ข้ามไปเนื้อหา

จอห์น เอฟ. เคนเนดี

แก้ไขลิงก์
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จอห์น เอฟ. เคนเนดี
John F. Kennedy
เคนเนดีในปีค.ศ. 1961
ประธานาธิบดีสหรัฐ คนที่ 35
ดำรงตำแหน่ง
20 มกราคม ค.ศ. 1961 – 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963
(2 ปี 306 วัน)
รองประธานาธิบดีลินดอน บี. จอห์นสัน
ก่อนหน้าดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์
ถัดไปลินดอน บี. จอห์นสัน
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด29 พฤษภาคม ค.ศ. 1917(1917-05-29)
บรูคไลน์ รัฐแมสซาชูเซตส์ สหรัฐ
เสียชีวิต22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963(1963-11-22) (46 ปี)
ดัลลัส รัฐเท็กซัส สหรัฐ
ศาสนาโรมันคาทอลิก
พรรคการเมืองพรรคเดโมแครต
คู่สมรสแจ็กเกอลีน เคนเนดี โอนาสซิส (1953 - 1963)
ลายมือชื่อ

จอห์น ฟิตซ์เจอรัลด์ เคนเนดี (อังกฤษ: John Fitzgerald Kennedy; 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1917 — 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963) มักจะเรียกด้วยชื่อย่อของเขาว่า เจเอฟเค และ แจ๊ค เป็นนักการเมืองชาวอเมริกันที่ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีคนที่ 35 ของสหรัฐอเมริกา ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1961 จนกระทั่งถูกลอบสังหารในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1963 เคเนดีได้ทำหน้าที่ในระดับสูงในช่วงสงครามเย็นและงานส่วนใหญ่ของเขาในฐานะที่เป็นประธานาธิบดีที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์กับสหภาพโซเวียตและคิวบา จากพรรคเดโมแครต เคเนดีได้เป็นตัวแทนของรัฐแมสซาชูเซตส์ในสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภาสหรัฐ ก่อนที่จะเป็นประธานาธิบดี

เคนเนดีเกิดที่เมืองบรูคไลน์ รัฐแมสซาชูเซตส์ เมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1917 ที่บ้านเลขที่ 83 ถนนบีลส์สตรีท[1] เป็นลูกของโจเซฟ แพทริค เคนเนดี นักธุรกิจและนักการเมือง กับโรส เคนเนดี นักสังคมสงเคราะห์ ปู่ของเขาเคยเป็นวุฒิสภาของรัฐแมสซาชูเซตส์ และตาของเขาเป็นสมาชิกในรัฐสภาสหรัฐและเคยได้รับเลือกให้เป็นนายกเทศมนตรีของเมืองบอสตัน โดยปู่ ยา ตา ยายของเขาเป็นผู้อพยพจากประเทศไอร์แลนด์[2] โดยเขาเป็นลูกคนที่ 2 จากบรรดาพี่น้อง 9 คน เขาได้จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในปี ค.ศ. 1940 ก่อนที่จะเข้าร่วมกองทัพเรือสำรองสหรัฐในปีต่อมา ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เขาได้เป็นผู้บัญชาการบังคับการเรือลาดตระเวนตอร์ปิโดในเขตสงครามแปซิฟิกและได้รับเหรียญหน่วยทหารแห่งกองทัพเรือและนาวิกโยธิน (Navy and Marine Corps Medal) จากปฏิบัติหน้าที่ของเขา ภายหลังจากในช่วงเวลาสั้นๆ ในสื่อมวลชนหนังสือพิมพ์ เคเนดีเป็นตัวแทนของเขตอำเภอบอสตันที่เป็นชนชั้นแรงงานในสภาผู้แทนราษฎรสหรัฐ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1947 ถึง ค.ศ. 1953 ต่อมาเขาได้รับเลือกให้เป็นวุฒิสภาสหรัฐและดำรงตำแหน่งเป็นวุฒิสมาชิกรุ่นน้องจากรัฐแมสซาชูเซตส์ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1953 ถึง ค.ศ. 1960 ในขณะที่ดำรงตำแหน่งในวุฒิสภา เคเนดีได้ตีพิมพ์หนังสือของที่ชื่อว่า โปร์ไฟล์ในความกล้าหาญ ซึ่งได้รับรางวัลพูลิตเซอร์ ในการเลือกตั้งชิงตำแหน่งประธานาธิบดี ปี ค.ศ. 1960 เขาได้เอาชนะอย่างฉิวเฉียดกับริชาร์ด นิกสัน คู่แข่งจากพรรครีพับลิกัน ซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นรองประธานาธิบดี

การบริหารปกครองของเคเนดีรวมทั้งความตึงเครียดสูงกับรัฐคอมมิวนิสต์ในสงครามเย็น ด้วยเหตุนี้ เขาได้เพิ่มจำนวนที่ปรึกษาทางทหารอเมริกันในเวียดนามใต้ ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1961 เขาได้มีอำนาจในความพยายามที่จะโค่นล้มรัฐบาลคิวบาของฟิเดล กัสโตรในการบุกครองอ่าวหมู เคเนดีได้มีอำนาจในโครงการคิวบาในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1961 เขาได้ปฏิเสธปฏิบัติการนอร์ทวู้ด (แผนการด้วยการโจมตีธงปลอมเพื่อได้รับอนุมัติในการทำสงครามกับคิวบา) ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1962 อย่างไรก็ตาม การบริหารปกครองของเขายังคงวางแผนที่จะบุกครองคิวบาในฤดูร้อน ปี ค.ศ. 1962 ในเดือนตุลาคมต่อมา เครื่องบินสอดแนมของสหรัฐได้ค้นพบฐานจรวดขีปนาวุธของโซเวียตที่ถูกติดตั้งขึ้นในคิวบา ในช่วงเวลาที่เกิดความตึงเครียด ซึ่งถูกเรียกว่า วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา ซึ่งเกือบที่จะส่งผลทำให้เกิดแพร่ระบาดของความขัดแย้งเทอร์โมนิวเคลียร์ทั่วโลก โครงการหมู่บ้านเชิงยุทธศาสตร์ได้เริ่มต้นขึ้นในเวียดนามในช่วงที่เขาดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี จากภายในประเทศ เคเนดีได้เป็นประธานในการจัดตั้งกองกำลังรักษาสันติภาพและสืบสานโครงการอวกาศที่ชื่อว่า อพอลโล นอกจากนี้เขายังได้สนับสนุนขบวนการเคลื่อนไหวด้านสิทธิพลเมือง แต่ประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อยในการส่งผ่าน ชายแดนใหม่ นโยบายภายในประเทศของเขา

เมื่อวันที่ 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963 เขาได้ถูกลอบสังหารในแดลลัส รัฐเท็กซัส รองประธานาธิบดี ลินดอน บี. จอห์นสัน ได้เข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดี เมื่อเคเนดีได้เสียชีวิตลง ลี ฮาร์วีย์ ออสวอลด์ ผู้นิยมมาร์กซิสต์และอดีตนาวิกโยธินสหรัฐ ถูกจับกุมด้วยข้อหาก่ออาชญากรรมต่อรัฐ แต่เขาก็ถูกยิงและเสียชีวิตโดยแจ็ก รูบี สองวันต่อมา สำนักงานสอบสวนกลาง (FBI) และคณะกรรมการวอร์เรนต่างสรุปกันว่า ออสวอลด์เป็นผู้กระทำแต่เพียงผู้เดียวในการลอบสังหาร แต่มีกลุ่มต่างๆ ได้โต้แย้งต่อรายงานวอร์เรนและเชื่อว่าเคเนดีเป็นเหยื่อของการสมรู้ร่วมคิด ภายหลังจากเคเนดีเสียชีวิต รัฐสภาสหรัฐได้รับข้อเสนออันมากมายของเขารวมทั้งกฎหมายสิทธิพลเมืองและกฎหมายสรรพากร ปี ค.ศ. 1964 เคเนดีได้รับการจัดดับสูงสุดในการสำรวจความคิดเห็นต่อประธานาธิบดีสหรัฐกับนักประวัติศาสตร์และสาธารณชนทั่วไป ชีวิตด้านส่วนตัวของเขายังเป็นจุดรวมของการได้รับความสนใจที่ยั่งยืนอย่างมากมาย ภายหลังจากการเปิดเผยต่อสาธารณชนในช่วงปี ค.ศ. 1970 เกี่ยวกับสุขภาพของเขาที่เจ็บป่วยเรื้อรังและการคบชู้สาว

การดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี (ค.ศ. 1961–1963)

[แก้]
พิธีสาบานตนประธานาธิบดีจอห์น เอฟ. เคนเนดี ณ รัฐสภาอเมริกัน

จอห์น เอฟ. เคนเนดี ได้เข้าพิธีสาบานตนเป็นประธานาธิบดีคนที่ 35 ในเช้าของวันที่ 20 มกราคม ค.ศ. 1961 ในพิธีรับตำแหน่งของเขา เขาได้พูดเกี่ยวกับความจำเป็นที่ชาวอเมริกันทุกคนจะต้องเป็นพลเมืองที่กระตือรือร้น โดยกล่าวว่า "อย่าถามว่าประเทศของคุณทำอะไรให้คุณได้บ้าง ให้ถามว่าคุณสามารถทำอะไรเพื่อประเทศของคุณได้บ้าง" เขาขอให้ประเทศต่างๆ ในโลกร่วมมือกันต่อสู้กับสิ่งที่เขาเรียกว่า "ศัตรูทั่วไปของมนุษย์: การปกครองแบบเผด็จการ ความยากจน โรคภัยไข้เจ็บ และสงคราม"[3]

“ทั้งหมดนี้จะไม่แล้วเสร็จในหนึ่งร้อยวันแรก และจะไม่แล้วเสร็จในหนึ่งพันวันแรก หรือในชีวิตของการบริหารนี้ หรือแม้แต่ในชีวิตของเราบนโลกใบนี้ แต่เราเริ่มต้นกันเถอะ” กล่าวโดยสรุปคือ เขาได้ขยายความปรารถนาของเขาไปสู่ความเป็นสากลมากขึ้น: "ในที่สุด ไม่ว่าคุณจะเป็นพลเมืองของอเมริกาหรือพลเมืองของโลก ขอมาตรฐานความแข็งแกร่งและการเสียสละที่สูงส่งจากเราที่นี่เช่นเดียวกับที่เราขอจากคุณ"[3]

สุนทรพจน์นี้สะท้อนให้เห็นถึงความเชื่อมั่นของเคนเนดีว่าฝ่ายบริหารของเขาจะกำหนดเส้นทางที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ทั้งในนโยบายภายในประเทศและการต่างประเทศ ความแตกต่างระหว่างวิสัยทัศน์ในแง่ดีนี้กับแรงกดดันในการจัดการความเป็นจริงทางการเมืองรายวันทั้งในและต่างประเทศจะเป็นหนึ่งในความตึงเครียดหลักที่เกิดขึ้นในช่วงปีแรก ๆ ของการบริหารของเขา[4]

เคนเนดีนำความแตกต่างในองค์กรมาสู่ทำเนียบขาวเมื่อเปรียบเทียบกับโครงสร้างการตัดสินใจของอดีตประธานาธิบดีไอเซนฮาวร์[5] เคนเนดีชอบโครงสร้างองค์กรของวงล้อที่มีซี่ล้อทั้งหมดที่นำไปสู่ประธานาธิบดี เขามีความพร้อมและเต็มใจในการตัดสินใจอย่างรวดเร็วตามความจำเป็นในสภาพแวดล้อมดังกล่าว เขาเลือกส่วนผสมของคนที่มีประสบการณ์และไม่มีประสบการณ์เพื่อทำหน้าที่ในคณะรัฐมนตรีของเขา โดยเขาได้กล่าวไว้ว่า"เราสามารถเรียนรู้งานของเราด้วยกัน"[5]

นโยบายภายในประเทศ

[แก้]

เคนเนดีเรียกนโยบายภายในประเทศของเขาว่า "พรมแดนแห่งใหม่" โดยให้คำมั่นสัญญาว่าจะให้ทุนรัฐบาลกลางเพื่อการศึกษา การรักษาพยาบาลสำหรับผู้สูงอายุ ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจแก่พื้นที่ชนบท และการแทรกแซงของรัฐบาลเพื่อหยุดยั้งภาวะเศรษฐกิจถดถอย เขายังสัญญาว่าจะยุติการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติ[6] แม้ว่าวาระการประชุมของเขา ซึ่งรวมถึงการสนับสนุนโครงการการศึกษาผู้มีสิทธิเลือกตั้ง (VEP) ในปี ค.ศ. 2505 ทำให้เกิดความคืบหน้าเพียงเล็กน้อยในด้านต่างๆ เช่น มิสซิสซิปปี้ ซึ่ง "VEP สรุปว่าการเลือกปฏิบัตินั้นยึดติดอยู่มาก"[7][8]

ในการแถลงนโยบายประจำปีต่อรัฐสภา ปี ค.ศ. 1963 เขาได้เสนอการปฏิรูปภาษีที่สำคัญและลดอัตราภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาจากช่วง 20-90% เป็นช่วง 14-65% รวมทั้งการลดอัตราภาษีนิติบุคคลจาก 52% เป็น 47% เคนเนดีเสริมว่าอัตราสูงสุดควรตั้งไว้ที่ 70% หากการหักเงินบางส่วนไม่ได้รับการยกเว้นสำหรับผู้มีรายได้สูง[6] รัฐสภาสหรัฐไม่ได้ดำเนินการจนกระทั่งปี ค.ศ. 1964 หลังจากที่เขาเสียชีวิตไปได้ 1 ปี เมื่ออัตราภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาสูงสุดลดลงเหลือ 70% และอัตราภาษีนิติบุคคลตั้งไว้ที่ 48%[9]

เขาได้กล่าวกับสโมสรเศรษฐกิจแห่งนิวยอร์กในปี ค.ศ. 1963 ว่า "... ความจริงที่ขัดแย้งกันที่ว่าอัตราภาษีสูงเกินไปและรายได้ต่ำเกินไป และวิธีที่เหมาะสมที่สุดในการเพิ่มรายได้ในระยะยาวคือการลดอัตราในขณะนี้"[5] รัฐสภาสหรัฐได้ลงคะแนนผ่านโครงการสำคัญๆของเคนเนดีเพียงบางส่วนเท่านั้นในการดำรงตำแหน่งของเขา แต่ก็ได้ลงคะแนนผ่านในปี ค.ศ. 1964 และ 1965 ในช่วงของประธานาธิบดีจอห์นสัน ผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากเขา[10]

ด้านเศรษฐกิจ

[แก้]

เคนเนดียุติช่วงนโยบายการคลังที่เข้มงวด และผ่อนคลายนโยบายการเงินเพื่อรักษาอัตราดอกเบี้ยและกระตุ้นการเติบโตของเศรษฐกิจ[11] งบประมาณแรกของเขาในปี ค.ศ. 1961 ส่งผลให้เกิดการขาดดุลที่ไม่เกี่ยวกับสงครามและไม่ใช่ภาวะถดถอยครั้งแรกของประเทศ และเขาได้เป็นประธานในคณะกรรมาธิการงบประมาณของรัฐบาลชุดแรกที่มีมูลค่าสูงถึง 100 พันล้านดอลลาร์ในปี ค.ศ. 1962[11] เศรษฐกิจซึ่งผ่านพ้นภาวะถดถอยมาสองครั้งในรอบสามปีและกำลังอยู่ในภาวะนี้เมื่อเคนเนดีเข้ารับตำแหน่ง เร่งตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัดตลอดการบริหารของเขา โดยก่อนหน้านี้ในช่วงการบริหารของไอเซนฮาวร์ แม้จะมีอัตราเงินเฟ้อและอัตราดอกเบี้ยต่ำ แต่จีดีพีก็เติบโตขึ้นโดยเฉลี่ยเพียง 2.2% ต่อปี (แทบจะไม่มากกว่าการเติบโตของประชากรในขณะนั้น) และลดลง 1% ในช่วงสิบสองเดือนที่ผ่านมาของไอเซนฮาวร์[12]

เศรษฐกิจได้พลิกผันและเจริญเติบโตในช่วงการบริหารของเคนเนดี GDP ขยายตัวเฉลี่ย 5.5% จากต้นปี ค.ศ. 1961 ถึงปลายปี ค.ศ. 1963[12] ขณะที่อัตราเงินเฟ้อทรงตัวที่ประมาณ 1% และการว่างงานลดลง[13] การผลิตภาคอุตสาหกรรมเพิ่มขึ้น 15% และยอดขายยานยนต์เพิ่มขึ้น 40%[14] อัตราการเติบโตของ GDP และอุตสาหกรรมนี้ ยังคงเติบโตไปจนถึงปี ค.ศ. 1969 และยังไม่มีการเติบโตของ GDP ที่มีระยาเวลายาวนานเช่นนี้[12]

ด้านขบวนการสิทธิพลเมือง

[แก้]

จุดจบอันวุ่นวายของการลงโทษที่เลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติของรัฐเป็นหนึ่งในปัญหาภายในประเทศที่เร่งด่วนที่สุดในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1960 กฎหมายการแบ่งแยกจิมโครว์เป็นกฎหมายที่จัดตั้งขึ้นในรัฐภาคใต้ตอนล่าง[15] ในปี ค.ศ. 1954 ศาลฎีกาของสหรัฐอเมริกาได้ตัดสินในคดีระหว่างบราวน์กับคณะกรรมการการศึกษาว่าการแบ่งแยกทางเชื้อชาติในโรงเรียนของรัฐนั้นขัดต่อรัฐธรรมนูญ โรงเรียนหลายแห่งโดยเฉพาะในรัฐทางใต้ ไม่เชื่อฟังคำตัดสินของศาลฎีกา และศาลยังห้ามไม่ให้มีการแบ่งแยกในสถานที่สาธารณะอื่น ๆ (เช่น รถประจำทาง ร้านอาหาร โรงภาพยนตร์ ห้องพิจารณาคดี ห้องน้ำ และชายหาด) แต่ก็ยังมีการแบ่งแยกต่อไป[1]

เคนเนดีได้สนับสนุนการรวมกลุ่มทางเชื้อชาติและสิทธิพลเมือง ในระหว่างการหาเสียงในการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี ค.ศ. 1960 เขาโทรศัพท์ถึงคอเร็ตต้า สก็อตต์ คิง ภรรยาของมาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ ซึ่งถูกจำคุกอยู่ ณ ขณะนั้นจากการพยายามทานอาหารกลางวันที่เคาน์เตอร์ของห้างสรรพสินค้า และโรเบิร์ต เคนเนดี น้องชายของเขายังได้เรียกเออร์เนสต์ แวนไดเวอร์ ผู้ว่าการรัฐจอร์เจีย ทำให้คิงได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ ซึ่งทำให้ได้รับการสนับสนุนจากคนผิวดำเพิ่มเติมจากการสมัครรับเลือกตั้งของโรเบิร์ต[1] เมื่อเข้ารับตำแหน่งในปี ค.ศ. 1961 เคนเนดีได้เลื่อนสัญญากฎหมายสิทธิพลเมืองที่เขาทำไว้ในขณะที่รณรงค์หาเสียงในปี ค.ศ. 1960 โดยตระหนักว่าพรรคเดโมแครตทางใต้ที่อนุรักษ์นิยมควบคุมการออกกฎหมายของรัฐสภา คาร์ล เอ็ม. บราวเออร์ นักประวัติศาสตร์ สรุปว่าการผ่านกฎหมายว่าด้วยสิทธิพลเมืองในปี ค.ศ. 1961 จะไม่เป็นผล[16] ในช่วงปีแรกที่เขาดำรงตำแหน่ง เคนเนดีได้แต่งตั้งคนผิวสีหลายคนเข้ารับตำแหน่ง รวมถึงการแต่งตั้ง เทอร์กูด มาร์แชลล์ ทนายความด้านสิทธิพลเมืองเป็นตุลการของรัฐบาลกลางในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1961[16]ในการแถลงนโยบายประจำปีต่อรัฐสภาครั้งแรกของเขาในเดือนมกราคม ค.ศ. 1961 ประธานาธิบดีเคนเนดีกล่าวว่า "การปฏิเสธสิทธิตามรัฐธรรมนูญของเพื่อนชาวอเมริกันบางคนเนื่องมาจากเชื้อชาติ—ที่กล่องลงคะแนนและที่อื่นๆ—รบกวนจิตสำนึกของชาติ และทำให้เราต้องรับผิดชอบต่อความคิดเห็นของโลกว่าประชาธิปไตยของเราไม่เท่ากับสัญญาอันสูงส่งของมรดกของเรา"[17] เคนเนดีเชื่อว่าขบวนการระดับรากหญ้าเพื่อสิทธิพลเมืองจะสร้างความโกรธเคืองแก่คนผิวขาวทางตอนใต้จำนวนมากและทำให้การผ่านกฎหมายสิทธิพลเมืองในสภาคองเกรส ซึ่งรวมถึงกฎหมายต่อต้านความยากจนยากขึ้น และทำให้เขาต้องห่างจากกฎหมายดังกล่าว[18]

นโยบายด้านต่างประเทศ

[แก้]
ประเทศที่ประธานาธิบดีจอห์น เอฟ. เคนเนดี ได้เดินทางไปในขณะดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี

นโยบายต่างประเทศของประธานาธิบดีเคนเนดีถูกครอบงำโดยการเผชิญหน้าของอเมริกากับสหภาพโซเวียต ซึ่งมีการแสดงออกโดยการแข่งขันตัวแทนในช่วงเริ่มต้นของสงครามเย็น ในปี ค.ศ. 1961 เขาตั้งตารอการประชุมสุดยอดร่วมกับนายกรัฐมนตรีนิกิตา ครุชชอฟ แต่เขาเริ่มเดินผิดทางโดยตอบโต้อย่างรุนแรงต่อคำปราศรัยของครุสชอฟเกี่ยวกับการเผชิญหน้าในสงครามเย็นในช่วงต้นปี ค.ศ. 1961 คำปราศรัยนี้เป็นการพูดกับประชาชนในสหภาพโซเวียต แต่เคนเนดีตีความว่าเป็นความท้าทายส่วนตัว ความผิดพลาดนี้เองทำให้ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นให้กับการประชุมสุดยอดที่เวียนนาเมื่อเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1961[4]

ในการไปประชุมสุดยอดครั้งนี้ เคนเนดีแวะที่ปารีสเพื่อพบกับประธานาธิบดีชาร์ลส์ เดอ โกลของฝรั่งเศส ซึ่งแนะนำให้เขาเพิกเฉยต่อลักษณะการเสียดสีของครุชชอฟ เนื่องจากเขากลัวว่าสหรัฐอเมริกา จะมีอิทธิพลต่อยุโรป อย่างไรก็ตาม เดอโกลค่อนข้างประทับใจในตัวเคนเนดีและครอบครัวของเขา เคนเนดีหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นในสุนทรพจน์ของเขาที่ปารีส โดยบอกว่าเขาอาจจะถูกจดจำว่าเป็น "ชายที่ไปกับแจ็กกี้ เคนเนดีที่ปารีส"[5]

ประธานาธิบดีเคนเนดีขณะอยู่ที่เวียนนา เมื่อปี ค.ศ. 1961

เมื่อวันที่ 4 มิถุนายน ค.ศ. 1961 เคนเนดีได้พบกับครุสชอฟในกรุงเวียนนาและเขาออกจากการประชุมด้วยความโกรธและผิดหวังที่เขาอนุญาตให้ครุชชอฟกลั่นแกล้งเขาแม้จะได้รับคำเตือนก็ตาม ในส่วนของครุชชอฟประทับใจในสติปัญญาของเคนเนดีแต่คิดว่าเขาอ่อนแอ เคนเนดีประสบความสำเร็จในการถ่ายทอดประเด็นสำคัญแก่ครุชชอฟในประเด็นที่ละเอียดอ่อนที่สุด ซึ่งเป็นสนธิสัญญาที่เสนอระหว่างมอสโกและเบอร์ลินตะวันออก เขาชี้แจงชัดเจนว่าสนธิสัญญาใดๆ ที่ขัดขวางสิทธิ์การเข้าถึงของสหรัฐฯ ในเบอร์ลินตะวันตกจะถือเป็นการทำสงคราม ไม่นานหลังจากที่เคนเนดีกลับมายังสหรัฐอเมริกา สหภาพโซเวียตได้ประกาศแผนการที่จะลงนามในสนธิสัญญากับเบอร์ลินตะวันออก โดยยกเลิกสิทธิในการยึดครองของบุคคลที่สามในส่วนใดส่วนหนึ่งของเมือง เมื่อรู้สึกหดหู่และโกรธ เคนเนดีสันนิษฐานว่าทางเลือกเดียวของเขาคือเตรียมประเทศให้พร้อมสำหรับสงครามนิวเคลียร์ ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วเขาคิดว่ามีโอกาส 1 ใน 5 ที่จะเกิดขึ้น[5]

ในช่วงหลายสัปดาห์หลังการประชุมสุดยอดที่เวียนนา ผู้คนมากกว่า 20,000 คนหนีจากเบอร์ลินตะวันออกไปยังภาคตะวันตก เพื่อตอบสนองต่อถ้อยแถลงจากสหภาพโซเวียต เคนเนดีเริ่มการประชุมอย่างเข้มข้นในประเด็นเบอร์ลิน โดยที่ ดีน แอคสัน เป็นผู้นำในการแนะนำการเพิ่มกำลังทหารควบคู่ไปกับ องค์การสนธิสัญญาแอตแลนติกเหนือ ในการปราศรัยในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1961 เคนเนดีประกาศการตัดสินใจเพิ่ม 3.25 พันล้านดอลลาร์ (เทียบเท่า 28.15 พันล้านดอลลาร์ในปี 2563) ให้กับงบประมาณด้านการป้องกันประเทศ พร้อมด้วยทหารอีกกว่า 200,000 นาย โดยระบุว่าการโจมตีเบอร์ลินตะวันตกจะเป็นการโจมตีสหรัฐ โดยคำปราศรัยนี้ได้รับคะแนนการอนุมัติ 85%[5]

หนึ่งเดือนต่อมา ทั้งสหภาพโซเวียตและเบอร์ลินตะวันออกเริ่มปิดกั้นทางผ่านใดๆ ของชาวเยอรมันตะวันออกไปยังเบอร์ลินตะวันตก และสร้างรั้วลวดหนาม ซึ่งได้รับการยกระดับอย่างรวดเร็วเป็นกำแพงเบอร์ลิน รอบเมือง ปฏิกิริยาเริ่มต้นของเคนเนดีคือการเพิกเฉยต่อสิ่งนี้ ตราบใดที่การเข้าถึงฟรีจากตะวันตกไปยังเบอร์ลินตะวันตกยังคงดำเนินต่อไป เส้นทางนี้เปลี่ยนไปเมื่อชาวเบอร์ลินตะวันตกสูญเสียความมั่นใจในการป้องกันตำแหน่งของตนโดยสหรัฐอเมริกา เคนเนดีส่งรองประธานาธิบดีจอห์นสันและลูเซียส ดี. เคลย์ พร้อมด้วยบุคลากรทางทหารจำนวนมากในขบวนรถผ่านเยอรมนีตะวันออก รวมถึงจุดตรวจติดอาวุธของโซเวียต เพื่อแสดงความมุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องของสหรัฐอเมริกา ต่อเบอร์ลินตะวันตก[5][19]

เคนเนดีกล่าวสุนทรพจน์ที่วิทยาลัยเซนต์แอนเซล์มเมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม ค.ศ. 1960 เกี่ยวกับสหรัฐอเมริกาในสงครามเย็นที่กำลังจะเกิดขึ้น คำปราศรัยของเขาให้รายละเอียดว่าเขารู้สึกว่านโยบายต่างประเทศของอเมริกาควรดำเนินต่อประเทศในแอฟริกา โดยสังเกตคำแนะนำที่สนับสนุนลัทธิชาตินิยมแอฟริกันสมัยใหม่โดยกล่าวว่า "สำหรับพวกเราเช่นกัน ได้ก่อตั้งประเทศใหม่ขึ้นมาจากการประท้วงจากการปกครองอาณานิคม"[20]

คิวบาและการบุกครองอ่าวหมู
[แก้]

บทความหลัก: การบุกครองอ่าวหมู

ประธานาธิบดีเคนเนดีและรองประธานาธิบดีจอห์นสันเดินในบริเวณสนามของทำเนียบขาว

ฝ่ายบริหารของไอเซนฮาวร์ได้สร้างแผนการล้มล้างระบอบการปกครองของฟิเดล กัสโตรในคิวบา นำโดยสำนักข่าวกรองกลาง (CIA) ด้วยความช่วยเหลือจากกองทัพสหรัฐฯ แผนดังกล่าวมีไว้เพื่อการรุกรานคิวบาโดยกลุ่มกบฏต่อต้านการปฏิวัติซึ่งประกอบด้วยผู้ลี้ภัยชาวคิวบาที่ต่อต้านกัสโตรซึ่งได้รับการฝึกฝนจากสหรัฐอเมริกา[21][22] นำโดยเจ้าหน้าที่ทหารของ CIA ความตั้งใจคือการรุกรานคิวบาและยุยงให้เกิดการจลาจลในหมู่ชาวคิวบาโดยหวังว่าจะขจัดกัสโตรออกจากอำนาจ โดยเคนเนดีได้อนุมัติแผนการบุกรุกครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 1961

การบุกรุกอ่าวหมูเริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 17 เมษายน ค.ศ. 1961 ชาวคิวบาที่ได้รับการฝึกฝนจากสหรัฐฯจำนวน 150 คนซึ่งมีชื่อว่า "Brigade 2506" ได้ลงจอดบนเกาะ โดยปราศจากการสนับสนุนทางอากาศของสหรัฐอเมริกา ผู้อำนวยการหน่วยข่าวกรองกลาง อัลเลน ดัลเลส กล่าวในภายหลังว่าพวกเขาคิดว่าประธานาธิบดีจะอนุมัติการดำเนินการใด ๆ ที่จำเป็นสำหรับเมื่อกองทหารอยู่บนพื้น

เมื่อวันที่ 19 เมษายน ค.ศ. 1961 รัฐบาลคิวบาได้จับกุมหรือสังหารผู้พลัดถิ่นที่บุกรุกเข้ามาและบังคับเคนเนดีให้เจรจาเพื่อปล่อยผู้รอดชีวิต 1,189 คน 20 เดือนต่อมา คิวบาปล่อยตัวเชลยที่ถูกจับกุมเพื่อแลกกับค่าอาหารและยามูลค่า 53 ล้านดอลลาร์[21] เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้กัสโตรรู้สึกระแวดระวังสหรัฐฯ และทำให้เขาเชื่อว่าจะมีการบุกรุกอีกครั้ง[23] ริชาร์ด รีฟส์ นักเขียนชีวประวัติกล่าวว่า เคนเนดีมุ่งเน้นที่ผลสะท้อนทางการเมืองของแผนเป็นหลักมากกว่าการพิจารณาทางทหาร เมื่อไม่ประสบผลสำเร็จ เขาก็เชื่อว่าแผนนี้เป็นแผนที่จะทำให้เขาดูแย่[5] เขารับผิดชอบสำหรับความล้มเหลว โดยกล่าวว่า"เราโดนจัดการอย่างและเราสมควรได้รับมัน แต่บางทีเราอาจจะเรียนรู้อะไรบางอย่างจากมัน"[21] เขาได้แต่งตั้งโรเบิร์ต เคนเนดี เพื่อเป็นประธานคณะกรรมการตรวจสอบสาเหตุของความล้มเหลว[24]

ในปลายปีค.ศ. 1961 ทำเนียบขาวได้ก่อตั้งกลุ่มพิเศษ (เสริม) นำโดยโรเบิร์ต เคนเนดี และรวมถึงเอ็ดเวิร์ด แลนส์เดล เลขานุการโรเบิร์ต แมคนามารา และคนอื่นๆ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อโค่นล้มกัสโตรผ่านการจารกรรม การก่อวินาศกรรม และกลวิธีลับอื่นๆ โดยไม่เคยถูกจับได้[5] ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1962 เคนเนดีปฏิเสธปฏิบัติการนอร์ธวูดส์ ข้อเสนอสำหรับการโจมตีด้วยวิธีการที่เรียกว่า"ธงเท็จ"หรือการกระทำที่กระทำโดยมีเจตนาที่จะปกปิดแหล่งที่มาของความรับผิดชอบที่แท้จริงและตำหนิอีกฝ่ายหนึ่งต่อเป้าหมายทางทหารและพลเรือนของสหรัฐฯ[25] และกล่าวโทษรัฐบาลคิวบาเพื่อให้ได้รับการอนุมัติให้ทำสงครามกับคิวบา อย่างไรก็ตาม ฝ่ายบริหารยังคงวางแผนโจมตีคิวบาต่อไปในฤดูร้อนปี ค.ศ. 1962[26]

วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา
[แก้]

บทความหลัก: วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา

ประธานาธิบดีเคนเนดีหารือกับอัยการสูงสุดโรเบิร์ต เคนเนดี ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1962
ประธานาธิบดีเคนเนดีกล่าวกัยประชาชนในสหรัฐเกี่ยวกับวิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา
ประธานาธิบดีเคนเนดีลงนามในแถลงการณ์ห้ามการส่งอาวุธไปยังคิวบา ณ ห้องทำงานรูปไข่ เมื่อวันที่ 23 ตุลาคม ค.ศ. 1962

เมื่อวันที่ 14 ตุลาคม ค.ศ. 1962 เครื่องบินสอดแนม CIA U-2 ได้ถ่ายภาพการก่อสร้างไซต์ขีปนาวุธพิสัยกลางของโซเวียตในคิวบา ภาพถ่ายมีการนำมาแสดงต่อเคนเนดีเมื่อวันที่ 16 ตุลาคม จึงมีความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าขีปนาวุธมีลักษณะอุกอาจและด้วยเหตุนี้จึงถือเป็นภัยคุกคามทางนิวเคลียร์ในทันที เคนเนดีเผชิญกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากสหรัฐฯ โจมตีไซต์ดังกล่าว อาจนำไปสู่สงครามนิวเคลียร์กับสหภาพโซเวียต แต่ถ้าสหรัฐฯ ไม่ทำอะไรเลย สหรัฐฯ จะต้องเผชิญกับภัยคุกคามที่เพิ่มขึ้นจากอาวุธนิวเคลียร์ระยะใกล้ สหรัฐฯ จะแสดงให้โลกเห็นว่ามีความมุ่งมั่นในการป้องกันซีกโลกน้อยลง ในระดับบุคคล เคนเนดีจำเป็นต้องแสดงความมุ่งมั่นในการตอบสนองต่อครุชชอฟ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการประชุมสุดยอดที่เวียนนา[5]

สมาชิกสภาความมั่นคงแห่งสหรัฐอเมริกา (NSC) มากกว่า 1 ใน 3 เห็นด้วยกับการโจมตีทางอากาศโดยทันทีบนพื้นที่ขีปนาวุธ แต่สำหรับบางคนกลับนึกถึงภาพที่เคยเกิดขึ้นที่ "เพิร์ล ฮาร์เบอร์" นอกจากนี้ยังมีความกังวลจากประชาคมระหว่างประเทศว่าแผนการโจมตีเป็นปฏิกิริยาที่เกินจริงเนื่องจากไอเซนฮาวร์ได้วางขีปนาวุธ PGM-19 Jupiter ในอิตาลีและตุรกีในปี ค.ศ. 1958 นอกจากนี้ยังไม่สามารถรับรองได้ว่าการโจมตีจะได้ผล 100% ในการแข่งขันกับคะแนนเสียงข้างมากของสภาความมั่นคง เคนเนดีตัดสินใจกักบริเวณทางเรือ เมื่อวันที่ 22 ตุลาคม เขาได้ส่งข้อความถึงครุชชอฟและประกาศการตัดสินใจทางทีวี[5] โดยที่กองทัพเรือสหรัฐฯ จะหยุดและตรวจสอบเรือโซเวียตทุกลำที่เดินทางออกจากคิวบาตั้งแต่วันที่ 24 ตุลาคมเป็นต้นไป องค์การนานารัฐอเมริกันให้การสนับสนุนอย่างเป็นเอกฉันท์ในการถอดขีปนาวุธ ประธานาธิบดีแลกเปลี่ยนจดหมายสองชุดกับครุชชอฟแต่ไม่เป็นผล อู้ตั่น เลขาธิการสหประชาชาติ (UN) ขอให้ทั้งสองฝ่ายยกเลิกการตัดสินใจและเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการผ่อนคลาย ครุสชอฟเห็นด้วย แต่เคนเนดีไม่เห็นด้วย[5]

ในวันที่ 28 ตุลาคม ครุชชอฟตกลงที่จะรื้อไซต์ขีปนาวุธภายใต้การตรวจสอบของสหประชาชาติ[5] สหรัฐฯ ให้คำมั่นต่อสาธารณชนว่าจะไม่รุกรานคิวบา และตกลงเป็นการส่วนตัวที่จะถอดขีปนาวุธจูปิเตอร์ออกจากอิตาลีและตุรกี ซึ่งในตอนนั้นล้าสมัยและถูกแทนที่ด้วยเรือดำน้ำที่ติดตั้งขีปนาวุธ UGM-27 Polaris[27]

วิกฤตครั้งนี้ทำให้โลกใกล้ชิดกับสงครามนิวเคลียร์มากกว่าทุกๆครั้ง ถือว่า "มนุษยชาติ" ของทั้งครุชชอฟและเคนเนดีมีชัย[27] วิกฤตดังกล่าวทำให้ภาพลักษณ์ของความตั้งใจอเมริกันและความน่าเชื่อถือของประธานาธิบดีดีขึ้น คะแนนการความนิยมของเคนเนดีเพิ่มขึ้นจาก 66% เป็น 77% ทันทีหลังจากนั้น[5]

ลาตินอเมริกาและคอมมิวนิสต์
[แก้]

เชื่อว่า "ผู้ที่ปฏิวัติอย่างสันติเป็นไปไม่ได้ จะทำให้การปฏิวัติรุนแรงหลีกเลี่ยงไม่ได้"[28][29] เคนเนดีพยายามจำกัดการรับรู้ถึงภัยคุกคามของลัทธิคอมมิวนิสต์ในละตินอเมริกาด้วยการจัดตั้งกลุ่มพันธมิตรเพื่อความก้าวหน้า ซึ่งส่งความช่วยเหลือไปยังบางประเทศและแสวงหามาตรฐานด้านสิทธิมนุษยชนที่มากขึ้น[21] เขาทำงานอย่างใกล้ชิดกับ ลุยส์ มูนอซ มาริน ผู้ว่าการเปอร์โตริโกเพื่อการพัฒนากลุ่มพันธมิตรเพื่อความก้าวหน้าและเริ่มทำงานเพื่อส่งเสริมเอกราชของเปอร์โตริโก เขาทำงานอย่างใกล้ชิดกับ ลุยส์ มูนอซ มาริน ผู้ว่าการเปอร์โตริโกเพื่อพัฒนากลุ่มพันธมิตรเพื่อความก้าวหน้าและเริ่มทำงานต่อไปเพื่อเอกราชของเปอร์โตริโก

ฝ่ายบริหารของไอเซนฮาวร์ผ่าน สำนักข่าวกรองกลาง ได้เริ่มกำหนดแผนการลอบสังหารคาสโตรในคิวบาและราฟาเอล ตรูฮีโยในสาธารณรัฐโดมินิกัน เมื่อประธานาธิบดีเคนเนดีเข้ารับตำแหน่ง เขาได้สั่งการเป็นการส่วนตัวให้สำนักงานข่าวกรองว่าแผนใดๆ จะต้องรวมถึงการสามารถที่จะปฏิเสธโดยพอรับฟังได้โดยสหรัฐฯ และในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1961 ผู้นำสาธารณรัฐโดมินิกันถูกลอบสังหาร ในวันต่อมา ปลัดกระทรวงการต่างประเทศ เชสเตอร์ โบว์ลส์ ได้แสดงปฏิกิริยาอย่างระมัดระวัง และโรเบิร์ต เคนเนดี ผู้ซึ่งเห็นโอกาสของสหรัฐฯ จึงเรียกโบว์ลส์ว่า "ไอ้ขี้โรค" ต่อหน้าเขา[5]

หน่วยสันติภาพสหรัฐอเมริกา
[แก้]

ในการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีครั้งแรกของเขา เคนเนดีขอให้รัฐสภาสหรัฐสร้างหน่วยสันติภาพสหรัฐอเมริกาขึ้น โดยมี พี่เขยของเขา ซาร์เจนท์ ชรีฟเวอร์ เป็นผู้กำกับคนแรก[1] จากโครงการนี้ ชาวอเมริกันที่อาสาจะช่วยเหลือประเทศกำลังพัฒนาในสาขาต่างๆ เช่น การศึกษา เกษตรกรรม การดูแลสุขภาพ และการก่อสร้าง องค์กรมีสมาชิกเป็น 5,000 คนในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1963 และ 10,000 คนในปีถัดมา[21]และตั้งแต่ปี ค.ศ. 1961 ชาวอเมริกันกว่า 200,000 คนได้เข้าร่วมกองกำลังสันติภาพ ซึ่งเป็นตัวแทนของประเทศต่างๆ 139 ประเทศ[30][31]

เหตุการณ์ลอบสังหาร

[แก้]

บทความหลัก : การลอบสังหารจอห์น เอฟ. เคนเนดี

ประธานาธิบดีเคนเนดีถูกลอบสังหารในแดลลัส เวลา 12:30 น. เวลามาตรฐานกลาง (CST) ในวันศุกร์ที่ 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963 ขณะที่เขาอยู่ในเท็กซัสในการเดินทางทางการเมืองเพื่อลดความขัดแย้งในพรรคเดโมแครตระหว่าง ราล์ฟ ยาร์โบโรห์และดอน ยาร์โบโรห์ กับจอห์น คอนนัลลี ผู้ว่าการรัฐเท็กซัสซึ่งเป็นนักอนุรักษ์นิยม ขณะเดินทางในขบวนรถประธานาธิบดีผ่านตัวเมืองดัลลาส เขาถูกยิงที่ด้านหลังหนึ่งครั้ง กระสุนพุ่งออกจากลำคอของเขา และอีกครั้งหนึ่งเข้าที่ศีรษะ

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Dallek, Robert (2003). An unfinished life : John F. Kennedy, 1917-1963 (1st ed.). Boston: Little, Brown, and Co. ISBN 0-316-17238-3. OCLC 52220148.
  2. ↑ "John F. Kennedy Miscellaneous Information - John F. Kennedy Presidential Library & Museum". web.archive.org. 2009-08-31. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-08-31. สืบค้นเมื่อ 2021-07-19.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  3. ↑ 3.0 3.1 "Inaugural Address - John F. Kennedy Presidential Library & Museum". web.archive.org. 2012-01-11. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-01-11. สืบค้นเมื่อ 2021-07-19.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  4. ↑ 4.0 4.1 Kempe, Frederick (2011). Berlin 1961 : Kennedy, Khrushchev, and the most dangerous place on earth. New York: G.P. Putnam's Sons. ISBN 978-0-399-15729-5. OCLC 657270821.
  5. ↑ 5.00 5.01 5.02 5.03 5.04 5.05 5.06 5.07 5.08 5.09 5.10 5.11 5.12 5.13 5.14 Reeves, Richard (1993). President Kennedy : profile of power (First Touchstone ed.). New York. ISBN 0-671-64879-9. OCLC 28257477.
  6. ↑ 6.0 6.1 "On taxes, let's be Kennedy Democrats. Or Eisenhower Republicans. Or Nixon Republicans". Daily Kos.
  7. ↑ University, © Stanford; Stanford; California 94305 (2017-07-05). "Voter Education Project (VEP)". The Martin Luther King, Jr., Research and Education Institute (ภาษาอังกฤษ).
  8. ↑ University, © Stanford; Stanford; California 94305 (2017-05-31). "Kennedy, John Fitzgerald". The Martin Luther King, Jr., Research and Education Institute (ภาษาอังกฤษ).
  9. ↑ Ippolito, Dennis S. (2003). Why budgets matter : budget policy and American politics. University Park: Pennsylvania State University Press. ISBN 0-271-02259-0. OCLC 51171954.
  10. ↑ Barnes, John A. (2007). John F. Kennedy on leadership : the lessons and legacy of a president. New York: AMACOM. ISBN 978-0-8144-7455-6. OCLC 133466346.
  11. ↑ 11.0 11.1 Frum, David (2000). How we got here : the 70's, the decade that brought you modern life (for better or worse) (1st ed.). New York, NY: Basic Books. ISBN 0-465-04195-7. OCLC 42792139.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 "U.S. Department of Commerce. Bureau of Economic Analysis". web.archive.org. 2012-03-06. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-06. สืบค้นเมื่อ 2021-11-05.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  13. ↑ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 2005-05-11. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2005-05-11. สืบค้นเมื่อ 2021-11-05.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  14. ↑ https://www2.census.gov/prod2/statcomp/documents/1964-01.pdf
  15. ↑ Grantham (1988), The Life and Death of the Solid South: A Political History, p. 156
  16. ↑ 16.0 16.1 The presidents : a reference history. Henry F. Graff (2nd ed.). New York: Macmillan Library Reference USA. 1997. ISBN 0-684-80551-0. OCLC 37969626.{{cite book}}: CS1 maint: others (ลิงก์)
  17. ↑ "Hamlyn, Baron, (Paul Bertrand Hamlyn) (12 Feb. 1926–31 Aug. 2001)", Who Was Who, Oxford University Press, 2007-12-01, สืบค้นเมื่อ 2021-11-06
  18. ↑ Bryant, Nick (2006). "The Black Man Who Was Crazy Enough to Apply to Ole Miss". The Journal of Blacks in Higher Education (53): 60–31. ISSN 1077-3711.
  19. ↑ Daum, Andreas W. (2008). Kennedy in Berlin (English ed.). Washington, D.C.: German Historical Institute. ISBN 0-521-85824-0. OCLC 76901946.
  20. ↑ "John F. Kennedy Speeches - John F. Kennedy Presidential Library & Museum". web.archive.org. 2016-08-02. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-08-02. สืบค้นเมื่อ 2021-07-20.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  21. ↑ 21.0 21.1 21.2 21.3 21.4 Schlesinger, Arthur M., Jr. (1965). A thousand days : John F. Kennedy in the White House. Boston. ISBN 0-618-21927-7. OCLC 272137.
  22. ↑ Gleijeses (1995), pp. 9–19
  23. ↑ Jean Edward Smith, "Bay of Pigs: The Unanswered Questions", The Nation, April 13, 1964.
  24. ↑ Hayes, Matthew A. (2019). "Robert Kennedy and the Cuban Missile Crisis: A Reassertion of Robert Kennedy's Role as the President's 'Indispensable Partner' in the Successful Resolution of the Crisis" (PDF). History. 104 (361): 473–503. doi:10.1111/1468-229X.12815. ISSN 1468-229X.
  25. ↑ 1962 US Joint Chiefs Of Staff Operation Northwoods Unclassified Document Bolsheviks NWO illuminati freemasons (ภาษาอังกฤษ).
  26. ↑ Locker, Ray. "U.S. planned a 261,000-troop invasion force of Cuba, newly released documents show". USA TODAY (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  27. ↑ 27.0 27.1 Kenney, Charles (2000). John F. Kennedy : the presidential portfolio : history as told through the collection of the John F. Kennedy Library and Museum. John F. Kennedy Library and Museum (1st ed.). New York: PublicAffairs. ISBN 1-891620-36-3. OCLC 44613066.
  28. ↑ JFK's "Address on the First Anniversary of the Alliance for Progress", White House reception for diplomatic cors of the Latin American republics, March 13, 1962. Public Papers of the Presidents – John F. Kennedy (1962), p. 223.
  29. ↑ Kennedy, John F. (John Fitzgerald) (2005). John F. Kennedy: 1962 : containing the public messages, speeches, and statements of the president, January 20 to December 31, 1962.
  30. ↑ Meisler, Stanley (2011). When the world calls : the inside story of the Peace Corps and its first fifty years. Gift in honor of theth Anniversary of the Peace Corps. Boston: Beacon Press. ISBN 978-0-8070-5049-1. OCLC 635461062.
  31. ↑ "Fast Facts". web.archive.org. 2016-08-02. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-08-02. สืบค้นเมื่อ 2021-08-07.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
ก่อนหน้า จอห์น เอฟ. เคนเนดี ถัดไป
ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์
ประธานาธิบดีสหรัฐ คนที่ 35
(20 มกราคม พ.ศ. 2504 - 22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2506) 		ลินดอน บี. จอห์นสัน
นักวิทยาศาสตร์อเมริกัน บุคคลแห่งปีของนิตยสารไทม์
(ค.ศ. 1961) 		สมเด็จพระสันตะปาปาจอห์นที่ 23
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=จอห์น_เอฟ._เคนเนดี&oldid=11910255"