รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์

ประวัติศาสตร์อิหร่านแผ่นดินใหญ่
กษัตริย์แห่งเปอร์เชีย
ก่อนยุคใหม่
	ก่อนคริสต์ศักราช
ก่อนประวัติศาสตร์
วัฒนธรรมก่อนเอลาไมท์	3200–2800
จักรวรรดิเอลาไมท์	2800–550
แหล่งโบราณคดีบัคเตรีย-มาร์เกียนา	2200–1700
ราชอาณาจักรมานไน	ศตวรรษที่ 10-7
จักรวรรดิมีเดีย	728–550
จักรวรรดิอคีเมนียะห์	550–330
จักรวรรดิซิลูซิด	330–150
ราชอาณาจักรกรีก-บัคเตรีย	250-125
จักรวรรดิพาร์เธีย	248–ค.ศ. 224
	หลังคริสต์ศักราช
จักรวรรดิกุษาณะ	30–275
จักรวรรดิซาสซานิยะห์	224–651
จักรวรรดิเฮพธาไลท์	425–557
เฮพธาไลท์-กุษาณะ	565–670
อาณาจักรกาหลิป	637–651
จักรวรรดิอุมัยยะฮ์	661–750
จักรวรรดิอับบาซียะฮ์	750–1258
จักรวรรดิทาฮิริยะห์	821–873
ราชวงศ์อาลาวิยะห์	864–928
จักรวรรดิซัฟฟาริยะห์	861–1003
จักรวรรดิซามานิยะห์	819–999
จักรวรรดิไซยาริยะห์	928–1043
จักรวรรดิไบอิยะห์	934–1055
จักรวรรดิกาสนาวิยะห์	975–1187
จักรวรรดิกอร์	1149–1212
จักรวรรดิเซลจุค	1037–1194
จักรวรรดิควาเรซเมีย	1077–1231
ราชวงศ์คาร์ติยะห์	1231-1389
จักรวรรดิข่านอิล	1256–1353
ราชวงศ์มุซาฟฟาริยะห์	1314–1393
ราชวงศ์จุพานิยะห์	1337–1357
ราชวงศ์จาไลยิริยะห์	1339–1432
ราชวงศ์เตมือร์	1370–1506
คารา โคยันลู เตอร์โคมันส์	1407–1468
อัค โคยันลู เตอร์โคมันส์	1378–1508
จักรวรรดิซาฟาวิยะห์	1501–1722*
จักรวรรดิโมกุล	1526–1857
ราชวงศ์โฮทาคิ	1722–1738
จักรวรรดิอาฟชาริยะห์	1736–1750
	* หรือ 1736
ยุคใหม่ สสซ = สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต
จักรวรรดิดุรรานี	1747–1823
เอมิเรตอัฟกานิสถาน	1823–1929
อิทธิพลของบริติชและรัสเซีย	1826–1919
อิสรภาพและสงครามกลางเมือง	1919–1929
สมัยปกครองของมุฮัมมัดเมดไซ	1929–1973
สาธารณรัฐอัฟกานิสถาน	1973–1978
สาธารณรัฐประชาธิปไตยอัฟกานิสถาน	1978–1992
ประวัติศาสตร์อัฟกานิสถานสมัยปัจจุบัน	ตั้งแต่ 1992
	ลำดับเหตุการณ์
อาณาจักรข่านแห่งคอเคซัส	1722–1828
ภายใต้การปกครองของรัสเซีย	1828–1917
สาธารณรัฐประชาธิปไตย	1918–1920
สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต	1920–1991
สาธารณรัฐอาเซอร์ไบจาน	ตั้งแต่ 1991
รัฐสุลต่านรูม	1077–1308
จักรวรรดิออตโตมัน	1299–1923
สาธารณรัฐตุรกี	ตั้งแต่ 1923
ราชวงศ์ซานด์	1750–1794
ราชวงศ์กอญัร	1781–1925
ราชวงศ์ปาห์ลาวี	1925–1979
การปฏิวัติอิหร่าน	1979
รัฐบาลชั่วคราว	1979
สาธารณรัฐอิสลามอิหร่าน	ตั้งแต่ 1979
อีรักออตโตมัน	1632–1919
กษัตริย์ฮาชิไมท์	1920–1958
การปฏิวัติและสาธารณรัฐ	1958–2003
สาธารณรัฐอิรัก	ตั้งแต่ 2004
เอมิเรตบูคารา	1785–1920
สาธารณรัฐประชาชนโซเวียตบุฮารา / อุซเบก	1920–1929
สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตอิสระทาจิก	1929
สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตทาจิก	1929–1991
สาธารณรัฐทาจิกิสถาน	ตั้งแต่ 1991
เอมิเรตบูคารา	1785–1920
สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตอุซเบก	1924–1991
อิสรภาพ	1991
สาธารณรัฐอุซเบกิสถาน	ตั้งแต่ 1991

รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์
รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์; اَلْخِلَافَةُ ٱلْعَبَّاسِيَّةُ‎
	ค.ศ. 750–1258; ค.ศ. 1261–1517
	สีดำมาตรฐาน
	รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์ในช่วงสูงสุด ป. ค.ศ. 850
สถานะ	จักรวรรดิ; (ค.ศ.750–1258); ราชวงศ์ในไคโรภายใต้รัฐสุลต่านมัมลูก; (1261–1517)
เมืองหลวง	กูฟะฮ์; (ค.ศ. 750–752); อันบาร์; (ค.ศ.752–762); แบกแดด; (ค.ศ.762–796, 809–836, 892–1258); อัรร็อกเกาะฮ์; (ค.ศ. 796–809); ซามัรรออ์; (ค.ศ. 836–892); ไคโร; (ค.ศ. 1261–1517);
ภาษาทั่วไป	ภาษาอาหรับคลาสสิก (ฝ่ายปกครองส่วนกลาง); หลายภาษา
ศาสนา	อิสลามซุนนี
การปกครอง	รัฐเคาะลีฟะฮ์
เคาะลีฟะฮ์
• ค.ศ.750–754	อัสซัฟฟาฮ์ (องค์แรก)
• ค.ศ.1242–1258	อัลมุสตะอ์ศิม (เคาะลีฟะฮ์องค์สุดท้ายในแบกแดด)
• 1508–1517	อัลมุตะวักกิลที่ 3 (เคาะลีฟะฮ์องค์สุดท้ายในไคโร)
ประวัติศาสตร์
• ก่อตั้ง	ค.ศ.750
• สิ้นสุด	ค.ศ.1517
สกุลเงิน	ดินาร์ (เหรียญทอง); ดิรฮัม (เหรียญเงิน); ฟัลส์ (เหรียญทองแดง);
ก่อนหน้า	ถัดไป
	รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์
จักรวรรดิออตโตมัน
จักรวรรดิเซลจุค
รัฐสุลต่านฆูริด
รัฐเคาะลีฟะฮ์ฟาฏิมียะฮ์
รัฐสุลต่านมัมลูก (ไคโร)
ราชวงศ์ซัฟฟาริด
ราชวงศ์ซิยาดิด
ราชวงศ์ตูลูนิด
จักรวรรดิมองโกล
	อะมีรุลมุอ์มินีน (أمير المؤمنين), เคาะลีฟะฮ์ (خليفة)

รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์ (อาหรับ: الخلافة العباسية: al-Khilāfah al-‘Abbāsīyyah) เป็นรัฐเคาะลีฟะฮ์ราชวงศ์ที่สามของศาสนาอิสลาม ที่มีเมืองหลวงที่แบกแดดหลังจากที่โค่นราชวงศ์อุมัยยะฮ์ออกจากบริเวณต่าง ๆ ยกเว้นอัล-อันดะลุส (Al-Andalus)ซึ่งคือบริเวณประเทศสเปนในปัจจุบัน

รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะห์ก่อตั้งโดยผู้ที่สืบเชื้อสายมาจากอับบาส อิบน์ อับดุลมุฏฏอลิบ (العباس بن عبد المطلب‎ – Abbas ibn Abd al-Muttalib) ลุงคนเล็กของมุฮัมมัด โดยก่อตั้งขึ้นในฮาร์รานในปี ค.ศ. 750 และย้ายเมืองหลวงจากฮาร์รานไปแบกแดดในปี ค.ศ. 762 รัฐเคาะลีฟะฮ์นี้รุ่งเรืองอยู่ราวสองร้อยปีแต่ก็มาเสื่อมโทรมลงเมื่ออำนาจของตุรกีแข็งแกร่งขึ้น ภายใน 150 ปีทีแผ่ขยายอำนาจไปทั่วเปอร์เชีย รัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะห์ก็สูญเสียอำนาจให้แก่จักรวรรดิมองโกล ในปี ค.ศ. 1258

อ้างอิง[แก้]

↑ The Abbasid Revolution against the Umayyad Caliphate adopted black for its rāyaʾ for which their partisans were called the musawwids. Tabari (1995), Jane McAuliffe (บ.ก.), Abbāsid Authority Affirmed, vol. 28, SUNY, p. 124 Their rivals chose other colours in reaction; among these, forces loyal to Marwan II adopted red. Patricia Crone (2012). The Nativist Prophets of Early Islam. p. 122.. The choice of black as the colour of the Abbasid Revolution was already motivated by the "black standards out of Khorasan" tradition associated with the Mahdi. The contrast of white vs. black as the Umayyad vs. Abbasid dynastic colour over time developed in white as the colour of Shia Islam and black as the colour of Sunni Islam: "The proselytes of the ʿAbbasid revolution took full advantage of the eschatological expectations raised by black banners in their campaign to undermine the Umayyad dynasty from within. Even after the ʿAbbasids had triumphed over the Umayyads in 750, they continued to deploy black as their dynastic colour; not only the banners but the headdresses and garments of the ʿAbbasid caliphs were black [...] The ubiquitous black created a striking contrast with the banners and dynastic color of the Umayyads, which had been white [...] The Ismaili Shiʿite counter-caliphate founded by the Fatimids took white as its dynastic color, creating a visual contrast to the ʿAbbasid enemy [...] white became the Shiʿite color, in deliberate opposition to the black of the ʿAbbasid 'establishment'." Jane Hathaway, A Tale of Two Factions: Myth, Memory, and Identity in Ottoman Egypt and Yemen, 2012, p. 97f. After the revolution, Islamic apocalyptic circles admitted that the Abbasid banners would be black but asserted that the Mahdi's standard would be black and larger. David Cook (2002). Studies in Muslim Apocalyptic, p. 153. Anti-Abbasid circles cursed "the black banners from the East", "first and last". Patricia Crone (2012). The Nativist Prophets of Early Islam. p. 243.

บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล
ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประวัติศาสตร์

[1] The Abbasid Revolution against the Umayyad Caliphate adopted black for its rāyaʾ for which their partisans were called the musawwids. Tabari (1995), Jane McAuliffe (บ.ก.), Abbāsid Authority Affirmed, vol. 28, SUNY, p. 124 Their rivals chose other colours in reaction; among these, forces loyal to Marwan II adopted red. Patricia Crone (2012). The Nativist Prophets of Early Islam. p. 122.. The choice of black as the colour of the Abbasid Revolution was already motivated by the "black standards out of Khorasan" tradition associated with the Mahdi. The contrast of white vs. black as the Umayyad vs. Abbasid dynastic colour over time developed in white as the colour of Shia Islam and black as the colour of Sunni Islam: "The proselytes of the ʿAbbasid revolution took full advantage of the eschatological expectations raised by black banners in their campaign to undermine the Umayyad dynasty from within. Even after the ʿAbbasids had triumphed over the Umayyads in 750, they continued to deploy black as their dynastic colour; not only the banners but the headdresses and garments of the ʿAbbasid caliphs were black [...] The ubiquitous black created a striking contrast with the banners and dynastic color of the Umayyads, which had been white [...] The Ismaili Shiʿite counter-caliphate founded by the Fatimids took white as its dynastic color, creating a visual contrast to the ʿAbbasid enemy [...] white became the Shiʿite color, in deliberate opposition to the black of the ʿAbbasid 'establishment'." Jane Hathaway, A Tale of Two Factions: Myth, Memory, and Identity in Ottoman Egypt and Yemen, 2012, p. 97f. After the revolution, Islamic apocalyptic circles admitted that the Abbasid banners would be black but asserted that the Mahdi's standard would be black and larger. David Cook (2002). Studies in Muslim Apocalyptic, p. 153. Anti-Abbasid circles cursed "the black banners from the East", "first and last". Patricia Crone (2012). The Nativist Prophets of Early Islam. p. 243.

[1]