เบ้งจ๋อง
เบ้งจ๋อง (เมิ่ง จง) | |
|---|---|
| 孟宗 | |
 ประติมากรรมแสดงเรื่องราวที่เบ้งจ๋องร้องไห้ที่ก่อไผ่และได้รับหน่อไม้จากยี่จับสี่เห่า | |
| เสนาบดีโยธาธิการ (司空 ซือคง) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 268 – ค.ศ. 271 | |
| กษัตริย์ | ซุนโฮ |
| เสนาบดีที่ปรึกษาฝ่ายขวา (右御史大夫 โย่ว-ยฺวี่ฉื่อต้าฟู) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 262 – ค.ศ. 268 | |
| กษัตริย์ | ซุนฮิว ซุนโฮ |
| เสนาบดีกรมวัง (光祿勳 กวางลู่ซฺวิน) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. ? – ค.ศ. 262 | |
| กษัตริย์ | ซุนเหลียง ซุนฮิว |
| เจ้าเมืองอิเจี๋ยง (豫章太守 ยฺวี่จางไท่โฉ่ว) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. ? – ค.ศ. ? | |
| กษัตริย์ | ซุนเหลียง |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | ไม่ทราบ อำเภอเซี่ยวชาง มณฑลหูเป่ย์ |
| เสียชีวิต | ค.ศ. 271 |
| บุตร | เมิ่ง จี๋ |
| อาชีพ | ขุนนาง |
| ชื่อรอง | กงอู่ (恭武) |
| ชื่ออื่น | เมิ่ง เหริน (孟仁) |
เบ้งจ๋อง[1] หรือ เม่งจง[2] (เสียชีวิต ค.ศ. 271) มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า เมิ่ง จง (จีน: 孟宗; พินอิน: Mèng Zōng) ชื่อรอง กงอู่ (จีน: 恭武; พินอิน: Gōngwǔ) ภายหลังเบ้งจ๋อง (เมิ่ง จง) เปลี่ยนชื่อเป็น เมิ่ง เหริน (จีน: 孟仁; พินอิน: Mèng Rén) เพื่อหลีกเลี่ยงการมีชื่อพ้องกับชื่อรองของจักรพรรดิซุนโฮ[a] เบ้งจ๋องเป็นขุนนางของรัฐง่อก๊กในยุคสามก๊กของจีน มีตำแหน่งสูงสุดเป็นเสนาบดีโยธาธิการ (司空 ซือคง) เบ้งจ๋องเป็นบุตรกตัญญูที่มีชื่อเสียงในจีนยุคโบราณ เรื่องราว "ร้องไห้ที่กอไผ่ก่อเกิดหน่อไม้" ในยี่จับสี่เห่า (ยี่สิบสี่ยอดกตัญญู) เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเบ้งจ๋อง
ประวัติ
[แก้]เบ้งจ๋องเป็นชาวอำเภอเหมิง (𫑡縣 เหมิงเซี่ยน) เมืองกังแฮ (江夏 เจียงเซี่ย) ซึ่งปัจจุบันคืออำเภอเซี่ยวฉาง นครเซี่ยวก่าน มณฑลหูเป่ย์[3][4] เมื่อเบ้งจ๋องอยู่ในวัยเยาว์ไปขอเข้าศึกษากับหลี่ ซู่ (李肅) ชาวเมืองลำหยง (南陽郡 หนานหยางจฺวิ้น)[5] เบ้งจ๋องศึกษาเล่าเรียนอย่างหนักทั้งกลางวันและกลางคืน หลี่ ซู่ยกย่องเบ้งจ๋องว่ามีความสามารถระดับอัครมหาเสนาบดี[6]
หลังจากเข้ารับราชการในง่อก๊ก เบ้งจ๋องเริ่มจากการเป็นนายทหารในสังกัดของจู จฺวี้ (朱據) ผู้เป็นขุนพลม้าทะยาน (驃騎將軍 เพี่ยวฉีเจียงจวิน) ต่อมาไปเป็นนายกองพันประจำอำเภอเหยียนฉือ (塩池司馬 เหยียนฉือซือหม่า)[7] และนายอำเภอของอำเภออู๋ (吳令 อู๋ลิ่ง) ในช่วงที่เบ้งจ๋องดำรงตำแหน่งนายอำเภอของอำเภออู๋ มารดาของเบ้งจ๋องเสียชีวิต ตามกฎหมายของง่อก๊กในเวลานั้น การรีบกลับบ้านไปร่วมงานศพโดยไม่ได้รับอนุญาตจากทางการท้องถิ่นถือเป็นความผิดร้ายแรงถึงขั้นประหารชีวิต แต่เบ้งจ๋องรีบกลับบ้านไปร่วมงานศพโดยไม่คำนึงถึงความเสี่ยงที่จะถูกประหารชีวิต จากนั้นเบ้งจ๋องก็ไปที่บู๊เฉียง (武昌 อู่ชาง; ปัจจุบันคือนครเอ้อโจว มณฑลหูเป่ย์) เพื่อรับโทษ เบ้งจ้องได้รับการช่วยเหลือจากลกซุนจึงได้รับการละเว้นโทษประหารชีวิต[8] ต่อมาเบ้งจ๋องได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าเมือง (太守 ไท่โฉ่ว) ของเมืองอิเจี๋ยง (豫章郡 ยฺวี่จางจฺวิ้น) แล้วย้ายมาเป็นเสนาบดีกรมวัง (光祿勳 กวางลู่ซฺวิน) หลังจากที่ซุนหลิมขึ้นมามีอำนาจในราชสำนักง่อก๊กในฐานะผู้สำเร็จราชแทนพระองค์ในรัชสมัยของซุนเหลียง เบ้งจ๋องก็มาอยู่ใต้บังคับบัญชาของซุนหลิม
ในปี ค.ศ. 258 เบ้งจ๋องได้รับคำสั่งจากซุนหลิมให้อ่านออกเสียงประกาศต่อศาลบรรพกษัตริย์เรื่องการปลดซุนเหลียงจากตำแหน่งจักรพรรดิ[9] หลังจากซุนหลิมตั้งให้ซุนฮิวขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิแทนที่ซุนเหลียง ซุนหลิมก็มีความคิดจะก่อกบฏ จึงให้เบ้งจ๋องเป็นตัวแทนของตนไปทูลขอซุนฮิวให้อนุญาตให้ซุนหลิมย้ายไปบู๊เฉียง[10] ซุนฮิวทรงอนุญาต แต่หลังจากนั้นไม่นานซุนฮิวก็ทรงวางแผนเชิญซุนหลิมมางานเลี้ยงและสังหารซุนหลิมได้เป็นผลสำเร็จ
ในปี ค.ศ. 262 ซุนฮิวทรงแต่งตั้งให้เบ้งจ๋องเป็นเสนาบดีที่ปรึกษาฝ่ายขวา (右御史大夫 โย่ว-ยฺวี่ฉื่อต้าฟู)[11]
ในปี ค.ศ. 264 ซุนโฮจักรพรรดิลำดับสุดท้ายของง่อก๊กขึ้นครองราชย์ เนื่องจากพระองค์มีชื่อรองว่า "ยฺเหวียนจง" (元宗) เบ้งจ๋อง (เมิ่ง จง) จึงเปลี่ยนชื่อเป็น "เมิ่ง เหริน" (孟仁)
ในปี ค.ศ. 267 ซุนโฮทรงมีรับสั่งให้เบ้งจ๋อง (ในชื่อใหม่ว่า "เมิ่ง เหริน") และเหยา ซิ่น (姚信) ผู้เป็นเสนาบดีพิธีการ (太常 ไท่ฉาง) นำเครื่องบูชาไปยังสุสานหมิงหลิง (明陵) อันเป็นสุสานของซุนโฮ[b] (孫和 ซุน เหอ) พระบิดาของซุนโฮ เพื่อทูลเชิญวิญญาณของซุนโฮ (ซุน เหอ) ที่สุสาน แล้วนำเสด็จไปสถิตยังศาล[12]
ในปี ค.ศ. 268 เบ้งจ๋องได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นเสนาบดีโยธาธิการ (司空 ซือคง)[13]
เบ้งจ๋องเสียชีวิตในปี ค.ศ. 271[14] ศพได้รับการฝังที่บู๊เฉียง[15]
ดูเพิ่ม
[แก้]หมายเหตุ
[แก้]- ↑ ชื่อรองของซุนโฮคือ "ยฺเหวียนจง" (元宗) หรือ "เฮ่าจง" (皓宗)
- ↑ สามก๊ก ฉบับเจ้าพระยาพระคลัง (หน) เรียกชื่อซุน เหอที่เป็นพระบิดาของซุนโฮ (ซุน เฮ่า) ด้วยชื่อว่า "ซุนโฮ" เช่นเดียวกัน
อ้างอิง
[แก้]- ↑ ("ฝ่ายซุนหลิมก็คิดอ่านตระเตรียมการให้เบ้งจ๋องคุมทหารหมื่นห้าพันพร้อมด้วยเครื่องศัสตราวุธออกไปตั้งอยู่ตำบลบูเฉียงนอกเมืองกังตั๋ง") "สามก๊ก ตอนที่ ๘๓". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ September 12, 2023.
- ↑ "ยี่จับสี่เห่า ๑๗. เม่งจง". วัชรญาณ. สืบค้นเมื่อ September 12, 2023.
- ↑ (仁字恭武，江夏人也，本名宗，避皓字，易焉。) อรรถาธิบายจากอู๋ลู่ในสามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ (孟嘉字萬年，江夏鄳人，吳司空宗曾孫也。) จิ้นชู เล่มที่ 98.
- ↑ [（孟仁）少從南陽李肅學。] อรรถาธิบายจากอู๋ลู่ในสามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ (其讀書夙夜不懈，肅奇之，曰：「卿宰相器也。」) อรรถาธิบายจากอู๋ลู่ในสามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ [（孟仁）初爲驃騎將軍朱據軍吏，將母在營。旣不得志，又夜雨屋漏，因起涕泣，以謝其母，母曰：「但當勉之，何足泣也？」據亦稍知之，除爲塩池司馬。] อรรถาธิบายจากอู๋ลู่ในสามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ (其後吳令孟宗喪母奔赴，已而自拘於武昌以聽刑。陸遜陳其素行，因爲之請，權乃減宗一等，後不得以爲比，因此遂絶。) สามก๊กจี่ เล่มที่ 47.
- ↑ [（綝）使光祿勳盂宗告廟廢亮] สามก๊กจี่ เล่มที่ 64.
- ↑ [（綝）因孟宗求出屯武昌] สามก๊กจี่ เล่มที่ 64.
- ↑ [（永安五年）冬十月，以衞將軍濮陽興爲丞相，廷尉丁密、光祿勳孟宗爲左右御史大夫。] สามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ [（宝鼎二年）十二月，遣守丞相孟仁、太常姚信等備官寮中軍步騎二千人，以靈輿法駕，東迎神於明陵。皓引見仁，親拜送於庭。] สามก๊กจี่ เล่มที่ 59.
- ↑ [（宝鼎）三年春二月，以左右御史大夫丁固、孟仁爲司徒、司空。] สามก๊กจี่ เล่มที่ 48.
- ↑ [（建衡三年）九月，呉司空孟仁卒。] จือจื้อทงเจี้ยน เล่มที่ 79.
- ↑ (宗葬武昌，子孫家焉。) เมิ่งเจียลั่วเม่า.
บรรณานุกรม
[แก้]- ตันซิ่ว (ศตวรรษที่ 3). สามก๊กจี่ (ซานกั๋วจื้อ).
- เผย์ ซงจือ (ศตวรรษที่ 5). อรรถาธิบายสามก๊กจี่ (ซานกั๋วจื้อจู้).
- ฝาน เสฺวียนหลิง (648). จิ้นชู.