ประเทศทาจิกิสถาน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก ทาจิกิสถาน)

พิกัดภูมิศาสตร์: 39°N 71°E / 39°N 71°E / 39; 71

สาธารณรัฐทาจิกิสถาน

ทาจิก: Ҷумҳурии Тоҷикистон, อักษรโรมัน: Jumhurii Tojikiston
รัสเซีย: Республика Таджикистан, อักษรโรมัน: Respublika Tadjikistan
ที่ตั้งของ ประเทศทาจิกิสถาน  (เขียว)
ที่ตั้งของ ประเทศทาจิกิสถาน  (เขียว)
เมืองหลวง
และเมืองใหญ่สุด
ดูชานเบ
38°33′N 68°48′E / 38.550°N 68.800°E / 38.550; 68.800
ภาษาราชการทาจิก
ภาษาในการสื่อสารระหว่างกลุ่มชาติพันธุ์รัสเซีย[1]
ภาษาพูด
กลุ่มชาติพันธุ์
(ค.ศ. 2010[2])
ศาสนา
เดมะนิมชาวทาจิกิสถาน[4]
ชาวทาจิก[5]
การปกครองรัฐเดี่ยว ระบบพรรคเด่น ระบบประธานาธิบดี สาธารณรัฐรัฐธรรมนูญ
เอมอมาลี ราห์มอน
คอฮีร์ ราซุลซอดา
• ประธานมัจลีซีมิลลี
รุสแทม เอมอแมลี
สภานิติบัญญัติสมัชชาสูงสุด
สภาแห่งชาติ
สมัชชาผู้แทน
ก่อตั้ง
ค.ศ. 819
27 ตุลาคม ค.ศ. 1924
5 ธันวาคม ค.ศ. 1929
9 กันยายน ค.ศ. 1991
21 ธันวาคม ค.ศ. 1991
• ได้รับการยอมรับ
26 ธันวาคม ค.ศ. 1991
2 มีนาคม ค.ศ. 1992
6 พฤศจิกายน ค.ศ. 1994
พื้นที่
• รวม
143,100 ตารางกิโลเมตร (55,300 ตารางไมล์)[6][7][8] (อันดับที่ 94)
1.8
ประชากร
• ค.ศ. 2020 ประมาณ
9,537,645[9] (อันดับที่ 96[10])
48.6 ต่อตารางกิโลเมตร (125.9 ต่อตารางไมล์) (อันดับที่ 155)
จีดีพี (อำนาจซื้อ)ค.ศ. 2018 (ประมาณ)
• รวม
30.547 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[11] (อันดับที่ 132)
3,354 ดอลลาร์สหรัฐ[11] (อันดับที่ 155)
จีดีพี (ราคาตลาด)ค.ศ. 2018 (ประมาณ)
• รวม
7.350 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[11] (อันดับที่ 147)
807 ดอลลาร์สหรัฐ[11] (อันดับที่ 164)
จีนี (ค.ศ. 2015)34[12]
ปานกลาง
เอชดีไอ (ค.ศ. 2019)เพิ่มขึ้น 0.668[13]
ปานกลาง · อันดับที่ 125
สกุลเงินโซโมนี (TJS)
เขตเวลาUTC+5 (เวลาทาจิกิสถาน)
ขับรถด้านขวา
รหัสโทรศัพท์+992
โดเมนบนสุด.tj
  1. รัสเซียมีสถานะภาษาทางการถึงแม้ว่าจะใช้เป็นภาษาระหว่างกลุ่มชาติพันธุ์อย่างเป็นทางการตามรัฐธรรมนูญทาจิกิสถาน[14]

ทาจิกิสถาน (อังกฤษ: Tajikistan; ทาจิก: Тоҷикистон; รัสเซีย: Таджикистан) หรือชื่อทางการว่า สาธารณรัฐทาจิกิสถาน (อังกฤษ: Republic of Tajikistan; ทาจิก: Ҷумҳурии Тоҷикистон) เป็นประเทศที่ไม่มีทางออกสู่ทะเลในภูมิภาคเอเชียกลาง มีพื้นที่ 143,100 ตารางกิโลเมตร (55,300 ตารางไมล์)[6][7][8] และประชากรประมาณ 9,537,645 คน[15] มีอาณาเขตติดต่อกับอัฟกานิสถาน จีน คีร์กีซสถาน และอุซเบกิสถาน ทาจิกิสถานเคยเป็นส่วนหนึ่งของสหภาพโซเวียต

ศัพทมูลวิทยา[แก้]

ดูบทความหลักที่: ชาวทาจิก

ทาจิกิสถาน หมายถึง "ดินแดนของชาวทาจิก" โดยคำว่าทาจิกแปลว่า "ไม่ใช่เติร์ก"[16][17] และ "-สถาน" เป็นคำลงท้ายภาษาเปอร์เซียที่มีความหมายว่า "ดินแดนของ" หรือ "ประเทศของ"[18]

พจนานุกรมแอมีด หนึ่งในพจนานุกรมเปอร์เซียที่โดดเด่นที่สุด ให้คำนิยามทาจิกจากข้อมูลหลายแหล่งว่า:[19]

  • ไม่ใช่ทั้งชาวอาหรับหรือเติร์ก เขาผู้พูดภาษาเปอร์เซีย ผู้ที่พูดภาษาเปอร์เซีย
  • เด็กที่เกิดในเปอร์เซีย และดังนั้นจึงพูดภาษาเปอร์เซีย

ฆียอส แอลลูฆอต พจนานุกรมเก่าแก่อีกเล่มให้คำนิยามทาจิกว่า "ผู้ที่ไม่ใช่ชาวมองโกลหรือเติร์ก"[17]

ในภาษาอังกฤษก่อน ค.ศ. 1991 ทาจิกิสถานมักเขียนในรูปของ Tadjikistan หรือ Tadzhikistan เนื่องจากการทับศัพท์คำว่า "Таджикистан" ในภาษารัสเซีย ไม่มีอักษร "j" เดี่ยวที่แสดงหน่วยเสียง /ʤ/ และดังนั้นจึงเขียนเป็น дж หรือ dzh Tadzhikistan เป็นรูปเขียนหนึ่งที่นิยมเขียนกันมากที่สุด และถูกใช้อย่างกว้างขวางในวรรณกรรมอังกฤษที่นำข้อมูลมาจากรัสเซีย[20] ส่วน "Tadjikistan" เป็นรูปการสะกดตามภาษาฝรั่งเศส และสามารถพบในข้อความภาษาอังกฤษบางส่วน ประเทศทาจิกิสถานเขียนในแบบอักษรเปอร์เซีย-อาหรับเป็น تاجیکستان‬‎

ประวัติศาสตร์[แก้]

รัสเซียทาจิกิสถาน[แก้]

ลัทธิจักรวรรดินิยมรัสเซียนำไปสู่การพิชิตเอเชียกลางของจักรวรรดิรัสเซียในช่วงปลายยุคจักรวรรดิของศตวรรษที่ 19 ระหว่างปี พ.ศ. 2407 - 2428 รัสเซียค่อย ๆ เข้าควบคุมดินแดนทั้งหมดของเตอร์กิสถานรัสเซียส่วนทาจิกิสถานซึ่งถูกควบคุมโดยเอมิเรตแห่งบูคาราและคานาเตะแห่งโคกันด์ รัสเซียสนใจที่จะเข้าถึงแหล่งผลิตฝ้าย และในช่วงทศวรรษที่ 1870 พยายามที่จะเปลี่ยนการเพาะปลูกในภูมิภาคจากเมล็ดพืชเป็นฝ้าย (กลยุทธ์ที่ถูกคัดลอกและขยายโดยโซเวียตในภายหลัง) ในปี พ.ศ. 2428 ดินแดนของทาจิกิสถานถูกปกครองโดยจักรวรรดิรัสเซียหรือรัฐข้าราชบริพารเอมิเรตแห่งบูคารา แต่ทาจิกิสถานรู้สึกได้ถึงอิทธิพลของรัสเซียเพียงเล็กน้อย

ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 พวกทาจิก ได้จัดตั้งตัวเองเป็นขบวนการทางสังคมอิสลามทั่วทั้งภูมิภาค แม้ว่าทาจิกจะเป็นผู้ที่สนับสนุนความทันสมัยและไม่จำเป็นต้องต่อต้านรัสเซีย แต่ชาวรัสเซียมองว่าการเคลื่อนไหวดังกล่าวเป็นภัยคุกคามเนื่องจากจักรวรรดิรัสเซียนับถือศาสนาคริสต์เป็นหลัก กองกำลังรัสเซียจำเป็นต้องฟื้นฟูคำสั่งซื้อในระหว่างการลุกฮือต่อต้านคานาเตะแห่งโคกันด์ระหว่างปี พ.ศ. 2453 - 2456 ความรุนแรงเพิ่มเติมเกิดขึ้นในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2459 เมื่อผู้ประท้วงโจมตีทหารรัสเซียในคูจันด์จากการขู่บังคับเกณฑ์ทหารในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 แม้กองทัพรัสเซียจะนำคูจันกลับอย่างรวดเร็ว ภายใต้การควบคุมการปะทะยังคงดำเนินต่อไปตลอดทั้งปีในสถานที่ต่าง ๆ ในทาจิกิสถาน

สาธารณรัฐสหภาพโซเวียต[แก้]

ดูบทความหลักที่: สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตทาจิก

หลังได้รับเอกราชจากสหภาพโซเวียต[แก้]

ดูบทความหลักที่: สงครามกลางเมือง (ทาจิกิสถาน)

ทาจิกิสถานได้ได้รับเอกราชในปี ค.ศ. 1990 (พ.ศ. 2533) ภายหลังการล่มสลายของสหภาพโซเวียต แต่ในช่วงแรก การเมืองภายในประเทศขาดเสถียรภาพเนื่องจากเกิดความขัดแย้งภายในอย่างรุนแรงระหว่างกลุ่มชาตินิยม กลุ่ม Neo-communist และกลุ่มอิสลามหัวรุนแรง และมีผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ดังกล่าว 60,000 คน ต่อมากลุ่มอิสลามหัวรุนแรงได้อพยพออกนอกประเทศพร้อมด้วยประชาชนหลายหมื่นคน ไปตั้งมั่นอยู่ทางภาคเหนือของอัฟกานิสถาน และกลับเข้ามาปฏิบัติการแบบกองโจรในทาจิกิสถาน ทำให้รัฐบาลทาจิกิสถานต้องพึ่งกองกำลังรัสเซียดูแลแนวชายแดนทาจิกิสถาน-อัฟกานิสถาน และมีการสู้รบยืดเยื้อเป็นเวลาหลายปี จนในปี ค.ศ. 1997 (พ.ศ. 2540) จึงมีการลงนามสนธิสัญญาสันติภาพระหว่างประธานาธิบดี Emomali Rahmonov กับนาย Sayed Abdulla Nuri ผู้นำกลุ่มแนวร่วมต่อต้านรัฐบาล (United Tajik Opposition - UTO)

การเมือง[แก้]

รัฐบาล[แก้]

สถานการณ์สำคัญ[แก้]

เกือบจะทันทีหลังจากเป็นอิสระ ทาจิกิสถานได้ตกลงไปอยู่ในสงครามกลางเมืองที่เห็นฝ่ายต่าง ๆ การสนับสนุนที่ถูกกล่าวหาว่าโดยรัสเซียและอิหร่านที่ต่อสู้กัน แต่ทั้งหมด 25,000 ของรัสเซียชนกลุ่มน้อยกว่า 400,000 คนซึ่งได้มีงานทำส่วนใหญ่ในอุตสาหกรรมการหลบหนีไปยังรัสเซีย โดยปี 1997 สงครามได้เย็นลงและรัฐบาลกลางเริ่มที่จะอยู่ในรูปแบบที่มีการเลือกตั้งในปี 1999 ที่เงียบสงบ

"ผู้สังเกตการณ์ longtime ของทาจิกิสถานมักจะแสดงลักษณะเป็นความเกลียดชังอย่างสุดซึ้งและเสี่ยงความในสัญญาของการปฏิรูปการไม่โต้ตอบทางการเมืองที่พวกเขาติดตามสงครามกลางเมืองของประเทศซึ่งย่อยยับ" Ilan Greenberg เขียนในบทความข่าวใน New York Times ก่อนของประเทศ พฤศจิกายน 2006 การเลือกตั้งประธานาธิบดี

สิทธิมนุษยชน[แก้]

ภูมิศาสตร์[แก้]

ภูเขาในทาจิกิสถาน

ทาจิกิสถานจะไม่มีทางออกสู่ทะเลและเป็นประเทศที่เล็กที่สุดในเอเชียกลางโดยพื้นที่ และถูกปกคลุมด้วยภูเขา และมากกว่าร้อยละห้าสิบของประเทศเป็นกว่า 3,000 เมตร (9,800 ฟุต) เหนือระดับน้ำทะเล เฉพาะพื้นที่ที่สำคัญของที่ดินที่ต่ำในภาคเหนือ และในภาคใต้

เขตการปกครอง[แก้]

ดูบทความหลักที่: แคว้นของประเทศทาจิกิสถาน และ อำเภอของประเทศทาจิกิสถาน
แผนที่แสดงเขตการปกครองของประเทศทาจิกิสถาน

ทาจิกิสถานแบ่งออกเป็น 4 เขตการปกครองย่อย ได้แก่แคว้นซุฆด์กับฆัตลอน แคว้นปกครองตนเองเคอฮิสทอนีบาดัฆชอน และเขตภายใต้การบริหารของสาธารณรัฐ แต่ละแคว้นอบ่งออกเป็นอำเภอ (ทาจิก: Ноҳия) ซึ่งแบ่งออกเป็น จามออัต (หน่วยปกครองตนเองระดับหมู่บ้าน) และท้ายที่สุดคือหมู่บ้าน ข้อมูลเมื่อ 2006 ประเทศทาจิกิสถานมี 58 อำเภอและ 367 จามออัต[21]

เขตการปกครองย่อย ISO 3166-2 หมายเลขแผนที่ เมืองหลัก พื้นที่ (ตร.กม.)[21] ประชากร (ค.ศ. 2019)[22]
แคว้นซุฆด์ TJ-SU 1 ฆูจันด์ 25,400 2,658,400
เขตภายใต้การบริหารของสาธารณรัฐ TJ-RR 2 ดูชานเบ 28,600 2,122,000
แคว้นฆัตลอน TJ-KT 3 บอฆทาร์　 24,800 3,274,900
เคอฮิสทอนีบาดัฆชอน TJ-GB 4 ฆอรุฆ 64,200 226,900
ดูชานเบ ดูชานเบ 124.6 846,400

นโยบายต่างประเทศ[แก้]

ความสัมพันธ์กับรัสเซีย[แก้]

ความสัมพันธ์ระหว่างไทยกับทาจิกิสถาน[แก้]

ความสัมพันธ์ทางการทูต[แก้]

ความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ[แก้]

การท่องเที่ยว[แก้]

กองทัพ[แก้]

ดูบทความหลักที่: กองทัพทาจิกิสถาน

กองทัพบก[แก้]

ดูบทความหลักที่: กองทัพบกทาจิกิสถาน

กองทัพอากาศ[แก้]

ดูบทความหลักที่: กองทัพอากาศทาจิกิสถาน

กองกำลังกึ่งทหาร[แก้]

เศรษฐกิจ[แก้]

โครงสร้างทางเศรษฐกิจ[แก้]

ชายหนุ่มขายผลไม้แห้งในตลาด

ทาจิกิสถานเป็นสาธารณรัฐที่ยากจนที่สุดของสหภาพโซเวียตและเป็นประเทศที่ยากจนที่สุดในเอเชียกลางรวมทั้งในอดีตสหภาพโซเวียตในวันนี้ สถานการณ์ทางเศรษฐกิจในปัจจุบันยังคงเปราะบางส่วนใหญ่เนื่องจากการทุจริตการปฏิรูปทางเศรษฐกิจที่ไม่สม่ำเสมอและการจัดการเศรษฐกิจที่ไม่ดี โดยมีรายได้ต่างประเทศอย่างไม่คงทนขึ้นอยู่กับการส่งออกของฝ้ายและอะลูมิเนียม เศรษฐกิจเป็นอย่างสูงเสี่ยงต่อการกระแทกจากภายนอก ในปีงบประมาณปี 2000 ความร่วมมือระหว่างประเทศอยู่เป็นแหล่งสำคัญของการสนับสนุนสำหรับโปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพที่ reintegrated อดีตรบสงครามกลางเมืองเข้าสู่เศรษฐกิจพลเรือนจึงช่วยรักษาสันติภาพ ความช่วยเหลือระหว่างประเทศยังมีความจำเป็นต้องไปยังที่อยู่ปีที่สองของภัยแล้งรุนแรงที่ก่อให้เกิดการขาดแคลนอย่างต่อเนื่องของการผลิตอาหาร

สถานการณ์เศรษฐกิจปัจจุบัน[แก้]

การท่องเที่ยว[แก้]

คมนาคม และ โทรคมนาคม[แก้]

การคมนาคมขนส่ง[แก้]

Eu 733 0-10-0 ในสวนใกล้สถานีรถไฟเมี้ยนดูชานเบ.

ส่วนใหญ่ระบบการขนส่งของทาจิกิสถานถูกสร้างขึ้นในยุคโซเวียตและตั้งแต่เวลาที่ระบบได้ที่เสื่อมสภาพไม่ดีเพราะการลงทุนไม่เพียงพอและการบำรุงรักษา ทั้งระบบโครงสร้างพื้นฐานของสหภาพโซเวียตหรือสร้างขึ้นต่อมาที่ส่งกองภูมิประเทศระหว่างภาคเหนือและภาคใต้ของประเทศ จุดเริ่มต้นในปี 2005, ชุดโครงการการขนส่งที่สำคัญพยายามแก้ไขปัญหานี้ โครงการดังกล่าวครั้งแรก อุโมงค์ได้เปิดในปี 2006 ให้เชื่อมโยงถนนตลอดทั้งปีดูชานเบไปทางเหนือจากทาจิกิสถาน อย่างไรก็ตามการก่อสร้างยังคงมีอย่างต่อเนื่องที่เว็บไซต์เป็นอุโมงค์ยังขาดระบบการระบายอากาศและไม่ได้ลาดยาง การขนส่งทางอากาศถือว่าไม่น่าเชื่อถือ สำหรับการขนส่งในสหภาพโซเวียตให้ดูที่การขนส่งในสหภาพโซเวียต

โทรคมนาคม[แก้]

วิทยาศาสตร์ และ เทคโนโลยี[แก้]

สาธารณสุข[แก้]

ประชากร[แก้]

เชื้อชาติ[แก้]

เด็ก ๆ ชาวทาจิก

ประชากร 27.7 ล้านคน (2549) ประกอบด้วยชาวทาจิกร้อยละ 60 รัสเซียร้อยละ 5.5 อุซเบกร้อยละ 5 คาซัคร้อยละ 3 คาราคาลปักร้อยละ 2.5 ตาตาร์ร้อยละ 1.5 อื่น ๆ ร้อยละ 2.5 รวมถึงชนกลุ่มน้อยมากมายหลายกลุ่ม แต่ที่มีจำนวนมาก คือ พวกคีร์ คาซัค อุซเบก ทาจิก เติร์กเมน อาเซอรี และเคิร์ด

ศาสนา[แก้]

อิสลาม นิกายสุหนี่ (Hanafism) ร้อยละ ๙๖.๖ นิกายชีอะห์ (Ismailism) ร้อยละ ๒.๘ อื่น ๆ ร้อยละ ๐.๖

ภาษา[แก้]

ทาจิกิสถาน (ภาษาราชการ) และภาษารัสเซีย (ส่วนมากใช้ในราชการและธุรกิจ)

การศึกษา[แก้]

กีฬา[แก้]

ดูบทความหลักที่: ทาจิกิสถานในกีฬาโอลิมปิก และ ทาจิกิสถานในเอเชียนเกมส์

ภูเขาของทาจิกิสถานให้โอกาสมากมายสำหรับกีฬากลางแจ้งเช่นการเดินเขาปั่นจักรยานเสือภูเขาและภูเขาที่ท้าทายมากขึ้นปีนเขา สิ่งอำนวยความสะดวกจะถูก จำกัด เพื่อให้นักท่องเที่ยวจะต้องมีส่วนใหญ่ด้วยตนเองที่เพียงพอและวางแผนอย่างรอบคอบ ปีนเขาท่องเที่ยวไปยังเทือกเขา Fann และ Pamirs รวมถึง 7,000 เมตรยอดเขาในภูมิภาคนี้มีการจัดตามฤดูกาลโดยหน่วยงานของอัลไพน์ในและต่างประเทศ

ฟุตบอลเป็นกีฬาที่นิยม ฟุตบอลทีมชาติทาจิกิสถานแข่งขันใน FIFA และ AFC ลี นอกจากนี้ยังโฮสต์สโมสรฟุตบอลจำนวนมาก

วัฒนธรรม[แก้]

ดูบทความหลักที่: วัฒนธรรมทาจิกิสถาน

อาหารของประเทศทาจิกิสถาน

ดนตรี[แก้]

สถาปัตยกรรม[แก้]

การขี่ม้า[แก้]

วันหยุด[แก้]

ดูบทความหลักที่: รายชื่อวันสำคัญของทาจิกิสถาน

วันหยุดนอกเหนือจากทางราชการ

  • End of Ramazon Ramazon Hayit Eid al-Fitr
  • 70 days later Qurbon Hayit Eid al-Adha

อ้างอิง[แก้]

 บทความนี้รวมเอางานสาธารณสมบัติจากเดอะเวิลด์แฟกต์บุ๊ก

  1. ↑ รัฐธรรมนูญทาจิกิสถาน
  2. ↑ Национальный состав, владение языками и гражданство населения Республики Таджикистан Том III. stat.tj
  3. ↑ "Central Intelligence Agency". The World Factbook. Central Intelligence Agency. 7 February 2020. สืบค้นเมื่อ 23 February 2020.
  4. ↑ "Tajikistan – World Factbook". www.cia.gov. สืบค้นเมื่อ 2021-05-08.
  5. ↑ M. A., Geography; B. A., Geography. "Ever Wonder What Residents of a Particular Country Are Called?". ThoughtCo.
  6. ↑ 6.0 6.1 "General information". Embassy of the Republic of Tajikistan to France. 1 March 2013. สืบค้นเมื่อ 29 January 2020. Territorу – 143.1 thsd. square kilometers
  7. ↑ 7.0 7.1 "Demographic Yearbook – Table 3: Population by sex, rate of population increase, surface area and density" (PDF). United Nations Statistics Division. 2012: 6. สืบค้นเมื่อ 29 January 2020. Continent, country or area{...}Surface area Superficie (km²) 2012{...}Tajikistan – Tadjikistan{...}143 100 Cite journal requires |journal= (help)
  8. ↑ 8.0 8.1 Alex Sodiqov (24 January 2011). "Tajikistan cedes disputed land to China". Eurasia Daily Monitor. Jamestown Foundation. 8 (16). สืบค้นเมื่อ 23 September 2018. On January 12, the lower house of the Tajik parliament voted to ratify the 2002 border demarcation agreement, handing over 1,122 square kilometers (433 square miles) of mountainous land in the remote Pamir Mountains (www.asiaplus.tj, January 12). The ceded land represents about 0.8 percent of the country's total area of 143,100 square kilometers (55,250 square miles).
  9. ↑ "Tajikistan Population (2020) – Worldometer". www.worldometers.info (ภาษาอังกฤษ).
  10. ↑ "Population by Country (2020) – Worldometer". www.worldometers.info (ภาษาอังกฤษ).
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 "World Economic Outlook Database, October 2018". IMF.org. International Monetary Fund. สืบค้นเมื่อ 3 February 2019.
  12. ↑ "GINI index (World Bank estimate)". databank.worldbank.org. World Bank. สืบค้นเมื่อ 3 February 2019.
  13. ↑ Human Development Report 2020 The Next Frontier: Human Development and the Anthropocene (PDF). United Nations Development Programme. 15 December 2020. pp. 343–346. ISBN 978-92-1-126442-5. สืบค้นเมื่อ 16 December 2020.
  14. ↑ "КОНСТИТУЦИЯ РЕСПУБЛИКИ ТАДЖИКИСТАН". prokuratura.tj. Parliament of Tajikistan. สืบค้นเมื่อ 9 January 2020.
  15. ↑ "Tajikistan Population (2021) – Worldometer". www.worldometers.info.
  16. ↑ Amid, Hasan. Farhang-e Amid.
  17. ↑ 17.0 17.1 "معنی تاجیک | لغت‌نامه دهخدا". www.vajehyab.com. สืบค้นเมื่อ 2020-07-27.
  18. ↑ "معنی ستان | فرهنگ فارسی معین". www.vajehyab.com. สืบค้นเมื่อ 2021-07-21.
  19. ↑ "معنی تاجیک | فرهنگ فارسی عمید". www.vajehyab.com. สืบค้นเมื่อ 2020-07-27.
  20. ↑ Anti-Armenian Riots Erupt in Soviet Republic of Tadzhikistan Archived 30 พฤศจิกายน 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Articles.latimes.com (2 November 1989). Retrieved on 20 January 2017.
  21. ↑ 21.0 21.1 Population of the Republic of Tajikistan as of 1 January 2008, State Statistical Committee, Dushanbe, 2008 (ในภาษารัสเซีย)
  22. ↑ "Population size, Republic of Tajikistan on January 1, 2019" (PDF) (ภาษาทาจิก). Tajikistan Statistics Agency. 2019. pp. 16–29. สืบค้นเมื่อ 28 March 2020.

อ่านเพิ่ม[แก้]

  • Kamoludin Abdullaev and Shahram Akbarzadeh, Historical Dictionary of Tajikistan, 3rd. ed., Rowman & Littlefield, 2018.
  • Shirin Akiner, Mohammad-Reza Djalili and Frederic Grare, eds., Tajikistan: The Trials of Independence, Routledge, 1998.
  • Richard Foltz, A History of the Tajiks: Iranians of the East, London: Bloomsbury Publishing, 2019.
  • Robert Middleton, Huw Thomas and Markus Hauser, Tajikistan and the High Pamirs, Hong Kong: Odyssey Books, 2008 (ISBN 978-9-622177-73-4).
  • Nahaylo, Bohdan and Victor Swoboda. Soviet Disunion: A History of the Nationalities problem in the USSR (1990) excerpt
  • Kirill Nourdhzanov and Christian Blauer, Tajikistan: A Political and Social History, Canberra: ANU E-Press, 2013.
  • Rashid, Ahmed. The Resurgence of Central Asia: Islam or Nationalism? (2017)
  • Smith, Graham, ed. The Nationalities Question in the Soviet Union (2nd ed. 1995)
  • Monica Whitlock, Land Beyond the River: The Untold Story of Central Asia, New York: St. Martin's Press, 2003.
  • Poopak NikTalab. Sarve Samarghand (Cedar of Samarkand), continuous interpretation of Rudaki's poems, Tehran 2020, Faradid Publications {Introduction}
  • Sharma, Raj Kumar, "Food Security and Political Stability in Tajikistan", New Delhi, Vij Books, 2018.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ประเทศทาจิกิสถาน&oldid=9882261"