ข้ามไปเนื้อหา

ประเทศอิรัก

แก้ไขลิงก์
พิกัด: 33°N 44°E / 33°N 44°E / 33; 44
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

33°N 44°E / 33°N 44°E / 33; 44

สาธารณรัฐอิรัก

คำขวัญ: الله أكبر (อาหรับ)
"อัลลอฮุอักบัร" "อัลลอฮ์ผู้ทรงยิ่งใหญ่"
ที่ตั้งของอิรัก
เมืองหลวง
และเมืองใหญ่สุด
แบกแดด
33°20′N 44°23′E / 33.333°N 44.383°E / 33.333; 44.383
ภาษาราชการ
  • ภาษาที่ได้รับการยอมรับในระดับภูมิภาค
กลุ่มชาติพันธุ์
(ค.ศ. 2019[2][3])
ศาสนา
เดมะนิมชาวอิรัก
การปกครองสหพันธ์ ระบบรัฐสภา สาธารณรัฐรัฐธรรมนูญ
อับดุลละฏีฟ เราะชีด
มุฮัมมัด ชิยาอ์ อัสซูดานี
มุฮัมมัด อัลฮัลบูซี
มิดฮัต อัลมะห์มูด
สภานิติบัญญัติสภาผู้แทนราษฎร
ก่อตั้ง
3 ตุลาคม ค.ศ. 1932
14 กรกฎาคม ค.ศ. 1958
15 ตุลาคม ค.ศ. 2005
พื้นที่
• รวม
438,317 ตารางกิโลเมตร (169,235 ตารางไมล์) (อันดับที่ 58)
4.62 (ใน ค.ศ. 2015)[4]
ประชากร
• ค.ศ. 2020 ประมาณ
เพิ่มขึ้น 40,222,503[5] (อันดับที่ 36)
82.7 ต่อตารางกิโลเมตร (214.2 ต่อตารางไมล์) (อันดับที่ 125)
จีดีพี (อำนาจซื้อ) ค.ศ. 2020 (ประมาณ)
• รวม
399.400 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[6] (46)
10,175 ดอลลาร์สหรัฐ[7] (อันดับที่ 111)
จีดีพี (ราคาตลาด) ค.ศ. 2019 (ประมาณ)
• รวม
250.070 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[8] (อันดับที่ 48)
4,474 ดอลลาร์สหรัฐ[8] (อันดับที่ 97)
จีนี (ค.ศ. 2012)29.5[9]
ต่ำ
เอชดีไอ (ค.ศ. 2019)ลดลง 0.674[10]
ปานกลาง · อันดับที่ 123
สกุลเงินดีนาร์อิรัก (IQD)
เขตเวลาUTC+3 (AST)
ขับรถด้านขวา
รหัสโทรศัพท์+964
โดเมนบนสุด.iq
  1. รัฐธรรมนูญอิรัก มาตราที่ 4 (ฉบับแรก)

ประเทศอิรัก (อังกฤษ: Iraq; อาหรับ: الْعِرَاق, อักษรโรมัน: al-ʿIrāq; เคิร์ด: عێراق, อักษรโรมัน: Êraq) หรือชื่อทางการคือ สาธารณรัฐอิรัก (อังกฤษ: Republic of Iraq; อาหรับ: جُمْهُورِيَّة ٱلْعِرَاق Jumhūriīyah al-ʿIrāqⓘ; เคิร์ด: کۆماری عێراق, อักษรโรมัน: Komarî Êraq) มีพรมแดนทางทิศเหนือติดประเทศตุรกี, ทิศใต้ติดซาอุดีอาระเบีย, ทิศตะวันออกติดอิหร่าน และเชื่อมกับอ่าวเปอร์เซียและประเทศคูเวตทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ และยังมีพรมแดนติดกับจอร์แดนทางตะวันตกเฉียงใต้ และติดซีเรียทางทิศตะวันตก มีประชากรราว 46 ล้านคนซึ่งมากเป็นอันดับที่ 35 ของโลก อิรักแบ่งการปกครองออกเป็น 18 เขตผู้ว่าการ เมืองหลวงและเมืองใหญ่ที่สุดคือแบกแดด อิรักเป็นหนึ่งในประเทศที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมและชีวภาพสูง ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวมุสลิม โดยมีเชื้อสายซุนนีย์, ชีอะฮ์และเคิร์ด ตามมาด้วย คริสต์ศาสนิกชน, ศาสนาโซโรอัสเตอร์, ศาสนามันดาอี และ ศาสนายูดาห์[11][12] อิรักยังเต็มไปด้วยกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ ได้แก่ ชาวเคิร์ด, ชาวอิรักเชื้อสายเติร์กเมน, ชาวยาซิดี, ชาวอัสซีเรีย, ชาวเปอร์เซีย, ชาวแมนเดียน และ อัชชะบัก ภาษาราชการคือภาษาอาหรับ และภาษาเคิร์ด โดยมีการใช้ภาษาถิ่นบ้างในบางภูมิภาค เช่น ภาษาแอราเมอิกใหม่อัสซีเรีย, ภาษาอาร์มีเนีย และภาษาเติร์กเมนอิรัก

ดินแดนของอิรักเป็นหนึ่งในต้นกำเนิดของอารยธรรมที่เก่าแก่ที่สุดของโลก เริ่มต้นตั้งแต่สหัสวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราช ที่ราบลุ่มอันอุดมสมบูรณ์ระหว่างแม่น้ำไทกริสและแม่น้ำยูเฟรทีสของอิรัก เป็นที่รู้จักในชื่อภูมิภาคเมโสโปเตเมีย บริเวณนี้เป็นต้นกำเนิดของสังคมเมือง ตลอดจนอารยธรรมโบราณและจักรวรรดิที่แรก ๆ ของโลก ได้รับการขนานนามให้เป็น "แหล่งกำเนิดอารยธรรมโลก" ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นในการประดิษฐ์ระบบการเขียน, คณิตศาสตร์, การสร้างอุปกรณ์บอกเวลา, การทำปฏิทิน, การศึกษาดาราศาสตร์ และริเริ่มประมวลกฎหมายอูร์-นัมมู ภายหลังการพิชิตจักรวรรดิเปอร์เซียโดยมุสลิม ดินแดนของกรุงแบกแดดในปัจจุบันกลายเป็นศูนย์กลางที่ใหญ่ที่สุดของรัฐเคาะลีฟะฮ์อับบาซียะฮ์ ในช่วงเวลาดังกล่าวถือเป็นยุคทองของอิสลาม เมืองนี้พัฒนาจนเป็นศูนย์กลางทางวัฒนธรรมและภูมิปัญญาที่สำคัญ และได้รับชื่อเสียงไปทั่วโลกในด้านการศึกษา ได้รับการขนานนามในฐานะ "ศูนย์กลางแห่งการเรียนรู้" [13] ก่อนที่จะถูกทำลายอย่างย่อยยับโดยจักรวรรดิมองโกลในต้นศตวรรษที่ 13 (ค.ศ. 1258) จากเหตุการณ์การล้อมกรุงแบกแดด นอกจากนี้ ผลกระทบจากโรคระบาดและความไม่มั่นคงทางการปกครองโดยจักรวรรดิต่าง ๆ ส่งผลให้ดินแดนทั้งหมดพบกับความเสื่่อมถอยซึ่งกินเวลาไปอีกหลายศตวรรษ[14][15][16]

อิรักยังคงอยู่ภายใต้การปกครองของจักรวรรดิออตโตมันจนกระทั่งสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ก่อนจะกลายสภาพเป็นรัฐในอาณัติของสหราชอาณาจักร เมื่อ ค.ศ. 1921 และได้รับเอกราชในฐานะราชอาณาจักรอิรัก สถาปนาขึ้นเมื่อวันที่ 23 สิงหาคม ค.ศ. 1922 ภายหลังที่จักรวรรดิออตโตมันพ่ายในการทัพเมโสโปเตเมียในสงครามโลก ต่อมา อิรักกลายสภาพเป็นสาธารณรัฐใน ค.ศ. 1958 โดยอับดุลกะรีม กอซิม ตามด้วยการปกครองโดยผู้นำคนต่อมาอย่าง อับดุล ซาลาม อารีฟ และอับดุล ราห์แมน อารีฟ ตามลำดับ การฏิวัติใน ค.ศ. 1968 เป็นจุดเริ่มต้นของการครองอำนาจโดยพรรคบะอษ์ ซึ่งเป็นผู้ริเริ่มลัทธินิยมรวมชาติอาหรับโดยไม่อ้างอิงกับศาสนา นำโดยอาห์เหม็ด ฮัสซัน อัล-บักร์ ตามมาด้วยการเถลิงอำนาจของซัดดัม ฮุสเซน ซึ่งเป็นผู้นำประเทศตั้งแต่ ค.ศ. 1979 ยาวนานถึง ค.ศ. 2003 มีส่วนสำคัญในการนำประเทศเข้าสู่สงครามความขัดแย้งหลายครั้ง รวมถึงสงครามอ่าว และสงครามอิรัก–อิหร่าน ในยุคการปกครองโดยซัดดัม ประเทศต้องเผชิญความท้าทายสำคัญหลายครั้ง อิรักได้รับการวิจารณ์จากนานาชาติในด้านสิทธิมนุษยชน และการกดขี่ประชาชนซึ่งเห็นต่างทางการเมือง การบุกครองอิรัก ค.ศ. 2003 และสงครามอิรักซึ่งมีจุดประสงค์เพื่อล้มล้างการปกครองของซัดดัม และความพยายามสร้างประเทศขึ้นมาใหม่ นำไปสู่ความรุนแรงและการสูญเสียครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์ ตามมาด้วยการถือกำเนิดของรัฐอิสลาม ปัจจุบัน อิรักยังเผชิญปัญหาความขัดแย้งและความเหลื่อมล้ำแม้สงครามจะยุติลงในทางพฤตินัย อันเป็นอุปสรรคสำคัญในการพัฒนาประเทศ

อิรักมีการปกครองแบบสหพันธ์สาธารณรัฐด้วยระบบรัฐสภา เป็นประเทศอำนาจปลานกลาง และเป็นสมาชิกผู้ร่วมก่อตั้งสหประชาชาติ, โอเปก, สันนิบาตอาหรับ, องค์การความร่วมมืออิสลาม, ขบวนการไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด และกองทุนการเงินระหว่างประเทศ และด้วยทำเลที่ตั้งที่เหมาะสมในภูมิภาค ส่งผลให้อิรักมีทรัพยากรสำคัญจำนวนมาก โดยมีแหล่งน้ำมันสำรองที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของโลก และเป็นหนึ่งในศูนย์กลางของอุตสาหกรรมน้ำมันและแก๊สธรรมชาติของโลก อิรักยังมีจุดเด่นในด้านเกษตรกรรม และอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว และนับตั้งแต่ได้รับการประกาศเอกราช อิรักมีการพัฒนาทางเศรษฐกิจและการทหารมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ปัจจุบันประเทศอิรักอยู่ระหว่างการพัฒนา และสร้างเมืองขึ้นใหม่หลังได้รับผลกระทบจากสงคราม โดยได้รับการสนับสนุนจากต่างประเทศ[17][18]

ภูมิศาสตร์

[แก้]
แผนที่ประเทศอิรัก

อิรักมีพื้นที่ทั้งหมด 437,072 ตารางกิโลเมตร ทิศตะวันออกติดกับ อิหร่าน ทิศเหนือ ติดกับตุรกี ทิศใต้ติดกับคูเวต ทิศตะวันตกติดกับ ซีเรีย และจอร์แดน สภาพทางภูมิศาสตร์ของอิรัก เป็นทะเลทรายร้อยละ 40 ที่ราบสูง ยากแต่การทำการเกษตรทำให้อิรักต้องนำเข้าสินค้าภาคการเกษตรเช่น ข้าวสาลี ข้าวจ้าว ธัญพืช แต่อย่างไรก็ดี อิรักก็มีแม่น้ำไหลผ่าน 2 สาย คือ แม่น้ำไทกริส และแม่น้ำยูเฟรทีส ทำให้ยังพอมีความอุดมสมบูรณ์อยู่บ้าง

ประวัติศาสตร์

[แก้]
บทความหลัก: ประวัติศาสตร์อิรัก

รัฐในอาณัติ และ ราชอาณาจักร

[แก้]
บทความหลัก: รัฐอารักขาเมโสโปเตเมีย และ ราชอาณาจักรอิรัก
ส.ค.ส. คริสต์มาส ค.ศ. 1917 ของกองกำลังบริติชเมโสโปเตเมีย.

หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 1 ยุติลงอาณาจักรออตโตมันที่เคยเป็นมหาอำนาจในตะวันออกกลางตกเป็นผู้แพ้สงคราม ดินแดนต่าง ๆ ที่ออตโตมันปกครองก็ถูกแบ่งแยกออกเป็นรัฐต่าง ๆ อิรักเป็นหนึ่งในรัฐที่ถูกแบ่งแยกออกมาโดยอังกฤษที่สามารถยึดครองอิรักจากออตโตมันได้ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 1

อังกฤษได้เข้ามาปกครองอิรัก ในฐานะรัฐอารักขาตั้งแต่ ค.ศ. 1920 จนกระทั่งใน ค.ศ. 1932 อังกฤษได้ให้เอกราชแก่อิรักโดยมีราชวงศ์ฮัชไมต์ปกครองประเทศอิรัก

สาธารณรัฐ และ พรรคบะอษ์

[แก้]
บทความหลัก: สาธารณรัฐอิรัก (ค.ศ. 1958–1968) และ สาธารณรัฐอิรัก (พรรคบะอษ์)
ตราประจำรัฐอิรักภายใต้ลัทธิชาตินิยมกอซิมมีพื้นฐานมาจากสัญลักษณ์ชามาชของชาวเมโสโปเตเมียเป็นส่วนใหญ่ และหลีกเลี่ยงสัญลักษณ์ที่รวมกลุ่มอาหรับด้วยการผสมผสานองค์ประกอบของตราประจำตระกูลสังคมนิยม

ในปี 1958 เกิดการรัฐประหารที่เรียกว่าการปฏิวัติ 14 กรกฎาคม นำโดยนายพลอับด์ อัล-คาริม กาซิม การก่อจลาจลครั้งนี้เป็นการต่อต้านจักรวรรดินิยมและต่อต้านสถาบันกษัตริย์อย่างรุนแรง และมีองค์ประกอบสังคมนิยมที่เข้มแข็ง ทำให้กษัตริย์ฟัยศ็อลที่ 2 เจ้าชายอับดุลอิลาห์ และนูริ อัล-ซาอิด ถูกปลงพระชนม์[19]กาซิมควบคุมอิรักผ่านการปกครองของทหาร และในปี 1958 เขาเริ่มกระบวนการบังคับลดที่ดินส่วนเกินที่มีพลเมืองเพียงไม่กี่คนเป็นเจ้าของ และให้รัฐจัดสรรที่ดินใหม่ เขาถูกโค่นล้มโดยพันเอกอับดุล สลาม อารีฟ ในการรัฐประหารเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 1963 หลังจากการเสียชีวิตของฝ่ายหลังในปี 1966 อับดุลเราะห์มาน อารีฟ น้องชายของเขาสืบต่อจากเขา ซึ่งถูกพรรคบะอัธล้มล้างในปี 1968[20][21]

อาห์เหม็ด ฮัสซัน อัล-บักร์ กลายเป็นประธานาธิบดีจากพรรคบะอษ์คนแรกของอิรัก แต่แล้วการเคลื่อนไหวก็ค่อยๆ เข้ามาอยู่ภายใต้การควบคุมของซัดดัม ฮุสเซน ซึ่งขึ้นดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีและการควบคุมของสภาบัญชาการการปฏิวัติ (RCC) ซึ่งในขณะนั้นเป็นองค์กรบริหารสูงสุดของอิรัก กรกฎาคม 1979.

หลังจากการโจมตีข้ามพรมแดนกับอิหร่านเป็นเวลาหลายเดือน ซัดดัมได้ประกาศสงครามกับอิหร่านในเดือนกันยายน 1980 ทำให้เกิดสงครามอิรัก–อิหร่าน โดยใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายหลังการปฏิวัติอิหร่านในอิหร่าน อิรักยึดดินแดนบางส่วนทางตะวันตกเฉียงใต้ของอิหร่านได้ แต่อิหร่านยึดคืนดินแดนที่สูญเสียไปทั้งหมดได้ภายในสองปี และอีกหกปีถัดมา อิหร่านก็เป็นฝ่ายรุก[22] [23]ในช่วงสงคราม ซัดดัม ฮุสเซนใช้อาวุธเคมีโจมตีชาวอิหร่านอย่างกว้างขวาง[24] ในช่วงสุดท้ายของสงครามอิรัก–อิหร่าน รัฐบาลอิรักของพรรคบะอษ์ ได้เป็นผู้นำการรณรงค์ Al-Anfal ซึ่งเป็นการรณรงค์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่มุ่งเป้าไปที่ชาวเคิร์ดในอิรัก[25] [26][27][28] และนำไปสู่การสังหารพลเรือน 50,000–100,000 คน[29]

ซัดดัม ฮุสเซน ประธานาธิบดีอิรัก (1979-2003)

เนื่องจากอิรักไม่สามารถจ่ายเงินให้กับคูเวตได้มากกว่า 14,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐฯ ที่ยืมมาเพื่อใช้สนับสนุนสงครามอิรัก-อิหร่าน และการเพิ่มขึ้นของระดับการผลิตปิโตรเลียมของคูเวตซึ่งทำให้รายได้ลดลง อิรักตีความการที่คูเวตปฏิเสธที่จะลดการผลิตน้ำมันถือเป็นการกระทำที่ก้าวร้าว[30] ในเดือนสิงหาคม 1990 อิรักรุกรานและผนวกคูเวต สิ่งนี้นำไปสู่การแทรกแซงทางทหารโดยกองกำลังที่นำโดยสหรัฐอเมริกาในสงครามอ่าวครั้งแรก กองกำลังพันธมิตรดำเนินการปฏิบัติการทิ้งระเบิดโดยมุ่งเป้าไปที่เป้าหมายทางทหาร[31][32]จากนั้นจึงทำการโจมตีภาคพื้นดินต่อกองกำลังอิรักทางตอนใต้ของอิรักและคูเวตเป็นเวลา 100 ชั่วโมง

กองทัพอิรักได้รับความเสียหายในช่วงสงคราม ไม่นานหลังจากเหตุการณ์สิ้นสุดลงในปี 1991 ชาวอิรักและชาวเคิร์ดได้นำการลุกฮือหลายครั้งเพื่อต่อต้านระบอบการปกครองของซัดดัม ฮุสเซน แต่ถูกปราบปราม คาดว่ามีผู้เสียชีวิตมากถึง 100,000 คน รวมทั้งพลเรือนจำนวนมาก[33] ในระหว่างการลุกฮือ สหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส และตุรกี โดยอ้างอำนาจภายใต้ UNSCR 688 ได้จัดตั้งเขตห้ามบินของอิรักขึ้นเพื่อปกป้องประชากรชาวเคิร์ดจากการโจมตี

อิรักได้รับคำสั่งให้ทำลายอาวุธเคมีและชีวภาพของตน และสหประชาชาติพยายามบังคับให้รัฐบาลของซัดดัมปลดอาวุธและตกลงหยุดยิง ความล้มเหลวของรัฐบาลอิรักในการปลดอาวุธและตกลงหยุดยิงส่งผลให้เกิดการคว่ำบาตรซึ่งยังคงมีอยู่จนถึงปี 2003 ผลกระทบของการคว่ำบาตรต่อประชากรพลเรือนในอิรักยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่[34][35] ในขณะที่เชื่อกันอย่างกว้างขวางว่าการคว่ำบาตรทำให้การเสียชีวิตของเด็กเพิ่มขึ้นอย่างมาก การวิจัยเมื่อเร็วๆ นี้แสดงให้เห็นว่าข้อมูลที่อ้างถึงโดยทั่วไปนั้นถูกสร้างขึ้นมา และ "ไม่มีการเสียชีวิตของเด็กเพิ่มขึ้นอย่างมากในอิรัก"[36][37][38]โครงการน้ำมันสำหรับอาหารก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1996 เพื่อบรรเทาผลกระทบจากการคว่ำบาตร


สหรัฐอเมริกาเข้ายึดอิรัก

[แก้]
บทความหลัก: วิกฤตการณ์อิรัก ค.ศ. 2003 และ สงครามอิรัก

เมื่อวันที่ 20 มีนาคม 2003 กลุ่มพันธมิตรที่จัดตั้งโดยสหรัฐฯ ได้บุกอิรัก โดยอ้างว่าอิรักล้มเหลวที่จะละทิ้งโครงการอาวุธทำลายล้างสูง การกล่าวอ้างนี้อิงตามเอกสารที่ซีไอเอและรัฐบาลอังกฤษมอบให้ ซึ่งต่อมาพบว่าไม่น่าเชื่อถือ[39][40][41] มีข้อถกเถียงกันอยู่ว่าแท้จริงแล้วสหรัฐฯ กำลังดำเนินการตามวัตถุประสงค์ระดับชาติเพื่อขยายขอบเขตอำนาจของตน[42]

อนุสาวรีย์ของซัดดัม ฮุสเซน ภายในจัตุรัสฟิรเดาส์ กรุงแบกแดด ได้ถูกถอดถอนภายหลังจากสงครามอิรักเมื่อเดือนเมษายน ค.ศ. 2003

หลังจากการรุกราน สหรัฐฯ ได้จัดตั้งกองกำลังผสมชั่วคราวขึ้นเพื่อปกครองอิรัก ในเดือนพฤษภาคม 2003 แอล. พอล เบรเมอร์ ผู้บริหารระดับสูงของ CPA ได้ออกคำสั่งให้แยกสมาชิกพรรคบะอษ์ออกจากรัฐบาลอิรักชุดใหม่ (คำสั่ง CPA 1) และให้ยุบกองทัพอิรัก (คำสั่ง CPA 2)[43]การตัดสินใจดังกล่าวได้สลายกองทัพอิรักนิกายซุนนีซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวซุนนี และไม่รวมอดีตเจ้าหน้าที่รัฐบาลของประเทศจำนวนมาก[44]รวมทั้งครูโรงเรียน 40,000 คนที่เข้าร่วมพรรคบะอษ์เพียงเพื่อรักษางานไว้[45] ช่วยทำให้เกิดสภาพแวดล้อมหลังการรุกรานที่วุ่นวาย[46]

การก่อความไม่สงบต่อการปกครองอิรักโดยพันธมิตรที่นำโดยสหรัฐฯ เริ่มขึ้นในฤดูร้อนปี 2003 ในส่วนของอดีตตำรวจและกองทัพลับของอิรัก ซึ่งก่อตั้งหน่วยรบแบบกองโจร ในฤดูใบไม้ร่วงปี 2003 กลุ่ม 'ญิฮาด' เริ่มมุ่งเป้าไปที่กองกำลังพันธมิตร กองกำลังติดอาวุธซุนนีต่างๆ ถูกสร้างขึ้นในปี 2003 ตัวอย่างเช่น Jama'at al-Tawhid wal-Jihad ที่นำโดย อบู มูซาบ อัล-ซาร์กาวี การก่อความไม่สงบดังกล่าวรวมถึงความรุนแรงระหว่างชาติพันธุ์ที่รุนแรงระหว่างชาวซุนนีและชีอะห์[47]

กองทัพมะห์ดี ซึ่งเป็นกองกำลังติดอาวุธชีอะฮ์ที่ก่อตั้งขึ้นในฤดูร้อนปี 2003 โดยมุคตาดา อัล-ซาดร์ ได้เริ่มต่อสู้กับกองกำลังพันธมิตรในเดือนเมษายน 2004[48]และกลุ่มติดอาวุธซุนนีและชีอะห์ต่อสู้กันเอง และต่อต้านรัฐบาลชั่วคราวของอิรักชุดใหม่และต่อต้านกองกำลังพันธมิตร รวมถึงการสู้รบที่ฟัลลูจาห์ครั้งแรกในเดือนเมษายน และการสู้รบที่ฟัลลูจาห์ครั้งที่สองในเดือนพฤศจิกายน กองทัพมาห์ดีจะลักพาตัวพลเรือนชาวซุนนีซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์[49]

ในเดือนมกราคม 2005 มีการเลือกตั้งครั้งแรกนับตั้งแต่การรุกรานเกิดขึ้น และในเดือนตุลาคม 2005 ได้มีการอนุมัติรัฐธรรมนูญฉบับใหม่,[1] ซึ่งตามมาด้วยการเลือกตั้งรัฐสภาในเดือนธันวาคม อย่างไรก็ตาม การโจมตีของผู้ก่อความไม่สงบเพิ่มขึ้นเป็น 34,131 ครั้งในปี 2005 จาก 26,496 ครั้งในปี 2004[50]

การเมืองการปกครอง

[แก้]

การแบ่งเขตการปกครอง

[แก้]

ประเทศอิรักแบ่งออกเป็น 19 เขตผู้ว่าการ (อาหรับ: muhafazat, เคิร์ด: Pârizgah) ได้แก่

แผนที่แสดงเขตผู้ว่าการของประเทศอิรัก
แผนที่แสดงเขตผู้ว่าการของประเทศอิรัก
  1. ดะฮูก
  2. นิเนเวห์/นีนะวา
  3. อัรบีล
  4. คีร์คูก
  5. อัสซุลัยมานียะฮ์
  6. เศาะลาฮุดดีน
  7. อัลอันบาร
  8. แบกแดด/บัฆดาด
  9. ดิยาลา
  10. กัรบะลาอ์
  11. บาบิโลน/บาบิล
  12. วาซิฏ
  13. นาจาฟ/อันนัจญัฟ
  14. อัลกอดิซียะฮ์
  15. มัยซาน
  16. อัลมุษันนา
  17. ษีกอร
  18. บัสรา/อัลบัศเราะฮ์
  19. ฮะลับญะฮ์ (ไม่แสดงในแผนที่ อยู่ทางด้านตะวันออกของเขตผู้ว่าการอัสซุลัยมานียะฮ์หรือหมายเลข 5)

เขตปกครองตนเองเคอร์ดิสถาน (Kurdistan Autonomous Region) ซึ่งได้รับการรับรองโดยรัฐธรรมนูญ มีพื้นที่รวมบางส่วนของเขตผู้ว่าการทางเหนือ และปกครองตนเองในเรื่องราชการภายในส่วนใหญ่

กองทัพ

[แก้]
บทความหลัก: กองทัพอิรัก

เศรษฐกิจ

[แก้]

โครงสร้าง

[แก้]
แบกแดด

ระบอบเศรษฐกิจของอิรักเป็นแบบสังคมนิยมรวมอำนาจไว้ที่ศูนย์กลางนั่นคือรัฐบาลกลางของอิรัก มีระบบรัฐสวัสดิการมีการแจก ข้าว น้ำตาล ยารักษาโรคบางชนิด นม เสื้อผ้า ให้แก่ประชากรของอิรัก เศรษฐกิจของอิรักค่อนข้างถูกกดดันจากประชาคมโลกโดยเฉพาะในช่วงวิกฤติการณ์อ่าวเปอร์เซีย สงครามอิรัก และช่วงเหตุการณ์ 9/11 ทำให้เศรษฐกิจของอิรักบอบช้ำ แต่ยุทธปัจจัยทางเศรษฐกิจที่สำคัญของอิรักคือ น้ำมัน อิรักเป็นประเทศที่มีน้ำมันไว้ในครอบครองเป็นอันดับ 2 ของโลกรองจากซาอุดีอาระเบีย โดยผลิตได้วันละ 2.58 ล้านบาร์เรลต่อวัน ส่งผลให้อิรักกลายเป็นดินแดนที่น่าสนใจอย่างยิ่งโดยเฉพาะกลุ่มธุรกิจน้ำมันจากสหรัฐอเมริกาที่มุ่งหวังเข้าไปกอบโกยทรัพยากรล้ำค่าอย่างทองคำดำในอิรัก

ประชากรศาสตร์

[แก้]

เชื้อชาติ

[แก้]
เด็ก ๆ ชาวเคอร์ดิสในอิรัก

สังคมของอิรักเป็นสังคมหลากหลายชาติพันธุ์ เป็นเหตุมาจากพัฒนาการทางประวัติศาสตร์ที่เป็นแหล่งอารยธรรมมาหลายพันปี พลเมืองของอิรักที่นับถือศาสนาอิสลามนั้น ได้แบ่งเป็น 2 กลุ่มใหญ่ คือ มุสลิมชีอะห์(ร้อยละ 65) และ มุสลิมสุหนี่ (ร้อยละ 20) นอกจากนี้ยังมีชาวเคิร์ด อยู่ในบริเวณเคอร์ดิสถาน ชาวเคริ์ดในอิรักมีอยู่ประมาณ 3,700,000 คน นับว่าเป็นคนส่วนน้อยในอิรัก และเนื่องด้วยรูปแบบการปกครองที่ให้สิทธิของชนชาติอาหรับ และผูกขาดอำนาจทางเศรษฐกิจให้กับมุสลิมสุหนี่ ส่งผลให้ กลายเป็นปัญหาความขัดแย้งระหว่างศาสนา และชาติพันธุ์ในอิรัก ทั้งกับมุสลิมด้วยกันเองคือ สุหนี่และชีอะห์ และ ยังปัญหาความขัดแย้งระหว่างชาวคิร์ดกับรัฐบาลกลางของอิรัก เพื่อเรียกร้องสิทธิและความเท่าเทียมอีกด้วย

ภาษา

[แก้]
บทความหลัก: ภาษาในประเทศอิรัก

ภาษาทางการของอิรัก คือ ภาษาอาหรับ และส่วนอื่นคือ ภาษาเคิร์ด

เมืองใหญ่

[แก้]
บทความหลัก: รายชื่อเมืองในประเทศอิรัก

ศาสนา

[แก้]
บทความหลัก: ศาสนาในประเทศอิรัก

ชาวอิรักส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลาม 96% แบ่งเป็นนิกาย ชีอะห์ 31.5% กับ ซุนนีย์ 64.5% ลัทธิเหตุผล กับ Yazdânism 2.0% ศาสนาคริสต์ 1.2% ศาสนาอื่น ๆ 0.8%

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 Iraq, Ministry of Interior – General Directorate for Nationality: Iraqi Constitution (2005)
  2. ↑ 2.0 2.1 "Iraq". The World Factbook.
  3. ↑ "Why Iraqi Turkmens are excluded from the new government".
  4. ↑ "Surface water and surface water change". Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD). สืบค้นเมื่อ 11 October 2020.
  5. ↑ "Population, total - Iraq | Data".
  6. ↑ "World Economic Outlook Database, October 2020". IMF.org. International Monetary Fund. สืบค้นเมื่อ 14 March 2020.
  7. ↑ "World Economic Outlook Database, October 2020". IMF.org. International Monetary Fund. สืบค้นเมื่อ 14 March 2020.
  8. ↑ 8.0 8.1 "World Economic Outlook Database, October 2018". IMF.org. International Monetary Fund. สืบค้นเมื่อ 7 March 2019.
  9. ↑ "World Bank GINI index". Data.worldbank.org. สืบค้นเมื่อ 17 August 2016.
  10. ↑ Human Development Report 2020 The Next Frontier: Human Development and the Anthropocene (PDF). United Nations Development Programme. 15 December 2020. pp. 343–346. ISBN 978-92-1-126442-5. สืบค้นเมื่อ 16 December 2020.
  11. ↑ Office, Great Britain Foreign (1958). Documents on British Foreign Policy, 1919-1939 (ภาษาอังกฤษ). H.M. Stationery Office.
  12. ↑ "2.15. Religious and ethnic minorities, and stateless persons | European Union Agency for Asylum". euaa.europa.eu (ภาษาอังกฤษ).
  13. ↑ Gutas, Dimitri (1998). Greek Thought, Arabic Culture: The Graeco-Arabic Translation Movement in Baghdad and Early Abbasid Society (2nd/8th–10th Centuries). London: Routledge.
  14. ↑ "Iraq | History, Map, Flag, Population, & Facts | Britannica". www.britannica.com (ภาษาอังกฤษ). 2024-10-24.
  15. ↑ Mark, Joshua J. "Mesopotamian Inventions". World History Encyclopedia (ภาษาอังกฤษ).
  16. ↑ Mark, Joshua J. "Mesopotamia". World History Encyclopedia (ภาษาอังกฤษ).
  17. ↑ "Iraq - Mountains, Deserts, Tigris | Britannica". www.britannica.com (ภาษาอังกฤษ). 2024-10-24.
  18. ↑ "A Balancing Act | Strategic Monitor 2018-2019". www.clingendael.org.
  19. ↑ Cleveland, William (2016). A History of the Modern Middle East. Boulder, CO: Westview Press.
  20. ↑ Polk (2005), p. 111
  21. ↑ Simons (1996), p. 221
  22. ↑ Karsh, Efraim (2002). The Iran–Iraq War, 1980–1988. Oxford, Oxfordshire: Osprey Publishing. ISBN 978-1841763712.
  23. ↑ Hardy, Roger (22 September 2005). "The Iran–Iraq war: 25 years on". BBC News. สืบค้นเมื่อ 19 June 2011.
  24. ↑ Tyler, Patrick E. "Officers Say U.S. Aided Iraq in War Despite Use of Gas" New York Times 18 August 2002.
  25. ↑ "The Anfal Campaign Against the Kurds A Middle East Watch Report". Human Rights Watch. 14 August 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 June 2015. สืบค้นเมื่อ 25 January 2013.
  26. ↑ Black, George (July 1993) [1993]. Genocide in Iraq: The Anfal Campaign against the Kurds / Western Asia Watch. New York • Washington • Los Angeles • London: Human Rights Watch. ISBN 978-1-56432-108-4. สืบค้นเมื่อ 10 February 2007.
  27. ↑ Hiltermann, Joost R. (February 1994) [1994]. Bureaucracy of Repression: The Iraqi Government in Its Own Words / Western Asia Watch. Human Rights Watch. ISBN 978-1-56432-127-5. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 October 2006. สืบค้นเมื่อ 10 February 2007.
  28. ↑ "Charges against Saddam dropped as genocide trial resumes". Agence France-Presse. 8 January 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2009.
  29. ↑ Hiltermann, J. R. (2007). A Poisonous Affair: America, Iraq, and the Gassing of Halabja. Cambridge University Press. pp. 134–135. ISBN 978-0-521-87686-5. สืบค้นเมื่อ 17 August 2016.
  30. ↑ Cooper, Tom; Sadik, Ahmad (6 สิงหาคม 2007). "Iraqi Invasion of Kuwait; 1990". Air Combat Information Group Journal. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 กรกฎาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 27 ตุลาคม 2016.
  31. ↑ Rick Atkinson (1993). Crusade: The Untold Story of the Persian Gulf War. Houghton Mifflin Harcourt. pp. 284–285. ISBN 978-0-395-71083-8. สืบค้นเมื่อ 17 August 2016.
  32. ↑ "The Ameriya Shelter – St. Valentine's Day Massacre". Uruknet.de. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 July 2011. สืบค้นเมื่อ 19 June 2011.
  33. ↑ Ian Black (22 August 2007). "'Chemical Ali'". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 June 2011.
  34. ↑ Iraq surveys show 'humanitarian emergency' เก็บถาวร 6 สิงหาคม 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน UNICEF Newsline 12 August 1999
  35. ↑ Rubin, Michael (December 2001). "Sanctions on Iraq: A Valid Anti-American Grievance?". Middle East Review of International Affairs. 5 (4): 100–115. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 October 2012.
  36. ↑ Spagat, Michael (September 2010). "Truth and death in Iraq under sanctions" (PDF). Significance. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 11 July 2018. สืบค้นเมื่อ 1 April 2011.
  37. ↑ Dyson, Tim; Cetorelli, Valeria (1 July 2017). "Changing views on child mortality and economic sanctions in Iraq: a history of lies, damned lies and statistics". BMJ Global Health (ภาษาอังกฤษ). 2 (2): e000311. doi:10.1136/bmjgh-2017-000311. ISSN 2059-7908. PMC 5717930. PMID 29225933.
  38. ↑ "Saddam Hussein said sanctions killed 500,000 children. That was 'a spectacular lie.'". Washington Post. สืบค้นเมื่อ 4 August 2017.
  39. ↑ "Bush's "16 Words" on Iraq & Uranium: He May Have Been Wrong But He Wasn't Lying". FactCheck.org. 26 July 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 March 2010.
  40. ↑ Borger, Julian (7 October 2004). "There were no weapons of mass destruction in Iraq". guardian.co.uk. London: Guardian Media Group. สืบค้นเมื่อ 28 April 2008.
  41. ↑ "John Simpson: 'The Iraq memories I can't rid myself of'". BBC News. 19 March 2013. สืบค้นเมื่อ 19 March 2013.
  42. ↑ Wood, Ruairidh (2019). "Promoting democracy or pursuing hegemony? An analysis of U.S. involvement in the Middle East". Journal of Global Faultlines. 6 (2): 166–167, 171–172, 174, 179. doi:10.13169/jglobfaul.6.2.0166. ISSN 2397-7825. JSTOR 10.13169/jglobfaul.6.2.0166. S2CID 216721272. สืบค้นเมื่อ 12 February 2023.
  43. ↑ Pfiffner, James (February 2010). "US Blunders in Iraq: De-Baathification and Disbanding the Army" (PDF). Intelligence and National Security. 25 (1): 76–85. doi:10.1080/02684521003588120. ISSN 0268-4527. S2CID 153595453. สืบค้นเมื่อ 16 December 2013.
  44. ↑ Gordon, Michael R. (17 March 2008). "Fateful Choice on Iraq Army Bypassed Debate". New York Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-03-21.
  45. ↑ Pfiffner, James P (February 2010). US Blunders in Iraq: De-Baathification and Disbanding the Army (PDF). Intelligence and National Security (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). Vol. 25 (1st ed.). Routledge. pp. 76–85.
  46. ↑ "Can the joy last?". The Economist. 3 September 2011.
  47. ↑ "U.S. cracks down on Iraq death squads". CNN. 24 July 2006.
  48. ↑ Jackson, Patrick (30 May 2007). "Who are Iraq's Mehdi Army?". BBC News. สืบค้นเมื่อ 4 March 2013.
  49. ↑ "Al Qaeda's hand in tipping Iraq toward civil war". Christian Science Monitor. 20 March 2006.
  50. ↑ Thomas Ricks (2006) Fiasco: 414
  51. ↑ http://citypopulation.de/Iraq-Cities.html

บรรณานุรม

[แก้]

อ่านเพิ่ม

[แก้]

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]

รัฐบาล

ข้อมูลทั่วไป

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ประเทศอิรัก&oldid=11874233"