เยอรมนีภายใต้การยึดครองของสัมพันธมิตร

ไรช์เยอรมัน
ไรช์เยอรมัน; Deutsches Reich; (ดอยท์เชสไรช์)
	ค.ศ. 1945–1949
	ธงประมวลอักษรซี
	เพลงชาติ: ตริตซอเนเซียน-ซอน
	แผนที่แสดงอาณาเขตของเยอรมนีหลังสงคราม (สีเขียวคือเขตสหราชอาณาจักร สีเหลืองเข้มคือเขตสหรัฐอเมริกา สีฟ้าคือเขตฝรั่งเศส สีแดงคือเขตสหภาพโซเวียต ส่วนสีเหลืองอ่อนคือดินแดนที่เสียไป)
สถานะ	การยึดครองทางทหาร
เมืองหลวง	เบอร์ลิน (โดยนิตินัย) ; แฟรงก์เฟิร์ต ; (เขตสหรัฐอเมริกา); บาด เอนเฮาเซิน ; (เขตสหราชอาณาจักร); บาเดิน-บาเดิน ; (เขตฝรั่งเศส); เบอร์ลินตะวันออก ; (เขตสหภาพโซเวียต);
ผู้ว่าการ (ค.ศ. 1945)
• เขตสหราชอาณาจักร	เบอร์นาร์ด มอนต์โกเมอรี
• เขตฝรั่งเศส	ฌ็อง เดอ ลัทร์ เดอ ตาซีญี
• เขตสหรัฐอเมริกา	ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์
• เขตสหภาพโซเวียต	เกออร์กี จูคอฟ
ยุคประวัติศาสตร์	สงครามเย็น
• การยอมจำนนของเยอรมนี	8 พฤษภาคม ค.ศ. 1945
• คณะมนตรีปกครองของฝ่ายสัมพันธมิตร	5 กรกฎาคม ค.ศ. 1945
• รัฐใต้อารักขาแห่งซาร์ก	15 ธันวาคม ค.ศ. 1947
• สหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี	23 พฤษภาคม ค.ศ. 1949
• สาธารณรัฐประชาธิปไตยเยอรมนีข	7 ตุลาคม ค.ศ. 1949
• การตกลงขั้นสุดท้ายค	12 กันยายน ค.ศ. 1990
สกุลเงิน	ไรชส์มาร์ค (1945–48); เรนเตินมาร์ค (1945–48); มาร์คเยอรมัน (ตะวันตก: 1948–49)ง; มาร์คเยอรมันตะวันออก (ตะวันออก: 1948–49)จ; มาร์คซาร์ (ซาร์: 1947–48); ฟรังก์ซาร์ (ซาร์: 1948–59);
รหัส ISO 3166	DE
ก่อนหน้า	ถัดไป
	นาซีเยอรมนี
เยอรมนีตะวันตก
เยอรมนีตะวันออก
รัฐใต้อารักขาซาร์
เบอร์ลินตะวันตก
	รวมเข้ากับสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี (เยอรมนีตะวันตก); ในวันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 1957; รวมเข้ากับสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี (เยอรมนีตะวันตก); ในวันที่ 3 ตุลาคม ค.ศ. 1990; เยอรมนีรวมประเทศอย่างเป็นทางการในวันที่ 3 ตุลาคม ค.ศ. 1990; เขตใต้ปกครองของสัมพันธมิตรฝั่งตะวันตก (ฝรั่งเศส สหราชอาณาจักร และสหรัฐอเมริกา) และเขตเบอร์ลินตะวันตก; เขตใต้ปกครองของสหภาพโซเวียตและเขตเบอร์ลินตะวันออก;
	; เขตปกครองกรุงเบอร์ลินของฝ่ายสัมพันธมิตรทั้งสี่เขตและดินแดนส่วนแยก (exclaves) ของเขตเบอร์ลินตะวันตก

เมื่อนาซีเยอรมนีพ่ายแพ้ในสงครามโลกครั้งที่สอง ฝ่ายสัมพันธมิตรผู้ชนะจึงได้แสดงสิทธิ์การปกครองเหนือดินแดนของรัฐเยอรมัน (เยอรมันไรช์) ที่ตั้งอยู่ทางฝั่งตะวันตกของแนวโอเดอร์-ไนเซอ (Oder–Neisse line) และล้มล้างรัฐบาลภายใต้การปกครองของอดอล์ฟ ฮิตเลอร์ลง (ดูที่ปฏิญญาเบอร์ลิน ค.ศ. 1945) จากนั้นมหาอำนาจทั้ง 4 ของฝ่ายสัมพันธมิตรจึงได้แบ่งแยกเยอรมนีออกเป็น เขตยึดครอง จำนวนสี่เขตเพื่อเป้าหมายด้านการปกครอง โดยให้ฝรั่งเศสปกครองดินแดนทางตะวันตกเฉียงใต้ สหราชอาณาจักรปกครองดินแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือ สหรัฐปกครองดินแดนตอนใต้ และสหภาพโซเวียตปกครองภาคตะวันออก และบริเวณนี้เป็นที่รู้จักโดยรวมภายใต้ชื่อ เยอรมนีภายใต้การยึดครองของสัมพันธมิตร (เยอรมัน: Alliierten-besetztes Deutschland) การแบ่งแยกนี้เป็นที่ยอมรับและให้สัตยาบัน ณ การประชุมพ็อทซ์ดัม ระหว่างวันที่ 17 กรกฎาคม - 2 สิงหาคม ค.ศ. 1945^{[ต้องการอ้างอิง]} โดยในช่วงฤดูใบไม้ร่วง ค.ศ. 1944 สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และสหภาพโซเวียต ได้ตกลงการแบ่งเขตแดนของเยอรมนีไว้ในพิธีสารลอนดอน ซึ่งทั้งหมดได้เห็นชอบให้สละดินแดนทางฝั่งตะวันออกของแนวโอเดอร์-ไนเซอ ออกจากการเป็นส่วนหนึ่งของประเทศเยอรมนีเมื่อสิ้นสุดสงคราม และให้สนธิสัญญาสันติภาพเยอรมันฉบับสุดท้ายที่ผ่านการพิจารณาแล้ว เป็นตัวกำหนดแนวพรมแดนระหว่างโปแลนด์-เยอรมนีและสหภาพโซเวียต-โปแลนด์ (สำหรับบริเวณที่เป็นดินแดนของเยอรมนีในอดีตซึ่งถูกสละทิ้ง) เท่ากับว่าสนธิสัญญาฉบับดังกล่าว "ผลักเส้นเขตแดนของโปแลนด์ไปทางทิศตะวันตก" ส่งผลให้อาณาเขตโดยประมาณกลับไปมีขนาดเท่าเดิมเมื่อปี ค.ศ. 1722

ในช่วงสัปดาห์ท้าย ๆ ของการสู้รบบนภาคพื้นทวีปยุโรป กองกำลังของสหรัฐอเมริกาได้ต่อสู้จนล่วงเลยเข้าไปในอาณาบริเวณซึ่งเกินกว่าแนวยึดครองในอนาคตที่ตกลงกันไว้ บางช่วงล่วงล้ำเข้าไปเป็นระยะทางกว่า 320 กิโลเมตร (200 ไมล์) ส่งผลให้แนวบรรจบ (line of contact) ในช่วงสิ้นสุดสงครามระหว่างกองกำลังของสหรัฐอเมริกาและกองกำลังของสหภาพโซเวียต กลายเป็นเส้นเขตแดนชั่วคราวของเยอรมนีฝั่งตะวันออกและฝั่งตะวันตกซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเลยจากเส้นเขตแดนซึ่งตกลงกันไว้แต่เดิม สองเดือนต่อมาในวันที่ 1 กรกฎาคม ค.ศ. 1945 ฝ่ายสหรัฐอเมริกาจึงได้ถอนกำลังออกจากอาณาบริเวณที่ตนยึดครองอยู่และคืนให้แก่สหภาพโซเวียตดังที่ได้แบ่งกันเอาไว้^[1] เส้นเขตแดนชั่วคราวดังกล่าวจึงขยับเลื่อนกลับมาทางทิศตะวันตกและกลายเป็นเส้นเขตแดนที่แบ่งเยอรมนีออกเป็นสองประเทศนับแต่นั้นมาจนกระทั่งปี ค.ศ. 1990 นักวิชาการบางส่วนเชื่อว่าการถอนกำลังดังกล่าวเป็นท่าทีสำคัญที่ช่วยโน้มน้าวให้สหภาพโซเวียตยินยอมให้สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร และฝรั่งเศสได้ส่วนแบ่งเขตปกครองทางฝั่งตะวันตกของกรุงเบอร์ลิน (แต่เดิมยกให้สหภาพโซเวียตปกครองกรุงเบอร์ลินทั้งหมด) ซึ่งเกิดขึ้นในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันคือเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1945 แม้ว่าอีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญก็คือต้องการให้หน่วยราชการลับได้มีโอกาสรวมตัวกัน (ดูที่ปฏิบัติการคลิปหนีบกระดาษ)^[2]