จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จักรพรรดิโรกูโจ六条天皇 จักรพรรดิญี่ปุ่น 3 สิงหาคม ค.ศ. 1165 – 9 เมษายน ค.ศ. 1168 บรมราชาภิเษก 4 กันยายน ค.ศ. 1165 ไดโจไซ 9 ธันวาคม ค.ศ. 1166 พระนามหลังสวรรคต สึอิโง 六条院 六条天皇 ก่อนหน้า นิโจ ถัดไป ทากากูระ
พระราชสมภพ 28 ธันวาคม ค.ศ. 1164 พระบรมนามาภิไธย โนบูฮิโตะ สวรรคต 23 สิงหาคม ค.ศ. 1176(1176-08-23) (11 ปี) ฝังพระบรมศพ 28 สิงหาคม ค.ศ. 1176 สุสานหลวง เซกันจิ โนะ มิซาซางิ (清閑寺陵; เกียวโต) พระราชบิดา จักรพรรดินิโจ
จักรพรรดิโรกูโจ (ญี่ปุ่น : 六条天皇 ; โรมาจิ : Rokujō-tennō ; 28 ธันวาคม ค.ศ. 1164 – 23 สิงหาคม ค.ศ. 1176) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่น องค์ที่ 79 ตามลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม รัชสมัยของพระองค์อยู่ในช่วง ค.ศ. 1165 ถึง 1168 [ 1]
[ แก้ ] จักรพรรดิโรกูโจได้รับการสถาปนาเป็นรัชทายาทก่อนจะมีพระชนมายุครบหนึ่งพรรษา และทรงประกอบพระราชพิธีบรมราชาภิเษกเมื่อมีพระชนมายุได้เพียงแปดเดือนเท่านั้น
ค.ศ. 1165 (ปีเอมัง ที่ 1 ) : เจ้าชายโนะบุฮิโตะได้รับการสถาปนาเป็นรัชทายาท (องค์ชายรัชทายาทต่อมาคือจักรพรรดิโรกูโจ)[ 5] ค.ศ. 1165 (วันที่ 25 เดือน 6 ปีเอมังที่ 1 ) : ปีที่ 7 ในรัชสมัยของจักรพรรดินิโจองค์จักรพรรดิพระประชวรหนักจึงสละราชสมบัติให้กับเจ้าชายโนบูฮิโตะขึ้นสืบราชบัลลังก์าเป็นจักรพรรดิโรกูโจ[ 6] ค.ศ. 1165 (วันที่ 27–28 เดือน 7 ปีเอมังที่ 1 ): อดีตจักรพรรดินิโจสวรรคตเมื่อพระชนมายุเพียง 22 พรรษา[ 7] แต่เพราะแรงกดดันจากตระกูลไทระ ที่นำโดยไทระ โนะ คิโยโมริ ทำให้จักรพรรดิโระกุโจต้องสละราชบัลลังก์ให้กับพระปิตุลา (อา) ที่ต่อมาคือจักรพรรดิทากากูระ
ค.ศ. 1168 (วันที่ 19 เดือน 2 ปี นินอัง ที่ 3 ) : ปีที่ 3 ในรัชสมัยของจักรพรรดิโรกูโจ องค์จักรพรรดิถูกไดโจโฮโอ โกะ-ชิรากาวะ พระอัยกา (ปู่) สั่งปลดจากราชบัลลังก์และสถาปนาเจ้าชายโนะริฮิโตะพระราชโอรสองค์ที่ 3 ของอดีตจักรพรรดิโกะ-ชิรากาวะ และพระปิตุลา (อา) ของอดีตจักรพรรดิโรกูโจขึ้นเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่[ 8] ค.ศ. 1168 (วันที่ 20 เดือน 3 ปี นินอัง ที่ 3 ) : ได้มีพระราชพิธีราชาภิเษกเจ้าชายโนะริฮิโตะขึ้นเป็น จักรพรรดิทะกะกุระ ที่ พระราชวังหลวงเฮอัง [ 9] [ 5] ค.ศ. 1176 (วันที่ 17 เดือน 7 ปี อังเง็ง ที่ 2 ) : จักรพรรดิโรกูโจสวรรคตขณะพระชนมายุเพียง 11 พรรษา ทำให้สายราชสกุลของจักรพรรดินิโจ สิ้นสุดลง
[ 10]
พงศาวลีของจักรพรรดิโรกูโจ
↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du Japon, pp. 194–195; Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 329–330; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki. p. 212. ↑ Brown, pp. 264; n.b., up until the time of Emperor Jomei , the personal names of the emperors (their imina ) were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign. ↑ Brown, p. 329; Varley, p. 212. ↑ Titsingh, p. 194. 1 2 Kitagawa, H. (1975). The Tale of the Heike, p.783. ↑ Titsingh, p. 194; Brown, p. 329; Varley, p. 44; n.b., a distinct act of senso is unrecognized prior to Emperor Tenji ; and all sovereigns except Jitō , Yōzei , Go-Toba , and Fushimi have senso and sokui in the same year until the reign of Emperor Go-Murakami . ↑ Brown, p. 328; Kitagawa, p.783. ↑ Brown, p. 330; Varley, p. 44 ↑ Titsingh, p. 195; Varley, p. 44. ↑ "Genealogy" . Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 28 October 2018 .
Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. ISBN 978-0-520-03460-0 ; OCLC 251325323
Helmolt, Hans Ferdinand and James Bryce Bryce. (1907). The World's History: A Survey of Man's Progress. OCLC 20279012
Kitagawa, Hiroshi and Bruce T. Tsuchida, ed. (1975). The Tale of the Heike. Tokyo: University of Tokyo Press. ISBN 0-86008-128-1 OCLC 164803926
Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon . (1959). The Imperial House of Japan. OCLC 194887 Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Odai Ichiran Annales des empereurs du Japon. OCLC 5850691 Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. ISBN 978-0-231-04940-5 ; OCLC 59145842
