ประเทศเลบานอน

แก้ไขลิงก์
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก เลบานอน)

พิกัดภูมิศาสตร์: 33°50′N 35°50′E / 33.833°N 35.833°E / 33.833; 35.833

สาธารณรัฐเลบานอน

ٱلْجُمْهُورِيَّةُ ٱللُّبْنَانِيَّةُ (อาหรับ)
République libanaise (ฝรั่งเศส)
ที่ตั้งของประเทศเลบานอน (สีเขียว)
ที่ตั้งของประเทศเลบานอน (สีเขียว)
Lebanon - Location Map (2012) - LBN - UNOCHA.svg
เมืองหลวง
และเมืองใหญ่สุด
เบรุต
33°54′N 35°32′E / 33.900°N 35.533°E / 33.900; 35.533
ภาษาราชการอาหรับ[nb 1]
ฝรั่งเศส
ภาษาท้องถิ่นอาหรับเลบานอน
กลุ่มชาติพันธุ์
(ค.ศ. 2021[1])
ศาสนา
(ประมาณการ[nb 4])
การปกครองรัฐเดี่ยว สาธารณรัฐระบบรัฐสภาที่มีการกระจายอำนาจทางการเมืองตามสังกัดศาสนา[8]
มีชาล เอาน์
นะญีบ มีกอตี
นะบีฮ์ บัรรี
สภานิติบัญญัติรัฐสภา
ก่อตั้ง
1 กันยายน ค.ศ. 1920
23 พฤษภาคม ค.ศ. 1926
• ประกาศเอกราช
22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1943
• สิ้นสุดการเป็นอาณัติฝรั่งเศส
24 ตุลาคม ค.ศ. 1945
17 เมษายน ค.ศ. 1946
24 พฤษภาคม ค.ศ. 2000
30 เมษายน ค.ศ. 2005
พื้นที่
• รวม
10,452 ตารางกิโลเมตร (4,036 ตารางไมล์) (อันดับที่ 161)
1.8
ประชากร
• ค.ศ. 2022 ประมาณ
5,296,814[9] (อันดับที่ 122)
560 ต่อตารางกิโลเมตร (1,450.4 ต่อตารางไมล์) (อันดับที่ 21)
จีดีพี (อำนาจซื้อ)ค.ศ. 2020 (ประมาณ)
• รวม
ลดลง 78.910 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[10]
ลดลง 11,561 ดอลลาร์สหรัฐ[10]
จีดีพี (ราคาตลาด)ค.ศ. 2020 (ประมาณ)
• รวม
ลดลง 19.008 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[10]
ลดลง 2,785 ดอลลาร์สหรัฐ[10]
จีนี (ค.ศ. 2011)positive decrease 31.8[11]
ปานกลาง
เอชดีไอ (ค.ศ. 2021)ลดลง 0.706[12]
สูง · อันดับที่ 112
สกุลเงินปอนด์เลบานอน (LBP)
เขตเวลาUTC+2 (เวลายุโรปตะวันออก)
• ฤดูร้อน (เวลาออมแสง)
UTC+3 (เวลาออมแสงยุโรปตะวันออก)
ขับรถด้านขวามือ[13]
รหัสโทรศัพท์+961[14]
โดเมนบนสุด.lb

เลบานอน (อังกฤษ: Lebanon; อาหรับ: لُبْنَان; ฝรั่งเศส: Liban) หรือชื่ออย่างเป็นทางการคือ สาธารณรัฐเลบานอน (อังกฤษ: Republic of Lebanon, Lebanese Republic; อาหรับ: ٱلْجُمْهُورِيَّةُ ٱللُّبْنَانِيَّةُ; ฝรั่งเศส: République libanaise) เป็นประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ ติดกับทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และถือเป็นหนึ่งใน 15 ดินแดนที่ประกอบเป็น "แหล่งกำเนิดแห่งมนุษยชาติ" (Cradle of Humanity) เลบานอนมีพรมแดนติดกับประเทศซีเรียและประเทศอิสราเอล พรมแดนที่ติดกับประเทศอิสราเอลได้รับการรับรองจากองค์การสหประชาชาติแล้ว แต่พื้นที่บางส่วน เรียกว่า "ชีบาฟามส์" (Shebaa Farms) ตั้งอยู่ในที่ราบสูงโกลันยังคงครอบครองโดยอิสราเอล ซึ่งอ้างว่าเป็นพื้นที่ของซีเรีย กองทัพต่อต้านอ้างว่า "ชีบาฟามส์" เป็นพื้นที่ของเลบานอน และในบางโอกาสก็โจมตีที่มั่นของอิสราเอลภายในพื้นที่ดังกล่าว นอกจากนี้ ซีเรียบำรุงรักษากองทัพที่มีทหารประมาณ 14,000 นายในเลบานอน ชาวเลบานอนที่สนับสนุนเลบานอนอ้างว่าเป็นการอยู่อย่างถูกต้องเนืองจากรัฐบาลเลบานอนได้ขอไว้ ตอนเริ่มสงครามกลางเมืองเมื่อ พ.ศ. 2518 (ค.ศ. 1975) ผู้ที่ไม่เห็นด้วยอ้างว่า การอยู่ของซีเรียเป็นประหนึ่งการยึดครองโดยอำนาจต่างชาติ

ประวัติศาสตร์[แก้]

PhoenicianTrade.png

เลบานอนอยู่ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศส และได้รับเอกราชเมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม 1943 หลังจากนั้น เลบานอนได้พัฒนาประเทศจนสามารถรักษาความเป็นศูนย์กลางด้านการค้า การเงินศิลปะและวัฒนธรรมของภูมิภาคตะวันตกเฉียงใต้นับตั้งแต่อดีตไว้ได้ อย่างไรก็ดี ในช่วง ค.ศ. 1975 – 1991 เลบานอนตกอยู่ภายใต้ภาวะสงครามกลางเมือง มีความขัดแย้งระหว่างกลุ่มอาหรับและกลุ่มคริสเตียนในเลบานอน ในที่สุด ทุกฝ่ายสามารถหาข้อยุติและร่วมกันพัฒนาฟื้นฟูประเทศหลังจากภาวะสงครามกลางเมืองอีกครั้ง

ซีเรียเป็นประเทศที่มีอิทธิพลต่อเลบานอนมากที่สุด โดยเฉพาะด้านความมั่นคงและการต่างประเทศ โดยซีเรียได้ส่งกองกำลังรักษาความสงบอยู่ในเลบานอนประมาณ 30,000 คน และจากความสัมพันธ์ที่แนบแน่นดังกล่าว ทำให้กรณีพิพาทเรื่องดินแดนระหว่างซีเรีย เลบานอนกับอิสราเอลไม่มีความคืบหน้า

การเมืองการปกครอง[แก้]

เลบานอนมีระบอบการปกครองแบบสาธารณรัฐ มีประธานาธิบดีเป็นประมุข

บริหาร[แก้]

ดูบทความหลักที่: รัฐบาลเลบานอน

ฝ่ายบริหารประกอบด้วยคณะรัฐมนตรี 16 นาย มีนายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้าฝ่ายบริหาร

นิติบัญญัติ[แก้]

ดูบทความหลักที่: รัฐสภาแห่งชาติเลบานอน

รัฐสภาแห่งชาติ (National Assembly) มีสมาชิก 128 คน มีวาระดำรงตำแหน่ง 4 ปี (ประธานรัฐสภาแห่งชาติควรเป็นมุสลิมนิกาย Shi’a)

ตุลาการ[แก้]

ดูบทความหลักที่: กฎหมายเลบานอน

ฝ่ายตุลาการมี 4 ศาล ได้แก่ ศาลที่พิจารณาคดีเกี่ยวกับพลเรือนและการพาณิชย์ 3 ศาล และศาลที่พิจารณาคดีเกี่ยวกับคดีอาญาอีก 1 ศาล

การแบ่งเขตการปกครอง[แก้]

Lebanon.geohive.gif

เลบานอนแบ่งเป็น 6 เขตผู้ว่า หรือ มุฮาฟาซอต (mohafazat, เอกพจน์ มุฮาฟาเซาะห์ - mohafazah) ซึ่งแบ่งเป็นเขตย่อยลงไปอีก 25 เขต หรือ อักฎิยะห์ (Aqdya, เอกพจน์ - กอฎออ์ [qadaa]) , และแบ่งเป็นเทศบาลต่าง ๆ ที่รวมหลายเมืองหรือหมู่บ้าน (เมืองหลวงของเขตผู้ว่าจะเป็นตัวเอน)

เขตผู้ว่าเบรุต (Beirut Governorate) :

เขตผู้ว่าภูเขาเลบานอน (Governorate of Mount Lebanon) :

เขตผู้ว่าเลบานอนเหนือ (Governorate of North Lebanon) :

เขตผู้ว่าเบกา (Governorate of Beqaa) :

เขตผู้ว่าเลบานอนใต้ (Governorate of South Lebanon) :

เขตผู้ว่านาบาตีเยะห์ (Governorate of Nabatyeh) :

กองทัพ[แก้]

ดูบทความหลักที่: กองทัพเลบานอน

ประชากร[แก้]

ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวอาหรับ

ศาสนา[แก้]

ดูบทความหลักที่: ศาสนาในประเทศเลบานอน

ศาสนาอิสลามร้อยละ 54 ศาสนาคริสต์ร้อยละ 40.5[15]

หมายเหตุ[แก้]

  1. ↑ มาตราที่ 11 ของรัฐธรรมนูญเลบานอนระบุว่า: "ภาษาอาหรับเป็นภาษาทางการ กฎหมายจะกำหนดกรณีที่สามารถใช้ภาษาฝรั่งเศสได้" ดู: ภาษาฝรั่งเศสในประเทศเลบานอน
  2. ↑ หมายเหตุ: ชาวเลบานอนหลายคนไม่ระบุตนเองเป็น "ชาวอาหรับ" แต่ระบุว่าเป็นลูกหลานของชาวคานาอันโบราณและพอใจที่จะเรียกตนเองว่าเป็น "ชาวฟินีเชีย" มากกว่า
  3. ↑ หมายเหตุ: ชาวดรูซส่วนใหญ่ไม่ระบุตนเองเป็นมุสลิม แต่รัฐบาลเลบานอนจัดให้ชาวดรูซเป็นหนึ่งในกลุ่มมุสลิมทั้ง 5 ในเลบานอน (ซุนนี, ชีอะฮ์, ดรูซ, อะละวี และอิสมาอีลียะฮ์)
  4. ↑ เนื่องจากเรื่องศาสนาและลัทธิเป็นประเด็นอ่อนไหว ทำให้ไม่มีสำมะโนระดับชาติตั้งแต่ ค.ศ. 1932 ปัจจุบันมีลัทธิศาสนาที่ได้รับการยอมรับในระดับรัฐ 18 ลัทธิ ได้แก่ มุสลิม 4 ลัทธิ, คริสต์ 12 ลัทธิ, ดรูซ 1 ลัทธิ และยิว 1 ลัทธิ

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "Lebanon - the World Factbook". 23 September 2021.
  2. ↑ "Lebanon 2017 International Religious Freedom Report" (PDF). United States Department of State. สืบค้นเมื่อ 22 August 2021.
  3. ↑ "International Religious Freedom Report 2008: Lebanon". United States Department of State. 19 September 2008. สืบค้นเมื่อ August 22, 2021.
  4. ↑ "International Religious Freedom Report 2010: Lebanon". United States Department of State. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 November 2010. สืบค้นเมื่อ 22 August 2021.
  5. ↑ "International Religious Freedom Report for 2012: Lebanon". United States Department of State. สืบค้นเมื่อ 22 August 2021.
  6. ↑ Meguerditchian, Van (15 February 2013). "Minority sects demand greater representation in Parliament". The Daily Star Lebanon. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 August 2021. สืบค้นเมื่อ 22 August 2021.
  7. ↑ Haddad, Antoine (September 2006). "Evangelicals in Lebanon". Evangelical Times. สืบค้นเมื่อ 22 August 2021.
  8. ↑ "The Lebanese Constitution" (PDF). Presidency of Lebanon. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 19 January 2012. สืบค้นเมื่อ 20 August 2011.
  9. ↑ แม่แบบ:Cite CIA World Factbook
  10. ↑ 10.0 10.1 10.2 10.3 "Lebanon". World Economic Outlook Database, October 2021. International Monetary Fund. สืบค้นเมื่อ 21 March 2022.
  11. ↑ "Gini Index coefficient". CIA World Factbook. สืบค้นเมื่อ 16 July 2021.
  12. ↑ "Human Development Report 2021/2022" (PDF) (ภาษาอังกฤษ). United Nations Development Programme. 8 September 2022. สืบค้นเมื่อ 8 September 2022.
  13. ↑ "Driving in Lebanon". adcidl.com. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 January 2013. สืบค้นเมื่อ 17 January 2013.
  14. ↑ Lebanon. The World Factbook. Central Intelligence Agency.
  15. ↑ CIA Worldfactbook 2001

ผลงานอ้างอิง[แก้]

ข้อมูลทั่วไป[แก้]

  • Arkadiusz, Plonka. L’idée de langue libanaise d’après Sa‘īd ‘Aql, Paris, Geuthner, 2004 (French) ISBN 2-7053-3739-3
  • Firzli, Nicola Y. Al-Baath wa-Lubnân [Arabic only] ("The Baath and Lebanon"). Beirut: Dar-al-Tali'a Books, 1973
  • Fisk, Robert. Pity the Nation: The Abduction of Lebanon. New York: Nation Books, 2002.
  • Glass, Charles, "Tribes with Flags: A Dangerous Passage Through the Chaos of the Middle East", Atlantic Monthly Press (New York) and Picador (London), 1990 ISBN 0-436-18130-4
  • Gorton, TJ and Feghali Gorton, AG. Lebanon: through Writers' Eyes. London: Eland Books, 2009.
  • Hitti Philip K. History of Syria Including Lebanon and Palestine, Vol. 2 (2002) (ISBN 1-931956-61-8)
  • Norton, Augustus R. Amal and the Shi'a: Struggle for the Soul of Lebanon. Austin and London: University of Texas Press, 1987.
  • Sobelman, Daniel. New Rules of the Game: Israel and Hizbollah After the Withdrawal From Lebanon, Jaffee Center for Strategic Studies, Tel-Aviv University, 2004.
  • Riley-Smith, Jonathan. The Oxford Illustrated History of the Crusades. New York: Oxford University Press, 2001.
  • Salibi, Kamal. A House of Many Mansions: The History of Lebanon Reconsidered. Berkeley: University of California Press, 1990.
  • Schlicht, Alfred. The role of Foreign Powers in the History of Syria and Lebanon 1799–1861 in: Journal of Asian History 14 (1982)
  • Georges Corm, Le Liban contemporain. Histoire et société (La découverte, 2003 et 2005)

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ประเทศเลบานอน&oldid=10381174"