เอียวหู (หยาง หยง)
เอียวหู (หยาง หยง) | |
|---|---|
| 楊顒 | |
| ขุนนางสำนักตะวันออก (東曹屬 ตงเฉาฉู่) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. ? – ค.ศ. ? | |
| นายทะเบียน (主簿 จู่ปู้) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. ? – ค.ศ. ? | |
| เจ้าเมืองปากุ๋น (巴郡太守 ปาจฺวิ้นไท่โฉ่ว) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. ? – ค.ศ. ? | |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | ไม่ทราบ นครเซียงหยาง มณฑลหูเป่ย์ |
| เสียชีวิต | ไม่ทราบ |
| อาชีพ | ขุนนาง |
| ชื่อรอง | จื่อเจา (子昭) |
เอียวหู[1] มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า หยาง หยง (จีน: 楊顒; พินอิน: Yáng Yóng) ชื่อรอง จื่อเจา (จีน: 子昭; พินอิน: Zǐzhāo) เป็นขุนนางของรัฐจ๊กก๊กในยุคสามก๊กของจีน
ประวัติ[แก้]
เอียวหูเป็นชาวเมืองซงหยง (襄陽 เซียงหยาง) ในมณฑลเกงจิ๋ว ซึ่งอยู่บริเวณนครเซียงหยาง มณฑลหูเป่ย์ในปัจจุบัน เอียวหูเป็นคนในตระกูลเดียวกันเอียวหงี ได้ติดตามเล่าปี่เข้ามณฑลเอ๊กจิ๋ว (ครอบคลุมพื้นที่ของมณฑลเสฉวนและนครฉงชิ่งในปัจจุบัน) ได้รับตำแหน่งเจ้าเมือง (太守 ไท่โฉ่ว) ของเมืองปากุ๋น (巴郡 ปาจฺวิ้น) และตำแหน่งนายทะเบียน (主簿 จู่ปู้) ของจูกัดเหลียง[2] ทั้งเอียวหูและเอียวหงีอาศัยอยู่ริมแม่น้ำไกซุย (沔水 เหมี่ยนฉุ่ย) โดยเอียวหงีอาศัยอยู่ต้นน้ำและเอียวหูอาศัยอยู่ปลายน้ำ[3]
ในช่วงที่เอียวหูเป็นนายทะเบียนของจูกัดเหลียงผู้เป็นอัครมหาเสนาบดีของรัฐจ๊กก๊กในยุคสามก๊ก เอียวหูเห็นจูกัดเหลียงตรวจสอบบัญชีด้วยตนเอง จึงแนะนำจูกัดเหลียงอย่างตรงไปตรงมาว่า "การปกครองรัฐก็เฉกเช่นเดียวกับการปกครองบ้าน มีการระบบจัดการและการแบ่งหน้าที่ให้ทำเป็นที่แน่นอน ยกตัวอย่างในการปกครองบ้าน บ่าวไพร่มีหน้าที่ทำนา หญิงรับใช้มีหน้าที่ทำอาหาร ไก่มีหน้าที่ขัน สุนัขมีหน้าที่เฝ้าบ้านป้องกันผู้ร้าย วัวมีหน้าที่บรรทุกของ และม้ามีหน้าที่ควบทางไกล แต่ละคนมีหน้าที่ของตนเอง แบ่งสรรปันส่วนอย่างชัดเจน เจ้านายจึงพักผ่อนได้อย่างสงบ อยู่กินได้อย่างสบายใจ หากลงมือจัดการทุกอย่างด้วยตนเอง โดยไม่แบ่งงานให้ทำ ก็มีแต่จะทำให้ตัวเองเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ในท้ายที่สุดก็ไม่สำเร็จการใด ๆ ความสามารถและสติปัญญาของนายท่านเทียบไม่ได้กับบ่าวไพร่ ไก่ และสุนัขไม่ใช่หรือ เทียบไม่ได้เลย แต่นายท่านกลับกระทำขัดกับหลักการของผู้เป็นนาย" เอียวหงียังยกตัวอย่างอุทาหรณ์จากกรณีของปิ่ง จี๋ (丙吉) และตันแผง (陳平 เฉินผิง) เพื่อเน้นย้ำถึงความสำคัญของการแบ่งงานและความรับผิดชอบ จูกัดเหลียงขอบคุณเอียวหูสำหรับความคิดเห็นนี้[4]
ต่อมาเอียวหูได้เป็นขุนนางสำนักตะวันออก (東曹屬 ตงเฉาฉู่) ทำหน้าที่คัดเลือกคนเข้ารับราชการ เอียวหูเสียชีวิตระหว่างปฏิบัติหน้าที่ จูกัดเหลียงเสียใจอย่างมากและร้องไห้เป็นเวลา 3 วัน[5] ในช่วงเวลาเดียวกัน ล่าย สฺยง (賴厷) บุตรชายของล่าย กง (賴恭) ผู้เป็นเสมียนของสำนักตะวันตก (西曹令史 ซีเฉาลิ่งฉื่อ) ก็เสียชีวิตเช่นกัน จูกัดเหลียงเขียนจดหมายถึงเตียวอี้และเจียวอ้วนว่า "เหล่าขุนนางได้สูญเสียล่าย สฺยง ส่วนเหล่าขุนทหารก็สูญเสียเอียวหู นี่เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ของราชสำนัก" [6]
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ (เอียวหูจึงว่าแก่ขงเบ้งว่า ท่านคิดการทั้งปวงเห็นจะเหนื่อย เอาเหงื่อต่างน้ำอดกินอดนอนจนซูบผอมถึงเพียงนี้ ข้าพเจ้าเห็นจะต้องคำสุมาอี้ว่า) "สามก๊ก ตอนที่ ๗๘". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ November 27, 2023.
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์) - ↑ (楊顒字子昭，楊儀宗人也。入蜀，為巴郡太守、丞相亮主簿。) อรรถาธิบายจากเซียงหยางจี้ในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 45.
- ↑ (洲大岸西有洄湖，停水數十畮，長數里，廣減百步，水色常綠。楊儀居上洄，楊顒居下洄，與蔡洲相對，在峴山南廣昌里。) ฉุ่ยจิงจู้ เล่มที่ 28.
- ↑ (亮嘗自校簿書，主簿楊顒直入，諫曰：“為治有體，上下不可相侵。請為明公以作家譬之。今有人，使奴執耕稼，婢典炊爨，雞主司晨，犬主吠盜，牛負重載，馬涉遠路。私業無曠，所求皆足，雍容高枕，飲食而已。忽一旦盡欲以身親其役，不復付任，勞其體力，為此碎務，形疲神困，終無一成。豈其智之不如奴婢雞狗哉？失為家主之法也。是故古人稱'坐而論道，謂之王公；作而行之，謂之士大夫。'故丙吉不問橫道死人而憂牛喘，陳平不肯知錢穀之數，云'自有主者'，彼誠達於位分之體也。今明公為治，乃躬自校簿書，流汗終日，不亦勞乎！”亮謝之。) จือจือทงเจี้ยน เล่มที่ 70.
- ↑ (後為東曹屬典選舉。顒死，亮垂泣三日。) เซียงหยางจี้.
- ↑ (恭子厷，為丞相西曹令史，隨諸葛亮於漢中，早夭，亮甚惜之，與留府長史參軍張裔、蔣琬書曰：“令史失賴厷，掾屬喪楊顒，為朝中損益多矣。”顒亦荊州人也。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 45
บรรณานุกรม[แก้]
- ตันซิ่ว (ศตวรรษที่ 3). จดหมายเหตุสามก๊ก (ซานกั๋วจื้อ).
- เผย์ ซงจือ (ศตวรรษที่ 5). อรรถาธิบายจดหมายเหตุสามก๊ก (ซานกั๋วจื้อจู้).
- ซือหม่า กวาง (1084). จือจื้อทงเจี้ยน.