ลุฟท์ฮันซ่า

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก ลุฟต์ฮันซา)
ลุฟท์ฮันซ่า
Lufthansa Logo 2018.svg
IATA
LH 		ICAO
DLH 		รหัสเรียก
LUFTHANSA
ก่อตั้ง6 มกราคม ค.ศ. 1953 (1953-01-06) (70 ปี)
เริ่มดำเนินงาน1 เมษายน ค.ศ. 1955 (1955-04-01) (67 ปี)
ท่าหลักท่าอากาศยานแฟรงก์เฟิร์ต
ท่าอากาศยานมิวนิก[note 1]
สะสมไมล์Miles & More
พันธมิตรการบินสตาร์อัลไลแอนซ์
บริษัทลูก
ขนาดฝูงบิน280
จุดหมาย310
สโลแกนSay yes to the world
บริษัทแม่ลุฟท์ฮันซ่ากรุ๊ป
สำนักงานใหญ่เยอรมนี โคโลญ ประเทศเยอรมนี
บุคลากรหลักคาร์สเตน สปอร์ (ประธานและCEO)
จำนวนพนักงาน107,643 คน (ปี 2021) [2]
เว็บไซต์www.lufthansa.com/th/en/homepage

ลุฟท์ฮันซ่า (เยอรมัน: Lufthansa) หรือชื่อเต็มคือ บมจ.ด็อยท์เชอลุฟท์ฮันซ่า (เยอรมัน: Deutsche Lufthansa AG) เป็นสายการบินใหญ่ที่สุดของประเทศเยอรมนี และถือเป็นสายการบินใหญ่เป็นอันดับสองของยุโรปในแง่จำนวนผู้โดยสาร ชื่อลุฟท์ฮันซ่ามาจากการประสมระหว่างคำว่า ลุฟท์ ที่แปลว่า "อากาศ" กับคำว่า ฮันซา ที่หมายถึง "สันนิบาตการค้า" บริษัทลุฟท์ฮันซ่าเป็นหนึ่งในห้าสายการบินผู้ร่วมก่อตั้งสตาร์อัลไลแอนซ์ในปีค.ศ. 1997[3] ซึ่งเป็นเครือพันธมิตรสายการบินที่ใหญ่ที่สุดในโลก

นอกจากลุฟท์ฮันซ่าจะดำเนินกิจการสายการบินภายใต้แบรนด์ของตัวเองแล้ว ลุฟท์ฮันซ่ายังมีสายการบินในเครือได้แก่: ออสเตรียนแอร์ไลน์, สวิสอินเตอร์เนชันแนลแอร์ไลน์, บรัสเซลแอร์ไลน์ และยูโรวิงส์ นอกจากนี้ บริษัทลุฟท์ฮันซ่ายังมีหน่วยธุรกิจที่เกี่ยวข้องในเครือ ได้แก่ Lufthansa Technik (ฝ่ายซ่อม) และ LSG Sky Chefs (ฝ่ายครัวการบิน) หากรวมจำนวนเครื่องบินของสายการบินทั้งหมดในเครือลุฟท์ฮันซ่าแล้ว จะมีเครื่องบินกว่า 700 ลำ ซึ่งถือเป็นหนึ่งในกลุ่มบริษัทที่มีฝูงบินขนาดใหญ่ที่สุดในโลก[4]

ลุฟท์ฮันซ่ามีสำนักงานใหญ่ของเครือบริษัทในเมืองโคโลญ ประเทศเยอรมนี ส่วนฝ่ายปฏิบัติการใหญ่การเดินอากาศมีที่ตั้งในท่าอากาศยานแฟรงก์เฟิร์ต[5] ฝ่ายปฏิบัติการรองมีที่ตั้งในท่าอากาศยานมิวนิก

ประวัติ[แก้]

1950s: ช่วงแรก[แก้]

คอนแวร์ 340 ความจุ 52 ที่นั่ง เป็นเครื่องบินลำแรกของลุฟท์ฮันซ่า ส่งมอบเมื่อเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1954

บมจ.ด็อยท์เชอลุฟท์ฮันซ่าก่อตั้งในกรุงเบอร์ลินเมื่อค.ศ. 1926[6] และกลายเป็นสายการบินประจำชาติเยอรมันนับแต่นั้น สายการบินแห่งนี้สิ้นสภาพไปโดยปริยายพร้อมกับความพ่ายแพ้ของเยอรมนีในสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อค.ศ. 1945[7] แต่ในเวลาต่อมา รัฐบาลเยอรมนีตะวันตกมีความพยายามฟื้นฟูสายการบินแห่งชาติขึ้นมาใหม่ มีการก่อตั้งบริษัทมหาชนที่ชื่อว่า ลุฟท์ทาค (Luftag)[8] ในนครโคโลญเมื่อปีค.ศ. 1953 พนักงานและผู้บริหารส่วนใหญ่เป็นบุคลากรที่เคยทำงานให้กับสายการบินลุฟท์ฮันซ่าที่ล้มไป[9][10] ในปีนั้น ลุฟท์ทาคสั่งซื้อเครื่องบินคอนแวร์ 340 และ ล็อกฮีด แอล-1049 อย่างละสี่เครื่องจากสหรัฐ และกำหนดท่าอากาศยานฮัมบวร์คเป็นฐานปฏิบัติการใหญ่และฐานซ่อมบำรุง[8] ทั้งนี้เนื่องจาก กรุงเบอร์ลินในขณะนั้นมีสถานะพิเศษระหว่างฝ่ายสัมพันธมิตรตะวันตกและสหภาพโซเวียต จึงไม่มีสายการบินใดได้รับอนุญาตให้บินเหนือน่านฟ้ากรุงเบอร์ลิน

สิงหาคม ค.ศ. 1954 ลุฟท์ทาคซื้อสิทธิ์ในชื่อและโลโก้จากผู้พิทักษ์ทรัพย์ของอดีตบมจ.ด็อยท์เชอลุฟท์ฮันซ่าด้วยเงินจำนวน 30,000 มาร์ค และกลายเป็นสายการบินประจำชาติเยอรมันนับแต่นั้น ลุฟท์ฮันซ่าเริ่มให้บริการเดินอากาศอีกครั้งในวันที่ 1 เมษายน ค.ศ. 1955 ในปีแรกให้บริการเที่ยวบินในประเทศระหว่างฮัมบวร์ค, ดึสเซิลดอร์ฟ, แฟรงก์เฟิร์ต, โคโลญ และมิวนิก เที่ยวบินระหว่างประเทศสู่ลอนดอน, ปารีส, มาดริด และนครนิวยอร์ก[11][12]

1960s: การเข้ามาของอากาศยานไอพ่น[แก้]

โบอิง 707 ในปีค.ศ. 1984 โบอิง 707 เป็นเครื่องบินไอพ่นลำแรกของลุฟท์ฮันซ่า

ในปีค.ศ. 1958 ลุฟต์ฮันซ่าสั่งซื้อโบอิง 707 จำนวน 4 ลำ และเริ่มบินเครื่องบินจากแฟรงก์เฟิร์ตไปยังนครนิวยอร์กในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2503 ต่อมาได้ซื้อโบอิ้ง 720B เพื่อสำรองฝูงบิน 707 ลำ ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2504 เส้นทางตะวันออกไกลได้ขยายออกไปนอกกรุงเทพฯ ประเทศไทย ไปยังฮ่องกงและโตเกียว ลากอส ไนจีเรีย และโจฮันเนสเบิร์ก แอฟริกาใต้ เพิ่มเข้ามาในปี 2505

ลุฟต์ฮันซ่าแนะนำเครื่องบินโบอิ้ง 727 ในปี 2507 และเดือนพฤษภาคมเริ่มเส้นทางขั้วโลกจากแฟรงก์เฟิร์ตไปยังโตเกียวผ่านแองเคอเรจ ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2508 บริษัทได้สั่งซื้อโบอิ้ง 737 จำนวน 21 ลำที่เข้าประจำการในปี พ.ศ. 2511 ลุฟท์ฮันซาเป็นลูกค้ารายแรกของโบอิ้ง 737 และเป็นหนึ่งในสี่ของผู้ซื้อเครื่องบิน 737-100 (รายอื่นๆ ได้แก่ NASA มาเลเซีย-สิงคโปร์แอร์ไลน์ และ Avianca – ในขณะที่โครงเครื่องบินของ NASA ถูกสร้างขึ้นเป็นครั้งแรก แต่เป็นการส่งมอบครั้งสุดท้ายและเดิมมีจุดประสงค์เพื่อส่งมอบให้กับ Lufthansa) ลุฟท์ฮันซ่าเป็นลูกค้าต่างชาติรายแรกที่เปิดตัวเครื่องบินโบอิ้ง

1970-1980s: ลุฟท์ฮันซ่ากับอากาศยานลำตัวกว้าง[แก้]

ยุคเครื่องบินลำตัวกว้างของลุฟท์ฮันซ่าเริ่มต้นด้วยเที่ยวบินโบอิ้ง 747 เมื่อวันที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2513 ตามมาด้วยการเปิดตัวเครื่องบิน DC-10-30 เมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2516 และแอร์บัส A300 ลำแรกในปี พ.ศ. 2519 ในปี พ.ศ. 2522 ลุฟท์ฮันซ่าและสวิสแอร์กลายเป็น เปิดตัวลูกค้าสำหรับเครื่องบินแอร์บัส A310 ด้วยคำสั่งซื้อเครื่องบินจำนวน 25 ลำ

โครงการปรับปรุงฝูงบินของบริษัทให้ทันสมัยสำหรับปี 1990 เริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 29 มิถุนายน พ.ศ. 2528 โดยมีคำสั่งซื้อแอร์บัส A320 สิบห้าลำ และแอร์บัส A300-600 เจ็ดลำ โบอิ้ง 737-300 สิบลำได้รับคำสั่งในอีกไม่กี่วันต่อมา ทั้งหมดถูกส่งมอบระหว่างปี 2530 ถึง 2535 ลุฟท์ฮันซ่ายังซื้อเครื่องบินแอร์บัส A321 แอร์บัส A340 และโบอิ้ง 747-400

ในปี พ.ศ. 2530 ลุฟท์ฮันซา ร่วมกับแอร์ฟรานซ์ ไอบีเรีย และสแกนดิเนเวียนแอร์ไลน์ ก่อตั้งบริษัท Amadeus ซึ่งเป็นบริษัทไอที (หรือที่เรียกว่า GDS) ซึ่งจะช่วยให้ตัวแทนการท่องเที่ยวสามารถขายผู้ก่อตั้งและผลิตภัณฑ์ของสายการบินอื่นๆ ได้จากระบบเดียว

ลุฟท์ฮันซารับเอาเอกลักษณ์องค์กรใหม่มาใช้ในปี 1988 กองเรือได้รับการตกแต่งใหม่ ขณะที่ห้องโดยสาร สำนักงานในเมือง และห้องรับรองในสนามบินได้รับการออกแบบใหม่

แอร์บัส เอ300B4 ของลุฟท์ฮันซ่าในปีค.ศ. 1986 เอ300 เป็นหนึ่งในเครื่องบินลำตัวกว้างลำแรกๆ ที่ประจำการกับลุฟท์ฮันซ่า

1990-200s: การขยายกิจการ[แก้]

เมื่อวันที่ 28 ตุลาคม ค.ศ. 1990 25 วันหลังจากการรวมประเทศ เบอร์ลินกลายเป็นจุดหมายปลายทางของลุฟท์ฮันซาอีกครั้ง เมื่อวันที่ 18 พฤษภาคม ค.ศ. 1997 ลุฟท์ฮันซ่า, แอร์แคนาดา, สแกนดิเนเวียนแอร์ไลน์ซิสเต็ม, การบินไทย และ ยูไนเต็ดแอร์ไลน์ ได้ก่อตั้งสตาร์อัลไลแอนซ์ ซึ่งเป็นพันธมิตรสายการบินแห่งแรกของโลก

ในตอนต้นของปีค.ศ. 1995 ลุฟท์ฮันซ่าได้ทำการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างบางอย่างโดยมีเป้าหมายเพื่อสร้างบริษัทที่ดำเนินงานอิสระของกลุ่มการบิน เช่น ลุฟท์ฮันซ่า เทคนิค ลุฟท์ฮันซ่า คาร์โก้ และลุฟท์ฮันซ่า ซิสเต็มส์[13] หลังเหตุการณ์วินาศกรรม 11 กันยายน ในปีค.ศ. 2001 สายการบินประสบกับการสูญเสียผลกำไรจำนวนมาก[14] แต่ยังคงสามารถรักษาฝูงบินแอร์บัส เอ380 ไว้สำหรับเที่ยวบินระยะไกลจากแฟรงก์เฟิร์ตโดยเฉพาะ ฝูงบินเอ380 จะใช้สำหรับเที่ยวบินระยะไกลจากแฟรงก์เฟิร์ตเท่านั้น ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2003 ลุฟต์ฮันซาเปิดอาคารผู้โดยสาร 2 ที่สท่าอากาศยานมิวนิก เพื่อบรรเทาศูนย์กลางหลักที่แฟรงก์เฟิร์ตซึ่งประสบปัญหาข้อจำกัดด้านความจุ เมื่อวันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 2005 สวิสอินเตอร์เนชันแนลแอร์ไลน์ถูกซื้อโดยลุฟท์ฮันซ่ากรุ๊ป

ลุฟท์ฮันซ่าเป็นสายการบินยุโรปแห่งที่สองที่ให้บริการแอร์บัส A380 (รองจากแอร์ฟรานซ์) A380 ลำแรกส่งมอบเมื่อวันที่ 19 พฤษภาคม 2553 ในขณะที่ 747-8 ลำแรกเข้าประจำการในปี 2555 ในเดือนกันยายน 2551 กลุ่มลุฟท์ฮันซาได้ประกาศเจตจำนงที่จะซื้อหุ้นในสายการบินบรัสเซลส์

2010s: การแก้ไขสภาวะการเงินของลุฟท์ฮันซ่า[แก้]

แอร์บัส เอ380 และโบอิง 747 ของลุฟท์ฮันซ่าที่ท่าอากาศยานแฟรงเฟิร์ต

ลุฟท์ฮันซ่าขาดทุน 381 ล้านยูโรในไตรมาสแรกของปี 2010 และอีก 13 ล้านยูโรในปี 2011[15] เนื่องจากภาวะเศรษฐกิจถดถอยและต้นทุนการปรับโครงสร้าง ส่วนหนึ่งของแผนการปรับโครงสร้าง บริษัทได้เริ่มโอนเที่ยวบินระยะใกล้ทั้งหมดนอกศูนย์กลางในแฟรงก์เฟิร์ต มิวนิก และดึสเซลดอร์ฟ ไปยังสายการบินต้นทุนต่ำใหม่อย่างเยอรมันวิงส์[16]

เครื่องบินโบอิง 737 ลำสุดท้ายของสายการบิน (737-300) ปลดประจำการเมื่อวันที่ 29 ตุลาคม 2016 หลังจากเที่ยวบินจากมิลานไปยังแฟรงก์เฟิร์ต[17] สายการบินได้สั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 787-9 จำนวน 20 ลำและเครื่องบินแอร์บัส เอ350-900 อีกจำนวน 20 ลำสำหรับการเปลี่ยนและขยายฝูงบินของบริษัทเองและในกลุ่ม

2020s: วิกฤตโควิด-19 และการฟื้นฟูกิจการ[แก้]

เครื่องบินของลุฟท์ฮันซ่าที่จอดอยู่ที่ท่าอากาศยานเบอร์ลินบรันเดินบวร์คในช่วงวิกฤตโควิด-19

เมื่อวันที่ 19 มีนาคม 2020 ลุฟท์ฮันซ่ายกเลิกเที่ยวบินทั้งหมด 95 เปอร์เซ็นต์เนื่องจากการห้ามเดินทางเนื่องจากการแพร่ระบาดของโควิด-19 สายการบินขาดทุน 1 ล้านยูโรต่อชั่วโมงภายในเดือนเมษายน 2020 เมื่อวันที่ 25 มิถุนายน ผู้ถือหุ้นของ Deutsche Lufthsa AG ยอมรับเงินช่วยเหลือ 9,000,000,000 ยูโรจากกระทรวงกิจการเศรษฐกิจและพลังงานแห่งสหพันธรัฐ

ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2022 ลุฟต์ฮันซายืนยันว่าฝูงบินแอร์บัส เอ380 ทั้งหมดจะถูกปลดประจำการ ซึ่งถูกจัดเก็บไว้ตั้งแต่ต้นปี ค.ศ. 2020[18] ก่อนเปลี่ยนแปลงแผนการปลดในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2022 โดยมีแผนที่จะส่งคืนเครื่องบินจำนวน 5 ลำจากที่เก็บภายในปี ค.ศ. 2023 นอกจากนี้ยังมีตัวเลือกในการนำเครื่องบิน เอ380 ที่เหลือทั้งหมดแปดลำให้กลับมาให้บริการภายในปีค.ศ. 2024[19]

กิจการองค์กร[แก้]

สำนักงานใหญ่ของลุฟท์ฮันซ่าในโคโลญ

สำนักงานใหญ่[แก้]

สำนักงานใหญ่ของลุฟท์ฮันซ่าตั้งอยู่ในโคโลญจน์ ในปีค.ศ. 1986 ได้มีผู้ก่อการร้ายฝ่ายซ้ายได้วางระเบิดอาคาร โดยไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ[20][21] ในปีค.ศ. 2006 ผู้สร้างได้วางศิลาฤกษ์ก้อนแรกของสำนักงานใหญ่แห่งใหม่ของลุฟท์ฮันซ่าในเมืองโคโลญจน์ ภายในสิ้นปีค.ศ. 2007 ลุฟท์ฮันซ่าวางแผนที่จะย้ายพนักงาน 800 คนไปยังอาคารใหม่[22] อย่างไรก็ตาม ในช่วงต้นปีค.ศ. 2013 ลุฟต์ฮันซาได้เปิดเผยแผนการที่จะย้ายสำนักงานใหญ่จากโคโลญไปยังแฟรงก์เฟิร์ตภายในปี ค.ศ. 2017[23]

แผนกต่างๆ ของลุฟท์ฮันซ่าไม่ได้อยู่ที่สำนักงานใหญ่ในโคโลญ แต่จะตั้งอยู่ในศูนย์การบินลุฟท์ฮันซ่าที่ท่าอากาศยานแฟรงก์เฟิร์ตแทน[24][25]

บริษัทลูก[แก้]

ขนาดฝูงบินโดยสารของลุฟท์ฮันซ่ากรุ๊ป (รวมบริษัทลูกยกเว้นสายการบินขนส่งสินค้าที่ถือหุ้นทั้งหมด)

ลุฟท์ฮันซ่ามีบริษัทลูก ดังนี้:[26]

สายการบินลูก[แก้]

สายการบินลูกในอดีต[แก้]

บริษัทลูกอื่นๆ[แก้]

โรงเก็บเครื่องบินของลุฟท์ฮันซ่าเทคนิคที่แฟรงก์เฟิร์ต

อัตลักษณ์องค์กร[แก้]

โลโก้[แก้]

โลโก้ของลุฟท์ฮันซา ซึ่งเป็นรูปนกกระเรียนขณะบิน โดยถูกสร้างขึ้นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1918 โดยออตโต เฟิร์ล โลโก้นี้เป็นส่วนหนึ่งของลวดลายเครื่องบินของสายการบินเยอรมันแห่งแรก Deutsche Luft-Reederei (ตัวย่อ DLR) ซึ่งเริ่มให้บริการทางอากาศเมื่อวันที่ 5 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1919 ในปีค.ศ. 1926 สายการบิน Deutsche Luft Hansa ได้นำสัญลักษณ์นี้มาใช้ และลุฟท์ฮันซ่าก็ได้นำโลโก้นี้ไปใช้ในปีค.ศ.1963

นักออกแบบชาวเยอรมัน Otl Aicher ได้สร้างโลโก้ลวดลายสำหรับสายการบินในปีค.ศ. 1967 คือโลโก้นกกระเรียนแสดงในวงกลม

ลวดลายอากาศยาน[แก้]

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง ลุฟท์ฮันซ่ายังคงใช้สีน้ำเงินและสีเหลืองเป็นสีหลักและโลโก้นกกระเรียน ตั้งแต่ต้นทศวรรษ 1960 เป็นต้นมา ลุฟท์ฮันซ่าใช้แบบอักษรเฮลเวติกาบนชื่อของสายการบิน ลวดลายของปี 1970 มีจุดเด่นที่ครึ่งบนของลำตัวที่ทาด้วยสีขาวล้วนที่ด้านบน และลำตัวด้านล่าง (ครึ่งล่าง รวมถึงเครื่องยนต์) เป็นอะลูมิเนียมสีเทา/เงิน ด้านล่างแถบหน้าต่างสีน้ำเงินและจมูกที่ทาสีดำ โลโก้เครนถูกทาสีฟ้าบนเครื่องยนต์ ที่ครึ่งล่างของลำตัวด้านล่างหน้าต่างห้องนักบิน และวงกลมสีเหลืองในแถบสีน้ำเงินที่ส่วนหาง

ในปีค.ศ. 1967 นักออกแบบชาวเยอรมัน Otl Aicher ได้ออกแบบลวดลายให้ลุฟท์ฮันซ่า โดยลวดลายนี้จะเป็นสีเหลืองบนครีบหางสีน้ำเงิน เฮลเวติกาถูกใช้เป็นแบบอักษรหลักสำหรับทั้งการตกแต่งและสิ่งพิมพ์ แถบสีน้ำเงินและโครงร่างสีทั่วไปของเครื่องบินยังคงอยู่จากการตกแต่งก่อนหน้า

แนวคิดของไอเชอร์ยังคงอยู่ในการออกแบบปี 1988 แต่แถบหน้าต่างถูกนำออกและทาลำตัวด้วยสีเทา

ในปีค.ศ. 2018 ลุฟท์ฮันซ่าเปลี่ยนลวดลายใหม่ โดยมีโลโก้นกกระเรียนเช่นเดียว แต่พื้นหลังเปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีน้ำเงินเข้ม โคลงแนวตั้งและลำตัวด้านหลังทาด้วยสีน้ำเงินเข้ม และโคนหางยังคงเป็นสีขาว ลำตัวเครื่องบินหลักถูกทาด้วยสีขาวทั้งหมด และมีการทาสีชื่อแบรนด์ "ลุฟท์ฮันซ่า" เหนือหน้าต่างด้วยสีน้ำเงินเข้มเช่นกัน

การสนับสนุน[แก้]

ลุฟต์ฮันซาเป็นผู้สนับสนุนสโมสรไอน์ทรัคท์ฟรังค์ฟวร์ท ในรายการบุนเดิสลีกา[28] ลุฟท์ฮันซ่ากรุ๊ปยังสนับสนุนมูลนิธิช่วยเหลือด้านกีฬาของเยอรมันเพื่อส่งเสริมเป้าหมายทางสังคมการเมืองและนักกีฬาที่องค์กรให้การสนับสนุน[29]

จุดหมายปลายทาง[แก้]

ดูบทความหลักที่: รายชื่อจุดหมายปลายทางของลุฟท์ฮันซ่า

ข้อตกลงการทำการบินร่วม[แก้]

ณ เดือนมกราคม ค.ศ. 2023 ลุฟท์ฮันซ่าได้มีข้อตกลงการบินร่วมกับสายการบินดังต่อไปนี้:[30][31]

LH เป็นส่วนหนึ่งของลุฟท์ฮันซ่ากรุ๊ป

ฝูงบิน[แก้]

ณ เดือนมกราคม ค.ศ. 2023 ลุฟท์ฮันซ่ามีเครื่องบินประจำการในฝูงบิน ดังนี้:[39][40][41]

ฝูงการบินหลักของลุฟท์ฮันซ่า
เครื่องบิน ประจำการ คำสั่งซื้อ ที่นั่ง หมายเหตุ
F J W Y รวม อ้างอิง
แอร์บัส เอ319-100 26 — — 24 — 102 126 [42]
แอร์บัส เอ320-200 53 — — 28 — 126 154 [43]
แอร์บัส เอ320นีโอ 30 46 — 28 — 138 164 [44]
แอร์บัส เอ321-100 20 — — 26 — 161 187 [45]
แอร์บัส เอ321-200 43 — — 26 — 161 187 [46]
แอร์บัส เอ321นีโอ 15 24 — 28 — 173 201 [47][48] มีการจัดเรียงที่นั่งแบบแอร์บัสเคบินเฟลกซ์
แอร์บัส เอ330-300 13 — — 42 28 185 255 [49]
แอร์บัส เอ340-300 17 — — 42 — 225 267 [50] ผู้ให้บริการใหญ่ที่สุด
ทดแทนด้วยโบอิง 787-9[51]
28 181 251 [52]
30 221 279 [52]
18 21 261 300 [52]
แอร์บัส เอ340-600 15 — 8 44 32 213 297 [53] ห้าลำนำกลับมาจากการจัดเก็บระยะยาวในปลายปี 2022, อีกห้าลำจะถูกนำกลับมาจากการจัดเก็บระยะยาวในปี 2023[54]
แอร์บัส เอ350-900 20 28[55] — 48 21 224 293 [56] ส่งมอบตั้งแต่ ค.ศ 2016[57][58]
36 262 319 [59]
30 24 241 295 [60] สี่ลำรับต่อจากฟิลิปปินส์แอร์ไลน์ และยังคงใช้การจัดเรียงห้องโดยสารเดิม[61][62]
แอร์บัส เอ380-800 4 — 8 78 52 371 509 หกลำขายคืนให้แอร์บัส[63] อีกสี่ลำอยู่ในการจัดเก็บระยะยาว[64]
ลุฟท์ฮันซ่าจะนำเอ380 กลับมาให้บริการหกลำในฤดูร้อนของปี 2023 พร้อมตัวเลือกสำหรับอีกสี่ลำในปี 2024[65][66][67]
โบอิง 747-400 8 — — 67 32 272 371 [68] ทั้งหมดจะปลดประจำการภายในปี 2025 และทดแทนด้วยโบอิง 777-9[51][69]
43 308 383 [70]
โบอิง 747-8I 19 — 8 92 32 208 340 [71] ผู้ให้บริการรายใหญ่ที่สุดของ โบอิง 747-8I.[72][73]
รวม D-ABYP, โบอิง 747 ลำที่ 1,500 ของโลก[74]
80 244 364 [75]
โบอิง 777-9 — 20 TBA เริ่มส่งมอบในปี 2025[76]
ทดแทน โบอิง 747-400 และ แอร์บัส เอ340[51][69]
โบอิง 787-9 2 30[77] — 26 21 247 294 [78] ส่งมอบตั้งแต่ปี 2022 เพื่อทดแทน แอร์บัส เอ340[79]
บางลำจะส่งต่อให้กับสวิสและ/หรือออสเตรียนแอร์ไลน์[80]ห้าคำสั่งซื้อโอนย้ายมาจากไห่หนานแอร์ไลน์ โดยจะใช้การจัดเรียงที่นั่งเดิมของไห่หนาน
รวม 280 148

ณ เดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2022 ฝูงบินของลุฟท์ฮันซ่ามีอายุเฉลี่ย 12.7 ปี

บริการ[แก้]

โปรแกรมสะสมไมล์[แก้]

โปรแกรมสะสมไมล์ Miles & More ของลุฟท์ฮันซ่าจะใช้ร่วมกันระหว่างสายการบินในยุโรปหลายแห่ง ได้แก่ สายการบินในเครือทั้งหมดของลุฟท์ฮันซ่า (ไม่รวมกิจการร่วมค้าของซันเอกซ์เพรส), ค็อนดอร์ (เดิมเป็นของลุฟท์ฮันซ่า), โครเอเชียแอร์ไลน์, ล็อตโปแลนด์, และลักซ์แอร์ (เดิมเป็นส่วนหนึ่งของลุฟท์ฮันซ่า)[81] สมาชิก Miles & More จะได้รับไมล์สะสมจากเที่ยวบินของลุฟท์ฮันซ่าและเที่ยวบินพันธมิตรของสตาร์อัลไลแอนซ์ ตลอดจนผ่านบัตรเครดิตของลุฟท์ฮันซ่าและการซื้อสินค้าผ่านร้านค้าของสายการบิน สถานะภายใน Miles & More จะพิจารณาจากไมล์ที่บินระหว่างหนึ่งปีปฏิทินกับพันธมิตรเฉพาะราย ระดับสมาชิกประกอบด้วย: สมาชิก Miles & More (ไม่มีเกณฑ์ขั้นต่ำ), ผู้เดินทางบ่อย (ระดับเงิน 35,000 ไมล์ (56,000 กม.) หรือ 30 เที่ยวบินส่วนบุคคล), วุฒิสมาชิก (ระดับทอง 100,000 ไมล์ (160,000 กม.)), และ HON Circle (สีดำ 600,000 ไมล์ (970,000 กม.) เกณฑ์ในสองปีปฏิทิน) ระดับสถานะของ Miles & More ทั้งหมดที่สูงกว่าสมาชิก Miles & More มอบสิทธิ์การเข้าใช้ห้องรับรองและไมล์โบนัส โดยระดับที่สูงขึ้นจะมอบสิทธิประโยชน์พิเศษมากกว่า[82]

ห้องโดยสาร[แก้]

ชั้นหนึ่ง[แก้]

ที่นั่งชั้นหนึ่งบนโบอิง 747-8I

ที่นั่งชั้นหนึ่งของลุฟท์ฮันซ่าจะมีให้บริการบนเครื่องบินระยะไกลส่วนใหญ่ (แอร์บัส เอ340-600 ทุกลำ ส่วนหน้าของชั้นบนของแอร์บัส เอ380 ทุกลำ และส่วนจมูกของดาดฟ้าหลักของโบอิง 747-8 ทุกลำ) แต่ละที่นั่งปรับเป็นเตียงขนาด 2 เมตร (6 ฟุต 7 นิ้ว) พร้อมปลั๊กไฟสำหรับอุปกรณ์ตั้งโต๊ะ และสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อความบันเทิง มีบริการอาหารตามความต้องการ ลุฟท์ฮันซามีเคาน์เตอร์เช็คอินสำหรับผู้โดยสารชั้นหนึ่งโดยเฉพาะในสนามบินส่วนใหญ่ และมีห้องรับรองชั้นหนึ่งโดยเฉพาะในแฟรงก์เฟิร์ตและมิวนิก รวมถึงอาคารผู้โดยสารชั้นหนึ่งโดยเฉพาะในแฟรงก์เฟิร์ต ผู้โดยสารขาเข้ามีตัวเลือกในการใช้สิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับผู้โดยสารขาเข้าชั้นหนึ่งของลุฟท์ฮันซ่า

ชั้นธุรกิจ[แก้]

ที่นั่งชั้นธุรกิจบนโบอิง 747-8I

ที่นั่งชั้นธุรกิจจะมีให้ให้บริการบนเครื่องบินระยะไกลทุกลำ ที่นั่งแปลงเป็นเตียงนอนราบขนาด 2 เมตร (6 ฟุต 7 นิ้ว) และมีปลั๊กไฟสำหรับแล็ปท็อปและเครื่องอำนวยความสะดวกเพื่อความบันเทิง[83] ลุฟท์ฮันซ่ามีเคาน์เตอร์เช็คอินสำหรับชั้นธุรกิจโดยเฉพาะที่สนามบินทุกแห่ง รวมถึงห้องรับรองสำหรับชั้นธุรกิจโดยเฉพาะที่สนามบินส่วนใหญ่ หรือห้องรับรองพิเศษที่สนามบินอื่นๆ รวมถึงห้องรับรองต้อนรับของลุฟท์ฮันซ่าเมื่อเดินทางมาถึงแฟรงก์เฟิร์ต ในปีค.ศ. 2014 ชั้นธุรกิจของเครื่องบินลำตัวกว้างทุกลำมีที่นั่งแบบปรับนอนราบได้[84]

ชั้นประหยัดพรีเมียม[แก้]

เปิดตัวใน ค.ศ. 2014 ที่นั่งชั้นประหยัดพรีเมียมของลุฟท์ฮันซาจะมีให้บริการบนเครื่องบินระยะไกลทุกลำ โดยเริ่มด้วยโบอิง 747-8I การออกแบบที่นั่งจะคล้ายกับห้องโดยสารชั้นประหยัดพรีเมียมของแอร์แคนาดา หรือชั้นโดยสารเวิลด์เทรเวลเลอร์พลัส ของบริติชแอร์เวย์ ชั้นประหยัดพรีเมียมมีระยะห่าง 38 นิ้ว (970 มม.) และความกว้างมากกว่าชั้นประหยัดสูงสุด 3 นิ้ว (76 มม.) ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับเครื่องบิน เบาะนั่งยังมีจอความบันเทิงด้านหลังเบาะนั่งส่วนตัวขนาด 11 หรือ 12 นิ้ว (280 หรือ 300 มม.) และที่วางแขนแยกที่นั่งขนาดใหญ่ขึ้น

ชั้นประหยัด[แก้]

ที่นั่งชั้นประหยัดบนโบอิง 747-8I

ที่นั่งชั้นประหยัดของลุฟท์ฮันซ่าที่ให้บริการบนเครื่องบินระยะไกล จะมีระยะห่างระหว่างที่นั่ง 31 นิ้ว (790 มม.) ยกเว้นบนแอร์บัส เอ380 ที่จะมีระยะห่างระหว่างที่นั่ง 33 นิ้ว (840 มม.) ผู้โดยสารจะได้รับอาหารและเครื่องดื่มฟรี ทุกที่นั่งจะมีหน้าจอระบบความบันเทิง (Audio-Video-On-Demand; AVOD) ให้บริการ

ห้องรับรองและอาคารผู้โดยสาร[แก้]

อาคารผู้โดยสารสำหรับผู้โดยสารชั้นหนึ่งที่ท่าอากาศยานแฟรงก์เฟิร์ต

ลุฟท์ฮันซ่าให้บริการห้องรับรองสี่ประเภทภายในเครือข่าย: ชั้นหนึ่ง, วุฒิสมาชิก, ธุรกิจ และห้องรับรองต้อนรับ ห้องรับรองผู้โดยสารขาออกแต่ละแห่งสามารถเข้าถึงได้ทั้งผ่านชั้นโดยสาร หรือสถานะ Miles and More/Star Alliance; ห้องรับรองถูกจำกัดไว้สำหรับผู้โดยสารระดับพรีเมียมขาเข้าของลุฟท์ฮันซ่ากรุ๊ปและยูไนเต็ดแอร์ไลน์[85]

ลุฟท์ฮันซ่ายังให้บริการอาคารผู้โดยสารชั้นหนึ่งโดยเฉพาะที่ท่าอากาศยานแฟรงก์เฟิร์ต อาคารผู้โดยสารแห่งนี้มีจำกัดเฉพาะผู้โดยสารชั้นหนึ่ง, ชั้นหนึ่งของลุฟท์ฮันซ่ากรุ๊ป และสมาชิก HON Circle ในอาคารผู้โดยสารจะมีร้านอาหารบริการเต็มรูปแบบ บาร์เต็มรูปแบบ ห้องรับรองซิการ์ ห้องพักผ่อน และสำนักงาน รวมทั้งห้องอาบน้ำ ผู้เข้าพักจะถูกขับตรงไปยังเที่ยวบินที่ออกเดินทางโดยรถเมอร์เซเดส เอส-คลาสหรือ วี-คลาส หรือรถพอร์เชอ คาเยนน์ หรือ พานาเมร่า

บริการรถขนส่ง[แก้]

ลุฟท์ฮันซ่าให้บริการรถบัสจากท่าอากาศยานนูเรมเบิร์กไปยังท่าอากาศยานมิวนิก ซึ่งได้กลับมาให้บริการในค.ศ. 2021 เพื่อแทนที่เที่ยวบินระยะสั้นระหว่างทั้งสองเมือง[86] ลุฟท์ฮันซาเคยให้บริการรถโดยสารจากนูเรมเบิร์กไปยังมิวนิกในปลายทศวรรษ 1990[87]

หมายเหตุ[แก้]

  1. ↑ ลุฟท์ฮันซ่ายังรวม ท่าอากาศยานเบอร์ลินบรันเดินบวร์ค, ท่าอากาศยานดึสเซิลดอร์ฟ, ท่าอากาศยานนานาชาติเวียนนา และ ท่าอากาศยานซือริชเป็นฐานการบิน[1] ฐานการบินเหล่านี้ไม่ได้มีการระบุไว้ เพราะเป็นฐานการบินของ ยูโรวิงส์, ออสเตรียนแอร์ไลน์, และ สวิสอินเตอร์เนชันแนลแอร์ไลน์ตามลำดับ ซึ่งเป็นสายการบินในเครือของลุฟท์ฮันซ่ากรุ๊ป. ด้วยเหตุผลเดียวกัน จึงไม่มีการระบุฐานการบินของยูโรวิงส์อื่นๆ รวมอยู่ด้วย

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "Airport information". Lufthansa. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 December 2021. สืบค้นเมื่อ 15 February 2022.
  2. ↑ Annual Report 2021 (PDF) (Report). Lufthansa Group. 19 March 2022.{{cite report}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  3. ↑ "Lufthansa". Star Alliance. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 July 2014. สืบค้นเมื่อ 5 July 2014. The airlines engaged in the passenger transportation business are Lufthansa German Airlines...
  4. ↑ "10 Lufthansa Facts You Should Know". Go Travel Your Way. 12 February 2016. สืบค้นเมื่อ 20 February 2017.
  5. ↑ "We hereby invite our shareholders to attend the 51st Annual General Meeting" (PDF). investor-relations.lufthansa.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 14 July 2011. สืบค้นเมื่อ 25 August 2009.
  6. ↑ "As Time Flies By". Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 19 April 2013.
  7. ↑ Starzmann, Maria Theresia (September 2015). "The Materiality of Forced Labor: An Archaeological Exploration of Punishment in Nazi Germany". International Journal of Historical Archaeology. 19 (3): 647–663 – โดยทาง JStor.
  8. ↑ 8.0 8.1 "We Call on Luftag". Flight International (5 February 1954): 165. สืบค้นเมื่อ 19 April 2013.
  9. ↑ Welle (www.dw.com), Deutsche. "Why Lufthansa reduces its Nazi past to a sidenote | DW | 14.03.2016". DW.COM (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2020-12-25.
  10. ↑ Rieger, Tobias (2020-04-13). "Kurt Knipfer". Beamte nationalsozialistischer Reichsministerien (ภาษาเยอรมัน). สืบค้นเมื่อ 2020-12-25.
  11. ↑ "A German Airline Again". Flight. 15 April 1955. pp. 472–473. สืบค้นเมื่อ 9 July 2013.
  12. ↑ "Die Tabellen-Piloten". Der Spiegel (22/1955): 32–40. 25 May 1955. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 October 2011. สืบค้นเมื่อ 19 April 2013.
  13. ↑ Chronik, Lufthansa Group-. "Chronicle". Lufthansa Group - Chronik (ภาษาอังกฤษ).
  14. ↑ Bamber, Greg (2009). Up in the air : how airlines can improve performance by engaging their employees. Internet Archive. Ithaca : ILR Press/Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4747-1.
  15. ↑ "Lufthansa to Scrap 3,500 Administrative Jobs as Losses Widen". Bloomberg.com (ภาษาอังกฤษ). 2012-05-03. สืบค้นเมื่อ 2022-12-07.
  16. ↑ "Lufthansa on course with its SCORE programme - News & Releases - Lufthansa Group". web.archive.org. 2013-10-12. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-10-12. สืบค้นเมื่อ 2022-12-07.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  17. ↑ "Lufthansa phases out last Boeing 737 after nearly 50 years | Airframes content from ATWOnline". web.archive.org. 2016-10-29. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-10-29. สืบค้นเมื่อ 2022-12-07.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  18. ↑ "Lufthansa löst A380-Flotte komplett auf". aero.de (ภาษาเยอรมัน). 2022-04-01.
  19. ↑ Eiselin, Stefan (2022-06-30). "Lufthansa prüft, noch mehr Airbus A380 zurückzubringen". aeroTELEGRAPH (ภาษาเยอรมันสูง (สวิส)).
  20. ↑ Facebook; Twitter; options, Show more sharing; Facebook; Twitter; LinkedIn; Email; URLCopied!, Copy Link; Print (1986-10-28). "Terrorists Shoot Berlin Official, Bomb Airline". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). {{cite web}}: |last= มีชื่อเรียกทั่วไป (help)
  21. ↑ Ap (1986-10-29). "AROUND THE WORLD; Bomb Rips Offices Of Lufthansa in Cologne". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2022-12-06.
  22. ↑ maineditor (2014-02-01). "Grundsteinlegung für Lufthansa Verwaltung in Köln". Kfz.net (ภาษาเยอรมัน).
  23. ↑ "Lufthansa deepens cuts; to close head office in Cologne | Operations content from ATWOnline". web.archive.org. 2013-05-28. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-09-27. สืบค้นเมื่อ 2022-12-06.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  24. ↑ Group, Lufthansa. "Contact person". Lufthansa Group (ภาษาอังกฤษ).
  25. ↑ Relations, Lufthansa Group Investor. "Contact person". Lufthansa Group Investor Relations (ภาษาอังกฤษ).
  26. ↑ Annual Report 2020 (PDF) (Report). Lufthansa Group. 4 March 2021. Archived (PDF) from the original on 27 November 2021.
  27. ↑ "Brussels Airlines sans Eurowings". Site-Trends-FR (ภาษาฝรั่งเศส). 2019-06-26.
  28. ↑ Long, Michael (2011-11-01). "German giants sign Samsung extension". SportsPro (ภาษาอังกฤษแบบบริติช).
  29. ↑ "Sports sponsorship - Corporate Citizenship - Lufthansa Group". web.archive.org. 2015-04-16. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-04-16. สืบค้นเมื่อ 2022-12-06.
  30. ↑ "Lufthansa codeshare partners". Cologne: Lufthansa Group. Retrieved 1 June 2020.
  31. ↑ "Lufthansa Group and Star Alliance partners". Cologne: Lufthansa Group. Retrieved 1 June 2020.
  32. ↑ "Air Astana and Lufthansa Sign Codeshare Agreement". AviationPros.com. 15 March 2017. สืบค้นเมื่อ 16 March 2017.
  33. ↑ Casey, David (17 February 2021). "Lufthansa and airBaltic begin codeshare relationship". Routes. Informa. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 April 2021. สืบค้นเมื่อ 15 February 2022.
  34. ↑ Liu, Jim (20 March 2018). "ANA extends Lufthansa codeshares to the Baltics in S18". Routesonline. สืบค้นเมื่อ 20 March 2018.
  35. ↑ "Cathay Pacific extend codeshare partnership". businesstraveller.com. 15 Jul 2019. สืบค้นเมื่อ 1 June 2020.
  36. ↑ "Etihad and Lufthansa strike code-share deal - The National". 16 December 2016.
  37. ↑ Liu, Jim (20 January 2020). "United resumes Lufthansa codeshare to Russia from Feb 2020". Routesonline. สืบค้นเมื่อ 20 January 2020.
  38. ↑ "LUFTHANSA / VISTARA BEGINS CODESHARE PARTNERSHIP FROM AUG 2022". Aeroroutes. 23 August 2022.
  39. ↑ "Lufthansa Fleet". Lufthansa. Retrieved 6 December 2022.
  40. ↑ Group, Lufthansa. "Lufthansa and Regional Partners". Lufthansa Group (ภาษาอังกฤษ).
  41. ↑ "Lufthansa Fleet Details and History". www.planespotters.net.
  42. ↑ "Lufthansa Airbus A319" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  43. ↑ "Lufthansa Airbus A320-200" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  44. ↑ "Lufthansa Airbus A320neo" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  45. ↑ "Lufthansa Airbus A321" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  46. ↑ "Lufthansa Airbus A321" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  47. ↑ "Lufthansa Airbus A321neo" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  48. ↑ Wenzel, Nick (4 May 2019). "Lufthansa adds first A321neo to its fleet". International Flight Network (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2019-09-05.
  49. ↑ "Lufthansa Airbus A330-300 (255 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  50. ↑ "Lufthansa Airbus A340-300 (251 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  51. ↑ 51.0 51.1 51.2 "Lufthansa neemt vervroegd afscheid van deel A380-, A340- en 747-vloot". 7 April 2020.
  52. ↑ 52.0 52.1 52.2 "Lufthansa Airbus A340-300 (267 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  53. ↑ "Lufthansa Airbus A340-600 (297 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  54. ↑ "Lufthansa to Remove 5 Airbus A340-600s from Desert Storage". simpleflying.com. 25 June 2021.
  55. ↑ airbus.com Orders & Deliveries November 2022 retrieved 18 December 2022
  56. ↑ "Lufthansa Airbus A350-900 (293 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  57. ↑ "Lufthansa takes delivery of its first A350 aircraft". Airbus.com. สืบค้นเมื่อ 21 December 2016.
  58. ↑ "Lufthansa Group orders 40 state-of-the-art Boeing 787-9 and Airbus A350-900 long-haul aircraft" (Press release). Lufthansa Group. 19 September 2013. สืบค้นเมื่อ 13 March 2019.
  59. ↑ "Lufthansa Airbus A350-900 (319 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  60. ↑ "Lufthansa Airbus A350-900 (295 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 14 May 2022.
  61. ↑ aerotelegraph.com 12 July 2021
  62. ↑ "Representing Munich: Lufthansa Introduces Another Airbus A350". Simple Flying. สืบค้นเมื่อ 30 March 2022.
  63. ↑ aero.de (German) 3 November 2021
  64. ↑ "Lufthansa reaktiviert insgesamt vier Airbus A380". reisetopia (ภาษาเยอรมัน). 2022-12-19.
  65. ↑ Schlappig, Ben (27 June 2022). "Lufthansa Airbus A380 Returning In 2023!!!". One Mile At A Time.
  66. ↑ Philip, Siddharth Vikram (27 June 2022). "Lufthansa to Bring Back A380 in Reversal as Travel Demand Soars". Bloomberg.
  67. ↑ aerotelegraph.com 30 June 2022
  68. ↑ "Lufthansa Boeing 747-400 (371 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  69. ↑ 69.0 69.1 "Lufthansa seeks to boost Boeing fleet size to 35% | DUBAI AIRSHOW 2017". www.dubaiairshow.aero (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-09-14. สืบค้นเมื่อ 2017-09-14.
  70. ↑ "Lufthansa Boeing 747-400 (383 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  71. ↑ "Lufthansa Boeing 747-8 (340 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  72. ↑ "747 Model Orders and Deliveries summary" เก็บถาวร 2018-09-28 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Boeing, December 2019. Retrieved January 27, 2020.
  73. ↑ https://aviationvector.com/which-airlines-operate-the-boeing-747-8/
  74. ↑ Cha, Frances. "Aviation milestone as Boeing delivers 747 number 1,500". CNN (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-06-16.
  75. ↑ "Lufthansa Boeing 747-8 (364 ver)" (PDF). Lufthansa. สืบค้นเมื่อ 5 October 2020.
  76. ↑ "Boeing Cuts Firm 777X Orders By A Third". Simple Flying. 2 February 2021.
  77. ↑ "Lufthansa Group Selects New 777-8 Freighter, Orders Additional 787s". Boeing Media Room. 9 May 2022.
  78. ↑ "Lufthansa Boeing 787-9". Planespotters. สืบค้นเมื่อ 31 October 2022.
  79. ↑ "Lufthansa orders 40 Boeing 787-9 and Airbus A350-900 long-haul planes". Reuters. 13 March 2019.
  80. ↑ aerotelegraph.com (German) 6 July 2021
  81. ↑ "All partners at a glance". Miles & More. Retrieved 29 July 2019.
  82. ↑ "Benefits for frequent flyers compared". Miles & More. Retrieved 29 July 2019.
  83. ↑ Nast, Condé (2012-12-11). "Photos: Inside Lufthansa's New Business Class". Condé Nast Traveler (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  84. ↑ "Lufthansa unveils new fully-flat business class seat – Business Traveller". web.archive.org. 2020-12-05. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-12-05. สืบค้นเมื่อ 2022-12-06.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  85. ↑ "Lounges". Lufthansa. Retrieved 16 February 2022.
  86. ↑ "Neuer Service für Lufthansa-Expressbus Nürnberg-München". airliners.de (ภาษาเยอรมัน).
  87. ↑ "Lufthansa - Aktuell". web.archive.org. 1996-11-09. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1996-11-09. สืบค้นเมื่อ 2022-12-06.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ลุฟท์ฮันซ่า&oldid=10531436"