บังทอง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
หน้านี้เป็นชื่อบุคคลจีน นามสกุลคือ ผัง (龐)
บังทอง (ผัง ถ่ง)
龐統
ภาพวาดบังทองสมัยราชวงศ์ชิง
ขุนพลที่ปรึกษาการทหารภายในสำนัก
(軍師中郎將)
(ภายใต้เล่าปี่)
ดำรงตำแหน่ง
ค.ศ. ? (?) – ค.ศ. 214 (214)
ดำรงตำแหน่งร่วมกับจูกัดเหลียง
กษัตริย์ พระเจ้าเหี้ยนเต้
เจ้าหน้าที่ผู้ช่วยสำนักส่วนกลาง
(治中從事)
(ภายใต้เล่าปี่)
ดำรงตำแหน่ง
ค.ศ. 210 (210) – ค.ศ. ? (?)
กษัตริย์ พระเจ้าเหี้ยนเต้
เจ้าหน้าที่ผู้ช่วย (從事)
(ภายใต้ซุนกวน)
ดำรงตำแหน่ง
ค.ศ. ? (?) – ค.ศ. 210 (210)
กษัตริย์ พระเจ้าเหี้ยนเต้
นายอำเภอลอยเอี๋ยง (耒陽令)
(ภายใต้ซุนกวน)
ดำรงตำแหน่ง
ค.ศ. ? (?) – ค.ศ. 210 (210)
กษัตริย์ พระเจ้าเหี้ยนเต้
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด ค.ศ. 179[a]
เมืองเซียงหยาง มณฑลหูเป่ย์
เสียชีวิต ค.ศ. 214 (อายุ 35 ปี)[a]
เมืองกวั่งฮั่น มณฑลเสฉวน
ที่ไว้ศพ ศาลและสุสานบังทอง
บุตร ผัง หง
อาชีพ นักการเมือง
ชื่อรอง ชื่อยฺเหวียน (士元)
สมัญญานาม จิ้งโหฺว (靖侯)
ฉายา "ฮองซู"
(鳳雛)
บังทอง (ผัง ถ่ง)
อักษรจีนตัวเต็ม龐統
อักษรจีนตัวย่อ庞统
ชื่อยฺเหวียน
(ชื่อรอง)
ภาษาจีน士元

บังทอง (ค.ศ. 179 – 214)[a] หรือชื่อในภาษาจีนกลางว่า ผัง ถ่ง (เกี่ยวกับเสียงนี้ การออกเสียง (วิธีใช้·ข้อมูล) ; จีนตัวย่อ: 庞统; จีนตัวเต็ม: 龐統; พินอิน: Páng Tǒng) มีชื่อรองว่า ชื่อยฺเหวียน (จีน: 士元; พินอิน: Shìyuán) เป็นนักการเมืองชาวจีน เป็นที่ปรึกษาของขุนศึกเล่าปี่ในช่วงปลายราชวงศ์ฮั่นตะวันออกของจีน บังทองในวัยเยาว์มักถูกผู้อื่นมองข้ามเพราะมีรูปร่างหน้าตาธรรมดา แต่สุมาเต๊กโชนับถือบังทองอย่างมากเรียกบังทองว่าเป็น "มงกุฎของบัณฑิตแห่งแดนใต้" บังทองเรียนตำรากับสุมาเต๊กโชพร้อมกับจูกัดเหลียง ชีซีและเอี่ยงลอง แล้วได้รับฉายาว่า "ฮองซู" (鳯雛 เฟิ่งฉู) แปลว่า "หงส์อ่อน" ด้วยความที่บังทองมีท่าทีเป็นมิตรจึงได้รับราชการเป็นนักประเมินบุคคลในเมืองลำกุ๋น เมื่อพิจารณาบุคคลใด ๆ จะความสำคัญกับคุณธรรมมากกว่าความสามารถและส่งเสริมให้พวกเขาช่วยเหลือผู้อื่น

บังทองรับราชการกับจิวยี่เป็นเวลาสั้น ๆ ได้ผูกมิตรเป็นเพื่อนกับลกเจ๊ก, กู้ เช่า และจวนจ๋อง ก่อนจะเข้าร่วมกับเล่าปี่ในปี ค.ศ. 209 หลังจากที่เล่าปี่ได้ขึ้นเป็นเจ้ามณฑลเกงจิ๋ว เล่าปี่ตั้งให้บังทองมีตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ช่วยตามคำแนะนำของโลซกและจูกัดเหลียง และเลื่อนขึ้นเป็นที่ปรึกษาการทหารขุนพลองครักษ์ บังทองแนะนำเล่าปี่ให้ยึดมณฑลเอ๊กจิ๋ว แล้วได้ติดตามเล่าปี่ไปร่วมการศึกที่เอ๊กจิ๋ว (ครอบคลุมพื้นที่ของมณฑลเสฉวนและนครฉงชิ่งในปัจจุบัน) รบกับขุนศึกเล่าเจี้ยง แต่บังทองถูกสังหารโดยเกาทัณฑ์ลูกหลงระหว่างการรบที่อำเภอลกเสีย (ปัจจุบันอยู่ทางเหนือของเมืองกวั่งฮั่น มณฑลเสฉวน) ในปี ค.ศ. 214[2]

ชีวประวัติช่วงต้น[แก้]

บังทองเป็นชาวเมืองซงหยง (襄陽 เซียงหยาง) มณฑลเกงจิ๋ว ในวัยเยาว์บังทองเป็นคนที่ดูธรรมดาและเรียบง่าย ไม่เป็นที่สนใจมากนัก เมื่อเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ (เมื่ออายุราว 19 ปี) ได้ไปเยี่ยมสุมาเต๊กโช (ซือหม่า ฮุย ชื่อรอง เต๋อเชา) ผู้มีชื่อเสียงในการแนะนำผู้มีความสามารถ ทั้งคู่มาที่ต้นหม่อน สุมาเต๊กโชปีนขึ้นไปเก็บผลหม่อน ส่วนบังทองนั่งอยู่ด้านล่าง ทั้งคู่สนทนากันตลอดทั้งวันจนย่ำค่ำ สุมาเต๊กโชเห็นว่าบังทองเป็นบุคคลไม่ธรรมดาจึงเรียกบังทองว่าเป็น "มงกุฎของบัณฑิตแห่งแดนใต้" (南州士之冠冕 หนานโจวชื่อจือกวันเหมี่ยน) ตั้งแต่นั้นมาบังทองก็เริ่มมีชื่อเสียงในหมู่บัณฑิต[ซันกั๋วจื้อ 2] บังทองได้รับการตั้งฉายานามว่า "ฮองซู" (鳳雛 เฟิ่งฉู; มีความหมายว่า "หงส์อ่อน") จากบังเต๊กก๋ง (龐德公 ผัง เต๋อกง) ผู้เป็นอา เช่นเดียวกับจูกัดเหลียงที่มีฉายานามว่า "ฮกหลง" (臥龍 วั่วหลง; มีความหมายว่า "มังกรหลับ") และสุมาเต๊กโชที่มีฉายานามว่า "ฉุ่ยจิ้ง" (水鏡; มีความหมายว่า "กระจกน้ำ")[ซันกั๋วจื้อจู้ 1]

บังเต๊กก๋งอาของบังทองเป็นชาวเมืองซงหยงเช่นกัน บังเต๊กก๋งรู้จักกันกับจูกัดเหลียง จูกัดเหลียงมักคำนับบังเต๊กก๋งด้วยความเคารพอย่างสูงเมื่อไปเยี่ยมที่บ้าน ครั้งหนึ่งบังเต๊กก๋งข้ามแม่น้ำไกซุย (沔水 เหมียนสุ่ย) เพื่อไปไหว้สักการะสุสานบรรพบุรุษ สุมาเต๊กโชไปเยี่ยมที่บ้านของบังเต๊กก๋ง จึงเรียกภรรยาและลูก ๆ ของบังเต๊กก๋งและบอกให้เตรียมอาหารสำหรับแขกคนสำคัญที่มีเพียงชีซีที่รู้จัก ซึ่งจะมาพบเขาและบังเต๊กก๋ง ภรรยาและลูก ๆ ของบังเต๊กก๋งทำตามคำของสุมาเต๊กโชด้วยความเคารพ ต่อมาไม่นานบังเต๊กก๋งกลับมาและยืนต้อนรับแขกแม้ไม่รู้ว่าแขกที่มานี้เป็นใคร ให้ความสนิทใกล้ชิดเหมือนเป็นครอบครัวและไม่มีการแบ่งแยกระหว่างแขกและเจ้าบ้าน สุมาเต๊กโชมีอายุน้อยกว่าบังเต๊กก๋งสิบปี จึงปฏิบัติต่อบังเต๊กก๋งเหมือนเป็นพี่ชาย เรียกบังเต๊กก๋งด้วยความนับถือว่าบังก๋ง (龐公 ผังกง) จนทำให้ผู้คนคิดว่าชื่อ "บังก๋ง" เป็นชื่อรองของบังเต๊กก๋ง แต่ความจริงไม่ใช่[ซันกั๋วจื้อจู้ 2]

บุตรชายของบังเต๊กก๋งชื่อว่า ผัง ชานหมิน (龐山民) ก็เป็นผู้มีชื่อเสียงเช่นกัน และได้แต่งงานกับพี่สาวคนรองของจูกัดเหลียง ภายหลังได้รับราชการในตำแหน่งหฺวังเหมินลี่ (黃門吏) แต่เสียชีวิตขณะยังหนุ่ม บุตรชายของผัง ชานหมินชื่อผัง ฮฺวั่น (龐渙) ชื่อรอง ชื่อเหวิน (世文) มีตำแหน่งเป็นเจ้าเมืองจังเกอ (牂牁太守 จังเกอไท่โฉฺ่ว) ระหว่างปี ค.ศ. 280 ถึง 289

เมื่อบังทองอยู่ในวัยเยาว์ยังไม่มีใครให้ความสนใจบังทอง มีเพียงบังเต๊กก๋งที่ประเมินบังทองไว้สูง เมื่อบังทองอายุสิบแปดปี บังทองถูกส่งมาพบสุมาเต๊กโช หลังจากสุมาเต๊กโชสนทนากับบังทองก็ถอนใจพูดว่า “บังเต๊กก๋งมองคนออกจริง ๆ เด็กผู้นี้คือผู้มีคุณธรรมสูงส่งอย่างแท้จริง”[ซันกั๋วจื้อจู้ 3]

รับราชการเป็นนักประเมินบุคคล[แก้]

ภายหลังบังทองเข้ารับราชการเป็นเจ้าหน้าที่ปกครอง (功曹 กงเฉา) ในเมืองลำกุ๋น (南郡 หนานจวิ้น; ปัจจุบันอยู่บริเวณอำเภอเจียงหลิง มณฑลหูเป่ย์) บังทองเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์ดี ชอบช่วยเหลือและให้คำปรึกษา จึงได้รับการเสนอชื่อให้มาทำหน้าที่เป็นนักประเมินบุคคล เมื่อบังทองประเมินผู้คน จะให้ความสำคัญกับเรื่องคุณธรรมประจำตนมากกว่าเรื่องความสามารถ บังทองชอบบทเรียนด้านจริยธรรมและพยายามรักษามาตรฐานทางศีลธรรมให้สูงอยู่เสมอ เมื่อถูกขอให้ประเมินบุคคลก็มักจะยกย่องเกินจริง[ซันกั๋วจื้อ 3]

เวลานั้นผู้คนไม่เข้าใจจึงถามบังทองว่าทำไมจึงยกย่องผู้คนเกินจริง บังทองตอบว่า:

“บัดนี้แผ่นดินกำลังโกลาหล ธรรมเนียมและหลักการมักถูกลืม คนดีถูกคนชั่วครอบงำ ข้าอยากจะเปลี่ยนบรรทัดฐานทางสังคมและรื้อฟื้นธรรมเนียมดีงามเพื่อส่งเสริมคนดี และทำให้มีชื่อเสียงที่ดียิ่งกว่า (ยกย่องเกินจริง) เพื่อให้คนหมู่มากชื่นชมและถือแบบอย่างที่ดีให้ผู้อื่น สมมติว่าข้ายกย่องเกินจริงสิบส่วน แม้จะผิดไปห้าส่วน แต่ก็ยังเหลืออีกครึ่งหนึ่งเพื่อเป็นแบบอย่างอันสูงส่งเพื่อสอนใจคนในยุคนี้ ทำให้ผู้คนมุ่งมั่นจะทำความดี เรื่องนี้จะยอมรับไม่ได้เลยหรือ”[ซันกั๋วจื้อ 4]

รับใช้จิวยี่[แก้]

ในปี ค.ศ. 209 จิวยี่ ขุนพลของขุนศึกซุนกวน เข้ายึดเมืองลำกุ๋นหลังชนะในยุทธการที่กังเหลง หลังจิวยี่ได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าเมือง (太守 ไท่โฉ่ว) ของเมืองลำกุ๋น บังทองได้เข้ารับราชการกับจิวยี่ เมื่อจิวยี่เสียชีวิตในปี ค.ศ. 210 บังทองร่วมในขบวนคุ้มกันโลงศพกลับไปกังตั๋งและเข้าร่วมในพิธีศพ ขุนนางหลายคนของกังตั๋งได้ยินชื่อเสียงของบังทอง เมื่อบังทองกำลังจะออกเดินทางกลับเกงจิ๋ว เหล่าขุนนางจึงมารวมตัวพบบังทองที่ประตูตะวันตก (昌門 ชางเหมิน) ในขุนนางเหล่านั้น บังทองได้พบและเป็นเพื่อนกับลกเจ๊ก กู้ เช่า (บุตรชายของโกะหยง) และจวนจ๋อง บังทองยังประเมินแต่ละคนแยกกัน โดยประเมินลกเจ๊กไว้ว่าเป็น "ม้าที่วิ่งไม่เร็วแต่มีขวัญกำลังใจแข็งแกร่ง" ประเมินกู้ เช่าว่าเป็น "โคที่ร่างกายอ่อนแอ แต่แบกสัมภาระไปได้ไกล"[ซันกั๋วจื้อ 5] จากนั้นจึงเปรียบจวนจ๋องว่าเป็นดั่งฟ่าน จื่อเจา (樊子昭) แห่งเมืองยีหลำ (หรู่หนัน) กล่าวว่าเป็นคนใจกว้างผู้ชื่นชมบุรุษที่น่านับถือ[ซันกั๋วจื้อ 6] พวกเขาต่างพึงพอใจต่อการประเมินของบังทอง

มีบางคนถามบังทองว่า "นั่นหมายความว่าลกเจ๊กดีกว่ากู้ เช่าหรือ" บังทองตอบว่า "แม้ว่าม้าจะวิ่งเร็ว แต่รับน้ำหนักได้เพียงคนหนึ่งคน โคสามารถเดินทางได้ 300 ลี้ต่อวัน สามารถรับน้ำหนักได้มากกว่าคนหนึ่งคน!" ภายหลังกู้ เช่าถามบังทองว่า "ท่านมีชื่อเสียงในฐานะผู้เก่งในการประเมินบุคคล ระหว่างเราสองคนท่านคิดว่าใครดีกว่ากัน" บังทองตอบว่า "ข้าไม่ดีเท่าท่านในเรื่องการคบหาสมาคมกับผู้คนและการประเมินคนเหล่านั้น แต่เมื่อเป็นเรื่องการเมืองและกลยุทธ์ ดูเหมือนข้าจะนำหน้าท่านไปหนึ่งวัน" กู้ เช่าเห็นด้วยกับบังทองก็ยิ่งสนิทกับบังทองมากขึ้น[ซันกั๋วจื้อจู้ 4] ก่อนที่บังทองจะจากไป ลกเจ๊กและกู้ เช่าบอกเขาว่า "เมื่อแผ่นดินกลับมาสงบสุข เราอยากจะสนทนากับท่านเกี่ยวกับผู้มีชื่อเสียง" ทั้งคู่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกับบังทอง[ซันกั๋วจื้อ 7]

รับใช้เล่าปี่ที่เกงจิ๋ว[แก้]

ภาพวาดของบังทอง ชีซี และจูกัดเหลียง (จากซ้ายไปขวา)

บังทองกลายมาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเล่าปี่ หลังจากเล่าปี่ได้ขึ้นเป็นเจ้ามณฑลของมณฑลเกงจิ๋วในปี ค.ศ. 210 เริ่มแรกบังทองรับราชการเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ช่วย (從事 ฉงชื่อ) และนายอำเภอ (縣令 เซี่ยนลิ่ง) ของอำเภอลอยเอี๋ยง (耒陽 เหล่ยหยาง) แต่ภายหลังถูกปลดจากตำแหน่งเพราะทำงานได้ไม่ดี โลซกขุนพลของซุนกวนเขียนหนังสือถึงเล่าปี่ แนะนำว่าบังทองเป็นผู้มีความสามารถยอดเยี่ยม ควรช่วงใช้ในภารกิจที่สำคัญ ไม่ควรให้มาจัดการพื้นที่เล็ก ๆ จูกัดเหลียง นักยุทธศาสตร์ของเล่าปี่ก็แนะนำบังทองเช่นกัน เล่าปี่จึงไปพบกับบังทอง ก็รู้สึกประทับใจในความสามารถและวางใจมอบหมายในเรื่องสำคัญ เล่าปี่รับบังทองมาทำหน้าที่เป็นเจ้าหน้าที่ผู้ช่วยสำนักส่วนกลาง (治中從事 จื้อจงฉงชื่อ) เล่าปี่ปฏิบัติต่อบังทองอย่างให้เกียรติรองลงมาจากจูกัดเหลียง ภายหลังแต่งตั้งทั้งบังทองและจูกัดเหลีงเป็นที่ปรึกษาการทหารขุนพลองครักษ์ (軍師中郎將 จวินชือจงหลางเจี้ยง)[ซันกั๋วจื้อ 8]

ขณะร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ เล่าปี่ถามบังทองว่า "ครั้งหนึ่งท่านทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ปกครองของโจฺว กงจิ่น[b] ก่อนหน้านี้เมื่อข้าไปยังแดนง่อ ข้าได้ยินว่าเขาลอบยุจ้งโหมว[c] ให้กักตัวข้า นี่เป็นเรื่องจริงหรือ ผู้ใดอยู่ด้วยนายย่อมต้องซื่อสัตย์ต่อนายอย่างถึงที่สุด" บังทองยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง เล่าปี่จึงถอนใจพูดว่า "เวลานั้นข้าตกอยู่ในอันตรายและพวกเขาได้ช่วยข้าไว้ ข้าจึงไม่อาจปฏิเสธคำเชิญและเกือบหนีไม่พ้นเงื้อมมือของจิวยี่! ผู้มีสติปัญญาความสามารถในแผ่นดินนี้สามารถมองทะลุอุบายของอีกคนออก ก่อนที่ข้าจะไป ขงเบ้ง[d]มองอุบายนี้ออกจึงคัดค้านสุดใจ แต่ข้าไม่ฟังเพราะข้าเห็นว่าข้าเป็นแนวป้องกันทางทิศเหนือของจ้งโหมว เขาจึงต้องการความช่วยเหลือของข้า ข้าไม่ได้สงสัยเขาเลย นี่เป็นการเข้าถ้ำเสือโดยแท้ เป็นแผนที่เสี่ยงมาก"[ซันกั๋วจื้อจู้ 5]

ช่วยเหลือเล่าปี่ในการยึดครองเอ๊กจิ๋ว[แก้]

ข้อมูลเพิ่มเติม: การยึดเอ๊กจิ๋วของเล่าปี่

ราวปี ค.ศ. 210 บังทองโน้มน้าวเล่าปี่ให้เข้ายึดครองมณฑลเอ๊กจิ๋ว (ครอบคลุมพื้นที่ของมณฑลเสฉวนและนครฉงชิ่งในปัจจุบัน) อาศัยทรัพยากรที่อุดมสมบูรณ์ของเอ๊กจิ๋วในการช่วงชิงอำนาจกับโจโฉ บังทองกล่าวว่า:

“เกงจิ๋วรกร้างและถูกทำลายด้วยความขัดแย้งต่อเนื่องยาวนาน ราษฎรเหนื่อยยาก มีซุนกวนอยู่ทางตะวันออกและโจโฉทางเหนือ ดังนั้นสมดุลแห่งอำนาจสามขั้วยากจะดำรง บัดนี้เอ๊กจิ๋วมั่งคั่งราษฎรแข็งแกร่ง ประชากรนับร้อยหมื่นพร้อมด้วยทหารและม้าจำนวนมากทั่วภูมิภาค ทั้งหมดนี้ท่านสามารถถือครองและจากนั้นไปจะกลายเป็นรากฐานของอนาคต บัดนี้ท่านสามารถเข้าคว้าเพื่อสำเร็จการใหญ่"[ซันกั๋วจื้อจู้ 6]

เล่าปี่ตอบว่า:

“ยามนี้ศัตรูของข้าคือโจโฉ ทั้งข้าและเขาเป็นขั้วตรงข้ามดั่งน้ำกับไฟ เขาเข้มงวดส่วนข้าผ่อนปรน เขาโหดร้ายส่วนข้ามีเมตตา เขาคิดคดส่วนข้าสัตย์ซื่อ หากข้ายังคงทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับเขาเช่นนี้ แผนเราจะต้องสำเร็จ บัดนี้เพื่อผลประโยชน์เล็กน้อย จะทำให้ข้าเสียศรัทธาและความเชื่อมั่นของคนทั้งปวงในแผ่นดิน ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไม่อาจกระทำการเช่นนั้นได้”[ซันกั๋วจื้อจู้ 7]

บังทองตอบว่า:

“ยามนี้เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญที่เราต้องมีความยืดหยุ่นและไม่อาจยึดมั่นหลักการเดียว สยบผู้อ่อนแอขณะโจมตีในทางลับเป็นหนทางของห้าอธิราช ยุติการกบฏขณะปกป้องผู้ภักดี ปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความเคารพและซื่อตรงขณะที่ให้รางวัลอย่างยุติธรรมหลังความขัดแย้งสิ้นสุด จะไม่เป็นการกลับไปสู่ความชอบธรรมหรอกหรือ พึงตระหนักว่าหากไม่รับเอามาในวันนี้ ท้ายที่สุดมันจะตกไปเป็นของผู้อื่น”

เล่าปี่จึงปฏิบัติตามคำแนะนำของบังทอง[ซันกั๋วจื้อจู้ 8]

ในปี ค.ศ. 211 เล่าปี่นำทัพจากเกงจิ๋วไปยังเอ๊กจิ๋ว อ้างว่าเพื่อช่วยเล่าเจี้ยงเจ้ามณฑลเอ๊กจิ๋วในการต้านกับบุกของขุนศึกเตียวฬ่อแห่งเมืองฮันต๋ง (漢中 ฮั่นจง) จูกัดเหลียงยังคงอยู่รักษาเกงจิ๋วด้านหลังในขณะที่บังทองติดตามเล่าปี่ไปเอ๊กจิ๋ว[ซันกั๋วจื้อ 9] เล่าเจี้ยงต้อนรับเล่าปี่ที่อำเภอโปยเสีย (涪縣 ฝูเซี่ยน; ปัจจุบันคือเมืองเหมียนหยาง มณฑลเสฉวน) บังทองโน้มน้าวเล่าปี่ให้ใช้โอกาสนี้จับตัวเล่าเจี้ยงและบังคับให้ยกมณฑลเอ๊กจิ๋วให้ แต่เล่าปี่ปฏิเสธเพราะตนเพิ่งเข้ามาเอ๊กจิ๋วใหม่ ๆ ยังไม่ได้สร้างรากฐานที่มั่นคง ภายหลังเล่าเจี้ยงเดินทางกลับไปยังเซงโต๋ (成都 เฉิงตู) เมืองเอกของมณฑลเอ๊กจิ๋ว[ซันกั๋วจื้อ 10]

แนะนำเล่าปี่รบกับเล่าเจี้ยง[แก้]

บังทองเสนอแผนสามข้อให้เล่าปี่เลือก:

  • แผนขั้นสูง: เลือกทหารชั้นดีเพื่อก่อตั้งกองกำลังชั้นยอดและรุกเข้าเซงโต๋อย่างรวดเร็ว บังคับให้เล่าเจี้ยงยอมจำนนและมอบมณฑลเอ๊กจิ๋ว บังทองยังเชื่อว่าเล่าเจี้ยงไม่มีความสามารถในด้านการทหารและย่อมไม่ได้เตรียมการรับมือ ดังนั้นโอกาสสำเร็จจึงมีสูง บังทองถือว่านี่เป็นแผนที่ดีที่สุด
  • แผนขั้นกลาง: เนื่องจากทราบว่าเอียวหวย (楊懷 หยาง ไหฺว) และโกภาย (高沛 เกา เพ่ย์) เป็นขุนพลมีชื่อเสียงผู้นำกองกำลังที่แข็งแกร่งในการป้องกันกวนโถวและก่อนหน้านี้ทั้งคู่เคยแนะนำเล่าเจี้ยงให้ส่งเล่าปี่กลับเกงจิ๋ว ดังนั้นก่อนจะนำทัพรุกคืบ ให้แพร่ข่าวลือว่าเล่าปี่กำลังจะกลับเกงจิ๋วโดยอ้างว่าเกงจิ๋วตกอยู่ในอันตราย เล่าปี่จึงต้องการไปช่วย ให้ทำทีว่าจะนำทหารถอยกลับไป ด้วยชื่อเสียงของเล่าปี่ประกอบกับเอียวหวยและโกภายก็อยากให้เล่าปี่กลับไปอยู่แล้ว ทั้งคู่จะต้องออกมาส่งเล่าปี่พร้อมทหารม้าจำนวนน้อยห่างจากด่านบนภูเขาที่พวกเขารักษาอยู่ ให้จัดการสังหารทั้งคู่และเข้าคุมตำแหน่งกับกองกำลังของพวกเขา สุดท้ายจึงรุกเข้าเซงโต๋
  • แผนขั้นต่ำ: ถอยไปเป๊กเต้ (ไป๋ตี้เฉิง) และรอโอกาสอื่นเข้าโจมตี บังทองถือว่านี่เป็นแผนที่แย่ที่สุด

บังทองบอกเล่าปี่ว่าถ้าใช้เวลาตัดสินใจนานเกินไปและไม่ทำอะไรสักอย่างจะตกอยู่ในอันตรายและไม่อาจรอดได้ [ซันกั๋วจื้อ 11] เล่าปี่ตัดสินใจเลือกปฏิบัติตามแผนขั้นกลาง สังหารเอียวหวยและโกภาย นำกองกำลังมุ่งไปยังเซงโต๋ พิชิตได้ดินแดนหลายแห่งของเล่าเจี้ยงไปตลอดทาง[ซันกั๋วจื้อ 12]

ไม่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของเล่าปี่ระหว่างการศึก[แก้]

เมื่อเล่าปี่แสดงออกซึ่งความยินดีระหว่างงานเลี้ยงที่อำเภอโปยเสียเพื่อฉลองความสำเร็จ ได้กล่าวว่าวันนี้ควรเป็นวันรื่นเริง บังทองตำหนิว่า "เฉลิมฉลองระหว่างการรุกรานดินแดนของคนอื่นไม่เป็นสิ่งที่ผู้ทรงคุณธรรมควรทำเลย" เล่าปี่กำลังเมาสุราก็โต้กลับด้วยความโกรธว่า "จิวบูอ๋อง (โจวอู่หวัง) ก็ชื่นชมยินดีหลังชัยชนะเหนือติวอ๋อง (โจ้วหวัง) นี่ไม่ใช่แบบอย่างของผู้ทรงคุณธรรมหรอกหรือ ท่านกล่าวผิดไปแล้ว ออกไปเดี๋ยวนี้!"[ซันกั๋วจื้อ 13] หลังบังทองออกไป เล่าปี่กลับมารู้สึกเสียใจกับสิ่งที่พูดออกไปจึงให้เชิญบังทองกลับมา บังทองกลับมายังที่นั่งและไม่พูดอะไร ทำตัวเหมือนปกติ เล่าปี่ถามว่า "ที่ทุ่มเถียงกันเมื่อครู่ ท่านคิดว่าใครเป็นฝ่ายผิด" บังทองตอบว่า "ทั้งท่านและข้าต่างก็ผิดกันทั้งคู่" เล่าปี่หัวเราะ แล้วงานเลี้ยงก็ดำเนินต่อไป[ซันกั๋วจื้อ 14]

สี จั้วฉื่อวิจารณ์เหตุการณ์นี้ว่า:

“ผู้ที่เป็นขุนศึกจะต้องดำรงไว้ซึ่งมนุษยธรรมและความชอบธรรมในแต่ละการกระทำของตน โดยถือเอาความซื่อสัตย์และความยุติธรรมเป็นแบบอย่าง หากขาดการยึดถือสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป นั่นไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง บัดนี้เล่าปี่โจมตีและยึดดินแดนของเล่าเจี้ยง ใช้กำลังเพื่อการใหญ่ของตนและหันหลังให้การความซื่อสัตย์และความเชื่อถือของผู้อื่น ละเมิดคุณธรรมและความชอบธรรมระหว่างกระบวนการ แม้ว่าด้วยทางเลือกนี้จะทำให้ประสบผลสำเร็จ แต่ก็ต้องรู้สึกผิดต่อข้าศึกที่พ่ายแพ้อย่างมาก เหมือนหักมือเพื่อรักษาร่างกาย จะรู้สึกเป็นสุขได้อย่างไร บังทองเกรงว่าบทสนทนานี้จะรั่วไหลและเจ้านายตนจะรู้ตนว่าเป็นผู้ผิด บังทองจึงแก้ไขข้อผิดพลาดของเล่าปี่ต่อหน้าทุกคน และไม่ได้ใช้ท่าทีสุภาพอ่อนน้อมตามปกติในการแก้ไขข้อผิดพลาดของเจ้านายแต่ยังคงความซื่อสัตย์จงรักภักดี ผู้นำใดที่ทำผิดแต่แก้ไขได้จะมีผู้ติดตาม ผู้ใดมีผู้ติดตามจำนวนมาก ผู้นั้นก็สามารถบรรลุการใหญ่ได้ ผู้ใดยอมรับเหตุผลผู้นั้นสามารถบรรลุเป้าหมาย ด้วยคำพูดเดียวคุณธรรมสามประการก็กระจ่าง ความชอบธรรมติดตามไปร้อยชั่วอายุคน เหล่านี้สามารถใช้เป็นแบบอย่างได้ หากยึดติดความผิดพลาดเล็กน้อยและละทิ้งประโยชน์ใหญ่ รู้สึกผิดจากคำเกินจริง ถูกตัดขาดจากคำแนะนำสัตย์ซื่อ บุคคลเช่นนี้ที่จะสำเร็จการใหญ่ได้นั้นไม่เคยมีมาก่อน”[ซันกั๋วจื้อจู้ 9]

เผย์ ซงจือเสริมว่า :

“แม้ว่าแผนการโจมตีเล่าเจี้ยงจะมาจากบังทอง แต่ก็เป็นการละเมิดคุณธรรมเพื่อบรรลุเป้าหมายที่ต้องการ เดิมทีจึงเป็นหนทางแห่งการฉ้อโกง ในใจของบังทองจึงรู้สึกผิดและยับยั้งตนเองไม่ให้รู้สึกเป็นสุข ดังนั้นเมื่อบังทองได้ยินเล่าปี่พูดว่าตนรู้สึกรื่นเริง บังทองจึงแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่รู้ตัวและตอบเช่นนั้นออกไป เล่าปี่ดื่มสุรามากเกินไปในงานเลี้ยงและรู้สึกมีความสุขบนความโชคร้ายของคนอื่นจึงเปรียบตัวเองกับจิวบูอ๋องโดยไม่ละอายใจ นี่เป็นความผิดของเล่าปี่ไม่ใช่ความผิดของบังทอง คำพูดของบังทองว่าผิดกันทั้งคู่นั้นก็เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง ในคำวิจารณ์ของท่านสีนี้แม้ประเด็นหลักจะไม่ผิด แต่ความหมายโดยนัยของคำกล่าวเหล่านี้นั้นผิดเพี้ยนไป”[ซันกั๋วจื้อจู้ 10]

เสียชีวิต[แก้]

ดูเพิ่มที่: ศาลและสุสานบังทอง
ศาลและสุสานบังทองที่อำเภอหลัวเจียง

ภายหลังบังทองเข้าร่วมในศึกรบกับกองกำลังของเล่าเจี้ยงที่อำเภอลกเสีย (雒縣 ลั่วเซี่ยน; ปัจจุบันอยู่ทางเหนือของนครกวั่งฮั่น มณฑลเสฉวน) บังทองเสียชีวิตหลังถูกยิงด้วยเกาทัณฑ์ลูกหลงในระหว่างการรบขณะอายุ 36 ปี (ตามการนับอายุแบบเอเชียตะวันออก) เล่าปี่เสียใจอย่างสุดซึ้งกับการเสียชีวิตของบังทองและจะร้องไห้ทุกครั้งที่มีการกล่าวถึงบังทอง บังทองได้รับบรรดาศักดิ์ย้อนหลังระดับกวันเน่ยโหฺว (關內侯) หลังเล่าปี่ขึ้นเป็นจักรพรรดิและสถาปนารัฐจ๊กก๊กในปี ค.ศ. 221[ซันกั๋วจื้อ 15] ในเดือนตุลาคมหรือพฤศจิกายน ค.ศ. 260 พระเจ้าเล่าเสี้ยนโอรสของพระเจ้าเล่าปี่ แต่งตั้งย้อนหลังให้บังทองเป็น "จิ้งโหฺว" (靖侯)[ซันกั๋วจื้อ 16]

เล่าปี่ให้สร้างศาลและสุสานอุทิศแก่บังทองใกล้อำเภอลกเสีย ศาลและสุสานนี้ปัจจุบันตั้งอยู่เขตเมืองไป่หม่ากวัน (白馬關鎮) อำเภอหลัวเจียง มณฑลเสฉวน ในวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ. 2006 ศาลและสุสานกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมที่ได้รับความคุ้มครองในระดับชาติ[3]

ถัง เกิงกล่าวถึงการเสียชีวิตของบังทอง[แก้]

ในงานเขียนของถัง เกิง (唐庚) บัณฑิตในยุคราชวงศ์ซ่ง ที่ชื่อว่า "กรณีเบ็ดเตล็ดสามก๊ก" (三國雜事 ซันกั๋วจ๋าชื่อ) มีการเขียนแสดงความอาลัยต่อการเสียชีวิตของบังทองขณะอายุยังไม่มาก รำลึกว่าขณะที่จูกัดเหลียงและบังทองเป็นเพื่อนร่วมสำนัก จูกัดเหลียงเสียชีวิตขณะอายุค่อนข้างน้อยที่ 53 ปี ส่วนบังทองเสียชีวิตไปก่อนแล้วตั้งแต่ 20 ปีก่อน จากนั้นจึงให้ความเห็นเกี่ยวกับข้อเท็จจริงที่ว่าในปี ค.ศ. 219 เมื่อเล่าปี่ได้รับตำแหน่งเป็น "ฮันต๋งอ๋อง" นั้นยังเป็นปีเดียวกันกับที่กวนอูเสียชีวิต[e] ปีถัดมา ค.ศ. 220 ฮองตงและหวดเจ้งเสียชีวิต ปีถัดมาอีก ค.ศ. 221 เตียวหุยเสียชีวิต[f] ปีถัดมาอีก ค.ศ. 222 ม้าเฉียวและม้าเลี้ยงเสียชีวิต[g][4]

ก่อนที่รากฐานจะสมบูรณ์ ผู้กล้าก็หายไปทีละคนราวกับว่าพวกเขาถูกลักพาตัวไป ปีถัดมา ค.ศ. 223 เมื่อเล่าเสี้ยนขึ้นครองบัลลังก์ ในหมู่ผู้กล้าเหลือเพียงจูกัดเหลียงและจูล่งที่ยังอยู่ เจ็ดปีต่อมา ค.ศ. 229 จูล่งเสียชีวิต ส่วนจูกัดเหลียงชีวิตในอีก 5 ปีถัดมา ค.ศ. 234 ในเวลานี้ ผู้สร้างความสำเร็จในอดีต (勳舊 ซฺวินจิ้ว) ล้วนจากไปแล้ว[5]

หวดเจ้งเพิ่งจะอายุ 44 ปี ม้าเฉียว 46 ปี และม้าเลี้ยว 34 ปี เตียวหุยกล่าวกันว่าอายุน้อยกว่าทั้งเล่าปี่และกวนอู เนื่องจากกวนอูอายุมากกว่าเตียวหุยหลายปี น่าจะอายุราวห้าสิบปีขึ้นไปขณะเสียชีวิต ฮักจุ้นเสียชีวิตขณะอายุเพียง 39 ปี[6]

บุคคลที่โดดเด่นเหล่านี้ล้วนเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมแต่มีชีวิตที่สั้น ในขณะที่เจียวจิ๋ว[h] มีอายุมากว่าเจ็ดสิบปี ด้วยเหตุนี้เป็นที่กระจ่างว่าสวรรค์ไม่โปรดราชวงศ์ฮั่นอีกต่อไป[7]

ครอบครัวและทายาท[แก้]

รูปปั้นบังทองในศาลจูกัดเหลียงที่นครเฉิงตู

หลังการเสียชีวิตของบังทอง เล่าปี่ตั้งให้บิดาของบังทอง (ซึ่งไม่มีการบันทึกชื่อในประวัติศาสตร์) ให้เป็นขุนนางที่ปรึกษา (議郎 อี้หลาง) และภายหลังเลื่อนขึ้นเป็นขุนนางที่ปรึกษาผู้เสนอคำค้าน (諫議大夫 เจี้ยนอี้ต้าฟู) จูกัดเหลียงปฏิบัติต่อบิดาของบังทองด้วยความเคารพอย่างสูง[ซันกั๋วจื้อ 17]

บังทองมีน้องชายชื่อ ผัง หลิน (龐林) รับราชการเป็นเจ้าหน้าที่ผู้ช่วยในที่ว่าการมณฑลเกงจิ๋ว (荊州治中從事 จิงโจฺวจื้อจงฉงชื่อ) เข้าร่วมในยุทธการที่อิเหลงในปี ค.ศ. 221–222 ร่วมกับขุนพลอุยก๋วนรับผิดชอบป้องกันฝั่งเหนือของแม่น้ำจากการโจมตีที่อาจจะมีโดยวุยก๊กรัฐศัตรูของจ๊กก๊ก หลังเล่าปี่พ่ายแพ้ต่อลกซุนขุนพลของซุนกวนในยุทธการที่อิเหลง ผัง หลินและอุยก๋วนถูกแยกโดดเดี่ยวจากทัพที่เหลือของเล่าปี่และไม่สามารถกลับจ๊กก๊กได้ จึงจำต้องนำกองกำลังของตนยอมสวามิภักดิ์ต่อวุยก๊ก ผัง หลินรับราชการเป็นเจ้าเมือง (太守 ไท่โฉฺ่ว) ของเมืองกิลกกุ๋น (鉅鹿郡 จวี้ลู่จวิ้น) ในวุยก๊ก และได้รับบรรดาศักดิ์โหฺว[ซันกั๋วจื้อ 18]

ภรรยาของผัง หลินเป็นน้องสาวของสี เจิน ในปี ค.ศ. 208 ภรรยาของผัง หลินถูกแยกจากผัง หลิน เมื่อขุนศึกโจโฉนำทัพรุกรานเกงจิ๋วและยึดซงหยง ก่อนจะกลับมาอยู่ร่วมกับผัง หลินอีกครั้งในปี ค.ศ. 222 เมื่อผัง หลินและอุยก๋วนเข้าด้วยวุยก๊กหลังยุทธการที่อิเหลง ในช่วงเวลา 14 ปีที่อยู่แยกกัน ภรรยาของผัง หลินยังค่อซื่อสัตย์ต่อสามีและเลี้ยงดูลูกสาวด้วยตนเอง จักรพรรดิวุยก๊กโจผียกย่องคุณธรรมของภรรยาผัง หลิน และพระราชทานของขวัญให้[ซันกั๋วจื้อจู้ 11]

บังทองมีบุตรชายชื่อ ผัง หง (龐宏) ชื่อรอง จวี้ชื่อ (巨師) ผัง หงรับราชการในราชสำนักจ๊กก๊ก มีชื่อเสียงเรื่องความมัธยัสถ์และการพูดตรงไปตรงมา ผัง หงมีเรื่องขึ้นเคืองกับเฉิน ตี (陳袛) ขุนนางตำแหน่งหัวหน้าสำนักราชเลขาธิการ (尚書令 ช่างชูลิ่ง) เฉิน ตีวิพากย์วิจารณ์ผัง หง และขัดขวางผัง หงไม่ให้ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง ผัง หงเสียชีวิตขณะดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าเมือง (太守 ไท่โฉฺ่ว) ของเมืองฝูหลิง (涪陵郡 ฝูหลิงจวิ้น)[ซันกั๋วจื้อ 19]

คำวิจารณ์[แก้]

ตันซิ่ว (เฉิน โชฺ่ว) ผู้เขียนชีวประวัติบังทองในจดหมายเหตุสามก๊ก (ซันกั๋วจื้อ) วิจารณ์บังทองไว้ดังนี้: "บังทองเป็นผู้มีเสน่ห์และเก่งในการคบหากับผู้อื่น หมั่นศึกษาคัมภีร์ซึ่งทำให้เขาเชี่ยวชาญในการวางแผนการ ในช่วงเวลานั้นชาวมณฑลเกงจิ๋วและเอ๊กจิ๋วต่างเห็นว่าเขามีพรสวรรค์พิเศษ เมื่อเทียบกับขุนนางจากวุยก๊กแล้ว บังทองคล้ายคลึงกับซุนฮกและซุนฮิว ส่วนหวดเจ้งเทียบได้กับเทียหยกและกุยแก[ซันกั๋วจื้อ 20]

หยาง ซี่เขียนวิจารณ์บังทองไว้ดังนี้: "ที่ปรึกษาการทหารที่แสดงออกอย่างกระจ่างแจ้งทั้งความสง่าและคุณธรรม อุทิศชีวิตเพื่อถางเส้นทางให้เจ้านาย ในใจมีความภักดีและเสนอความคิดเห็นอยู่เสมอ แต่จากการกระทำอันชอบธรรมทั้งหมดนั้น กลับได้รับความตายสนองตอบคุณธรรม"[ซันกั๋วจื้อ 21]

ในนิยายสามก๊ก[แก้]

ภาพวาดเหตุการณ์บังทองเสนอกลห่วงโซ่กับโจโฉวาดโดยโจฺว เยฺวเซี่ยวในหนังสือซันกั๋วจื้อทงสูเหยี่ยนอี้ (三國志通民演義)

บังทองปรากฏในฐานะตัวละครในนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ในศตวรรษที่ 14 เรื่องสามก๊ก ซึ่งเล่าถึงเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ก่อนและระหว่างยุคสามก๊ก ในนิยาย บังทองมีบทบาทเป็นนักยุทธศาสตร์การทหารที่เก่งกาจเทียบเท่ากับจูกัดเหลียง สุมาเต๊กโชแนะนำบังทองและจูกัดเหลียงในฐานะผู้มีความสามารถในการช่วยเล่าปี่โดยพูดว่า "อันฮกหลง (มังกรหลับ) กับฮองซู (หงส์อ่อน) สองคนนี้ถ้าได้มาเปนที่ปรึกษาด้วยแต่ผู้ใดผู้หนึ่ง ก็อาจสามารถจะคิดอ่านปราบปรามศัตรูแผ่นดินให้สงบได้"[8][9]

ในตอนที่ 47[i] ก่อนยุทธการที่เซ็กเพ็ก เจียวก้านแนะนำบังทองให้โจโฉ บังทองเสนอ "กลห่วงโซ่" (連環計 เหลียนหฺวันจี้) ให้กับโจโฉ แผนนี้คือการเชื่อมโยงเรือรบของโจโฉเข้าด้วยกันด้วยโซ่เหล็กที่แข็งแรง เพื่อทำให้ลำเรือมั่นคงมากขึ้นเวลาแล่น รวมถึงลดการเมาเรือของทหารโจโฉเพราะเรือโคลงเคลง แผนนี้ทำให้โจโฉพ่ายแพ้ในยุทธนาวีเพราะไม่สามารถแยกเรือออกจากกันได้ทันกาลขณะถูกโจมตีด้วยไฟ เมื่อเรือลำหนึ่งถูกจุดไฟ เรือลำอื่น ๆ ที่เชื่องโยงกันก็จะไหม้ไฟเช่นกัน[11][10][12]

การเสียชีวิตของบังทองระหว่างการศึกระหว่างเล่าปี่และเล่าเจี้ยงถูกดัดแปลงเสริมแต่งอย่างมากในตอนที่ 63[j] ในช่วงเริ่มต้นของยุทธการที่อำเภอลกเสีย ก่อนที่เล่าปี่และบังทองจะแยกกองกำลังเข้าโจมตีแบบสองทาง ม้าของบังทองเกิดพยศและสะบัดบังทองตกจากหลัง สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ดูเป็นลางร้าย เล่าปี่จึงให้บังทองยืมม้ามีชื่อเสียงของตนที่ชื่อเต๊กเลา (的盧 ตี้หลู) แต่เต๊กเลานั้นเป็นม้าที่เชื่อกันว่านำโชคร้ายมาสู่ผู้ขี่ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยช่วยชีวิตเล่าปี่มาก่อนก็ตาม เตียวหยิมขุนพลของเล่าเจี้ยงผู้วางแผนซุ่มโจมตีใกล้อำเภอลกเสียสังเกตเห็นม้าเต๊กเลาแล้วเข้าใจผิดว่าผู้ขี่คือเล่าปี่ จึงสั่งทหารเกาทัณฑ์ให้ยิงไปที่ผู้ขี่ม้าเต๊กเลา บังทองถูกเกาทัณฑ์หลายดอกยิงเสียบร่างและเสียชีวิตในที่นั้น สถานที่ที่บังทองเสียชีวิตเรียกว่า "ลกห้องโห" (落鳳坡 ลั่วเฟิ่งพัว) หรือ"เนินหงส์ร่วง"[14][13]

ในวัฒนธรรมสมัยนิยม[แก้]

บังทองปรากฏเป็นตัวละครที่สามารถเล่นได้ในซีรีส์วิดีโอเกมของโคเอ ได้แก่ ไดนาสตีวอริเออส์, วอริเออส์โอโรจิ และ ไดนาสตีแทกติกส์

บังทองเป็นลูกศิษย์อัจฉริยะลำดับที่ 6 จากทั้งหมด 8 คนของอาจารย์คันฉ่องวารี (สุมาเต๊กโช) ในการ์ตูนจีน หงสาจอมราชันย์

หมายเหตุ[แก้]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 ชีวประวัติบังทองในจดหมายเหตุสามก๊กบันทึกว่าบังทองเสียชีวิตขณะอายุ 36 ปี (ตามการนับอายุแบบเอเชียตะวันออก) ระหว่างการล้อมอำเภอลกเสียซึ่งกินเวลาหนึ่งปีตั้งแต่ฤดูร้อน ค.ศ. 213 ถึง 214[ซันกั๋วจื้อ 1] แต่ในบันทึกประวัติศาสตร์ตามลำดับเหตุการณ์ในศตวรรษที่ 11 จือจื้อทงเจี้ยน ซือหม่า กวังระบุว่าบังทองเสียชีวิตในปี ค.ศ. 214[1] เมื่อคำนวณแล้วปีเกิดของบังทองจึงควรเป็นราว ค.ศ. 179
  2. ↑ "กงจิ่น" เป็นชื่อรองของจิวยี่ (โจฺว ยฺหวี)
  3. ↑ "จ้งโหมว" เป็นชื่อรองของซุนกวน
  4. ↑ "ขงเบ้ง" (ข่งหมิง) เป็นชื่อรองของจูกัดเหลียง
  5. ↑ ตามปฏิทินจันทรคติของจีน กวนอูเสียชีวิตในศักราชเจี้ยนอันปีที่ 24 โดยเสียชีวิตในเดือน 12 ของปีนั้น เทียบได้กับช่วงระหว่างวันที่ 23 มกราคมถึง 21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 220 ในปฏิทินจูเลียน
  6. ↑ ตั๋งโหเสียชีวิตในปีนี้เช่นกัน
  7. ↑ เคาเจ้งและเล่าป๋าเสียชีวิตในปีนี้เช่นกัน
  8. ↑ เจียวจิ๋วเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะสนับสนุนเล่าเสี้ยนให้ยอมจำนนต่อวุยก๊กในปี ค.ศ. 263 ในช่วงที่วุยก๊กยกทัพบุกจ๊กก๊ก
  9. ↑ ตรงกับสามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ 41[10]
  10. ↑ ตรงกับสามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) ตอนที่ 51[13]

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

อ้างอิงจากจดหมายเหตุสามก๊ก (ซันกั๋วจื้อ)[แก้]

  1. ↑ (為流矢所中，卒，時年三十六。) จดหมายเหตุวามก๊ก เล่มที่ 37.
  2. ↑ (...襄陽人也。少時樸鈍，未有識者。潁川司馬徽清雅有知人鑒，統弱冠往見徽，徽採桑於樹上，坐統在樹下，共語自晝至夜。徽甚異之，稱統當為南州士之冠冕，由是漸顯。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  3. ↑ (性好人倫，勤於長養。每所稱述，多過其才，) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  4. ↑ (時人怪而問之，統答曰：「當今天下大亂，雅道陵遲，善人少而惡人多。方欲興風俗，長道業，不美其譚即聲名不足慕企，不足慕企而為善者少矣。今拔十失五，猶得其半，而可以崇邁世教，使有志者自勵，不亦可乎？」) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  5. ↑ (吳將周瑜助先主取荊州，因領南郡太守。瑜卒，統送喪至吳，吳人多聞其名。及當西還，並會昌門，陸勣、顧劭、全琮皆往。統曰：「陸子可謂駑馬有逸足之力，顧子可謂駑牛能負重致遠也。」) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  6. ↑ (謂全琮曰：「卿好施慕名，有似汝南樊子昭。雖智力不多，亦一時之佳也。」) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  7. ↑ (績、劭謂統曰：「使天下太平，當與卿共料四海之士。」深與統相結而還。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  8. ↑ (先主領荊州，統以從事守耒陽令，在縣不治，免官。吳將魯肅遺先主書曰：「龐士元非百里才也，使處治中、別駕之任，始當展其驥足耳。」諸葛亮亦言之於先主，先主見與善譚，大器之，以為治中從事。親待亞於諸葛亮，遂與亮並為軍師中郎將。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  9. ↑ (亮留鎮荊州。統隨從入蜀。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  10. ↑ (益州牧劉璋與先主會涪，統進策曰：「今因此會，便可執之，則將軍無用兵之勞，而坐定一州也。」先主曰：「初入他國，恩信未著，此不可也。」璋旣還成都，先主當為璋北征漢中，...) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  11. ↑ (璋既還成都，先主當為璋北征漢中，統復說曰：「陰選精兵，晝夜兼道，徑襲成都；璋既不武，又素無預備，大軍卒至，一舉便定，此上計也。楊懷、高沛，璋之名將，各仗彊兵，據守關頭，聞數有牋諫璋，使發遣將軍還荊州。將軍未至，遣與相聞，說荊州有急，欲還救之，並使裝束，外作歸形；此二子既服將軍英名，又喜將軍之去，計必乘輕騎來見，將軍因此執之，進取其兵，乃向成都，此中計也。退還白帝，連引荊州，徐還圖之，此下計也。若沈吟不去，將致大因，不可久矣。」) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  12. ↑ (先主然其中計，即斬懷、沛，還向成都，所過輒克) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  13. ↑ (先主然其中計，即斬懷、沛，還向成都，所過輒克。於涪大會，置酒作樂，謂統曰：「今日之會，可謂樂矣。」統曰：「伐人之國而以為歡，非仁者之兵也。」先主醉，怒曰：「武王伐紂，前歌後舞，非仁者邪？卿言不當，宜速起出！」於是統逡巡引退。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  14. ↑ (先主尋悔，請還。統復故位，初不顧謝，飲食自若。先主謂曰：「向者之論，阿誰為失？」統對曰：「君臣俱失。」先主大笑，宴樂如初) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  15. ↑ (進圍雒縣，統率衆攻城，為流矢所中，卒，時年三十六。先主痛惜，言則流涕。 ... 追賜統爵關內侯，謚曰靖侯。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  16. ↑ ([景耀]三年秋九月，追謚故將軍關羽、張飛、馬超、龐統、黃忠。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 33.
  17. ↑ (拜統父議郎，遷諫議大夫，諸葛亮親為之拜。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  18. ↑ (統弟林，以荊州治中從事參鎮北將軍黃權征吳，值軍敗，隨權入魏，魏封列侯，至鉅鹿太守。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  19. ↑ (統子宏，字巨師，剛簡有臧否，輕傲尚書令陳袛，為袛所抑，卒於涪陵太守。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  20. ↑ (評曰：龐統雅好人流，經學思謀，于時荊﹑楚謂之高俊．...儗之魏臣，統其荀彧之仲叔，正其程﹑郭之儔儷邪？) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  21. ↑ (軍師美至，雅氣曄曄。致命明主，忠情發臆。惟此義宗，亡身報德。〈贊龐士元〉) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 45.

อ้างอิงจากอรรถาธิบายจดหมายเหตุสามก๊ก (ซันกั๋วจื้อจู้)[แก้]

  1. ↑ (襄陽記曰：諸葛孔明為卧龍，龐士元為鳳雛，司馬德操為水鏡，皆龐德公語也。) อรรถาธิบายจากเซียยงหยางจี้ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  2. ↑ (德公，襄陽人。孔明每至其家，獨拜床下，德公初不令止。德操嘗造德公，值其渡沔，上祀先人墓，德操徑入其室，呼德公妻子，使速作黍，「徐元直向云有客當來就我與龐公譚。」其妻子皆羅列拜於堂下，奔走供設。須臾，德公還，直入相就，不知何者是客也。德操年小德公十歲，兄事之，呼作龐公，故世人遂謂龐公是德公名，非也。) อรรถาธิบายจากเซียงหยางจี้ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  3. ↑ (德公子山民，亦有令名，娶諸葛孔明小姊，為魏黃門吏部郎，早卒。子渙，字世文，晉太康中為牂牁太守。統，德公從子也，少未有識者，惟德公重之，年十八，使往見德操。德操與語，既而歎曰：「德公誠知人，此實盛德也。」) อรรถาธิบายจากเซียยงหยางจี้ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  4. ↑ (張勃吳錄曰：或問統曰：「如所目，陸子為勝乎？」統曰：「駑馬雖精，所致一人耳。駑牛一日行三百里，所致豈一人之重哉！」劭就統宿，語，因問：「卿名知人，吾與卿孰愈？」統曰：「陶冶世俗，甄綜人物，吾不及卿；論帝王之秘策，攬倚伏之要最，吾似有一日之長。」劭安其言而親之。) อรรถาธิบายจากอู๋ลู่ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  5. ↑ (江表傳曰：先主與統從容宴語，問曰：「卿為周公瑾功曹，孤到吳，聞此人密有白事，勸仲謀相留，有之乎？在君為君，卿其無隱。」統對曰：「有之。」備歎息曰：「孤時危急，當有所求，故不得不往，殆不免周瑜之手！天下智謀之士，所見略同耳。時孔明諫孤莫行，其意獨篤，亦慮此也。孤以仲謀所防在北，當賴孤為援，故決意不疑。此誠出於險塗，非萬全之計也。」) อรรถาธิบายจากเจียงเปี่ยวจวั้น ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  6. ↑ (九州春秋曰：統說備曰：「荊州荒殘，人物殫盡，東有吳孫，北有曹氏，鼎足之計，難以得志。今益州國富民彊，戶口百萬，四部兵馬，所出必具，寶貨無求於外，今可權借以定大事。」) อรรถาธิบายจากจิ่วโจวชุนชิว ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  7. ↑ (備曰：「今指與吾為水火者，曹操也，操以急，吾以寬；操以暴，吾以仁；操以譎，吾以忠；每與操反，事乃可成耳。今以小故而失信義於天下者，吾所不取也。」) อรรถาธิบายจากจิ่วโจวชุนชิว ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  8. ↑ (統曰：「權變之時，固非一道所能定也。兼弱攻昧，五伯之事。逆取順守，報之以義，事定之後，封以大國，何負於信？今日不取，終為人利耳。」備遂行。) อรรถาธิบายจากจิ่วโจวชุนชิว ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  9. ↑ (習鑿齒曰：夫霸王者，必體仁義以為本，仗信順以為宗，一物不具，則其道乖矣。今劉備襲奪璋土，權以濟業，負信違情，德義俱愆，雖功由是隆，宜大傷其敗，譬斷手全軀，何樂之有？龐統懼斯言之泄宣，知其君之必悟，故眾中匡其失，而不脩常謙之道，矯然太當，盡其蹇諤之風。夫上失而能正，是有臣也，納勝而無執，是從理也；有臣則陛隆堂高，從理則群策畢舉；一言而三善兼明，暫諫而義彰百代，可謂達乎大體矣。若惜其小失而廢其大益，矜此過言，自絕遠讜，能成業濟務者，未之有也。) อรรถาธิบายของสี จั้วฉื่อในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  10. ↑ (臣松之以為謀襲劉璋，計雖出於統，然違義成功，本由詭道，心既內疚，則歡情自戢，故聞備稱樂之言，不覺率爾而對也。備宴酣失時，事同樂禍，自比武王，曾無愧色，此備有非而統無失，其云「君臣俱失」，蓋分謗之言耳。習氏所論，雖大旨無乖，然推演之辭，近為流宕也。) อรรถาธิบายของเผย์ ซงจือในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.
  11. ↑ (襄陽記云：[龐]林婦，同郡習禎姉。禎事在楊戲輔臣贊。曹公之破荊州，林婦與林分隔，守養弱女十有餘年，後林隨黃權降魏，始復集聚。魏文帝聞而賢之，賜牀帳衣服，以顯其義節。) อรรถาธิบายจากเซียงหยางจี้ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 37.

รายการอ้างอิงอื่น ๆ[แก้]

  1. ↑ Sima (1084), vol. 67.
  2. ↑ de Crespigny (2007), p. 689.
  3. ↑ 昭化古城001 [Zhaohua Gucheng 001] (4 June 2014). "庞统祠墓 [Pang Tong Shrine and Tomb]". zhjmg.com (ภาษาจีน). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2015. สืบค้นเมื่อ 1 January 2015.
  4. ↑ (龐德公以孔明為臥龍，以士元為鳳雛，則士元之齒當少於孔明。孔明卒時年五十四，而士元先卒二十有二年，則士元物故，尚未三十也，豈不惜哉！建安二十四年，先主始王漢中，是歲關羽卒，明年黃忠、法正卒，又明年張飛卒，又明年馬超、馬良卒。) กรณีเบ็ดเตล็ดสามก๊ก
  5. ↑ (基業未就，而一時功臣相繼淪謝，如有物奪之者。明年，後主踐祚，而舊人獨有孔明、趙雲。後七年，雲卒，又五年，孔明卒，而勳舊於是乎盡。) กรณีเบ็ดเตล็ดสามก๊ก
  6. ↑ (正卒時四十五，超四十七，良三十五，自餘不著其年。飛傳稱少與羽俱事先主，羽年長數歲，飛兄事之，則飛卒年才五十許。霍峻年四十。) กรณีเบ็ดเตล็ดสามก๊ก
  7. ↑ (此數傑者，皆以高才早世，而譙周至七十餘而終，天不祚漢，明矣。) กรณีเบ็ดเตล็ดสามก๊ก
  8. ↑ สามก๊ก (ซันกั๋วเหยี่ยนอี้) ตอนที่ 35.
  9. ↑ "สามก๊ก ตอนที่ ๓๒". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ May 27, 2023.
  10. ↑ 10.0 10.1 "สามก๊ก ตอนที่ ๔๑". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ May 27, 2023.
  11. ↑ สามก๊ก (ซันกั๋วเหยี่ยนอี้) ตอนที่ 47-50.
  12. ↑ "สามก๊ก ตอนที่ ๔๒". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ May 27, 2023.
  13. ↑ 13.0 13.1 "สามก๊ก ตอนที่ ๕๑". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ May 27, 2023.
  14. ↑ สามก๊ก (ซันกั๋วเหยี่ยนอี้) ตอนที่ 63.

บรรณานุกรม[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=บังทอง&oldid=10770589"