อาณาจักรมัชปาหิต
อาณาจักรมัชปาหิต ꦩꦗꦥꦲꦶꦠ꧀ (ชวา) | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1292–1527 | |||||||||||||||||
 ธงชาติ
| |||||||||||||||||
 ขอบเขตอิทธิพลมัชปาหิตตามนาการาเกรตากามา[1] | |||||||||||||||||
 การขยายอาณาเขตของจักรวรรดิมัชปาหิตผ่านการพิชิตและการทัพต่าง ๆ จนกระทั่งถึงความเสื่อมถอยในที่สุดเมื่อคริสต์ศตวรรษที่ 16 | |||||||||||||||||
| เมืองหลวง | โตรวูลาน (ปัจจุบันคือโมโจเกอร์โต) | ||||||||||||||||
| ภาษาทั่วไป | |||||||||||||||||
| ศาสนา | |||||||||||||||||
| การปกครอง | รัฐมณฑลที่ปกครองโดยมหาราชา | ||||||||||||||||
| มหาราชา | |||||||||||||||||
• 1293–1309 | กฤตราช (องค์แรก) | ||||||||||||||||
• 1309–1328 | จายาเนอการา | ||||||||||||||||
• 1328–ทศวรรษ 1350 | ตริภูวโนตตุงคเทวี | ||||||||||||||||
• ทศวรรษ 1350–1389/1399[2] | ราชสนาการา | ||||||||||||||||
• 1389/1399–1429 | วิกรมวรรธนะ | ||||||||||||||||
| กิรินทรวรธนะ (สุดท้าย) | |||||||||||||||||
| ประวัติศาสตร์ | |||||||||||||||||
• สถาปนามัชปาหิตหลังการรุกรานของมองโกล | 1292 | ||||||||||||||||
| 10 พฤศจิกายน 1293 | |||||||||||||||||
| 1334/1336 | |||||||||||||||||
| 1357 | |||||||||||||||||
• สงครามกลางเมืองมัชปาหิต (Paregreg) | 1404–1406 | ||||||||||||||||
| 1527 | |||||||||||||||||
| สกุลเงิน | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ | |||||||||||||||||
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของ |
|---|
| ประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ |
 |
| เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยุคก่อนประวัติศาสตร์ |
| อาณาจักรอินเดียและพุทธ |
|
| ความเสื่อมถอยของอิทธิพลแบบฮินดู/พุทธและการค้าทางทะเล |
| อาณานิคมของยุโรป |
| สงครามโลกครั้งที่ 2 และการให้เอกราช |
| สงครามเย็น |
| เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในปัจจุบัน |
อาณาจักรมัชปาหิต (ชวา: ꦩꦗꦥꦲꦶꦠ꧀, อักษรโรมัน: Måjåpahit; เสียงอ่านภาษาชวา: [mɔd͡ʒɔpaɪt] (สำเนียงตะวันออกและกลาง) หรือ [mad͡ʒapaɪt] (สำเนียงตะวันตก)) มีอีกชื่อว่า วิลวาติกา[note 5] (ชวา: ꦮꦶꦭ꧀ꦮꦠꦶꦏ꧀ꦠ; เสียงอ่านภาษาชวา: [wɪlwatɪkta]) เป็นจักรวรรดิแบบเมืองท่าชวาที่นับถือฮินดู-พุทธในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่มีจุดศูนย์กลางที่เกาะชวา (ปัจจุบันอยู่ในประเทศอินโดนีเซีย)[5] ในช่วงสูงสุดหลังการขยายทางการทัพ ดินแดนของจักรวรรดิและรัฐบริวารครอบคลุมเกือบทั่วนูซันตาราตรงบริเวณทั้งเอเชียและโอเชียเนีย[6][7][8] หลังสงครามกลางเมืองที่ทำให้อำนาจควบคุมรัฐบริหารลดลง จักรวรรดิจึงเสื่อมถอยอย่างช้า ๆ ก่อนล่มสลายใน ค.ศ. 1527 จากการรุกรานโดยรัฐสุลต่านเดมัก การล่มสลายของมัชปาหิตนำไปสู่การเจริญรุ่งเรืองของอาณาจักรอิสลามในเกาะชวา
ผู้สถาปนาอาณาจักรมัชปาหิต ก็คือ เกอร์ตาราชสา (Kertarajasa) หรือ ระเด่นวิชัย ลูกเขยของกษัตริย์แห่งอาณาจักรสิงหะส่าหรี ซึ่งอยู่บนเกาะชวาเช่นกัน หลังจากสิงหะส่าหรีแผ่อำนาจกว้างไกลจนกลุ่มศรีวิชัยต้องถอยออกไปจากเกาะชวา ใน ค.ศ. 1290 อำนาจอันยิ่งใหญ่ของสิงหส่าหรีก็เป็นที่สนใจแก่กุบไลข่านในจีน[9] ซึ่งได้ส่งทูตมาขอเครื่องราชบรรณาการ ในเวลานั้นการ์ตะนคร ผู้ปกครองอาณาจักรสิงหส่าหรีทรงปฏิเสธที่จะส่งมอบเครื่องราชบรรณาการ กุบไลข่านจึงส่งกองเรือถึง 1,000 ลำมาประชิดชายฝั่งชวา ในปี ค.ศ. 1293[10]
รากศัพท์
[แก้]![[icon]](http://th.wikipedia.org/wiki/ไฟล์:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small} | ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
หมายเหตุ
[แก้]- สุริยะมัชปาหิตเป็นเครื่องหมายที่มักพบในซากโบราณสถานของมัชปาหิต ซึ่งทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ของจักรวรรดิ
- ↑ สุริยะมัชปาหิตเป็นเครื่องหมายที่มักพบในซากโบราณสถานของมัชปาหิต ซึ่งทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ของจักรวรรดิ
- ↑ เฉพาะยุคหลัง
- ↑ แม้ได้รับการรับรองเป็นมหาราชาอย่างเป็นทางการกิรินทราวรธนะ ไม่มีบทบาทหลักในรัฐบาล พระราชอำนาจส่วนใหญ่บริหารโดยปาติฮ์อูดาราที่ส่วนใกญ่ปกครองเหนือส่วนที่เหลืออยู่ของมัชปาหิตในดาหาก่อนจักรวรรดิล่มสลาย
- ↑ วรรณกรรมราชสำนักชวาบางส่วนใช้ชื่อที่มาจากภาษาสันสกฤต ซึ่งมีความหมายเดียวกัน ("มะระขี้นก") กับ "Majapahit" ในภาาาชวาเก่า ดังที่ปรากฏใน Deśavarṇana (canto 1 stanza 2) และ Kidung Harsawijaya (canto 4 stanza 66)
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Sastrawan, Wayan Jarrah (20 January 2020). "Was Majapahit Really an Empire?" (ภาษาอังกฤษ). New Mandala.
- ↑ Sastrawan, Wayan Jarrah (2020). "How to read a chronicle: The Pararaton as a conglomerate text". Indonesia and the Malay World. 48 (140): 2–23. doi:10.1080/13639811.2020.1701325.
- ↑ Mahandis Y. Thamrin (September 2012). "10 November, Hari Berdirinya Majapahit" (ภาษาอินโดนีเซีย). National Geographic Indonesia. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2015. สืบค้นเมื่อ 27 May 2015.
- ↑ Ooi, Keat Gin, บ.ก. (2004). Southeast Asia: a historical encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor (3 vols). Santa Barbara: ABC-CLIO. ISBN 978-1576077702. OCLC 646857823. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 August 2016. สืบค้นเมื่อ 5 October 2014.
- ↑ "Majapahit empire, historical kingdom, Indonesia". www.britannica.com (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-01-09.
- ↑ Robson, Stuart (1995). Deśawarṇana (Nāgarakṛtagama) by Mpu Prapañca. Leiden: KITLV Press.
- ↑ Cribb, Robert (2013). Historical Atlas of Indonesia. Routledge. ISBN 9781136780578.
- ↑ Majapahit Overseas Empire, Digital Atlas of Indonesian History[usurped]
- ↑ Muljana, Slamet (2006). Menuju puncak kemegahan: sejarah kerajaan Majapahit (Cetakan 2 ed.). Yogyakarta: LKiS. ISBN 978-979-8451-35-5.
- ↑ "10 November, Hari Berdirinya Majapahit". National Geographic Indonesia. 26 พฤษภาคม 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 พฤษภาคม 2015. สืบค้นเมื่อ 9 สิงหาคม 2021.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
- ประวัติศาสตร์แบบสั้นของอาณาจักรมัชปาหิต
- บันทึกความทรงจำของอาณาจักรมัชปาหิต
- ประวัติย่อของอาณาจักรมัชปาหิต เก็บถาวร 1 มกราคม 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- A Complete Transcription of Majapahit Royal Manuscript of Nagarakertagama from SejarahNasional.org an National History Website[usurped], adapted from Muljana, Slamet (1979). Nagarakretagama dan Tafsir Sejarahnya. Bhratara Karya Aksara.
| นานาชาติ | |
|---|---|
| ประจำชาติ | |
 | บทความประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |
- บทความที่มีข้อความภาษาKawi
- หน้าที่มีสัทอักษรสากลภาษาชวา
- หน้าที่มีสัทอักษรสากลไม่ระบุภาษา
- อาณาจักรโบราณ
- ประวัติศาสตร์มาเลเซีย
- รัฐและดินแดนที่ก่อตั้งในคริสต์ศตวรรษที่ 13
- จักรวรรดิสิ้นสภาพ
- จักรวรรดิสิ้นสภาพในทวีปเอเชีย
- ราชาธิปไตยในอดีต
- รัฐฮินดู
- รัฐพุทธ
- ประเทศที่เป็นเกาะ
- สิ้นสุดในคริสต์ศตวรรษที่ 16
- รัฐสิ้นสภาพในประเทศอินโดนีเซีย
- รัฐสิ้นสภาพในประเทศไทย
- บทความเกี่ยวกับ ประวัติศาสตร์ ที่ยังไม่สมบูรณ์