ข้ามไปเนื้อหา

อิหม่ามเยเมน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

อิหม่ามเยเมน ภายหลังมีชื่อว่า พระมหากษัตริย์เยเมน เป็นผู้นำทางศาสนาที่ได้รับการเคารพ ซึ่งนับถือศาสนาอิสลามนิกายชีอะฮ์ สาขาซัยดียะฮ์ พวกเขาจัดตั้งการปกครองที่ผสมผสานระหว่างศาสนาและทางโลก-การเมืองในพื้นที่ของเยเมนใน ค.ศ. 897 โดยยังคงอยู่ได้ภายใต้สถานการณ์ที่แตกต่างกัน จนกระทั่งสงครามกลางเมืองเยเมนเหนือสิ้นสุดลงใน ค.ศ. 1970 หลังการปฏิวัติของฝ่ายสาธารณรัฐใน ค.ศ. 1962 ผู้อ้างสิทธิ์เป็นอิหม่ามจะทำการประกาศ "เรียก" (ดะอ์วะฮ์) และไม่บ่อยนักที่จะมีผู้อ้างสิทธิ์มากกว่าหนึ่งคน[1]

ประวัติศาสตร์

[แก้]

ต้นกำเนิด

[แก้]

อิหม่ามมีความชอบธรรมจากการสืบเชื้อสายมาจากศาสดามูฮัมหมัดของศาสนาอิสลาม โดยส่วนใหญ่สืบเชื้อสายมาจากอัลกอซิม อัล-ราสซี (เสียชีวิตในปี ค.ศ. 860) หลังจากที่เขาเสียชีวิตแล้ว อิหม่ามในยุคกลางจึงมักถูกเรียกว่าราสซีดอัลฮาดี อิลาอัล-ฮักก์ ยะห์ยาซึ่งเป็นหลานชายของเขาเกิดที่เมดินาชื่อเสียงของเขาในฐานะปัญญาชนและผู้นำที่มีชื่อเสียงทำให้เขาได้รับคำเชิญไปเยเมน เขาถูกเรียกตัวไปปกครองชนเผ่าที่อาศัยบนที่สูงในปี ค.ศ. 893 และอีกครั้งในปี ค.ศ. 896–897 อัลฮาดีได้แนะนำนโยบายและแนวทางปฏิบัติมากมายที่พัฒนามาจนกลายเป็นกลุ่มไซดียะห์ของเยเมนโดยเฉพาะ ความพยายามของอัลฮาดีในที่สุดก็ได้กลายเป็น กฏพื้นฐานสำหรับลักษณะทางศาสนาและการเมืองของไซดีของเยเมน อย่างไรก็ตาม อัลฮาดีไม่สามารถรวบรวมอำนาจปกครองเยเมนทั้งหมดได้ เขาไม่สามารถสร้างรัฐที่ยั่งยืนบนที่สูงได้ เนื่องจากลัทธิท้องถิ่นที่เข้มแข็งยังคงดำรงอยู่ในภูมิภาคนี้ มีการก่อกบฏเช่นเดียวกับกลุ่มประชากรที่ไม่ยอมรับการอ้างอำนาจทางศาสนาและการเมืองของเขาและผู้สืบทอดตำแหน่ง

รายชื่ออิหม่าม

[แก้]

ไม่มีรายชื่อใดของอิหม่ามเยเมนที่ไม่มีข้อโต้แย้ง เนื่องจากอิหม่ามหลายคนไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับ และบางครั้งถูกซ่อนด้วยผู้นำจากราชวงศ์ในดินแดนตอนล่างหรือจากพวกเติร์ก รายการต่อไปนี้ค่อนข้างครอบคลุม[2][3][4][5]

สำหรับผู้นำหลัง ค.ศ. 1962 ดูประธานาธิบดีสาธารณรัฐอาหรับเยเมน

ความเชื่อ

[แก้]

ผู้นับถือชีอะฮ์ซัยดียะฮ์ไม่ระบุคุณสมบัติเหนือมนุษย์แก่อิหม่ามของตน ซึ่งต่างจากอิหม่ามหลายคน (ชีอะฮ์สาขาสิบสองอิมามและอิสมาอีลียะฮ์)[6]

อ้างอิง

[แก้]
ทั่วไป
  • Harris, Walter B. (1893). A Journey Through the Yemen and Some General Remarks Upon That Country. Edinburgh and London: William Blackwood and Sons. pp. 374–375. OCLC 5044217.
  • Imam Zaid bin Ali Cultural Foundation, مؤسسة الإمام زيد بن علي الثقافية :: استعراض الكتاب (in Arabic).
จำเพาะ
  1. ↑ Jane Hathaway, A Tale of Two Factions; Myth, Memory, and Identity in Ottoman Egypt and Yemen. New York 2003, pp. 79–81.
  2. ↑ Ayman Fu'ad Sayyid, Masadir ta'rikh al-Yaman fial 'asr al-islami. al Qahira 1974, pp. 404–16
  3. ↑ R.B. Serjeant & Ronald Lewcock (eds.), San'a': An Arabic Islamic City. London 1983, pp. 72–95
  4. ↑ الأئمة الزيديون في اليمن (in Arabic)
  5. ↑ الأئمة الزيدية من 898 م إلى 1962م (in Arabic)
  6. ↑ Francis Robinson, Atlas of the Islamic World Since 1500, pg. 47. New York: Facts on File, 1984. ISBN 0871966298

อ่านเพิ่ม

[แก้]
  • A.M.H.J. Stokvis, Manuel d'histoire, de généalogie et de chronologie de tous les états du globe, Vol I-III. Leiden 1888–93.
  • Peter Truhart, Regents of Nations. München 2003
  • E. de Zambaur, Manuel de généalogie et de chronologie de l'histoire de l'islam. Hannover 1927.
Stub icon

บทความนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

หมายเหตุ: ขอแนะนำให้จัดหมวดหมู่โครงให้เข้ากับเนื้อหาของบทความ (ดูเพิ่มที่ วิกิพีเดีย:โครงการจัดหมวดหมู่โครงที่ยังไม่สมบูรณ์)

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อิหม่ามเยเมน&oldid=12297344"