ข้ามไปเนื้อหา

เวย์น รูนีย์

หน้าถูกถูกกึ่งป้องกัน
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

เวย์น รูนีย์
รูนีย์กับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดในปี 2016
ข้อมูลส่วนตัว
ชื่อเต็ม เวย์น มาร์ก รูนีย์[1]
วันเกิด (1985-10-24) 24 ตุลาคม ค.ศ. 1985 (40 ปี)
สถานที่เกิด ลิเวอร์พูล อังกฤษ
ส่วนสูง 1.76 เมตร (5 ฟุต 9 นิ้ว)[2]
ตำแหน่ง กองหน้า
สโมสรเยาวชน
คัปเปิลเฮาส์บอยส์
1996–2002 เอฟเวอร์ตัน
สโมสรอาชีพ*
ปี ทีม ลงเล่น (ประตู)
2002–2004 เอฟเวอร์ตัน 67 (15)
2004–2017 แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด 393 (183)
2017–2018 เอฟเวอร์ตัน 31 (10)
2018–2019 ดี.ซี. ยูไนเต็ด 48 (23)
2020–2021 ดาร์บีเคาน์ตี 30 (6)
รวม 569 (237)
ทีมชาติ
2000–2001 อังกฤษ อายุไม่เกิน 15 ปี 4 (2)
2001–2002 อังกฤษ อายุไม่เกิน 17 ปี 12 (7)
2002–2003 อังกฤษ อายุไม่เกิน 19 ปี 1 (0)
2003–2018 อังกฤษ 120 (53)
จัดการทีม
2020–2022 ดาร์บีเคาน์ตี
2022–2023 ดี.ซี. ยูไนเต็ด
2023–2024 เบอร์มิงแฮมซิตี
2024 พลิมัทอาร์ไกล์
*นัดที่ลงเล่นและประตูที่ยิงให้แก่สโมสรเฉพาะลีกในประเทศเท่านั้น

เวย์น มาร์ก รูนีย์ (อังกฤษ: Wayne Mark Rooney; เกิด 24 ตุลาคม ค.ศ. 1985) เป็นผู้จัดการทีม และอดีตนักฟุตบอลชาวอังกฤษ ผลงานล่าสุดคือการคุมทีมพลิมัทอาร์ไกล์ในอีเอฟแอลแชมเปียนชิป เขาได้รับการยอมรับให้เป็นหนึ่งในนักฟุตบอลที่ดีที่สุดในยุคของเขา รวมทั้งหนึ่งในผู้เล่นจากสหราชอาณาจักรที่ดีที่สุดตลอดกาล[3][4] รูนีย์เป็นเจ้าของสถิติทำประตูมากที่สุดตลอดกาลของแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด และครองสถิติผู้ทำประตูสูงสุดของทีมชาติอังกฤษระหว่าง ค.ศ. 2015–2023 และยังเป็นผู้เล่นที่ไม่ใช่ผู้รักษาประตูที่ลงสนามให้ทีมชาติอังกฤษมากที่สุด รูนีย์เล่นในตำแหน่งกองหน้าเป็นส่วนใหญ่ แต่สามารถเล่นเป็นกองหน้าตัวต่ำ, ตัวริมเส้น และกองกลางตัวรุกได้ด้วยเช่นกัน

รูนีย์ย้ายร่วมทีมเอฟเวอร์ตันในฐานะนักเตะเยาวชนเมื่ออายุ 9 ปี และลงสนามให้ทีมชุดใหญ่ครั้งแรกใน ค.ศ. 2002 ด้วยวัย 16 ปี เขาลงเล่นให้สโมสรสรจำนวนสองฤดูกาล ก่อนจะย้ายร่วมทีมแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดในราคา 25.6 ล้านปอนด์ใน ค.ศ. 2004 ซึ่งเขาคว้าถ้วยรางวัล 16 รายการ และยังทำสถิติเป็นหนึ่งในสองผู้เล่นชาวอังกฤษ (ร่วมกับเพื่อนร่วมทีมอย่างไมเคิล แคร์ริก) ที่คว้าแชมป์พรีเมียร์ลีก, แชมป์เอฟเอคัพ, แชมป์ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก, แชมป์อีเอฟแอลคัพ, แชมป์ยูฟ่ายูโรปาลีก และแชมป์ฟุตบอลชิงแชมป์สโมสรโลก[5][6] เขาทำประตูมากถึง 253 ประตูรวมทุกรายการให้กับทีม ถือเป็นสถิติในการทำประตูมากที่สุดตลอดกาลของแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดมาถึงปัจจุบัน และจำนวน 183 ประตูในลีกที่เขาทำได้ในฐานะนักเตะของยูไนเต็ด ถือเป็นสถิติมากที่สุดอันดับสามของผู้เล่นที่ทำประตูให้แก่สโมสรใดสโมสรหนึ่งในพรีเมียร์ลีก เป็นรองเพียงแฮร์รี เคน (188 ประตูกับท็อตแนมฮ็อทสเปอร์) และ เซร์ฆิโอ อาเกวโร (184 ประตูกับแมนเชสเตอร์ซิตี) เขายังครองสถิติทำประตูและทำแอสซิสต์มากที่สุดเป็นอันดับสามในพรีเมียร์ลีกจำนวน 208 ประตู และ 103 แอสซิสต์ตามลำดับ[7] เขาย้ายกลับไปร่วมทีมเอฟเวอร์ตันในช่วงสั้น ๆ ก่อนจะย้ายไปสหรัฐร่วมกับสโมสร ดี.ซี. ยูไนเต็ด และกลับมาปิดท้ายอาชีพในอังกฤษโดยมีดาร์บีเคาน์ตีเป็นสโมสรสุดท้ายใน ค.ศ. 2021 ซึ่งเขาลงเล่นในฐานะผู้เล่น–ผู้จัดการทีม

รูนีย์ลงสนามให้ทีมชาติชุดใหญ่ครั้งแรกในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2003 ด้วยวัย 17 ปี และครองสถิติเป็นผู้เล่นที่อายุน้อยที่สุดที่ทำประตูให้ทีมชาติอังกฤษชุดใหญ่[8] การแข่งขันรายการสำคัญครั้งแรกของเขาคือฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป 2004 ซึ่งเขาทำได้ 4 ประตู และทำสถิติเป็นผู้เล่นอายุน้อยที่สุดที่ทำประตูได้ในรอบสุดท้ายของการแข่งขันดังกล่าว รูนีย์ยังเป็นกำลังสำคัญของทีมในการแข่งขันฟุตบอลโลก 2006, 2010 และ 2014 โดยได้รับการยกย่องให้เป็นผู้เล่นที่ดีที่สุดของทีมชาติอังกฤษในฟุตบอลโลกทั้งสามสมัยดังกล่าว[9] เขาได้รับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมของทีมชาติอังกฤษ 4 สมัยใน ค.ศ. 2008, 2009, 2014 และ 2015 และด้วยจำนวน 53 ประตู จากการลงสนาม 120 นัด ส่งผลให้รูนีย์เป็นเจ้าของสถิติผู้ลงสนามและผู้ทำประตูให้ทีมชาติอังกฤษมากที่สุดเป็นอันดับสอง

รูนีย์ได้รับรางวัลนักฟุตบอลยอดเยี่ยมของพีเอฟเอ และ นักฟุตบอลแห่งปีของสมาคมผู้สื่อข่าวฟุตบอล ในฤดูกาล 2009–10 รวมทั้งรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมประจำเดือนในการแข่งขันพรีเมียร์ลีกห้าครั้งตลอดอาชีพ เขาคว้าอันดับห้าในการประกาศรางวัลฟีฟ่าบาลงดอร์ 2011 และมีชื่ออยู่ในทีมยอดเยี่ยมของฟิฟโปรในปีเดียวกันนั้น เขาทำประตูสำคัญซึ่งได้รับรางวัลประตูยอดเยี่ยมประจำฤดูกาลของพรีเมียร์ลีกถึงสามครั้งโดยได้รับการยกย่องจากบรรษัทแพร่ภาพกระจายเสียงอังกฤษ นอกจากนี้ ประตูที่เขาทำได้จากลูกจักรยานอากาศในนัดที่พบกับแมนเชสเตอร์ซิตีในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2011 ยังได้รับการยกย่องให้เป็นประตูยอดเยี่ยมของพรีเมียร์ลีกในรอบ 20 ฤดูกาล[10]

ประวัติ

เวย์น รูนีย์เริ่มเล่นฟุตบอลให้กับเอฟเวอร์ตันตั้งแต่ปี 2001 ในทีมเยาวชนโดยรูนี่ย์มีบ้านเกิดอยู่ในย่านคร็อกซ์เทธของเมืองลิเวอร์พูลโดยตอนแรกเขามีความปรารถนาจะเล่นให้เอฟเวอร์ตันมากจึงมีภาพที่ประทับใจผู้คนคือการสวมเสื้อยืดที่พิมพ์ลายสกรีนว่า "Once a blue, Always a blue"และได้รับแรงบันดาลใจในการฝากตัวเป็นสาวกท๊อฟฟี่เม็นจากครอบครัวและยังคงมีใจให้กับเอฟเวอร์ตันเสมอโดยใส่เสื้อหมายเลข 18 ซึ่งนัดที่แจ้งเกิดของเขาคือนัดที่ยิงประตูช่วยให้เอฟเวอร์ตันต้นสังกัดของเขาเอาชนะอาร์เซนอล เมื่อปี 2002 หลังจากนั้นรูนีย์ได้ลงเล่นเป็นตัวจริงสม่ำเสมอจากเดิมที่เป็นนักเตะฝึกหัดของสโมสร ได้รับค่าจ้างเพียง 10 ปอนด์ต่อสัปดาห์ (ประมาณ 5,000 บาท) ก็ได้รับค่าเหนื่อยเพิ่มขึ้นเป็น 10000 ปอนด์ต่อสัปดาห์ (ประมาณ 500,000 บาท) ฟอร์มการเล่นของเขาได้พัฒนาขึ้นทำให้มีหลาย ๆ สโมสรต้องการเขาไปร่วมทีมจนกระทั่งปี 2004 เวย์น รูนีย์ ได้กลายเป็นนักเตะวัยรุ่นที่มีค่าตัวแพงที่สุดในโลกหลังจากที่เซ็นสัญญาย้ายจาก เอฟเวอร์ตัน มาอยู่กับ แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด โดยต้นสังกัดใหม่จ่ายค่าตัวสูงถึงด้วยค่าตัว 25.6 ล้านปอนด์ หรือประมาณ 1,300 ล้านบาท รูนีย์ประเดิมสนามด้วยเสื้อหมายเลข 8 แทนที่ นิกกี บัตต์ ที่ย้ายออกจากทีมไปร่วมทีม นิวคาสเซิลยูไนเต็ด และได้รับค่าเหนื่อยสูงถึง 75,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์ นอกจากนี้ยังเล่นให้กับทีมชาติอังกฤษ โดยสวมเสื้อหมายเลข 10 แทนที่ รืด ฟัน นิสเติลโรย ที่ย้ายไปร่วมทีม เรอัลมาดริด เมื่อปี 2006

ในการแข่งขันฟุตบอลโลก ปี 2006 เป็นปีที่ไม่ค่อยดีของเวย์น รูนีย์เท่าใดนัก เพราะในรอบแรกรูนีย์ไม่สามารถลงเล่นได้เนื่องจากมีปัญหาเนื่องมาจากอาการบาดเจ็บ และในรอบ 8 ทีมสุดท้าย ทีมชาติอังกฤษได้พบกับทีมชาติโปรตุเกส รูนีย์โดนใบแดงไล่ออกจากสนาม และทีมชาติอังกฤษตกรอบจากการดวลจุดโทษ แฟนบอลและสื่อทีมชาติอังกฤษต่างเพ่งเล็งมาที่คริสเตียโน โรนัลโด เพื่อนร่วมทีมแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดของเวย์น รูนีย์ ซึ่งถูกครหาว่าเป็นตัวการที่ทำให้รูนีย์โดนใบแดง ทำให้สื่อมวลชนกุข่าวว่าเวย์น รูนีย์ ตั้งตนเป็นศัตรูกับโรนัลโดซึ่งอาจส่งผลให้โรนัลโดย้ายทีม แต่อย่างไรก็ดี รูนีย์ได้สยบข่าวลือนั้น ในฤดูกาล 2006 โรนัลโดได้เล่นให้กับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดต่อไป เขากับโรนัลโดเล่นได้เข้าขากันและยังเป็นกำลังหลักของยูไนเต็ดเหมือนเดิม และทั้งสองได้ร่วมกันคว้าแชมป์ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก ในปี 2007 และแชมป์พรีเมียร์ลีก 3 ครั้งติดต่อกันในปี 2007 - 2009 ก่อนที่โรนัลโดจะย้ายออกจากทีมไป ซึ่งในช่วงปี 2007 เวย์น รูนีย์ยังได้เปลี่ยนเสื้อเป็นหมายเลข 10 โดยมีดาวยิงผู้เป็นตำนานสโมสร เดนิส ลอว์ เป็นผู้มอบเสื้อหมายเลข 10 ให้กับรูนีย์อีกด้วย โดยเฟอร์กีได้ให้สัมภาษณ์ในงานแถลงข่าวเปิดตัวนักเตะว่า "ผมตื่นเต้นมาก ผมคิดว่าเราได้ตัวนักเตะหนุ่มที่ยอดเยี่ยมที่สุดในประเทศนี้ในรอบ 30 ปี เลยทีเดียว เราทุกฝ่ายพอใจกับการเซ็นสัญญาครั้งนี้" ในขณะที่ตัวนักเตะเองก็เปิดเผยว่าเขาต้องการเล่นให้กับทีมที่ได้เล่นในแชมเปียนส์ลีก และด้วยเหตุผลนี้เองเขาจึงตัดสินใจมาร่วมทีมทีมยิ่งใหญ่อย่างแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด

อันที่จริงแล้ว รูนีย์มีแนวโน้มว่าจะอยู่ที่เมอร์ซีย์ไซด์ต่อ และหากไม่มีการต่อรองจากนิวคาสเซิลยูไนเต็ด ทีมปีศาจแดงก็อาจจะไม่ได้ตัวนักเตะผู้นี้ก็ได้ โดยในขณะนั้นสื่อต่าง ๆ ก็ประโคมข่าวเกี่ยวกับการติดต่อซื้อตัวนักเตะ และนั่นก็สร้างความกดดันให้กับเอฟเวอร์ตันอย่างมาก แต่แม้ว่าพวกเขาจะพยายามรั้งตัวนักเตะไว้ด้วยการเสนอสัญญา 5 ปี กับทีมพร้อมค่าเหนื่อยที่สูงสุดในสถิติของสโมสรคือ 50,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์ แต่นักเตะก็ยังไม่ยอมต่อสัญญา

การติดต่อของนิวคาสเซิลทำให้สโมสรอื่น ๆ ต่างก็ตื่นตัวที่จะแย่งชิงนักเตะผู้นี้ด้วย ทั้งแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด, เชลซี และเรอัลมาดริด และไม่กี่วันก่อนตลาดซื้อขายจะปิด เดอะแมกพายส์ก็เริ่มเปิดการเจรจาต่อรองในตัวนักเตะ และมีการเซ็นสัญญากับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเพียง 4 ชั่วโมงก่อนปิดตลาดเท่านั้น การย้ายทีมของเขาหลังจากที่เล่นให้กับทีมเพียง 2 ฤดูกาลทำให้แฟน ๆ ของพวกเขาโกรธอยู่ไม่น้อย แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อการเจรจาครั้งนี้ใช้เงินพูด และสโมสรของเขาเองก็มีหนี้สินมากมาย และก็ไม่มีทางเลือกมากนัก ทำให้ต้องยอมรับข้อเสนอจากแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด

รูนีย์ย้ายเข้าสู่โอลด์แทรฟฟอร์ดด้วยค่าตัวเริ่มต้นที่ 20 ล้านปอนด์ที่สโมสรจะจ่ายให้เอฟเวอร์ตันทันที และจะเพิ่มอีก 7 ล้านปอนด์ หากเจ้าหนูรูนีย์โชว์ฟอร์มได้ดีกับสโมสรและทีมชาติ

นัดแรกที่ รูนีย์ ลงเล่นให้กับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด กลายเป็นนัดที่เขาสร้างประวัติศาสตร์อีกนัดหนึ่ง นั่นคือเขาสามารถทำแฮตทริกได้ในนัดแรกที่ลงสนามให้กับทีม และเป็นการยิงประตูเฟแนร์บาห์เช ในเกมแชมเปียนส์ลีก ในวันที่ 28 กันยายน และการยิงประตูนัดแรกในพรีเมียร์ลีก ให้กับทีมปีศาจแดงนั่นก็คือ การยิงประตูอาร์เซนอล ในวันที่ 24 ตุลาคม 2547 ช่วยให้ทีมเอาชนะไปได้ 2 - 0 ในโรงละครแห่งความฝัน และเป็นประตูฉลองวันเกิดครบอายุ 19 ปี ให้กับเขาในวันนี้ด้วย แล้วก็ทำให้เรดอาร์มีทุกคนได้รู้ว่าฮีโรได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน พรสวรรค์ของเขาก็เป็นที่รู้จักในระดับนานาชาติ และเขาก็กลายเป็นนักฟุตบอลที่ติดทีมชาติอังกฤษ และได้ลงเล่นด้วยอายุน้อยที่สุดในเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2003 โดยที่เขาลงเป็นตัวสำรองในนัดที่พบกับทีมชาติออสเตรเลียที่ อัพตัน พาร์ค อีกทั้งเขายังเป็นนักเตะที่มีอายุน้อยที่สุดที่ทำประตูให้ทีมชาติได้ด้วยอายุเพียง 17 ปี ในเดือนกันยายน ปี 2003 ในเกมที่พบกับมาซิโดเนีย

ชื่อเสียงของเขาเป็นที่เลื่องลือในระดับโลกในฐานะที่เป็นนักฟุตบอลอายุน้อยที่มีพรสวรรค์โดยเฉพาะอย่างยิ่งการโชว์ฟอร์มของเขาในฟุตบอลยูโร 2004 ที่โปรตุเกส ในรายการนี้ เขาทำได้ 3 ประตูในการลงเล่น 4 นัด โดยเขาทำประตูได้ในนัดที่พบกับ สวิตเซอร์แลนด์ และ โครเอเชีย และนั่นก็ทำให้เขาเป็นที่สนใจของผู้จัดการทีมหลายต่อหลายทีม รวมทั้ง เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ที่เฝ้ามองฟอร์มของนักเตะผู้นี้มาตั้งแต่เขาอายุได้เพียง 14 ปี และหลังจากเจรจาต่อรองกันเป็นเวลานาน เอฟเวอร์ตันก็ตกลงขายนักเตะผู้นี้ให้กับ แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด

เวย์น รูนีย์ประสบความสำเร็จกับสโมสรแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดอย่างต่อเนื่อง และมีหลายสโมสรต้องการซื้อเขาไปร่วมทีม อาทิ เรอัลมาดริด โดยในปี 2010 รูนีย์ไม่ต่อสัญญากับสโมสรและมีแนวโน้มรวมไปถึงมีข่าวว่าว่าจะย้ายทีม แต่เรื่องนี้ได้จบลงเมื่อรูนีย์ได้เซ็นสัญญาฉบับใหม่โดยไม่เปิดเผยค่าเหนื่อยที่ได้รับ ซึ่งประมาณการณ์ว่าน่าจะสูงถึง 250,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์เลยทีเดียว และปัจจุบันรูนีย์เป็นดาวยิงตลอดกาลของสโมสรอันดับ 3 โดยยิงประตูได้ 221 ประตู (สถิติเมื่อวันที่ 28 ธันวาคม 2557)[11]

ปัจจุบันไม่ประสบความสำเร็จกับทีมจนมีข่าวย้ายทีมไปร่วมทีมอื่น แต่ในวันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2014 ได้ตกลงต่อสัญญากับทีมออกไปอีก 4 ปี จนถึงปี 2019 รับค่าเหนื่อย 300,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์ และได้รับการคาดหมายว่าจะได้รับหน้าที่กัปตันทีมแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดคนต่อไปในฤดูกาล 2014-2015 ต่อจากเนมันยา วิดิช ที่ประกาศว่าจะไม่ต่อสัญญากับทีมทีจะหมดหมดอนาคตหลังจบฤดูกาล 2013-2014 ในฤดูกาล 2014-2015 หลังจากเนมันยา วิดิช ได้ย้ายไปอินเตอร์มิลาน

รูนีย์ได้รับแต่งตั้งจากลูวี ฟัน คาล ผู้จัดการทีมให้เป็นกัปตันทีมคนใหม่[12]

ฤดูกาล 2014-15 เวย์น รูนี่ย์ ยิงได้ 14 ประตูรวมทุกรายการ คว้าดาวซัลโวของสโมสร ประจำฤดูกาล 2014-15 ไป และยังเป็นดาวซัลที่ยิงน้อยที่สุดในรอบ 52 ปี

ในฤดูกาล 2015-16 รูนี่ย์ ยิงได้ 15 ประตูในทุกรายการ เป็นรองดาวซัลโวของสโมสรในฤดูกาลนั้น แต่ในฤดูกาลนี้รูนี่ย์ ยิงประตูให้ทีมชาติ อังกฤษ เพิ่มเป็น 53 ประตู ทำให้กลายเป็นดาวยิงสูงสุดตลอดกาลของอังกฤษ และลงสนามไป 115 นัดเทียบเท่าเดวิด เบ็คแฮม ยิงประตูที่ 245 ให้แมนฯ ยูไนเต็ด เป็นรองดาวซัลโวสูงสุดตลอดกาลของทีม และพาทีมคว้าแชมป์เอฟเอคัพ สมัยที่ 12 และสมัยแรกในชีวิตของรูนี่ย์มาครองได้สำเร็จ

ในยูโร 2016 รอบสุดท้าย รูนี่ย์ มีชื่อติดทีมชาติ และได้ลงสนามไป 4 นัด ยิงได้ 1 ประตู โดยเขาลงเล่นเป็นกองกลาง จนได้รับเสียงวิจารณ์ในด้านลบมากๆ จนสุดท้ายอังกฤษ ตกรอบ 16 ทีมสุดท้าย โดยแพ้ไอซ์แลนด์ ไป 1-2 โดยภายหลังการเข้ามาของ โจเซ่ มูรินโญ่ คาดว่ารูนี่ย์ จะได้กลับไปเล่นเป็นกองหน้าอีกครั้ง

ฤดูกาล 2016-17 รูนี่ย์ เป็นตัวหลักและตัวสำรองในทีมของมูรินโญ่ และเขาได้ทำลายสถิติของ เซอร์บ็อบบี ชาลส์ตัน ที่ยิงไว้ 249 ประตู ให้แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด ได้แล้ว โดยเขาสามารถยิงประตูได้รวมทั้งสิ้น 253 ประตู

ชีวิตส่วนตัว

เวย์น รูนีย์สมรสกับคอลีน (สกุลเดิม แมกล็อกลิน) มีบุตร 4 คน คือ ไค รูนีย์ เกิดเมื่อวันที่ 2 พฤศจิกายน 2009 เคลย์ แอนโธนีย์ รูนีย์ เกิดเมื่อวันที่ 21 พฤษภาคม 2013 คิต โจเซฟ รูนีย์ เกิดเมื่อวันที่ 25 มกราคม 2016 และ แคสส์ แม็ค รูนี่ย์ เกิดเมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2018 นอกจากนั้นเขายังมีน้องชายที่เล่นในตำแหน่งเดียวกันชื่อ จอห์น รูนีย์ ที่ปัจจุบันเล่นให้ Guiseley A.F.C.

สถิติการยิงประตู

สโมสร

ณ วันที่ ณ วันที่ 21 มกราคม ค.ศ. 2017[13][14]
สโมสร ฤดูกาล พรีเมียร์ลีก เอฟเอคัพ ลีกคัพ ยุโรป อื่น ๆ รวม
ลงเล่นประตูลงเล่นประตูลงเล่นประตูลงเล่นประตูลงเล่นประตูลงเล่นประตู
เอฟเวอร์ตัน 2002–03 3361032––378
2003–04 3493030––409
รวม 67154062––7717
แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด 2911632063004317
2005–06 3616304251–4819
2006–07 35147510124–5523
2007–08 27124200114104318
2008–09 30122110144134820
2009–10 3226103275114434
2010–11 2811210094104016
2011–12 3427120075104434
2012–13 2612331061–3616
2013–14 2917002092004019
2014–15 33124200––3714
2015–16 288522164–4115
2016–17 25521407210398
รวม 3931834022205983984559253[15]
เอฟเวอร์ตัน 2017–18 1710001071–2511
รวมทั้งหมด 47720844222771054084661281[15]

ทีมชาติอังกฤษ

ณ วันที่ ณ วันที่ 11 พฤศจิกายน ค.ศ. 2016[16]
ทีมชาติอังกฤษ
ปีลงเล่นประตู
200391
2004112
200583
200681
200742
200885
200996
2010111
201152
201254
201359
2014138
201585
2016102
201700
201810
รวม12053

ประตูในนามทีมชาติ

Updated to games played 4 June 2014.[17][18]

เกียรติยศ

ส่วนตัว

อ้างอิง

  1. ↑ "Premier League clubs submit squad lists" (PDF). Premier League. 2 February 2012. p. 23. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2012-02-27. สืบค้นเมื่อ 2 February 2012.
  2. ↑ "Wayne Rooney". ManUtd.com. Manchester United. สืบค้นเมื่อ 7 July 2011.
  3. ↑ "Wayne Rooney Has Been Named The Greatest British Player Of All Time". SPORTbible (ภาษาอังกฤษ). 2022-06-07. สืบค้นเมื่อ 2025-05-24.
  4. ↑ Stevenson, William (2024-08-17). "The 12 most 'complete' players in football history have been named and ranked". GiveMeSport (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2025-05-24.
  5. ↑ "Rooney: Man Utd great or unfairly unloved?". BBC Sport (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2023-09-09.
  6. ↑ "Wayne Rooney news: I knew I would succeed at Man Utd | Goal.com Uganda". www.goal.com (ภาษาอังกฤษ). 2018-10-21.
  7. ↑ "Everton 3-1 Swansea City". BBC Sport (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2023-09-09.
  8. ↑ "Rooney sparks England win" (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2003-09-06. สืบค้นเมื่อ 2023-09-09.
  9. ↑ "BBC - Phil McNulty: Reckless Rooney overshadows England's 2012 qualification". www.bbc.co.uk (ภาษาอังกฤษ).
  10. ↑ "Rooney goal Premier League's best". BBC Sport (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2023-09-09.
  11. ↑ http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Manchester_United_F.C._players. {{cite web}}: |title= ไม่มีหรือว่างเปล่า (help)
  12. ↑ "ไม่พลิก! ตั้ง "รูนีย์" กัปตัน "ผีแดง" คนใหม่". ผู้จัดการออนไลน์. 13 August 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-08-16. สืบค้นเมื่อ 13 August 2014.
  13. ↑ "Wayne Rooney honours, awards & transfer info, Barclays Premier League". www.premierleague.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-06-14. สืบค้นเมื่อ 28 September 2014.
  14. ↑ Endlar, Andrew. "Wayne Rooney". StretfordEnd.co.uk. สืบค้นเมื่อ 22 February 2014.
  15. 1 2 "Stats – Wayne Rooney". www.officialwaynerooney.com. สืบค้นเมื่อ 29 September 2014.
  16. ↑ Wayne.html "เวย์น รูนีย์". National Football Teams. Benjamin Strack-Zimmermann. สืบค้นเมื่อ 12 November 2016. {{cite web}}: ตรวจสอบค่า |url= (help)
  17. ↑ "Wayne Mark Rooney – Goals in International Matches". Rec.Sports.Soccer Statistics Foundation. สืบค้นเมื่อ 2 April 2011.
  18. ↑ "Wayne Rooney – Player Report". England Stats. สืบค้นเมื่อ 3 April 2011.

แหล่งข้อมูลอื่น

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เวย์น_รูนีย์&oldid=12498578"