จักรพรรดิโยเซ

พระสมัญญานาม
	สึอิโง:; จักรพรรดิโยเซ (陽成天皇)

จักรพรรดิโยเซ
陽成天皇
จักรพรรดิโยเซ; 陽成天皇
	(จากโองูระเฮียกูนิงอิชชุ)
จักรพรรดิญี่ปุ่น
ครองราชย์	18 ธันวาคม ค.ศ. 876 – 4 มีนาคม ค.ศ. 884
ราชาภิเษก	20 มกราคม ค.ศ. 877
ก่อนหน้า	เซวะ
ถัดไป	โคโก
พระราชสมภพ	2 มกราคม ค.ศ. 869; ซาเมโดโนะอิง เฮอังเกียว (เกียวโต)
สวรรคต	23 ตุลาคม ค.ศ. 949 (80 ปี); เฮอังเกียว (เกียวโต)
ฝังพระศพ	คางูรางาโอกะ โนะ ฮิงาชิ โนะ มิซาซางิ (神楽岡東陵; เกียวโต)
พระราชบุตร	เจ้าชายโมโตโยชิ; เจ้าชายโมโตนางะ; เจ้าชายโตโตโตชิ; เจ้าชายโชชิ; เจ้าหญิงเก็นชิ; เจ้าชายโมโตฮิระ; มินาโมโตะ โนะ คิโยกาเงะ; มินาโมโตะ โนะ คิโยโต; มินาโมโตะ โนะ คิโยมิ;
พระสมัญญานาม
	สึอิโง:; จักรพรรดิโยเซ (陽成天皇)
ราชสกุล	ราชวงศ์ญี่ปุ่น
พระราชบิดา	จักรพรรดิเซวะ
พระราชมารดา	ฟูจิวาระ โนะ ทาไกโกะ [ja]

จักรพรรดิโยเซ (ญี่ปุ่น: 陽成天皇; โรมาจิ: Yōzei-tennō; 2 มกราคม ค.ศ. 869 – 23 ตุลาคม ค.ศ. 949) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 57^[1] ตามที่ได้จัดเรียงไว้ในลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม^[2]

รัชสมัยของจักรพรรดิโยเซยาวนานตั้งแต่ ค.ศ. 876 ถึง 884^[3]

พระราชประวัติ

ก่อนขึ้นครองราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ โยเซมีพระนามส่วนพระองค์ (อิมินะ)^[4] ว่า ซาดาอากิระ ชินโน (貞明親王)^[5]

จักรพรรดิโยเซเป็นพระราชโอรสองค์โตของจักรพรรดิเซวะ พระราชมารดาของพระองคค์คือจักรพรรดินีฟูจิาวระ โนะ ทาไกโดะ ผู้เป็นที่รู้จักในอีกพระนามหนึ่งว่า จักรพรรดินีนิโจ หลังการสละราชสมบัติของจักรพรรดิเซวะ^[6] พระราชมารดาของโยเซเป็นพี่สาวของฟูจิวาระ โนะ โมตตสึเนะ ผู้ที่มีบทบาทสำคัญต่อชีวิตของจักรพรรดิวัยหนุ่ม^[7]

โยเซมีพระราชโอรสธิดารวม 9 พระองค์ที่ประสูติหลังพระองค์สละราชสมบัติ^[8]

กล่าวกันว่าพระองค์มีอาการไม่มั่นคงทางจิตใจหลังขึ้นครองราชย์เมื่อยังทรงพระเยาว์ พระองค์มุ่งมั่นในด้านบทกวีวากะในช่วงบั้นปลายชีวิต บทกวีวากะอันโด่งดังของพระองค์แสดงถึงความรักที่เพิ่มมากขึ้นของพระองค์ซ้อนทับภาพการไหลของแม่น้ำ^[9]

เหตุการณ์ในพระชนมชีพของโยเซ

รัชสมัยของโยเซ

ปีในรัชสมัยโยเซมีมากกว่าหนึ่งชื่อศักราชหรือ เน็งโง^[7] ในช่วงนี้ ธรรมเนียมการตั้งชื่อศักราชด้วยลางดีได้เปลี่ยนไป ชื่อของยุคสมัยอาจถูกเลือกมาเพื่อจำกัดผลกระทบของสิ่งเลวร้าย^[10]

โจงัง (859–877)
กังเงียว (877–885)

พระมเหสีและพระราชโอรสธิดา

พระมเหสี (ฮิ): เจ้าหญิงคันชิง (簡子内親王; สวรรคต ค.ศ. 914) พระราชธิดาองค์ที่ 2 ในจักรพรรดิโคโก

พระมเหสี (ฮิ): เจ้าหญิงยาซูโกะ (綏子内親王; สวรรคต ค.ศ. 925) พระราชธิดาองค์ที่ 3 ในจักรพรรดิโคโก

พระมเหสี (ฮิ): เจ้าหญิงเคียวโกะ (姣子女王; สวรรคต ค.ศ. 914) พระธิดาในเจ้าชายโคเรตาดะ

เจ้าชายโมโตนางะ (元長親王; 901–976)
พระราชโอรสองค์ที่ 4: เจ้าชายโมโตโตชิ (元利親王; สวรรคต ค.ศ. 964)
เจ้าหญิงโชชิ (長子内親王; สวรรคต ค.ศ. 922)
เจ้าหญิงเก็นชิ (儼子内親王; สวรรคต ค.ศ. 930)

นางพระกำนัล: ธิดาในฟูจิวาระ โนะ โทนางะ

พระราชโอรสองค์ที่ 2: เจ้าชายโมโตโยชิ (元良親王)
เจ้าชายโมโตฮิระ (元平親王; สวรรคต ค.ศ. 958)

นางพระกำนัล: ธิดาจากตระกูลคิ

พระราชโอรสองค์แรก: มินาโมโตะ โนะ คิโยกาเงะ (源清蔭; 884–950), ไดนางง (948–950)

นางพระกำนัล: ธิดาในโทโมะ ยาซูฮิระ

มินาโมโตะ โนะ คิโยมิ (源清鑒; เสียชีวิต ค.ศ. 936)

นางพระกำนัล: ธิดาจากตระกูลซาเอกิ

มินาโมโตะ โนะ คิโยโต (源清遠; เสียชีวิต ค.ศ. 912)

พระราชพงศาวลี

พงศาวลีของจักรพรรดิโยเซ^[11]

8. จักรพรรดินิมเมียว (808–850)

4. จักรพรรดิมนโตกุ (826–858)

9. ฟูจิวาระ โนะ จุนชิ (809–871)

2. จักรพรรดิเซวะ (850–878)

10. ฟูจิวาระ โนะ โยชิฟูซะ (804–872)

5. ฟูจิวาระ โนะ อากิราเกโกะ (829–900)

11. มินาโมโตะ โนะ คิโยฮิเมะ (810–856)

1. จักรพรรดิโยเซ

12. ฟูจิวาระ โนะ ฟูยุตสึงุ (775–826)

6. ฟูจิวาระ โนะ นางาระ (802–856)

13. ฟูจิวาระ โนะ มิตสึโกะ (781–828)

3. ฟูจิวาระ โนะ ทาไกโกะ (842–910)

14. ฟูจิวาระ โนะ ฟูซัตสึงุ

7. ฟูจิวาระ โนะ โอโตฮารุ

อ้างอิง

↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 陽成天皇 (57)
↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 66–67.
↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du Japon, pp. 121–124; Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 288–289; Varley, H. Paul, ed. (1980). Jinō Shōtōki, pp. 170–171.
↑ Brown, pp. 264; prior to Emperor Jomei, the personal names of the emperors (their imina) were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.
↑ Titsingh, p. 121; Varley, p. 170.
↑ Varley, p. 170.
↑ ^7.0 ^7.1 Titsingh, p. 121.
↑ Brown, p. 288.
↑ "小倉百人一首の全首を見る".
↑ Bialock, David T. (2007). Eccentric Spaces, Hidden Histories: Narrative, Ritual, and Royal Authority, p. 138.
↑ "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 3 February 2018.

ข้อมูล

Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842

[kunaicho-1] Imperial Household Agency (Kunaichō): 陽成天皇 (57)

[2] Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, pp. 66–67.

[3] Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du Japon, pp. 121–124; Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 288–289; Varley, H. Paul, ed. (1980). Jinō Shōtōki, pp. 170–171.

[4] Brown, pp. 264; prior to Emperor Jomei, the personal names of the emperors (their imina) were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.

[5] Titsingh, p. 121; Varley, p. 170.

[6] Varley, p. 170.

[t121-7] 7.0 ^7.1 Titsingh, p. 121.

[b288-8] Brown, p. 288.

[9] "小倉百人一首の全首を見る".

[10] Bialock, David T. (2007). Eccentric Spaces, Hidden Histories: Narrative, Ritual, and Royal Authority, p. 138.

[descent-11] "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 3 February 2018.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

ฐานข้อมูลการควบคุมรายการหลักฐาน
นานาชาติ	FAST ISNI VIAF เวิลด์แคต
ประจำชาติ	เยอรมนี สหรัฐ ญี่ปุ่น