ซุนเต๋ง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ซุนเต๋ง (ซุน เติง)
孫登
รัชทายาทแห่งง่อก๊ก
ดำรงตำแหน่ง23 พฤษภาคม ค.ศ.229[a] – พฤษภาคมหรือมิถุนายน ค.ศ. 241
ถัดไปซุนโฮ
ประสูติค.ศ. 209
สวรรคตพฤษภาคมหรือมิถุนายน
ค.ศ. 241 (32 ปี)[b]
คู่อภิเษกโจวเฟย์ (บุตรสาวของจิวยี่)
รุ่ยเฟย์
พระราชบุตร
  • ซุน ฝาน
  • ซุน อิง ฐานันดรศักดิ์อู่โหว
  • ซุน ซี
พระนามเต็ม
ชื่อสกุล: ซุน ()
ชื่อตัว: เต๋ง/เติง ()
ชื่อรอง: จื่อเกา (子高)
พระนามหลังสวรรคต
รัชทายาทเซฺวียน (宣太子 เซฺวียนไท่จื่อ)
ราชวงศ์ราชวงศ์ซุน
พระราชบิดาซุนกวน

ซุนเต๋ง (ค.ศ. 209 – พฤษภาคมหรือมิถุนายน ค.ศ. 241)[b] มีชื่อในภาษาจีนกลางว่า ซุน เติง (จีน: 孫登; พินอิน: Sūn Dēng) ชื่อรอง จื่อเกา (จีน: 子高; พินอิน: Zǐgāo) เป็นเจ้าชายของรัฐง่อก๊กในยุคสามก๊กของจีน เป็นโอรสองค์โตของซุนกวนจักรพรรดิผู้ก่อตั้งง่อก๊ก ซุนเต๋งดำรงตำแหน่งรัชทายาทแห่งง่อก๊กตั้งแต่ ค.ศ. 229 จนกระทั่งสิ้นพระชนม์ในปี ค.ศ. 241

วัยเยาว์[แก้]

ซุนเต๋งเป็นบุตรชายคนโตของซุนกวน[3] จักรพรรดิผู้ก่อตั้งรัฐง่อก๊ก ซุนเต๋งเกิดจากมารดาที่มีสถานะต่ำ และได้รับการเลี้ยงดูตั้งแต่เด็กโดยซีฮูหยิน ภรรยาคนที่ 2 ของซุนกวน

เมื่อโจผีจักรพรรดิแห่งรัฐวุยก๊กแต่งตั้งซุนกวนให้เป็นเงาอ๋อง (吳王 อู๋หวาง) หรืออ๋องแห่งง่อในปี ค.ศ. 221 ซุนกวนตั้งให้ซุนเต๋งมีบรรดาศักดิ์ว่านฮู่โหว (萬戶侯) มีศักดินาหนึ่งหมื่นครัวเรือน และตั้งมีตำแหน่งขุนพลราชองครักษ์ตะวันออก (東中郎將 ตงจงหลางเจี้ยง) แต่ซุนเต๋งปฏิเสธตำแหน่งโดยอ้างว่าป่วย[4] ในปีเดียวกันซุนเต๋งตั้งให้ซุนเต๋งเป็นรัชทายาท[5] เมื่อโจผีมีรับสั่งให้ซุนกวนส่งตัวซุนเต๋งไปยังลกเอี๋ยงนครหลวงของวุยก๊กเพื่อไปเป็นตัวประกันความภักดีของซุนกวน แต่ซุนกวนปฏิเสธและประกาศตนเป็นอิสระ

พระประวัติและสิ้นพระชนม์[แก้]

มีบันทึกว่าซุนเต๋งเป็นผู้ทั้งฉลาดและมีคุณธรรม มีความสามารถทุกอย่างเช่นบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ ซุนกวนทรงมอบหมายให้จูกัดเก๊ก (諸葛恪 จูเก่อ เค่อ), กู้ ถาน (顧譚), เตียวหิว (張休 จาง ซิว), เฉิน เปี่ยว (陳表)[6] และคนอื่น ๆ ให้ทำหน้าที่เป็นข้าราชบริพารขุนนางส่วนพระองค์ของรัชทายาท ซุนเต๋งทรงปฏิบัติต่อขุนนางของตนอย่างเมตตากรุณา ยกตัวอย่างเช่น ซุนเต๋งทรงอนุญาตให้คนอื่น ๆ นั่งบนรถคันเดียวกับพระองค์และนอนใกล้กับพระองค์[7] วังของรัชทายาทถือเป็นสถานที่ที่มีผู้มีความโดดเด่นเป็นจำนวนมากที่สุดแห่งหนึ่งของจีน[8]

ซุนเต๋งแสดงความกตัญญูต่อทั้งบิดาและมารดาบุญธรรม[9] แม้ว่าซีฮูหยินจากหย่าร้างจากซุนกวนในปี ค.ศ. 212 เมื่อซุนเต๋งอายุ 20 ปีได้เรียนตำราประวัติศาสตร์ฮั่นชูตามคำสั่งของบิดา เมื่อซุนกวนสถาปนาตนเป็นจักรพรรดิในปี ค.ศ. 229 และย้ายนครหลวงจากบู๊เฉียง (武昌 อู่ชาง; อยู่ในนครเอ้อโจว มณฑลหูเป่ย์ในปัจจุบัน) ไปยังเกียนเงียบ ซุนเต๋งและเหล่าพระอนุชายังคงอยู่ที่บู๊เฉียง ซุนเต๋งทรงรับผิดชอบดูแลภาคตะวันตกของง่อก๊กโดยได้ความช่วยเหลือจากลกซุนและชื่อ อี๋ (是儀) จนกระทั่งซุน ลฺวี่ (孫慮) พระอนุชาสิ้นพระชนม์ในปี ค.ศ. 232 ซุนเต๋งจึงเสด็จไปหาพระบิดาที่เกียนเงียบและประทับอยู่ที่นั่นตั้งแต่นั้นมา

ในปี ค.ศ. 234 ซุนกวนทรงนำทัพด้วยพระองค์เองในการโจมตีครั้งใหญ่ที่หับป๋าเมืองชายแดนของวุยก๊ก พระองค์ให้ซุนเต๋งอยู่ที่นครหลวงด้านหลัง ในเวลานั้นซุนเต๋งได้ออกกฎหมายป้องกันอาชญากรรมซึ่งประสบความสำเร็จ แต่ซุนเต๋งไม่ได้สืบราชบัลลังก์ถัดจากพระบิดา เพราะซุนเต๋งทรงพระประชวรสิ้นพระชนม์เสียก่อนขณะพระชนมายุ 33 พรรษา (ตามการนับอายุแบบเอเชียตะวันออก)[10] ก่อนที่ซุนเต๋งจะเสียพระชนม์ได้ทรงพระอักษรให้กำลังใจพระบิดาและแนะนำผู้มีความสามารถ พระศพของซุนเต๋งได้รับการฝังในบริเวณนครจฺวี้หรง มณฑลเจียงซูในปัจจุบัน ภายหลังย้ายไปยังสุสานเตียวเหลง (蔣陵 เจี่ยงหลิง) ที่ภูเขาม่วงในมณฑลเจียงซู ซุนเต๋งได้รับสมัญญานามว่า " รัชทายาทเซฺวียน" (宣太子 เซฺวียนไท่จื่อ)

ชีวิตส่วนพระองค์[แก้]

ในปี ค.ศ. 225 ซุนกวนให้ซุนเต๋งสมรสกับโจวเฟย์บุตรสาวของจิวยี่[11] ซุนเต๋งยังมีพระสนมอีกคนที่มีตำแหน่งชูเยฺวี่ยน (淑媛) เป็นบุตรสาวของรุ่ย เสฺวียน (芮玄)[12] ซุนเต๋งมีพระโอรส 3 พระองค์คือ ซุน ฝาน (孫璠), ซุน อิง (孫英) และซุน ซี (孫希) ไม่ทราบแน่ชัดว่ามารดาของพระโอรสเป็นใคร ทั้งซุน ฝานและซุน ซีสิ้นพระชนม์ตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์ ซุน อิงจึงได้รับบรรดาศักดิ์เป็นอู๋โหว (吳侯) เมื่อทรงเจริญพระชันษาขึ้่น แต่ท้ายที่สุดซุน อิงถูกประหารชีวิตเพราะถูกกล่าวหาว่าทรงพยายามลอบสังหารซุนจุ๋น ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในรัชสมัยของซุนเหลียงจักรพรรดิง่อก๊กลำดับที่ 2

ดูเพิ่ม[แก้]

หมายเหตุ[แก้]

  1. วันที่นี้ยังเป็นวันที่ซุนกวนขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิ (วันปิ่งเชิน เดือน 4 ของศักราชหฺวางหลงปีที่ 1) ก่อนหน้านี้ซุนกวนมีฐานะเป็นเงาอ๋องหรืออ๋องแห่งง่อ ซุนเต๋งก็มีตำแหน่งเป็นรัชทายาทของซุนกวน ซุนกวนขึ้นเป็นเงาอ๋องในวันที่ 23 กันยายน ค.ศ. 221 (วันติงซื่อ เดือน 8 ของศักราชอ้วยโช่ปีที่ 2 ในรัชสมัยของโจผีแห่งวุยก๊ก[1]
  2. 2.0 2.1 ชีวประวัติของซุนกวนในจดหมายเหตุสามก๊กบันทึกว่าซุนเต๋งสิ้นพระชนม์ในเดือน 5 ของศักราชชื่ออูปีที่ 4 ในรัชสมัยของซุนกวน[2] เดือนนี้เทียบได้กับช่วงเวลาระหว่างวันที่ 28 พฤษภาคมถึง 25 มิถุนายน ค.ศ. 241 ในปฏิทินกริโกเรียน

อ้างอิง[แก้]

  1. จือจื้อทงเจี้ยน เล่มที่ 69).
  2. ([赤烏四年]五月,太子登卒。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 47.
  3. (孙登字子高,权长子也。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 59.
  4. (魏黄初二年,以权为吴王,拜登东中郎将,封万户侯,登辞疾不受.) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 59.
  5. (是岁,立登为太子...) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 59.
  6. (于是诸葛恪、张休、顾谭、陈表等以选入,侍讲诗书,出从骑射。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 59.
  7. (与恪、休、谭等或同舆而载,或共帐而寐。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 59.
  8. (于是东宫号为多士。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 59.
  9. Destenay, Anne L. (1986). China. United States: Nagel Publishers. p. 822. ISBN 2826307649.
  10. (年三十三卒。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 59.
  11. (黄武四年,权为太子登娉周瑜女...) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 53. บันทึกนี้่ปรากฏในชีวประวัติเทียเป๋ง โดยเทียเป๋งเป็นขุนนาง (เสนาบดีพิธีการ) ผู้ต้อนรับโจวเฟย์มายังเมืองง่อกุ๋น (秉守太常,迎妃于吴...)
  12. (权为子登拣择淑媛,群臣咸称玄父祉兄良并以德义文武显名三世,故遂娉玄女为妃焉。) อรรถาธิบายจากอู๋ชูในจดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 61. บันทึกนี้ปรากฏในชีวประวัติพัวโยย โดยพัวโยยได้บัญชาการกองกำลังของรุ่ย เสฺวียนหลังรุ่ย เสฺวียนเสียชีวิต

บรรณานุกรม[แก้]