มณฑลเจ้อเจียง
 | บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
มณฑลเจ้อเจียง 浙江省 | |
|---|---|
| การถอดเสียงชื่อมณฑล | |
| • ภาษาจีน | เจ้อเจียงเฉิ่ง (浙江省 Zhèjiāng Shěng) |
| • อักษรย่อ | ZJ / เจ้อ (浙 Zhè) |
| • ภาษาอู๋ | Tsehkaon San |
 ทิวทัศน์ภูเขายั่นตั้ง | |
.svg) แผนที่แสดงที่ตั้งของมณฑลเจ้อเจียง | |
| พิกัดภูมิศาสตร์: 29°12′N 120°30′E / 29.2°N 120.5°Eพิกัดภูมิศาสตร์: 29°12′N 120°30′E / 29.2°N 120.5°E | |
| ก่อตั้งมณฑลเจ้อเจียง | ค.ศ. 1368 |
| ตั้งชื่อจาก | ชื่อเดิมของแม่น้ำเฉียงถาง |
| เมืองหลวง (และเมืองใหญ่สุด) | หางโจว |
| จำนวนเขตการปกครอง | 11 จังหวัด, 90 เทศมณฑล, 1,570 ตำบล |
| การปกครอง | |
| • เลขาธิการพรรค | เชอ จฺวิ้น (车俊) |
| • ผู้ว่าราชการ | ยฺเหวียน เจียจฺวิน (袁家军) |
| พื้นที่ | |
| • ทั้งหมด | 101,800 ตร.กม. (39,300 ตร.ไมล์) |
| อันดับพื้นที่ | อันดับที่ 26 |
| ความสูงจุดสูงสุด | 1,929 เมตร (6,329 ฟุต) |
| ประชากร (ค.ศ. 2018)[1] | |
| • ทั้งหมด | 57,370,000 คน |
| • อันดับ | อันดับที่ 10 |
| • ความหนาแน่น | 560 คน/ตร.กม. (1,500 คน/ตร.ไมล์) |
| • อันดับความหนาแน่น | อันดับที่ 8 |
| ประชากรศาสตร์ | |
| • องค์ประกอบทางชาติพันธุ์ | ฮั่น: 99.2% เชอ: 0.4% |
| • ภาษาและภาษาถิ่น | ภาษาอู๋, Huizhou, Jianghuai Mandarin, ภาษาหมิ่นใต้ |
| รหัสไอเอสโอ 3166 | CN-ZJ |
| GDP (ค.ศ. 2018)[2] | 5.62 ล้านล้านเหรินหมินปี้ 849.23 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (อันดับที่ 4) |
| • ต่อหัว | 98,643 เหรินหมินปี้ 14,907 ดอลลาร์สหรัฐ (อันดับที่ 5) |
| HDI (ค.ศ. 2018) |  0.789[3]สูง · อันดับที่ 6 |
| เว็บไซต์ | zj.gov.cn |
มณฑลเจ้อเจียง (จีน: 浙江省 เจ้อเจียงเฉิง Zhejiang) ชื่อย่อ ‘เจ้อ’（浙）ในหลักฐานไทยแต่เดิมเรียก มณฑลเจ๊เกี๋ยง มีเมืองหลวงชื่อเมืองหางโจว
ที่ตั้งและอาณาเขต[แก้]
มณฑลเจ้อเจียงมีพื้นที่ติดต่อดังนี้
- ทิศเหนือ ติดต่อกับมณฑลอานฮุย มณฑลเจียงซู และนครเซี่ยงไฮ้
- ทิศใต้ ติดต่อกับมณฑลฝูเจี้ยน (ฮกเกี้ยน)
- ทิศตะวันออก ติดต่อกับทะเลจีนตะวันออก
- ทิศตะวันตก ติดต่อกับมณฑลอานฮุยและมณฑลเจียงซี
ภูมิประเทศ[แก้]
พื้นที่ทางตะวันตกเฉียงใต้สูงกว่าและลาดเอียงไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ ลักษณะเป็นขั้นบันได ทิศตะวันตกเฉียงใต้เป็นเขตภูเขามีความสูงเหนือระดับ น้ำทะเลเฉลี่ย 800 เมตร ยอดเขาที่มีความสูงเหนือระดับน้ำทะเลมากกว่า 1,500 เมตรรวมอยู่หนาแน่นบริเวณนี้ด้วย ยอดเขาที่สูงที่สุดคือยอด หวงเหมาเจียน(黄茅尖) ในอำเภอหลงเฉวียน สูงเหนือระดับน้ำทะเล 1,929 เมตร
ทรัพยากร[แก้]
เจ้อเจียงเป็นแหล่งทรัพยากรสินแร่สำคัญประเภทแร่อโลหะ มีถึง 12 ชนิดที่มีปริมาณสำรองมากเป็นอันดับต้นของประเทศ เช่น ถ่านหิน สารส้ม เถ้าภูเขาไฟใช้ในงานก่อสร้างและงานปูน แร่ฟลูโอไร ดินสาหร่ายเปลือกแข็ง เป็นต้น
ภูมิอากาศ[แก้]
เจ้อเจียงทอดตัวพาดเขตโซนร้อน มีสภาพอากาศแบบมรสุม มีช่วงแดดสดใสที่ยาวนาน และ 4 ฤดูกาลที่ชัดเจน
กลุ่มเชื้อชาติ เจ้อเจียงเป็นดินแดนหลากหลายเชื้อชาติ มีชนกลุ่มน้อยทั้งหมด 49 กลุ่ม รวมประชากรเกือบ 400,000 คน นับเป็นสัดส่วนประมาณ 0.7% ของประชากรทั้งหมดในมณฑล ในจำนวนนี้ เป็นเซอ 200,000 คน และมุสลิม (หุย) 20,000 คน ในเจ้อเจียงมีเขตปกครองตนเองของชนชาติเซอ (ในระดับอำเภอ) แห่งเดียวในประเทศจีนด้วย
เศรษฐกิจ[แก้]
ปี พ.ศ. 2547 มูลค่าการเติบโตของอุตสาหกรรมทั้งสามภาค เป็นดังนี้
- ภาคการเกษตรมีมูลค่าเพิ่ม 81,600 ล้านหยวน เพิ่มขึ้น 3.7%
- ภาคอุตสาหกรรม 604,500 ล้านหยวน เพิ่มขึ้น 16.2%
- การบริการและอื่น ๆ 438,200 ล้านหยวน เพิ่มขึ้น 13.9%
เกษตรกรรม[แก้]
ธัญพืชจำพวกข้าวเมล็ดพันธุ์พืชต่าง ๆ และน้ำมันที่กินได้ เป็นสินค้าหลักของมณฑล
อุตสาหกรรม[แก้]
เจ้อเจียงเป็นแดนอุตสาหกรรมชั้นนำระดับประเทศ ประกอบด้วยภาคธุรกิจหลาก หลายประเภทได้แก่ เครื่องจักรกล เครื่องใช้ไฟฟ้าและโทรคมนาคม ยาสมุนไพร
การค้าระหว่างประเทศ[แก้]
มูลค่ารวมการส่งออกและนำเข้าปี 2004 เท่ากับ 85,230 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เพิ่มขึ้นจากปีก่อนหน้า 38.8% เป็นมูลค่าส่งออกรวม 58,160 ล้านเหรียญฯ นำเข้ารวม 27,070 ล้านเหรียญฯ เพิ่มขึ้น 39.8% และ 36.6% ตามลำดับ
การคมนาคม[แก้]
ทางรถไฟ[แก้]
เจ้อเจียงมีชุมทางคมนาคมอยู่ที่เมืองหังโจว เมืองเอกของมณฑล โดยมีเส้นทางรถไฟสายสำคัญ 3 สาย เชื่อมต่อหังโจวกับ 3 เขตใหญ่ เซี่ยงไฮ้ เจียงซี และหนิงปอ นอกจากนี้ยังมีเส้นทางย่อยอีก 2 สาย คือ หังโจว - เซวียนเฉิง และจินหัว - เวินโจว รวมระยะทาง 1,185 กิโลเมตร
ทางหลวง[แก้]
เส้นทางหลวงในเจ้อเจียง ประกอบด้วยทางหลวง 6 สาย และทางหลวงของมณฑล 66 สาย รวมระยะทาง 42,000 กิโลเมตร ทั้งนี้เป็นทางด่วน 770 กิโลเมตร ซึ่งเชื่อมต่อเมืองสำคัญในเขตเศรษฐกิจแยงซี อาทิ เซี่ยงไฮ้ หังโจว หนิงปอ ไถโจว เวินโจว จินหัว หนันจิง (นานกิง) เป็นต้น
ทางทะเล[แก้]
เนื่องจากเป็นมณฑลติดชายฝั่งทะเล ซึ่งมีระยะทางยาวกว่า 300 กิโลเมตร จึงประกอบด้วยท่าเรือเล็กใหญ่ถึง 34 แห่ง ที่สำคัญเป็นท่าเรือใน 5 เมือง คือ ท่าเรือหนิงปอ โจวซัน จ้าพู่ ไห่เหมิน และเวินโจว มีท่าเทียบเรือที่สามารถรองรับการขนถ่ายสินค้าน้ำหนัก 1 หมื่นตันขึ้นไปถึง 44 จุด สามารถขนถ่ายสินค้าได้ถึง 270 ล้านตัน / ปี
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Communiqué of the National Bureau of Statistics of People's Republic of China on Major Figures of the 2010 Population Census [1] (No. 2)". National Bureau of Statistics of China. 29 April 2011. Archived from the original on July 27, 2013. สืบค้นเมื่อ 4 August 2013.
- ↑ 2013年浙江省国民经济和社会发展统计公报 (in จีน). Zhejiang Provincial Statistic Bureau. 2014-02-26. Archived from the original on 5 March 2014. สืบค้นเมื่อ 2014-03-05.
- ↑ "Sub-national HDI - Subnational HDI - Global Data Lab". globaldatalab.org. สืบค้นเมื่อ 2020-04-17.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
 |
คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ: มณฑลเจ้อเจียง |
 |
มณฑลอานฮุย | มณฑลเจียงซู | เซี่ยงไฮ้ |
|
|
ทะเลจีนตะวันออก | |||
| ||||
| ||||
| มณฑลเจียงซี | มณฑลฝูเจี้ยน |
| |||||||||||||||||||||||||
บทความเกี่ยวกับประเทศจีน ประวัติศาสตร์จีน หรือภาษาจีนนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประเทศจีน