พัวเจี้ยง
พัวเจี้ยง | |
|---|---|
| 潘璋 | |
| ขุนพลฝ่ายขวา (右將軍) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 223 – ค.ศ. 234 | |
| กษัตริย์ | ซุนกวน |
| ขุนพลที่สงบทางเหนือ (平北將軍) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 222 – ค.ศ. 223 | |
| กษัตริย์ | ซุนกวน |
| เจ้าเมืองซงหยง (襄陽太守) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 222 – ค.ศ. 223 | |
| กษัตริย์ | ซุนกวน |
| ขุนพลเดชขจร (振威將軍) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 219 – ค.ศ. 222 | |
| เจ้าเมืองกู้หลิง (固陵太守) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 219 – ค.ศ. 222 | |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | ไม่ทราบ เทศมณฑลกว้าน มณฑลชานตง |
| เสียชีวิต | ค.ศ. 234[a] |
| บุตร | Pan Ping |
| อาชีพ | ขุนศึก |
| ชื่อรอง | เหวินกุ่ย (文珪) |
| ตำแหน่ง | ลี่หยางโหฺว (溧陽侯) |
พัวเจี้ยง (จีน: 潘璋; พินอิน: Pān Zhāng; ถึงแก่กรรม ค.ศ. 234)[1] เป็นขุนพลรับใช้ภายใต้ขุนศึก ซุนกวน ในช่วงปลาย ราชวงศ์ฮั่นตะวันออก เขายังคงรับใช้ในรัฐง่อก๊ก (ก่อตั้งโดยซุนกวน) ในสมัยสามก๊กจนเขาถึงแก่กรรม[2]
ความชอบครั้งสำคัญคือ การรบที่ซอกเขาเจาสัน ซึ่งพัวเจี้ยงได่ขุดหลุมพลางไว้และจับกวนอูได้ที่นั่นพร้อมด้วยกวนเป๋ง (บุตรบุญธรรม) พัวเจี้ยงได้เอาง้าวของกวนอูมาเป็นอาวุธของตน เป็นผู้ออกรบลวงฮองตง ทหารเอกของพระเจ้าเล่าปี่ให้ตกเข้าไปในที่ล้อมหน้าเมืองอิเหลง แล้วให้ทหารระดมยิงเกาทัณฑ์ ถูกซอกคอฮองตงกลับไปตายที่ทัพหลวง ในที่สุดได้รบพุ่งกับกวนหินบุตรกวนอูตัวต่อตัว ถูกกวนหินฟันตาย กวนหินได้ง้าวของกวนอูจากพัวเจี้ยงคืนไป ตำแหน่งสุดท้ายของพัวเจี้ยง เป็นเจ้าเมืองเซียงหยัง (ซงหยง) และมียศทหารเป็นอิ้วเจียงจวิน (นายพล)
หมายเหตุ
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- 1 2 (嘉禾三年卒。) Sanguozhi vol. 55.
- ↑ de Crespigny (2007), p. 683.
บรรณานุกรม
[แก้]- Chen, Shou (3rd century). Records of the Three Kingdoms (Sanguozhi).
- de Crespigny, Rafe (2007). A Biographical Dictionary of Later Han to the Three Kingdoms 23-220 AD. Leiden: Brill. ISBN 9789004156050.
- Page:Gujin Tushu Jicheng, Volume 353 (1700-1725).djvu/35. – โดยทาง Wikisource.
 | บทความวรรณกรรมนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |