ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เอเชียนเกมส์"

เอเชียนเกมส์
Asian Games
	ตราสัญลักษณ์ของเอเชียนเกมส์
ชื่อย่อ	Asiad
คำขวัญ	Ever Onward; (ก้าวหน้าตลอดไป)
ก่อตั้ง	ครั้งที่ 1 พ.ศ. 2493; กรุงนิวเดลี, อินเดีย
จัดขึ้นทุก	4 ปี
ครั้งล่าสุด	ครั้งที่ 18 พ.ศ. 2561; จาการ์ตา-ปาเล็มบัง ประเทศอินโดนีเซีย
วัตถุประสงค์	กีฬาสำหรับภูมิภาคเอเชีย
สำนักงานใหญ่	สภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย; กรุงคูเวตซิตี, รัฐคูเวต
ประธาน	เชค ฟาฮัด อัล-ซาบะห์
เว็บไซต์	เอเชียนเกมส์

เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ

← การแก้ไขก่อนหน้า การแก้ไขถัดไป →

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

เห็นภาพข้อความวิกิ

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขเมื่อ 20:52, 25 มิถุนายน 2562

เอเชียนเกมส์ (อังกฤษ: Asian Games; ชื่อย่อ: Asiad) เป็นการแข่งขันกีฬาหลากชนิด ระหว่างประเทศในทวีปเอเชีย ซึ่งมีการจัดขึ้นในทุกสี่ปี เริ่มกำหนดการแข่งขันโดย สหพันธ์เอเชียนเกมส์ (The Asian Games Federation; AGF) ตั้งแต่การแข่งขันครั้งแรกถึงครั้งที่ 8 และตั้งแต่เอเชียนเกมส์ครั้งที่ 9 เป็นต้นมา บริหารจัดการแข่งขันโดย สภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย (Olympic Council of Asia; OCA) ภายใต้การรับรองโดย คณะกรรมการโอลิมปิกสากล (International Olympic Committee; IOC) และยังถือได้ว่าเป็นการแข่งขันกีฬาหลากชนิด ซึ่งมีขนาดใหญ่เป็นอันดับสองรองจากกีฬาโอลิมปิกด้วย

ในประวัติศาสตร์ของเอเชียนเกมส์ มีชาติเจ้าภาพจัดการแข่งขันแล้ว 9 ประเทศ โดยมี 46 ประเทศเข้าร่วม ยกเว้นอิสราเอลซึ่งถูกกีดกันออกจากเอเชียนเกมส์ หลังจากที่เข้าร่วมเป็นคราวสุดท้ายใน เอเชียนเกมส์ ครั้งที่ 7 ที่ประเทศอิหร่าน สำหรับเอเชียนเกมส์ครั้งหลังสุดได้จัดขึ้นที่ เมืองจาการ์ตาของประเทศอินโดนีเซีย ระหว่างวันที่ 18 สิงหาคม-2 กันยายน พ.ศ. 2561 (ค.ศ. 2018) และการแข่งขันครั้งต่อไป จะจัดขึ้นที่หางโจวของประเทศจีน ในปี พ.ศ. 2565 (ค.ศ. 2022)

ประวัติ

ยุคกีฬาตะวันออกไกล

เมื่อปี พ.ศ. 2456 (ค.ศ. 1913) อี.เอส.บราวน์ ประธานสมาคมกีฬาแห่งหมู่เกาะฟิลิปปินส์ของสหรัฐอเมริกา (The Philippines Athletic Association) ผู้จัดการแข่งขันกีฬาคาร์นิวัลแห่งกรุงมะนิลา (Manila Carnival Games) เชิญชวนให้สาธารณรัฐจีน และ จักรวรรดิญี่ปุ่น (ชื่อในขณะนั้น) เข้าร่วมการแข่งขัน กีฬาชิงชนะเลิศแห่งตะวันออกไกล (Far East Games) ทว่าในเวลาต่อมา เกิดปัญหาทางการเมืองระหว่างจีนกับญี่ปุ่น การแข่งขันจึงต้องสิ้นสุดลงในปี พ.ศ. 2480 (ค.ศ. 1937) หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลง มีการประกาศเอกราชเกิดขึ้นเป็นหลายประเทศใหม่ ซึ่งประเทศในเอเชียทั้งหมดต่างก็คาดหวังจะเห็น การแข่งขันกีฬาภายในทวีปรูปแบบใหม่ ที่ไม่มีการใช้อิทธิพลเข้าครอบงำ หากแต่ร่วมกันเสริมสร้างความเข้มแข็ง ภายใต้ความเข้าใจซึ่งกันและกัน

ยุคสหพันธ์เอเชียนเกมส์

จากนั้นในปี พ.ศ. 2491 (ค.ศ. 1948) กลุ่มนักกีฬาของสาธารณรัฐประชาชนจีน และฟิลิปปินส์ ซึ่งเข้าร่วมแข่งขันในโอลิมปิกฤดูร้อน ครั้งที่ 14 ที่กรุงลอนดอนของสหราชอาณาจักร มีดำริที่จะฟื้นการแข่งขันกีฬาตะวันออกไกลขึ้นใหม่ อย่างไรก็ตาม กูรู ดัตท์ สนธิ (Guru Dutt Sondhi) ผู้แทนคณะกรรมการโอลิมปิกแห่งอินเดีย ให้ความเห็นว่า ควรเปิดกว้างให้แก่ทุกประเทศในทวีปเอเชีย สามารถเข้าร่วมการแข่งขันอย่างเท่าเทียมกัน จึงเสนอให้ร่างระเบียบขึ้น เพื่อจัดตั้งขึ้นในรูปสหพันธ์กีฬาแห่งเอเชีย (The Asian Athletic Federation) ต่อมาเมื่อวันที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2492 (ค.ศ. 1949) ธรรมนูญองค์กรก็เสร็จสมบูรณ์ พร้อมทั้งเปลี่ยนชื่อเป็น สหพันธ์กีฬาเอเชีย (The Asian Games Federation)^[1] ถือกำเนิดขึ้นที่กรุงนิวเดลีของอินเดีย ซึ่งเมืองหลวงแห่งนี้เอง ที่เป็นเจ้าภาพการแข่งขันครั้งที่ 1 ของเอเชียนเกมส์ ในอีกสองปีถัดมา (พ.ศ. 2493; ค.ศ. 1950)

ระยะต่อมาเกิดปัญหาขึ้น ตั้งแต่ก่อนการแข่งขันครั้งที่ 8 ซึ่งมีกรุงเทพมหานครของไทยเป็นเจ้าภาพ เมื่อปี พ.ศ. 2521 (ค.ศ. 1978) เนื่องจากสหพันธ์เอเชียนเกมส์ ออกมติไม่ยินยอมให้ จีนไทเปและอิสราเอล เข้าร่วมแข่งขัน อันมีสาเหตุมาจากปัญหาการเมืองภายในของทั้งสองชาติ ทำให้เกิดความกังวลต่อการรักษาความปลอดภัย^[2] เป็นเหตุให้องค์กรกีฬาระดับนานาชาติหลายแห่ง ออกมาทักท้วงต่อต้าน โดยเฉพาะสหพันธ์สมาคมกรีฑานานาชาติ (International Association of Athletics Federations; IAAF) ถึงกับประกาศขู่ว่า หากนักกรีฑาของชาติใด เข้าร่วมแข่งขันเอเชียนเกมส์คราวนี้ สหพันธ์ฯจะกีดกันไม่ให้เข้าแข่งขัน ในกีฬาโอลิมปิกครั้งที่ 22 ประจำปี พ.ศ. 2523 (ค.ศ. 1980)^[3] ซึ่งส่งผลกระทบให้นักกีฬาหลายชาติ ขอถอนตัวจากการแข่งขันครั้งนี้^[4]

ยุคสภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย

จากวิกฤตการณ์ดังกล่าว คณะกรรมการโอลิมปิกแห่งชาติในทวีปเอเชีย ตัดสินใจเปิดการประชุมร่วมกันในวันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2524 (ค.ศ. 1981) โดยไม่มีการแจ้งให้ทางอิสราเอลเข้าร่วมด้วย เพื่อยกร่างแก้ไขธรรมนูญสหพันธ์เอเชียนเกมส์ มีสาระสำคัญคือ การจัดตั้งสมาคมบริหารจัดการเอเชียนเกมส์ขึ้นใหม่ เรียกว่า สภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย^[5] และก่อตั้งอย่างเป็นทางการ ระหว่างการประชุมครั้งแรกของสภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย เมื่อวันที่ 16 พฤศจิกายน พ.ศ. 2525 (ค.ศ. 1982) ที่กรุงนิวเดลี ก่อนการแข่งขันครั้งที่ 9 ซึ่งจัดขึ้นที่เมืองหลวงของอินเดียตามกำหนดเดิม โดยไม่มีการยกเลิกกำหนดการต่าง ๆ ซึ่งสหพันธ์กีฬาเอเชียจัดทำไว้แล้ว และมีสมาชิกชุดก่อตั้ง เป็นคณะกรรมการโอลิมปิกของ 34 ชาติ^[1] จากนั้นสภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย จึงเริ่มรับหน้าที่กำกับดูแลเอเชียนเกมส์ ครั้งที่ 10 ซึ่งโซลของเกาหลีใต้เป็นเจ้าภาพ เมื่อปี พ.ศ. 2529 (ค.ศ. 1986) เป็นครั้งแรก^[6] มาจนถึงปัจจุบัน ส่วนจีนไทเปกลับเข้าร่วมในครั้งที่ 11 ที่กรุงปักกิ่งของจีน เมื่อปี พ.ศ. 2533 (ค.ศ. 1990)^[7]

ในการแข่งขันครั้งที่ 12 ซึ่งจัดขึ้นที่นครฮิโรชิมาของญี่ปุ่น เมื่อปี พ.ศ. 2537 (ค.ศ. 1994) เป็นครั้งแรกที่มิได้จัดแข่งขันในเมืองหลวงของประเทศ โดยกลุ่มประเทศที่แยกตัวเป็นเอกราชจากการล่มสลายของ สหภาพโซเวียต ซึ่งประกอบด้วยคาซักสถาน, คีร์กีซสถาน, อุซเบกิสถาน, เติร์กเมนิสถาน และทาจิกิสถาน เข้าร่วมเป็นครั้งแรก^[8] ส่วนอิรักมิได้รับการยินยอมให้เข้าร่วม เนื่องจากเป็นชาติที่ก่อสงครามอ่าวเปอร์เซีย เมื่อปี พ.ศ. 2533 และเกาหลีเหนือ คว่ำบาตรการแข่งขัน เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่เป็นปัญหา นอกจากนี้ยังเกิดการสูญเสียผู้แทนจากประเทศเนปาล ณเรศกุมาร์ อธิการี (Nareshkumar Adhikari) ซึ่งเสียชีวิตระหว่างพิธีเปิดการแข่งขัน^[9] จากนั้นในปี พ.ศ. 2541 (ค.ศ. 1998) เป็นประวัติศาสตร์ของเอเชียนเกมส์ เมื่อกรุงเทพฯของไทย เป็นเจ้าภาพครั้งที่ 4 โดยพิธีเปิดในสามครั้งแรก มีขึ้นในวันที่ 9 ธันวาคม ส่วนครั้งนี้เปิดในวันที่ 6 แต่ทั้งหมดสิ้นสุดในวันเดียวกันคือ 20 ธันวาคม และพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช เสด็จพระราชดำเนินเป็นประธานในพิธีเปิดทั้งสี่ครั้ง

การเปลี่ยนแปลงในอนาคต

จำนวนกีฬาที่แข่งขันจะกำหนดให้ลดน้อยลง เหลือเพียง 35 ชนิดในการแข่งขันครั้งที่ 17 ซึ่งจะจัดขึ้นที่นครอินช็อนของเกาหลีใต้ และคราวนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่การแข่งขันจะจัดขึ้นตามระยะเวลาเดิม เมื่อโอซีเอผลักดันให้การแข่งขันครั้งถัดไป เกิดขึ้นก่อนกีฬาโอลิมปิกเพียงหนึ่งปี จึงหมายความว่าเอเชียนเกมส์ครั้งที่ 18 ซึ่งตามปกติจะมีกำหนดจัดในปี พ.ศ. 2561 (ค.ศ. 2018) จะผลักดันไปเป็น พ.ศ. 2562 (ค.ศ. 2019)

ในปัจุบันได้มีการยุติการเปลี่ยนระยะเวลาจัดการแข่งขันออกไป จากที่จะจัดการแข่งขันก่อนโอลิมปิกเกมส์เพียงหนึ่งปีเป็นจัดการแข่งขันตามระยะเวลาเดิม เนื่องจากประเทศอินโดนีเซียซึ่งเป็นเจ้าภาพเอเชียนเกมส์ครั้งที่ 18 ไม่สามารถที่จะจัดภายในปีค.ศ. 2019 ได้ ซึ่งในปีค.ศ. 2019 นั้นได้มีการจัดการเลือกตั้งประธานธิบดีของประเทศอินโดนีเซีย จึงจัดภายในปีค.ศ. 2018 ตามระยะเวลาเดิมแทน

สัญลักษณ์

สภาโอลิมปิกแห่งเอเชียได้มีการใช้สัญลักษณ์เพื่อที่จะใช้ในการแข่งขันเอเชียนเกมส์ ซึ่งยึดแนวทางตามการแข่งขันโอลิมปิก สัญลักษณ์ของการแข่งขันเอเชียนเกมส์ คือ

การจัดแข่งขัน

1951, 1982

1954

1958

1962, 2018

1966, 1970, 1978, 1998

1974

1986

1990

1994

2002

2006

2010

2014

2018

2022

2026

Host cities of the Asian Games

ครั้งที่	ปี	เมืองเจ้าภาพ	ชาติเจ้าภาพ	ประธานเปิดงาน	วันเริ่ม	วันสิ้นสุด	ชาติเข้าร่วม	ผู้เข้าแข่งขัน (คน)	ชนิดกีฬา	รอบแข่งขัน	ชาติผู้ชนะ	อ้างอิง
I	1951	นิวเดลี	อินเดีย	ประธานาธิบดี ราเชนทระ ปรสาท	4 มีนาคม	11 มีนาคม	11	489	6	57	ญี่ปุ่น (JPN)	^[10]
II	1954	มะนิลา	ฟิลิปปินส์	ประธานาธิบดี รามอน แมกไซไซ	1 พฤษภาคม	9 พฤษภาคม	18	970	8	76	ญี่ปุ่น (JPN)	^[11]
III	1958	โตเกียว	ญี่ปุ่น	สมเด็จพระจักรพรรดิฮิโระฮิโตะ	24 พฤษภาคม	1 มิถุนายน	16	1,820	13	97	ญี่ปุ่น (JPN)	^[12]
IV	1962	จาการ์ตา	อินโดนีเซีย	ประธานาธิบดี ซูการ์โน	24 สิงหาคม	4 กันยายน	12	1,460	13	88	ญี่ปุ่น (JPN)	^[13]
V	1966	กรุงเทพฯ	ไทย	พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว	9 ธันวาคม	20 ธันวาคม	16	1,945	14	143	ญี่ปุ่น (JPN)	^[14]
VI	1970	กรุงเทพฯ	ไทย	พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว	9 ธันวาคม	20 ธันวาคม	16	2,400	13	135	ญี่ปุ่น (JPN)	^[15]
VII	1974	เตหะราน	อิหร่าน	พระเจ้าชาห์ โมฮัมหมัด เรซา ปาห์ลาวี	1 กันยายน	16 กันยายน	19	3,010	16	202	ญี่ปุ่น (JPN)	^[16]
VIII	1978	กรุงเทพฯ	ไทย	พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว	9 ธันวาคม	20 ธันวาคม	19	3,842	19	201	ญี่ปุ่น (JPN)	^[17]
IX	1982	นิวเดลี	อินเดีย	ประธานาธิบดี ไซล สิงห์	19 พฤศจิกายน	4 ธันวาคม	23	3,411	21	147	จีน (CHN)	^[18]
X	1986	โซล	เกาหลีใต้	ประธานาธิบดี ช็อน ดู-ฮวัน	20 กันยายน	5 ตุลาคม	22	4,839	25	270	จีน (CHN)	^[19]
XI	1990	ปักกิ่ง	จีน	ประธานาธิบดี หยาง ซั่งคุน	22 กันยายน	7 ตุลาคม	36	6,122	27	310	จีน (CHN)	^[20]
XII	1994	ฮิโรชิมา	ญี่ปุ่น	สมเด็จพระจักรพรรดิอากิฮิโตะ	2 ตุลาคม	16 ตุลาคม	42	6,828	34	338	จีน (CHN)	^[21]
XIII	1998	กรุงเทพฯ	ไทย	พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว	6 ธันวาคม	20 ธันวาคม	41	6,554	36	377	จีน (CHN)	^[22]
XIV	2002	ปูซาน	เกาหลีใต้	ประธานาธิบดี คิม แด-จุง	29 กันยายน	14 ตุลาคม	44	7,711	38	419	จีน (CHN)	^[23]
XV	2006	โดฮา	กาตาร์	เจ้าผู้ครอง ฮะมัด บิน เคาะลีฟะฮ์ฯ	1 ธันวาคม	15 ธันวาคม	45	9,520	39	424	จีน (CHN)	^[24]
XVI	2010	กว่างโจว	จีน	นายกรัฐมนตรี เวิน เจียเป่า	12 พฤศจิกายน	27 พฤศจิกายน	45	9,704	42	476	จีน (CHN)	^[25]
XVII	2014	อินชอน	เกาหลีใต้	ประธานาธิบดี พัก กึน-ฮเย	19 กันยายน	4 ตุลาคม	45	9,501	36	439	จีน (CHN)	^[26]
XVIII	2018	จาการ์ตา-ปาเลมบัง	อินโดนีเซีย	ประธานาธิบดี โจโก วีโดโด	18 สิงหาคม	2 กันยายน	45	11,300	40	465	จีน (CHN)	^[27]
XIX	2022	หางโจว	จีน		10 กันยายน	25 กันยายน	ยังไม่แข่งขัน					^[28]
XX	2026	นาโกยา	ญี่ปุ่น		19 กันยายน	4 ตุลาคม	ยังไม่แข่งขัน

ประเทศที่เข้าร่วม

ดูบทความหลักที่ ชาติสมาชิกของสภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย

สภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย มอบสิทธิเข้าร่วมการแข่งขันแก่คณะกรรมการโอลิมปิกแห่งชาติของ 45 ประเทศในเอเชีย ก่อนหน้านี้ในยุคสหพันธ์เอเชียนเกมส์ ยังมีอิสราเอลเข้าร่วมด้วย แต่ถูกระงับไปตั้งแต่ พ.ศ. 2519 (ค.ศ. 1976) ด้วยเหตุผลเรื่องความมั่นคง ต่อมาเมื่อปี พ.ศ. 2525 อิสราเอลร้องขอเข้าร่วมเอเชียนเกมส์ครั้งที่ 9 แต่สภาโอลิมปิกแห่งเอเชียปฏิเสธคำขอ เนื่องจากเหตุการณ์สังหารหมู่ ระหว่างการแข่งขัน กีฬาโอลิมปิกครั้งที่ 20 ที่นครมิวนิกของเยอรมนีตะวันตก ปัจจุบันอิสราเอลเป็นสมาชิกของคณะกรรมการโอลิมปิกแห่งยุโรป ตั้งแต่ พ.ศ. 2537; ค.ศ. 1994

สำหรับไต้หวันมีโอกาสร่วมการแข่งขันในครั้งที่ 11 ภายใต้ชื่อและธงโอลิมปิกของจีนไทเป หลังจากเปลี่ยนชื่อเป็นคณะกรรมการโอลิมปิกแห่งจีนไทเปตั้งแต่ปี พ.ศ. 2522 (ค.ศ. 1979) ส่วนมาเก๊าได้รับอนุญาตจากสภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย ให้เข้าเป็นสมาชิกและร่วมแข่งขันตั้งแต่ พ.ศ. 2532 (ค.ศ. 1989) แม้ว่าคณะกรรมการโอลิมปิกสากล จะไม่ยอมรับให้เข้าแข่งขันในโอลิมปิกก็ตาม

เชค อะห์หมัด อัล-ฟาฮัด อัล-อะห์เหม็ด อัล-ซาบะห์ (Sheikh Ahmad Al-Fahad Al-Ahmed Al-Sabah) ประธานสภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย ปฏิเสธข้อเสนอเมื่อปี พ.ศ. 2550 (ค.ศ. 2007) ที่จะให้ออสเตรเลียเข้าร่วมแข่งขันด้วย โดยเขามีความเห็นว่า แม้ออสเตรเลียจะมีส่วนช่วยผลักดัน ให้มาตรฐานการกีฬาของเอเชียนเกมส์ดีขึ้น แต่ก็จะไม่เป็นธรรมต่อประเทศอื่นๆ ในกลุ่มโอเชียเนียเช่นกัน

ประเทศที่เข้าร่วมแข่งขันกีฬาในเอเชียนเกมส์ครบทุกประเภท มีทั้งหมด 7 ชาติได้แก่ อินเดีย อินโดนีเซีย ญี่ปุ่น ฟิลิปปินส์ ศรีลังกา สิงคโปร์ และไทย

กีฬาที่จัดแข่งขัน

ตลอดระยะเวลาที่มีการแข่งขันเอเชียนเกมส์ ปรากฏว่ามีการแข่งขันกีฬาทั้งหมด 44 ชนิด ดังตารางต่อไปนี้

กีฬา	พ.ศ.ที่แข่งขัน (ค.ศ.)
กีฬาทางน้ำ	ตั้งแต่ 2493 (1950)
ยิงธนู	ตั้งแต่ 2521 (1978)
กรีฑา	ตั้งแต่ 2493 (1950)
แบดมินตัน	ตั้งแต่ 2505 (1962)
เบสบอล	ตั้งแต่ 2537 (1994)
บาสเกตบอล	ตั้งแต่ 2493 (1950)
เกมกระดาน	ตั้งแต่ 2549 (2006)
เพาะกาย	2545-2549 (2002–2006)
โบว์ลิง	2521 (1978), 2529 (1986), ตั้งแต่ 2537 (1994)
มวยสากล	ตั้งแต่ 2497 (1954)
เรือแคนู	ตั้งแต่ 2529 (1986)
คริกเก็ต	2553 (2010)
บิลเลียด	ตั้งแต่ 2541 (1998)
จักรยาน	2493 (1950), ตั้งแต่ 2501 (1958)
ลีลาศ	2553 (2010)
เรือมังกร	2553 (2010)
ขี่ม้า	2525-2529 (1982-1986), ตั้งแต่ 2537 (1994)
ฟันดาบ	2517-2521 (1974–1978), ตั้งแต่ 2529 (1986)
ฟุตบอล	ตั้งแต่ 2493 (1950)
กอล์ฟ	ตั้งแต่ 2525 (1982)
ยิมนาสติก	ตั้งแต่ 2517 (1974)
แฮนด์บอล	ตั้งแต่ 2525 (1982)
ฮอกกี	ตั้งแต่ 2501 (1958)

กีฬา	พ.ศ.ที่แข่งขัน (ค.ศ.)
ยูโด	ตั้งแต่ 2529 (1986)
กาบัดดี	ตั้งแต่ 2533 (1990)
คาราเต้	ตั้งแต่ 2537 (1994)
ปัญจกรีฑาสมัยใหม่	2537 (1994), 2545 (2002), 2553 (2010)
กีฬาล้อเลื่อน	2553 (2010)
เรือพาย	ตั้งแต่ 2525 (1982)
รักบีฟุตบอล	ตั้งแต่ 2541 (1998)
เรือใบ	2513 (1970), ตั้งแต่ 2521 (1978)
เซปักตะกร้อ	ตั้งแต่ 2533 (1990)
ยิงปืน	ตั้งแต่ 2497 (1954)
ซอฟต์บอล	ตั้งแต่ 2533 (1990)
ซอฟต์เทนนิส	ตั้งแต่ 2533 (1990)
สควอช	ตั้งแต่ 2541 (1998)
เทเบิลเทนนิส	2501-2509 (1958–1966), ตั้งแต่ 2517 (1974)
เทควันโด	2529 (1986), ตั้งแต่ 2537 (1994)
เทนนิส	2501-2509 (1958–1966), ตั้งแต่ 2517 (1974)
ไตรกีฬา	ตั้งแต่ 2549 (2006)
วอลเลย์บอล	ตั้งแต่ 2501 (1958)
ยกน้ำหนัก	2493-2501 (1950–1958), ตั้งแต่ 2509 (1966)
มวยปล้ำ	ตั้งแต่ 2497 (1954)
วูซู	ตั้งแต่ 2533 (1990)

เหรียญรางวัลรวม

ตลอดระยะเวลาของการแข่งขันเอเชียนเกมส์ ปรากฏว่าญี่ปุ่นและจีน เป็นเพียงสองชาติในประวัติศาสตร์ ที่ได้รับเหรียญรางวัลมากที่สุด ส่วนชาติที่มี 1 เหรียญทองเป็นอย่างน้อย มีจำนวน 37 ประเทศ ขณะที่มี 43 ประเทศ ได้รับ 1 เหรียญรางวัลเป็นอย่างน้อย ต่อการแข่งขันหนึ่งครั้ง โดยภูฏาน มัลดีฟส์ และติมอร์ตะวันออก เป็นเพียงสามชาติ ที่ไม่เคยได้รับแม้แต่เหรียญรางวัลเดียว ตั้งแต่เข้าแข่งขันเป็นต้นมา ซึ่งในตารางต่อไปนี้เป็น 15 อันดับของประเทศที่ได้รับเหรียญรางวัลรวม

อันดับ	ประเทศ	ทอง	เงิน	ทองแดง	รวม
1	จีน	1,355	928	693	2,976
2	ญี่ปุ่น	957	990	911	2,858
3	เกาหลีใต้	697	598	753	2,048
4	อิหร่าน	159	161	175	495
5	อินเดีย	139	177	298	614
6	คาซัคสถาน	138	142	201	481
7	ไทย	121	159	232	512
8	อินโดนีเซีย	91	121	199	411
9	เกาหลีเหนือ	85	120	156	361
10	จีนไทเป	68	100	197	365
11	ฟิลิปปินส์	63	110	206	379
12	อุซเบกิสถาน	63	96	113	272
13	มาเลเซีย	56	87	129	272
14	ปากีสถาน	38	49	78	165
15	กาตาร์	37	27	53	117
รวม		4,313	4,295	5,136	13,744

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

↑ ^1.0 ^1.1 ประวัติศาสตร์ของสภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย, เว็บไซต์สภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย
↑ "Asian Games Federation says no to Israel". Anchorage Daily News. 1978-06-03. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.
↑ "New Israeli rejection forces Asian athletes to risk Olympic hope". The Montreal Gazette. 1978-11-22. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.
↑ "Indonesia, Hong Kong protest ban on Israel". St. Petersburg Times. 1978-12-04. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.
↑ "Israelis facing Asian ban". Ottawa Citizen. 1981-12-10. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.
↑ "Olympics". The Montreal Gazette. 1981-11-28. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.
↑ "China welcomes Taiwan's AG trip". Manila Standard. 1988-07-16. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.
↑ "第12届 1994年广岛亚运会". data.sports.163.com. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.
↑ "Let the Games Begin". New Straits Times. 1994-10-03. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.
↑ "1st AG New Delhi 1951". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "2nd AG Manila 1954". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "3rd AG Tokyo 1958". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "4th AG Jakarta 1962". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "5th AG Bangkok 1966". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "6th AG Bangkok 1970". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "7th AG Tehran 1974". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "8th AG Bangkok 1978". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "9th AG New Delhi 1982". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "10th AG Seoul 1986". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "11th AG Beijing 1990". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "12th AG Hiroshima 1994". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "13th AG Bangkok 1998". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.
↑ "14th AG Busan 2002". OCA. สืบค้นเมื่อ 29 September 2002.
↑ "15th AG Doha 2006". OCA. สืบค้นเมื่อ 1 December 2006.
↑ "16th AG Guangzhou 2010". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 November 2010.
↑ "17th AG Incheon 2014". OCA. สืบค้นเมื่อ 19 September 2014.
↑ "18th AG Jakarta-Palembang 2018". OCA. สืบค้นเมื่อ 20 September 2014.
↑ "19th AG Hangzhou 2022". OCA. สืบค้นเมื่อ 16 September 2015.

แหล่งข้อมูลอื่น

บทความกีฬา นักกีฬา หรือทีมกีฬานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[history-1] 1.0 ^1.1 ประวัติศาสตร์ของสภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย, เว็บไซต์สภาโอลิมปิกแห่งเอเชีย

[2] "Asian Games Federation says no to Israel". Anchorage Daily News. 1978-06-03. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.

[3] "New Israeli rejection forces Asian athletes to risk Olympic hope". The Montreal Gazette. 1978-11-22. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.

[4] "Indonesia, Hong Kong protest ban on Israel". St. Petersburg Times. 1978-12-04. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.

[5] "Israelis facing Asian ban". Ottawa Citizen. 1981-12-10. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.

[6] "Olympics". The Montreal Gazette. 1981-11-28. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.

[7] "China welcomes Taiwan's AG trip". Manila Standard. 1988-07-16. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.

[8] "第12届 1994年广岛亚运会". data.sports.163.com. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.

[9] "Let the Games Begin". New Straits Times. 1994-10-03. สืบค้นเมื่อ 2010-10-09.

[10] "1st AG New Delhi 1951". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[11] "2nd AG Manila 1954". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[12] "3rd AG Tokyo 1958". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[13] "4th AG Jakarta 1962". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[14] "5th AG Bangkok 1966". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[15] "6th AG Bangkok 1970". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[16] "7th AG Tehran 1974". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[17] "8th AG Bangkok 1978". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[18] "9th AG New Delhi 1982". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[19] "10th AG Seoul 1986". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[20] "11th AG Beijing 1990". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[21] "12th AG Hiroshima 1994". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[22] "13th AG Bangkok 1998". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 July 2010.

[23] "14th AG Busan 2002". OCA. สืบค้นเมื่อ 29 September 2002.

[24] "15th AG Doha 2006". OCA. สืบค้นเมื่อ 1 December 2006.

[25] "16th AG Guangzhou 2010". OCA. สืบค้นเมื่อ 22 November 2010.

[26] "17th AG Incheon 2014". OCA. สืบค้นเมื่อ 19 September 2014.

[27] "18th AG Jakarta-Palembang 2018". OCA. สืบค้นเมื่อ 20 September 2014.

[28] "19th AG Hangzhou 2022". OCA. สืบค้นเมื่อ 16 September 2015.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

ด ค ก เอเชียนเกมส์
กีฬา การคัดเลือกเจ้าภาพ OCA NOCs ตารางเหรียญรางวัล สรุปเหรียญ ฤดูร้อน ฤดูหนาว ผู้รับเหรียญรางวัล สัญลักษณ์ มาสคอต
ฤดูร้อน	1951 นิวเดลี 1954 มะนิลา 1958 โตเกียว 1962 จาการ์ตา 1966 กรุงเทพ 1970 กรุงเทพ 1974 เตหะราน 1978 กรุงเทพ 1982 นิวเดลี 1986 โซล 1990 ปักกิ่ง 1994 ฮิโรชิมะ 1998 กรุงเทพ 2002 ปูซาน 2006 โดฮา 2010 กว่างโจว 2014 อินช็อน 2018 จาการ์ตา–ปาเล็มบัง 2022 หางโจว^† 2026 ไอจิ–นาโงยะ 2030 โดฮา 2034 รียาด 2038 รอประกาศ
ฤดูหนาว	1986 ซัปโปโระ 1990 ซัปโปโระ 1996 ฮาร์บิน 1999 คังว็อน 2003 อาโอโมริ 2007 ฉางชุน 2011 อัสตานา–อัลมาตี 2017 ซัปโปโระ 2025 ฮาร์บิน 2029 โทรเจนา
^†เลื่อนออกไปเป็นปี ค.ศ. 2023 เนื่องจากการระบาดทั่วของโควิด-19