พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่

พระเจ้าจอร์จที่ 1
พระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์
ครองราชย์	1 สิงหาคม 1714 – 11 มิถุนายน 1727
ราชาภิเษก	20 ตุลาคม 1714
ก่อนหน้า	สมเด็จพระราชินีนาถแอนน์
ถัดไป	พระเจ้าจอร์จที่ 2
รัชทายาท	เจ้าชายจอร์จ เจ้าชายแห่งเวลส์
นายกรัฐมนตรี	ดูรายชื่อ รอเบิร์ต วอลโพล
เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
ครองราชย์	23 มกราคม 1698 – 11 มิถุนายน 1727
ถัดไป	เกออร์คที่ 2
พระราชสมภพ	28 พฤษภาคม ค.ศ. 1660(1660-05-28) ฮันโนเฟอร์ เยอรมนี
สวรรคต	11 มิถุนายน ค.ศ. 1727(1727-06-11) (67 ปี) ออสนาบรึค
คู่อภิเษก	โซฟี โดโรเทอา แห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค
พระราชบุตร รายละเอียด	พระเจ้าจอร์จที่ 2 แห่งบริเตนใหญ่ โซฟี โดโรเทอา แห่งฮันโนเฟอร์
พระนามเต็ม จอร์จ หลุยส์
ราชวงศ์	ฮันโนเฟอร์
พระราชบิดา	แอ็นสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค
พระราชมารดา	โซฟีแห่งฮันโนเฟอร์
ลายพระอภิไธย

พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ (อังกฤษ: George I of Great Britain, เยอรมัน: George I von Großbritannien) เป็นพระมหากษัตริย์แห่งราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และราชอาณาจักรไอร์แลนด์ เป็นปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ระหว่างปี ค.ศ. 1714 ถึง 1727 พระองค์ไม่เป็นที่นิยมชมชอบในอังกฤษมากนัก เนื่องจากตรัสภาษาอังกฤษไม่ได้และใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในเยอรมนี

ประวัติ

พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ มีพระนามเยอรมันว่า เกออร์ค ลูทวิช แห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค (เยอรมัน: Georg Ludwig von Braunschweig-Lüneburg) พระราชสมภพเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม ค.ศ. 1660 ที่ออสนาบรึค (ประเทศเยอรมนีในปัจจุบัน) เป็นพระโอรสองค์โตของแอ็นสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค กับเจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์

ทายาทแห่งฮันโนเฟอร์

ยามที่พระองค์ประสูติในปี 1660 ขณะนั้นราชรัฐเบราน์ชไวค์ (หรือเรียกฮันโนเฟอร์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของราชรัฐ) ถูกปกครองโดยโยฮัน ฟรีดริช ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นลุงของพระองค์ อย่างไรก็ตาม ในเดือนธันวาคม 1679 ดยุกโยฮัน ฟรีดริช สิ้นพระชนม์โดยที่ไม่มีพระบุตร ลุงคนรองก็สิ้นพระชนม์ก่อนแล้ว ส่งผลให้บัลลังก์ของเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คและคาเลินแบร์ค ตกเป็นของแอ็นสท์ เอากุสท์ พระบิดาของเกออร์ค ส่งผลให้เจ้าชายเกออร์คกลายเป็นรัชทายาทแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คและคาเลินแบร์ค

ในปี 1682 เจ้าชายเกออร์ค ลูทวิช สมรสกับโซฟี โดโรเทอา แห่งเซ็ลเลอ ซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของตนเอง ต่อมาในปี 1863 เจ้าชายเกออร์คและอนุชา มีส่วนร่วมในยุทธการที่เวียนนาเพื่อต่อต้านการรุกรานโดยจักรวรรดิออตโตมัน และในปีเดียวกัน พระชายาก็ให้กำเนิดพระโอรสนามว่าเจ้าชายเกออร์ค เอากุสท์ (ต่อมาคือพระเจ้าจอร์จที่ 2) และต่อมาในปี 1687 ก็ให้กำเนิดพระธิดานามว่าเจ้าหญิงโซฟี โดโรเทอา

เจ้าผู้ครองฮันโนเฟอร์

ในปี 1698 พระบิดาสิ้นพระชนม์ ส่งผลให้เจ้าชายเกออร์ค ลูทวิช ขึ้นสืบบัลลังก์เป็นดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค และว่าที่เจ้ามติกรแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ แต่หลังครองบัลลังก์เพียงสองปีเศษ เจ้าชายวิลเลียม ดยุกแห่งกลอสเตอร์ รัชทายาทแห่งบริเตนใหญ่สิ้นพระชนม์ รัฐสภาบริเตนใหญ่กังวลว่าบัลลังก์บริเตนใหญ่จะตกเป็นของเจ้าสายอื่นที่นับถือนิกายโรมันคาทอลิก จึงตราพระราชบัญญัติว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701 กำหนดให้เจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์ (หลานตาในพระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ) เป็นรัชทายาทลำดับหนึ่งแห่งบริเตนใหญ่ ด้วยเหตุนี้ ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค ในฐานะโอรสของโซฟี จึงกลายเป็นรัชทายาทลำดับสอง

ในปี 1708 มหาสภาจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์มีมติรับรองให้ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค เป็นเจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์ หลังจากที่รอมาตั้งแต่ปี 1692

กษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์

มิถุนายน 1714 เจ้าหญิงโซฟีสิ้นพระชนม์ในนครฮันโนเฟอร์ ส่งผลให้เจ้าชายเกออร์ค ลูทวิช ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค กลายเป็นรัชทายาทลำดับหนึ่งแห่งบริเตนใหญ่ หลังจากนั้นเพียงสามสัปดาห์ พระนางเจ้าแอนน์แห่งบริเตนใหญ่ก็เสด็จสวรรคต ราชสมบัติบริเตนใหญ่จึงตกแก่ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค

กันยายน 1714 ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คเสด็จจากฮันโนเฟอร์ไปยังกรุงลอนดอนพร้อมด้วยพระราชโอรส และประกอบพิธีราชาภิเษกเป็น พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพระองค์ตรัสภาษาอังกฤษไม่ได้ และไม่มีความเข้าพระทัยในการปกครองของอังกฤษภายใต้ระบบรัฐสภา (ซึ่งแตกต่างจากฮันโนเฟอร์ที่เป็นสมบูรณาญาสิทธิราชย์) จึงทรงโปรดเกล้าให้มีคณะรัฐมนตรีเหมือนอย่างในบรรดาราชรัฐเยอรมัน ทำหน้าที่บริหารราชการแผ่นดินแทนพระองค์ ในการนี้แต่งตั้งเซอร์รอเบิร์ต วอลโพล ผู้สามารถพูดภาษาอังกฤษและเยอรมัน เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังและเป็นหัวหน้าคณะรัฐมนตรี ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงสามารถใช้เวลาประทับในเยอรมนีที่ซึ่งทรงคุ้นเคย มากกว่าใช้เวลาประทับในอังกฤษ

ในป 1719 บริเตนใหญ่เผชิญวิกฤตฟองสบู่แตก แต่ก็คลี่คลายด้วยฝีมือของวอลโพล ในปี 1721 ก็ทรงแต่งตั้งวอลโพลเป็นนายกรัฐมนตรีบริเตนใหญ่คนแรก

ราชตระกูล

พระเจ้าเจมส์ที่ 1 1566–1625

พระเจ้าชาลส์ที่ 1 1600–1649

เจ้าหญิงเอลิซาเบธ 1596–1662

ดยุกเกออร์ก 1582–1641

เจ้าหญิงแมรี 1631–1660

พระเจ้าชาลส์ที่ 2 1630–1685

พระเจ้าเจมส์ที่ 2 1633–1701

เจ้าหญิงโซฟี 1630–1714

แอ็นสท์ เอากุสท์ 1629–1698

ดยุกเกออร์ก วิลเฮล์ม 1624–1705

พระเจ้าวิลเลียมที่ 3 1650–1702

พระนางเจ้าแมรีที่ 2 1662–1694

พระนางเจ้าแอนน์ 1665–1714

เจ้าชายเจมส์ 1688–1766

พระเจ้าจอร์จที่ 1 1660–1727

โซฟี โดโรเทอา 1666–1726

เจ้าชายวิลเลียม 1689–1700

พระเจ้าจอร์จที่ 2 1683–1760

โซฟี โดโรเทอา 1687–1757

พระบรมราชอิสริยยศ

ตราอาร์มในฐานะว่าที่เจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์ (ค.ศ. 1689–1708)	ตราอาร์มในฐานะเจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์ (ค.ศ. 1708–1714)	ตราอาร์มในฐานะพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ (ค.ศ. 1714–1727)

• 23 มกราคม 1698 – 28 สิงหาคม 1705: ฮิสไฮเนส ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค เจ้าผู้ครองคาเลินแบร์ค ว่าที่เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
• 28 สิงหาคม 1705 – 7 กันยายน 1708 : ฮิสไฮเนส ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค ว่าที่เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
• 7 กันยายน 1708 – 11 มิถุนายน 1727: ฮิสไฮเนส เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
• 1 สิงหาคม 1714 – 11 มิถุนายน 1727: ฮิสมาเจสตี พระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์

พงศาวลี

พงศาวลีของพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่

16. แอ็นสท์ที่ 1 ดยุกแห่งบรันสวิก               8. วิลเฮล์ม ดยุกแห่งบรันสวิก                       17. โซฟีแห่งเมคเลินบวร์ค-ชเวรีน               4. เกออร์ค ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-คาเลินแบร์ค                             18. พระเจ้าคริสเตียนที่ 3 แห่งเดนมาร์ก               9. โดโรเธียแห่งเดนมาร์ก ดัสเชสแห่งบรันสวิก                       19. โดโรเธียแห่งแซกส์-ลอนเบิร์ก               2. แอ็นสท์ เอากุสท์ แห่งเบราน์ชไวค์-คาเลินแบร์ค                                   20. เกออร์คที่ 1 ลันท์กราฟแห่งเฮ็สเซิน-ดาร์มชตัท               10. ลุดวิกที่ 5 ลันท์กราฟแห่งเฮ็สเซิน-ดาร์มชตัท                       21. มักดาเลเนอแห่งลิพเพอ               5. อันเนอ เอลีโอนอเรอแห่งเฮ็สเซิน-ดาร์มชตัท                             22. โยฮันน์ เกออร์ค เจ้าผู้คัดเลือกแห่งบรันเดินบวร์ค               11. มักดาเลเนอแห่งบรันเดินบวร์ค                       23. เอลีซาแบธแห่งอันฮัลท์-เซิร์บ               1. พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่                                         24. ลุดวิกที่ 6 เจ้าผู้คัดเลือกแห่งฟัลทซ์               12. ฟรีดริชที่ 4 เจ้าผู้คัดเลือกแห่งฟัลทซ์                       25. เอลีซาแบธแห่งเฮ็สเซิน อีเล็กเตรสแห่งฟัลทซ์               6. ฟรีดริชที่ 5 ผู้คัดเลือกแห่งฟัลทซ์                             26. วิลเลิม เจ้าชายแห่งออเรนจ์               13. เคาน์เตสลูอีส ยูเลียนาแห่งนัสเซา                       27. ชาร์ลอตต์แห่งบูร์บง               3. โซฟีแห่งฮันโนเฟอร์                                   28. เฮนรี สจวต ลอร์ดดาร์นลีย์               14. พระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ                       29. สมเด็จพระราชินีนาถแมรีที่ 1 แห่งสกอตแลนด์               7. เอลิซาเบธ สจวต สมเด็จพระราชินีแห่งโบฮีเมีย                             30. พระเจ้าเฟรเดอริกที่ 2 แห่งเดนมาร์ก               15. อันนาแห่งเดนมาร์ก                       31. โซฟีแห่งเมคเลินบวร์ค-กึสโทร

ดูเพิ่ม

• ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่
• จักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์

ก่อนหน้า		พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่		ถัดไป
แอ็นสท์ เอากุสท์		ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค ว่าที่เจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์ (1698 - 1708)		ตนเอง (ในตำแหน่งเจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์)
ไม่มี (สถาปนาใหม่)		เจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์ (1708 – 1727)		พระเจ้าจอร์จที่ 2
พระนางเจ้าแอนน์		กษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์ (ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์) (1714 – 1727)		พระเจ้าจอร์จที่ 2