ราชวงศ์ซาฟาวิด
(เปลี่ยนทางจาก จักรวรรดิซาฟาวิยะห์)
ไปยังการนำทาง
ไปยังการค้นหา
|
บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่ง |
| จักรวรรดิซาฟาวิยะห์ | ||||||
| سلسلۀ صفویۀ ایران | ||||||
| จักรวรรดิ | ||||||
| ||||||
| ||||||
 จักรวรรดิซาฟาวิยะห์
| ||||||
| เมืองหลวง | ทาบริซ, Qazvin, เอสฟาฮาน | |||||
| ภาษา | เปอร์เซีย (ทางการ[1]) และ อาเซอร์ไบจาน (ราชสำนัก, ผู้นำทางศาสนา, การทหาร)[2][3] | |||||
| ศาสนา | อิมามชีอะหฺ | |||||
| รัฐบาล | ราชาธิปไตย | |||||
| ชาห์ | ||||||
| - | ค.ศ. 1501–1524 | ชาห์อิสมาอิลที่ 1 | ||||
| - | ค.ศ. 1524–1576 | ชาห์ทามาสพ์ที่ 1 | ||||
| - | ค.ศ. 1587–1629 | ชาห์อับบาสที่ 1 | ||||
| - | ค.ศ. 1732–1736 | ชาห์อับบาสที่ 3 | ||||
| - | 1732–1736 | นาเดอร์ อาฟชาร์ | ||||
| ประวัติศาสตร์ | ||||||
| - | ก่อตั้ง ลัทธิซูฟีย์ | ค.ศ. 1301 | ||||
| - | สถาปนา | ค.ศ. 1501 | ||||
| - | การรุกรานของโฮทาคิ | ค.ศ. 1722 | ||||
| - | ยึดคืนได้ในสมัยของนาเดอร์ อาฟชาร์ | ค.ศ. 1726–ค.ศ. 1729 | ||||
| - | สิ้นสุด | ค.ศ. 1736 | ||||
| - | นาเดอร์ อาฟชาร์สวมมงกุฎเป็นชาห์ | 8 มีนาคม ค.ศ. 1736 | ||||
| พื้นที่ | 2,850,000 ตร.กม. (1,100,391 ตารางไมล์) | |||||
.svg)
ราชวงศ์ซาฟาวิยะห์ (เปอร์เซีย: صفویان; อาเซอร์ไบจาน: صفویلر; จอร์เจีย: სეფიანთა დინასტია; อังกฤษ: Safavid dynasty) เป็นหนึ่งในราชวงศ์ที่ปกครองอิหร่านในอดีต ราชวงศ์ซาฟาวิยะห์ปกครองจักรวรรดิอันยิ่งใหญ่ที่สุด[4][5]จักรวรรดิหนึ่งตั้งแต่การพิชิตจักรวรรดิเปอร์เซียของอิสลาม (Islamic conquest of Persia) เป็นต้นมา และเป็นผู้ก่อตั้ง “Ithnāˤashari” (อิมามชีอะหฺ)[6] ซึ่งเป็นลัทธิทางการของจักรวรรดิ ซึ่งเป็นจุดสำคัญของประวัติศาสตร์ของศาสนาอิสลาม ราชวงศ์ซาฟาวิยะห์มาจากหลายเผ่าพันธุ์ (ชาวอาเซอร์ไบจาน[7],ชาวเซอร์คาสเซียน/ชาวจอร์เจีย[8], ชาวกรีก[9],ชาวเคิร์ด[10]) และมีอำนาจปกครองอิหร่านระหว่างปี ค.ศ. 1501/ค.ศ. 1502 มาจนถึงกระทั่งถึงปี ค.ศ. 1722
ราชวงศ์ซาฟาวิยะห์มีรากฐานมาจากการก่อตั้งลัทธิซูฟีย์ (Safaviya sufi order) ในเมืองอาร์ดาบิล (Ardabil) ในบริเวณอาเซอร์ไบจานของอิหร่าน จากนั้นราชวงศ์ซาฟาวิยะห์ก็ขยายอิทธิพลออกไปอย่างกว้างขวางจนสามารถครอบครองจักรวรรดิเปอร์เซียได้ทั้งหมด และริเริ่มการก่อตั้งวัฒนธรรมของความเป็นอิหร่านในบริเวณที่ปกครอง[11] ราชวงศ์ซาฟาวิยะห์จึงกลายเป็นราชวงศ์แรกของอิหร่านตั้งแต่ซาสซานิยะห์ที่เริ่มการรวบรวมอิหร่านเข้าเป็นรัฐที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
แม้ว่าการปกครองของราชวงศ์ซาฟาวิยะห์จะสิ้นสุดลงในปี ค.ศ. 1736 แต่ก็ได้ทิ้งร่องรอยมาจนถึงสมัยปัจจุบันโดยการก่อตั้งและเผยแพร่ชีอะหฺในบริเวณส่วนใหญ่ของคอเคซัส และเอเชียตะวันออกและโดยเฉพาะในอิหร่านเอง
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Roemer, H. R. (1986). "The Safavid Period". The Cambridge History of Iran, Vol. 6: The Timurid and Safavid Periods. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 189–350. ISBN 0-521-20094-6. Excerpt from Page 331:"Depressing though the condition in the country may have been at the time of the fall of Safavids, they cannot be allowed to overshadow the achievements of the dynasty, which was in many respects to prove essential factors in the development of Persia in modern times. These include the maintanence of Persian as the official language and of the present-day boundaries of the country, adherence to the Twelever Shi'i, the monarchical system, the planning and architectural feartures of the urban centers, the centralised administration of the state, the alliance of the Shi'i Ulama with the merchant bazaars, and the symbiosis of the Persian-speaking population with important non-Persian, especially Turkish speaking minorities"
- ↑ Savory, Roger (2007). Iran Under the Safavids. Cambridge University Press. p. 213. ISBN 0521042518, ISBN 978-0-521-04251-2 Check
|isbn=value: invalid character (help).qizilbash normally spoke Azari brand of Turkish at court, as did the Safavid shahs themselves; lack of familiarity with the Persian language may have contributed to the decline from the pure classical standards of former times
- ↑ Price, Massoume (2005). Iran's Diverse Peoples: A Reference Sourcebook. ABC-CLIO. p. 66. ISBN 1576079937, ISBN 978-1-57607-993-5 Check
|isbn=value: invalid character (help).The Shah was a native Turkic speaker and wrote poetry in the Azerbaijani language.
- ↑ Helen Chapin Metz. Iran , a Country study. 1989. Original from the University of Michigan. pg 313. Emory C. Bogle. Islam: Origin and Belief. University of Texas Press. 1989. pg 145. Stanford Jay Shaw. History of the Ottomon Empire. Cambridge University Press. 1977. pg 77
- ↑ Andrew J. Newman, Safavid Iran: Rebirth of a Persian Empire, I. B. Tauris (March 30, 2006)
- ↑ R.M. Savory, Safavids, Encyclopedia of Islam, 2nd edition
- ↑ Encyclopaedia Iranica. R. N. Frye. Peoples of Iran.
- ↑ RUDI MATTHEE, "GEORGIANS IN THE SAFAVID ADMINISTRATION" in Encyclopedia Iranica [1]
- ↑ Anthony Bryer. "Greeks and Türkmens: The Pontic Exception", Dumbarton Oaks Papers, Vol. 29., (1975), Appendix II - Genealogy of the Muslim Marriages of the Princesses of Trebizond
- ↑ R.M. Savory. Ebn Bazzaz. Encyclopedia Iranica
- ↑ Why is there such confusion about the origins of this important dynasty, which reasserted Iranian identity and established an independent Iranian state after eight and a half centuries of rule by foreign dynasties? in R.M. Savory, Iran under the Safavids (Cambridge University Press, Cambridge, 1980), page 3.
ดูเพิ่ม[แก้]
| ||||||||||||||||||
บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประวัติศาสตร์
