ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์"
ล แทนที่ "ลือเนบวร์ค" → "ลือเนบูร์ก" ด้วยสจห. |
ล แทนที่ "ฮันโนเวอร์" → "ฮันโนเฟอร์" +แทนที่ "แฮโนเวอร์" → "ฮันโนเฟอร์" +แทนที่ "คัมเบอร์แลนด์" → "คั... |
||
บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
{{Royal house| |
{{Royal house| |
||
| surname = ราชวงศ์ |
| surname = ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ |
||
| estate = [[ราชอาณาจักร |
| estate = [[ราชอาณาจักรฮันโนเฟอร์]] [[สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์]] |
||
| coat of arms = Kingdom of Hanover Arms.svg |
| coat of arms = Kingdom of Hanover Arms.svg |
||
| country = [[ |
| country = [[ฮันโนเฟอร์]] |
||
| parent house = [[ราชวงศ์เวลฟ์]] สายรองแห่ง[[ราชวงศ์เอสต์]] |
| parent house = [[ราชวงศ์เวลฟ์]] สายรองแห่ง[[ราชวงศ์เอสต์]] |
||
| titles = |
| titles = |
||
* [[รายพระนามพระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักร|พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่และไอร์แลนด์]] |
* [[รายพระนามพระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักร|พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่และไอร์แลนด์]] |
||
* [[จักรพรรดิอินเดีย]] |
* [[จักรพรรดิอินเดีย]] |
||
* [[พระมหากษัตริย์ |
* [[พระมหากษัตริย์ฮันโนเฟอร์]] |
||
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]] |
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]] |
||
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์]] |
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์]] |
||
| founder = [[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]] |
| founder = [[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]] |
||
| final ruler = [[แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]] |
| final ruler = [[แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]] |
||
| current head = [[แอนสท์ เอากุสท์ที่ 5 เจ้าชายแห่ง |
| current head = [[แอนสท์ เอากุสท์ที่ 5 เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์]] ([[ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์]]) |
||
| founding year = [[ค.ศ. 1635]] |
| founding year = [[ค.ศ. 1635]] |
||
| dissolution = [[ค.ศ. 1918]] |
| dissolution = [[ค.ศ. 1918]] |
||
บรรทัด 19: | บรรทัด 19: | ||
|cadet branches = |
|cadet branches = |
||
}} |
}} |
||
'''ราชวงศ์แฮโนเวอร์'''<ref>ราชบัณฑิตยสถาน, ''สารานุกรมประเทศในทวีปยุโรป ฉบับราชบัณฑิตยสถาน'', ราชบัณฑิตยสถาน, 2550, หน้า 252</ref> หรือ '''ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์''' เป็นราชวงศ์[[ชาวเยอรมัน|เยอรมัน]]ที่ครองบัลลังก์สห[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่]]ต่อจาก[[ราชวงศ์สจวต]]ในปี [[พ.ศ. 2257]] ราชวงศ์นี้ยังปกครอง[[รัฐผู้คัดเลือกเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก|รัฐฮันโนเฟอร์]]ในประเทศเยอรมนีอันเป็นดินแดนที่ราชวงศ์นี้เป็นเจ้าของ ในบางครั้งอาจเรียกราชวงศ์นี้ว่า'''ราชวงศ์เบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก สาย |
'''ราชวงศ์แฮโนเวอร์'''<ref>ราชบัณฑิตยสถาน, ''สารานุกรมประเทศในทวีปยุโรป ฉบับราชบัณฑิตยสถาน'', ราชบัณฑิตยสถาน, 2550, หน้า 252</ref> หรือ '''ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์''' เป็นราชวงศ์[[ชาวเยอรมัน|เยอรมัน]]ที่ครองบัลลังก์สห[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่]]ต่อจาก[[ราชวงศ์สจวต]]ในปี [[พ.ศ. 2257]] ราชวงศ์นี้ยังปกครอง[[รัฐผู้คัดเลือกเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก|รัฐฮันโนเฟอร์]]ในประเทศเยอรมนีอันเป็นดินแดนที่ราชวงศ์นี้เป็นเจ้าของ ในบางครั้งอาจเรียกราชวงศ์นี้ว่า'''ราชวงศ์เบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก สายฮันโนเฟอร์''' (House of Brunswick and Lüneburg, Hanover line)''' |
||
== ประวัติ == |
== ประวัติ == |
||
[[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]]เป็นสมาชิกแรกของราชวงศ์ |
[[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]]เป็นสมาชิกแรกของราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ เมื่อดัชชีเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์กถูกแบ่งในปี [[พ.ศ. 2178]] เกออร์กได้รับมรดกส่วนราชรัฐคาเลนแบร์ก (Principality of Calenberg) และราชรัฐเกิททิงเงิน (Principality of Göttingen) และในปี [[พ.ศ. 2179]] ท่านได้ย้ายไปพำนักอยู่ที่ฮันโนเฟอร์ ดยุก แอนสท์ เอากุสท์ โอรสของท่านได้รับการแต่งตั้งเป็น[[เจ้านครรัฐผู้คัดเลือก]][[จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์]]ในปี [[พ.ศ. 2235]] เจ้าหญิง[[โซฟีแห่งฮันโนเฟอร์]] rพระชายาในดยุกแอนสท์ เอากุสท์ ได้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์บริเตนใหญ่อันเนื่องจาก[[พระราชบัญญัติการสืบสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701]] ได้กำหนดว่ารัชทายาทที่เป็น[[โรมันคาทอลิก]]ไม่สามารถครองราชบัลลังก์ได้ เจ้าหญิงโซฟีซึ่งขณะนั้นเป็น[[โปรเตสแตนต์]]ที่เป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุดกับ[[พระเจ้าวิลเลียมที่ 3 แห่งอังกฤษ]] พระเจ้าวิลเลียมจริง ๆ แล้วทรงเป็น[[ชาวดัตช์]]แห่ง[[ราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา]] แต่ทั้งพระมเหสีและพระราชมารดาเป็นเจ้าหญิงในราชวงศ์สจวต |
||
=== สายที่ปกครองสหราชอาณาจักร === |
=== สายที่ปกครองสหราชอาณาจักร === |
||
[[พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่]] พระราชโอรสในดยุกแอนสท์ ออกุสท์และเจ้าหญิงโซฟีแห่ง |
[[พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่]] พระราชโอรสในดยุกแอนสท์ ออกุสท์และเจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์ได้ขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ และเป็นพระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่พระองค์แรกของราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ แม้ว่าพระองค์จะอยู่ในลำดับที่ 52 ในลำดับการสืบสันตติวงศ์ก็ตาม<ref>Picknett, Lynn, Prince, Clive, Prior, Stephen & Brydon, Robert (2002). War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarchy, p. 13. Mainstream Publishing. ISBN 1-84018-631-3.</ref>พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรในราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ ได้แก่ |
||
''พระมหากษัตริย์สห[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่]]'' |
''พระมหากษัตริย์สห[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่]]'' |
||
บรรทัด 38: | บรรทัด 38: | ||
* [[สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แห่งสหราชอาณาจักร]] (Victoria) [[พ.ศ. 2380]]-[[พ.ศ. 2444]] |
* [[สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แห่งสหราชอาณาจักร]] (Victoria) [[พ.ศ. 2380]]-[[พ.ศ. 2444]] |
||
พระเจ้าจอร์จที่ 1 พระเจ้าจอร์จที่ 2 และพระเจ้าจอร์จที่ 3 ต่างก็ทรงดำรงดำแหน่งเจ้า |
พระเจ้าจอร์จที่ 1 พระเจ้าจอร์จที่ 2 และพระเจ้าจอร์จที่ 3 ต่างก็ทรงดำรงดำแหน่งเจ้าผู้คัดเลือกและดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก (Electors and dukes of Brunswick-Lüneburg) ซึ่งเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่าผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์ (Electors of Hanover) ในช่วงต้นของปี [[พ.ศ. 2357]] เมื่อฮันโนเฟอร์ได้กลายเป็นราชอาณาจักร พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ก็มีพระอิสสริยยศเป็นพระมหากษัตริย์ฮันโนเฟอร์ด้วย |
||
ราชบัลลังก์[[สหราชอาณาจักร]]และ |
ราชบัลลังก์[[สหราชอาณาจักร]]และฮันโนเฟอร์ได้แยกจากกันในปี [[พ.ศ. 2380]] เมื่อมี[[กฎหมายแซลิก]]ที่กำหนดให้ราชบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ไม่ได้ตกผ่านรัชทายาทของตกไปสู่สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แต่กลับผ่านไปยังพระราชปิตุลาของพระองค์คือแอนสท์ เอากุสท์ 1 แห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus I of Hanover, Duke of Cumberland)<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, pp. 13, 14.</ref> เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสวรรคตในปี พ.ศ. 2444 ราชวงศ์[[ซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]]ได้ครองราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรต่อ โดย[[พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 แห่งสหราชอาณาจักร|พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7]] พระราชโอรสและองค์รัชทายาทผู้เป็นพระโอรสใน[[เจ้าชายอัลเบิร์ต พระราชสวามี|เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]] พระราชสวามีในสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ทำให้ชื่อราชวงศ์อังกฤษเปลี่ยนไปเป็นซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา ตามนามสกุลของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ซึ่งได้รับมาจากพระราชบิดา<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, p. 14.</ref> |
||
=== สายปกครองรัฐฮันโนเฟอร์ === |
=== สายปกครองรัฐฮันโนเฟอร์ === |
||
หลังจากพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร สวรรคตในปี พ.ศ. 2380 มีผู้ได้ครองบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ต่อ ดังนี้: |
หลังจากพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร สวรรคตในปี พ.ศ. 2380 มีผู้ได้ครองบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ต่อ ดังนี้: |
||
* พระเจ้าแอนสท์ เอากุสท์ที่ 1 แห่ง |
* พระเจ้าแอนสท์ เอากุสท์ที่ 1 แห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus I) [[พ.ศ. 2380]]-[[พ.ศ. 2394]] |
||
* พระเจ้าเกออร์กที่ 5 แห่งฮันโนเฟอร์ (George V) [[พ.ศ. 2394]]-[[พ.ศ. 2409]], ถูกถอดจากราชสมบัติ |
* พระเจ้าเกออร์กที่ 5 แห่งฮันโนเฟอร์ (George V) [[พ.ศ. 2394]]-[[พ.ศ. 2409]], ถูกถอดจากราชสมบัติ |
||
ฮันโนเฟอร์สิ้นสุดลงเมื่อถูกรวมเข้ากับ[[ปรัสเซีย]]ในปี [[พ.ศ. 2409]] |
|||
=== ดัชชีเบราน์ชไวก์ === |
=== ดัชชีเบราน์ชไวก์ === |
||
ในปี [[พ.ศ. 2427]] เชื้อสายของราชวงศ์เวลฟ์ (House of Welf) ได้สิ้นสุดลง ตามกฎหมายของราชวงศ์ ราชวงศ์ |
ในปี [[พ.ศ. 2427]] เชื้อสายของราชวงศ์เวลฟ์ (House of Welf) ได้สิ้นสุดลง ตามกฎหมายของราชวงศ์ ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์สามารถขึ้นครองบัลลังก์ดัชชีเบราน์ชไวก์ แต่กระนั้นก็มีแรงกดดันจากปรัสเซียต่อพระเจ้าจอร์จที่ 5 และแอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมบาลันด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พระราชโอรสไม่ให้ขึ้นเป็นรัฐสมาชิกของจักรวรรดิเยอรมัน ตามกฎหมายในปี พ.ศ. 2422 ได้ตั้งสภาชั่วคราวขึ้นมาเพื่อดูแลเมื่อดยุกถึงแก่อสัญกรรม หรือแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนในกรณีจำเป็น |
||
ดยุกแห่ง |
ดยุกแห่งคัมบาลันด์ได้อ้างสิทธิเป็นดยุกแห่งเบราน์ชไวก์หลังจากดยุกองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ แต่ก็มีการต่อรองที่ยาวนานและปัญหาก็ไม่ได้รับการแก้ไข เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งปรัสเซัย (Prince Albrecht of Prussia) ได้ทรงแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ หลังจากพระองค์สวรรคตในปี พ.ศ. 2449 ดยุกโยฮันน์ อัลแบร์ตแห่งเมคเลินบวร์ค (Duke John Albert of Mecklenburg) ได้ครองราชย์ต่อ โอรสคนโตของดยุกแห่งคัมบาลันด์ได้ถึงแก่กรรมในอุบัติเหตุรถยนต์ในปี พ.ศ. 2455 ดยุกแห่งคัมบาลันด์จึงประกาศให้ราชบัลลังก์ตกสู่โอรสองค์เล็ก ผู้ซึ่งแต่งงานกับพระราชธิดาในจักรพรรดิแห่งเยอรมนี (Kaiser) ได้ให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเป็นพันธมิตรกับจักรวรรดิเยอรมัน และได้รับอนุญาตให้ขึ้นครองราชบัลลังก์ของดัชชีในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2456 ท่านเป็นนายพลตรี (major-general) ในระหว่าง[[สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง]] แต่ตำแหน่งดยุกแห่งเบราน์ชไวก์ก็ถูกล้มล้างในปี พ.ศ. 2461 บิดาของท่านก็ถูกถอดจากพระอิสริยยศอังกฤษในปี พ.ศ. 2462 เนื่องจาก''จับอาวุธต่อสู้กับสหราชอาณาจักร'' |
||
=== ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์ === |
=== ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์ === |
||
บรรทัด 58: | บรรทัด 58: | ||
* จอร์จที่ 5 แห่งฮาโนเวอร์ (George V) พ.ศ. 2409-พ.ศ. 2421 |
* จอร์จที่ 5 แห่งฮาโนเวอร์ (George V) พ.ศ. 2409-พ.ศ. 2421 |
||
* แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่ง |
* แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมบาลันด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พ.ศ. 2421-พ.ศ. 2466 |
||
* แอนสท์ เอากุสท์ที่ 3 ดยุกผู้ถูกถอดแห่งบรุนสวิค (จากตำแหน่ง) (Ernest Augustus III, the deposed duke of Brunswick) พ.ศ. 2466-พ.ศ. 2496 โอรสของดยุกคนก่อน |
* แอนสท์ เอากุสท์ที่ 3 ดยุกผู้ถูกถอดแห่งบรุนสวิค (จากตำแหน่ง) (Ernest Augustus III, the deposed duke of Brunswick) พ.ศ. 2466-พ.ศ. 2496 โอรสของดยุกคนก่อน |
||
* แอนสท์ เอากุสท์ ผู้อาวุโส เจ้าชายแห่ง |
* แอนสท์ เอากุสท์ ผู้อาวุโส เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus the elder, Prince of Hanover) พ.ศ. 2496-พ.ศ. 2530 |
||
* แอนสท์ เอากุสท์ ผู้เยาว์ เจ้าชายแห่ง |
* แอนสท์ เอากุสท์ ผู้เยาว์ เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus the younger, Prince of Hanover) พ.ศ. 2530-ปัจจุบัน |
||
ราชวงศ์นี้ปัจจุบันพำนักอยู่ในออสเตรียตั้งแต่ปี พ.ศ. 2409 พระอิสสริยศและตำแหน่งนี้ใช้เพียงสมมติกันขึ้นมาเพื่อความเคารพตั้งแต่ปี พ.ศ. 2462 |
ราชวงศ์นี้ปัจจุบันพำนักอยู่ในออสเตรียตั้งแต่ปี พ.ศ. 2409 พระอิสสริยศและตำแหน่งนี้ใช้เพียงสมมติกันขึ้นมาเพื่อความเคารพตั้งแต่ปี พ.ศ. 2462 |
||
บรรทัด 67: | บรรทัด 67: | ||
== เกร็ดข้อมูล == |
== เกร็ดข้อมูล == |
||
* ถนนในเขตเศรษฐกิจกลางของ[[บริสเบน]] (Brisbane's Central Business District) มีชื่อตามสมาชิกของราชวงศ์ฮาโนเวอร์ ถนนที่ตัดขนานกับ Queen Street จะตั้งตามชื่อสมาชิกที่เป็นหญิง ส่วนถนนที่ตัดตั้งฉากจะเป็นมีชื่อตามชื่อสมาชิกที่เป็นชาย |
* ถนนในเขตเศรษฐกิจกลางของ[[บริสเบน]] (Brisbane's Central Business District) มีชื่อตามสมาชิกของราชวงศ์ฮาโนเวอร์ ถนนที่ตัดขนานกับ Queen Street จะตั้งตามชื่อสมาชิกที่เป็นหญิง ส่วนถนนที่ตัดตั้งฉากจะเป็นมีชื่อตามชื่อสมาชิกที่เป็นชาย |
||
* จัตุรัส |
* จัตุรัสแฮโนเวอร์ ในเมือง[[นครนิวยอร์ก|นิวยอร์ก]]ตั้งชื่อตามชื่อราชวงศ์ รวมไปถึงชื่อ[[รัฐนิวบรันสวิก]] (province of New Brunswick) ใน[[ประเทศแคนาดา|แคนาดา]] รวมทั้งชื่อเมืองต่างๆ ในทางตะวันออกของ[[สหรัฐอเมริกา]]และแคนาดา |
||
* ชื่อเมือง[[แอดิเลด]] (Adelaide) ใน[[ประเทศออสเตรเลีย]] ตั้งชื่อตามพระนาง[[แอเดเลดแห่งซัคเซิน-ไมนิงเงิน สมเด็จพระราชินีแห่งสหราชอาณาจักร]] (Adelaide of Saxe-Meiningen) [[รายพระนามคู่อภิเษกสมรสในพระประมุขแห่งสหราชอาณาจักร|พระมเหสี]]ใน[[พระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร]] |
* ชื่อเมือง[[แอดิเลด]] (Adelaide) ใน[[ประเทศออสเตรเลีย]] ตั้งชื่อตามพระนาง[[แอเดเลดแห่งซัคเซิน-ไมนิงเงิน สมเด็จพระราชินีแห่งสหราชอาณาจักร]] (Adelaide of Saxe-Meiningen) [[รายพระนามคู่อภิเษกสมรสในพระประมุขแห่งสหราชอาณาจักร|พระมเหสี]]ใน[[พระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร]] |
||
บรรทัด 93: | บรรทัด 93: | ||
{{เรียงลำดับ|ฮโนเวอร์}} |
{{เรียงลำดับ|ฮโนเวอร์}} |
||
[[หมวดหมู่:ราชวงศ์ |
[[หมวดหมู่:ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์|*]] |
||
[[หมวดหมู่:ตระกูลเวลฟ]] |
[[หมวดหมู่:ตระกูลเวลฟ]] |
รุ่นแก้ไขเมื่อ 18:13, 15 กรกฎาคม 2560
พระราชอิสริยยศ | |
---|---|
ปกครอง | ฮันโนเฟอร์ |
เชื้อชาติ | เยอรมัน (ฮาโนเวียน), อังกฤษ |
ประมุขพระองค์แรก | เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก |
ผู้นำสกุลองค์ปัจจุบัน | แอนสท์ เอากุสท์ที่ 5 เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์ (ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์) |
ประมุขพระองค์สุดท้าย | แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก |
สถาปนา | ค.ศ. 1635 |
สิ้นสุด | ค.ศ. 1918 |
ราชวงศ์แฮโนเวอร์[1] หรือ ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ เป็นราชวงศ์เยอรมันที่ครองบัลลังก์สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่ต่อจากราชวงศ์สจวตในปี พ.ศ. 2257 ราชวงศ์นี้ยังปกครองรัฐฮันโนเฟอร์ในประเทศเยอรมนีอันเป็นดินแดนที่ราชวงศ์นี้เป็นเจ้าของ ในบางครั้งอาจเรียกราชวงศ์นี้ว่าราชวงศ์เบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก สายฮันโนเฟอร์ (House of Brunswick and Lüneburg, Hanover line)
ประวัติ
เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์กเป็นสมาชิกแรกของราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ เมื่อดัชชีเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์กถูกแบ่งในปี พ.ศ. 2178 เกออร์กได้รับมรดกส่วนราชรัฐคาเลนแบร์ก (Principality of Calenberg) และราชรัฐเกิททิงเงิน (Principality of Göttingen) และในปี พ.ศ. 2179 ท่านได้ย้ายไปพำนักอยู่ที่ฮันโนเฟอร์ ดยุก แอนสท์ เอากุสท์ โอรสของท่านได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ในปี พ.ศ. 2235 เจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์ rพระชายาในดยุกแอนสท์ เอากุสท์ ได้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์บริเตนใหญ่อันเนื่องจากพระราชบัญญัติการสืบสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701 ได้กำหนดว่ารัชทายาทที่เป็นโรมันคาทอลิกไม่สามารถครองราชบัลลังก์ได้ เจ้าหญิงโซฟีซึ่งขณะนั้นเป็นโปรเตสแตนต์ที่เป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุดกับพระเจ้าวิลเลียมที่ 3 แห่งอังกฤษ พระเจ้าวิลเลียมจริง ๆ แล้วทรงเป็นชาวดัตช์แห่งราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา แต่ทั้งพระมเหสีและพระราชมารดาเป็นเจ้าหญิงในราชวงศ์สจวต
สายที่ปกครองสหราชอาณาจักร
พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ พระราชโอรสในดยุกแอนสท์ ออกุสท์และเจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์ได้ขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ และเป็นพระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่พระองค์แรกของราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ แม้ว่าพระองค์จะอยู่ในลำดับที่ 52 ในลำดับการสืบสันตติวงศ์ก็ตาม[2]พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรในราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ ได้แก่
พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่
- พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ (George I) พ.ศ. 2257-พ.ศ. 2270 (เกออร์ก ลุดวิก (Georg Ludwig) = จอร์จ หลุยส์ (George Louis))
- พระเจ้าจอร์จที่ 2 แห่งบริเตนใหญ่ (George II) พ.ศ. 2270-พ.ศ. 2303 (เกออร์ก เอากุสท์ (Georg August) = จอร์จ ออกัสตัส (George Augustus))
- พระเจ้าจอร์จที่ 3 แห่งบริเตนใหญ่ (George III) พ.ศ. 2303-พ.ศ. 2363[3]
พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์
- พระเจ้าจอร์จที่ 3 แห่งบริเตนใหญ่ (George III) พ.ศ. 2303-พ.ศ. 2363
- พระเจ้าจอร์จที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร (George IV) พ.ศ. 2363-พ.ศ. 2373)
- พระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร (William IV) พ.ศ. 2373-พ.ศ. 2380
- สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แห่งสหราชอาณาจักร (Victoria) พ.ศ. 2380-พ.ศ. 2444
พระเจ้าจอร์จที่ 1 พระเจ้าจอร์จที่ 2 และพระเจ้าจอร์จที่ 3 ต่างก็ทรงดำรงดำแหน่งเจ้าผู้คัดเลือกและดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก (Electors and dukes of Brunswick-Lüneburg) ซึ่งเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่าผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์ (Electors of Hanover) ในช่วงต้นของปี พ.ศ. 2357 เมื่อฮันโนเฟอร์ได้กลายเป็นราชอาณาจักร พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ก็มีพระอิสสริยยศเป็นพระมหากษัตริย์ฮันโนเฟอร์ด้วย
ราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรและฮันโนเฟอร์ได้แยกจากกันในปี พ.ศ. 2380 เมื่อมีกฎหมายแซลิกที่กำหนดให้ราชบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ไม่ได้ตกผ่านรัชทายาทของตกไปสู่สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แต่กลับผ่านไปยังพระราชปิตุลาของพระองค์คือแอนสท์ เอากุสท์ 1 แห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus I of Hanover, Duke of Cumberland)[4] เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสวรรคตในปี พ.ศ. 2444 ราชวงศ์ซัคเซิน-โคบูร์กและโกทาได้ครองราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรต่อ โดยพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 พระราชโอรสและองค์รัชทายาทผู้เป็นพระโอรสในเจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา พระราชสวามีในสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ทำให้ชื่อราชวงศ์อังกฤษเปลี่ยนไปเป็นซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา ตามนามสกุลของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ซึ่งได้รับมาจากพระราชบิดา[5]
สายปกครองรัฐฮันโนเฟอร์
หลังจากพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร สวรรคตในปี พ.ศ. 2380 มีผู้ได้ครองบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ต่อ ดังนี้:
- พระเจ้าแอนสท์ เอากุสท์ที่ 1 แห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus I) พ.ศ. 2380-พ.ศ. 2394
- พระเจ้าเกออร์กที่ 5 แห่งฮันโนเฟอร์ (George V) พ.ศ. 2394-พ.ศ. 2409, ถูกถอดจากราชสมบัติ
ฮันโนเฟอร์สิ้นสุดลงเมื่อถูกรวมเข้ากับปรัสเซียในปี พ.ศ. 2409
ดัชชีเบราน์ชไวก์
ในปี พ.ศ. 2427 เชื้อสายของราชวงศ์เวลฟ์ (House of Welf) ได้สิ้นสุดลง ตามกฎหมายของราชวงศ์ ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์สามารถขึ้นครองบัลลังก์ดัชชีเบราน์ชไวก์ แต่กระนั้นก็มีแรงกดดันจากปรัสเซียต่อพระเจ้าจอร์จที่ 5 และแอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมบาลันด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พระราชโอรสไม่ให้ขึ้นเป็นรัฐสมาชิกของจักรวรรดิเยอรมัน ตามกฎหมายในปี พ.ศ. 2422 ได้ตั้งสภาชั่วคราวขึ้นมาเพื่อดูแลเมื่อดยุกถึงแก่อสัญกรรม หรือแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนในกรณีจำเป็น
ดยุกแห่งคัมบาลันด์ได้อ้างสิทธิเป็นดยุกแห่งเบราน์ชไวก์หลังจากดยุกองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ แต่ก็มีการต่อรองที่ยาวนานและปัญหาก็ไม่ได้รับการแก้ไข เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งปรัสเซัย (Prince Albrecht of Prussia) ได้ทรงแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ หลังจากพระองค์สวรรคตในปี พ.ศ. 2449 ดยุกโยฮันน์ อัลแบร์ตแห่งเมคเลินบวร์ค (Duke John Albert of Mecklenburg) ได้ครองราชย์ต่อ โอรสคนโตของดยุกแห่งคัมบาลันด์ได้ถึงแก่กรรมในอุบัติเหตุรถยนต์ในปี พ.ศ. 2455 ดยุกแห่งคัมบาลันด์จึงประกาศให้ราชบัลลังก์ตกสู่โอรสองค์เล็ก ผู้ซึ่งแต่งงานกับพระราชธิดาในจักรพรรดิแห่งเยอรมนี (Kaiser) ได้ให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเป็นพันธมิตรกับจักรวรรดิเยอรมัน และได้รับอนุญาตให้ขึ้นครองราชบัลลังก์ของดัชชีในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2456 ท่านเป็นนายพลตรี (major-general) ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง แต่ตำแหน่งดยุกแห่งเบราน์ชไวก์ก็ถูกล้มล้างในปี พ.ศ. 2461 บิดาของท่านก็ถูกถอดจากพระอิสริยยศอังกฤษในปี พ.ศ. 2462 เนื่องจากจับอาวุธต่อสู้กับสหราชอาณาจักร
ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์
หัวหน้าราชวงศ์ในลำดับถัดมาได้แก่
- จอร์จที่ 5 แห่งฮาโนเวอร์ (George V) พ.ศ. 2409-พ.ศ. 2421
- แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมบาลันด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พ.ศ. 2421-พ.ศ. 2466
- แอนสท์ เอากุสท์ที่ 3 ดยุกผู้ถูกถอดแห่งบรุนสวิค (จากตำแหน่ง) (Ernest Augustus III, the deposed duke of Brunswick) พ.ศ. 2466-พ.ศ. 2496 โอรสของดยุกคนก่อน
- แอนสท์ เอากุสท์ ผู้อาวุโส เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus the elder, Prince of Hanover) พ.ศ. 2496-พ.ศ. 2530
- แอนสท์ เอากุสท์ ผู้เยาว์ เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus the younger, Prince of Hanover) พ.ศ. 2530-ปัจจุบัน
ราชวงศ์นี้ปัจจุบันพำนักอยู่ในออสเตรียตั้งแต่ปี พ.ศ. 2409 พระอิสสริยศและตำแหน่งนี้ใช้เพียงสมมติกันขึ้นมาเพื่อความเคารพตั้งแต่ปี พ.ศ. 2462
เกร็ดข้อมูล
- ถนนในเขตเศรษฐกิจกลางของบริสเบน (Brisbane's Central Business District) มีชื่อตามสมาชิกของราชวงศ์ฮาโนเวอร์ ถนนที่ตัดขนานกับ Queen Street จะตั้งตามชื่อสมาชิกที่เป็นหญิง ส่วนถนนที่ตัดตั้งฉากจะเป็นมีชื่อตามชื่อสมาชิกที่เป็นชาย
- จัตุรัสแฮโนเวอร์ ในเมืองนิวยอร์กตั้งชื่อตามชื่อราชวงศ์ รวมไปถึงชื่อรัฐนิวบรันสวิก (province of New Brunswick) ในแคนาดา รวมทั้งชื่อเมืองต่างๆ ในทางตะวันออกของสหรัฐอเมริกาและแคนาดา
- ชื่อเมืองแอดิเลด (Adelaide) ในประเทศออสเตรเลีย ตั้งชื่อตามพระนางแอเดเลดแห่งซัคเซิน-ไมนิงเงิน สมเด็จพระราชินีแห่งสหราชอาณาจักร (Adelaide of Saxe-Meiningen) พระมเหสีในพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร
อ้างอิงและเชิงอรรถ
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน, สารานุกรมประเทศในทวีปยุโรป ฉบับราชบัณฑิตยสถาน, ราชบัณฑิตยสถาน, 2550, หน้า 252
- ↑ Picknett, Lynn, Prince, Clive, Prior, Stephen & Brydon, Robert (2002). War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarchy, p. 13. Mainstream Publishing. ISBN 1-84018-631-3.
- ↑ ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และราชอาณาจักรไอร์แลนด์ได้รวมกันในปี พ.ศ. 2344 เป็นสหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์
- ↑ Picknett, Prince, Prior & Brydon, pp. 13, 14.
- ↑ Picknett, Prince, Prior & Brydon, p. 14.
หนังสืออ่านประกอบ
- Fraser, Flora. Princesses: The Six Daughters of George III. Knopf, 2005. (อังกฤษ)
- Plumb, J. H. The First Four Georges. Revised ed. Hamlyn, 1974. (อังกฤษ)
- Redman, Alvin. The House of Hanover. Coward-McCann, 1960. (อังกฤษ)
- Van der Kiste, John. George III’s Children. Sutton Publishing, 1992. (อังกฤษ)
ดูเพิ่ม
แหล่งข้อมูลอื่น
- ตารางเวลาของราชวงศ์ฮาโนเวอร์ (อังกฤษ)
- วงศ์วานของราชวงศ์ (อังกฤษ)
- Die Welfen (เยอรมัน) เว็บไซต์อย่างเป็นทางการของราชวงศ์เวลฟ์
- กฎการสืบสันตติวงศ์ของราชวงศ์เวลฟ์ (อังกฤษ)