ข้ามไปเนื้อหา

ซูการ์โน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ซูการ์โน
ภาพถ่ายทางการ, ป. ค.ศ. 1949
ประธานาธิบดีอินโดนีเซีย คนที่ 1
ดำรงตำแหน่ง
18 สิงหาคม 1945 – 12 มีนาคม 1967[a]
นายกรัฐมนตรี
ดูรายชื่อ
รองประธานาธิบดีโมฮัมมัด ฮัตตา (1945–1956)
ก่อนหน้าสถาปนาตำแหน่ง
ถัดไปซูฮาร์โต
ประธานาธิบดีสหรัฐอินโดนีเซีย
ดำรงตำแหน่ง
27 ธันวาคม 1949 – 17 สิงหาคม 1950
นายกรัฐมนตรีโมฮัมมัด ฮัตตา
รองประธานาธิบดีโมฮัมมัด ฮัตตา
ก่อนหน้าTony Lovink (ในฐานะ ข้าหลวงแห่งหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์)
ถัดไปตนเอง (ในฐานะ ประธานาธิบดีอินโดนีเซีย)
นายกรัฐมนตรีอินโดนีเซีย คนที่ 12
ดำรงตำแหน่ง
9 กรกฎาคม 1959 – 25 กรกฎาคม 1966
ประธานาธิบดีตนเอง
รองดูรายชื่อ
ก่อนหน้าจูวันดา การ์ตาวีจายา
ถัดไปซูฮาร์โต (ในฐานะ ประธานคณะผู้บริหารคณะรัฐมนตรี)
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด
กุซโน ซซโรดีฮาร์โจ

(1901-06-06)6 มิถุนายน 1901
ซูราบายา หมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์
เสียชีวิต21 มิถุนายน ค.ศ. 1970(1970-06-21) (69 ปี)
จาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย
ที่ไว้ศพสุสานซูการ์โน
พรรคการเมืองอิสระ
การเข้าร่วม
พรรคการเมืองอื่น		PNI (1927–1931)
ความสูง172 cm (5 ft 8 in)*[3]
คู่สมรส
บุตร14 คน, รวมรุกมีนี, เมกาวาตี, ระฮ์มาวาตี, ซุกมาวาตี และกูรุฮ์
การศึกษาHogere Burgerschool te Soerabaja
ศิษย์เก่าTechnische Hoogeschool te Bandoeng (Ir.)
อาชีพ
  • นักการเมือง
  • วิศวกร
  • นักเคลื่อนไหว
ลายมือชื่อ
ชื่อเล่น
  • บุง การ์โน
  • Great Lover
  • ปาดูกา ยัง มูเลีย
เสียงของซูการ์โน
ซูการ์โนประกาศ ดวีโกมันโดรักยัต ในช่วงการเผชิญหน้าอินโดนีเซีย–มาเลเซีย
บันทึกเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม ค.ศ. 1964

ซูการ์โน (อินโดนีเซีย: Soekarno, Sukarno, ชื่อเกิด: กุซโน ซซโรดีฮาร์โจ (Koesno Sosrodihardjo); 6 มิถุนายน ค.ศ. 1901 – 21 มิถุนายน ค.ศ. 1970)[4] เป็นนักการเมือง นักปราศรัย นักปฏิวัติชาตินิยมชาวอินโดนีเซีย โดยเป็นประธานาธิบดีคนแรกของอินโดนีเซีย ดำรงตำแหน่งตั้งแต่ ค.ศ. 1945 ถึง ค.ศ. 1967

ซูการ์โนเป็นผู้นำในการต่อสู้เพื่อเอกราชของอินโดนีเซียจากอาณานิคมเนเธอร์แลนด์ เขาเป็นผู้นำที่โดดเด่นของขบวนการชาตินิยมของอินโดนีเซียในช่วงอาณานิคม และถูกกักขังโดยรัฐบาลอาณานิคมนานกว่าทศวรรษจนกระทั่งได้รับการปล่อยตัวจากกองกำลังญี่ปุ่นที่รุกรานในสงครามโลกครั้งที่สอง ซูการ์โนและเพื่อนร่วมอุดมการณ์ชาตินิยมของเขาร่วมมือกันเพื่อรวบรวมการสนับสนุนความพยายามในการทำสงครามของญี่ปุ่นจากประชาชน เพื่อแลกกับความช่วยเหลือของญี่ปุ่นในการเผยแพร่แนวคิดชาตินิยม เมื่อญี่ปุ่นยอมแพ้ ซูการ์โนและโมฮัมมัด ฮัตตาประกาศเอกราชของอินโดนีเซียในวันที่ 17 สิงหาคม ค.ศ. 1945 และวันถัดมา ซูการ์โนได้รับแต่งตั้งให้เป็นประธานาธิบดี เขาเป็นผู้นำในการต่อต้านความพยายามสร้างอาณานิคมใหม่ของดัตช์โดยใช้วิธีการทั้งทางการทูตและการทหาร จนกระทั่งเนเธอร์แลนด์รับรองเอกราชของอินโดนีเซียในปี ค.ศ. 1949 เป็นผลให้เขาได้รับสมญานามว่า "บิดาแห่งการประกาศอิสรภาพ" (Bapak Proklamator)[5]

หลังจากช่วงเวลาแห่งความโกลาหลของระบอบประชาธิปไตยแบบรัฐสภา ซูการ์โนได้ก่อตั้งระบอบอัตตาธิปไตยที่เรียกว่า "ประชาธิปไตยแบบชี้นำ" (Demokrasi Terpimpin) ในปี ค.ศ. 1959 ซึ่งประสบความสำเร็จในการยุติความไม่มั่นคงและการกบฏที่คุกคามการอยู่รอดของประเทศที่มีความหลากหลายและแตกแยก ในช่วงต้นทศวรรษ 1960 ซูการ์โนได้เริ่มดำเนินนโยบายต่างประเทศที่ก้าวร้าวหลายชุดภายใต้หัวข้อต่อต้านจักรวรรดินิยมและสนับสนุนขบวนการไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใดด้วยตนเอง การพัฒนาเหล่านี้ทำให้เกิดความขัดแย้งกับตะวันตกมากขึ้นและมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับสหภาพโซเวียตมากขึ้น

หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบ ๆ จากขบวนการ 30 กันยายน ค.ศ. 1965 พลเอกซูฮาร์โตแห่งกองทัพได้เข้าควบคุมประเทศเป็นส่วนใหญ่ด้วยการที่ฝ่ายตะวันตกสนับสนุนการโค่นล้มรัฐบาลที่นำโดยซูการ์โน ต่อมามีการปราบปรามฝ่ายซ้ายทั้งที่เป็นฝ่ายซ้ายจริงและผู้ต้องสงสัยว่าเป็นฝ่ายซ้ายจนเกิดการสังหารหมู่เป็นจำนวนมาก โดยได้รับการสนับสนุนจากหน่วยข่าวกรองจากประเทศสหรัฐและสหราชอาณาจักร ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตประมาณ 500,000 ถึงมากกว่า 1,000,000 ราย[6][7][8][9][10][11]

ในปี ค.ศ. 1967 ซูฮาร์โตเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีอย่างเป็นทางการแทนที่ซูการ์โนซึ่งยังคงถูกกักบริเวณในบ้านจนกระทั่งเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1970 เขาถูกฝังที่บลีตาร์ จังหวัดชวาตะวันออก ถัดจากมารดา ในช่วงปีแรกของระบอบยุคระเบียบใหม่ของซูฮาร์โต บทบาทของซูการ์โนในการกู้เอกราชของประเทศและความสำเร็จในช่วงแรกของเขาถูกมองข้าม และชื่อของเขาก็ถูกลบออกจากการอภิปรายสาธารณะเป็นส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตาม เมื่อการต่อต้านซูฮาร์โตเพิ่มขึ้นพร้อมกับการล่มสลายใน ค.ศ. 1998 ความสนใจของสาธารณชนที่มีต่อซูการ์โนได้รับการฟื้นฟูควบคู่ไปกับการปฏิรูปประชาธิปไตย ปัจจุบัน มรดกของเขาในฐานะบิดาผู้ก่อตั้งประเทศอินโดนีเซียและสัญลักษณ์แห่งเอกภาพและเอกราชของชาติยังคงได้รับความเคารพอย่างกว้างขวางจากชาวอินโดนีเซียจำนวนมาก ซึ่งบ่อยครั้งมากกว่าซูฮาร์โตเสียอีก[12]

ชื่อ

[แก้]

ชื่อซูการ์โนนั้นมาจากชื่อของกรรณะซึ่งเป็นตัวละครในมหาภารตะ [13] โดยส่วนตัวซูการ์โนสะกดชื่อของเขาว่า Soekarno ตามหลักอักขรวิธีภาษาดัตช์ และมักจะเซ็นชื่อหรือเขียนชื่อโดยชื่อนี้ โดยเขาอ้างว่าใช้ชื่อแบบนี้มานานถึง 50 ปี และยากที่จะเปลี่ยน [14] ทั้งนี้ กฤษฎีกาประธานาธิบดีอินโดนีเซียในช่วงปี ค.ศ. 1947-1968 ได้พิมพ์ชื่อของเขาโดยใช้การสะกดแบบปี ค.ศ. 1947 และท่าอากาศยานนานาชาติซูการ์โน-ฮัตตา ซึ่งให้บริการในพื้นที่ใกล้กับกรุงจาการ์ตา ยังคงใช้การสะกดแบบดัตช์อยู่

ชาวอินโดนีเซียยังจำเขาได้ในชื่อ บุง การ์โน (พี่ชาย/สหายการ์โน) หรือ ปะก์ การ์โน (ท่านการ์โน) เขามีชื่อเพียงชื่อเดียวเช่นเดียวกับชาวชวาหลายคน [15]

บางครั้งในบันทึกต่างประเทศจะเรียกเขาว่า อะฮ์เมด ซูการ์โน (Achmed Soekarno) หรือชื่ออื่นที่คล้ายคลึงกัน แหล่งข่าวจากกระทรวงการต่างประเทศเปิดเผยว่า "อะฮ์เมด" (Achmed - ต่อมารัฐอาหรับและสื่อต่างประเทศอื่น ๆ เขียนว่า Ahmad หรือ Ahmed) เป็นชื่อที่ตั้งขึ้นโดย เอ็ม. เซน. ฮัสซัน นักศึกษาชาวอินโดนีเซียในมหาวิทยาลัยอัลอัซฮัร และต่อมาเป็นเจ้าหน้าที่ของกระทรวงการต่างประเทศ เพื่อยืนยันตัวตนของซูการ์โนในฐานะคนมุสลิมต่อสื่ออียิปต์ หลังจากเกิดข้อถกเถียงระยะสั้น ๆ ในอียิปต์ในขณะนั้นว่า ชื่อของซูการ์โนไม่มีความเป็นมุสลิมเพียงพอ หลังจากเริ่มใช้ชื่อ "อะฮ์เมด" รัฐมุสลิมและอาหรับต่างสนับสนุนซูการ์โนอย่างเต็มที่ ดังนั้น เมื่อติดต่อกับประเทศในตะวันออกกลาง ซูการ์โนจึงมักลงชื่อว่า "อะฮ์เมด ซูการ์โน" เสมอ [16][17]

ชีวิตช่วงต้นและครอบครัว

[แก้]
ซูการ์โนกับราเดิน ซูเกอมี ซซโรดีฮาร์โจ บิดา (ซ้าย) และอีดา อายู โญมัน ไร มารดา (ขวา)

ซูการ์โนเป็นบุตรของครูประถมชาวชวาที่นับถือศาสนาอิสลาม ผู้เป็นปรียายีนามราเดิน ซูเกอมี ซซโรดีฮาร์โจ [id] (Raden Soekemi Sosrodihardjo) ผู้เติบโตจากโกรโบกัน จังหวัดชวากลาง กับภรรยาชาวบาหลีที่นับถือศาสนาฮินดูจากวรรณะพราหมณ์นามอีดา อายู โญมัน ไร [id] (Ida Ayu Nyoman Rai) จากบูเลอเลิง จังหวัดบาหลี ซูการ์โนเกิดที่ซูราบายา จังหวัดชวาตะวันออก หมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ (ปัจจุบันคืออินโดนีเซีย) ซึ่งพ่อของเขาถูกส่งไปตามคำร้องขอโอนย้ายไปยังเกาะชวา[18] ตอนแรกเขามีชื่อว่า กุซโน ซซโรดีฮาร์โจ[19] ตามธรรมเนียมชวา เขาได้รับการเปลี่ยนชื่อหลังรอดจากอาการป่วยในวัยเด็ก

ชีวิตส่วนตัว

[แก้]

แต่งงาน

[แก้]
ซูการ์โนกับฟัตมาวาตีและลูก ๆ 5 คน ตามเข็มนาฬิกาจากกลาง: ซูการ์โน, ซุกมาวาตี, ฟัตมาวาตี, กูรุฮ์, เมกาวาตี, กุนตูร์, ระฮ์มาวาตี

ซูการ์โนมีเชื้อสายชวาและบาหลี เขาสมรสกับซีตี อูตารีใน ค.ศ. 1921 และหย่าใน ค.ศ. 1923 เพื่อสมรสกับอิงกิต การ์นาซิฮ์ ซึ่งเขาหย่าประมาณ ค.ศ. 1943 เพื่อสมรสกับฟัตมาวาตี[20] ใน ค.ศ. 1953 ซูการ์โนสมรสกับฮาร์ตีนี หม้ายอายุ 30 ปีจากซาลาตีกาที่เขาพบในงานเลี้ยงรับรอง ฟัตมาวาตีรู้สึกโกรธแค้นกับการแต่งงานครั้งที่สี่นี้และทิ้งซูการ์โนและลูก ๆ ไว้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้หย่าร้างกันอย่างเป็นทางการก็ตาม ใน ค.ศ. 1958 ซูการ์โนสมรสกับมาฮารานี วิซมา ซูซานา ซีเรอการ์ ทหารผ่านศึกอิสระจากลิเวอร์พูลที่อายุน้อยกว่าเขา 23 ปี และหย่าร้างกันใน ค.ศ. 1962[21] เขาได้รับการแนะนำให้รู้จักกับนาโอโกะ เนโมโตะ โฮสเตสสาวชาวญี่ปุ่นวัย 19 ปี ซึ่งเขาได้แต่งงานด้วยใน ค.ศ. 1962 และเปลี่ยนชื่อเป็นรัตนา เดวี ซูการ์โน[22] ซูการ์โนยังมีคู่สมรสอีกห้าคนด้วย คือ ซากิโกะ คานาเซะ (1958–1959), การ์ตีนี มานปโป (1959–1968), ฮาร์ยาตี (1963–1966), Yurike Sanger (1964–1968) และเฮลดี จาฟาร์ (1966–1969)[23][24] ซูการ์โนเป็นที่รู้จักจากความสัมพันธ์กับผู้หญิงหลายคน เช่น กุซตี นูรุล, เบบี ฮูไว, นูร์บานี ยูซุฟ และอาเมเลีย เด ลา รามา[25][26][27] ใน ค.ศ. 1964 เขาสมรสกับรามาที่จาการ์ตาและยังคงอยู่กับเธอจนกระทั่งเสียชีวิตใน ค.ศ. 1970[27] การแต่งงานครั้งนี้ถูกเก็บเป็นความลับจนกระทั่งรามาเปิดเผยเรื่องนี้ในระหว่างการสัมภาษณ์ใน ค.ศ. 1979[27]

ลูก

[แก้]

ก่อนสมรสกับฟัตมาวาตี ซูการ์โนเคยแต่งงานและมีลูกสาวนามรุกมีนี ซึ่งภายหลังกลายเป็นนักร้องโอเปร่าในประเทศอิตาลี[28][29] เมกาวาตี ซูการ์โนปูตรีผู้ดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีอินโดนีเซียคนที่ 5 เป็นบุตรสาวของเขากับฟัตมาวาตี กูรุฮ์ ซูการ์โนปูตรา (เกิด ค.ศ. 1953) น้องชายของเธอ ได้สืบทอดความถนัดทางศิลปะของซูการ์โน และเป็นนักศิลปะการร่ายรำกับนักแต่งเพลง โดยเป็นผู้ผลิตภาพยนตร์ อุนตุกมู อินโดเนซียากู (Untukmu, Indonesiaku, เพื่อเจ้า อินโดนีเซียของข้า) เกี่ยวกับวัฒนธรรมอินโดนีเซีย เขายังเป็นสมาชิกพรรคประชาธิปไตยอินโดนีเซีย-การต่อสู้ของเมกาวาตี กุนตูร์ ซูการ์โนปูตรา, ระฮ์มาวาตี ซูการ์โนปูตรี และซุกมาวาตี ซูการ์โนปูตรี พี่น้องของเขามีส่วนร่วมทางการเมืองทั้งหมด ซูการ์โนมีบุตรสาวชื่อการ์ตีนาจากเดวี ซูการ์โน[30] ใน ค.ศ. 2006 การ์ตีนา ซูการ์โนสมรสกับ Frits Seegers ซีอีโอธนาคารค้าปลีกและพาณิชย์ระดับโลก Barclays ผู้เกิดในเนเธอร์แลนด์[31] บุตรคนอื่น ๆ ได้แก่ เตาฟันและบายูจากฮาร์ตีรี บุตรชายนามโตตก ซูร์ยาวัน ซูการ์โนปูตรา (เกิด ค.ศ. 1967 ที่ประเทศเยอรมนี) จากการ์ตีนี มานปโป และบุตรสาวนามซีตี ไอชะฮ์ มาร์กาเรต โรสจากมาฮารานี วิซมา ซูซานา ซีเรอการ์[21]

เครื่องราชอิสริยาภรณ์ไทย

[แก้]

หมายเหตุ

[แก้]
  1. ↑ On 11 March 1966, Sukarno, confronted by Generals Basuki Rahmat, Mohammad Jusuf, and Amir Machmud, who were sent by Suharto, signed an order "delegating to General Suharto the authority 'to take all necessary steps to guarantee security and calm and the stability of the running of the government and the course of the revolution,' and also to preserve the personal safety of the president." This effectively ended Sukarno's presidential powers. However, he remained the nominal president. Later in the month, a new cabinet was announced.[1]
  2. ↑ โดยพฤตินัย (แต่งตั้งเอง)[2]
  3. ↑ ในฐานะ ประธานคณะผู้บริหารคณะรัฐมนตรี

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Legge, John (1 September 1985). Sukarno: A Political Biography. Allen & Unwin.
  2. ↑ Ricklefs, M.C. (2008) [1981]. A History of Modern Indonesia Since c.1300 (4th ed.). London: MacMillan. ISBN 978-0-230-54685-1.
  3. ↑ Romi, J (24 November 2020) [11 May 2020]. Hendra (บ.ก.). "Penasaran Tidak, Berapa Sih Tinggi Badan Semua Presiden Indonesia" [Are You Curious, How Tall Are All the Presidents of Indonesia]. BertuahPos (ภาษาอินโดนีเซีย). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2024.
  4. ↑ Biografi Presiden เก็บถาวร 21 กันยายน 2013 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Perpustakaan Nasional Republik Indonesia
  5. ↑ "Ini 7 Julukan Presiden Indonesia, Dari Soekarno Sampai Jokowi: Okezone Edukasi". 28 November 2022. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 April 2023. สืบค้นเมื่อ 23 April 2023.
  6. ↑ Kadane, Kathy (21 May 1990). "U.S. OFFICIALS' LISTS AIDED INDONESIAN BLOODBATH IN '60S". The Washington Post. Washington, D.C. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 October 2021. สืบค้นเมื่อ 5 November 2021.
  7. ↑ Lashmar, Paul; Gilby, Nicholas; Oliver, James (17 October 2021). "Revealed: how UK spies incited mass murder of Indonesia's communists". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 17 October 2021.
  8. ↑ Robinson, Geoffrey B. (2018). The Killing Season: A History of the Indonesian Massacres, 1965–66. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-8886-3.
  9. ↑ Melvin, Jess (2018). The Army and the Indonesian Genocide: Mechanics of Mass Murder. Routledge. p. 1. ISBN 978-1-138-57469-4.
  10. ↑ Mark Aarons (2007). "Justice Betrayed: Post-1945 Responses to Genocide." In David A. Blumenthal and Timothy L. H. McCormack (eds). The Legacy of Nuremberg: Civilising Influence or Institutionalised Vengeance? (International Humanitarian Law). เก็บถาวร 5 มกราคม 2016 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Martinus Nijhoff Publishers. ISBN 90-04-15691-7 p. 80.
  11. ↑ Kwok, Yenni (30 September 2015). "Indonesia Still Haunted by 1965-66 Massacre". TIME (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 13 June 2025.
  12. ↑ Richburg, Keith B. (30 April 1987). "Indonesian Politics Sees Revival of Sukarno Legacy". The Washington Post. สืบค้นเมื่อ 13 June 2025.
  13. ↑ Bishku, Michael B. (1992). "Sukarno, Charismatic Leadership and Islam in Indonesia". Journal of Third World Studies. 9 (2): 100–117. ISSN 8755-3449. JSTOR 45197254.
  14. ↑ Sukarno; Adams, Cindy (1965). Sukarno: An Autobiography. The Bobbs-Merrill Company Inc. p. 27 .
  15. ↑ In Search of Achmad Sukarno Steven Drakeley, University of Western Sydney
  16. ↑ Hassan, M. Zein (1980). Diplomasi Revolusi Indonesia Di Luar Negeri: Perjoangan (sic) Pemuda/Mahasiswa di Timur Tengah (ภาษาอินโดนีเซีย). Jakarta: Penerbit Bulan Bintang.
  17. ↑ Jo, Hendi (20 March 2018). "Mengapa Ahmad Sukarno?". Historia - Majalah Sejarah Populer Pertama di Indonesia (ภาษาอินโดนีเซีย). สืบค้นเมื่อ 23 October 2021.
  18. ↑ Sukarno; Adams, Cindy (1965). Sukarno, An Autobiography. The Bobbs-Merrill Company Inc. p. 21.
  19. ↑ "Biografi Presiden Soekarno". Biografi Tokoh (ภาษาอินโดนีเซีย). 19 October 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 October 2015. สืบค้นเมื่อ 20 October 2015.
  20. ↑ "Djago, the Rooster". Time. 10 March 1958. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 February 2013. สืบค้นเมื่อ 20 April 2009.
  21. 1 2 "Siti Aisyah Soekarno Putri: Saya Putri Bung Karno, Tapi Takut..." liputan6.com (ภาษาอินโดนีเซีย). 2014-08-05. สืบค้นเมื่อ 2023-11-28.
  22. ↑ Mydans, Seth (17 February 1998), "Jakarta Journal; Weighty Past Pins the Wings of a Social Butterfly", The New York Times, สืบค้นเมื่อ 20 April 2009
  23. ↑ "Si Bung dan Dua Gadis Jepang". Historia - Majalah Sejarah Populer Pertama di Indonesia (ภาษาอินโดนีเซีย). 2018-02-13. สืบค้นเมื่อ 2025-03-02.[ลิงก์เสีย]
  24. ↑ "Ketika Bung Besar Digugat Cerai". Historia - Majalah Sejarah Populer Pertama di Indonesia (ภาษาอินโดนีเซีย). 2018-01-08. สืบค้นเมื่อ 2025-03-02.[ลิงก์เสีย]
  25. ↑ Dariyanto, Erwin. "Alasan Gusti Nurul Menolak Bung Karno: Aku Tak Mau Dimadu". detiknews (ภาษาอินโดนีเซีย). สืบค้นเมื่อ 23 June 2023.
  26. ↑ "Para Pramugari Garuda di Sisi Sukarno". Historia – Majalah Sejarah Populer Pertama di Indonesia (ภาษาอินโดนีเซีย). 14 December 2019. สืบค้นเมื่อ 23 June 2023.
  27. 1 2 3 "Rahasia Bung Karno dan Perempuan Filipinanya". Historia – Majalah Sejarah Populer Pertama di Indonesia (ภาษาอินโดนีเซีย). 12 May 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 June 2023. สืบค้นเมื่อ 23 June 2023.
  28. ↑ Andryanto, S. Dian (14 November 2022). "Mengenal Anak-anak Presiden Soekarno: Siapa Saudara Tiri Guntur Soekarnoputra, Megawati dan Rachmawati?". Tempo. สืบค้นเมื่อ 28 June 2023.
  29. ↑ Hollie, Pamela G. (3 December 1977). "Rukmini Sukarno: An Indonesian Onassis?". The New York Times.
  30. ↑ Mydans 1998.
  31. ↑ "Seegers joins the Barclays superstars," Times Online
  32. ↑ แจ้งความสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง พระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์

อ่านเพิ่ม

[แก้]
  • Bob Hering, 2001, Soekarno, architect of a nation, 1901–1970, KIT Publishers Amsterdam, ISBN 90-6832-510-8, KITLV Leiden, ISBN 90-6718-178-1
  • Jones, Matthew. "US relations with Indonesia, the Kennedy-Johnson transition, and the Vietnam connection, 1963–1965". Diplomatic History 26.2 (2002): 249–281. online
  • Brands, H.W. "The limits of Manipulation: How the United States didn't topple Koesno Sosrodihardjo". Journal of American History 76.3 (1989): 785–808. online
  • Hughes, John (2002), The End of Sukarno – A Coup that Misfired: A Purge that Ran Wild, Archipelago Press, ISBN 981-4068-65-9
  • Oei Tjoe Tat, 1995, Memoar Oei Tjoe Tat: Pembantu Presiden Soekarno (The memoir of Oei Tjoe Tat, assistant to President Sukarno), Hasta Mitra, ISBN 979-8659-03-1 (banned in Indonesia)
  • Lambert J. Giebels, 1999, Soekarno. Nederlandsch onderdaan. Biografie 1901–1950. Biography part 1, Bert Bakker Amsterdam, ISBN 90-351-2114-7
  • Lambert J. Giebels, 2001, Soekarno. President, 1950–1970, Biography part 2, Bert Bakker Amsterdam, ISBN 90-351-2294-1 geb., ISBN 90-351-2325-5 pbk.
  • Lambert J. Giebels, 2005, De stille genocide: de fatale gebeurtenissen rond de val van de Indonesische president Soekarno, ISBN 90-351-2871-0
  • Legge, John David (2003). Sukarno: A Political Biography. Singapore: Archipelago Press. pp. 101–102. ISBN 978-981-4068-64-2.
  • Quah, Say Jye. 2025. "An anatomy of worldmaking: Sukarno and anticolonialism from post-Bandung Indonesia". American Journal of Political Science.
  • Ricklefs, M.C. (1991). A History of Modern Indonesia since c. 1300. MacMillan. ISBN 0-333-57690-X.
  • Panitia Nasional Penyelenggara Peringatan HUT Kemerdekaan RI ke-XXX (National Committee on 30th Indonesian Independence Anniversary), 1979, 30 Tahun Indonesia Merdeka (I: 1945–1949) (30 Years of Independent Indonesia (Part I:1945–1949)), Tira Pustaka, Jakarta
  • ธีรพร พรหมมาศ. “ซูการ์โน: ผู้สร้างเอกภาพของอินโดนีเซีย.” ใน อรพินท์ คำสอน และคนอื่นๆ (บก.), ย้อนพินิจผู้สร้างประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ 1. น. 201–29. กรุงเทพฯ: โครงการวิจัย “ปริทรรศน์ประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (สกว.), 2557.
  • ประดิษฐ์ คุณสนอง. “ซูการ์โนกับการสร้างอำนาจทางการเมือง.” วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต แผนกวิชาการปกครอง บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2518.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
ก่อนหน้า ซูการ์โน ถัดไป
ได้รับเอกราชจาก
เนเธอร์แลนด์
ประธานาธิบดีแห่งอินโดนีเซีย
(18 สิงหาคม พ.ศ. 2488 – 12 มีนาคม พ.ศ. 2510)		 ซูฮาร์โต
Stub icon

บทความชีวประวัตินี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ซูการ์โน&oldid=12650798"