ริก แฟลร์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
Ric Flair
Ric Flair Photo Op GalaxyCon Louisville 2019.jpg
เกิด (1949-02-25) 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1949 (74 ปี)[1]
Memphis, Tennessee, U.S.[1]
ที่พักLawrenceville, Georgia, U.S.
คู่สมรส
  • Leslie Goodman (สมรส ค.ศ. 1971; หย่า ค.ศ. 1983)
  • Elizabeth Harrell (สมรส ค.ศ. 1983; หย่า ค.ศ. 2006)
  • Tiffany VanDemark (สมรส ค.ศ. 2006; หย่า ค.ศ. 2009)
  • Jackie Beems (สมรส ค.ศ. 2009; หย่า ค.ศ. 2014)
  • Wendy Barlow (สมรส ค.ศ. 2018)
บุตร4, including David, Ashley, Reid
ญาติพี่น้องConrad Thompson (son-in-law)[2]
ประวัติมวยปล้ำอาชีพ
ชื่อบนสังเวียนThe Black Scorpion[1]
Ric Flair[1]
Ricky Rhodes[3]
ส่วนสูง6 ฟุต 1 นิ้ว (185 เซนติเมตร)[4]
น้ำหนัก243 ปอนด์ (110 กิโลกรัม)[4]
มาจากCharlotte, North Carolina[4]
ฝึกหัดโดยVerne Gagne[4][5]
เปิดตัวDecember 10, 1972[1][6]
รีไทร์December 3, 2012[7]

ริก แฟลร์ (Ric Flair)[8] มีชื่อจริงว่า ริชาร์ด มอร์แกน "ริก" เฟลียร์ (Richard Morgan "Ric" Fliehr)[9][10] เกิดวันที่ 25 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1949 ที่ มินนีแอโพลิส รัฐมินนิโซตา จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมินนิโซตา เป็นอดีตนักมวยปล้ำWWE[4] และได้เข้าสู่หอเกียรติยศดับเบิลยูดับเบิลยูอี ประจำปี 2008[11][12] เป็นพ่อของ เดวิด แฟลร์, รีด แฟลร์ และชาร์ลอตต์ แฟลร์

ประวัติในวงการมวยปล้ำอาชีพ[แก้]

"เดอะ เนเจอร์ บอย" ริก แฟลร์ ("The Nature Boy" Ric Flair) เป็นนักมวยปล้ำที่แฟนๆ มวยปล้ำที่ไม่มีวันลืม เขามีประวัติที่น่ายกย่องคือเคยเป็นแชมป์โลกถึง 16 สมัย เขาเคยอยู่กลุ่มโฟร์ฮอสแมนใน NWA ซึ่งเป็นกลุ่มที่ไม่เคยแตกแยกกัน จนกระทั่งวันหนึ่งที่ริกย้ายไปปล้ำที่ WWE แต่ก็ไม่ทำให้แฟนๆ มวยปล้ำรังเกียจเขา และยังเชียร์เขาอยู่เรื่อยมา ลีลาการปล้ำของเขาทำให้คนดูสนุกสนาน โดยเฉพาะท่าไม้ตายของเขาคือ Figure four leglock ท่าที่บิดขาของคู่ต่อสู้เป็นเลข 4 ซึ่งท่านี้ที่ทำให้เขาชนะได้แชมป์โลกถึง 16 สมัย[13][14] แต่คนดูก็เริ่มเกลียดเขาเมื่อเขาไปอยู่ในกลุ่มเอฟโวลูชั่น กับทริปเปิลเอช, บาทิสตา และแรนดี ออร์ตัน หลังจากที่แตกกลุ่มกันในปี 2005 ริกได้กลับมาเป็นฝ่ายธรรมะและได้ครองแชมป์อินเตอร์คอนติเนนทัลด้วยและเป็นแชมป์อินเตอร์ที่อายุมากที่สุดเมื่อครองครั้งแรกด้วย ริกยังปล้ำต่อจนเขาแก่ตอนอายุประมาณ 60 ปี

ในปลายปี 2007 วินซ์ แม็กแมนสั่งว่าถ้าปล้ำแมตช์ไหนก็ตามแล้วแพ้ ริกต้องเลิกปล้ำ แล้วเขาก็ได้ปล้ำกับแรนดี ออร์ตัน ผลปรากฏว่าคริส เจริโคได้เข้ามายุ่งทำให้ริกชนะ และต้องเจอกับอูมากา ผลปรากฏว่าริกชนะแบบเคาท์เอาท์ ในรอว์ต้นปี 2008 ริกต้องเจอกับทริปเปิลเอชในการเดิมพันว่าถ้าริกแพ้ต้องเลิกปล้ำ และถ้าทริปเปิลเอชแพ้ต้องหมดสิทธิ์ปล้ำรอยัลรัมเบิล ผลปรากฏว่า วิลเลียม รีกัล ผู้จัดการทั่วไปของรอว์ ได้เข้ามายุ่งในการปล้ำ โดยใช้สนับมือชกทีหน้าผากของผู้จัดการ ทำให้กรรมการตัดสินให้ริกชนะฟาล์ว ซึ่งหลังจากนั้นริกก็สามารถเอาตัวรอดจากการเดิมพันอาชีพมาได้หลายครั้ง โดยชนะเอ็มวีพีในรอยัลรัมเบิล (2008) ชนะมิสเตอร์เคนเนดีในโนเวย์เอาท์ (2008) จนกระทั่งในเรสเซิลเมเนีย ครั้งที่ 24ได้แพ้ให้กับชอว์น ไมเคิลส์ เขาจึงต้องยุติอาชีพการปล้ำ แต่คนดูก็ยังไม่ลืมเขาเลย ซึ่งในปีเดียวกันนั้นเองริกได้รับการบรรจุชื่อเข้าสู่หอเกียรติยศ WWE เป็นคนแรกประจำปี 2008 และต่อมาก็ได้เซ็นสัญญากับสมาคม TNA

ริกได้กลับมา WWE โดยเขาได้เข้าสู่หอเกียรติยศปี 2012 พร้อมกับ Barry Windham, "The Enforcer" Arn Anderson, Tully Blanchard และ James J. Dillon ในนามโฟร์ฮอร์สเมน ทำให้ริกเป็นคนแรกที่ได้เข้าหอเกียรติยศถึง2ครั้ง ในสแลมมีอะวอร์ด 2012 ริกได้ออกมาประกาศชื่อนักมวยปล้ำยอดเยี่ยมแห่งปี 2012 นั้นก็คือจอห์น ซีนา ในรอว์ครบรอบ 20 ปี ริกได้เป็นแขกรับเชิญรายการ MizTV ของเดอะมิซ ริกบอกว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเขาในรอว์คือวันที่เขารีไทร์หลังจากแพ้ให้กับชอว์น ไมเคิลส์ แต่ซีซาโรออกมาหาเรื่อง เลยโดนริกตบหน้าอกรัว จากนั้นมิซใส่ Skull Crashing Final แล้วริกบอกให้มิซใส่ Figure four leglock[7][15][16][17][18]

แชมป์และรางวัล[แก้]

ภาพของแฟลร์คู่กับแชมป์โลก

หมายเหตุ[แก้]

  1. ↑ Flair did win the Mid-Atlantic version of the NWA United States Heavyweight Championship six times and the six reigns were recognized even after World Championship Wrestling (WCW) took control over the championship and renamed it the WCW United States Heavyweight Championship in 1991. After WCW's purchase by WWE, the lineage of the championships were kept in the WWE United States Championship. WWE.com has published contradictory information on Flair's reigns – recognizing five reigns in one article, but describing him as a six-time champion in another article.

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 Westcott, Brian. "Ric Flair". Professional Wrestling Hall of Fame and Museum. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ September 23, 2017. สืบค้นเมื่อ August 14, 2017.
  2. ↑ Price, Mark (January 17, 2018). "Ric Flair announces his daughter's engagement to a guy wrestling fans know well". charlotteobserver.com. The Charlotte Observer. สืบค้นเมื่อ January 28, 2020.
  3. ↑ Saalbach, Axel. "Wrestlingdata.com - The World's Largest Wrestling Database".
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 "Ric Flair profile". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ March 31, 2011.
  5. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ slam
  6. ↑ Woodward, Buck (December 10, 2010). "This day in history". PWInsider. สืบค้นเมื่อ February 23, 2016.
  7. ↑ 7.0 7.1 "Ric Flair's Exclusive Interview". WrestleNewz. December 3, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-03. สืบค้นเมื่อ February 23, 2016.
  8. ↑ Allely, Phil (February 11, 2010). "Flair to wrestle for TNA". The Sun. London. สืบค้นเมื่อ February 15, 2010.
  9. ↑ "Power Slam". This Month in History: February. SW Publishing. January 1999. p. 28. 55.
  10. ↑ "OWOW profile". Online World of Wrestling. สืบค้นเมื่อ August 29, 2008.
  11. ↑ "Ric Flair's title history". WWE.com. สืบค้นเมื่อ July 24, 2014.
  12. ↑ "PWI update archives: July 2006". Pro Wrestling Illustrated. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-24. สืบค้นเมื่อ July 24, 2014.
  13. ↑ "Ric Flair's title history". WWE.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 12, 2016. สืบค้นเมื่อ January 12, 2016. {{cite web}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |deadurl= ถูกละเว้น แนะนำ (|url-status=) (help)
  14. ↑ "PWI update archives: July 2006 - Respect Thine Elders". Pro Wrestling Illustrated. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-24. สืบค้นเมื่อ July 24, 2014. The 16-time world champion.
  15. ↑ "CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 12/17: Complete "virtual-time" coverage of live Raw – The strangest show of the year concludes with the debut of a new monster heel; Ric Flair returns".
  16. ↑ Benino, Antonio (January 14, 2013). "Antonio Cesaro crashed "Miz TV" with Ric. Flair". WWE.com. สืบค้นเมื่อ January 15, 2013.
  17. ↑ "CALDWELL'S WWE RAW RESULTS 3/4".
  18. ↑ James, Justin (July 18, 2013). "James' WWE NXT Report 7/17". Pro Wrestling Torch. สืบค้นเมื่อ March 4, 2015.
  19. ↑ "Flair, Watts, Taylor to enter Tragos/Thesz Hall of Fame". WrestleView. October 17, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 21, 2012. สืบค้นเมื่อ October 17, 2012.
  20. ↑ WCW World Heavyweight Title history At wrestling-titles.com
  21. ↑ NWA Mid-Atlantic Heavyweight Title history At wrestling-titles.com
  22. ↑ NWA Mid-Atlantic Television Title history เก็บถาวร เมษายน 12, 2008 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน At wrestling-titles.com
  23. ↑ NWA/WCW United States Heavyweight Title history At wrestling-titles.com
  24. ↑ Benigno, Anthony. "Ric Flair and David Flair — United States Championship". WWE. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ June 22, 2015. สืบค้นเมื่อ July 16, 2015. The Dirtiest Player in the Game also had six stints with the United States Title, which is enough to build a legacy on in and of itself
  25. ↑ NWA Mid-Atlantic Tag Team Title history At wrestling-titles.com
  26. ↑ NWA World Tag Team Title (Mid-Atlantic/WCW) history At wrestling-titles.com
  27. ↑ "NWA World Heavyweight Title".
  28. ↑ 28.00 28.01 28.02 28.03 28.04 28.05 28.06 28.07 28.08 28.09 28.10 28.11 28.12 "PWI Awards". Pro Wrestling Illustrated. Kappa Publishing Group. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-01-21. สืบค้นเมื่อ August 14, 2017.
  29. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-04. สืบค้นเมื่อ 2020-04-01.
  30. ↑ "Pro Wrestling Illustrated (PWI) 500 for 1991". The Internet Wrestling Database. สืบค้นเมื่อ March 4, 2015.
  31. ↑ "Pro Wrestling Illustrated (PWI) 500 for 1992". The Internet Wrestling Database. สืบค้นเมื่อ March 4, 2015.
  32. ↑ "Pro Wrestling Illustrated (PWI) 500 for 1994". The Internet Wrestling Database. สืบค้นเมื่อ March 4, 2015.
  33. ↑ "Pro Wrestling Illustrated's Top 500 Wrestlers of the PWI Years". Wrestling Information Archive. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ June 16, 2008. สืบค้นเมื่อ August 5, 2008.
  34. ↑ "Missouri Heavyweight Title".
  35. ↑ 35.0 35.1 35.2 35.3 "Title history: Ric Flair". WWE. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ April 11, 2008. สืบค้นเมื่อ March 12, 2008.
  36. ↑ "Ric Flair Statue Being Made For WrestleMania 33 Axxess". January 24, 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-01-04. สืบค้นเมื่อ 2020-04-01.

ดูเพิ่ม[แก้]

  • Flair, Ric; Keith Elliot Greenberg, Mark Madden (ed.) (2005). Ric Flair: To Be the Man. New York: Pocket Books. ISBN 0-7434-9181-5. OCLC 60523429. {{cite book}}: |author2= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)
  • Mick Foley (2000). Have A Nice Day: A Tale of Blood and Sweatsocks. HarperCollins. ISBN 0-06-103101-1.
  • Ric Flair & The Four Horsemen. Stamford, Connecticut: WWE Home Video. 2007. OCLC 144971907.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ริก_แฟลร์&oldid=10320827"