พระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 2
| พระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 2 | |
|---|---|
| พระมหากษัตริย์พระนคร | |
| ครองราชย์ | ค.ศ. 944 – 968 |
| พระองค์ก่อน | พระเจ้าหรรษวรมันที่ 2 |
| พระองค์ถัดไป | พระเจ้าชัยวรมันที่ 5 |
| พระราชบุตร | พระเจ้าชัยวรมันที่ 5 |
| ราชวงศ์ | วรมัน |
| พระราชบิดา | พระเจ้าศรีมเหนทรวรมัน |
| พระราชมารดา | พระนางมเหนทรเทวี |
| ศาสนา | พราหมณ์-ฮินดู |
พระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 2 (เขมร: រាជេន្ទ្រវរ្ម័នទី២, อักษรโรมัน: Rajendravarman II) เป็นพระมหากษัตริย์แห่งอาณาจักรพระนคร ครองราชย์ระหว่างปี ค.ศ. 944 – 968 เป็นพระราชนัดดาของพระเจ้าอินทรวรมันที่ 1
พระราชประวัติ
[แก้]พระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 2 ประสูติแต่พระเจ้าศรีมเหนทรวรมัน กับ พระนางมเหนทรเทวี[1] ทรงเป็นพระราชบิดาของ พระเจ้าชัยวรมันที่ 5 ทรงเป็นพระภาดา(ลูกพี่ลูกน้อง)ของ พระเจ้าหรรษวรมันที่ 2 พระองค์ได้ชิงพระราชบัลลังก์จากพระเจ้าหรรษวรมันที่ 2 [2] โอรสของพระเชษฐา พระเจ้าชัยวรรมันที่ 4 และทรงย้ายราชธานีจาก เกาะแกร์ กลับมาที่เมือง ยโศธรปุระ ทรงโปรดให้สร้าง ปราสาทแปรรูป และ ปราสาทแม่บุญตะวันออก [3] ราชตระกูลของพระองค์มีความเกี่ยวข้องกันกับกษัตริย์แห่ง อาณาจักรเจนละ ซึ่งมีเมืองหลวงอยู่ที่ ภวปุระ คำจารึกกล่าวว่าอาณาจักรเขมรภายใต้การปกครองของพระองค์แผ่ขยายไปถึงเวียดนามตอนใต้ ลาว และส่วนใหญ่ของไทย และไกลถึงตอนใต้ของจีน พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์และนักรบที่ยิ่งใหญ่ทรงทำสงครามเพื่อขยายอาณาจักรเขมรออกไปอย่างกว้างขวาง นอกจากเรื่องศึกสงครามแล้วพระองค์ยังทรงสร้างศาสนสถานหลายแห่งเพื่อถวายแด่เทพเจ้าใน ศาสนาพราหมณ์ฮินดู และทรงสร้างจารึกต่างๆอีกมากมาย ในปี ค.ศ. 946 พระองค์ทรงทำสงครามกับอาณาจักรจามปาและมีชัยชนะเหนืออาณาจักรจามปา โดยคำจารึกจากคริสตศักราช 946 กล่าวว่า " พระองค์ทรงมีชัยชนะเหนืออาณาจักรรามัญและอาณาจักรจามปา พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์และนักรบผู้ยิ่งใหญ่ดาบของพระองค์มักเปื้อนเลือด ร่างกายของพระองค์แข็งราวกับเพชร แม้ว่าพระองค์ทรงลงโทษผู้กระทำผิดอย่างรุนแรงแต่พระองค์ก็มีความเมตตาต่อผู้บริสุทธิ์ดั่งห้วงน้ำในมหาสมุทร "[4][5] เมื่อพระองค์เสด็จสวรรคตพระราชโอรสของพระองค์ทรงขึ้นครองราชย์ในวัย 10 ชันษา พระนามว่า พระเจ้าชัยวรมันที่ 5
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Kenneth T. So. "Preah Khan Reach and The Genealogy of Khmer Kings" (PDF). Cambosastra. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2021-07-08. สืบค้นเมื่อ February 16, 2023.
- ↑ จารึกแม่บุญตะวันออก:ความเคลื่อนใหวทางประวัติศาสตร์ พระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 2,ชัยณรงค์ กลิ่นน้อง,พระมหาปราโมทย์ แก้วนำ.มหาวิทยาลัยศิลปากร,มหาวิทยาลัยจุลาลงกรณราชวิทยาลัย.2560. (PDF)
- ↑ Higham, C., 2001, The Civilization of Angkor, London: Weidenfeld & Nicolson, ISBN 9781842125847
- ↑ Hall, Kenneth R. “Khmer Commercial Development and Foreign Contacts under Sūryavarman I.” Journal of the Economic and Social History of the Orient, vol. 18, no. 3, 1975, pp. 318–336. JSTOR, www.jstor.org/stable/3632140. Accessed:2020
- ↑ Maspero, G., 2002, The Champa Kingdom, Bangkok: White Lotus Co., Ltd., ISBN 9789747534993
