การตีโฉบฉวยดูลิตเติล

การตีโฉบฉวยดูลิตเติล
	ส่วนหนึ่งของ การโจมตีทางอากาศที่ญี่ปุ่นในสงครามแปซิฟิก สงครามโลกครั้งที่สอง
	; จิมมี ดูลิตเติลกับเครื่องบินทิ้งระเบิด บี-25 บินขึ้นจากดาดฟ้าเรือบรรทุกเครื่องบิน ยูเอสเอส ฮอร์นเน็ท
วันที่	18 เมษายน ค.ศ. 1942
สถานที่	เขตอภิมหานครโตเกียวและนครอื่น ๆ ในญี่ปุ่น
ผล	สหรัฐได้ชัยชนะเชิงโฆษณาชวนเชื่อ; ขวัญกำลังใจของสหรัฐและพันธมิตรเพิ่มขึ้น; ความเสียหายทางกายภาพเล็กน้อย แต่มีผลกระทบทางจิตวิทยาในระดับสำคัญ; สูญเสียกองกำลังโจมตีทั้งหมด; พลเมืองจีน 250,000 คนถูกฆ่าหลังการทัพของญี่ปุ่น;
คู่สงคราม
สหรัฐ; จีน;	ญี่ปุ่น
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
เจมส์ เอช. ดูลิตเติล	เจ้าชายนารูฮิโกะ ฮิงาชิกูนิโนะมิยะ
กำลัง
บี-25 มิทเชล 16 ลำ; กำลังพล 80 นาย (เจ้าหน้าที่ 52 นาย, ทหารเกณฑ์ 28 นาย); เรือบรรทุกเครื่องบิน 2 ลำ; เรือลาดตระเวน 4 ลำ; เรือพิฆาต 8 ลำ;	ไม่ทราบกำลังพลที่แน่ชัด
ความสูญเสีย
บี-25 16 ลำ (ถูกทำลาย 15 ลำ, กักกันในสหภาพโซเวียต 1 ลำ); เสียชีวิต 3 นาย; ถูกจับเป็นเชลยศึก 8 นาย (รอดชีวิต 4 นาย เสียชีวิต 4 นาย: ถูกประหาร 3 นาย, ป่วยตาย 1 นาย);	เสียชีวิต 50 คน; บาดเจ็บ 400 คน (รวมพลเรือน)[ต้องการอ้างอิง]; ลูกเรือถูกจับเป็นเชลย 5 คน; เรือลาดตระเวนจม 5 ลำ; เครื่องบินถูกยิงตก 3 ลำ (สหรัฐอ้าง); เรือบรรทุกเครื่องบินเกือบถูกดัดแปลงหนึ่งลำได้รับความเสียหาย;

การตีโฉบฉวยดูลิตเติล (อังกฤษ: Doolittle Raid) ยังเป็นที่รู้จักกันคือ การตีโฉบฉวยกรุงโตเกียว เป็นการตีโฉบฉวยทางอากาศ เมื่อวันที่ 18 เมษายน 1942 โดยสหรัฐอเมริกา บนน่านฟ้าเหนือกรุงโตเกียว เมืองหลวงของญี่ปุ่นและสถานที่อื่นๆบนเกาะฮนชูในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นปฏิบัติการทางอากาศครั้งแรกเพื่อการโจมตีหมู่เกาะญี่ปุ่น ได้แสดงให้เห็นว่าญี่ปุ่นแผ่นดินใหญ่นั้นอ่อนแอต่อการโจมตีทางอากาศของอเมริกา ซึ่งทำหน้าที่เป็นการตอบโต้จากการโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ และเป็นการสร้างขวัญกำลังใจต่อประชาชนชาวอเมริกัน การตีโฉบฉวยครั้งนี้ได้ถูกวางแผนเอาไว้ ภายใต้การนำโดย และตั้งชื่อมาจากนายพล เจมส์ "จิมมี่" ดูลิตเติล แห่งกองทัพอากาศทหารบกสหรัฐ

เครื่องบินทิ้งระเบิดขนาดกลาง บี-25บี มิตเชลล์ จำนวน 16 ลำ ได้เปิดฉากด้วยการบินโดยปราศจากเครื่องบินขับไล่ในคุ้มกัน จากดาดฟ้าเรือบรรทุกอากาศยานของกองทัพเรือสหรัฐ ยูเอสเอส ฮอร์เนต ที่จอดบนทะเลน้ำลึกในมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตก แต่ละลำถูกบรรจุด้วยนักบินห้าคน แผนดังกล่าวได้ออกคำสั่งให้พวกเขาทำการทิ้งระเบิดต่อเป้าหมายทางทหารในญี่ปุ่นและบินต่อเนื่องไปยังทางตะวันตกเพื่อไปถึงแผ่นดินจีน การตีโฉบฉวยทิ้งระเบิดได้สังหารไปประมาณ 50 คน รวมทั้งพลเรือน และมีผู้ได้รับบาดเจ็บ 400 คน เครื่องบินทั้งสิบห้าลำได้บินไปถึงจีนได้สำเร็จ แต่ทั้งหมดได้บินตก ในขณะที่เครื่องบินลำที่ 16 ลงจอดที่วลาดีวอสตอคในสหภาพโซเวียต นักบิน 80 นาย มีผู้รอดชีวิต 77 นายในภารกิจ นักบินแปดนายถูกจับกุมโดยกองทัพญี่ปุ่นในจีน; อีกสามนายได้ถูกประหารชีวิตในเวลาต่อมา เครื่องบินบี-25 ที่ลงจอดในสหภาพโซเวียตได้ถูกยึดและนักบินได้ถูกกักตัวไว้เป็นเวลานานกว่าหนึ่งปีก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้"หลบหนี"ผ่านทางอิหร่านภายใต้การยึดครองของโซเวียตด้วยความช่วยเหลือของหน่วยเอ็นเควีดี นักบินทั้งหมดในเครื่องบินทั้งสิบสี่ลำได้เดินทางกลับไปยังสหรัฐอเมริกาหรือไม่ก็ไปยังกองทัพสหรัฐ ยกเว้นเพียงนักบินหนึ่งนายได้เสียชีวิตในปฏิบัติหน้าที่^[4]^[5]

การตีโฉบฉวยครั้งนี้ได้ก่อให้เกิดความเสียหายเพียงเล็กน้อยต่อญี่ปุ่น เป็นการเพิ่มขวัญกำลังใจในสหรัฐอเมริกา ในขณะเดียวกันได้ทำให้เกิดความเคลือบแคลงในญี่ปุ่นเกี่ยวกับความสามารถของผู้นำทางทหารเพื่อปกป้องเกาะแผ่นดินบ้านเกิด แต่การทิ้งระเบิดและยิงกราดใส่พลเรือนยังทำให้ญี่ปุ่นตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเพื่อเป็นการล้างแค้นและครั้งนี้ได้ใช้ประโยชน์เพื่อวัตถุประสงค์ในการโฆษณาชวนเชื่อ^[6] นอกจากนี้ยังได้ผลักดันแผนการของพลเรือเอก อิโซโรกุ ยามาโมโตะ เพื่อเข้าโจมตีเกาะมิดเวย์ในมหาสมุทรแปซิฟิกกลาง ซึ่งเป็นการโจมตีที่ได้ทำให้กองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบโดยกองทัพเรือสหรัฐในยุทธการที่มิดเวย์ ผลลัพธ์ที่ตามมาคือความรู้สึกที่รุนแรงอย่างมากในจีน ซึ่งญี่ปุ่นได้ทำการแก้แค้นจึงทำให้เกิดการเสียชีวิตของพลเรือน 250,000 คน และทหาร 70,000 นาย^[6]^[2]

ดูลิตเติลได้คิดเอาไว้แต่แรกแล้วว่า การสูญเสียเครื่องบินทั้งหมดนั้นจะทำให้ตัวเขาเองต้องถูกนำตัวขึ้นศาลทหาร^[7] แต่เขากลับได้รับการปูนบำเหน็จด้วยมีเดล ออฟ ฮอนเนอร์ และได้รับการเลื่อนตำแหน่งยศสองขั้นเป็นนายพลจัตวา

จุดเริ่มต้น

การตีโฉบฉวยนี้เร่มต้นในการประชุมคณะเสนาธิการทหารที่ทำเนียบขาว เมื่อวันที่ 21 ธันวาคม 1941 ภายใต้ความต้องการของประธานาธิบดีแฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์ที่จะตอบโต้ต่อจักรวรรติญี่ปุ่นเพื่อสร้างกำลังใจต่อสู้ให้กับชาวอเมริกันที่รู้สึกพ่ายแพ้จากการโจมตีที่เพิร์ลฮาร์เบอร์

แนวคิดของการโจมตีครั้งนี้มาจากกัปตันเรือฟรานซิส โลว์ และได้นำเสนอให้ พลเรือเอกเออร์เนสท์ เจ. คิง ในวันที่ 10 มกราคม 1942 ว่าเครื่องบินทิ้งระเบิดเครื่องยนต์คู่น่าจะบินขึ้นจากเรือบรรทุกเครื่องบินได้ หลักจากการทดลองบินขึ้นหลายครั้งจากสนามบินกองทัพเรือที่นอร์ฟอล์ค, เวอร์จิเนีย ซึ่งได้ทำเครื่องหมายรันเวย์ที่ระยะวิ่งเท่ากับความยาวรันเวย์ของดาดฟ้าเรือบรรทุกเครื่องบิน สุดท้ายการโจมตีครั้งนี้วางแผนและนำทีมโดย จิมมี่ ดูลิตเติล

ภารกิจนี้ต้องการเครื่องบินทิ้งระเบิดที่มีวิสัยทำการเกิน 2,400 ไมล์ทะเล (4,400 กม.) ในขณะที่บรรทุกระเบิดหนัก 2,000 ปอนด์ (910 กก.) ไปด้วย จะมีเครื่องบินอีกสามรุ่นที่เหมาะสมคือ มาร์ติน บี-26 มารัวเดอร์, ดักลาส บี-18 โบโล และ ดักลาส บี-23 ดรากอน แต่สุดท้ายก็เลือกเครื่องบินทิ้งระเบิด บี-25 มิทเชล เพื่อรับหน้าที่นี้ เพราะไม่แน่ใจว่า บี-26 จะสามารถบินขึ้นจากดาดฟ้าเรือได้หรือไม่ และ บี-23 ก็มีปีกใหญ่กว่า บี-25 เกือบ 50% ซึ่งจะทำให้เรือบรรทุกเครื่องบินไปได้น้อยลง สุดท้าย บี-18 ก็ตกไปด้วยเหตุผลคล้าย ๆ กัน

อ้างอิง

↑ Doolittle & Glines 1991, pp. 3, 541.
↑ ^2.0 ^2.1 Scott 2015.
↑ Chun 2006, p. 60.
↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ bravemen
↑ Glines 1998, pp. 166–68.
↑ ^6.0 ^6.1 "Aftermath: How the Doolittle Raid Shook Japan". 27 July 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 April 2018. สืบค้นเมื่อ 19 April 2018.
↑ "James H. Doolittle". 9 November 2009. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 March 2022. สืบค้นเมื่อ 31 July 2022.

ข้อมูล

Chun, Clayton K. S. (2006). The Doolittle Raid 1942: America's First Strike Back at Japan. Campaign. Vol. 156. Illustrated by Howard Gerrard. Botley, Oxford: Osprey. ISBN 978-1841769189. OCLC 1148923535. OL 8922817M.
Doolittle, James H. (9 July 1942). "General Doolittle's Report on Japanese Raid". HyperWar. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 February 2021. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
Doolittle, James H.; Glines, Carroll V. (1991). I Could Never Be So Lucky Again: An Autobiography. New York: Bantam Books. ISBN 0553584642.
Glines, Carroll V. (1988). The Doolittle Raid: America's Daring First Strike Against Japan. New York: Orion Books. ISBN 0517567482. OCLC 17548701. OL 2526629M.
Scott, James M. (2015). "The Untold Story of the Vengeful Japanese Attack After the Doolittle Raid". Smithsonian Magazine (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 March 2021. สืบค้นเมื่อ 2020-02-15.

แหล่งข้อมูลอื่น

Official Doolittle Raiders website Archived
Doolittle Raid. Naval History and Heritage Command
Children of the Doolittle Raiders website
Official historian of the Doolittle raid, Carroll V. Glines talks about the raid เก็บถาวร 10 มีนาคม 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
ภาพยนตร์สั้น Newsreel of the Doolittle Raid สามารถดาวน์โหลดได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายที่อินเทอร์เน็ตอาร์ไคฟ์
Unsettled History: America, China, and the Doolittle Tokyo Raid – PBS documentary video (57 min.)
UnsettledHistory.tv – web site about the PBS documentary above.

[FOOTNOTEDoolittleGlines19913,_541-1] Doolittle & Glines 1991, pp. 3, 541.

[FOOTNOTEScott2015-2] 2.0 ^2.1 Scott 2015.

[FOOTNOTEChun200660-3] Chun 2006, p. 60.

[bravemen-4] อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ bravemen

[Glines_1998,_pp._166–168-5] Glines 1998, pp. 166–68.

[hist_reex-6] 6.0 ^6.1 "Aftermath: How the Doolittle Raid Shook Japan". 27 July 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 April 2018. สืบค้นเมื่อ 19 April 2018.

[James_H._Doolittle-7] "James H. Doolittle". 9 November 2009. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 March 2022. สืบค้นเมื่อ 31 July 2022.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]