ข้ามไปเนื้อหา

ฟุตบอลทีมชาติจีน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ทีมชาติจีน
Shirt badge/Association crest
ฉายา龙之队
(มังกร)
สมาคมสมาคมฟุตบอลจีน (CFA)
สมาพันธ์ย่อยEAFF (เอเชียตะวันออก)
สมาพันธ์เอเอฟซี (เอเชีย)
หัวหน้าผู้ฝึกสอนBranko Ivanković
กัปตันอู๋ ซี
ติดทีมชาติสูงสุดหลี่ เหว่ยเฟิง (112)
ทำประตูสูงสุดเห่า ไห่ตง (39)
สนามเหย้าสนามกีฬาแห่งชาติปักกิ่ง
รหัสฟีฟ่าCHN
อันดับฟีฟ่า
อันดับปัจจุบัน 90 Steady (19 ธันวาคม 2024)[1]
อันดับสูงสุด37 (ธันวาคม ค.ศ. 1998)
อันดับต่ำสุด109 (มีนาคม ค.ศ. 2013)
เกมระดับนานาชาติครั้งแรก
 ฟิลิปปินส์ 2–1 China 
(มะนิลา ประเทศฟิลิปปินส์; 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1913)[2]
ชนะสูงสุด
 จีน 19–0 กวม 
(นครโฮจิมินห์ ประเทศเวียดนาม; 26 มกราคม ค.ศ. 2000)
แพ้สูงสุด
 บราซิล 8–0 จีน 
(เรซีฟี ประเทศบราซิล; 10 กันยายน ค.ศ. 2012)
ฟุตบอลโลก
เข้าร่วม1 (ครั้งแรกใน 2002)
ผลงานดีที่สุดรอบกลุ่ม (2002)
เอเชียนคัพ
เข้าร่วม12 (ครั้งแรกใน 1976)
ผลงานดีที่สุดรองชนะเลิศ (1984, 2004)
EAFF Championship
เข้าร่วม8 (ครั้งแรกใน 2003)
ผลงานดีที่สุดชนะเลิศ, (2005, 2010)

ฟุตบอลทีมชาติจีน (จีนตัวย่อ: 中国国家足球队; จีนตัวเต็ม: 中國國家足球隊; พินอิน: Zhōngguó guójiā zúqiú duì; ฟีฟ่ายอมรับภายใต้ชื่อ China PR) เป็นทีมฟุตบอลตัวแทนจากสาธารณรัฐประชาชนจีน ภายใต้การดูแลของสมาคมฟุตบอลจีนซึ่งเป็นสมาชิกของสมาพันธ์ฟุตบอลเอเชีย

ในช่วงสงครามกลางเมืองจีน ทีมชาติจีนมีสถานะเป็นฟุตบอลทีมชาติจีนไทเป (ตัวแทนของสาธารณรัฐจีน) ซึ่งทีมชาติจีนได้สถานะกลับมาอีกครั้งในทศวรรษ 1970 และกลายเป็นทีมชาติจีนอย่างในปัจจุบัน นอกจากนี้ในประเทศจีนยังมีทีมชาติฮ่องกงและทีมชาติมาเก๊าซึ่งยังคงใช้ชื่อทีมเดิม และไม่ได้รวมเข้ากับทีมชาติจีน แม้ว่าจีนจะได้ดินแดนคืนจากสหราชอาณาจักรในปี 1997 และจากโปรตุเกสในปี 1999

ทีมชาติจีนยังไม่เคยประสบความสำเร็จในการแข่งขันระดับสูง ผลงานที่ผ่านมาคือชนะเลิศการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์เอเชียตะวันออก (East Asian Football Championship) ใน ค.ศ. 2005 และ 2010 ผลงานดีที่สุดในรายการระดับทวีปคือรองชนะเลิศฟุตบอลเอเชียนคัพ 2 สมัยใน ค.ศ. 1984 และ 2004 ทีมชาติจีนเข้าร่วมการแข่งขันฟุตบอลโลก 2002 โดยตกรอบแบ่งกลุ่มจากการแพ้รวดทุกนัดและไม่สามารถยิงประตูได้

จีนมีคู่อริคือญี่ปุ่น สืบเนื่องจากความขัดแย้งทางประวัติศาสตร์ การเมือง และวัฒนธรรม และเป็นคู่แข่งของเกาหลีเหนือ และเกาหลีใต้

ประวัติ

[แก้]

ยุคแรก (ค.ศ. 1913–1949)

[แก้]
ทีมชาติจีนในการแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อน 1936

การแข่งขันฟุตบอลในระดับนานาชาติครั้งแรกของทีมชาติจีนถูกจัดขึ้นโดยเอลวูด บราวน์ ผู้บริหารกีฬาชาวอเมริกันซึ่งมีชื่อเสียงจากการส่งเสริมกีฬาในประเทศฟิลิปปินส์ ซึ่งดำรงตำแหน่งประธานสมาคมกีฬาในขณะนั้น และยังเป็นผู้ริเริ่มการแข่งขันกีฬาตะวันออกไกล โดยกีฬาหลายประเภทในรายการนี้ถือเป็นจุดเริ่มต้นของการแข่งขันเอเชียนเกมส์[3] บราวน์เชิญทีมชาติจีนให้ร่วมแข่งขันกีฬาตะวันออกไกล 1913 ที่มะนิลาซึ่งมีการบรรจุกีฬาฟุตบอลอยู่ในรายการนั้น ในการคัดเลือกนักฟุตบอลในครั้งนั้น มีการตัดสินใจร่วมกันว่าผู้ชนะการแข่งขันกีฬาแห่งชาติจีนใน ค.ศ. 1910 จะได้รับเกียรติให้เป็นตัวแทนของประเทศ ซึ่งผู้ชนะได้แก่ตัวแทนจากสโมสรฟุตบอลเซาท์ไชนา[4] ผู้ก่อตั้งสโมสรและผู้ฝึกสอนในขณะนั้นอย่าง Mok Hing (莫慶) ถือเป็นผู้ฝึกสอนคนแรกของทีมชาติจีน นำทีมชาติลงแข่งขันกับทีมชาติฟิลิปปินส์เมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1913 ณ กรุงมะนิลา และจีนแพ้ด้วยผลประตู 2–1

สถานการณ์ความไม่สงบจากการปฏิวัติซินไฮ่ส่งผลให้จีนไม่สามารถลงแข่งขันรายการแรกได้ โดยเฉพาะการเปลี่ยนชื่อทีมเป็นฟุตบอลทีมชาติสาธารณรัฐจีน ไม่สามารถหยุดยั้งเซี่ยงไฮ้จากการได้รับรางวัลการแข่งขันชิงแชมป์กีฬาตะวันออกไกล 1915 ได้ สโมสรฟุตบอลเซาท์ไชนาซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อสมาคมกีฬาเซาท์ไชนาได้รับสิทธิ์เป็นตัวแทนของประเทศอีกครั้ง ในการแข่งขันเพลย์ออฟสองนัดกับฟิลิปปินส์ จีนชนะนัดแรก 1–0 จากนั้นเสมอในนัดต่อมา 0–0 คว้าแชมป์รายการนี้เป็นครั้งแรก[5] และเนื่องจากการแข่งขันครั้งนี้เป็นการแข่งขันฟุตบอลระดับภูมิภาคครั้งแรกและครั้งเดียวสำหรับทีมชาตินอกสหราชอาณาจักร จีนจึงตั้งเป้าที่จะสถาปนาตนเองให้เป็นมหาอำนาจในภูมิภาค ด้วยการคว้าแชมป์รวมทั้งหมด 9 รายการ[6]

สมาคมฟุตบอลจีนก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1924 และเข้าเป็นสมาชิกสหพันธ์ฟุตบอลนานาชาติ (ฟีฟ่า) ใน ค.ศ. 1931[7] จากการวางรากฐานดังกล่าว ส่งผลให้จีนมุ่งมุ่นพัฒนาทีมสู่การแข่งขันระดับนานาชาติร่วมกับญี่ปุ่น ทั้งสองชาติถือเป็นชาติแรกของทวีปเอเชียทีได้ร่วมแข่งขันฟุตบอลในกีฬาโอลิมปิกฤดูร้อน โดยลงแข่งขันในโอลิมปิกฤดูร้อน 1936 ที่เบอร์ลินซึ่งจีนตกรอบ 16 ทีมสุดท้ายจากการแพ้สหราชอาณาจักร 2–0[8]

สงครามจีน–ญี่ปุ่นครั้งที่สอง อุบัติขึ้นอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม ค.ศ. 1937 ซึ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างจีนและญี่ปุ่นเสื่อมถอยลงโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะเมื่อญี่ปุ่นประกาศจัดการแข่งขันกีฬาตะวันออกไกล 1938[9] การแข่งขันครั้งนี้จะถูกยกเลิกอย่างเป็นทางการในขณะที่ญี่ปุ่นกำลังจัดการแข่งขันของตันเองเผื่อเฉลิมฉลองวาระครบรอบ 2,600 ปีจักรวรรดิญี่ปุ่น ซึ่งประกอบด้วยรัฐหุ่นเชิดของญี่ปุ่นอย่างประเทศแมนจู และระบอบวาง จิงเว่ย์ที่ได้รับการจัดระเบียบใหม่ซึ่งมีฐานที่ตั้งในเมืองหนานจิงซึ่งถูกญี่ปุ่นยึดครอง อย่างไรก็ตาม ไม่มีผู้เล่นที่มีชื่อเสียงคนใดจากจีนลงแข่งขันในเกมฉลองครบรอบจักรวรรดิญี่ปุ่น[10]

การแข่งขันทุกนัดในช่วงระหว่างสงครามไม่ได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการ และเมื่อสงครามสิ้นสุดลงในวันที่ 9 กันยายน ค.ศ. 1945 จีนหันมาให้ความสนใจกับกีฬาโอลิมปิกอีกครั้งเพื่อการยกระดับชื่อเสียงสู่ระดับนานาชาติ ต่อมา เมื่อวันที่ 2 สิงหาคม ค.ศ. 1948 จีนลงแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อน 1948 โดยเป็นอีกครั้งที่พวกเขาตกรอบ 16 ทีมโดยในครั้งนี้แพ้ตุรกี 4–0[11] จากนั้นประเทศได้เข้าสู่ช่วงกลางของสงครามกลางเมืองจีน เมื่อสงครามสิ้นสุด ทีมชาติจีนได้ถูกแบ่งออกเป็นสองทีม ทีมแรกคือฟุตบอลทีมชาติสาธารณรัฐประชาชนจีน และอีกทีมได้แก่ฟุตบอลทีมชาติสาธารณรัฐจีน (ซึ่งต่อมาได้กลายเป็นฟุตบอลทีมชาติจีนไทเป)[12]

ยุคแรกของสาธารณรัฐประชาชนจีน (1950–1976)

[แก้]

ทีมฟุตบอลสาธารณรัฐประชาชนจีนที่เพิ่งแยกตัวออกมา ได้ปฏิรูปสมาคมฟุตบอลขึ้นใหม่และได้รับการยอมรับสถานะทางการจากฟีฟ่าในวันที่ 14 มิถุนายน ค.ศ. 1952[13] ต่อมา ประเทศฟินแลนด์ซึ่งเป็นประเทศแรกที่พัฒนาความสัมพันธ์ทางการทูตกับจีน เชิญทีมชาติจีนให้เข้าร่วมแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อน 1952 Li Fenglou ถือเป็นผู้จัดการทีมอย่างเป็นทางการคนแรกของทีมชาติจีน อย่างไรก็ตาม สืบเนื่องจากความล่าช้าในการส่งทีมลงแข่งขันทำให้พวกเขาพลาดการลงแข่งขันรายการนี้ แต่ทีมชาติฟินแลนด์ยังคงต้อนรับพวกเขาด้วยการจัดเกมกระชับมิตรขึ้นในวันที่ 4 สิงหาคม ค.ศ. 1952 ซึ่งได้รับการรับรองให้เป็นการแข่งขันทางการนัดแรกของทีมจีน เกมจบลงด้วยความพ่ายแพ้ 4–0[14][15] ต่อมา ประเทศจีนส่งตัวนักฟุตบอลอายุน้อยหลายคนไปฝึกฝนที่ประเทศฮังการีใน ค.ศ. 1954 เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการแข่งขันรายการแรกของฟีฟ่า[16] แต่พวกเขาตกรอบฟุตบอลโลก 1958 รอบคัดเลือกโดยแพ้อินโดนีเซีย[17]

เมื่อวันที่ 7 มิถุนายน ค.ศ. 1958 จีนระงับการมีส่วนร่วมในการแข่งขันใด ๆ ที่ได้รับการรับรองโดยฟีฟ่า เมื่อฟีฟ่าเริ่มรับรองให้สาธารณรัฐจีนมีสถานะเป็นประเทศอื่นแทน เหตุการณ์ดังกล่าวนำไปสู่กรณีพิพาทและการโต้แย้งทางการทูตซึ่งทำให้ทีมชาติจีนถอนตัวจากการแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อน 1956 ด้วยเหตุผลเดียวกันนี้[18] และเป็นระยะเวลาหลายปีที่ทีมชาติจีนไม่มีส่วนร่วมในการแข่งขันทางกางรายการใด โดยมีเพียงการลงแข่งเกมกระชับมิตรกับทีมต่าง ๆ ที่ยอมรับพวกเขาในฐานะทายาทเพียงหนึ่งเดียวของฟุตบอลทีมชาติจีนเท่านั้น ก่อนที่สหประชาชาติจะให้การรับรองทีมจากสาธารณรัฐประชาชนจีนเป็นตัวแทนอย่างถูกต้องเพียงหนึ่งเดียวของประเทศจีนตามข้อมติสมัชชาใหญ่แห่งสหประชาชาติที่ 2758 เมื่อวันที่ 25 ตุลาคม ค.ศ. 1971 นอกจากนี้ ผลจากการพิจารณาดดีใน ค.ศ. 1973 คณะชาตินิยมจีนซึ่งเคยใช้ชื่อ "สาธารณรัฐจีน" ก็ได้หยุดใช้ชื่อดังกล่าว และเปลี่ยนชื่อตนเองเป็น "จีนไทเป" ในปี 1980[19] สิ่งนี้ทำให้ทีมชาติจีนกลับสู่เวทีการแข่งขันนานาชาติอีกครั้ง เริ่มจากการเข้าเป็นสมาชิกสมาพันธ์ฟุตบอลเอเชียใน ค.ศ. 1974 และกลับสู่การเป็นสมาชิกฟีฟ่าทางการอีกครั้งในปี 1979[20][21]

ความล้มเหลวในทวีป (1980–2009)

[แก้]
การแข่งขันระหว่างจีนและซาอุดีอาระเบียในเอเชียนคัพ 1984

จีนกลับมามีส่วนร่วมในการแข่งขันทางการในเอเชียนเกมส์ 1974 ตามด้วยอันดับ 3 ในเอเชียนคัพ 1976[22] ในปี 1980 จีนลงแข่งขันฟุตบอลโลก 1982 รอบคัดเลือกแต่ตกรอบโดยแพ้นิวซีแลนด์ในรอบเพลย์ออฟ[23] ต่อมาในฟุตบอลโลก 1986 รอบคัดเลือก จีนลงแข่งขันกับฮ่องกงในนัดสุดท้ายของรอบคัดเลือกในวันที่ 19 พฤษภาคม ค.ศ. 1985 โดยจีนต้องการเพียงผลเสมอจะผ่านเข้าสู่รอบสุดท้ายของฟุตบอลโลก แต่ฮ่องกงเป็นฝ่ายพลิกสถานการณ์กลับมาชนะไป 2–1 ก่อให้เกิดเหตุจราจลทั้งภายในและนอกสนามในกรุงปักกิ่ง และพวกเขาล้มเหลวอีกครั้งในฟุตบอลโลก 1990 รอบคัดเลือก แม้จะผ่านเข้าสู่รอบคัดเลือกรอบสุดท้าย โดยเสียสองประตูในช่วงเวลาสามนาทีในนัดสุดท้ายที่พบกับกาตาร์ ต่อมาในรอบคัดเลือกปี 1994 พวกเขาตกรอบอีกครั้งภายใต้ผู้ฝึกสอนต่างชาติคนแรกอย่างเคลาส์ ชแลพเนอร์ ชาวเยอรมัน โดยจบอันดับ 2 ของกลุ่มตามหลังอิรัก[24] ในปี 1987 เซีย เหยียวซิน กลายเป๋นผู้เล่นชาวจีนคนแรกที่ไปเล่นอาชีพในต่างแดน โดยร่วมกับเป็กซโวลเลอในลีกเอเรอดีวีซี ตามมาด้วยกู กัวหมิงซึ่งเล่นให้กับเอสเฟา ดาร์มสตัดท์ 98 ในเยอรมนี และกัปตันทีมในขณะนั้นอย่างเจีย ซิ่วฉวน และกองหน้าอย่าง หลิว ไห่กวงย้ายไปเล่นให้สโมสรฟุตบอลปาร์ติซานซึ่งยังเป็นยูโกสลาเวียในขณะนั้น[25][26]

ภายหลังจากล้มเหลวในการผ่านเข้าสู่ฟุตบอลโลก 1998 ทีมชาติจีนแต่งตั้งบอรา มีลูตีนอวิชผู้ฝึกสอนชาวเซอร์เบีย และจีนมีผลงานที่พัฒนาขึ้นเริ่มจากการคว้าอันดับ 4 ในเอเชียนคัพ 2000 โดยผ่านเข้ารอบเป็นที่ 1 ของกลุ่ม และชนะกาตาร์ในรอบ 16 ทีม 3–1 และแพ้อริอย่างญี่ปุ่นในรอบรองชนะเลิศ 3–2 ตามด้วยการแพ้เกาหลีใต้ในนัดชิงอันดับสาม 1–0[27] จากความสำเร็จดังกล่าวสร้างความเชื่อมั่นในแก่จีนในการแข่งขันฟุตบอลโลก 2002 โดยในรอบคัดเลือกนั้นพวกเขาชนะรวดทั้ง 6 นัดทำไปถึง 25 ประตู ตามด้วยการชนะถึง 6 จาก 8 นัดในรอบคัดเลือกรอบที่ 2 รวมถึงการเอาชนะทีมจากตะวันออกกลางอย่างสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์, โอมาน และกาตาร์[28] แต่ในการแข่งขันรอบสุดท้ายนั้น จีนตกรอบแบ่งกลุ่มโดยแพ้รวดและไม่สามารถทำประตูได้เลย และนั่นถือเป็นฟุตบอลโลกเพียงครั้งเดียวของพวกเขาจนถึงปัจจุบัน[29]

จีนเป็นเจ้าภาพการแข่งขันเอเชียนคัพ 2004 โดยในรอบแบ่งกลุ่มพวกเขาเอาชนะกาตาร์และอินโดนีเซีย และเสมอบาห์เรน ผ่านเข้ารอบก่อนรองชนะเลิศและเอาชนะอิรัก 3–0 ตามด้วยการเจอกับทีมที่แข็งแกร่งกว่าอย่างอิหร่านในรอบรองชนะเลิศและจีนเอาชนะการดวลจุดโทษไป 4–3 หลังจากเสมอกันในเวลาปกติ 1–1 แต่แพ้ญี่ปุ่นในรอบชิงชนะเลิศ 3–1 ซึ่งได้รับการวิจารณ์จากผู้สนับสนุนทีมชาติจีนถึงการตัดสินที่น่ากังขาในนัดนี้[30] การแข่งขันนัดนี้มีผู้ชมมากถึง 250 ล้านคน นับว่ามากที่สุดสำหรับจำนวนผู้ชมการแข่งขันกีฬารายการใดรายการหนึ่งในประเทศจีนในขณะนั้น[31]

จีนชนะการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์เอเชียตะวันออก 2005 โดยชนะเกาหลีเหนือ 2–0[32] และเข้าสู่การแข่งขันรอบคัดเลือกของเอเชียนคัพ 2007 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทีมได้รับการวิจารณ์อย่างหนักและทำผลงานได้น่าอับอาย โดยทำได้เพียง 1 ประตูจากจุดโทษของเซา เจียยี่ ในนัดที่พบสิงคโปร์ในบ้าน และพวกเขาทำได้เพียงบุกไปเสมอสิงคโปร์ นอกจากนี้ ในช่วงการเตรียมความพร้อมสำหรับรอบคัดเลือกครั้งนี้ ทีมชาติจีนเดินทางไปแข่งกระชับมิตรกับฟุตบอลชายทีมชาติสหรัฐและแพ้ไปอย่างเหนือความคาดหมาย 4–1[33] อีกทั้งยังแพ้ทีมอันดับสุดท้ายของลีกอย่างสโมสรฟุตบอลรีล ซอลต์ เลค 1–0 นำไปสู่ความกังวลที่เพิ่มขึ้นในกลุ่มผู้สนับสนุน[34][35] และจีนตกรอบแบ่งกลุ่มเอเชียนคัพ 2007 จากการมี 4 คะแนน แม้พวกเขาจะประเดิมนัดแรกด้วยการชนะมาเลเซีย 5–1 ความล้มเหลวในรายการนี้ถูกวิจารณ์อย่างหนักโดยเฉพาะทางสื่อสังคม รวมถึงผู้ที่ตกเป็นเป้าอย่างผู้ฝึกสอนและสมาคม วลาดิมีร์ เปตรอวิช เข้ามาเป็นผู้ฝึกสอนคนใหม่[36] หลายฝ่ายมีการแสดงทรรศนะว่าการที่ทีมชาติจีนต้องพึ่งพาผู้ฝึกสอนต่างชาติหลายรายตลอดทศวรรษที่ผ่านมา สะท้อนถึงความล้มเหลวในการบริหารจัดการด้านทรัพยากรบุคคลในการแสวงหาผู้ฝึกสอนภายในประเทศ[37]

ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2008 จีนตกรอบฟุตบอลโลก 2010 รอบคัดเลือก โดยแพ้อิรัก และกาตาร์ในบ้านตนเอง เปตรอวิชพ้นจากตำแหน่งหลังจบโอลิมปิกฤดูร้อน 2008 หยิน ตีเชง เข้ามาเป็นรักษาการผู้ฝึกสอน

2010–ปัจจุบัน

[แก้]

เกา หงโป ได้รับการแต่งตั้งในเดือนเมษายน ค.ศ. 2009 การมาถึงของเขาทำให้ทีมชาติจีนเลือกใช้กลยุทธ์ใหม่ในการเล่น โดยหันมาเน้นการส่งบอลบนพื้น และใช้แผนการเล่น 4-2-3-1 ซึ่งเป็นที่สังเกตว่า นักฟุตบอลจีนใช้กลยุทธ์ในการจ่ายบอลยาวมากเกินไปมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา เหว่ย ตี้ นายกสมาคมฟุตบอลจีนในขนะนั้นเน้นย้ำว่า "ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ พวกเขาต้องแสดงให้เห็นถึงจิตวิญญาณและความกล้าหาญของทีม ผมหวังว่าภายในระยะเวลาหนึ่งปี เราจะสร้างภาพลักษณ์ใหม่ของทีมต่อสาธาณชนได้"[38] เกาพ้นจากตำแหน่งหลังจากจีนตกรอบแบ่งกลุ่มเอเชียนคัพ 2011 แต่เขามีค่าเฉลี่ยในการพาทีมชนะสูงถึง 65% สูงที่สุดสำหรับผู้ฝึกสอนชาวจีนนับตั้งแต่ Nian Weisi (67.86%)

โฆเซ อันโตนิโอ กามาโช

[แก้]

เกาถูกแทนที่โดยโฆเซ อันโตนิโอ กามาโช ด้วยระยะเวลาการว้าจ้าง 3 ปีและค่าตอบแทนสูงถึง 8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ[39] เหว่ย ตี้ อธิบายว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นส่วนหนึ่งของแผนระยะยาวที่จะช่วยให้ประเทศไล่ตามคู่แข่งอย่างญี่ปุ่นและเกาหลีใต้ได้ทัน โดยเขากล่าวว่า “เมื่อเทียบกับเพื่อนบ้านอย่างญี่ปุ่นและเกาหลีใต้แล้ว ฟุตบอลจีนยังตามหลังอยู่มาก เราจำเป็นต้องทำงานด้วยมุมมองระยะยาวและเริ่มไล่ตามให้ทันด้วยแนวทางที่เป็นรูปธรรม ประชาชนคาดหวังอย่างมากว่าจีนจะผ่านเข้ารอบสุดท้ายฟุตบอลโลก 2014 ที่บราซิลได้ พวกเขากลัวว่าการเปลี่ยนผู้ฝึกสอนในนาทีสุดท้ายอาจส่งผลเสียต่อโอกาสเข้ารอบของทีม ฉันเข้าใจเรื่องนั้นดี แต่เราไม่มีเวลาให้เสียอย่างเปล่าประโยชน์"

ยู่ หงเฉิน รองประธานสมาคมฟุตบอลกล่าวว่า "รอบคัดเลือกฟุตบอลโลก 2014 เป็นเพียงงานชั่วคราวสำหรับเขา แม้จะล้มเหลว กามาโชจะยังได้รับโอกาสต่อไป เมื่อเราเริ่มหาผู้ฝึกสอนคนใหม่ให้กับทีมชาติ เรามุ่งเน้นไปที่ประเทศในแถบยุโรป เช่น เยอรมนี เนเธอร์แลนด์ และสเปนเป็นหลัก ประการแรก พวกเขามีแนวคิดในด้านฟุตบอลขั้นสูง และประการที่สอง พวกเขามีระบบการฝึกสอนเยาวชนที่มีประสิทธิภาพ ซึ่งเราสามารถเรียนรู้จากพวกเขาได้ เราหวังว่าเขาจะช่วยเราค้นหารูปแบบการเล่นที่เหมาะสมได้"

กามาโชนำทีมลงแข่งกระชับมิตรกับบราซิลในวันที่ 10 กันยายน ค.ศ. 2012 และแพ้ไปอย่างขาดลอย 8–0 ซึ่งเป็นการแพ้ที่ขาดลอยที่สุดในการแข่งขันระดับนานาชาติของจีน และทำให้พวกเขามีอันดับโลกที่ต่ำที่สุดทีอันดับ 109[40] กามาโชพาทีมลงแข่งขันเอเชียนคัพ 2015 รอบคัดเลือก โดยแพ้ซาอุดีอาระเบียในนัดแรก 2–1[41] กามาโชถูกปลดหลังจากจีนแพ้ทีมชาติไทยในเกมกระชับมิตรที่ประเทศจีน 5–1 ฟู่ ป๋อ เข้ามาทำหน้าที่รักษาการต่อ โดยใน ค.ศ. 2015 สี จิ้นผิง ในฐานะเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์จีนประกาศวิสัยทัศน์ให้ฟุตบอลชายของจีนเป็นทีมที่ดีที่สุดในเอเชียภายในปี 2030 และในปีถัดมา สมาคมฟุตบอลจีนก็ได้เปิดตัวแผนงานอันทะเยอทะยานที่จะเป็นทีมที่ดีที่สุดในโลกภายในปี 2050[42]

อแล็ง แปร์แร็ง และ การกลับมาของ เกา หงโป

[แก้]

อแล็ง แปร์แร็ง ผู้ฝึกสอนชาวฝรั่งเศสพาทีมลงแข่งขันเอเชียนคัพ 2015 รอบคัดเลือก โดยมีโชคเล็กน้อยจากผลการแข่งขันระหว่างไทยและเลบานอน ซึ่งแม้ทีมไทยจะแพ้แต่ประตูของอดิศักดิ์ ไกรษร ทำให้จีนได้เปรียบเลบานอนได้ด้านผลต่างประตูได้-เสีย[43] จากนั้นจีนผลมีงานที่ดีในเกมกระชับมิตรกับทีมต่าง ๆ ได้แก่ มาซิโดเนียเหนือ, คูเวต, ปารากวัย และไทย สร้างความเชื่อมั่นให้กับทีม ต่อมาในเอเชียนคัพ 2015 จีนเข้ารอบเป็นอันดับ 1 ของกลุ่มโดยชนะซาอุดีอาระเบีย 1–0, ชนะอุซเบกิสถาน 2–1 และชนะเกาหลีเหนือ 2–1 แต่ยุติเส้นทางด้วยการแพ้ออสเตรเลีย 2–0 จากสองประตูโดยทิม เคฮิลล์[44] และจีนลงแข่งขันฟุตบอลโลก 2018 รอบคัดเลือก โซนเอเชีย – รอบที่ 2 เข้ารอบเป็นอันดับ 2 จากการชนะ 5 นัด, เสมอ 2 นัด และแพ้ 1 นัด แปร์แร็งพ้นจากตำแหน่งหลังพาทีมเสมอฮ่องกง 0–0 ในรอบนี้และเกา หงโป กลับมารับตำแหน่งอีกครั้ง แต่ในรอบคัดเลือก – รอบที่ 3 จีนอยู่ร่วมกลุ่มกับทีมแกร่งกว่าอย่างเกาหลีใต้ และอิหร่าน ทีมของเกาไม่ชนะใครเลยในสี่นัดแรกของรอบคัดเลือกครั้งนี้ เกาลาออกจากตำแหน่งภายหลังความพ่ายแพ้ต่อซีเรียในบ้าน รวมทั้งบุกไปแพ้อุซเบกิสถาน โดยความพ่ายแพ้ต่อซีเรียในบ้านซึ่งได้รับการวิพากษ์วิจารณ์จากแฟน ๆ จำนวนมาก[45]

มาร์เชลโล ลิปปี

[แก้]
นักฟุตบอลทีมชาติจีนลงอบอุ่นร่างกาย ณ เมืองเตหะราน ก่อนการแข่งขันกับอิหร่านในฟุตบอลโลก 2018 รอบคัดเลือก โซนเอเชีย

มาร์เชลโล ลิปปี ได้รับการแต่งตั้งในวันที่ 22 ตุลาคม ค.ศ. 2016[46] และพาทีมลงแข่งในนัดที่เหลือ จีนเอาชนะเกาหลีใต้ 1–0 จากประตูของหยู ต้าเปา เป็นครั้งแรกที่จีนเอาชนะเกาหลีใต้ได้ในการแข่งขันที่ได้รับการรับรองโดยฟีฟ่า ท่ามกลางสถานการณ์ตึงเครียดจากเหตุการณ์ระบบป้องกันภัยเขตระดับความสูงขาลง[47] อย่างไรก็ตาม จีนบุกไปแพ้อิหร่านในนัดต่อมา และการเสมอซีเรีย 2–2 ทำให้จีนหมดโอกาสเข้ารอบอย่างเป็นทางการ แม้จะเอาชนะอุซเบกิสถาน 1–0 และบุกชนะกาตาร์ในนัดสุดท้าย 2–1[48]

ทีมชาติจีนฉลองชัยชนะภายหลังเอาชนะทีมชาติไทย 2–1 ในรอบ 16 ทีมสุดท้ายเอเชียนคัพ 2019

ในการแข่งขันเอเชียนคัพ 2019 จีนผ่านรอบแบ่งกลุ่มจากผลงานเอาชนะคีร์กีซสถาน 2–1 และชนะฟิลิปปินส์ 3–0 แม้จะแพ้เกาหลีใต้ในนัดสุดท้าย 2–0 ตามด้วยการชนะไทยในรอบ 16 ทีม 2–1 แต่ยุติเส้นทางในรอบ 8 ทีมโดยแพ้อิหร่าน 3–0 และลิปปีประกาศลาออก[49] ฟาบีโอ กันนาวาโร เข้ามารับตำแหน่งควบคู่กับการเป็นผู้จัดการทีมสโมสรฟุตบอลกว่างโจว แต่เขาอำลาตำแหน่งหลังผ่านไปเพียง 2 นัด[50] และเนื่องจากไม่สามารถหาผู้ฝึกสอนคนใหม่ได้ สมาคมจึงว่าจ้างลิปปีให้กลับมาทำทีมอีกครั้ง จีนจึงเริ่มทำการแปลงสัญชาติให้กับผู้เล่นต่างชาติหลายราย โดยมี นิโก เยนนาริส ชาวไซปรัสที่เกิดในอังกฤษ[51], ไทอัส บราวนิง (เจียง กวงไถ) ซึ่งเป็นผู้เล่นที่เกิดในอังกฤษอีกคนหนึ่งที่ได้รับการแปลงสัญชาติ[52] รวมถึงเอลเคสัน ชาวบราซิลซึ่งไม่มีเชื่้อสายจีนก็ได้รับการแปลงสัญชาติเช่นกัน[53] อย่างไรก็ตาม พวกเขายังคงล้มเหลวในฟุตบอลโลก 2022 รอบคัดเลือก จีนทำได้เพียงการเอาชนะทีมเล็กอย่างมัลดีฟส์และกวม ตามด้วยการบุกไปเสมอฟิลิปปินส์ และจากความพ่ายแพ้ต่อซีเรีย 2–1 ทำให้ลิปปีลาออก[54]

หลี่ เถีย และ หลี่ เชียวเผิง

[แก้]

หลี่ เถีย อดีตผู้เ่ล่นทีมชาติจีนชุดฟุตบอลโลก 2002 ได้รับการแต่งตั้งคุมทีมในวันที่ 2 มกราคม ค.ศ. 2020[55] จีนมีคะแนนตามหลังซีเรีย 5 คะแนน แม้จีนจะแซงเข้ารอบในฐานะทีมอันดับ 1 แต่พวกเขาเอาชนะได้ในนัดที่เหลือ ในจำนวนนี้รวมถึงชัยชนะที่สำคัญต่อฟิลิปปินส์ 2–0 และเอาชนะซีเรีย 3–1 เข้าสู่รอบคัดเลือก โซนเอเชีย – รอบที่ 3 ในฐานะทีมอันดับ 2 ที่มีผลงานดีที่สุดจากทุกกลุ่ม[56][57] แต่จีนมีผลงานย่ำแย่ในการคุมทีมของหลี่ จีนไม่ได้รับอนุญาตให้ทำการแข่งขันในประเทศเนื่องจากการระบาดทั่วของโควิด-19 พวกเขาเริ่มด้วยการแพ้ออสเตรเลีย 3–0 และแพ้ญี่ปุ่น 1–0 แม้จะเอาชนะเวียดนาม 3–2 แต่การแพ้ซาอุดีอาระเบีย 3–2 และเสมออีก 2 นัดต่อโอมานและออสเตรเลียทำให้สถานการณ์การเข้ารอบยากลำบาก หลี่ได้รับแรงกดดันอย่างหนักก่อนจะถูกปลดในวันที่ 2 ธันวาคม ค.ศ. 2021[58][59] หลี่ เซียวเผิง เข้ามาคุมทีมต่อ นัดแรกของเขานั้นจีนบุกไปแพ้ญี่ปุ่น 2–0 ณ สนามกีฬาไซตามะ 2002 ทำให้จีนหมดลุ้นเข้ารอบอย่างอัตโนมัติ แต่ยังพอมีลุ้นในการเข้ารอบเพลย์ออฟ[60] อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ของจีนไม่ดีขึ้น พวกเขาบุกไปแพ้เวียดนามที่ฮานอย 3–1 และเสมอซาอุดีอาระเบีย 1–1 จีนตกรอบอย่างเป็นทางการและแพ้โอมานในนัดสุดท้าย 2–0

ปัจจุบัน

[แก้]

ภายหลังจากความล้มเหลวดังกล่าว จีนลงแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติเอเชียตะวันออก ภายใต้ผู้ฝึกสอนชั่วคราวอย่าง อเล็กซานดาร์ ยันกอวิช จีนจบอันดับ 3 ในการแข่งขัน โดยเอาชนะฮ่องกง 1–0 และเป็นครั้งแรกในรอบ 12 ปีที่พวกเขาไม่แพ้ญี่ปุ่นในฐานะทีมเยือนโดยบุกไปเสมอ 0–0 ที่สนามกีฬาโทโยตะ ส่งผลให้ยันกอวิชได้รับการจ้างอย่างถาวร[61] เพื่อเตรียมทีมลงแข่งขันฟุตบอลโลก 2026 รอบคัดเลือก ต่อมา ในวันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 2024 จีนแพ้ต่อฮ่องกงในเกมกระชับมิตร 2–1 นับเป็นการแพ้ฮ่องกงครั้งแรกในรอบกว่า 39 ปี[62] และในการแข่งขันเอเชียนคัพ 2023 จีนตกรอบจากการมี 2 คะแนนและนับเป็นครั้งแรกที่ทีมชาติจีนทำประตูไม่ได้เลยติดต่อกัน 3 นัดในรายการนี้ สร้างความไม่พอใจให้แก่ผู้สนับสนุนและยันกอวิชพ้นจากตำแหน่งในวันที่ 31 มกราคม ค.ศ. 2024

บรันกอ อิวานกอวิช เข้ามารับตำแหน่งในวันที่ 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2024 จีนเกือบจะตกรอบฟุตบอลโลก 2026 รอบคัดเลือก โซนเอเชีย – รอบที่ 2 แต่ยังผ่านเข้ารอบเป็นทีมอันดับ 2 ตามหลังเกาหลีใต้จากการมี 8 คะแนนเท่ากับทีมชาติไทย แต่พวกเขามีผลงานการพบกันที่เหนือกว่า โดยบุกไปชนะ 2–1 ที่กรุงเทพมหานคร และเสมอ 1–1 ที่เฉิ่นหยาง ต่อมาในรอบคัดเลือก – รอบที่ 3 จีนเริ่มต้นด้วยการแพ้ญี่ปุ่น 7–0 ที่ไซตามะ และแพ้ซาอุดีอาระเบียในนัดต่อมา 2–1 ตามด้วยบุกไปแพ้ออสเตรเลีย 3–1 จีนคว้าชัยชนะนัดแรกในรอบนี้จากการเปิดบ้านเอาชนะอินโดนีเซีย 2–1 และยังบุกไปชนะบาห์เรน 1–0 และกลับมาเปิดบ้านแพ้ญี่ปุ่น 3–1

ผลงาน

[แก้]

ฟุตบอลโลก

[แก้]
  • 1930-1951 - ไม่ได้เข้าร่วม
  • 1958 - ไม่ผ่านรอบคัดเลือก
  • 1962-1978 - ไม่ได้เข้าร่วม
  • 1982-1998 - ไม่ผ่านรอบคัดเลือก
  • 2002 - รอบแรก
  • 2006-2022 - ไม่ผ่านรอบคัดเลือก

เอเชียนคัพ

[แก้]
  • 1956-1972 - ไม่ได้เข้าร่วม
  • 1976 - อันดับสาม
  • 1980 - รอบแรก
  • 1984 - อันดับสอง
  • 1988 - อันดับสี่
  • 1992 - อันดับสาม
  • 1996 - รอบก่อนรองชนะเลิศ
  • 2000 - อันดับสี่
  • 2004 - อันดับสอง
  • 2007 - รอบแรก
  • 2011 - รอบแรก
  • 2015 - รอบก่อนรองชนะเลิศ
  • 2019 - รอบก่อนรองชนะเลิศ
  • 2023 - รอบแรก

อีสต์เอเชียนคัพ

[แก้]
  • 2003 - อันดับสาม
  • 2005 - ชนะเลิศ
  • 2008 - อันดับสาม
  • 2010 - ชนะเลิศ
  • 2013 - รองชนะเลิศ
  • 2015 - รองชนะเลิศ
  • 2017 - อันดับสาม
  • 2019 - อันดับสาม

ผู้เล่น

[แก้]

นักเตะชุดปัจจุบัน

[แก้]

รายชื่อผู้เล่น 30 คนที่ถูกเรียกตัวในการแข่งขันฟุตบอลโลก 2026 รอบคัดเลือก โซนเอเชีย – รอบที่ 2 พบกับ  ไทย ในวันที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2567[63]

จำนวนนัดที่ลงเล่นให้ทีมชาติและจำนวนประตูที่ยิงได้นับถึงวันที่ 26 มีนาคม พ.ศ. 2567 หลังแข่งขันกับ  สิงคโปร์

0#0 ตำแหน่ง ผู้เล่น วันเกิด (อายุ) ลงเล่น ประตู สโมสร
1GK Yan Junling (1991-01-28) 28 มกราคม ค.ศ. 1991 (34 ปี) 57 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้พอร์ต
1GK Wang Dalei (1989-01-10) 10 มกราคม ค.ศ. 1989 (36 ปี) 30 0 ประเทศจีน ชานตงไท่ชาน
1GK Liu Dianzuo (1990-06-25) 25 มิถุนายน ค.ศ. 1990 (34 ปี) 4 0 ประเทศจีน อู่ฮั่น ทรี ทาวน์
1GK Bao Yaxiong (1997-05-23) 23 พฤษภาคม ค.ศ. 1997 (27 ปี) 0 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้ เซิ่นหัว
2DF Zhu Chenjie (2000-08-23) 23 สิงหาคม ค.ศ. 2000 (24 ปี) 28 1 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้ เซิ่นหัว
2DF Liu Yang (1995-06-17) 17 มิถุนายน ค.ศ. 1995 (29 ปี) 28 0 ประเทศจีน ชานตงไท่ชาน
2DF Tyias Browning (1994-05-30) 30 พฤษภาคม ค.ศ. 1994 (30 ปี) 26 1 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้พอร์ต
2DF Gao Zhunyi (1995-08-21) 21 สิงหาคม ค.ศ. 1995 (29 ปี) 15 0 ประเทศจีน ชานตงไท่ชาน
2DF Jiang Shenglong (2000-12-24) 24 ธันวาคม ค.ศ. 2000 (24 ปี) 8 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้ เซิ่นหัว
2DF Li Shuai (1995-06-18) 18 มิถุนายน ค.ศ. 1995 (29 ปี) 2 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้พอร์ต
2DF Wang Zhen'ao (1999-08-10) 10 สิงหาคม ค.ศ. 1999 (25 ปี) 0 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้พอร์ต
2DF Han Pengfei (1993-04-28) 28 เมษายน ค.ศ. 1993 (31 ปี) 0 0 ประเทศจีน เทียนจิน ไทเกอร์
2DF Yang Zexiang (1994-12-14) 14 ธันวาคม ค.ศ. 1994 (30 ปี) 0 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้ เซิ่นหัว
3MF Xie Pengfei (1993-06-29) 29 มิถุนายน ค.ศ. 1993 (31 ปี) 18 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้ เซิ่นหัว
3MF Wang Shangyuan (1993-06-02) 2 มิถุนายน ค.ศ. 1993 (31 ปี) 17 1 ประเทศจีน เหอหนาน
3MF Gao Tianyi (1998-07-01) 1 กรกฎาคม ค.ศ. 1998 (26 ปี) 5 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้ เซิ่นหัว
3MF Cheng Jin (1995-02-18) 18 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1995 (30 ปี) 0 0 ประเทศจีน Zhejiang Professional
3MF Xie Wenneng (2001-02-06) 6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2001 (24 ปี) 0 0 ประเทศจีน ชานตงไท่ชาน
3MF Xu Haoyang (1999-01-15) 15 มกราคม ค.ศ. 1999 (26 ปี) 0 0 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้ เซิ่นหัว
3MF Huang Zhengyu (1997-01-24) 24 มกราคม ค.ศ. 1997 (28 ปี) 0 0 ประเทศจีน ชานตงไท่ชาน
4FW อู๋ เหล่ย์ (1991-11-19) 19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1991 (33 ปี) 96 36 ประเทศจีน เซี่ยงไฮ้พอร์ต
4FW Zhang Yuning (1997-01-05) 5 มกราคม ค.ศ. 1997 (28 ปี) 30 5 ประเทศจีน เป่ย์จิงกั๋วอัน
4FW Wei Shihao (1995-04-08) 8 เมษายน ค.ศ. 1995 (29 ปี) 29 4 ประเทศจีน เฉิงดู รองเชิง
4FW Elkeson (1989-07-13) 13 กรกฎาคม ค.ศ. 1989 (35 ปี) 19 4 ประเทศจีน เฉิงดู รองเชิง
4FW Alan (1989-07-10) 10 กรกฎาคม ค.ศ. 1989 (35 ปี) 10 3 ประเทศจีน Qingdao West Coast
4FW Fang Hao (2000-01-03) 3 มกราคม ค.ศ. 2000 (25 ปี) 5 0 ประเทศจีน เป่ย์จิงกั๋วอัน
4FW Fernandinho (1993-03-16) 16 มีนาคม ค.ศ. 1993 (32 ปี) 2 1 ประเทศจีน ชานตงไท่ชาน
4FW Xie Weijun (1997-11-14) 14 พฤศจิกายน ค.ศ. 1997 (27 ปี) 1 0 ประเทศจีน เทียนจิน ไทเกอร์
4FW Behram Abduweli (2003-03-08) 8 มีนาคม ค.ศ. 2003 (22 ปี) 0 0 ประเทศจีน Shenzhen Peng City

อดีตผู้เล่นที่มีชื่อเสียง

[แก้]

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ "The FIFA/Coca-Cola World Ranking". FIFA. 19 ธันวาคม 2024. สืบค้นเมื่อ 19 ธันวาคม 2024.
  2. ↑ "China matches, ratings and points exchanged". World Football Elo Ratings: China. สืบค้นเมื่อ 18 November 2014.
  3. ↑ "Olympic Council of Asia : Games". web.archive.org. 2016-08-05. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-08-05. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  4. ↑ "China League History". www.rsssf.org.
  5. ↑ "Second Far Eastern Games 1915 (Shanghai)". www.rsssf.org.
  6. ↑ "Far Eastern Games". www.rsssf.org.
  7. ↑ "FIFA.com - China PR on FIFA.com". web.archive.org. 2010-06-18. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-02. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  8. ↑ "Olympic Football Tournament Berlin 1936: Great Britain - Republic of China". www.fifa.com (ภาษาอังกฤษ).
  9. ↑ "Olympic Council of Asia : Games". web.archive.org. 2016-08-05. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-08-05. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  10. ↑ "2600th Anniversary of the Japanese Empire 1940 (Tokyo)". www.rsssf.org.
  11. ↑ "Olympic Football Tournament London 1948: Turkey - Republic of China". www.fifa.com (ภาษาอังกฤษ).
  12. ↑ Guoth, Nick (6 April 2012). "Association Football, China". In Nauright, John; Parrish, Charles (eds.). Sports around the World [4 volumes]: History, Culture, and Practice. ABC-CLIO. p. 190. ISBN 978-1598843002.
  13. ↑ "网易". www.163.com.
  14. ↑ "China National Football Team Database - China PR 0-4 Finland". teamchina.freehostia.com.
  15. ↑ "Live Scores - China PR - Matches - FIFA.com". web.archive.org. 2016-04-12. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-04-12. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  16. ↑ "China sends U20s to train abroad, gets foreign coach, fails to qualify for World Cup - Wild East Football". web.archive.org. 2018-06-12. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-06-12. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  17. ↑ "China National Football Team Database - Matches". teamchina.freehostia.com.
  18. ↑ "10th-15th Olympic Summer Games: 1936-1952 - Official Website of the Chinese Olympic Committee". web.archive.org. 2016-09-19. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-09-19. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  19. ↑ "足協簡介 - 中華民國足球協會CTFA". web.archive.org. 2016-05-22. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-05-22. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  20. ↑ "TBT #04 – When Israel almost made history in Oceania". Oceania Football Center (ภาษาอังกฤษ). 2019-12-05.
  21. ↑ "FIFA proposals on Israel settlements fall short: Palestinians" (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-08-11. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  22. ↑ "Asian Nations Cup 1976". www.rsssf.org.
  23. ↑ icade (2017-07-06). "Ninety minutes from glory: China's 1982 World Cup qualifying campaign". Wild East Football (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  24. ↑ icade (2016-07-11). "Klaus Schlappner: China manager". Wild East Football (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  25. ↑ "Saga over As Dong Joins Man Utd -- china.org.cn". www.china.org.cn.
  26. ↑ "A FOREIGN FIELD: JIA XIUQUAN AND LIU HAIGUANG AT PARTIZAN". IBWM (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2018-02-11.
  27. ↑ www.cctv.com https://www.cctv.com/sports/teyue/view1047.html. {{cite web}}: |title= ไม่มีหรือว่างเปล่า (help)
  28. ↑ "CHINA FACTS & FIGURES 2002 - china.org.cn". www.china.org.cn.
  29. ↑ "China and the World Cup". thediplomat.com (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  30. ↑ "CNN.com - Chinese riot after Japan win final - Aug 7, 2004". web.archive.org. 2013-06-28. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-06-28. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  31. ↑ "Asian Cup final smashes viewing records". SportBusiness (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2004-08-13.
  32. ↑ "East Asian Championship 2005". www.rsssf.org.
  33. ↑ "China National Football Team Database - China PR 1-4 USA". teamchina.freehostia.com.
  34. ↑ "United States - MLS - Results, fixtures, tables and news - Soccerway". web.archive.org. 2010-09-07. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-09-07. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  35. ↑ "MLS table, league standings, stats & results, Football USA | BetExplorer". www.betexplorer.com.
  36. ↑ "China appoints Petrovic as national coach - Reuters". web.archive.org. 2019-04-26. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-04-26. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  37. ↑ "Jobless Haan reflects China's football crisis". www.chinadaily.com.cn.
  38. ↑ "New boss vows to revive China's football in 5 years". web.archive.org. 2011-06-06. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-06-06. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  39. ↑ "Camacho To Be New Coach of China National Football Team | The China Times". web.archive.org. 2012-03-25. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-25. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  40. ↑ "Match Report: Brazil 8-0 China - Goal.com". web.archive.org. 2012-09-12. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-09-12. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  41. ↑ "Summary - Asian Cup Qualification - Asia - Results, fixtures, tables and news - Soccerway". int.soccerway.com (ภาษาอังกฤษ).
  42. ↑ "China's Du Zhaocai elected as EAFF President". english.news.cn (ภาษาอังกฤษ).
  43. ↑ "Asian Cup 2015 (Qs): Thailand 2-5 Lebanon". the-AFC (ภาษาอังกฤษ).
  44. ↑ Reuters (2015-01-22). "Tim Cahill double against China sends Australia into Asian Cup semi-finals". The Guardian (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). ISSN 0261-3077. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  45. ↑ "Chinese fans call for football head resignation after Syria defeat". BBC News (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2016-10-07. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  46. ↑ "Official: Lippi new China Coach - Football Italia". football-italia.net (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2016-10-22.
  47. ↑ "China beats South Korea 1-0 in 'football war' played in front of 10,000 police officers – Shanghaiist". web.archive.org. 2018-07-23. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-07-23. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  48. ↑ "China's faint World Cup hopes vanish despite win in Qatar". South China Morning Post (ภาษาอังกฤษ). 2017-09-06.
  49. ↑ "Lippi bows out as Iran send hapless China packing from the Asian Cup". The Sydney Morning Herald (ภาษาอังกฤษ). 2019-01-24.
  50. ↑ "Cannavaro quits as China coach after two games". FotMob (ภาษาอังกฤษ). 2019-04-29.
  51. ↑ Duerden, John (2019-07-01). "From Nico Yennaris to Li Ke: the name change fuelling Chinese dreams". The Guardian (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). ISSN 0261-3077. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  52. ↑ "Can China win the soccer World Cup with a handful of naturalised players? Probably not". finance.yahoo.com (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2019-07-06.
  53. ↑ Lewis, Aimee (2019-08-21). "Brazilian-born striker set to play for China". CNN (ภาษาอังกฤษ).
  54. ↑ Church, Michael. "Lippi quits as China coach after Syria defeat". U.S. (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  55. ↑ "China Daily Website - Connecting China Connecting the World". www.chinadaily.com.cn.
  56. ↑ "China beats the Philippines in World Cup Asian qualifier - Xinhua | English.news.cn". www.xinhuanet.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-07-27. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  57. ↑ "新华网_让新闻离你更近". www.news.cn.
  58. ↑ "Chinese coach Li Tie left disappointed as World Cup hopes hang by thread". South China Morning Post (ภาษาอังกฤษ). 2021-11-12.
  59. ↑ "Former Everton star Li Tie quits as China coach". CNA (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-02-15. สืบค้นเมื่อ 2024-12-22.
  60. ↑ "China's World Cup qualifying dreams all but over after Japan defeat". South China Morning Post (ภาษาอังกฤษ). 2022-01-27.
  61. ↑ "China draws with Japan in East Asian Football Championship - People's Daily Online". en.people.cn.
  62. ↑ "Andersen hails Hong Kong's 'aggression' in historic win over China". South China Morning Post (ภาษาอังกฤษ). 2024-01-02.
  63. ↑ "国足公布新一期集训名单 阿兰回归张玉宁落选" (ภาษาจีน). Xinhuanet. 22 May 2024. สืบค้นเมื่อ 22 May 2024.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ฟุตบอลทีมชาติจีน
Stub icon

บทความกีฬา นักกีฬา หรือทีมกีฬานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ฟุตบอลทีมชาติจีน&oldid=12150319"