ราชสำนักเหนือ

ราชสำนักเหนือ 北朝 Hokuchō
ค.ศ. 1336–ค.ศ. 1392
ตราแผ่นดิน
สถานะ	ราชสำนัก
เมืองหลวง	เฮอังเกียว
ภาษาทั่วไป	ภาษาญี่ปุ่นยุคกลาง
ศาสนา	ชินบุสึ ชูโง
การปกครอง	ราชาธิปไตยโดยสืบราชสันตติวงศ์
จักรพรรดิ
• 1336 - 1348	โคงง
• 1348 - 1351	ซุโก
• 1352 - 1371	โกะ-โคงง
• 1371 - 1382	โกะ-เอ็งยู
• 1382 - 1392	โกะ-โคะมะสึ
ประวัติศาสตร์
• สถาปนาราชสำนักเหนือ	ค.ศ. 1336
• การรวมกันของสองราชสำนัก	11 สิงหาคม ค.ศ. 1392
ก่อนหน้า ถัดไป การฟื้นฟูเค็มมุ ราชวงศ์ญี่ปุ่น รัฐบาลโชกุนอะชิกะงะ

แผนที่แสดงที่ตั้งเมืองหลวงในยุคราชสำนักเหนือ-ใต้

ราชสำนักเหนือ (ญี่ปุ่น: 北朝) หรือ ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์ฝ่ายเหนือ ราชสำนักที่ผู้อ้างสิทธิใน ราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ ทั้ง 6 พระองค์ปกครองในช่วง ยุคราชสำนักเหนือ-ใต้ โดยมี นครหลวงเคียวโตะ เป็นเมืองหลวง

ราชสำนักเหนือนั้นสืบเชื้อสายจากราชสกุล จิเมียวอิง ซึ่งแปลว่า สายใหญ่ ที่มี จักรพรรดิโกะ-ฟุกะกุซะ เป็นต้นราชสกุลโดยราชสกุลของ จักรพรรดินารูฮิโตะ ที่ปกครองประเทศในปัจจุบันนั้นสืบเชื้อสายมาจาก ราชสำนักเหนือ นั่นเอง

โดยที่มาของชื่อราชสกุลนั้นมาจากพระตำหนัก จิเมียวอิง ที่ประทับของจักรพรรดิโกะ-ฟุกะกุซะและ จักรพรรดิฟุชิมิ ภายหลังสละราชบัลลังก์แล้ว

ราชสำนักเหนือสิ้นสุดลงเมื่อคราวที่ จักรพรรดิโกะ-คะเมะยะมะ จาก ราชสำนักใต้ ทรงสละราชบัลลังก์ให้กับ จักรพรรดิโกะ-โคะมะสึ จากราชสำนักเหนือเพื่อรวมแผ่นดินญี่ปุ่นเป็นหนึ่งเดียวเมื่อปี ค.ศ. 1392 เป็นอันสิ้นสุดยุคราชสำนักเหนือ-ใต้