ยุทธนาวีที่มิดเวย์

ยุทธนาวีมิดเวย์
	ส่วนหนึ่งของ สงครามมหาสมุทรแปซิฟิกในสงครามโลกครั้งที่สอง
	; เครื่องบินทิ้งระเบิดดักลาส เอสบีดี - 3 จากเรือยูเอสเอสฮอร์เน็ต ขณะดำดิ่งทิ้งระเบิดเรือลาดตระเวนญี่ปุ่นซึ่งกำลังเกิดเพลิงไหม้ ในวันที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2485
วันที่	4-7 มิถุนายน พ.ศ. 2485
สถานที่	มิดเวย์อะทอลล์; 28°12′N 177°21′W / 28.200°N 177.350°W
ผล	สหรัฐอเมริกาได้รับชนะอย่างเด็ดขาด
คู่สงคราม
สหรัฐ	ญี่ปุ่น
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
เชสเตอร์ ดับเบิลยู. นิมิตซ์; แฟรงก์ แจ็ค เฟล็ตเชอร์; เรย์มอนด์ เอ. สปรัวนซ์	อิโซโรกุ ยามาโมโตะ; โนบูตาเกะ คนโดะ; ชูอิจิ นางูโมะ; ทามอน ยามางุจิ (เสียชีวิตในการปฏิบัติหน้าที่); ริวซากุ ยานางิโมโตะ (เสียชีวิตในการปฏิบัติหน้าที่)
กำลัง
เรือบรรทุกเครื่องบิน 3 ลำ; เรือสนับสนุน ~25 ลำ; อากาศยาน 233 ลำ; อากาศยานจากฐานบินบนบก 127 ลำ	เรือบรรทุกเครื่องบิน 4 ลำ; เรือประจัญบาน 2 ลำ; เรือสนับสนุน ~15 ลำ (เรือลาดตระเวนหนักและเบา เรือพิฆาต); อากาศยาน 248 ลำเครื่องบินทุ่นลอยน้ำ 16 ลำ; เรือที่ไม่ได้ร่วมรบ:; เรือบรรทุกเครื่องบินเบา 2 ลำ; เรือประจัญบาน 5 ลำ; เรือสนับสนุน ~41 ลำ
ความสูญเสีย
เรือบรรทุกเครื่องบิน 1 ลำ; เรือพิฆาต 1 ลำ; อากาศยาน 150 ลำ,; เสียชีวิต 307 นาย	เรือบรรทุกเครื่องบิน 4 ลำ; เรือลาดตระเวน 1 ลำ; อากาศยาน 248 ลำ; เสียชีวิต 3,057 นาย

ยุทธนาวีมิดเวย์ (อังกฤษ: Battle of Midway, ญี่ปุ่น: ミッドウェー海戦) เป็นยุทธนาวีที่สำคัญที่สุดในแนวรบด้านมหาสมุทรแปซิฟิก^[3]^[4]^[5] ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ระหว่างวันที่ 4 - 7 มิถุนายน 1942 ประมาณหนึ่งเดือนหลังยุทธนาวีทะเลคอรัล และประมาณหกเดือนหลังจากญี่ปุ่นโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์^[6]^[7]^[5] กองทัพเรือสหรัฐอเมริกาได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด จากการต่อต้านการโจมตีของกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นที่มิดเวย์อะทอลล์ และเป็นการคาดโทษ ความเสียหายที่ไม่อาจแก้ไขได้ของกองเรือรบญี่ปุ่น จอห์น คีแกนได้เรียกมันว่า"ที่สุดของความประหลาดใจและเด็ดเดี่ยวอย่างคาดไม่ถึง ในประวัติศาสตร์ของการทำสงครามกองทัพเรือ" ยุทธนาวีนี้เคยเป็นการพ่ายแพ้ที่เลวร้ายที่สุดของกองทัพเรือญี่ปุ่นในระยะ 350 หลา

ภายหลังยุทธนาวีทั้งสอง กองเรือสหรัฐอเมริกาในมหาสมุทรแปซิฟิกเสียหายอย่างหนัก กองทัพญี่ปุ่นจึงคิดเข้าโจมตีมิดเวย์อะทอลล์ เพื่อเป็นการปิดช่องโหว่ในแนวป้องกันทั่วมหาสมุทรแปซิฟิกของญี่ปุ่น และเป็นฐานในปฏิบัติการสำหรับแผนขั้นต่อไป รวมไปถึงการทำลายเรือบรรทุกเครื่องบินของอเมริกาที่ยังคงเหลืออยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิก แต่เนื่องจากสหรัฐอเมริกาสามารถถอดรหัสลับของกองทัพเรือญี่ปุ่นได้เมื่อปลายเดือนพฤษภาคม สหรัฐอเมริกาจึงสามารถเตรียมการป้องกันและจัดวางกำลังพล จนสามารถทำลายกองทัพเรือของญี่ปุ่นได้ ยุทธนาวีมิดเวย์ถือเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญที่ทำให้สหรัฐอเมริกากลับมาชิงความได้เปรียบในยุทธบริเวณมหาสมุทรแปซิฟิกเริ่มเป็นฝ่ายรุกโจมตีกองทัพเรือญี่ปุ่นจนจบสงคราม

ภูมิหลัง

หลังจากขยายสงครามในแปซิฟิกเพื่อรวมอาณานิคมทางตะวันตกเข้าด้วยกัน จักรวรรดิญี่ปุ่นก็สามารถบรรลุเป้าหมายเชิงกลยุทธ์ในช่วงต้นได้อย่างรวดเร็ว ได้แก่ ฮ่องกงของอังกฤษ ฟิลิปปินส์ มาเลเซียอังกฤษ สิงคโปร์ และหมู่เกาะอินโดนีเซียของดัตช์ โดยเฉพาะแหล่งน้ำมันในหมู่เกาะอินโดนีเซียซึ่งมีความสำคัญต่อญี่ปุ่นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้ การวางแผนเบื้องต้นสำหรับการปฏิบัติการระยะที่สองจึงเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เดือนมกราคม 1942

เนื่องจากมีความไม่เห็นด้วยทางยุทธศาสตร์ระหว่างกองทัพบกจักรวรรดิญี่ปุ่น (IJA) และกองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่น (IJN) รวมถึงการต่อสู้ภายในระหว่างกองบัญชาการทั่วไปของกองทัพเรือและกองเรือผสมของ อิโซโรกุ ยามาโมโตะ การวางแผนกลยุทธ์สำหรับการปฏิบัติการต่อไปจึงไม่เกิดขึ้นจนถึงเดือนเมษายน 1942 ยามาโมโตะสามารถชนะการต่อสู้ทางราชการได้สำเร็จด้วยการขู่ว่าจะลาออก^[8]^[9] หลังจากนั้นแผนของเขาก็ได้รับการยอมรับ เป้าหมายหลักของยามาโมโตะคือการกำจัดกำลังเรือบรรทุกเครื่องบินของอเมริกา ซึ่งเขามองว่าเป็นภัยคุกคามหลักต่อสงครามแปซิฟิกโดยรวม ความกังวลนี้ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นหลังจากการโจมตีของกองทัพอากาศสหรัฐ ในวันที่ 18 เมษายน 1942 ที่เครื่องบินทิ้งระเบิด B-25 มิทเชลล์ จำนวน 16 ลำ ขึ้นจากเรือยูเอสเอสฮอร์เน็ต โจมตีเป้าหมายในกรุงโตเกียวและเมืองอื่นๆ ในญี่ปุ่น การโจมตีครั้งนี้ แม้ว่าจะไม่สร้างผลกระทบทางทหารมากนัก แต่กลับเป็นการสร้างความตกใจให้กับญี่ปุ่น และทำให้เห็นถึงช่องโหว่ในระบบป้องกันรอบๆ เกาะหลักของญี่ปุ่น รวมถึงความเสี่ยงที่อาณาเขตญี่ปุ่นจะถูกโจมตีจากเครื่องบินทิ้งระเบิดของอเมริกา

ยามาโมโตะเชื่อว่า การโจมตีทางอากาศอีกครั้งที่ฐานทัพเรือเพิร์ลฮาร์เบอร์จะกระตุ้นให้กองเรืออเมริกันทั้งหมดออกทะเลเพื่อสู้รบ รวมถึงเรือบรรทุกเครื่องบินด้วย อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นของกำลังอากาศทางบกของอเมริกาที่หมู่เกาะฮาวายตั้งแต่การโจมตีเมื่อวันที่ 7 ธันวาคม 1941 เขาจึงตัดสินใจว่า การโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์โดยตรงนั้นเสี่ยงเกินไป

แทนที่จะโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ ยามาโมโตะเลือกเกาะมิดเวย์ ซึ่งเป็นแอทอลล์ขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ที่ปลายสุดของหมู่เกาะฮาวายทางตะวันตกเฉียงเหนือ ประมาณ 1,300 ไมล์ (1,100 ไมล์ทะเล; 2,100 กิโลเมตร) จากโออาฮู เกาะมิดเวย์อยู่นอกขอบเขตการปฏิบัติการของเครื่องบินอเมริกันเกือบทั้งหมดที่ประจำการอยู่ในหมู่เกาะฮาวายหลัก มิดเวย์ไม่ได้มีความสำคัญโดยตรงในแผนการใหญ่ของญี่ปุ่น แต่ญี่ปุ่นเชื่อว่าอเมริกาจะมองว่าเกาะมิดเวย์เป็นป้อมปราการสำคัญของเพิร์ลฮาร์เบอร์ และจะต้องปกป้องมันอย่างเข้มข้น^[10]

แผนการยามาโมโตะ

เป็นไปตามลักษณะการวางแผนทางทหารของกองทัพเรือญี่ปุ่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง แผนการรบของยามาโมโตะในการยึดมิดเวย์ (ซึ่งมีชื่อรหัสว่า ปฏิบัติการ MI) มีความซับซ้อนอย่างยิ่ง^[11] แผนดังกล่าวต้องอาศัยการประสานงานอย่างรอบคอบระหว่างกองเรือรบหลายกลุ่มที่กระจายตัวอยู่ในทะเลเปิดเป็นระยะทางหลายร้อยไมล์

แผนการนี้ยังตั้งอยู่บนพื้นฐานของข่าวกรองที่มองโลกในแง่ดี โดยเชื่อว่าเรือบรรทุกเครื่องบิน ยูเอสเอส เอนเทอร์ไพรซ์ และ ยูเอสเอส ฮอร์เน็ต ซึ่งเป็นกำลังหลักของกองกำลังเฉพาะกิจที่ 16 เป็นเรือบรรทุกเครื่องบินเพียงสองลำที่กองเรือแปซิฟิกมีอยู่ หลังจากการรบที่ทะเลคอรัลเมื่อหนึ่งเดือนก่อนหน้านั้น ยูเอสเอส เล็กซิงตัน ถูกจมลง และ ยูเอสเอส ยอร์กทาวน์ ได้รับความเสียหายอย่างหนักจนชาวญี่ปุ่นเชื่อว่าเธอก็สูญหายไปเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ยูเอสเอส ยอร์กทาวน์ได้รับการซ่อมแซมอย่างเร่งด่วนที่เพิร์ลฮาร์เบอร์ และสามารถออกปฏิบัติการอีกครั้ง ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการค้นหาและทำลายเรือบรรทุกเครื่องบินหลักของญี่ปุ่นที่มิดเวย์

นอกจากนี้ แผนการจำนวนมากของยามาโมโตะ รวมถึงทัศนคติทั่วไปของผู้นำญี่ปุ่นในขณะนั้น ต่างมีรากฐานจากความเข้าใจผิดอย่างร้ายแรงเกี่ยวกับขวัญกำลังใจของชาวอเมริกัน โดยพวกเขาเชื่อว่าชาวอเมริกันหมดกำลังใจจากความพ่ายแพ้อย่างต่อเนื่องในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา

ยามาโมโตะเชื่อว่าจำเป็นต้องใช้กลอุบายเพื่อหลอกล่อกองเรือสหรัฐฯให้เข้าสู่สถานการณ์ที่เสียเปรียบถึงขั้นร้ายแรง^[12] เพื่อให้บรรลุเป้าหมายนี้ เขาได้กระจายกำลังทางเรือออกไปเพื่อปกปิดขนาดที่แท้จริงของกองทัพ (โดยเฉพาะเรือประจัญบาน) จากสายตาของฝ่ายอเมริกันก่อนการรบ

จุดสำคัญคือ เรือประจัญบานและเรือลาดตระเวนที่สนับสนุนยามาโมโตะ ถูกจัดให้อยู่ห่างจากกองเรือบรรทุกเครื่องบินของรองพลเรือเอกชูอิจิ นางูโมะ หลายร้อยไมล์ แผนของยามาโมโตะคือ ให้กองเรือเหล่านี้เข้ามาโจมตีและทำลายกองเรืออเมริกันที่อาจมาช่วยป้องกันมิดเวย์ หลังจากที่เรือบรรทุกเครื่องบินของนากูโมะทำลายกองเรืออเมริกันลงมากพอสำหรับการรบด้วยปืนใหญ่ในเวลากลางวัน กลยุทธ์เช่นนี้ถือเป็นหลักนิยมที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในกองทัพเรือหลักของโลกในยุคนั้น^[13]

สิ่งที่ยามาโมโตะไม่ทราบคือ สหรัฐฯสามารถถอดรหัสบางส่วนของรหัสลับกองทัพเรือญี่ปุ่น (ซึ่งชาวอเมริกันเรียกว่า JN-25) ได้สำเร็จ ทำให้พวกเขาล่วงรู้รายละเอียดสำคัญหลายประการในแผนการของยามาโมโตะ การที่ยามาโมโตะให้ความสำคัญกับการกระจายกำลังยังส่งผลให้กองเรือแต่ละกลุ่มไม่สามารถสนับสนุนซึ่งกันและกันได้^[14]

ตัวอย่างเช่น แม้ว่าเรือบรรทุกเครื่องบินของนางูโมะจะได้รับมอบหมายให้โจมตีมิดเวย์และรับมือกับการตอบโต้จากกองทัพสหรัฐฯ แต่กองเรือของเขากลับมีเรือรบหลักเพียงไม่กี่ลำ นอกเหนือจากกองเรือคุ้มกันที่ประกอบด้วยเรือพิฆาต 12 ลำ โดยมีเพียงเรือประจัญบานชั้นคงโก 2 ลำ เรือหนัก 2 ลำ และเรือเบาอีก 1 ลำเท่านั้น

ในทางตรงกันข้าม ยามาโมโตะและพลเรือเอกคนโดะมีเรือบรรทุกเครื่องบินเบา 2 ลำ เรือประจัญบาน 5 ลำ เรือหนัก 4 ลำ และเรือเบา 2 ลำ แต่เรือเหล่านี้ไม่ได้มีบทบาทใด ๆ ในยุทธการที่มิดเวย์

เรือบรรทุกเครื่องบินเบาของกองกำลังสนับสนุนและเรือประจัญบานสามลำของยามาโมโตะไม่สามารถเดินทางได้รวดเร็วเท่ากับเรือบรรทุกเครื่องบินของกองเรือ Kidō Butai (機動部隊, "กองกำลังจู่โจมเคลื่อนที่") ทำให้ไม่สามารถแล่นไปพร้อมกันได้ Kidō Butai ต้องเร่งความเร็วสูงสุดเพื่อเข้าถึงระยะโจมตีโดยเร็วที่สุด เพื่อเพิ่มโอกาสในการโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว และไม่ให้มีเรือกระจายตัวอยู่กลางมหาสมุทรที่อาจทำให้กองทัพเรือสหรัฐฯ ตรวจพบเส้นทางของกองเรือได้ หากกองกำลังส่วนอื่นในการรุกรานต้องการการป้องกันเพิ่มเติม Kidō Butai ก็จะเร่งความเร็วเพื่อไปช่วย แต่ด้วยเหตุนี้เรือที่เดินทางช้าจึงไม่สามารถเดินทางร่วมกับ Kidō Butai ได้

ระยะห่างระหว่างกองกำลังของยามาโมโตะและคนโดะ กับเรือบรรทุกเครื่องบินของนางูโมะส่งผลกระทบอย่างมากต่อผลลัพธ์ของยุทธนาวี เครื่องบินสอดแนมจากเรือลาดตระเวนและเรือบรรทุกเครื่องบินซึ่งถือเป็นปัจจัยสำคัญในการตรวจการณ์ รวมถึงศักยภาพในการป้องกันทางอากาศจากเรือลาดตระเวนและเรือประจัญบานชั้นคงโงอีกสองลำที่อยู่ในกองสนับสนุน กลับไม่สามารถเข้าถึงกองกำลังของนางูโมะเพื่อให้ความช่วยเหลือได้

อ้างอิง

↑ Parshall & Tully, p. 90-91
↑ "The Battle of Midway". Office of Naval Intelligence.
↑ "Battle of Midway: June 4–7,1942". Naval History & Heritage Command. 27 April 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-03-02. สืบค้นเมื่อ 20 February 2009. "...considered the decisive battle of the war in the Pacific."
↑ Dull, Paul S (1978). Battle History of the Imperial Japanese Navy, 1941–1945. US Naval Institute Press. ISBN 1-59114-219-9. "Midway was indeed "the" decisive battle of the war in the Pacific.", p. 166
↑ ^5.0 ^5.1 "A Brief History of Aircraft Carriers: Battle of Midway". U.S. Navy. 2007. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-06-12. สืบค้นเมื่อ 12 June 2007. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "Midway Decisive" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
↑ "Battle of Midway: June 4–7, 1942". Naval History & Heritage Command. 26 March 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 May 2016. สืบค้นเมื่อ 15 June 2016.
↑ Dull 1978, p. 166
↑ Prange, Goldstein & Dillon 1982, pp. 13–15, 21–23; Willmott 1983, pp. 39–49; Parshall & Tully 2005, pp. 22–38
↑ Parshall & Tully 2005, p. 33; Prange, Goldstein & Dillon 1982, p. 23
↑ "After the Battle of Midway". Midway Atoll National Wildlife Refuge. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 January 2009.
↑ Prange, Goldstein & Dillon 1982, pp. 375–379; Willmott 1983, pp. 110–117; Parshall & Tully 2005, p. 52
↑ Parshall & Tully 2005, p. 53, derived from Japanese War History Series (Senshi Sōshō), Volume 43 ('Midowei Kaisen'), p. 118.
↑ Parshall & Tully 2005, pp. 43–45, derived from Senshi Sōshō, p. 196.
↑ "Oil and Japanese Strategy in the Solomons: A Postulate". combinedfleet.com. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 August 2021. สืบค้นเมื่อ 17 October 2017.