เขตปกครองตนเองทิเบต

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
บทความนี้เกี่ยวกับเขตการปกครองของประเทศจีน สำหรับความหมายอื่น ดูที่ ทิเบต (แก้ความกำกวม)
เขตปกครองตนเองทิเบต
เขตปกครองตนเอง
การถอดเสียงภาษาจีน
 • อักษรจีน西藏自治区
(อักษรย่อ: 藏)
 • พินอินXīzàng Zìzhìqū
(อักษรย่อ: XZ / Zàng)
 • ทับศัพท์ซีจ้าง จื้อจื้อชวี
(อักษรย่อ: จ้าง)
การถอดเสียงภาษาทิเบต
 • อักษรทิเบตབོད་རང་སྐྱོང་ལྗོངས།
 • ระบบไวลีbod rang skyong ljongs
 • พินอินทิเบตPoi Ranggyong Jong
 • ทับศัพท์เพอรังกยงจง
พระราชวังโปตาลา
แผนที่แสดงที่ตั้งของเขตปกครองตนเองทิเบต
แผนที่แสดงที่ตั้งของเขตปกครองตนเองทิเบต
เมืองหลวง
(และเมืองใหญ่สุด)		ลาซ่า
เขตการปกครอง5 นครระดับจังหวัด, 2 จังหวัด, 6 เขต, 68 อำเภอ, 692 ตำบล
การปกครอง
 • เลขาธิการพรรคอู๋ อิงเจี๋ย (吴英杰)
 • ผู้ว่าราชการChe Dalha
พื้นที่[1]
 • ทั้งหมด1,228,400 ตร.กม. (474,300 ตร.ไมล์)
อันดับพื้นที่อันดับที่ 2
ความสูงจุดสูงสุด (ยอดเขาเอเวอเรสต์)8,848 เมตร (29,029 ฟุต)
ประชากร
 (ธันวาคม ค.ศ. 2014)[2]
 • ทั้งหมด3,180,000 คน
 • อันดับอันดับที่ 32
 • ความหนาแน่น2.59 คน/ตร.กม. (6.7 คน/ตร.ไมล์)
 • อันดับความหนาแน่นอันดับที่ 33
ประชากรศาสตร์
 • องค์ประกอบทางชาติพันธุ์ทิเบต - 90%
ฮั่น - 8%
เหมินป้า - 0.3%
หุย - 0.3%
อื่น ๆ - 0.2%
 • ภาษาและภาษาถิ่นภาษาทิเบต ภาษาจีนกลาง
รหัส ISO 3166CN-XZ
GDP (ค.ศ. 2017)131 พันล้านเหรินหมินปี้ (อันดับที่ 31)[3]
 - ต่อหัว39,258 เหรินหมินปี้ (อันดับที่ 28)
HDI (2018)เพิ่มขึ้น 0.585[4]
ปานกลาง · อันดับที่ 31
เว็บไซต์xizang.gov.cn/

เขตปกครองตนเองทิเบต หรือ เขตปกครองตนเองซีจ้าง เป็นเขตปกครองตนเองของชาวทิเบต ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของสาธารณรัฐประชาชนจีน มีเมืองหลวงชื่อ ลาซ่า มีพระเป็นผู้นำของเขตปกครองตนเองนี้ ชาวทิเบตนับถือศาสนาพุทธนิกายวัชรยาน คล้ายกับประเทศภูฏาน ทิเบตตั้งอยู่บนเทือกเขาหิมาลัย เป็นที่ราบสูงที่สูงที่สุดในโลก จนได้รับฉายาว่า หลังคาโลก ทิเบตมีอากาศที่หนาวเย็นมาก และมีความกดอากาศและออกซิเจนที่ต่ำ ฉะนั้นผู้ที่จะมาในทิเบตจะต้องปรับสภาพร่างกายก่อน และด้วยเหตุนี้ประชากรที่อาศัยอยู่ในทิเบตจึงน้อย

พลเมืองชายของทิเบตกว่าครึ่งบวชเป็นพระ ก่อนที่จีนจะผนวกทิเบตเป็นเขตปกครองตนเอง ทิเบตมีสามเณริกามากที่สุดในโลก ในทิเบตเคยมีคัมภีร์มากมาย พลเมืองนับถือศาสนาอย่างเคร่งครัด จนได้รับฉายาว่า "แดนแห่งพระธรรม"

ที่ตั้งและอาณาเขต[แก้]

แผนที่ทิเบต

เขตปกครองตนเองทิเบตมีพื้นที่ติดต่อดังนี้

ประวัติ[แก้]

ดูบทความหลักที่: ประวัติศาสตร์ทิเบต, ราชอาณาจักรทิเบต และ ทิเบตภายใต้การปกครองของจีน

ก่อนคริสต์ศักราช ชนชาติทิเบตอาศัยอยู่ที่ราบสูงทิเบต มีการไปมาหาสู่กันกับชนชาติฮั่นที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินใหญ่จีน ผ่านระยะเวลาอันยาวนาน เผ่าชนต่าง ๆ ของที่ราบสูงชิงไห่-ทิเบตก็ค่อย ๆ รวมกันเป็นเอกภาพ และกลายเป็นชนชาติทิเบตในปัจจุบัน

ต้นคริสต์ศตวรรษที่ 7 สภาพแบ่งแยกปั่นป่วนในภูมิภาคกลางของจีนที่ดำเนินมาเป็นเวลานาน 300 กว่าปีได้สิ้นสุดลง ขณะเดียวกัน วีรบุรุษซงแจ็นกัมโป ราชวงศ์ยาร์ลุง ของชนชาติทิเบตได้สถาปนาจักรวรรดิทิเบตอย่างเป็นทางการขึ้นมา และตั้งเมืองหลวงที่นครลาซ่า ในช่วงปกครองประเทศ พระเจ้าซงแจ็นกัมโปได้ศึกษาเทคโนโลยีทางการผลิตและผลงานทางการเมืองและวัฒนธรรมที่ทันสมัยของราชวงศ์ถัง และมีความสัมพันธ์ฉันมิตรในด้านต่าง ๆ กับราชวงศ์ถังไม่ว่าจะเป็นด้านการเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม

ในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 13 หลังจากทิเบตได้รวมเข้าเป็นดินแดนส่วนหนึ่งของจีนเป็นต้นมา แม้ว่าจีนจะมีหลายราชวงศ์ที่ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นปกครองประเทศ และเปลี่ยนอำนาจรัฐหลายครั้ง แต่ทิเบตก็อยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐบาลกลางมาโดยตลอดไม่ว่าราชวงศ์ใด

หลังจากราชวงศ์ชิงได้สถาปนาขึ้นในปี พ.ศ. 2187 (ค.ศ. 1644) ได้ให้ความสำคัญเป็นอย่างยิ่งในการปกครองควบคุมทิเบตอย่างใกล้ชิด ทำให้อำนาจการบริหารปกครองของรัฐบาลกลางเป็นไปอย่างมีระบบระเบียบยิ่งขึ้น เมื่อปี พ.ศ. 2270 (ค.ศ. 1727) ราชวงศ์ชิงได้ส่งเสนาบดีไปประจำทิเบต เพื่อเป็นตัวแทนของส่วนกลางกำกับดูแลกิจกรรมบริหารส่วนท้องถิ่นของทิเบต

ตั้งแต่ พ.ศ. 2455 ราชอาณาจักรทิเบตประกาศแยกตัวเป็นเอกราชจากจีน แต่จีนยังมีอิทธิพลต่อการเมืองภายในทิเบตและยังมีอำนาจปกครองทิเบตในคามและอัมโด จนถึง พ.ศ. 2501 จีนบุกเข้าทิเบตและก่อตั้งเขตปกครองพิเศษขึ้น

ผู้นำทางจิตวิญญาณและผู้นำสูงสุดของชาวทิเบตคือ องค์ทะไลลามะ องค์ปัจจุบัน

การแบ่งเขตการปกครอง[แก้]

ดูบทความหลักที่: การแบ่งเขตภายในเขตปกครองตนเองทิเบต

เขตปกครองตนเองทิเบตแบ่งออกเป็น 7 เขตการปกครองระดับจังหวัด ประกอบด้วย 6 นครระดับจังหวัด และ 1 จังหวัด

ภายในนี้ยังแบ่งออกเป็น 74 เขตการปกครองระดับอำเภอ ประกอบด้วย 66 อำเภอ และ 8 เขต

เขตการปกครองของเขตปกครองตนเองทิเบต
รหัสเขตการปกครอง[5] ชื่อเขตการปกครอง พื้นที่ (ตร.กม.)[6] ประชากรปี 2010[7] ศูนย์กลางการปกครอง เขตการปกครองย่อย[8]
เขต อำเภอ
540000 เขตปกครองตนเองทิเบต 1,228,400.00 3,002,166 นครลาซ่า 8 66
540100 นครลาซ่า 29,538.90 559,423 เขตเฉิงกวาน 3 5
540200 นครซีกาเจ 182,066.26 703,292 เขตซัมจุมเจ 1 17
540300 นครชัมโต 108,872.30 657,505 เขตข่ารั่ว 1 10
540400 นครญิงจี 113,964.79 195,109 เขตปาอี๋ 1 6
540500 นครชานหนาน 79,287.84 328,990 เขตเนตง 1 11
540600 นครนักชู 391,816.63 462,382 เขตเซ่อหนี 1 10
542500 จังหวัดงารี 296,822.62 95,465 อำเภอการ์ 7

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 西藏概况（2007年） [Overview of Tibet (2007)] (ภาษาจีนตัวย่อ). People's Government of Tibet Autonomous Region. 11 September 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 December 2015. สืบค้นเมื่อ 18 December 2015.
  2. ↑ "National Data". National Bureau of Statistics of China. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 April 2016. สืบค้นเมื่อ 18 December 2015.
  3. ↑ 西藏自治区2017年国民经济和社会发展统计公报 [Statistical Communiqué of Tibet Autonomous Region on the 2017 National Economic and Social Development] (ภาษาจีน). Statistical Bureau of Tibet Autonomous Region. 15 April 2018. สืบค้นเมื่อ 22 June 2018.
  4. ↑ "Sub-national HDI – Area Database – Global Data Lab". hdi.globaldatalab.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 13 September 2018.
  5. ↑ 中华人民共和国县以上行政区划代码 (ภาษาจีน). Ministry of Civil Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 7 April 2015.
  6. ↑ Shenzhen City Bureau of Statistics. 《深圳统计年鉴2014》 (ภาษาจีน). China Statistics Print. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 May 2015. สืบค้นเมื่อ 29 May 2015.
  7. ↑ Census Office of the State Council; Population and Employment Statistics Division of the National Bureau of Statistics, บ.ก. (2012). 中国2010人口普查分乡、镇、街道资料 (1st ed.). Beijing: China Statistics Print. ISBN 978-7-5037-6660-2.
  8. ↑ Ministry of Civil Affairs (August 2014). 《中国民政统计年鉴2014》 (ภาษาจีน). China Statistics Print. ISBN 978-7-5037-7130-9.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เขตปกครองตนเองทิเบต&oldid=9941378"