กรณีสีน้ำเงิน

กรณีสีน้ำเงิน
	ส่วนหนึ่งของ แนวรบด้านตะวันออกในสงครามโลกครั้งที่สอง
	; กองทัพเยอรมันในช่วงฤดูร้อน 1942
วันที่	28 มิถุนายน – 24 พฤศจิกายน 1942
สถานที่	โวโรเนซ,รอสตอฟไปตลอดถึงสตาลินกราด, คูบาน, คอเคซัส, ทางตอนใต้ของรัสเซีย สหภาพโซเวียต
ผล	อักษะล้มเหลวทางยุทธศาสตร์
คู่สงคราม
เยอรมนี; โรมาเนีย; อิตาลี; ฮังการี; โครเอเชีย;	สหภาพโซเวียต
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
อดอล์ฟ ฮิตเลอร์; เฟดอร์ ฟ็อน บ็อค; มัคซีมีลีอาน ฟ็อน ไวชส์; วิลเฮ็ล์ม ลิสท์; เอริช ฟ็อน มันชไตน์; เพาล์ ฟ็อน ไคลสท์; อเล็คซันเดอร์ เลอร์; ว็อล์ฟรัม ฟ็อน ริชท์โฮเฟิน; ปีเตอร์ ดูมิเทรสคู; อิตาโล กาลิโบลดี;	โจเซฟ สตาลิน; เกออร์กี จูคอฟ; อะเลคซันดร์ วาซีเลฟสกี; อันเดรย์ เยเรเมนโก; คอนสตันติน โรคอสซอฟสกี;
กำลัง
1,300,000 นาย 1 ล้านนาย จากเยอรมนี; 300,000นาย จากพันธมิตร; ; รถ 1,900 คัน; เครื่องบิน 1,610 ลำ ;	' 2,700,000 นาย กองกำลังหลัก 1,700,000 นาย; กองกำลังสำรอง 1,000,000 นาย; ; รถ 3,720 คัน; เครื่องบินประมาณ 1,671 ลำ;
ความสูญเสีย
1,013,000 นาย	2,226,416 นาย; ตายและสาบสูญ 1,111,681 นาย; ที่ได้รับบาดเจ็บและป่วย 1,114,735 นาย ;

การรุดหน้าของกองทัพเยอรมัน 7 พฤษภาคม – 18 พฤศจิกายน 1942

7 พฤษภาคม

22 พฤษภาคม

1 สิงหาคม

18 พฤศจิกายน

กรณีสีน้ำเงิน (อังกฤษ: Case Blue; เยอรมัน: Fall Blau) เป็นชื่อแผนการของกองทัพเยอรมันสำหรับการรุกทางยุทธศาสตร์ในช่วงฤดูร้อนของ ค.ศ. 1942 ในพื้นที่ตอนใต้ของรัสเซียระหว่างวันที่ 28 มิถุนายน ถึงวันที่ 24 พฤศจิกายน ค.ศ. 1942 ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง โดยมีเป้าหมายคือการยึดครองแหล่งน้ำมันดิบในบากู (ซึ่งอยู่ในดินแดนของสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตอาเซอร์ไบจาน) กรอซนืย และมัยคอป โดยมีวัตถุประสงค์อยู่สองประการ คือเพื่อให้เยอรมนีสามารถจัดหาและสำรองเชื้อเพลิงได้ ในกรณีที่เชื้อเพลิงนั้นเริ่มขาดแคลน และสามารถปฏิเสธการส่งเชื้อเพลิงไปให้กับสหภาพโซเวียตได้ ซึ่งจะทำให้เกิดการล่มสลายของสงครามโซเวียตอย่างสมบูรณ์

ปฏิบัติการครั้งนี้เป็นการสืบเนื่องของปฏิบัติการบาร์บาร็อสซาในปีที่แล้ว ด้วยความตั้งใจที่จะโค่นล่มสหภาพโซเวียตออกจากสงคราม มันได้มีความเกี่ยวข้องกับการโจมตีแบบสองง่ามของฝ่ายอักษะ: หนึ่งคือกองทัพปีกขวาจะเข้าโจมตีแหล่งบ่อน้ำมันที่บากู ที่เป็นที่รู้จักกันคือ ปฏิบัติการเอดดัลไวส์ (Operation Edelweiss) และสองคือกองทัพปีกซ้ายจะเคลื่อนทัพตรงเข้าไปสู่เมืองสตาลินกราดตามแนวแม่น้ำวอลกา ที่เป็นที่รู้จักกันคือ ปฏิบัติการฟิชไชเออร์ (Operation Fischreiher)^[7]

กองทัพกลุ่มใต้(Heeresgruppe Süd) ของกองทัพบกเยอรมันได้ถูกแบ่งแยกออกมาเป็นกองทัพกลุ่มเอและบี (Heeresgruppe A and B) กองทัพกลุ่มเอได้รับมอบหมายให้ข้ามเทือกเขาคอเคซัสไปยังแหล่งบ่อน้ำมันที่บากู ในขณะที่กองทัพกลุ่มบีจะปกป้องปีกตามแนวแม่น้ำวอลกา ได้รับการสนับสนุนโดยเครื่องบินรบจากลุฟท์วัฟเฟอ 2,035 ลำ และรถถังและปืนใหญ่จู่โจมจำนวน 1,934 คัน ทหารจำนวน 1,370,287 นายของกองทัพกลุ่มใต้ได้เข้าโจมตีเมื่อวันที่ 28 มิถุนายน รุกไปได้ถึง 48 กิโลเมตรของวันแรกและกวาดล้างอย่างง่ายดายต่อทหารฝ่ายตรงข้ามของกองทัพแดงจำนวน 1,715,000 นายที่คาดการณ์ผิดว่าเยอรมันจะรุกเข้าสู่กรุงมอสโก แม้ภายหลังจากกรณีสีน้ำเงินจะเริ่มขึ้น โซเวียตล่มสลายในทางตอนใต้ทำให้เยอรมันเข้ายึดครองทางด้านตะวันตกของเมืองโวโรเนช เมื่อวันที่ 6 มิถุนายน และได้มาถึงและก้าวข้ามแม่น้ำดอนใกล้กับเมืองสตาลินกราด เมื่อวันที่ 26 กรกฎาคม การเข้าประชิดเมืองสตาลินกราดของกองทัพกลุ่มบีได้ล่าช้าในปลายเดือนกรกฎาคมและต้นเดือนสิงหาคม เนื่องจากถูกตีโต้กลับอย่างต่อเนื่องโดยกองกำลังสำรองของกองทัพแดงที่เพิ่งจัดทัพขึ้นมาใหม่ๆ และสายส่งเสบียงของเยอรมันที่เกินขีดความสามารถ เยอรมันได้เอาชนะต่อโซเวียตในยุทธการที่คาลัสและการสู้รบที่เปลี่ยนมาเป็นในตัวเมืองในปลายเดือนสิงหาคม การโจมตีทางอากาศอย่างไม่หยุดหย่อนของลุฟท์วัฟเฟอ การยิงปืนใหญ่ และการสู้รบบนถนนต่อถนนทำให้เมืองถูกทำลายอย่างสมบูรณ์และก่อให้เกิดความสูญเสียอย่างรุนแรงต่อกองกำลังฝ่ายตรงข้าม หลังสามเดือนของการสู้รบ เยอรมันได้เข้าควบคุมเมืองสตาลินกราดเพียง 90% เมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน

ในทางตอนใต้ กองทัพกลุ่มเอได้เข้ายึดเมืองรอสตอฟ เมื่อวันที่ 23 กรกฎาคม และกวาดล้างทางตอนใต้จากแม่น้ำดอนไปจนถึงเทือกเขาคอเคสัส เข้ายึดครองแหล่งบ่อน้ำมันที่ถูกทำลายที่ไมคอฟ เมื่อวันที่ 9 สิงหาคม และอิลิซตา เมื่อวันที่ 13 สิงหาคม ใกล้กับชายฝั่งทะเลแคสเปียน การต่อต้านอย่างหนักของโซเวียต ปฏิบัติการก่อวินาศกรรมของชาวโปแลนด์ในเขตยึดครองโปแลนด์ และระยะทางไกลจากแหล่งส่งเสบียงของฝ่ายอักษะได้ลดทอนต่อการรุกของฝ่ายอักษะที่เข้าไปในแค่พื้นที่ท้องถิ่นเท่านั้น และขัดขวางไม่ให้เยอรมันเข้าถึงเป้าหมายทางยุทธศาสตร์ในการเข้ายึดบ่อน้ำมันหลักบนเทือกเขาคอเคซัสที่บากู เครื่องทิ้งระเบิดของจากลุฟท์วัฟเฟอได้ทำลายบ่อน้ำมันที่กรอซนี แต่การโจมตีที่บากูนั้นได้ถูกขัดขวางโดยระยะพิสัยที่ไม่เพียงพอต่อเครื่องบินขับไล่เยอรมัน

ฝ่ายสัมพันธมิตรได้กังวลเกียวกับความเป็นไปได้ที่กองทัพเยอรมันยังดำเนินต่อไปในทางตอนใต้และตะวันออกและเชื่อมโยงกับกองทัพญี่ปุ่น(เมื่อได้เข้ารุกในพม่า)ในอินเดีย อย่างไรก็ตาม กองทัพแดงได้เอาชนะเยอรมันที่เมืองสตาลินกราดด้วยปฏิบัติการยูเรนัสและลิตเติลแซเทิร์น ความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ได้บีบบังคับให้ฝ่ายอักษะต้องถอนกำลังออกจากคอเคซัส มีเพียงภูมิภาคคูบานที่ยังคงถูกครอบครองโดยกองกำลังทหารฝ่ายอักษะ^[8]^[9]

อ้างอิง[แก้]

↑ Antill (2007), pp. 24–25.
↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ H129
↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ A29
↑ Bergström 2007, pp. 49–50.
↑ Antill (2007), p. 87.
↑ Glantz (1995), p. 295.
↑ Antill (2007), p. 40.
↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Nipe33
↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ a878

บทความเกี่ยวกับทหาร การทหาร หรืออาวุธนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล
ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:การทหาร

[A2425-1] Antill (2007), pp. 24–25.

[H129-2] อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ H129

[A29-3] อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ A29

[4] Bergström 2007, pp. 49–50.

[5] Antill (2007), p. 87.

[6] Glantz (1995), p. 295.

[A40-7] Antill (2007), p. 40.

[Nipe33-8] อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Nipe33

[a878-9] อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ a878

[a]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[note]

[6]

[7]

[8]

[9]