ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พระอักโษภยพุทธะ"
ป้ายระบุ: แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
ป้ายระบุ: แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
||
บรรทัด 30: | บรรทัด 30: | ||
== รูปลักษณ์ == |
== รูปลักษณ์ == |
||
ท่าทางประจำพระองค์คือภูมิสปรศมุทรา ซึ่งเป็นการวางพระหัตถ์ซ้ายในรูปแบบการทำสมาธิ พระหัตถ์ขวาเหยียดออก [[นิ้วชี้]]ชี้ลงสัมผัสพื้นดินเพื่อแสดงการมีชัยเหนือ[[มาร]] เสียงประจำพระองค์คือเสียง " |
ท่าทางประจำพระองค์คือภูมิสปรศมุทรา ซึ่งเป็นการวางพระหัตถ์ซ้ายในรูปแบบการทำสมาธิ พระหัตถ์ขวาเหยียดออก [[นิ้วชี้]]ชี้ลงสัมผัสพื้นดินเพื่อแสดงการมีชัยเหนือ[[มาร]] เสียงประจำพระองค์คือเสียง "หูม" ซึ่งเป็นเสียงที่เกิดจากศูนย์ลมที่[[หัวใจ]] แสดงถึงการเชื่อมโยงสิ่งต่างๆ เป็นร่างแหอยู่ภายในยานเดียวกัน มนตร์คือโอม อักโษภย หูม |
||
== สัญลักษณ์ == |
== สัญลักษณ์ == |
รุ่นแก้ไขเมื่อ 23:04, 15 กุมภาพันธ์ 2562
พระอักโษภยะพุทธะ | |
---|---|
พระอักโษภยพุทธะ ศิลปะธิเบต | |
สันสกฤต | อกฺโษภย |
จีน | 阿閦如来 (āchùrúlái) |
ญี่ปุ่น | 阿閦如来 (Ashuku Nyorai) |
มองโกเลีย | ᠬᠥᠳᠡᠯᠦᠰᠢ ᠦᠭᠡᠢ Хөдөлшгүй Ködelüsi ügei |
ทิเบต | མི་བསྐྱོད་པ་ (mikyopa) |
ข้อมูล | |
นับถือใน | วัชรยาน |
พระลักษณะ | ความไม่หวั่นไหว |
สถานีย่อยพระพุทธศาสนา |
พระอักโษภยะพุทธะ เป็นพระธยานิพุทธะ 1 ใน 5 องค์ พระนามหมายถึง "ไม่หวั่นไหว" ประทับทางทิศตะวันออกของพุทธมณฑล พระกายสีน้ำเงิน รัศมีสีขาว เป็นต้นตระกูลของพระโพธิสัตว์ตระกูลวัชระ เป็นสัญญลักษณ์แทนโพธิจิตในสรรพสัตว์ ถือดอกบัวที่เป็นสัญญลักษณ์แห่งความกรุณา และระฆังที่หมายถึงอิตถีภาวะแห่งเมตตาและขันติ ทรงช้างคู่สีน้ำเงิน อันเป็นสัญญลักษณ์แห่งพลังมหาศาล พระโพธิสัตว์ตระกูลวัชระที่รู้จักกันดีคือพระวัชรปาณีโพธิสัตว์และพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์
ความเชื่อ
พระองค์เป็นตัวแทนของปัญญาญาณดังกระจก คือส่องให้เห็นหมดทุกด้าน โดยไม่ปิดบังอำพราง ประจำอยู่ทิศตะวันออกในพุทธมณฑล มีลักษณะใกล้เคียงกับพระไวโรจนพุทธะ โดยอาจสลับตำแหน่งในพุทธมณฑลกันได้ ความเชื่อในคัมภีร์มรณะของทิเบต พระอักโษภยะจะปรากฏในวันที่ 2 พร้อมด้วยพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ ตัวแทนแห่งความสมบูรณ์และความงอกงามและพระเมตไตรยโพธิสัตว์[1]
รูปลักษณ์
ท่าทางประจำพระองค์คือภูมิสปรศมุทรา ซึ่งเป็นการวางพระหัตถ์ซ้ายในรูปแบบการทำสมาธิ พระหัตถ์ขวาเหยียดออก นิ้วชี้ชี้ลงสัมผัสพื้นดินเพื่อแสดงการมีชัยเหนือมาร เสียงประจำพระองค์คือเสียง "หูม" ซึ่งเป็นเสียงที่เกิดจากศูนย์ลมที่หัวใจ แสดงถึงการเชื่อมโยงสิ่งต่างๆ เป็นร่างแหอยู่ภายในยานเดียวกัน มนตร์คือโอม อักโษภย หูม
สัญลักษณ์
สัญลักษณ์ปประจำพระองค์คือคทาเพชร (วัชระ) ซึ่งสื่อถึงความมั่นคง ไม่คลอนแคลนของธรรมะ และความไม่หวั่นไหวของผู้บรรลุธรรม
พาหนะ
พาหนะของพระองค์คือช้าง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความมั่นคง ในทิเบตถือว่าช้างเป็นสัญลักษณ์ของสติปัญญา
อ้างอิง
- ↑ เชอเกียม ตรุงปะ รินโปเช, แปลโดย อนุสรณ์ ติปยานนท์. คัมภีร์มรณศาสตร์แห่งทิเบต พิมพ์ครั้งที่ 2. กทม. : มูลนิธิโกมลคีมทอง, 2536.
- ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ ษัฏเสน. พระพุทธศาสนาแบบทิเบต. [ม.ป.ท.] : ศูนย์ไทยทิเบต, 2538.