พัวเจี้ยง
พัวเจี้ยง | |
---|---|
ขุนพลแห่งง่อก๊ก | |
ถึงแก่กรรม | พ.ศ. 777 |
ชื่อ | |
อักษรจีนตัวเต็ม | 潘璋 |
อักษรจีนตัวย่อ | 潘璋 |
พินอิน | Pān Zhāng |
สำเนียงจีนฮกเกี้ยน | พัวเจี้ยง |
พัวเจี้ยง (อังกฤษ: Pan Zhang; จีน: 潘璋; พินอิน: Pān Zhāng; ถึงแก่กรรม ค.ศ. 234)[1] เป็นขุนพลรับใช้ภายใต้ขุนศึก ซุนกวน ในช่วงปลาย ราชวงศ์ฮั่นตะวันออก เขายังคงรับใช้ในรัฐ ง่อก๊ก (ก่อตั้งโดยซุนกวน) ในสมัยสามก๊กจนเขาถึงแก่กรรม[2]
ความชอบครั้งสำคัญคือ การรบที่ซอกเขาเจาสัน ซึ่งพัวเจี้ยงได่ขุดหลุมพลางไว้และจับกวนอูได้ที่นั่นพร้อมด้วยกวนเป๋ง (บุตรบุญธรรม) พัวเจี้ยงได้เอาง้าวของกวนอูมาเป็นอาวุธของตน เป็นผู้ออกรบลวงฮองตง ทหารเอกของพระเจ้าเล่าปี่ให้ตกเข้าไปในที่ล้อมหน้าเมืองอิเหลง แล้วให้ทหารระดมยิงเกาทัณฑ์ ถูกซอกคอฮองตงกลับไปตายที่ทัพหลวง ในที่สุดได้รบพุ่งกับกวนหินบุตรกวนอูตัวต่อตัว ถูกกวนหินฟันตาย กวนหินได้ง้าวของกวนอูจากพัวเจี้ยงคืนไป ตำแหน่งสุดท้ายของพัวเจี้ยง เป็นเจ้าเมืองเซียงหยัง (ซงหยง) และมียศทหารเป็นอิ้วเจียงจวิน (นายพล)
![]() |
บทความเกี่ยวกับวรรณกรรมนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:โลกวรรณศิลป์ |
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>
ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อdeath year SGZ
- ↑ de Crespigny 2007, p. 683.