เขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก กวางสี)
ไปยังการนำทาง ไปยังการค้นหา
เขตปกครองตนเองชนชาติจ้วง กว่างซี

广西壮族自治区
เขตปกครองตนเอง
การถอดเสียงภาษาจีน
 • ภาษาจีน广西壮族自治区 (Guǎngxī Zhuàngzú Zìzhìqū)
 • อักษรย่อกุ้ย (桂 Guì)
 • ภาษาจ้วงGvangjsih Bouxcuengh Swcigih
กว่างซี โป่วชูง สือฉีกี
 • ภาษาจีนกวางตุ้งGwong2sai1 Zong3zuk6 Zi6zi6keoi1
1 li jiang guilin yangshuo 2011.jpg
Guilin 2006 19-61.jpg Chengyangqiao, Guangxi, China.jpg
ReedFluteCave.jpg Ban Gioc - Detian Falls2.jpg
(ตามเข็มนาฬิกาจากด้านบน)
  • แม่น้ำหลี
  • สะพานเฉินหยาง
  • น้ำตกเต๋อเทียน
  • ถ้ำขลุ่ยอ้อ
  • เจดีย์ในกุ้ยหลิน
แผนที่แสดงที่ตั้งของเขตปกครองตนเองชนชาติจ้วง กว่างซี
แผนที่แสดงที่ตั้งของเขตปกครองตนเองชนชาติจ้วง กว่างซี
พิกัดภูมิศาสตร์: 23°36′N 108°18′E / 23.6°N 108.3°E / 23.6; 108.3พิกัดภูมิศาสตร์: 23°36′N 108°18′E / 23.6°N 108.3°E / 23.6; 108.3
ตั้งชื่อจากกว่าง (广 guǎng) - "กว้างขวาง"
ซี (西 xī) - "ตะวันตก"
แปลตรงตัว "[ดินแดน]กว้างขวางทางตะวันตก"
เมืองหลวง
(และเมืองใหญ่สุด)		หนานหนิง
เขตการปกครอง14 จังหวัด, 109 เทศมณฑล, 1396 ตำบล
การปกครอง
 • เลขาธิการพรรคลู่ ซินเช่อ (鹿心社)
 • ผู้ว่าราชการเฉิน อู่ (陈武)
พื้นที่
 • ทั้งหมด237,600 ตร.กม. (91,700 ตร.ไมล์)
อันดับพื้นที่อันดับที่ 9
ความสูงจุดสูงสุด2,141 เมตร (7,024 ฟุต)
ประชากร (ค.ศ. 2016)
 • ทั้งหมด48,380,000 คน
 • อันดับอันดับที่ 11
 • ความหนาแน่น200 คน/ตร.กม. (530 คน/ตร.ไมล์)
 • อันดับความหนาแน่นอันดับที่ 20
ประชากรศาสตร์
 • องค์ประกอบทางชาติพันธุ์ฮั่น – 62%
จ้วง – 32%
เย้า – 3%
ม้ง – 1%
ต้ง – 0.7%
เวียดนาม – 0.6%
เกาเหล่า – 0.4%
 • ภาษาและภาษาถิ่นภาษาจ้วงมาตรฐาน, ภาษาจีนกวางตุ้ง (ภาษากวางตุ้งมาตรฐาน), Southwestern Mandarin, ภาษาจีนผิง
รหัสไอเอสโอ 3166CN-GX
GDP (ค.ศ. 2017)2.04 ล้านล้านเหรินหมินปี้[1] (อันดับที่ 17)
 • ต่อหัว41,955 เหรินหมินปี้
HDI (ค.ศ. 2018)Increase 0.726[2]
สูง · อันดับที่ 24
เว็บไซต์www.gxzf.gov.cn
(อักษรจีนตัวย่อ)

เขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง[3] (จีน: 广西壮族自治区) หรือ กวางสี หรือ กวางไซ[4] เป็นเขตปกครองตนเองแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ทางภาคใต้ของสาธารณรัฐประชาชนจีน มีอาณาเขตติดกับประเทศเวียดนาม (จังหวัดห่าซาง จังหวัดกาวบั่ง จังหวัดหลั่งเซิน และจังหวัดกว๋างนิญ) และอ่าวตังเกี๋ย กว่างซีเดิมเป็นมณฑล และได้กลายเป็นเขตปกครองตนเองเมื่อปี ค.ศ. 1958 ปัจจุบันมีเมืองหลวงคือ หนานหนิง[5]

กว่างซีมีลักษณะภูมิประเทศเป็นภูเขาทางตอนใต้ของประเทศจีน ตั้งอยู่บริเวณที่เป็นชายขอบของอารยธรรมจีนเกือบทุกช่วงเวลาของประวัติศาสตร์จีน มีชื่อย่อว่า "กุ้ย" (จีน: 桂; พินอิน: Guì; จ้วง: Gvei) มาจากชื่อเมือง กุ้ยหลิน ซึ่งเป็นเมืองหลวงของมณฑลทั้งในสมัยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง

กว่างซีประกอบไปด้วยประชากรที่เป็นชนกลุ่มน้อยมากที่สุดของประเทศจีน โดยเฉพาะชาวจ้วง ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 32 ของประชากร ภาษาถิ่นต่าง ๆ ที่ใช้พูดนอกเหนือจากภาษาจีนกลาง เช่น ภาษาจีนผิง ภาษาจ้วง ภาษากวางตุ้ง ภาษาแคะ และภาษาจีนหมิ่น[6]

ประวัติศาสตร์[แก้]

ภูมิศาสตร์[แก้]

เขตปกครองตนเองกวางซีจ้วงมีพื้นที่ติดต่อดังนี้

กว่างซีมีลักษณะพื้นที่เป็นที่ราบแอ่งกระทะและเทือกเขาขนาดเล็กที่ยาวคดเคี้ยวติดต่อกันเทือกเขาสำคัญได้แก่ ภูเขาต้าหมิงซันและต้าเหยาซัน เป็นต้น

สภาพอากาศแบบเขตร้อน โดยทางเหนือเป็นเขตร้อนแถบเอเชียกลาง ทางใต้เป็นเขตร้อนแถบเอเชียใต้ อุณหภูมิเฉลี่ย 16-23 องศาเซลเซียส มีฝนตกชุก ฤดูร้อนยาวนานกว่าฤดูหนาว อุณหภูมิสูงสุดในเดือนกรกฎาคม ประมาณ 27-29 องศาเซลเซียส และต่ำสุดในเดือนมกราคมประมาณ 5.5-15.2 องศาเซลเซียส ปริมาณน้ำฝนเฉลี่ย 1,000-2,800 มิลลิเมตรต่อปี

การแบ่งเขตการปกครอง[แก้]

เขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วงแบ่งเขตการปกครองออกเป็นเขตการปกครองระดับจังหวัด 14 แห่ง โดยทั้งหมดมีสถานะเป็นนครระดับจังหวัด

นครระดับจังหวัดทั้ง 14 แห่งเหล่านี้แบ่งย่อยออกเป็นเขตการปกครองระดับเทศมณฑล (อำเภอ) 111 แห่ง (แบ่งเป็น 40 เขต, 8 นครระดับเทศมณฑล, 51 เทศมณฑล, และ 12 เทศมณฑลปกครองตนเอง) เมื่อปลายปี ค.ศ. 2017 มีประชากรทั้งสิ้น 48.85 ล้านคน[7]

Administrative Division Guangxi.svg
หลิ่วโจว
อู๋โจว
เป๋ย์ไห่
ฝางเฉิงกั่ง
ชินโจว
กุ้ยกั่ง
ยฺวี่หลิน
ป่ายเซ่อ
เฮ่อโจว
เหอฉือ
หลายปิน
ฉงจั่ว

ประชากรศาสตร์[แก้]

ชาวจ้วงในเทศมณฑลหลงโจว นครฉงจั่ว
ประชากรในประวัติศาสตร์
ปี ประชากร  ±%  
1912[8] 7,879,000—    
1928[9] 13,648,000+73.2%
1936-37[10] 13,385,000−1.9%
1947[11] 14,636,000+9.3%
1954[12] 19,560,822+33.6%
1964[13] 20,845,017+6.6%
1982[14] 36,420,960+74.7%
1990[15] 42,245,765+16.0%
2000[16] 43,854,538+3.8%
2010[17] 46,026,629+5.0%

ชาวจีนฮั่นเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่ใหญ่ที่สุด ในจำนวนนี้กลุ่มย่อยหลักคือกลุ่มที่พูดภาษาเยฺว่ (ภาษาจีนกวางตุ้ง) และภาษาจีนกลางสำเนียงตะวันตกเฉียงใต้ (ภาษาจีนกลางสำเนียงเสฉวน - กุ้ยโจว) ชาวจีนฮั่นเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่ใหญ่ที่สุด ในจำนวนนี้กลุ่มย่อยหลักคือกลุ่มที่พูดภาษาเยฺว่ (หรือภาษาจีนกวางตุ้ง) และภาษาจีนกลางสำเนียงตะวันตกเฉียงใต้ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มภาษาจีน

กว่างซีมีชาวจ้วงกว่า 14 ล้านคน ซึ่งเป็นชนกลุ่มน้อยที่ใหญ่ที่สุดของจีน ชาวจ้วงในประเทศเทศจีนกว่าร้อยละ 90 อาศัยอยู่ในกว่างซี โดยเฉพาะทางตอนกลางและทางตะวันตก ชาวจ้วงมีภาษาเขียนเป็นของตนเองและเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มภาษาขร้า-ไท นอกจากนี้ยังมีชนกลุ่มน้อยทั้งต้งและม้ง และกลุ่มชาติพันธุ์อื่น ๆ ได้แก่ เหยา, หุย, อี๋ (โลโล), สุย, และจิง (เวียดนาม)

เศรษฐกิจ[แก้]

ปี พ.ศ. 2546 ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ (จีดีพี) มีมูลค่าถึง 273,321 ล้านหยวน เพิ่มขึ้น 10.2% มูลค่าการเติบโตในภาคเกษตรกรรม 62,818 ล้านหยวน เพิ่มขึ้น 4.0% ภาคอุตสาหกรรม 100,592 ล้านหยวน เพิ่มขึ้น 14.5% ภาคบริการ 109,911 ล้านหยวน เพิ่มขึ้น 10.0% สัดส่วนจีดีพีในการผลิตทั้งสามภาคคิดเป็น 23.0 : 36.8 : 40.2

ปี พ.ศ. 2546 มูลค่าการผลิตโดยรวมของสินค้าเกษตรกรรม ปศุสัตว์และประมงรวม 96,558 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เพิ่มขึ้น 4.0% มีการลดพื้นที่การเพาะปลูกลง 3.6% ปริมาณการผลิตตลอดปี 14.84 ล้านตัน ลดลง 645,600 ตัน คิดเป็น 4.2% การใช้พื้นที่สำหรับพืชเศรษฐกิจเพิ่มขึ้น 2.4% โดยเฉพาะพื้นที่ปลูกข้าว เพิ่มขึ้น 70% น้ำตาลเพิ่มขึ้น 32.8% ขณะที่มูลค่าการผลิตด้านการปศุสัตว์และประมง มีสัดส่วนเป็น 44.9% ผลผลิตหลักคือ ข้าวนาน้ำ ข้าวโพด มัน เป็นต้น

อุตสาหกรรมหลัก ได้แก่ พลังงานไฟฟ้า รถยนต์ เครื่องจักรกล การถลุงโลหะ ทำน้ำตาล อาหาร เป็นต้น อุตสาหกรรมที่ได้รับการสนับสนุนพิเศษได้แก่ อุตสาหกรรมอะลูมิเนียม

กว่างซีเป็นหนึ่งในสิบเขตมณฑลที่ผลิตแร่ที่สำคัญของประเทศที่มีการสำรวจพบปริมาณสะสมมากติดอันดับ 1 ใน 10 ของประเทศ


เขตพัฒนาเศรษฐกิจและเทคโนโลยี[แก้]

เขตแปรรูปการส่งออกเป่ยไห่[แก้]

ได้รับการอนุมัติจากสภาแห่งรัฐเขตแปรรูปการส่งออกเป่ยไห่ (BHEPZ) ก่อตั้งขึ้นในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2546 พื้นที่ตามแผนทั้งหมดคือ 1.454 ตารางกิโลเมตร (0.561 ตารางไมล์) พื้นที่พัฒนาระยะแรกคือ 1.135 ตารางกิโลเมตร (0.438 ตารางไมล์) ได้รับการตรวจสอบและยอมรับโดยฝ่ายบริหารศุลกากรและกระทรวงต่าง ๆ แปดแห่งของรัฐเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2546 เป็นเขตแปรรูปสินค้าส่งออกที่ใกล้อาเซียนที่สุดในจีน และเป็นเขตเดียวที่มีพรมแดนติดกับทะเลทางตะวันตกของจีน ตั้งอยู่ติดกับท่าเรือเป่ยไห่ [18][19]

เขตความร่วมมือเศรษฐกิจชายแดนตงซิง[แก้]

เขตความร่วมมือทางเศรษฐกิจข้ามพรมแดนตงซิง - หมงก๋าย เป็นความร่วมมือระหว่างจีนและเวียดนาม ที่กำลังอยู่ในระหว่างการก่อสร้างโดยมีพื้นที่ตามแผน 84 ตร.กม. เน้นการพัฒนาอุตสาหกรรมข้ามพรมแดนซึ่งครอบคลุมการค้าแปรรูปนำเข้าและส่งออก การเงินข้ามพรมแดน การท่องเที่ยวข้ามพรมแดน และอีคอมเมิร์ซข้ามพรมแดน [20]

เขตพัฒนาอุตสาหกรรมใหม่และไฮเทคแห่งชาติกุ้ยหลิน[แก้]

ก่อตั้งขึ้นในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2531 ในปี พ.ศ. 2534 ได้รับการอนุมัติให้เป็นเขตอุตสาหกรรมระดับประเทศ มีพื้นที่ 12.07 ตร.กม. (4.66 ตร.กม. ) อุตสาหกรรมที่ได้รับการสนับสนุน ได้แก่ ข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ชีวการแพทย์วัสดุใหม่และการปกป้องสิ่งแวดล้อม [21][22]

เขตพัฒนาเศรษฐกิจและเทคโนโลยีหนานหนิง[แก้]

ก่อตั้งขึ้นในปี 1992 เขตพัฒนาเศรษฐกิจและเทคโนโลยีหนานหนิงได้รับการอนุมัติให้เป็นเขตระดับประเทศในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2544 มีพื้นที่ตามแผนทั้งหมด 10.796 ตารางกิโลเมตร (4.168 ตารางไมล์) ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของหนานหนิง เน้นการพัฒนาอุตสาหกรรมทางวิศวกรรมเคมี ชิ้นส่วนรถยนต์ การแปรรูปอลูมิเนียม ยา ชีวภาพ และอุตสาหกรรมอื่น ๆ [23][24]

เขตพัฒนาอุตสาหกรรมไฮเทคแห่งชาติหนานหนิง[แก้]

เขตพัฒนาอุตสาหกรรมไฮเทคหนานหนิงก่อตั้งขึ้นในปี 2531 และได้รับการอนุมัติให้เป็นเขตอุตสาหกรรมระดับประเทศในปี 2535 โซนนี้มีพื้นที่ตามแผน 163.41 ตารางกิโลเมตร (63.19 ตารางไมล์) และสนับสนุนให้อุตสาหกรรมที่ทำข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์วิศวกรรมชีวภาพ และการบูรณาการด้านเภสัชกรรมเครื่องกลและไฟฟ้าและอุตสาหกรรมวัสดุใหม่ ๆ [25][26]

เขตความร่วมมือเศรษฐกิจชายแดนผิงเซียง[แก้]

ในปี 2535 มีการจัดตั้งเขตความร่วมมือเศรษฐกิจชายแดน Pinxiang มีพื้นที่ทั้งหมด 7.2 ตารางกิโลเมตร (2.8 ตารางไมล์) โดยมุ่งเน้นไปที่การพัฒนาผลิตภัณฑ์เครื่องจักรกลและไฟฟ้าฮาร์ดแวร์การแปรรูปทางเคมีที่ใช้ในชีวิตประจำวันบริการและอุตสาหกรรมการจัดเก็บข้อมูลและการขนส่งระหว่างประเทศที่ใช้ระบบโลจิสติกส์ระหว่างประเทศ [27]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 广西壮族自治区2017年国民经济和社会发展统计公报 [Statistical Communiqué of Guangxi on the 2017 National Economic and Social Development] (in จีน). Statistical Bureau of Guangxi. 2018-04-26. Archived from the original on 2018-06-22. สืบค้นเมื่อ 2018-06-22.
  2. ↑ "Sub-national HDI - Subnational HDI - Global Data Lab". globaldatalab.org. สืบค้นเมื่อ 2020-04-17.
  3. ↑ "ประกาศราชบัณฑิตยสถาน เรื่อง กำหนดชื่อประเทศ ดินแดน เขตการปกครอง และเมืองหลวง (พ.ศ. 2544)" (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 118 (ตอนพิเศษ 117ง): 2. 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2544. Check date values in: |date= (help)
  4. ↑ http://www.homebankstore.com/dl/ebookthbl/170.pdf
  5. ↑ The Yearbook of China's Cities (in อังกฤษ). Yearbook of China's Cities Publishing House. 2006. p. 327.
  6. ↑ "Zhuang Minority & Yao Minority in Guangxi Zhuang Autonomous Region". www.chinadiscovery.com. Archived from the original on 2017-09-13. สืบค้นเมื่อ 2019-06-11.
  7. ↑ [1]
  8. ↑ 1912年中国人口. Archived from the original on 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 6 March 2014.
  9. ↑ 1928年中国人口. Archived from the original on 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 6 March 2014.
  10. ↑ 1936-37年中国人口. Archived from the original on 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 6 March 2014.
  11. ↑ 1947年全国人口. Archived from the original on 13 September 2013. สืบค้นเมื่อ 6 March 2014.
  12. ↑ 中华人民共和国国家统计局关于第一次全国人口调查登记结果的公报. National Bureau of Statistics of China. Archived from the original on 2009-08-05.
  13. ↑ 第二次全国人口普查结果的几项主要统计数字. National Bureau of Statistics of China. Archived from the original on 2012-09-14.
  14. ↑ 中华人民共和国国家统计局关于一九八二年人口普查主要数字的公报. National Bureau of Statistics of China. Archived from the original on 2012-05-10.
  15. ↑ 中华人民共和国国家统计局关于一九九〇年人口普查主要数据的公报. National Bureau of Statistics of China. Archived from the original on 2012-06-19.
  16. ↑ 现将2000年第五次全国人口普查快速汇总的人口地区分布数据公布如下. National Bureau of Statistics of China. Archived from the original on 2012-08-29.
  17. ↑ "Communiqué of the National Bureau of Statistics of People's Republic of China on Major Figures of the 2010 Population Census". National Bureau of Statistics of China. Archived from the original on 2013-07-27.
  18. ↑ "RightSite.asia | Beihai Export Processing Zone". Archived from the original on 2010-06-12. สืบค้นเมื่อ 2010-05-27. http://rightsite.asia/en/industrial-zone/beihai-export-processing-zone/
  19. ↑ https://hkmb.hktdc.com/en/1X09RK75/hktdc-research/Beihai-Export-Processing-Zone
  20. ↑ http://en.gxzf.gov.cn/2020-10/20/c_552026.htm
  21. ↑ http://en.gxzf.gov.cn/2018-08/28/c_264961.htm
  22. ↑ https://hkmb.hktdc.com/en/1X09WTTS/hktdc-research/Guilin-High-tech-Industrial-Development-Zone
  23. ↑ http://en.gxzf.gov.cn/2019-10/18/c_264995.htm
  24. ↑ https://hkmb.hktdc.com/en/1X09RP0X/hktdc-research/Nanning-Economic-and-Technological-Development-Area
  25. ↑ https://www.bloomberg.com/profile/company/1315655D:CH
  26. ↑ http://investinchina.chinadaily.com.cn/s/201810/24/WS5c8766d0498e27e33803a208/nanning-hi-tech-industrial-development-zone.html
  27. ↑ http://investinchina.chinadaily.com.cn/a/201907/09/WS5d2408c3498e054923eafa9a.html

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ:
เขตปกครองตนเองกว่างซี
 มณฑลกุ้ยโจว มณฑลหูหนาน
มณฑลยูนนาน มณฑลกวางตุ้ง
  เขตปกครองตนเองกว่างซี  
จังหวัดห่าซาง จังหวัดกาวบั่ง จังหวัดหลั่งเซิน และจังหวัดกว๋างนิญ  เวียดนาม อ่าวตังเกี๋ย
มณฑล
China blank province map.svg
เขตปกครองตนเอง
เทศบาลนคร
เขตบริหารพิเศษ
*หมายเหตุ: ไต้หวันถูกอ้างสิทธิ์โดยสาธารณรัฐประชาชนจีน แต่บริหารโดยสาธารณรัฐจีน
Flag-map of the People's Republic of China.svg บทความเกี่ยวกับประเทศจีน ประวัติศาสตร์จีน หรือภาษาจีนนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประเทศจีน
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เขตปกครองตนเองกว่างซีจ้วง&oldid=9120709"