รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2475 แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2495

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย; พุทธศักราช 2475; แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2495
	พระบาทสมเด็จพระมหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ทรงลงพระปรมาภิไธยในรัฐธรรมนูญ ณ พระที่นั่งอนันตสมาคม เมื่อวันที่ 8 มีนาคม 2495
ข้อมูลทั่วไป
ผู้ลงนาม	พระบาทสมเด็จพระมหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร
วันลงนาม	8 มีนาคม พ.ศ. 2495
ผู้ลงนามรับรอง	จอมพล แปลก พิบูลสงคราม; (นายกรัฐมนตรี)
วันลงนามรับรอง	8 มีนาคม พ.ศ. 2495
วันประกาศ	8 มีนาคม พ.ศ. 2495; (ราชกิจจานุเบกษา เล่ม ๖๙/ตอนที่ ๑๕ ก/หน้า ๑/๘ มีนาคม ๒๔๙๕)
วันเริ่มใช้	8 มีนาคม พ.ศ. 2495
ท้องที่ใช้	ราชอาณาจักรไทย
การยกเลิก
	ตามประกาศของ คณะปฏิวัติ ฉบับที่ 9 เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2501
กฎหมายที่เกี่ยวข้อง
	รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2492

รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2475 แก้ไขเพิ่มเติม พุทธศักราช 2495 ^[1] รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ฉบับที่ 6 ที่ได้ประกาศใช้เมื่อวันที่ 8 มีนาคม พ.ศ. 2495

สืบเนื่องจากภายหลังการ รัฐประหารตัวเอง ของ จอมพล ป. พิบูลสงคราม ในชื่อ คณะบริหารประเทศชั่วคราว เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2494 ได้มีการประกาศยกเลิก รัฐธรรมนูญ ปี พ.ศ. 2492 ที่ไม่เป็นประโยชน์ต่อข้าราชการประจำทางคณะบริหารประเทศชั่วคราวจึงนำรัฐธรรมนูญ ปี 2475 แก้ไขเพิ่มเติม ปี 2483 มาปรับปรุงแก้ไขเพิ่มเติมโดยกำหนดให้ข้าราชการประจำสามารถเป็นนักการเมืองและรัฐมนตรีได้นอกจากนี้ยังให้มี ส.ส. 2 ประเภทคือ ส.ส. ประเภทที่ 1 มาจากการเลือกตั้งโดยประชาชนและ ส.ส. ประเภทที่ 2 มาจากการแต่งตั้ง

รัฐธรรมนูญฉบับนี้ถูกยกเลิกโดยประกาศของ คณะปฏิวัติ ฉบับที่ 9 ภายใต้การนำของ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2501