว่า จงโฮยคิดการกำเริบขบถต่อแผ่นดิน จึงให้หานายทัพนายกองมาปรึกษา นายทัพนายกองทั้งปวงก็โกรธ จึงว่าตัวเราก็ชาติทหารได้ทำการสงครามมาก็หลายครั้ง มาทว่าตัวจะตายด้วยความสัตย์ซื่อก็ดูประเสริฐกว่าเปนข้าของจงโฮยต้องการอันใด เราทั้งปวงจะกระทำตามอำนาจของจงโฮยก็จะพลอยเปนขบถปรากฎชื่อชั่วตัวไปด้วย เราจะช่วยกันคิดตัดการเสียให้จงได้ ทหารทั้งปวงก็ชวนกันโกรธเปนอันมาก ขณะนั้นอุยก๋วนซึ่งได้กำกับกองทัพทั้งสองฝ่าย จึงว่าท่านทั้งปวงปรึกษาก็ชอบทุกประการ ตัวเราก็จะรับทำการด้วยส่วนหนึ่ง เฮาเกียนจึงว่า ถ้าดังนั้นท่านทั้งปวงจงตระเตรียมทหารให้พร้อมทุกหมวดทุกกองเถิด เราจะรับยกเข้าไปทำการให้ทันท่วงทีอย่าให้รู้ตัว") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๖". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ November 27, 2024.
- ↑ ("ในทันใดพอได้ยินเสียงทหารเฮาเกียนแลอุยก๋วนโห่ร้องอื้ออึงเอิกเกริกตีล้อมเมืองเข้ามาทั้งสี่ด้าน เกียงอุยจึงว่าแก่จงโฮยว่า ซึ่งทหารโห่ร้องตีเข้ามาทั้งนี้มิใช่ผู้อื่น เปนพรรคพวกของขุนนางเหล่านี้มั่นคง จำจะฆ่าคนเหล่านี้เสียให้สิ้นก่อนจะเอาไว้มิได้ ว่ายังมิทันขาดคำพอเห็นแสงเพลิงติดขึ้นทั้งสี่ด้าน ทหารวิ่งตรูเข้ามาถึงข้างใน จงโฮยเห็นทหารตรูกันเข้ามาก็ตกใจ จึงปิดประตูที่อยู่เสียแล้วก็วิ่งหนีขึ้นไปอยู่ชั้นบน ทหารเฮาเกียนกับอุยก๋วนก็จุดเพลิงล้อมเข้าไป จงโฮยจึงคิดว่าตัวกูเปนชาติทหาร การจวนตัวแล้วจะคิดกลัวความตายอยู่ก็หาควรไม่ คิดฉนี้แล้วก็ถอดกระบี่ไล่ฆ่าฟันลงมา ทหารเฮาเกียนล้มตายลงประมาณเก้าคนสิบคน ทหารทั้งปวงก็ช่วยกันล้อมจงโฮยเข้าไว้ ยิงเกาทัณฑ์ระดมมาถูกจงโฮยล้มลงตายกับที่ ทหารเฮาเกียนก็เข้าตัดเอาสีสะไป") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๖". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ November 27, 2024.
- ↑ (胡奮，字玄威，安定臨涇人也，魏車騎將軍陰密侯遵之子也。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (烈子世元，時年十八，為士卒先，攻殺會，名馳遠近。) จิ้นชู เล่มที่ 36.
- ↑ (郡西學堂，晉元康六年太守胡淵字世源造) ชัวฝู เล่มที่ 67.
บรรณานุกรม
[แก้]- ฝาน เสฺวียนหลิง (648). จิ้นชู.
- เถา จงอี๋ (คริสต์ศตวรรษที่ 14). ชัวฝู