จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จักรพรรดิเคโก (ญี่ปุ่น : 景行天皇 ; โรมาจิ : Keikō-tennō ) มีอีกพระนามว่า โอตาราชิฮิโกะ-โอชิโรวาเกะ โนะ ซูเมรามิโกโตะ (ญี่ปุ่น : 大足彦忍代別天皇 ; โรมาจิ : Ōtarashihiko-oshirowake no Sumeramikoto ) และ โอตาราชิฮิโกะ-โอชิโรวาเกะ โนะ มิโกโตะ (ญี่ปุ่น : 大帯日子淤斯呂和氣天皇 ; โรมาจิ : Ōtarashihiko-oshirowake no Mikoto ) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่น ในตำนานองค์ที่ 12 ตามลำดับการสืบราชบัลลังก์ แบบดั้งเดิม[ 4] [ 5] โคจิกิ และนิฮงโชกิ (เรียกรวมเป็น คิกิ ) บันทึกเหตุการณ์ที่อ้างว่าเกิดขึ้นในรัชสมัยเคโก จักรพรรดิเคโกได้รับการบันทึกว่าเป็นจักรพรรดิที่มีรูปร่างสูงใหญ่และมีครอบครัวใหญ่โตมาก ในรัชสมัยของพระองค์มีความพยายามขยายดินแดนด้วยการเข้าพิชิตชนเผ่าท้องถิ่น พระองค์มีพระราชโอรสที่สำคัญยิ่งมากพระองค์หนึ่งนามว่า "เจ้าชายโอซุ" (ยามาโตะ ทาเกรุ ) ผู้ครอบครองคูซานางิ ตอนสิ้นพระชนม์ ภายหลังจึงย้ายสมบัตินี้ไปที่ศาลเจ้าอัตสึตะ และปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของไตรราชกกุธภัณฑ์ มีความเป็นไปได้ว่าเคโกทรงมีพระชนมชีพหรือครองราชย์ในคริสต์ศตวรรษที่ 4 มากกว่าคริสต์ศตวรรษที่ 1 แต่จำต้องใช้ข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อยืนยันมุมมองนี้
ตามธรรมเนียม รัชสมัยของเคโกถือกันว่าอยู่ระหว่าง ค.ศ. 71 ถึง 130[ 6] จักรพรรดิองค์ถัดไป หลังเคโกสวรรคตใน ค.ศ. 130
คิกิ หรือ พระราชพงศาวดารญี่ปุ่น บันทึกว่าเคโกเสด็จพระราชสมภพเมื่อประมาณ 13 ปีก่อน ค.ศ. และได้รับพระราชทานนามว่า "โอตาราชิฮิโกะ-โนะ-มิโกโตะ"[ 3] [ 2] จักรพรรดิซูอินิง กับ "ฮิบาซุ-ฮิเมะ [ja ] " พระมเหสีองค์ที่สอง[ 3] [ 7] [ 8]
โคจิกิ นิฮงโชกิ โคจิกิ ระบุว่า จักรพรรดิส่ง"เจ้าชายโอซุ" (ยามาโตะ ทาเกรุ ) พระราชโอรสไปที่คีวชู เพื่อเข้าพิชิตชนเผ่าท้องถิ่น ส่วนนิฮงโชกิ บันทึกว่าพระองค์เสด็จไปด้วยตนเองและเอาชนะชนเผ่าท้องถิ่นได้ สองข้อมูลยอมรับว่าภายหลังเคโกส่งยามาโตะ ทาเกรุไปที่แคว้นอิซูโมะ และแคว้นตะวันออกเพื่อเข้าพิชิตพื้นที่และขยายดินแดน[ 9] ญี่ปุ่น : 景行天皇四十三年 )[ 10] คูซานางิ และมเหสีม่ายของพระองค์อุทิศบูชาดวงวิญญาณของพระองค์ในศาลเจ้าที่บ้านของพระนาง ต่อมา ของตกทอดและดาบศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ถูกย้ายมาประดิษฐานไปยังพื้นที่ปัจจุบันคือศาลเจ้าอัตสึตะ [ 10]
จักรพรรดิเคโกได้รับการบันทึกว่ามีความสูงถึง 10 ฟุต 2 นิ้ว (310 เซนติเมตร) โดยมีพระราชโอรสธิดาจากพระมเหสีหลายพระองค์รวมอย่างน้อย 80 พระองค์[ 8] ภาวะยักษ์ แม้ว่ามีแนวโน้มว่าจะเกินจริง เช่นเดียวกับแง่มุมอื่น ๆ ก็ตาม นอกจากยามาโตะ ทาเกรุ แล้ว มีพระราชโอรสธิดาอย่างน้อยสามพระองค์เป็นบรรพบุรุษของตระกูลสำคัญ ตามธรรมเนียม จักรพรรดิเคโกสวรรคตใน ค.ศ. 130 ด้วยพระชนมพรรษา 143 พรรษา และเจ้าชาย วากาตาราชิฮิโกะ พระราชโอรส ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิองค์ถัดไป ในปีถัดมา[ 2]
นักประวัติศาสตร์จัดให้จักรพรรดิเคโกเป็น "จักรพรรดิในตำนาน" เนื่องจากมีข้อมูลสำหรับการตรวจสอบและศึกษาเพิ่มเติมไม่เพียงพอ[ 11] -เท็นโน ได้รับการระบุหลังสวรรคต โดยคนรุ่นหลัง[ 12] [ 13] เค็นโตชิ ที่มีการเข้าเฝ้าจักรพรรดิถัง จำเป็นต้องมีหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อสรุปเรื่องใดก็ตาม เคโกก็เป็นที่รู้จักในเรื่องพระชนมายุเกินจริงเช่นเดียวกับพระราชบิดาของพระองค์ ซึ่งไม่น่าจะเป็นข้อเท็จจริง การครองราชย์ติดต่อกันของจักรพรรดิเริ่มมีการรวบรวมในคริสต์ศตวรรษที่ 8 และเชื่อกันว่ามีการ "เติมเต็ม" ช่องว่างพระชนมายุ เนื่องจากมีส่วนที่ขาดไปจำนวนมาก[ 14] [ 15]
[ แก้ ] กล่าวกันว่าจักรพรรดิเคโกมีครอบครัวใหญ่โตมาก ประกอบด้วยพระมเหสั 2 พระองค์ พระสนม 9 พระองค์ และพระราชโอรสธิดามากกว่า 80 พระองค์ (ซึ่ง 51 พระองค์ระบุไว้ที่นี่) อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ในปัจจุบันยังคงเป็นที่สงสัยและถกเถียงกันว่าตัวเลขเหล่านี้เป็นจำนวนที่ระบุไว้ตามความเป็นจริงหรือไม่[ 16]
↑ "Genealogy of the Emperors of Japan" (PDF) . Kunaicho.go.jp . คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF) เมื่อ March 22, 2011. สืบค้นเมื่อ July 30, 2019 .↑ 2.0 2.1 2.2 Kenneth Henshall (2013). Historical Dictionary of Japan to 1945 ISBN 9780810878723 ↑ 3.0 3.1 3.2 Memoirs of the Research Department of the Toyo Bunko (the Oriental Library), Issues 32-34 Toyo Bunko . 1974. p. 63. สืบค้นเมื่อ July 30, 2019 .↑ "景行天皇 (12)" . Imperial Household Agency (Kunaichō). สืบค้นเมื่อ July 31, 2019 .↑ Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran ↑ Ponsonby-Fane, Richard . (1959). The Imperial House of Japan , p. 33.↑ Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida (1979). A Translation and Study of the Gukanshō, an Interpretative History of Japan Written in 1219 ISBN 9780520034600 ↑ 8.0 8.1 Brinkley, Frank , Dairoku, Kikuchi (1915). A History of the Japanese People: From the Earliest Times to the End of the Meiji Era 85 . สืบค้นเมื่อ July 30, 2019 . emperor keiko children. {{cite book }}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์ )↑ Aston, William George. (1896). Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697, Volume 2 ISBN 9780524053478 ↑ 10.0 10.1 Ponsonby-Fane, Richard (1953). ↑ Kelly, Charles F. "Kofun Culture" . www.t-net.ne.jp . สืบค้นเมื่อ May 28, 2019 . ↑ Brinkley, Frank (1915). 21 . Posthumous names for the earthly Mikados were invented in the reign of Emperor Kanmu (782–805), i.e., after the date of the compilation of the Records and the Chronicles. ↑ Japan Review: Bulletin of the International Research Center for Japanese Studies, Issue 1 . สืบค้นเมื่อ July 30, 2019 .↑ Brinkley, Francis (1911). "Japan/09 Domestic History" สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911 ↑ The New Werner Twentieth Century Edition of the Encyclopaedia Britannica: Volume 13 . สืบค้นเมื่อ July 30, 2019 .↑ Hosokawa, Bill (1997). Old Man Thunder: Father of the Bullet Train ISBN 9780965958004 . สืบค้นเมื่อ July 30, 2019 .
Aston, William George. (1896). Nihongi: Chronicles of Japan from the Earliest Times to A.D. 697 .OCLC 448337491 Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past .ISBN 978-0-520-03460-0 ; OCLC 251325323 Chamberlain, Basil Hall. (1920). The Kojiki .OCLC 1882339 Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon . (1959). The Imperial House of Japan .OCLC 194887 __________. (1953). Studies in Shinto and Shrines .[ลิงก์เสีย OCLC 470294859
Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran Annales des empereurs du Japon .OCLC 5850691 Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns .ISBN 978-0-231-04940-5 ; OCLC 59145842 
![[icon]](/wiki/%E0%B9%84%E0%B8%9F%E0%B8%A5%E0%B9%8C:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
Brinkley, Francis (1911). . ใน Chisholm, Hugh (บ.ก.). สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 15 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. pp. 252–273, see page 253.
