จักรวรรดิการอแล็งเฌียง
 |
บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่ง |
| จักรวรรดิการอแล็งเฌียง | |||||
|
|||||
 จักรวรรดิการอแล็งเฌียง (สีเทา) แผ่ไพศาลที่สุดในปี 814
|
|||||
| เมืองหลวง | อาเคิน | ||||
| รัฐบาล | ระบอบกษัตริย์ | ||||
| ยุคประวัติศาสตร์ | สมัยกลาง | ||||
| - | ชาร์เลอมาญขึ้นครองราชย์ | ค.ศ. 800 | |||
| - | จักรพรรดิคาร์ลที่ 3สวรรคต | 888 | |||
| พื้นที่ | |||||
| - | 800 | 1,112,000 ตร.กม. (429,346 ตารางไมล์) | |||
| ประชากร | |||||
| - | 800 ประมาณการ | 15,000,000 | |||
| ความหนาแน่น | 13.5 คน/ตร.กม. (34.9 คน/ตารางไมล์) | ||||
จักรวรรดิการอแล็งเฌียง (อังกฤษ: Carolingian Empire) เป็นคำประวัติศาสตร์ที่บางครั้งก็หมายถึงราชอาณาจักรแฟรงก์ภายใต้การปกครองของราชวงศ์การอแล็งเฌียง ที่เห็นกันว่าเป็นราชวงศ์ที่ก่อตั้งฝรั่งเศสและเยอรมนี จักรวรรดิการอแล็งเฌียงอาจจะถือว่าเป็นปลายสมัยจักรวรรดิแฟรงก์หรือต้นสมัยจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์[1]ก็ได้
จักรวรรดิการอแล็งเฌียงเป็นการเน้นถึงการที่สมเด็จพระสันตะปาปาลีโอที่ 3 ทรงราชาภิเษกชาร์เลอมาญเป็นจักรพรรดิโรมันในปี ค.ศ. 800 [2] ก่อนหน้านั้นชาร์เลอมาญและบรรพบุรุษของพระองค์เป็นประมุขของจักรวรรดิแฟรงก์ (พระอัยกาชาร์ล มาร์แตลเป็นผู้ก่อตั้งจักรวรรดิ) การราชาภิเกมิได้เป็นการประกาศการเป็นจักรพรรดิของจักรวรรดิใหม่ นักประวัติศาสตร์นิยมที่จะใช้คำว่า “กลุ่มราชอาณาจักรแฟรงก์” ("Frankish Kingdoms" หรือ "Frankish Realm") ในการเรียกดินแดนบริเวณที่ปัจจุบันคือเยอรมนีและฝรั่งเศสปัจจุบัน ระหว่างคริสต์ศตวรรษที่ 5 ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 9
เนื้อหา
การขยายตัวและระบบการป้องกันของจักรวรรดิแฟรงก์[แก้]
แม้ว่าจะมิได้เลือกใช้ตำแหน่ง “พระมหากษัตริย์” เช่น พระเจ้าเปแป็งพระวรกายเตี้ย พระราชโอรส หรือ “จักรพรรดิ” เช่นพระราชนัดดาชาร์เลอมาญ แต่ชาร์ล มาร์แตลก็เป็นประมุขสูงสุดของบริเวณที่ทุกวันนี้คือยุโรปตะวันตกทางตอนเหนือของเทือกเขาพิเรนีสทั้งหมด บริเวณเดียวที่มิได้ปกครองคือบริเวณที่เป็นของแซ็กซอนที่พิชิตได้บางส่วน, ลอมบาร์ดี และ ภูมิภาคชายแดนฮิสปาเนีย (Marca Hispanica) ทางตอนเหนือของเทือกเขาพิเรนีส ซึ่งกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิแฟรงค์หลังจากมาเตลเสียชีวิต
นอกจากนั้นมาเตลก็ยังเป็นผู้ก่อตั้งระบบศักดินาที่เป็นระบบที่เป็นสัญลักษณ์ของจักรวรรดิคาโรแล็งเชียงและยุโรปโดยทั่วไปในระหว่างสมัยกลาง แต่ผู้ที่ได้รับการสรรเสริญว่าเป็นผู้ก่อตั้งระบบที่ว่าคือพระราชโอรสและพระราชนัดดา และทรงเป็นผู้ที่สามารถหยุดยั้งการรุกรานของมุสลิมในยุโรปโดยอุมัยยะห์ในยุทธการที่ตูร์ในปี ค.ศ. 732 ซึ่งทำให้ได้รับสมญานามว่า “Martel” (ค้อน) นักประวัติศาสตร์ชาวอังกฤษเอ็ดเวิร์ด กิบบอน (Edward Gibbon) ผู้เชี่ยวชาญในหัวข้อที่เกี่ยวกับโรมและหลังจากนั้นเรียกชาร์ล มาร์แตลว่า “ประมุขผู้เหนือกว่าผู้ใดทั้งหมดของยุค” (the paramount prince of his age)
พระเจ้าเปแป็งพระวรกายเตี้ยรับตำแหน่งเป็นกษัตริย์โดยสมเด็จพระสันตะปาปาซาคารีราวปี ค.ศ. 751 จากนั้นชาร์เลอมาญก็ขึ้นครองราชย์ในปี ค.ศ. 768 หลังจากเปแป็งเสด็จสวรรคต และได้รับราชาภิเษกเป็นจักรพรรดิโรมันในปี ค.ศ. 800 โดยสมเด็จพระสันตะปาปาลีโอที่ 3[3]
จักรวรรดิในรัชสมัยชาร์เลอมาญ (ค.ศ. 800–ค.ศ. 814)[แก้]
จักรวรรดิการอแล็งเฌียงเมื่อชาร์เลอมาญเสด็จสวรรคตครอบคลุมยุโรปตะวันตกทั้งหมดเช่นเดียวกับที่อาณาเขตของจักรวรรดิโรมันก่อนหน้านั้น แต่ต่างจากโรมันตรงที่โรมันเกือบจะไม่ขยายดินแดนเกินไปกว่าบริเวณแม่น้ำไรน์หลังจากการพ่ายแพ้อย่างย่อยยับในปี ค.ศ. 9 ในยุทธการที่ป่าทิวโทเบิร์ก (Battle of the Teutoburg Forest) แต่ชาร์เลอมาญขยี้ผู้ต่อต้านที่เป็นชาวเจอร์มานิคทั้งหมดและขยายดินแดนของจักรวรรดิไปจนถึงแม่น้ำเอลเบและมีอิทธิพลจนเกือบจะไปถึงทุ่งเสต็ปป์รัสเซีย
จักรวรรดิคาโรแล็งเชียงแบ่งระหว่างบรรดาสมาชิกในราชวงศ์การอแล็งเฌียง ตั้งแต่เมื่อเริ่มก่อตั้งจักรวรรดิ เมื่อมาถึงรัชสมัยของชาร์เลอมาญพระองค์ก็ทรงแบ่งดินแดนระหว่างพระราชโอรสสามพระองค์: ชาร์ลได้รับนอยสเตรีย, หลุยส์ได้รับอากีแตน และเปแป็งได้รับอิตาลี เปแป็งสิ้นพระชนม์โดยมีพระราชโอรสนอกกฎหมายเบอร์นาร์ด ในปี ค.ศ. 810 ชาร์ลสิ้นพระชนม์โดยไม่มีรัชทายาทในปี ค.ศ. 811 แม้ว่าเบอร์นาร์ดจะครองราชย์ต่อจากเปแป็งเป็นกษัตริย์แห่งอิตาลี แต่หลุยส์ได้รับแต่งตั้งให้เป็นจักรพรรดิคู่กับชาร์เลอมาญในปี ค.ศ. 813 และทรงได้รับจักรวรรดิทั้งหมดเมื่อชาร์เลอมาญเสด็จสวรรคตในปี ค.ศ. 814[4]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Holy Roman Empire[1]
- ↑ "Carolingian Empire". A Dictionary of World History. สืบค้นเมื่อ 2008-04-07.
- ↑ Rosamond McKitterick, Charlemagne: The Formation of a European Identity, Cambridge University Press, 2008 ISBN 9780521886727
- ↑ Joanna Story, Charlemagne: Empire and Society, Manchester University Press, 2005 ISBN 9780719070891
ดูเพิ่ม[แก้]
|
||||||||||||||||||
บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประวัติศาสตร์
