จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ยาซูฮิโตะ (ญี่ปุ่น: 慶仁; โรมาจิ: Yasuhito; 14 มกราคม ค.ศ. 1702 – 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1737) ได้รับการเลื่อนพระเกียรติหลังสวรรคตเป็น จักรพรรดินากามิกาโดะ (ญี่ปุ่น: 中御門天皇; โรมาจิ: Nakamikado-tennō) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 114 ตามลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม[1][2] ครองสิริราชสมบัติระหว่าง ค.ศ. 1709 จนถึง ค.ศ. 1735 เมื่อพระองค์สละราชสมบัติ[3]
เหตุการณ์ในพระชนม์ชีพของนากามิกาโดะ
[แก้]ในปี โฮเอะ ที่ 5 ตรงกับ ค.ศ. 1708 จักรพรรดิฮิงาชิยามะได้โปรดให้จัดพิธีสถาปนาเจ้าชายโยชิฮิโตะพระราชโอรสองค์ที่ 5 ขึ้นเป็นรัชทายาทและผู้สืบราชบัลลังก์หลังจากนั้นไม่นานจักรพรรดิฮิงาชิยามะได้ประกาศสละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายโยชิฮิโตะขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็นจักรพรรดินากามิกาโดะ เมื่อวันที่ 21 เดือน 6 ปี โฮเอะ ที่ 6 ตรงกับวันที่ 27 กรกฎาคม ค.ศ. 1709 โดยได้มีการจัดพิธีราชาภิเษกขึ้นที่ พระราชวังหลวงเกียวโต เมื่อวันที่ 11 เดือน 11 ปี โฮเอะ ที่ 7 ตรงกับวันที่ 30 ธันวาคม ค.ศ. 1710
ในรัชสมัยของพระองค์ถือว่าความสัมพันธ์ระหว่างราชสำนักกับรัฐบาลโชกุนยังคงราบรื่นถึงขั้นองค์จักรพรรดิได้ยกเจ้าหญิงยาโซะพระธิดาในจักรพรรดิเรเง็ง จักรพรรดิองค์ที่ 112 ผู้เป็นพระปิตุจฉา (อา) ในจักรพรรดินากามิกาโดะให้สมรสกับโทกูงาวะ อิเอสึงุ โชกุนคนที่ 7 แต่งานพิธีต้องถูกยกเลิกเนื่องจากการอสัญกรรมอย่างกะทันหันของโชกุนที่เอโดะ
จักรพรรดินากามิกาโดะได้สละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายอากิฮิโตะพระราชโอรสองค์ใหญ่ขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็น จักรพรรดิซากูรามาจิ เมื่อวันที่ 21 เดือน 3 ปี เคียวโฮ ที่ 20 ตรงกับวันที่ 13 เมษายน ค.ศ. 1735 หลังจากครองสิริราชสมบัติได้ 25 ปีโดยพระองค์ยังคงกุมพระราชอำนาจเหนือพระราชโอรสเช่นเดียวกับพระอัยกาและพระราชบิดาในฐานะไดโจเท็นโน (มหาจักรพรรดิ) แต่หลังจากนั้นอีกเพียง 2 ปีอดีตจักรพรรดินากามิกาโดะก็เสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 11 เดือน 4 ปี เก็นบุง ที่ 2 ตรงกับวันที่ 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1737 ขณะมีพระชนมายุเพียง 35 พรรษาโดยได้มีการฝังพระบรมศพที่พระราชสุสาน สึกิ โนะ วะ โนะ มิซะซะงิ เมื่อวันที่ 8 เดือน 5 ปี เก็นบุง ที่ 2 ตรงกับวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1737
[4]
| พงศาวลีของจักรพรรดินากามิกาโดะ |
|---|
|
- Adams, Thomas Francis Morton. (1953). Japanese Securities Markets: A Historical Survey, Tokyo: Seihei Okuyama. OCLC 4376900
- Brownlee, John S. (1999). Japanese Historians and the National Myths, 1600–1945: The Age of the Gods and Emperor Jinmu. Vancouver: University of British Columbia Press. ISBN 978-0-7748-0645-9; OCLC 248071153
- Hall, John Whitney. (1988). The Cambridge History of Japan, Vol. 4. Early Modern Japan. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-22355-3; OCLC 489633115
- Foreign Press Center. (1997). Japan: Eyes on the Country, Views of the 47 Prefectures. Tokyo: Foreign Press Center. ISBN 978-4-900849-16-7; OCLC 39537893
- Hayami, Akira, Osamu Saitō, Ronald P Toby. (2004) The Economic History of Japan: 1600–1990. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-828905-0; OCLC 314513300
- Meyer, Eva-Maria. (1999). Japans Kaiserhof in der Edo-Zeit: unter besonderer Berücksichtigung der Jahre 1846 bis 1867. Münster: LIT Verlag. ISBN 978-3-8258-3939-0; OCLC 42041594
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1956). Kyoto: The Old Capital of Japan, 794–1869. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 182637732
- __________. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Screech, Timon. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779–1822. London: RoutledgeCurzon. ISBN 978-0-203-09985-8; OCLC 65177072
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842
