อักษรตันกุต

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก อักษรตันกัท)
ตันกุต
The Art of War-Tangut script.jpg
พิชัยสงครามซุนจื่อ เขียนในอักษรตันกุต
ชนิดตัวหนังสือคำ
ภาษาพูดภาษาตันกุต
ผู้ประดิษฐ์Yeli Renrong
ช่วงยุคค.ศ. 1036–1502
ระบบแม่
อักษรประดิษฐ์ที่ได้แรงบันดาลใจจากอักษรจีน
  • ตันกุต
ช่วงยูนิโคด
ISO 15924Tang

อักษรตันกุต (ตันกุต: 𗼇𘝞; จีน: 西夏文; พินอิน: Xī Xià Wén; แปลตรงตัว: "อักษรเซี่ยตะวันตก") เป็นระบบการเขียนตัวหนังสือคำที่ใช้สำหรับภาษาตันกุตในราชวงศ์เซี่ยตะวันตก ตามรายงานล่าสุด มีอักษรตันกุตเท่าที่รู้จัก (ไม่รวมรูปแบบอื่น ๆ) 5863 ตัว[1] อักษรตันกุตมีความคล้ายกับอักษรจีน[2] โดยมีวิธีขีดเส้นคล้ายกัน แต่วิธีการเขียนตัวอักษรในระบบการเขียนตันกุตมีความแตกต่างจากรูปแบบการเขียนของอักษรจีนอย่างมาก

ประวัติ[แก้]

ตามรายงานจาก ประวัติศาสตร์ซ่ง (1346) อักษรนี้ได้รับการคิดค้นโดย Yeli Renrong เจ้าหน้าที่ชั้นสูงใน ค.ศ. 1036[3][4] หลังคิดค้นอักษรนี้ในเวลาไม่นาน ก็ใช้งานทันที โดยโรงเรียนรัฐบาลสอนด้วยอักษรนี้ เอกสารทางการเขียนด้วยอักษรนี้ (เฉพาะทางการทูตที่เขียนสองภาษา) มีคัมภีร์ศาสนาพุทธจำนวนมากที่แปลจากภาษาทิเบตและจีนด้วยอักษรนี้ และมีภาพพิมพ์ที่สลักด้วยอักษรนี้[5] ถึงแม้ว่าราชวงศ์ล่มสลายใน ค.ศ. 1227 อักษรนี้ยังคงมีการใช้งานในไม่กี่ศตวรรษ ตัวอย่างสุดท้ายที่เขียนด้วยอักษรนี้พบบนเสาตันกุตธารณีคู่ที่สร้างขึ้นใน ค.ศ. 1502 ที่เป่าติ้ง ปัจจุบันอยู่ในมณฑลเหอเป่ย์[6]

ภาพ[แก้]

การถอดอักษรตันกุต 37 ตัวของ Stephen Wootton Bushell
อักษรตันกัตที่หมายถึง "มนุษย์" เป็นอักษรที่ดูเรียบง่าย
อักษรตันกัตที่หมายถึง "โคลน" มาจากส่วนของคำว่า "น้ำ" (ซ้ายสุด) และทั้งหมดของคำว่า "ดิน"

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 《西夏文字共有５８６３个正字》 (ภาษาจีนตัวย่อ). Ningxia News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-03-02. สืบค้นเมื่อ 2006-11-21.
  2. ↑ Frederick W. Mote (2003). Imperial China 900-1800. Harvard University Press. pp. 395–. ISBN 978-0-674-01212-7.
  3. ↑ 《宋史‧卷四百八十五‧列传第二百四十四‧外国一‧夏国上》 (ภาษาจีนตัวย่อ).
  4. ↑ Heming Yong; Jing Peng (14 August 2008). Chinese Lexicography : A History from 1046 BC to AD 1911. OUP Oxford. pp. 377–. ISBN 978-0-19-156167-2.
  5. ↑ Xu Zhuang (徐庄. 《略谈西夏雕版印刷在中国出版史中的地位》 (ภาษาจีนตัวย่อ). 出版学术网. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-03-16. สืบค้นเมื่อ 2007-03-05.
  6. ↑ Nishida, Tatsuo (2010). translated by Noriyoshi Mizujulle, Anthony George and Hamaki Kotsuki. "Xixia Language Studies and the Lotus Sutra (II)" (PDF). The Journal of Oriental Studies. 20: 222–251.

ข้อมูล[แก้]

  • Grinstead, Eric (1972). Analysis of the Tangut Script. Scandinavian Institute of Asian Studies Monograph Series. Lund: Studentlitteratur.
  • Kychanov, Evgenij Ivanovich Kychanov (1996). "Tangut". ใน Daniels, Peter T.; Bright, William (บ.ก.). The World's Writing Systems. New York: Oxford University Press. pp. 228–9. ISBN 0-19-507993-0.
  • Tatsuo, Nishida 西田龍雄 (1994). Seika moji: sono kaidoku no purosesu 西夏文字: その解讀のプロセス [Xixia script: the process of its decipherment] (ภาษาญี่ปุ่น). Tokyo: Kinokuniya shoten. ISBN 4-314-00632-3.
  • Shi, Jinbo 史金波 (1981). "Lüelun Xixia wenzi de gouzao" 略论西夏文字的构造 [A sketch of the structure of the Tangut script]. Minzu yuwen lunji 民族语文论集 [A collection of essays concerning the languages of the ethnic minorities] (ภาษาจีน). Beijing: Zhongguo shehui kexue chubanshe. pp. 192–226.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อักษรตันกุต&oldid=10191026"