อักษรกวิ

อักษรกวิ
จารึกความร่วมมือลากูนา เขียนด้วยอักษรกวิ พบที่ฟิลิปปินส์เมื่อ พ.ศ. 1453
ชนิด	อักษรสระประกอบ
ภาษาพูด	บาหลีเก่า, ขวาเก่า, ซุนดาเก่า, มาเลย์เก่า, สันสกฤต
ช่วงยุค	พุทธศตวรรษที่ 13 - 21
ระบบแม่	อักษรไซนายดั้งเดิม อักษรฟินิเชียน อักษรอราเมอิก อักษรพราหมี อักษรปัลลวะ อักษรกวิ
ระบบลูก	อักษรบาหลี อักษรบาตัก อักษรบายบายิน อักษรบูฮิด อักษรฮานูโนโอ อักษรลนตารา อักษรซุนดาโบราณ อักษรเรนกอง อักษรเรชัง อักษรตักบันวา
ระบบพี่น้อง	อักษรเขมร อักษรครันถะ อักษรจาม อักษรมอญ อักษรทมิฬ
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด

อักษรกวิ (กะ-วิ) หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า อักษรชวาเก่า เป็นอักษรที่พัฒนามาจากอักษรในอินเดียใต้ ใช้ในบริเวณหมู่เกาะ เช่น ชวา สุมาตรา ทางภาคใต้ของไทยมีหลักฐานว่าเคยใช้อักษรนี้แต่ไม่แพร่หลายมากนัก ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้อักษรไทยและอักษรขอม อักษรกวิไม่มีบ่าอักษรเช่นเดียวกับอักษรมอญโบราณ

อ้างอิง

• สุจิตต์ วงษ์เทศ. อักษรไทย มาจากไหน กรุงเทพฯ. มติชน. 2548

แหล่งข้อมูลอื่น

• ตัวอย่างจารึกอักษรกวิที่พบในประเทศไทย