ประเทศซิมบับเว

แก้ไขลิงก์
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

พิกัดภูมิศาสตร์: 20°S 30°E / 20°S 30°E / -20; 30

สาธารณรัฐซิมบับเว

Republic of Zimbabwe (อังกฤษ)
ตราแผ่นดินของซิมบับเว
ตราแผ่นดิน
คำขวัญ: "Unity, Freedom, Work"
อังกฤษ: เอกภาพ, อิสรภาพ, การงาน[1]
เพลงชาติ: เพลงชาติซิมบับเว
Simudzai Mureza wedu WeZimbabwe หรือ Kalibusiswe Ilizwe leZimbabwe
("โปรดประทานพรแก่ดินแดนแห่งซิมบับเว")
ที่ตั้งของ ประเทศซิมบับเว  (เขียวเข้ม)
ที่ตั้งของ ประเทศซิมบับเว  (เขียวเข้ม)
เมืองหลวง
และเมืองใหญ่สุด
ฮาราเร
17°50′S 31°3′E / 17.833°S 31.050°E / -17.833; 31.050
ภาษาราชการภาษาอังกฤษ
การปกครองรัฐเดี่ยว ระบบพรรคเด่น ประธานาธิบดี สาธารณรัฐ
เอ็มเมอร์สัน อึมนังกากวา
Constantino Chiwenga
สภานิติบัญญัติรัฐสภา
วุฒิสภา
รัฐสภา
ประกาศเอกราชจากสหราชอาณาจักร
11 พฤศจิกายน 1965
2 มีนาคม 1970
1 มิถุนายน 1979
18 เมษายน 1980
15 พฤษภาคม 2013
พื้นที่
• รวม
390,757 ตารางกิโลเมตร (150,872 ตารางไมล์) (60)
1
ประชากร
• 2019 ประมาณ
15,092,171[2] (74)
• สำมะโนประชากร 2012
12,973,808[3]
26 ต่อตารางกิโลเมตร (67.3 ต่อตารางไมล์) (170)
จีดีพี (อำนาจซื้อ) 2019 (ประมาณ)
• รวม
$41.031 พันล้าน
$2,621[4]
จีดีพี (ราคาตลาด) 2019 (ประมาณ)
• รวม
$22.290 พันล้าน
$1,424[4]
จีนี (2017)Negative increase 44.3[5]
ปานกลาง
เอชดีไอ (2019)เพิ่มขึ้น 0.571[6]
ปานกลาง · 150
สกุลเงินดอลลาร์ซิมบับเว
เขตเวลาUTC+2 (CAT[7])
รูปแบบวันที่วว/ดด/ปปปป
ขับรถด้านซ้ายมือ
รหัสโทรศัพท์+263
โดเมนบนสุด.zw

ซิมบับเว (อังกฤษ: Zimbabwe) มีชื่อทางการคือ สาธารณรัฐซิมบับเว (อังกฤษ: Republic of Zimbabwe) เป็นประเทศที่ไม่มีทางออกสู่ทะเลที่ตั้งอยู่ทางตอนใต้ทวีปแอฟริกา อยู่ระหว่างแม่น้ำซัมเบซีและแม่น้ำลิมโปโป มีอาณาเขตทิศเหนือติดกับประเทศแซมเบีย ทิศตะวันออกติดกับประเทศโมซัมบิก ทิศตะวันตกติดกับประเทศบอตสวานา และทิศใต้ติดกับประเทศแอฟริกาใต้ มีพื้นที่ประเทศ 390,580 ตารางกิโลเมตร เมืองหลวงคือ กรุงฮาราเร

ชื่อประเทศ[แก้]

ชื่อซิมบับเวมาจากคำว่า "Dzimba dza mabwe" ซึ่งแปลว่าบ้านหินใหญ่ในภาษาโชนา[8] ชื่อนี้ถูกนำมาจากเกรตซิมบับเวซึ่งเป็นอดีตเมืองหลวงของอาณาจักรเกรตซิมบับเว

ภูมิศาสตร์[แก้]

ซิมบับเวเป็นประเทศที่ไม่มีทางออกสู่ทะเล ถูกล้อมรอบด้วยประเทศแอฟริกาใต้ทางใต้โดยมีแม่น้ำลิมโปโปกั้นอยู่ บอตสวานาทางตะวันตก แซมเบียทางตะวันตกเฉียงเหนือ และโมซัมบิคทางตะวันออกและตะวันออกเฉียงเหนือ ซิมบับเวยังมีจุดที่ติดต่อกับประเทศนามิเบียทางตะวันตกอีกด้วย จุดที่สูงที่สุดของประเทศคือภูเขาเนียนกานี ซึ่งสูง 2,592 เมตร[9]

ประวัติศาสตร์[แก้]

ดูบทความหลักที่: ประวัติศาสตร์ซิมบับเว


ยุคก่อนประวัติศาสตร์[แก้]

มีหลักฐานว่ามีผู้คนอาศัยอยู่ในของซิมบับเวตั้งแต่ห้าแสนปีก่อน ช่วงสองร้อยปีหลังคริสตกาล ชาวกอยเซียนได้เข้ามาตั้งรกรากที่พื้นที่แถบนี้ นอกจากนั้นมีชาวบันตู ชาวโชนา ชาวงูนี และชาวซูลู

อาณานิคมสหราชอาณาจักร[แก้]

ดูบทความหลักที่: บริษัทแอฟริกาใต้ของอังกฤษ, โรดีเซียใต้ และ โรดีเชีย

นักสำรวจชาวอังกฤษได้เข้ามาในซิมบับเวช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และเริ่มการล่าอาณานิคมขึ้น ดินแดนแซมเบเซียต่อมาได้เป็นที่รู้จักกันในนามโรดีเซียในพ.ศ. 2435 หลังจากนั้นได้แบ่งเป็นโรดีเซียเหนือและในที่สุดได้กลายมาเป็นแซมเบีย ใน พ.ศ. 2441 ตอนใต้ของพื้นที่ แซมเบเซีย ถูกเรียกว่าโรดีเซียใต้ ต่อมาได้กลายมาเป็นซิมบับเวในอีกหลายปีหลังจากนั้น

สงครามกลางเมือง[แก้]

ดูบทความหลักที่: สงครามกลางเมืองซิมบับเว

หลังการประกาศเอกราช[แก้]

หลังจากผ่านการขัดแย้งกันทางสีผิว รวมไปถึงบทบาทจากสหประชาชาติ และการต่อสู้ของกองโจรในช่วงพ.ศ. 2503 ในที่สุดซิมบับเวได้รับอิสรภาพในพ.ศ. 2523 ในปีเดียวกันนั้น รอเบิร์ต มูกาบี ได้รับเลือกเป็นนายกรัฐมนตรีของประเทศ และเป็นประธานาธิบดีใน พ.ศ. 2530 จนกระทั่งถูกกดดันให้ลาออกใน พ.ศ. 2560

การเมืองการปกครอง[แก้]

บริหาร[แก้]

ดูบทความหลักที่: รัฐบาลซิมบับเว

นิติบัญญัติ[แก้]

ดูบทความหลักที่: รัฐสภาซิมบับเว

ตุลาการ[แก้]

ดูบทความหลักที่: ระบบกฎหมายซิมบับเว

การบังคับใช้กฎหมาย[แก้]

สิทธิมนุษยชน[แก้]

การแบ่งเขตการปกครอง[แก้]

จังหวัด เมืองหลัก
บูลาวาโย บูลาวาโย
ฮาราเร ฮาราเร
มานิคาแลนด์ มูตาเร
มาโชนาแลนด์
กลาง		 บินดูรา
มาโชนาแลนด์
ตะวันออก		 มาโรนเดรา
มาโชนาแลนด์
ตะวันตก		 ชิโนยิ
มาสวินโก เมืองมาสวินโก
มาทาเบเลแลนด์
เหนือ		 ลูแปง
มาทาเบเลแลนด์ใต้ กวอนดา
มิดแลนด์ เกวรู

กองทัพ[แก้]

ดูบทความหลักที่: กองทัพซิมบับเว

กองทัพบก[แก้]

ดูบทความหลักที่: กองทัพบกซิมบับเว

กองทัพอากาศ[แก้]

ดูบทความหลักที่: กองทัพอากาศซิมบับเว

กองกำลังกึ่งทหาร[แก้]

เศรษฐกิจ[แก้]

โครงสร้างเศรษฐกิจ[แก้]

การส่งออกของประเทศซิมบับเวในปี 2549
ผลผลิตทางการเกษตรในซิมบับเวลดลงอย่างมาในระยะหลายปีที่ผ่านมา

การส่งออกแร่ธาตุ การเกษตร และการท่องเที่ยว เป็นธุรกิจที่นำเงินตราต่างประเทศเข้าสู่ซิมบับเว[10] การทำเหมืองแร่ยังคงเป็นธุรกิจที่ให้กำไรมาก ซิมบับเวมีแหล่งทรัพยากรแพลทินัมที่ใหญ่เป็นอันดับสองของโลก[11] ซิมบับเวเป็นประเทศคู่ค้าที่ใหญ่ที่สุดในทวีปของแอฟริกาใต้[12]

ซิมบับเวมีอัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจที่ดีตลอดคริสต์ทศวรรษ 1980 (อัตราการเติบโตของจีดีพีร้อยละ 5.0 ต่อปี) และ 1990 (ร้อยละ 4.3 ต่อปี) อย่างไรก็ตามเศรษฐกิจเริ่มถดถอยลงตั้งแต่ปี 2000 โดยลดลงร้อยละ 5 ในปี 2000, ร้อยละ 8 ในปี 2001, ร้อยละ 12 ในปี 2002, และร้อยละ 18 ในปี 2003[13] รัฐบาลซิมบับเวประสบปัญหาทางเศรษฐกิจหลายอย่างหลังจากล้มเลิกความตั้งใจที่จะพัฒนาเศรษฐกิจแบบตลาด เช่นปัญหาการขาดแคลนเงินตราต่างประเทศ อัตราเงินเฟ้อที่เพิ่มขึ้นสูงมาก และการขาดแคลนอุปทานของสินค้าต่าง ๆ การที่ซิมบับเวมีส่วนร่วมกับสงครามในสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก ระหว่างปี 1998 ถึง 2002 ทำให้ต้องสูญเสียหลายร้อยล้านดอลลาร์ออกจากระบบเศรษฐกิจ[14]

เศรษฐกิจที่ดิ่งลงเหวนี้มีสาเหตุหลักมาจากการบริหารที่ล้มเหลวและการคอร์รัปชันของรัฐบาลมูกาเบ และการขับไล่ชาวไร่ผิวขาวกว่า 4,000 คนในระหว่างการจัดสรรที่ดินที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งในปี 2000[15][16][17] ซึ่งทำให้ซิมบับเวซึ่งเคยเป็นผู้ส่งออกข้าวโพดกลับกลายเป็นผู้นำเข้าแทน[11] ปริมาณการส่งออกยาสูบก็ลดลงอย่างมาก จากรายงานในเดือนมิถุนายน 2007 ของหน่วยปฏิบัติการเพื่อการอนุรักษ์ซิมบับเว ประมาณว่าซิมบับเวสูญเสียสัตว์ป่าไปถึงร้อยละ 60 ตั้งแต่ปี 2000 ในรายงานยังได้กล่าวเตือนอีกว่าการสูญเสียพันธุ์สัตว์ป่าและการทำลายป่าไม้อย่างกว้างขวางนั้นเป็นอันตรายอย่างยิ่งต่อธุรกิจท่องเที่ยว[18]

ปลายปี 2006 ท่ามกลางสถานการณ์เศรษฐกิจที่เลวร้าย รัฐบาลเริ่มประกาศอนุญาตให้ชาวไร่ผิวขาวกลับมาสู่ที่ดินของตนอีกครั้ง[19] มีชาวไร่ผิวขาวเหลืออยู่ในประเทศประมาณ 400-600 คน แต่ที่ดินที่ถูกยึดคืนส่วนใหญ่นั้นกลายเป็นที่ดินเสื่อมสภาพและไม่สามารถทำการเพาะปลูกได้อีกต่อไป[19][20] ในเดือนมกราคม 2007 รัฐบาลยอมให้ชาวไร่ผิวขาวเซ็นสัญญาเช่าที่ดินระยะยาว[21] แต่แล้วในปีเดียวกันรัฐบาลก็กลับขับไล่ชาวไร่ผิวขาวออกจากประเทศอีกครั้ง[22][23]

อัตราเงินเฟ้อเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 32 ต่อปีในปี 1998[24] จนถึงร้อยละ 231,000,000 ตามสถิติของทางการในเดือนกรกฎาคม 2008[24] ซึ่งแสดงให้เห็นถึงภาวะเงินเฟ้อรุนแรง และทำให้ธนาคารต้องออกธนบัตรใบละ 1 แสนล้านดอลลาร์มาใช้[25] [26] ในเดือนพฤศจิกายน 2008 ตัวเลขอย่างไม่เป็นทางการรายงานว่าอัตราเงินเฟ้อของซิมบับเวพุ่งขึ้นสูงถึงร้อยละ 516 ล้านล้านล้านต่อปี และราคาจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าทุก ๆ 1.3 วัน[27] และนับเป็นภาวะเงินเฟ้อรุนแรงที่เลวร้ายเป็นอันดับสองในประวัติศาสตร์โลก รองจากวิกฤติเงินเฟ้อในฮังการีในปี 1946 ซึ่งราคาจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าทุก ๆ 15.6 ชั่วโมง[27]

การท่องเที่ยว[แก้]

โครงสร้างพื้นฐาน[แก้]

การคมนาคม และ โทรคมนาคม[แก้]

การศึกษา[แก้]

สาธารณสุข[แก้]

ประชากรศาสตร์[แก้]

ในปี 2008 ซิมบับเวมีประชากรประมาณ 11.4 ล้านคน[28] จากรายงานขององค์การอนามัยโลก อายุคาดหมายเฉลี่ยสำหรับผู้ชายชาวซิมบับเวคือ 37 ปี และสำหรับผู้หญิงคือ 34 ปี ซึ่งเป็นสถิติต่ำสุดของปี 2004[29] อัตราการติดเชื้อเอดส์ ในประชากรระหว่างอายุ 15-49 ปี ถูกประมาณไว้ที่ร้อยละ 20.1 ในปี 2006[30]

เชื้อชาติ[แก้]

ประชากรประมาณร้อยละ 98 เป็นชาวพื้นเมืองผิวดำ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวโชนา (ประมาณร้อยละ 80-84) รองลงมาคือชาวเดเบเล (ประมาณร้อยละ 10-15)[31][32] ซึ่งสืบเชื้อสายมาจากซูลูที่อพยพมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 19 นอกจากนี้ยังมีคนผิวขาวซึ่งส่วนใหญ่สืบเชื้อสายมาจากชาวอังกฤษ

ศาสนา[แก้]

ดูบทความหลักที่: ศาสนาในซิมบับเว

ภาษา[แก้]

ดูบทความหลักที่: ภาษาในซิมบับเว

ภาษาทางการคือภาษาอังกฤษ[28] แต่ภาษาที่ใช้มากได้แก่ภาษาโชนา และภาษาเดเบเล[33]

วัฒนธรรม[แก้]

ดูบทความหลักที่: วัฒนธรรมซิมบับเว

ภาษาที่ใช้ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาทางการ และมีภาษาพื้นเมืองอื่น ๆ คือ Shona Sindebele ศาสนา ลัทธิผสม (ระหว่างศาสนาคริสต์และความเชื่อดั้งเดิม) 50% ศาสนาคริสต์ 25% ความเชื่อดั้งเดิม 24% ศาสนาอิสลามและอื่น ๆ 1%

อาหาร[แก้]

ดนตรี[แก้]

กีฬา[แก้]

ดูบทความหลักที่: ซิมบับเวในโอลิมปิก และ ซิมบับเวในพาราลิมปิก

ฟุตบอล[แก้]

ดูบทความหลักที่: ฟุตบอลทีมชาติซิมบับเว

มวยสากล[แก้]

ดูบทความหลักที่: มวยสากลในซิมบับเว

วันหยุด[แก้]

ดูบทความหลักที่: รายชื่อวันสำคัญของซิมบับเว

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "Zimbabwe". The Beaver County Times. 13 September 1981. สืบค้นเมื่อ 2 November 2011.
  2. ↑ https://www.macrotrends.net/countries/ZWE/zimbabwe/population
  3. ↑ "Census Results in Brief" (PDF). Zimbabwe National Statistical Agency. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 3 September 2013. สืบค้นเมื่อ 25 August 2013.
  4. ↑ 4.0 4.1 "Report for Selected Countries and Subjects".
  5. ↑ "GINI Index". World Bank. สืบค้นเมื่อ 21 July 2013.
  6. ↑ Human Development Report 2020 The Next Frontier: Human Development and the Anthropocene (PDF). United Nations Development Programme. 15 December 2020. pp. 343–346. ISBN 978-92-1-126442-5. สืบค้นเมื่อ 16 December 2020.
  7. ↑ "Zimbabwe Time". Greenwich Mean Time. Greenwich 2000. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 กรกฎาคม 2011. สืบค้นเมื่อ 17 พฤศจิกายน 2017.
  8. ↑ "Zimbabwe - big house of stone". Somali Press. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-05-03. สืบค้นเมื่อ 2008-12-14.
  9. ↑ "Zimbabwe Parks and Wildlife Management Authority". สืบค้นเมื่อ 2007-11-13.
  10. ↑ "Country Profile – Zimbabwe". Foreign Affairs and International Trade Canada. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-02-26. สืบค้นเมื่อ 2007-12-02. ประเทศมีทรัพยากรธรรมชาติมากมายเช่นแร่ธาตุ ที่ดิน และสัตว์ป่า ยังมีโอกาสมากมายที่ซ่อนอยู่ในธุรกิจที่มีทรัพยากรเป็นพื้นฐาน เช่นการทำเหมืองแร่ การเกษตร และการท่องเที่ยว และธุรกิจที่ต่อเนื่องจากธุรกิจเหล่านี้
  11. ↑ 11.0 11.1 "No quick fix for Zimbabwe's economy". BBC. 2008-04-14. สืบค้นเมื่อ 2009-03-01.
  12. ↑ "Zimbabwe-South Africa economic relations since 2000". Africa News. 2007-10-31. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-01-01. สืบค้นเมื่อ 2007-12-03.
  13. ↑ Richardson, C.J. 2005. The loss of property rights and the collapse of Zimbabwe. Cato Journal, 25, 541-565. [1] เก็บถาวร 2011-01-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  14. ↑ Organised Violence and Torture in Zimbabwe in 1999 เก็บถาวร 2010-06-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, 1999. Zimbabwe Human Rights NGO Forum.
  15. ↑ Robinson, Simon. "A Tale of Two Countries" เก็บถาวร 2019-10-18 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน — Time Magazine — Monday, February 18, 2002
  16. ↑ "Zimbabwe forbids white farmers to harvest" — USA Today — 06/24/2002
  17. ↑ "White farmers under siege in Zimbabwe" — BBC — Thursday, 15 August, 2002
  18. ↑ Nick Wadhams (2007-08-01). "Zimbabwe's Wildlife Decimated by Economic Crisis". Nairobi: National Geographic News. สืบค้นเมื่อ 2007-08-05.
  19. ↑ 19.0 19.1 "Desperate Mugabe allows white farmers to come back". The Independent. 2006-12-17. สืบค้นเมื่อ 2009-03-08.
  20. ↑ Meldrum, Andrew (2005-05-21). "As country heads for disaster, Zimbabwe calls for return of white farmers". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 2009-03-08.
  21. ↑ Timberg, Craig (2007-01-06). "White Farmers Given Leases In Zimbabwe". Washington Post. สืบค้นเมื่อ 2009-03-08.
  22. ↑ "Zimbabwe threatens white farmers". Washington Post. 2007-02-05.
  23. ↑ Chinaka, Cris (2007-08-08). "Zimbabwe threatens white farmers on evictions". Reuters. สืบค้นเมื่อ 2009-03-08.
  24. ↑ 24.0 24.1 "Zimbabwe inflation hits 11,200,000". CNN.com. 2008-08-19. สืบค้นเมื่อ 2008-08-19.
  25. ↑ "Zimbabwe introduces $100 billion banknotes". CNN.com. 2008-07-19. สืบค้นเมื่อ 2009-03-08.
  26. ↑ "A worthless currency". The Economist. 2008-07-17. สืบค้นเมื่อ 2008-09-05.
  27. ↑ 27.0 27.1 "Hyperinflation in Zimbabwe". Telegraph.co.uk. 2008-11-13.
  28. ↑ 28.0 28.1 "Zimbabwe". The World Factbook. Central Intelligence Agency. 2008-05-15. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-04-16. สืบค้นเมื่อ 2008-05-26.
  29. ↑ The World Health Organization. "Annex Table 1—Basic indicators for all Member States". The World Health Report 2006 (PDF). สืบค้นเมื่อ 2009-03-10.
  30. ↑ "Zimbabwe". UNAIDS. สืบค้นเมื่อ 2007-12-03.
  31. ↑ "The People of Zimbabwe". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-07-12. สืบค้นเมื่อ 2007-11-13.
  32. ↑ "Ethnicity/Race of Zimbabwe". สืบค้นเมื่อ 2008-01-06.
  33. ↑ "Languages of Zimbabwe". สืบค้นเมื่อ 2009-03-18.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

ข้อมูลทั่วไป
รัฐบาล
ท่องเที่ยว
การศึกษา
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ประเทศซิมบับเว&oldid=10516105"